Ποιον έπληξε το χτύπημα στη Συρία: Τους επαναστάτες, τη Δαμασκό, ή το ίδιο το Ισραήλ;

Με την υποτιθέμενη αεροπορική επιδρομή της οποίας ο ακριβής στόχος είναι ακόμα υπό εξέταση, το Ισραήλ υποτίθεται ότι έδινε το πρώτο στίγμα του, στις παραδοσιακές στρατιωτικές μεθόδους του, αφού παραμένει ασυνήθιστα η «μητέρα» της συνεχιζόμενης κρίσης στην Συρία για σχεδόν δύο χρόνια.

Ενώ η αεροπορική επιδρομή σύμφωνα με τις πληροφορίες χτύπησε μια στρατιωτική φάλαγγα που μετέφερε δήθεν όπλα σε μια μαχητική ομάδα του Λιβάνου, πηγές της Συρίας αμφισβητούν τους ισχυρισμός σχετικά με το λαθρεμπόριο όπλων στη Χεζμπολάχ, και αντίθετα υποστηρίζουν ότι ένα επιστημονικό ερευνητικό κέντρο ήταν ο στόχος. Η επίθεση έφερε ταχείς απειλές αντιποίνων από τη Δαμασκό και κυρίως από τους περιφερειακούς συμμάχους της, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, ενώ το Ισραήλ συνέχισε την πολύχρονη πολιτική του της μη επιβεβαίωσης αλλά και της μη διάψευσης των γεγονότων.

Λαμβάνοντας υπόψη τις περιφερειακές εχθροπραξίες, η σημασία της τελευταίας επίθεσης κατά της Συρίας προχωρά πολύ πέρα από την ίδια την επίθεση. Για το Ισραήλ, η χρονική στιγμή θα μπορούσε να εξηγηθεί πρώτα απ ‘όλα σε σχέση με τις πρόσφατες εκλογές της, μετά από τις οποίες ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου εμφανίστηκε να κρατά τη θέση του, παρά την μειωμένη δύναμη του δεξιού στρατόπεδο του. Παρά την σκληρή ρητορική του, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο Νετανιάχου επιδιώκει μια μέτρια-επιθετική περιφερειακή πολιτική, αν και υπήρξαν πρωτοφανείς αλλαγές και συνεχιζόμενη αναταραχή στην περιοχή και σε εχθρικό έδαφος εκτός του Ισραήλ.

Απέφυγε άμεση και σαφή στάση απέναντι τόσο στην λεγόμενη «αραβική άνοιξη», η οποία δεν πυροδότησε μέχρι στιγμής σημαντικές αλλαγές, αλλά περισσότερο έφερε βία και χάος στην περιοχή, καθώς και τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Η πολιτική αποστράγγιση μετά την γλυκόπικρη νίκη στις εκλογές και την αυξανόμενη πίεση από τους υπερ-εθνικιστές σύμμαχους του θα μπορούσε να τον οδήγησε να κάνει μια στρατιωτική κίνηση στη μέση των σφοδρών διαπραγματεύσεων για το επόμενο υπουργικό συμβούλιο.

Η δεύτερη επιλογή για το Ισραήλ θα μπορούσε να σχετίζεται με τη συρρίκνωση της επιρροής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, με την πολιτική ασφαλείας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και τη μετατόπιση του κέντρου βάρους από την περιοχή του προς την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, εν όψει της «κινεζικής απειλής». Με τον κύριο σύμμαχό του να τραβά τις δυνάμεις του από την περιοχή μετά από τις αποτυχίες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν , η περιοχή γύρω από το Ισραήλ έχει γίνεται πιο παράδοξη για το Ισραήλ, το οποίο έχει αρχίσει να αισθάνονται όλο και περισσότερη ανασφάλεια με τις αλλαγές στα καθεστώτα των εχθρών γειτόνων του.

Λαμβάνοντας υπόψη μόνο θεωρίες συνωμοσίας, αλλά χωρίς να υπάρχει σαφής πολιτική ή στρατηγική για την ασφάλεια, η αεροπορική επιδρομή στη Συρία, είτε διεξήχθη από το Ισραήλ είτε όχι, έδωσε στο Ισραήλ δημόσια την ευκαιρία για να επισημάνει ότι εξακολουθεί να είναι σε εγρήγορση σε περίπτωση αλλαγής του καθεστώτος, το οποίο θα σημαίνει υψηλότερος πλέον κίνδυνος και μια πιο εχθρική προς το Ισραήλ δύναμη από ό, τι ο «γνωστό-διάβολος». Η επίθεση αυτή, επίσης, θεωρείται ως ένα προειδοποιητικό μήνυμα στη Χεζμπολάχ, με πολλούς στο Λίβανο να φοβούνται μην χαθεί στο χάος η Συρία, η οποία παραδοσιακά πάντα έριχνε μια σκιά πάνω από την πολιτική του Λιβάνου.

Στον αντίποδα, η επίθεση έδωσε στον Πρόεδρο Μπασάρ Αλ-Άσαντ μια τέλεια ευκαιρία για να συσπειρώσει τους διαιρεμένους Σύριους, αλλά ακόμη και άλλους Άραβες και μουσουλμάνους, γύρω από ένα “κοινό θρησκευτικό εχθρό” – ένα ισχυρό επιχείρημα λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό αντι-ισραηλινό αίσθημα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να φέρει την αποξενωμένη αραβική κοινή γνώμη, σε σύμπλευση πλέον με τους ηγέτες τους, είναι η “αντίσταση” κατά του Ισραήλ. Αυτό φαίνεται ακριβώς από το ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος, από τον οποίο αποβλήθηκε η Συρία μετά από την αιματοχυσία, ήταν από τους πρώτους που καταδίκασε την επιδρομή.

Ανεξάρτητα από τη στάση της στην επίθεση, ή τα σχέδια του Ισραήλ, η επίθεση επιφυλάσσει ένα σοβαρό πλήγμα για τη συριακή αντιπολίτευση, η οποία θα φέρει το στίγμα πλέον ως ο “φίλος του εχθρού”, μετά τις κατηγορίες ότι είναι μέρος μιας «διεθνούς συνωμοσίας» κατά της Δαμασκού ακροβατώντας ανάμεσα σε μείωση της υποστήριξης και πλήρη υποταγή στους καθοδηγούμενους Δυτικούς συμμάχους. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τις επόμενες ημέρες η αντιπολίτευση να πραγματοποιήσει γενναίες προσφορές στις διαπραγματεύσεις με τον Αλ-Άσαντ, καθώς θα διαπιστώνει ότι ελαχιστοποιούνται οι ελπίδες της να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της εξουσίας.