Ο Γιώργος Γκρίτσης, έλληνας ιστιοπλόος από γονείς λάτρεις της θάλασσας και της ιστιοπλοίας και ήδη γνωστός από τους δύο προηγούμενους πλόες του – του πλου κατά τον ανάρουν του Νείλου μέχρι Ασσουάν το έτος 1983 και τον περίπλου της Γης μέσω του Σουέζ και του Παναμά κατά τα έτη 1985-1987, απεφάσισε να πραγματοποιήσει τον περίπλου της Γης παραπλέοντας το νότιο άκρο της Αμερικανικής Ηπείρου (Ακρωτήριο Χορν) και το νότιο άκρο της Αφρικανικής Ηπείρου (Ακρωτήριο Καλής Ελπίδος) και μάλιστα από Ανατολάς προς Δυσμάς, ενάντια στα δυνατά ρεύματα και τους θυελλώδεις ανέμους που επικρατούν στις περιοχές αυτές και ενάντια στην καθιερωμένη τακτική των θαλασσοπόρων που επιχειρούν το ίδιο πέρασμα αλλά από Δυσμάς προς Ανατολάς.
Έτσι σχεδίασε ένα μικρό ιστιοπλοϊκό σκάφος μήκους 9 μέτρων, με εξωλέμβια μηχανή 9.9 HP , την Καλλίπυγο που κατασκευάστηκε στο ναυπηγείο του Θανάση Μαργέλη στην Καλαμάτα και ξεκίνησε από εκεί στις 2 Απριλίου 1992 με μοναδικό πλήρωμα την Γερμανίδα σύντροφό του, κοινωνιολόγο Αnne Marie Biedermann για το μεγάλο όνειρο πολλών ιστιοπλόων στον κόσμο.
Πρώτος σταθμός η Μάλτα (Βαλέτα) και μετά η Σικελία (Μαρσάλα) πόλη του καλού κρασιού
Επόμενος σταθμός μετά από 10 ημέρες πλεύση το Γιβραλτάρ και αναμονή 15 ημερών με δεκάδες μεγάλα ιστιοφόρα περιμένοντας ευνοϊκούς ανέμους.
Συγχρόνως ολοκληρώνονται οι προετοιμασίες για το πέρασμα του Ατλαντικού προς Βραζιλία. Πρώτο βήμα οι Κανάριοι νήσοι όπου γίνεται τροφοδοσία με φρέσκα λαχανικά.
Στις 18 Αυγούστου σαλπάρουν προς Νοτιοδυτικά. Με λειψαριές φθάνουν στα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου που τα αφήνουν στις 30 Αυγούστου.
Χρειάζονται 24 ημέρες για να πιάσουν στην πανέμορφη Σαλβαδόρ ντε Μπαγία στις 22 Σεπτεμβρίου στην βορειοανατολική Βραζιλία.
Οι ακτές της Βραζιλίας είναι πολύ όμορφες και τα ποτάμια είναι πολύ ζωντανά με πλούσια βλάστηση.
Επόμενος σταθμός το Ρίο ντε Τζανέϊρο που φθάνουν στα τέλη Οκτωβρίου, και μετά Σάντος – το λιμάνι του Σαν Πάολο και Παραγουάνα.
Μετά τα Χριστούγεννα του 1992 αφήνουν την Βραζιλία και περνάνε τις πρώτες ημέρες του 1993 στην Ουρουγουάη.
Διαπλέουν τα λασπόνερα του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα, εύρους εκβολής 20 km περίπου σε νότιο πλάτος 35° , γνωστού για τα πολύ δυνατά ρεύματα και τις βίαιες κακοκαιρίες
Στην Μάρ ντελ Πλάτα αποχαιρέτησαν τα ήπια κλίματα και αφήνοντας την στις 17 Φεβρουαρίου μπαίνουν στους κακοφημισμένους τεσσαρακοστούς παραλλήλους του Νότου.
Εκεί η θάλασσα είναι μόνιμα τρικυμιώδης εξ αιτίας των ισχυρών δυτικών ανέμων . Ταυτόχρονα οι κάκιστες καιρικές συνθήκες, απόρροια του συνδυασμού των θυελλωδών αυτών ανέμων και των χαμηλών θερμοκρασιών, καθιστούν πολύ δύσκολο το ταξίδι.
Στις ακτές της Αργεντινής Παταγονίας η παλίρροια φθάνει ενίοτε και τα 12 μέτρα!!. Χάρη στις δύο πτυσσόμενες καρένες έχουν την δυνατότητα να καθίζουν σε αμμουδιές όταν πρέπει να προφυλαχτούν από τον καιρό βρίσκοντας καταφύγιο σε μικρούς κολπίσκους.
Με δυσκολία και υπομονή καταφέρνουν να περάσουν τα υφαλόσπαρτα Στενά του Λε Μαίρ που είναι μάρτυρες χιλιάδων ναυαγίων.
Εισέρχονται στο στενό του Μπήγκλ, 100 μίλια νοτιότερα από τα στενά του Μαγγελάνου.
Καταπλέουν στην Ουσουάγια και κατόπιν στο Πουέρτο Ουίλλιαμς – το νοτιότερο λιμάνι του κόσμου.
Στις 4 Απριλίου 1993 περνούν για πρώτη φορά το ακρωτήριο Χορν.
Αυτός ο βράχος, ο νοτιότερος της Αμερικανικής ηπείρου, θεωρείται το Έβερεστ των ναυτικών.
Είναι ήδη φθινόπωρο και η θάλασσα είναι παγωμένη.
Μέσα στα στενά της Χιλιανής Παταγονίας τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, με λίγες ώρες φως , χωρίς ραντάρ, ταξιδεύουν μόνο με πανιά και κόβουν κοντοβόλτια από νησί σε νησί.
Κάθε απόγευμα δένουν την πλώρη σε δέντρα και την πρύμη με 3 άγκυρες για να κρατιούνται στις ριπές.
Μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή, χωρίς δυνατότητες ανεφοδιασμού και χωρίς την δυνατότητα ψαρέματος πέρασαν τρεις ολόκληρους μήνες σε μία περιοχή που χαρακτηρίστηκε ως Πράσινη Έρημος από τον Δάρβιν.
Περνώντας από το όμορφο Τσιλόε και το Πουέρτο Μοντ, έφθασαν στην Βαλδίβια όπου πέρασαν το χειμώνα επισκευάζοντας το σκάφος.
Με την Άνοιξη – τέλος Σεπτεμβρίου 1993 – φεύγουν για το Βαλπαραϊσο και το Κιντέρο της Χιλής. Εκεί βγάζουν το σκάφος στην στεριά τροποποιώντας την πρύμνη και αντικαθιστώντας το μοναδικό φτερό του τιμονιού με διπλό τιμόνι.
Έχουν κάνει το σχέδιο να πάνε στην Ανταρκτική με το 12μετρο αλουμινένιο σκάφος “Μποέμ” του Γάλλου Π.Ρασέ τέλος Δεκεμβρίου 1993. Δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες. Κάνουν τρεις προσπάθειες. Δύο φορές μετά από το Χορν γυρίζουν να απαγκιάσουν ενώ την τρίτη φορά σπάνε τα ξάρτια και μην επιμένοντας επιστρέφουν στην Ουσουάγια.
Την 1.3.1994, αφήνουν την Νότιο Αμερική και τους πολλούς φίλους , διανύοντας τέσσερις χιλιάδες μίλια έως το μέσον του Νοτίου Ειρηνικού και τα νησιά Μαρκέζες.
Από τα νησιά αυτά έως την Αυστραλία, ξαναβρήκαν τους Τροπικούς και Ανατολικούς Αληγείς ανέμους. Παρόλες τις ευνοϊκές συνθήκες υπήρχαν σοβαρά ναυτικά προβλήματα όπως αυτό των άπειρων κοραλλιογενών υφάλων που συχνά γίνονται νεκροταφεία για τους απρόσεκτους ναυτικούς ή τον κίνδυνο των κυκλώνων, εμπειρία των οποίων είχαν την ευκαιρία να γευτούν ….στην Νέα Καληδονία, όπου κρύφτηκαν μέσα σε μανγκρόβια έλη.
Στις 22.11.1994 φθάνουν στο Μπρίσμπέϊν, όπου τους υποδέχονται θερμά πολλοί φίλοι – Έλληνες της διασποράς. Θα μείνουν εκεί έως να περάσει η εποχή των Κυκλώνων, δηλαδή έως το τέλος Μαρτίου 1995.
Περιπλέοντας τις ακτές της Βορείου Αυστραλίας διασχίζουν τα κακόφημα στενά του Τόρες όπου και σπάει η μία εκ των δύο καρένων.
Καταπλέοντας στη Γη του ρνεμ, σε μία εβδομάδα κατάφεραν να επισκευάσουν την αβαρία σε μία ελώδη περιοχή γεμάτη κροκόδειλους και καρχαρίες.
Μετά από μικρή παραμονή στο Ντάργουϊν, διαπλέουν το Ινδονησιακό Αρχιπέλαγος φθάνοντας στην Σιγκαπούρη όπου και θα περιμένουν την αλλαγή των Μουσώνων.
Το νέο έτος 1996, αφήνουν την Μαλαισία και συνεχίζουν την πορεία τους στον Ινδικό Ωκεανό τον οποίο διασχίζουν διανύοντας 4.200 μίλια σε 32 ημέρες.
Στη Μαδαγασκάρη θα εξερευνήσουν τα κοραλλένια νησιά και μετά θα περάσουν το δύσκολο στενό της Μοζαμβίκης για να μπουν στα ταραγμένα νερά της Νοτίου Αφρικής τον Νοέμβριο του 1996.
Ύστερα από τέσσερις μήνες και αφού έχουν περιπλεύσει τα ακρωτήρια Αγκούλιας και Καλής Ελπίδος γνωστά ως ακρωτήρια των θυελλών, φθάνουν στο Κέιπ Τάουν.
Από το Κέϊπ Τάουν θα διασχίσουν νότιο και βόρειο Ατλαντικό φθάνοντας στις Αζόρες της Πορτογαλίας 12.5.1997, από όπου θα επιστρέψουν στην Ελλάδα τον Οκτώβριο, έχοντας περάσει το Γιβραλτάρ και επισκεφθεί την Μάλτα και την Σικελία.
Τελειώνοντας πρέπει να τονισθεί ότι το εγχείρημα αυτό αποτελεί άθλο διότι :
1. Το δυσκολότερο σημείο του περίπλου της Γης , δηλαδή το ακρωτήριο Χορν, το παρέπλευσαν εξ Ανατολάς προς Δυσμάς αντίθετα με την καθιερωμένη από τους θαλασσοπόρους εκ Δυσμάς προς Ανατολάς πρακτική, λόγω των εκεί πνεόντων ισχυρών δυτικών ανέμων καθ? όλο το έτος.
2. Ο παράπλους του ακρωτηρίου Χορν έγινε ασυνήθη εποχή, δηλαδή φθινόπωρο και όχι καλοκαίρι.
3. Επιτεύχθηκε με σκάφος μόνο 9 μέτρων ξύλινο.(!!!)
4. Η απόσταση που διανύθηκε είναι κατά 20.000 ναυτικά μίλια μεγαλύτερη της συνήθους διαδρομής.
5. Έγινε από δύο μόνο άτομα.
6. Ο συνδυασμός αυτός δημιουργεί παγκόσμια μοναδικότητα και προβάλλει διεθνώς την Ελλάδα αποδεικνύοντας την ναυτοσύνη της Ελληνικής φυλής από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΡΙΤΣΗΣ
Γεννήθηκε στις 14 Απριλίου 1959 στην Αθήνα από γονείς λάτρεις της ιστιοπλοίας. Πήρε Μπακαλορεά και συνέχισε σπουδές Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ντωφίν στο Παρίσι. Μετά τις σπουδές του, ασχολείται με επιχειρηματικές δραστηριότητες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Μιλά και γράφει Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πορτογαλικά και (μιλά μόνο) Αραβικά. Ξεκίνησε τις ιστιοπλοϊκές του δραστηριότητες το 1967 με σκάφη Optimist.
Το 1974 σε ηλικία 15 χρονών, επισκευάζει ένα παλιό γαλλικό σκάφος επτά μέτρων, χωρίς μηχανή και ταξιδεύει μόνος του στο Αιγαίο Πέλαγος.
Το 1981 σε ηλικία 22 ετών, αγοράζει από την Μασσαλία ένα σκάφος τύπου Αρμανιάκ (7,85 μέτρα) της δεκαετίας του 60 και διασχίζει την Μεσόγειο, φτάνοντας στην Ελλάδα όπου εργάζεται ως εκπαιδευτής ιστιοπλοίας.
Τον Δεκέμβριο του 1983, μαζί με την Anne Marie Biedermann, με το ίδιο σκάφος που το έχει ονομάσει ?Ιάσονα?, φεύγει από τον Πειραιά και μέσω Αλεξάνδρειας πραγματοποιεί πλου κατά τον ανάρουν του Νείλου μέχρι το Ασσουάν και επιστρέφει.
Κατά τα έτη 1985 – 1987 πραγματοποιεί τον περίπλου της γης, ξεκινώντας προς Ανατολάς : ?Ρόδος – Σουέζ – Ερυθρά Θάλασσα – Υεμένη – Κεϋλάνη – Μαλαισία – Σιγκαπούρη – Φιλιππίνες – Ιαπωνία – Βανκούβερ – Σαν Φρανζίσκο – Σαν Ντιέγκο – Ακαπούλκο – Παναμά – Τζαμάϊκα – Βερμούδες – Αζόρες – Γιβραλτάρ – Ελλάδα?.
Επιστρέφοντας του απονέμεται τιμής ένεκεν, από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, το δίπλωμα Πρακτικού Πλοιάρχου Εμπορικού Ναυτικού.
Εκδίδει ένα βιβλίο με τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του, που εξαντλείται σύντομα.
Τα έτη 1988 – 1989 υπηρετεί την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό, απασχολούμενος στην Αθηναϊκή Τριήρη.
Εν συνεχεία εργάζεται ως Sailmaster στο “ΖΟΛΑΝΑ”, ιστιοφόρο σκάφος 37 μέτρων του Σταύρου Νιάρχου και πραγματοποιεί πολλά ταξίδια από Ελλάδα σε Καραϊβική.
Το 1991 κατασκευάζει στο ναυπηγείο του Θανάση Μαργέλη στην Καλαμάτα, το “Καλλίπυγος”, σκάφος εννέα μέτρων από κόντρα-πλακέ, πλαστικοποιημένο με δύο πτυσσόμενες καρένες και εξωλέμβια μηχανή.
Στις 2 Απριλίου 1992, ξεκινάει τον περίπλου της Γης , αλλά αυτή την φορά από Ανατολάς προς Δυσμάς, ενάντια στα δυνατά ρεύματα και τους θυελλώδεις ανέμους που επικρατούν στις περιοχές αυτές και ενάντια στην καθιερωμένη τακτική των θαλασσοπόρων που επιχειρούν το ίδιο πέρασμα αλλά από Δυσμάς προς Ανατολάς.
Μετά από ταξίδι πέντε ετών και αφού αντιμετωπίζει επιτυχώς τις δυσκολίες του μεγάλου εγχειρήματός του, που του δίνει μία παγκόσμια μοναδικότητα λόγω του μεγέθους και του είδους του σκάφους , του ολιγομελούς πληρώματος και της διαδρομής που επέλεξε, επιστρέφει στη Ελλάδα την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 1997.
Ελληνα ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα. Μοιραστείτε αυτή την ανάρτηση
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek