παρούσα ενότητα (Φ-99) θα περιλαμβάνει διάφορα ανεξάρτητα, αλλά απαραίτητα κείμενα γιά το κυρίως “σώμα” των ενοτήτων του Φαέθωνα. Υποστηρικτικά της κυρίως αφηγήσεως, ούτως ειπείν.
Ταυτόχρονα, το σημερινό είναι ένα είδος εισαγωγικής άσκησης “κβαντικής λογικής”, σαν απάντηση σ’ έναν φίλο, που με ρώτησε πώς γνωρίζω κάποια πράγματα.
Η αθανασία, και μάλιστα η σωματική, πάντα ήταν το ζητούμενο πολλών ατόμων, λαών, πολιτισμών. Ήταν, κι ας μην τ’ ομολογούσαν… διότι (αν τ’ ομολογούσαν) αμέσως-αμέσως ξεπηδούσαν προβλήματα, όπως:
(α) Γιά ποιόν προορίζεται αυτό το αγαθό; γιά τους άρχοντες, ή -Θεός φυλάξοι!- και την πλέμπα; Και: (β) Τί θα γίνει με τους παλιανθρώπους; Εάν, δηλαδή, κάνει απεργία μέχρι και ο Χάρος, θα τους λουζόμαστε εις τους αιώνας των αιώνων αμήν;
Γι’ αυτό και πολλοί τό ‘ριξαν στη φιλοσοφία – στο τί γίνεται με την “μετά θάνατον” ζωή και την αθανασία της ψυχής. Όχι πως δεν υπάρχει (προσωπικά, είμαι κατηγορηματικός πως υφίσταται), αλλά -σχεδόν- ουδείς θα ενδιαφερόταν γιά μία τέτοια ζωή, αν γνώριζε πως δεν τερματίζεται ποτέ αυτή εδώ.
Περιττό να σας πω, ότι σε τέτοια περίπτωση θρησκείες και ναοί θα κατέβαζαν ρολλά οριστικώς… ελλείψει πιστών. Ποιό το νόημα, να πηγαίνεις ν’ ακούς τον ιερέα να σου μιλάει γιά παραδείσους και τέτοια, αν δεν πεθαίνεις;

Η σωματική αθανασία, όμως, απαιτεί “sine qua non” ένα υποστηρικτικό πακέτο. Μόνη της, δεν στέκεται. Κοιτάξτε, τώρα, πώς πάει η δουλειά:

  • Δεν γίνεται να είσαι αθάνατος (φύσει ή θέσει), αλλά να μπορεί ο καθένας μ’ ένα πιστόλι να σε μεταβάλει σε θνητόν. Ή, να μπορεί πχ να σου κόψει το χέρι. Άρα, χρειάζεται να είσαι και άτρωτος.
  • Δεν έχει κανένα νόημα να είσαι αθάνατος και άτρωτος, αλλά να σε ταλαιπωρούν ασθένειες.

Γενικά μιλώντας, η ασθένεια είναι ένα ηλίθιο και άχρηστο πράγμα, χωρις το οποίο κάλλιστα θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Ακόμη και σ’ αυτήν την πεπερασμένη ζωή.
Οι ασθένειες, μάλιστα, είναι η αιτία που δεν έγινα …γιατρός: είναι το σκεπτικό της επιστήμης αυτής, που δεν μου ταίριαζε. Ο γιατρός αναρωτιέται ποιά είναι η αιτία της ασθένειας, βρίσκει πως είναι τα μικρόβια (και συγκεκριμένα ποιά μικρόβια γιά ποιά ασθένεια), ικανοποιείται απ’ τη συγκεκριμένη απάντηση, και σπεύδει να ξεκινήσει θεραπεία. Αντίθετα, ο Φυσικός δεν σταματάει εκεί, αλλά αντιμετωπίζει και το επόμενο ερώτημα: γιατί υπάρχουν μικρόβια; Και το μεθεπόμενο: θα μπορούσαν αυτά να μην υπάρχουν, χωρίς συνέπειες στο όλο περιβάλλον;
Ποιό το νόημα, δηλαδή, να έχεις μία συσκευή που χαλάει κάθε μέρα (και καλείσαι να την επισκευάζεις κάθε μέρα), αντί να έχεις μία συσκευή που δεν χαλάει καθόλου; Ή, έστω, χαλάει σπανιώτατα; Γιά το σπίτι σου, θ’ αγόραζες συσκευές που χαλάνε κάθε μέρα;
Γενικώτερα, οποιαδήποτε διαταραχή στην απόλυτη υγεία του σωματικού μας συστήματος είναι τελείως άνευ νοήματος. Πχ -εκτός από τις αρρώστειες- ένας πονοκέφαλος. Αφήνω άλλους να φιλοσοφούν γιά την …αναγκαιότητα της ασθένειας (που “μας τη δίνει ο Θεός, γιά να είμαστε ταπεινοί”). Όμως εγώ ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω.

  • Δεν είναι ωραίο να είσαι αθάνατος και άτρωτος, αλλά να γερνάς, όσο περνάνε τα χρόνια.

Μιλάμε, δηλαδή, γιά την αιώνια νεότητα; Όχι ακριβώς… Μιλάμε γιά την ικανότητα να μπορείς να πηγαίνεις μπρός-πίσω στις ηλικίες του ανθρώπου, και να εμφανίζεσαι πότε πχ ως μπέμπης και πότε πχ ως μεσόκοπος, κατά το δοκούν. Οπότε, αν θες να εμφανίζεσαι διαρκώς ως 20 ετών, εντάξει.
Η επόμενη καλύτερη εναλλακτική λύση είναι, όταν γίνεις αθάνατος, να σταματάει η διαδικασία γηράνσεως εκεί που σε βρήκε η αθανασία. Δηλαδή, αν είσαι πχ 45 χρονών, να μείνεις γιά πάντα (βιολογικώς) 45. Και να σου μένει μόνο το “πρόβλημα” να κανονίζεις τη διατροφή σου και το σωματικό σου βάρος.
Και όλα τα παραπάνω δεν είναι ωραίο (και πρακτικό, και δόκιμο) ν’ απαιτούν υποστηρικτικές συσκευές – και δη, μεγάλου μεγέθους. Και δη, να καταφεύγεις σ’ αυτές κάθε τρεις και λίγο.

  • Με μία πρόταση: πρέπει να είσαι όσο γίνεται αυτόνομος.

Αναφέρομαι σε συσκευές, όπως πχ αυτές γιά την αιμοκάθαρση των νεφροπαθών. Μεγάλου μεγέθους, αμετακίνητες… κρατάνε, δε, και τον ίδιο τον ασθενή καθηλωμένον. Αντίθετα, ένας βηματοδότης γιά την καρδιά, ή ένα ακουστικό βαρηκοΐας, ή χάπια, προσφέρουν σαφώς μεγαλύτερη αυτονομία κινήσεων. Πρακτικά, με τα παραπάνω ο ασθενής είναι σχεδόν 100% αυτόνομος.
Βέβαια, εάν είμαστε απόλυτα υγιείς, είμαστε εντελώς αυτόνομοι – αλλά μην ξεχνάτε, μέσα στο περιβάλλον του πλανήτη μας, και μόνον. Εάν οι συνθήκες αλλάξουν (πχ διάστημα, βάθη ωκεανών), παύει η αυτονομία μας… πάλι καταφεύγουμε σε συσκευές.
Συνοψίζουμε:

  • Αθανασία, σημαίνει επίσης και:
  • ατρωσία,
  • απόλυτη υγεία (έλλειψη οποιασδήποτε διαταραχής),
  • αιώνια νεότητα (ικανότητα παράκαμψης των -γνωστών σήμερα- βιολογικών ηλικιών),
  • αυτονομία.

Ζητάμε πολλά; …Θα το δούμε.
Τ ο θέμα, τώρα, είναι αν στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας βρέθηκαν άτομα, που να πέτυχαν την αθανασία – μ’ ένα ή περισσότερα από τα “συνοδευτικά” της.
Οι διάφορες Μυθολογίες των λαών απαντούν καταφατικά. Η Κινέζικη μιλάει γιά τους έξι Χσιέν, δηλαδή έξι άτομα που κατέφυγαν κάποτε στα βουνά, κι εκεί ζουν έκτοτε – αφού βρήκαν τον τρόπο να πετύχουν την αθανασία. Η Ελληνική μιλάει γιά τρία ακόμη άτομα – και γιά πληθώρα άλλων καλών θνητών, που τους ανέβασε ο Δίας στον Όλυμπο και τους κατέστησε αθάνατους. Η δε νεομυθολογία της εποχής μας μιλάει γιά τον κόμητα Σαίν Ζερμαίν (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2).
Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι όλες αυτές οι ιστορίες είναι αληθείς. Πώς πέτυχαν, όμως, την αθανασία τα δέκα άτομα των μυθολογιών της Γης; Υποθέτω ότι οι Χσιέν χρησιμοποίησαν διάφορα βότανα, ο δε κόμης Σαίν Ζερμαίν ήταν (κατά τον 18ο αιώνα) γνωστός αλχημιστής. Γιά τους Έλληνες ομολόγους τους, δεν γνωρίζω.
Σήμερα, κάποιοι (προκειμένου να γίνουν αθάνατοι) κοιτάζουν να επαναλάβουν τα αλχημιστικά πειράματα του κόμητα Σαίν Ζερμαίν, κι άλλοι πάλι ονειρεύονται συμφωνίες με τον οξαποδώ. Κι άλλοι, άλλα. (Φαντασία να υπάρχει!) Η επιστήμη, απ’ την πλευρά της, όντας πρακτική, κυνηγάει κι αυτή την αθανασία με απτά πράγματα: με χημικές ουσίες. Δηλαδή, φάρμακα, που σε πρώτη φάση παρατείνουν τη ζωή και την ευεξία. Όντως, σε κάποιες πολύ “ειδικές” ιδιωτικές κλινικές, απρόσιτες γιά τους κοινούς θνητούς, γίνονται κάτι τέτοιες “θεραπείες” σε αρχηγούς κρατών και λοιπά παρόμοια προσώπατα. Τώρα τελευταία, μάλιστα, που προστέθηκαν και τα γονιδιακά εργαλεία, ποιός τους πιάνει!
Όντως, υπάρχουν πολλές φήμες γιά χημικούς ή βιολογικούς παράγοντες, που παρατείνουν τις διαιρέσεις των κυττάρων επ’ άπειρον. Χωρίς, δηλαδή, να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, παρατείνουν τη ζωή επ’ άπειρον. Το θέμα, όμως, είναι πως, μπορεί μεν να πέτυχαν πράγματα ανομολόγητα… την αθανασία, την κλωνοποίηση, τη θεραπεία του καρκίνου (και να τα κρατάνε μακριά από τους κοινούς θνητούς), αλλά τους προς “θεραπεία” αυτά τα επιτεύγματα …δεν τους ενδιαφέρουν και τόσο! Όσο κι αν αυτό φαίνεται εκπληκτικό.
Γιατί;
Διότι, αυτά τα άτομα έχουν στη διάθεσή τους κι άλλα “μέσα” – όπως, ας πούμε, την επιλεκτική μετενσάρκωση. Δηλαδή, το δικαίωμα επιλογής πότε θα επανενσαρκωθούν, πού, και ως τί.
Ποιό το νόημα, λοιπόν, να κρατάνε στη ζωή ένα κατερειπωμένο γεροντάκι, αν αυτό το άτομο μπορεί να ξαναγεννηθεί όπως θέλει;… κι αν στο μεταξύ το “νερό της λήθης” δεν αποδεικνύεται τόσο δυνατό; Ίδιο ακριβώς θα είναι το αποτέλεσμα με μία ξεγυρισμένη θεραπεία “αθανασίας”: το συγκεκριμένο άτομο, είτε ξαναγεννηθεί όπως θέλει, είτε ζει διαρκώς,  θα δράσει στην επόμενη εποχή που είναι (που θα θέλει) να δράσει, υπό τις επόμενες συνθήκες. Θα το ξαναφάει η ανθρωπότητα στη μάπα, μ’ άλλα λόγια.
Κ άποιοι άλλοι, όμως, κάποτε, είχαν πετύχει την αθανασία χωρίς να υπολογίζουν το τί τη θέλουν. Βλέπετε, είχαν …όλον τον χρόνο, να το ανακαλύψουν στην πορεία! :-)
Ποιοί ήταν αυτοί;

  • Οι κάτοικοι του Φαέθωνα, ή -έστω- μερίδα αυτών.
  • Οι κάτοικοι της (προ του Κατακλυσμού του 9600 πΧ) Ατλαντίδας, ή -έστω- μερίδα αυτών.
  • Οι κάτοικοι της αρχαίας Θήρας, προ του 1625 πΧ (“μινωϊκή έκρηξη”), ή -έστω- μερίδα αυτών.

Των ανωτέρω ειπωθέντων, καταλαβαίνουμε ειδικά γιά τους πρώτους πολύ καλά και (α) ποιό ακριβώς ήταν “το αμάρτημα του εγωϊσμού του λαμπρότερου αρχαγγέλου, που τον οδήγησε στην πτώση” (που λέει και η Βίβλος), και (β) ποιά ακριβώς ήταν η αιτία (όχι το τελικό αίτιο, η ηλεκτρομαγνητική “καταρράκωση”), που ανατινάχτηκε και καταστράφηκε ο πλανήτης Φαέθων. Εάν εσείς δεν τα βλέπετε αυτά ακόμη, θα σας τα εξηγήσω.
Οι Φαεθωνιανοί (ή, έστω, κάποια μερίδα τους) είχαν πετύχει την αθανασία. Δεν γνωρίζω αν αυτή ήταν δώρο γιά όλους τους κατοίκους του πλανήτη, αλλά προφανώς είχαν πετύχει και την ατρωσία και την απεξάρτηση από αρρώστειες σε κάποιον βαθμό – αν όχι στο 100%. Προφανώς είχαν πετύχει και την αιώνια νεότητα, διότι ο Φαέθων στη Μυθολογία μας εμφανίζεται ως ωραίος έφηβος.
Απέμενε, λοιπόν, η αυτονομία τους… Μιά που όλα τα παραπάνω τα είχαν πετύχει με συσκευές (είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό). Οι οποίες, όμως, συσκευές τραβούσαν αρκετή (“υπερδιαστατική”) ενέργεια από το αιθερικό του πλανήτη τους.
Όταν, τώρα, τους άνοιξε η όρεξη να επεκταθούν στο Ηλιακό μας Σύστημα, οι συσκευές με την αιθερική ενέργεια του Φαέθωνα δεν επαρκούσαν. Δεν έφτανε η εμβέλειά τους μέχρι πχ τον Άρη, να κρατάει και τους εκεί Φαεθωνιανούς επισκέπτες αθάνατους. (Θα μπορούσαν να στήσουν κι εκεί συσκευές, αλλά έπρεπε να έχουν αποφασίσει μόνιμη εγκατάσταση – πράγμα που μάλλον δεν το είχαν ξεκαθαρίσει ακόμη. Προφανώς ο Άρης και η Γη, ίσως κι άλλοι πλανήτες, να είχαν ήδη δικές τους μορφές ζωής, στις οποίες οι Φαεθωνιανοί δεν ήθελαν να επέμβουν.) Κι έτσι, σκέφτηκαν να τραβήξουν ενέργεια από το αιθερικό του πλανήτη Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος… διότι, αν τραβούσαν ενέργεια από το αιθερικό του Ήλιου, κι έκαναν κάτι λάθος, υπήρχε κίνδυνος να καταστρέψουν τον Ήλιο – συνεπώς, και τη ζωή σ’ όλο το Ηλιακό Σύστημα.
Η “λύση Δία”, όμως, φάνηκε ατελέσφορη, διότι οι Φαεθωνιανοί απεδείχθησαν μαθητευόμενοι μάγοι. Κάνανε το μοιραίο λάθος, που χτύπησε σα μπούμερανγκ και κατέστρεψε τον πλανήτη τους!… (Και την ατμόσφαιρα του γειτονικού Άρη.)
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα, κατά τη γνώμη μου, και της ίδιας υφής (“υπερδιαστατική” ενέργεια πολύ μεγαλύτερη απ’ την απαιτούμενη, αντλημένη με επικίνδυνο τρόπο) πρέπει να ήταν και τα “μοιραία λάθη” τόσο των Ατλάντων, όσο και των Στρογγυλαίων.
Τ ί απέγιναν, τώρα, όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πέτυχαν να γίνουν αθάνατοι στον πλανήτη μας; Ο κινηματογράφος (πχ “Χαϊλάντερ”) και η νεομυθολογία δίνουν πολλές απαντήσεις, όμως όλες συγκλίνουν στο ότι αυτοί οι άνθρωποι αποφεύγουν τους κοινούς θνητούς – και κάθε τόσο αλλάζουν ταυτότητα και τόπο διαμονής, σβήνοντας (γιά ευνόητους λόγους) τελείως τα παλιά τους ίχνη.
Ποιός να ξέρει… Αν ποτέ γίνω αθάνατος, θα σας ενημερώσω! :-)

https://ergdhmerg.wordpress.com/