Ο σεβασμός και η τιμή προς το θείο αποτελούσε εσωτερική υποχρέωση, που
εκδηλωνόταν σαν έκφραση της αγάπης προς τον δημιουργό και το έργο του. Η
ελληνική θεουργία εξύψωνε τον άνθρωπο στην υπέρτατη θρησκευτική
συγκίνηση, σε αντίθεση με το χριστιανικό δόγμα που στοχεύει στην
καταπίεση και τον έλεγχο του πιστού και πολεμά με μίσος κάθε τι που
διαφωνεί μαζί του, ενώ δεν παύει να αυτοδιαφημίζεται σαν θρησκεία
αγάπης, που εξοντώνει όμως τους αντιπάλους της. Οι Δελφοί ήταν τόπος
πανίερος για τους Έλληνες. εκεί συντελούσαν μια ιερή μυσταγωγία μεταξύ
προσκυνητή και θειου. Στον χώρο αυτό κυριαρχούσε η μορφή του «Κραταιού
Άρχοντα του Φωτός, Απόλλωνα».

Ο Απόλλωνας Φοίβος είναι η κεντρική ενσαρκωμένη ακτίνα του Όλου Φωτός,
που σηματοδοτεί την αναγέννηση του ανθρωπίνου πνεύματος, μετά τα
σκοτάδια που έφερε στο ανθρώπινο μυαλό ο τρόμος του μεγάλου κατακλυσμού.
Είναι ο μοναδικός ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ (όχι ημίθεος) από θνητή γυναίκα και
τον πατέρα θεών και ανθρώπων, Δία. Είναι η θεϊκή οντότητα που
χρησιμοποιούνταν σαν σύνδεσμος των ανθρώπων με το ουράνιο και το θείο,
των θνητών με τους αθανάτους. Είναι ο ελεήμων θεός που εξασφαλίζει την
σωτηρία και των καθαρμό της ανθρώπινης ψυχής από τους ρύπους των
εγκλημάτων ώστε να αποφύγει την καταδίωξη των Ερινυών. Θεράπευε τις
ανθρώπινες ψυχές που υπέφεραν από την καταπάτηση του ηθικού νόμου. Έδινε
άφεση αμαρτιών χωρίς να οργίζεται με τους ενόχους και τους παραβάτες
του ηθικού νόμου, λύτρωνε τις ψυχές από τα λάθη, τα πάθη, τις κακίες και
τα ανομήματα μέχρι την τελική εξιλέωση. Δεχόταν με συγκατάβαση την
μεταμέλεια, έθετε υπό την προστασία του τον αμαρτωλό και μεριμνούσε για
την σωτηρία του από τον αδέκαστο και αυστηρό τιμωρό Δία, για αυτό ο
Απόλλωνας ονομαζόταν, ΣΩΤΗΡ, Λυτρωτής, Ανορθωτής, Ευσπλαχνικός και
Ανεξίκακος.