Ταπείνωση: τό νά γίνεσαι στάκτη καί νά αναδύεσαι απ’ αυτή άνθρωπε Φοίνικα. Σχήμα: πτωχός τώ πνεύματι…. Βλέπεις τήν κουκούλα τού Μοναχού;

Ταπείνωση: τό νά γίνεσαι στάκτη καί νά αναδύεσαι απ’ αυτή άνθρωπε Φοίνικα. Σχήμα: πτωχός τώ πνεύματι….

Βλέπεις τήν κουκούλα τού Μοναχού;

Η κουκούλα τού Μοναχού περικλείει μία προνύμφη που θά γίνει στάκτη καί θά αναγεννηθεί μέσα από τήν στάκτη τής γινόμενη φώς…

Η προνύμφη θά γίνει νύμφη Χριστού, δέν είναι σάρκα, είναι ψυχή!…

Ψυχή στ’ αρχαία ελληνικά σήμαινε καί πετελλούδα…

Η πεταλλούδα είναι ένας σκώληκας που μέσα από τήν στάκτη τού αναδύεται στό ομορφότερο έντομο…. Φωτεινή που πετάει…

Οί συμπτώσεις τής Αριθμολογίας στούς αριθμούς τηρείται μέ Μαθηματική Ευλάβεια καί Πειθαρχία όπως βλέπετε στίς λέξεις, στούς συμβολισμούς, τούς παρασυμβολισμούς, στούς εμβληματισμούς τών λέξεων καί τών όντων… Αυτό σάς τό επισήμανα παλαιότερα, δίχως όμως μέ πολλά πασιφανή παραδείγματα…

Πρόκειται γιά τήν Προσσυραφή τής Προσυνέπειας τών Άχραντων Μαθηματικών στόν Ιστό τής Αράχνης τού Απείρου…

Τά πάντα λέμε είναι συνδεδεμένα… Η Αλήθεια είναι ότι τά πάντα είναι Προσυνδεδεμένα στήν επακριβή Προευλάβεια… Τά ασύνδετα συνδεδεμένα είναι τής αναξιότητος συρραφές που στό βάθος τής εξέτασης καταρρέουν μέσα από τήν ψεύτικη μηχανική Απροασυνέπεια τούς…Η Αλήθεια είναι η Μία Προμαθηματική Ατραπός…

Βλέπετε τό σχήμα ή σχύμα τού Μοναχού, σάς τό βάζω καί μέ τό ήτα καί μέ τό ύψιλον γιά νά μήν φαίνεται ότι δέν κάνω λάθος ή «λάθος»…

Εσένα που σ’ αρέσει ό διαλογισμός διείσδυσες στό βάθος γιατί λέγεται σχήμα ή σχύμα…

Μέσα σ’ αυτήν τήν μαύρη κουκούλα υπάρχει μία ψυχή μέσα σ’ ένα περιβάλλον κρέας…
Πτωχή τώ πνεύματι, στακτοποιημένη, ταπεινωμένη, πτώμα στά πάθη καί τήν αυταρέσκεια. Ό Φοίνικας που αναγεννάται από τές στάκτες τού… Εσύ όμως διαχωρίζεις τήν Αλήθεια σέ περιόδους…

Ό Φοίνικας ένας πτωχός τώ πνεύματι που αναγεννάται από τίς στάκτες τού, διαλογίστου πάνω σ’ αυτό τί μπορεί νά σημαίνει; Τί μπορεί νά σημαίνει κάποιος αναγεννάται από τίς στάκτες τού;…
Τί μπορεί νά είναι η στάκτη σέ πνευματικό επίπεδον; Τί άλλο από τήν ισοπέδωση, τήν οριζοντικοποίηση στό ταπεινό χώμα; Τήν πτώχεια τώ πνεύματι;….

Τί άλλο από τό νά δείς τήν ασημαντότητα σού, νά Καταλάβεις τήν έξ’ ανέκαθεν Προασημαντότητα σού, νά τήν συναισθανθείς, νά τήν πιστέψεις;….

(Ό Άγιος Εφραίμ τού Όρους Αμωμών τής Νέας Μάκρης, παρουσιάζεται σέ θαύματα καί εικόνες, πότε νά βαστάει μία ερυθράν ή φοινικόχρωμη φλόγα καί πότε μία λευκή φλόγα, μέ μελανόν ράσον, όλα τά χρώματα όσα αναφέρονται είς τόν μύθον από τήν στάκτη τού νά γίνει φώς ό Φοίνιξ…)

Στό σχύμα τού Μοναχού στό σχήμα τού Φοίνικα ζητούμενο δέν είναι νά διαλυθείς στό πάν… Ζητούμενο είναι νά αισθανθείς τήν Προασημαντότητα σού καί νά ζητήσεις νά γίνεις κάτι αντί νά διαλυθείς στό χαμένο πάν…

Δέν είσαι τό πάν, δέν μπορείς νά γίνεις τό πάν, μπορείς νά γίνεις κάτι εάν συνειδητοποιήσεις ότι δέν είσαι τίποτε…

Μόνον όποια ψυχή Καταλάβει ότι δέν είναι τίποτε αξίζει κάτι…
Διότι τί μπορεί νά είναι εκτός από μία τιποτένια ασημαντότητα μία ψυχή που δέν ορίζει ούτε τήν ζωή ούτε τόν θάνατο;…

Μία ψυχή που γνωρίζει καί αναγνωρίζει ότι δέν αξίζει τίποτε αξίζει κάτι… αξίζει πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζει ώς ασημαντότητα…

Γνωρίζει τόν κύκλο ήλθα, είδα καί παρήλθα καί θέλει νά δραπετεύσει απ’ αυτόν, γνωρίζει πώς όταν παρέλθει δέν είναι τό τέλος καί όταν τό τέλος δέν είναι αίσιον είναι οπωσδήποτε απαίσιον…

Η στακτοποίηση καί αυτοστακτοποίηση είναι η πολτοποίηση τής σάρκας καί όλων τών πλοκάμων τών παθών τής, η πτωχοποίηση τού πνεύματος από κάθε επιθυμία καί επινόηση τής, γιά νά παραμείνει τό πνεύμα πτωχό από τίς ιδέες καί τούς πόθους τής…

Πεθαίνει ό σκώληκας που τρώγει τήν ψυχή καί αναδύεται η πεταλλούδα τής ψυχής…
Εάν δέν πεθάνει η κάμπια η πεταλλούδα/ψυχή δέν αναπτερώνεται, δέν απελευθερώνεται μέσα από τήν κουκούλα τού σχύματος….

Αυτός ό σκώληκας τής σάρκας που τρώει τήν ψυχή… Αυτός ό μοχλός τής αδικίας μέσα από τίς αρεσκείες τής σαρκός που καταλύει τήν δικαιοσύνη που εκκολάπτει τήν ψυχή/πεταλλούδα…
Κι’ ό άλλος; Ό πλούσιος τώ πνεύματι, ένας εξυπνάκιας τής ημιμάθειας που δέν μπορεί νά περάσει ούτε κάν στά προαύλια τών ανακτόρων Τού Θεού… Δέν πάς στόν διδάσκαλο γιά νά τόν διδάξεις, πάς μέ σέβας καί υπόκυψη γιά νά διδακτείς. Όποιος θέλει νά διδάξει δέν πάει σέ διδάσκαλο που διδάσκει, ανοίγει δική τού σχολή! Καί μέχρι πού Προλογαριάζεις νά σέ φτάσουν οί δυνάμεις τής γνώσης σού; Μέχρι ποίον βαθμόν μπορούν νά σέ κάνουν νά λησμονήσεις τήν Προασημαντότητα σού;… Τό πολύ πολύ τά σπουδαία τού πνεύματος σού νά σέ κάνουν νά ξεχάσεις ότι είσαι ασήμαντος, νά σού δώσουν μία αίσθηση αιωνιότητος που όμως κρίνεται από τόν θάνατο καί δέν είσαι ό κάτοχος τής… Μήπως ξέρεις τί θέλει η αιωνιότητα γιά νά σέ δεχτεί ώς επίσημο προσκεκλημένο τής στά ανάκτορα τής; Ή μήπως ξέρεις πότε η αιωνιότητα σέ κατατάσσει στούς παρίες, στούς απόσυρτους, στούς αιχμάλωτους, στούς εχθρούς, στούς αποστάτες, στούς απόσκαρτους, στούς απορριμένους τής;….

Ό πλούσιος τώ πνεύματι ξεχνά τήν ασημαντότητα τού καί ξαφνικά βρίσκεται απροειδοποίητα ενώπιον τής… δίχως όπλα που νά συνηγορούν στήν στοιχειοθέτηση τεκμηρίων ότι τήν γνωρίζει… καί ότι τήν σεβάστηκε μέ τίς πράξεις…

Υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος στό πνεύμα από τό νά γνωρίζεις εγκαρδίως καί συνειδητώς τήν ασημαντότητα σού; Η πρώτη αρχή τής ζωής είναι η ζωή καί ό θάνατος ή η επίγνωση τής ασημαντότητος σού; Διότι εάν εσύ είσαι ένα όχημα ανάμεσα καί μέσα στήν ζωή καί τόν θάνατο, δύο ατραποί που δέν όρισες καί δέν γνωρίζεις μέ ακρίβεια καί ξεκάθαρη στοιχειοθετημένη τεκμηρίωση, τότε είσαι ένα ασήμαντο όχημα μέσα σ’ αυτή τήν αμαξοστοιχειακή διαδρομή… Τό νά μήν γνωρίζεις τήν ασημαντότητα σού δέν γνωρίζεις ότι είσαι επιβάτης…

Δέν μπορείς νά ξεφύγεις από τήν διαδρομή επιβάτη μέ τήν προσωπική σού γνώση καί επιθυμία, αλλά μόνον μέ τήν ανακάλυψη καί εφαρμογή τής Μαθηματικής Ατραπού γιά τό πώς ξεφεύγεις, άν ξεφεύγεις…

Όταν πάς στόν διδάσκαλο αριανών τεχνών καί χαιρετάς μέ “έροσσον” ή “ώς” (φώς = έως = ώς) υποκλίνεσαι, γίνεσαι πτωχός τώ πνεύματι στίς πολεμικές τέχνες καί ζητάς μέ ευσέβεια τήν φώτειση τής μάθησης. Γίνεσαι μία ασημαντότητα μπροστά στόν διδάσκαλο, κι’ αυτός σ’ ετοιμαζει από κάμπια άγνοιας, πτωχός στό πνεύματι τών πολέμων νά γίνεις ψυχή που πετάει… φώς που φεύγει, ξεφεύγει, καθορίζει, ηλεκτρισμός που κτυπάει… Αλλά ό διδάσκαλος δέν δέχεται νά σέ διδάξει καί δέν κρίνει ότι αξίζεις νά λάβεις τήν διδαχή εάν δέν Προδείξεις ευλάβεια, σέβας καί προεπιπτική διάθεση πτωχού τώ πνεύματι…

Άν πάς στόν διδάσκαλο όμως καί θέλεις νά τού κάνεις μάθημα γιά τίς αριανές τέχνες, θά σού πεί πήγαινε, εσύ ξέρεις, είσαι επίσης διδάσκαλος καί ανεπίδεκτος μαθήσεως… Σέ διώχνει όπως ήρθες επειδή προσέδειξες υπερηφανείας αγνοοπροοπτική έπαρση εγωϊσμού… Αφού είσαι πλούσιος στίς πολεμικές τέχνες τότε γιατί ήρθες σέ διδάσκαλο;… Πρώτα μαθαίνεις καί ύστερα διερωτάσαι, απορρίπτεις, προσθέτεις βάσει τών όσων έμαθες καί χωρίς νά διαφωνούν σέ όσα έμαθες αλλά συμπληρώνοντας… Κατάλαβες γιατί είπε ήρθα νά Συμπληρώσω τάς Γραφάς;;;;….

Τί κάνει ό Μοναχός, ό Χριστιανός καί ό μαθητής αριανών τεχνών; Υποδεικνύουν Υπακοή!… Εάν δέν υπακούσεις δέν θά διδακτείς καί άν δέν διδακτείς δέν μπορείς νά κρίνεις αυτόν που έμαθες, άν είναι ή δέν είναι καλό, ελλειπτικό… κακό…

Εάν δέν μάθεις τό δίκαιο πώς θά διακρίνεις τό άδικο; Άν δέν μάθεις τήν ασημαντότητα σού πώς θά διακρίνεις Τόν Θεόν; Δηλαδή τήν ίδια τήν Προσημαντικότητα!… σού μέσα από τήν συνειδητοποίηση τής έξ’ αρχής καί Μοναδικής Προσημαντικότητος τού Απείρου…

Εάν δέν μάθεις νά υπακούς πώς θά δείς; Βεβαίως πρίν υπακούσεις μάθε τί πρέπει νά υπακούσεις. Εάν είσαι τυφλός τώ πνεύματι δέν θά καταλάβεις ότι είσαι πτωχός τώ πνεύματι… καί θά νομίζεις ότι είσαι πλούσιος τώ πνεύματι συνάμα πλούσιος τώ πνεύματι αυτός που σ’ εξαπατάει καί αυταπατάται…

Είναι δυνατόν νά λύσεις τό υπαρξιακό πρόβλημα μέ τό νά λατρέψεις ένα κόμμα, μία γυναίκα, ένα σώμα, ένα τοπίο, μία ιδέα εγκόσμια μέ νήμα ζωής ώς τόν θάνατο; Κατάλαβες γιατί σού είπε ό Μελωδός ό Ψαλμωδός ότι οί σώφρονες Τόν Κτίστη ελάτρευσαν καί όχι τά κτίσματα…
«Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα· ἀλλὰ πυρὸς ἀπειλὴν ἀνδρείως πατήσαντες, χαίροντες ἔψαλλον· Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος καὶ Θεός, εὐλογητὸς εἶ».
Οἱ θεόφρονες (Τρεῖς Παῖδες) δὲν θέλησαν νὰ λατρεύσουν τὰ κτίσματα ἀντὶ τοῦ Κτίσαντος· ἀλλὰ ἀψηφίσαντες μὲ ἀνδρεία τὴν ἀπειλὴ τοῦ τυράννου, μὲ χαρὰ ἔψαλλαν· Ὑπερύμνητε Πατέρα, Κύριε καὶ Θεέ, εἶσαι εὐλογημένος.
Ὁ ποιητὴς ἀνατρέχει στὴν Π. Διαθήκη γιὰ νὰ συναντήσει ἐκεῖ τούς ἁγίους Τρεῖς Παῖδες καὶ νὰ δείξει τὴ δύναμη τῆς πίστεως στὸν ἀληθινὸ Θεό, ποὺ κατακόβει καὶ συντρίβει τὴν εἰδωλικὴ μανία ἐκείνων ποὺ εἰδωλοποιοῦν τὸν ἑαυτό τους, καταφρονώντας καὶ βρίζοντας τὸν ἅγιο Θεό. Οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι Ἰσραηλίτες νέοι, ὁ Σεδράχ, ὁ Μισὰχ καὶ ὁ Ἀβδεναγώ (Ἀνανίας, Μισαὴλ καὶ Ἀζαρίας), ἦσαν οἱ μόνοι ποὺ δὲν γονάτισαν σὲ μία δεδομένη στιγμὴ νὰ προσκυνήσουν τὴν εἰκόνα τὴ χρυσή τοῦ Ναβουχοδονόσορα.

Εγώ σού προσθέτω μήν λατρεύσεις ούτε Ναβουχοδονόσορα ούτε τόν εαυτόν σού… γιά νά μιμηθώ τόν τρόπον μεταφορά τού Καβάφη… Άν κι’ αυτός βουττηγμένος στήν αμαρτία που βρέθηκαν σέ κόλλες στό συρτάρι τού, «θά τό κόψω, θά τό κόψω, θά τό κόψω…». Ξέρεις τί ήθελε νά κόψει, τό ανουσιούργημα τού… (είθε νά ψυχοσώθηκε) Ναβουχοδονόρας λοιπόν, είναι κάθε άλλο πρόσωπο ή πράγμα ή φετίχ που λατρεύεις. Από τόν ηγετίσκο τού κόσμματος, ώς τήν ηδονή τού μουνιού, τό χασίς, τό αυτοκίνητο, τήν ομαδάρα, τήν ιδέα ή μεγάλη ιδέα που έν τέλει θά μείνει λάσπη.
Εάν λατρεύσεις τά κτίσματα η ελπίδα θά σού είναι στά κτίσματα καί έχεις συνάμα αυτεκοπεί από Τόν Κτίστη! Πώς θά πάς στόν Κτίστη άν λατρεύεις τά κτίσματα, ουδέτερα, καλά, κακά όπως ό διάβολος καί οί άδικοι, καί ανάμεικτα, όπως λέγει καί η Αεινέα Προαιώνια Νομοθεσία τής Τετραπιθανότητος;…

Μήπως θά πάς έξω από τά παλάτια Τού Κτίστη μετά θάνατον καί θά Τού πείς: «εγώ που αγάπησα τά κτίσματα έχω κάθε δικαίωμα νά βρίσκομαι στά παλάτια σού αριστοκρατικό μέλος;»…
Τό πολύ πολύ μέ τά κτίσματα νά Τού πείς: «Θαύμαζα τά κτίσματα σού Κύριε καί έβλεπα εσένα Κύριε”. Έβλεπα τά κτίσματα σού Κύριε καί θαύμαζα εσένα…». Τό νά αδιαφορίσεις όμως πλήρως γιά τά κτίσματα καί βαθμηδόν νά φτάσεις στήν κατάσταση ούτε νά τά θαυμάζεις ούτε νά τά θυμάσαι, απορροφημένος στήν κατ’ ευθείαν = εύ+ΘΕΙΑ Λατρεία = αναγραμματισμός τού Άλ/Θεού + τρεία = Αλτρεία = Άλ Τριάς, Τού Θεού, τότε μπήκες στήν διαστημική αντιβαρυτική αμαξοστοιχεία τής Ψυχοσωτηρίας…

Καί πώς θά πηγαίνεις πρός Τόν Θεόν μέσα σ’ αυτήν τήν αλλόκοτη αμαξοστοιχεία τών απέραντων διαστημάτων; Πώς; Μέ τό νά Τού λέγεις: «εγώ είμαι ό πολυξέρης, εγώ είμαι ό πλούσιος τώ πνεύματι, εγώ είμαι υπερήφανος γιά τήν πατρίδα, τήν οικογένεια, γιά τήν περιουσία, γιά τά μετάλλια μού στούς Ολυμπιακούς Αγώνες στό τρέξιμο αλλά δέν μπορώ νά ποσσιεπάσω = νά δώ κάν στόν στοίβον τήν ταχύτητα τού γατόπαρδου…»… Πάς νά βρείς τό άπειρο καί τού λές ότι είσαι υπεράνω = υπέρ+ήφανος; Μά είσαι μέ τά καλά σού πλούσιε ή «πλούσιε» τώ πνεύματι;…
Καθώς πάς άνω μέ τήν αμαξοστοιχεία θά πέσεις από τούς αγωγούς τής καί θά διαστημοκρεμνοτσακκιστείς όπως ό υπερήφανος δηλαδή «υπερήφανος» = ψευδοϋπερήφανος πρώην Εωσφοράκος, διότι τό φώς πού είχε ήταν δοτό καί άμα νόμισε πώς ήταν υπερήφανος ήτοι φαινόταν υπεράνω όλων έπεσε εκεί κάτω έξω από τήν αμαξοστοιχεία γής, ταπείνωσης, στάκτης καί Φοίνικα πρός Τόν Θεόν…

Όταν πάς στόν Διδάσκαλο πάς πτωχός τώ πνεύματι γιά νά γιομίσεις πλούτος τό πνεύματι από τόν Διδάσκαλο, άν πάς μέ τόν προσωπικό πλούτο στό πνεύματι σού δέν θά πάς ποτέ καί αυτός ό πλούτος θά χαθεί άμα χαθεί τό νήμα τής ζωής στά εξεταστήρια εισόδου στά εισιτήρια τής μετά θάνατον ζωής…

Όταν πάς στόν Ιατρό ή τόν Διδάσκαλο πάς γυμνός, πτωχός τώ πνεύματι, πτωχός τώ σώματι, πτωχός τώ δυνάμει, πτωχός τώ υπερηφάνει…

Εάν δέν γίνεις στάκτη δέν θά γίνεις φώς… αυτό εξηγείται καί επιστημονικώς… διότι κάποτε σού έγραψα ότι τό σκότος είναι αποκοιμισμένο φώς. Φώς σέ καταστολή, φώς ξαπλωμένο, πτώξ, πτώμα, εξού καί τά βάθη τής αβύσσουν είναι φώς, Θεός, άπειρο, έν ύπνω ήτοι καταστολή. Τυχαία λέγει ό ψαλμός, εγέρθου Κύριε; Τυχαία τήν ευδόμην ημέραν εξεκουράστηκε; Ό Θεός μπορεί νά είναι σ’ εγγρήγορση ή καταστολή δυνάμεων ήτοι ανάπαυση… όπως καί σύ σάν άνθρωπος, διότι ό,τι έχεις εσύ ώς άνθρωπος είναι ιδιότητες πρίν α[‘ εσένα … όχι απ[‘ εσένα δι’ [ εσένα…

«Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
Ευτυχείς οί πτωχοί τώ πνεύματι, διότι αυτών είναι/ανήκει η βασιλεία τών ουρανών…

Κάθε κατεργάρης ξέρει ή «ξέρει» πού θά πάει, δέν χρειάζεται ή «χρειάζεται» βοήθεια, είναι άξιος ή «άξιος» καί τό πολύ πολύ έξ’ αρχής προδιαγράφεται καί δέν τό αναγνωρίζει λόγω εγωισμού καί απασχολήσεως τού μέ τόν πλούτο ή «πλούτο» τού πνεύματος τού καί κατ’ επέκτασιν σ’ άλλα υλικά πράγματα, στά κάτεργα τού πνευματικού καί υλικού Σύμπαντος…

Ό κατεργάρης έξυπνος ομοιάζει μέ τό δεινόν κολυμβητή που κατευθύνεται αντίπερα καί υποτιμάει τήν βάρκα που τόν αγγίζει, ορατή ή αόρατη, μολονότι η θάλασσα τού Σύμπνατος που μέσα τής κολυμβάει δέν έχει αντίπερα όχθη, διαρκώς επεκτείνεται, καί σέ κάποια φάση θά αποσταθεί/κουραστεί, η δύναμη ήτοι αυτοδυναμία τού θά επέλθει σέ μαρασμό κορεσμού…, ό θάνατος θά φτάσει σάν λωρίδα άπειρης νησίδος πρίν τήν αντίπερα όχθη καί θέλοντας ή μή απ’ αυτή θά αρπαχτεί… θά τήν αρπάξει καί θά τόν αρπάξει συνταυτοχρόνως… Αυτός ήταν ό προορισμός τού, σ’ αυτόν έφτασε…

Γιά όπου τραβήξεις θά πάς… λέγει ό ποιητής./.. Άν θέλεις νά πάς Στόν Θεόν, μήν τραβήξεις στόν νού σού, τό πνεύμα σού είναι πτωχό καί σύ τό νομίζεις παντοδύναμο… Άν θές νά πάς καί νά μπείς στά ανάκτορα Τού Θεού, τήν διαδρομή καί τό πώς δέν Τού θά τό πείς εσύ αλλά Αυτός… Έτσι δέν είναι;…

Μήπως εσύ σ’ έναν αγώνα δρόμου στεφανώνεις τόν τελευταίο ή αυτόν που τρέχει μέ τούς κανόνες τού, έξω από τόν στοίβον ή από τήν μέση τού στοίβου πρός τό τέλος ή αυτόν που πάει καί κάθεται στού νήματος τό τέρμα έξ’ αρχής;… Μήπως εσύ δίδεις καί αναγνωρίζεις τό πρωτάθλημα σ’ αυτόν που η βαθμολογία τόν στέλλει υποβάθμιση; Μήπως εσύ καθορίζεις τό πρωτάθλημα; Καί άν καποιος σού πεί εγώ παίζω στό πρωτάθλημα μέ τούς δικούς μού όρους δέν θά τόν βγάλεις τρελλό καί θά τόν αποκηρύξεις από τό πρωτάθλημα;…

Καί θά σού πώ πρίν μού πείς, μήπως αυτός που παίρνει τό πρωτάθλημα είναι πάντοτε αυτός που τό δικαιούτο; Μήπως δέν βασιλεύει κ’ εκεί η αδικία τουλάχιστον έν μέρει κάθε φορά;… Βεβαίως!… Αλλά στό Πρωτάθλημα τής Βασιλείας τών Ουρανών, στό Πρωτάθλημα τής Αλήθειας καί τής Αιώνιας Αλήθειας, δέν εγχωράει η αδικία, γι’ αυτό είπε:

Ματθ. 19,30… Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.
Ματθ. 19,30 Πολλοί δε που στον κόσμον αυτόν, ένεκα των αξιωμάτων τα οποία κατέχουν και όχι δια την αρετήν των, είναι πρώτοι, εις την βασιλείαν των ουρανών θα είναι τελευταίοι και πολλοί που στον κόσμον αυτόν θεωρούνται τελευταίοι, θα είναι εκεί πρώτοι.

Ματθ. 12,35 ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά.
Κατά συνέπεια, κάθε αδικία θά αποκατασταθεί μέ αντικατάσταση τής μέ τήν δικαιοσύνη… Δέν θά λάβεις ό,τι έκρινες εσύ, οί άλλοι, η τύχη, η οικογένεια, ό τόπος που γεννήθηκες, τά επιστημονικά προσόντα, τά σωματικά προσόντα, αλλά ό,τι Κρίνει Ό Άκτιστος Κριτής από Άκτιστον Μασσωνικόν Γνώμονα καί Διαβήτη ποίον άλλον από τήν Δικαιοσύνη!

Διότι όταν εσύ μετρούσες μέ γνώμονα ή γνώμες καί διαβήτη όποιες μοίρες σέ βόλευε ή δέν σέ ξεβόλευε, αλλά όταν μετρηθείς Προαμεροληπτικώς μέ Γνώμονα καί Διαβήτη τής Προαμεροληψίας θά λάβεις τήν ψυχρή δίκαιη κρίση καί διόρθωση Τού Άχραντου Δικαιομαθηματικού Κριτή!… Καί θά λάβεις ό,τι δόξαν καί λόξαν έδωκες…

Κάνε καί θά λάβεις ό,τι έκανες… αργά ή γρήγορα… Μήν κάνεις καί δέν θά λάβεις ό,τι δέν έκανες…., αργά ή γρήγορα… Είσαι ό,τι κάνεις είσαι ό,τι δέν κάνεις, στό κάνεις…. καί τό σκέπτεσαι καί τό θέλεις όχι εκείνον τό σκέπτεσαι τού πειράζειν νά τό θέλεις, ούτε τό σκέπτεσαι υπό παράνοιας, φρενοβλάβειας, ασυνειδησίας λόγω μή νηφαλιότητος καί μή κακίας… Είσαι ό,τι μέ νηφάλια ισορροπία φρόνησης κάνεις… Η έξαρση συγχωρείται η νηφαλιότητα άδικου συμφέροντος καί επιβίωσης δυσκόλως…

Στό τέλος όπου κι’ άν χάθηκες θά βρεθείς γιά εκεί που πηγαίνες τόν τόπο… Γι’ αυτό είπε: Λουκ. 9,24 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν.
Λουκ. 9,24 Διότι, όποιος θέλει, αρνούμενος εμέ, να σώση την πρόσκαιρον ζωήν του, θα χάση την αιωνίαν και μακαρίαν ζωήν πλησίον του Θεού. Εκείνος δε που θα θυσιάση την ζωήν του προς χάριν εμού, θα σώση την ψυχήν του εις την αιωνίαν ζωήν.

Αυτός που θέλει νά σώσει τήν ψυχή τού από μόνος τού καί νομίζει ότι μόνον αυτός μπορεί νά σώσει τήν ψυχή τού καί ώς έκ τούτου ό κάθε άλλος μπορεί μόνον νά τού χάσει τήν ψυχή τού, αυτός θά αδικήσει, θά κάνει πάν έγκλημα γιά νά επιβιώσει τήν ψυχή τού ήτοι τήν ζωή τού καί τήν ψυχή εντός τής ζωής τού. Αυτός θά χάσει τήν ψυχή τού (αφού ούτως ή άλλως ώς πρίν τόν θάνατον βλέπει συνήθως μόνον σωτηρία…) επειδή αδίκησε γιά νά τήν σώσει καί διά τής αδικίας τίποτε δέν σώζεται αλλά έν τέλει χάνεται… Ό δέ έτερος, που ακολουθεί τίς εντολές Τού Χριστού καί ένεκα αυτών θά χάσει τήν ψυχή τού επειδή θά σφαγεί, εξουδετερωθεί, χάσει πάν υλικό μέλλον, Μαρτυρήσει, τρελλαθεί καί γίνει διά Χριστόν σαλός, αυτός θά εύρει τήν ψυχή τού, διότι η Ίδια η Δικαιοσύνη θά τού τήν δώσει πίσω καί ούτως ή άλλως δέν θά τήν αφήσει νά εξαφανιστεί αλλά νά ζήσει απείρως…

Τό 9:24 τού Λουκά = 33… τυχαίον;
Ματθ. 12,32 (1232/14=88, βλέπουμε τό 14 τής Λύτρωσης καί τό 88, διπλάσιον τού 44 καί μέρος τού 888…, Μετανόησε άν έκαμες αυτόν διότι δέν σώζεσαι κατά χάριν άν έκαμες αυτόν, μάς λέγει η εδώ αριθμολογία, τροφή διά σκέψη…) καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.

Ματθ. 12,32 Και εκείνος που θα πη υβριστικόν λόγον ενάντιον του Υιού του ανθρώπου (σκανδαλιζόμενος από το φαινόμενον της ανθρωπίνης φύσεώς του) θα συγχωρηθή, διότι πιθανόν να μετανοήση. Εκείνος όμως που θα εκστομίση βλάσφημον λόγον κατά του Αγίου Πνεύματος (και από διεστραμμένην θέλησιν θα αποδίδη τας ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στον διάβολον) δεν θα λάβη άφεσιν της αμαρτίας του ούτε εις την παρούσαν ούτε εις την μέλλουσαν ζωήν, διότι θα έχη σκληρυνθή πλέον η καρδία του και θα είναι ανεπίδεκτος μετανοίας.
Ματθ. 12,33 Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλόν, καὶ τὸν καρπόν αὐτοῦ καλὸν ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρόν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν· ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται.

Εάν κάνατε βλασφημία τέτοια, ανατρέξετε σέ μεγάλη Μετάνοια, μέ δάκρυα, Ό Θεός θά σάς δείξει εάν σάς συγχωρεί καί μέ ποία ρήτρα κάνονος θά σάς συγχωρήσει… Ό Χριστός δύναται νά σωσεί, αυτός που τό λέγει ότι δέν μπορείτε νά σωθείτε, αυτός διά τής Μετάνοιας σάς μπορεί. Τό έχει κάνει καί σέ άλλους…

Γιατί όμως πρόσεξα τόν στίχον 12:32 όταν γύρευα κάτι άλλον; Πρώτον, όταν κάποτε ήμουν βλάσφημος άνοιξα μία ημέρα τήν Καινή Διαθήκη καί τό μάτι μού έπεσε σ’ αυτόν τόν στίχον, δεύτερον, πρίν έναν έτος έμαθα ότι οί Κινέζοι θεωρούν καταραμένο αριθμόν ή μήνυμα από τόν 4 καί δή όταν συνδοιάζεται, ήτοι 44 ή 444 ή 4444 κ.τ.λ… Εξεπλάγην όταν έμαθα ότι ένας Κινέζος ήθελε νά αγοράσει έναν σπίτι σέ προνομιακή θέση στήν Κύπρο καί μετάνοιωσε επειδή ό αριθμός Κτηματολογικού Φύλλου/Σχεδίου τού τεμαχίου ήταν 444! Λοιπόν, τυχαία πρόσεξα ότι ό στίχος αυτός συναριθμθεί 12+32=44! Ενώ στό 12:33 που αναφέρει τό 12, τό 33 μέ όλους τούς παρασυμβολισμούς τούς καί συνάμα συναριθμούν τό 45 που είναι τό 9 καί τό ήμισυ τών 90ο μέ διάγνωση Διαβήτη διακρίνει τόν καλόν από τόν κακόν ήτοι από τούς καρπούς που παράγει… Προσέξετε όμως, όχι από τούς καρπούς που φαίνεται ότι παράγει αλλά από αυτούς που πράγματι παράγει ή τό κίνητρον πίσω απ’ εκείνον που παράγει… Π.χ. άν παράγεις φάρμακα αλλά σκοπός σου είναι τό χρήμα, παράγεις ιδιοτέλεια, διότι άν παράγεις φάρμακα αλλά δέν κάνεις ελεημοσύνες ή δέν δίνεις σέ μία κρίση δωρεάν φάρμακα δέν είναι φιλάνθρωπος. Αυτόν εμπίπτει πλήρως μέ τόν όρκον τού Ιπποκράτου, οπού άν είσαι γιατρός αλλά έχεις σκοπόν τό χρήμα καί όχι τήν φιλανθρωπία τότε είσαι κερδσκόπος σού λέγει. Συνάμα, άν παράγεις καλά φάρμακα καί ύστερα σού συμφέρει νά παράξεις γενοκτονικά όπως τώρα μέ τά εμβόλια μέ πρόφαση τού κορωνοϊού παράγεις σαπρούς καρπούς αφού παράγεις καρπούς διά νά σαπρίσεις ψυχή τέ καί σώματι…

Κύριος ειμοί βοηθός καί ού φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοί άνθρωπος καί ού φοβηθήσομαι κακά….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ