Παιδί, παιδεύω, παιδεύομαι…

Σκέψεις… από τη δικιά μας καθημερινή ζωή.

Παιδί, παιδεύω, παιδεύομαι…

Γεννιόμαστε, αφουγκραζόμαστε και μετά παιδεύομαστε ο καθένας ξεχωριστά σε διαφορετικά περιβάλλοντα, φυσικά, οικογενειακά οικονομικοπολιτικά.

Βέβαια, τα άτομα που ανήκουν στην ίδια οικογένεια αναπτύσσονται και εξελίσσονται
με όμοιο τρόπο;

Πόσες φορές έφτασε στ’ αυτιά μας η φράση “μα μεγαλώσανε με τους ίδιους γονείς αλλά είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους!’’

Η ατομικότητα, η μοναδικότητα της ύπαρξης κάθε νέου ανθρώπου δηλώνουν τα διαφορετικά επικοινωνιακά κανάλια και τις διαφορετικές αλληλεπίδράσεις με άτομα και περιβάλλοντα.

Θυμάμαι όταν δούλευα σε φροντιστηριακές τάξεις, γυρνώντας από τον πίνακα προς το μέρος των μαθητών, έβλεπα στα μάτια τους διαφορετικές απορίες ή ακόμα και ίδιες αλλά συνεδεμένες με διαφορετικές παρανοήσεις, όμως σημαντικότερο για μένα και του
προαπαιτούμενου ταλέντου ήταν οι διαφορετικές προσδοκίες που ειχαν απέναντι μου.

Όπως επίσης θυμάμαι ότι υπήρχαν και παιδιά που κατέγραφαν, κατανοούσαν και απέδιδαν ως προς το ερέθισμα γνώση και χωρίς μεγάλο κόπο, γιατί άραγε;

Πέρα από την έλλειψη ή ύπαρξη δεξιότητας κατανόησης και χειρισμού του χρόνου
παρατηρούσα πόσο σημαντική ήταν η επίσης έλλειψη ή ύπαρξη της κατάλληλης ωρίμανσης των ανθρώπινων ιδιοτήτων, δηλαδή της αυτοπροσδιοριζόμενης φυσικής παρουσίας (χαρακτηριζόμενο από αυτοπεποίθηση Εγώ), της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης, γνωστικής-πνευματικής και τέλος της γενετήσιας (αναγκών-ορμών).

Φανταστείτε λοιπόν ένα νέο άτομο, που ανάλογα με το πόσες από τις παραπάνω τάσεις έχει, αρχίζει να αναπτύσσει και να ικανοποιεί, ν’απεικονίζεται ως ένα σημείο, ως ένα ευθύγραμμο τμήμα, ως ένα τρίγωνο ή ως …..ένα εξάγωνο που πάλλεται δυναμικά μέσα στο χώρο να προβάλλει ως ένα γεμάτο λάμψη, τέλειο πρίσμα!

‘Ετσι λοιπόν, τι απάντήσεις πρέπει να δοθούν σε ερωτήσεις του τύπου, γιατί τεμπελιάζει το παιδί μου; Γιατί ενώ διαβάζει δεν αποδίδει; Γιατί δεν χαίρεται με τις καλές επιδόσεις του; Και πολλές άλλες που σίγουρα η απάντηση δεν είναι, “φταίει ο δάσκαλος”!Ναι κάποιες φορές φταίει και αυτός γιατί ως άνθρωπος εντάσσεται στο παραπάνω πλαίσιο που ανέπτυξα αλλά δεν είναι μόνο ο δάσκαλος, δεν είναι μόνο η οργανωμένη, τυπική εκπαίδευση, είναι και η οικογένεια.

Παιδί λοιπόν…μέσα σε μια σχέση, σ’ένα γάμο ή και ακόμα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, από την ώρα που γεννιέται αναγκαζόμαστε ν’αλλάξουμε τρόπο ζωής, σκέψης και οργάνωσης. Αυτό μας οδηγεί στο να χαλάει η ισορροπία μας και να νιώθουμε ότι πνιγόμαστε, ότι αδικούμαστε, ότι χανόμαστε, δεν προλαβαίνουμε τις κατάστασεις που πριν, παλαιότερα, τις είχαμε υπό έλεγχο….

Δεν είναι όμως μια ευκαιρία παίδευσης; Μαθαίνουμε σιγά-σιγά να επαναπροσδιοριζουμε τον εαυτό μας, ν’αγαπάμε αληθινά, ν’ανοίγουμε παρακλάδια ροής της ανθρώπινης ενέργειας και των δυνατοτήτων της στο μελλοντικό κόσμο μέσω του εξελίξιμου χρόνου. Δεν είναι ιερό αυτό; Δεν είναι ένα επιστημονικά και μη θαύμα; Η προσφορά παιδείας σ’ένα νέο άτομο είναι σαν μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση χωρίς πνευματικό αλλά μόνο βιολογικό τέλμα…

Απλά λοιπόν, από πολύ μικρό, σ’ένα παιδί:

Α. Απαντάμε σ’όλα του τα γιατί, όσο κουρασμένοι και αν είμαστε και αν δεν γνωρίζουμε του το λέμε και του υποσχόμαστε ότι θα ψάξουμε την απάντηση μαζί
Β. Βοηθάμε το παιδί στο να κατανοεί. Χωρίς κατανόηση το παιδί δεν μελετά, δεν αναπαράγει γνώση, άρα δεν ικανοποιείται και συναισθηματικά οπότε όλη η διαδικασία του είναι μια επίπονη εμπειρία στην οποία δεν αφομοιώνει και δεν εφαρμόζει.

Γ. Συμπαράσταση!!!!!! Και εσείς αυτό δεν περιμένετε από τους γύρω σας; Ασχοληθείτε με την “εργασία” του, δώστε αξία σ’αυτό που κάνει, μην κριτικάρετε, μην γινεστε η γνωστική ‘’πατερίτσα’’ του, απλά μάθετε του πώς να βρίσκει αυτό που ψάχνει και πώς να παίζει το ρόλο του δασκάλου όταν είναι ν’αφομοιώνει πληροφορίες, πιστεψτε με τους αρέσει !

Δ. Καθιερώστε όσο μπορείτε τη δια βίου μάθηση για τον ίδιο τον εαυτό σας, ακόμα και ένα απλό βιβλίο να διαβάζετε, τότε εσείς δίνετε αξία στη μόρφωση και έτσι δικαιολογείτε το ότι θέλετε το ίδιο το παιδί σας να το παιδεύετε!

Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι η μελέτη μας βοηθά κοινωνικά παρέχοντας μας όλο και περισσότερους δίαυλους επικοινωνίας με τους συνάνθρωπους μας, έχει θετικές ψυχοσωματικές επιδράσεις και το πιο σημαντικό: δεν είναι καλύτερο να φτιάξουμε το δικό μας έξυπνο μυαλό από το να βασιζόμαστε μόνο σ’ αυτό των άλλων;

«Ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω»
Σωκράτης

Ανθή Νταμπρατζή

Πυλαία, Θεσσαλονίκης