Τά όρια τής ελευθερίας ώς τόν θάνατον, μία έννοια περιορισμένης εμβέλειας… καί η άπειρη προέκταση τής ελευθερίας τής αλήθειας…

Τά όρια τής ελευθερίας ώς τόν θάνατον, μία έννοια περιορισμένης εμβέλειας… καί η άπειρη προέκταση τής ελευθερίας τής αλήθειας…

Η ελευθερία είναι η γοητευτικότερη έννοια, δέν υπάρχει άνθρωπος νά μήν συμφωνεί μέ αυτή…
Κάθε άνθρωπος θέλει νά είναι κατ’ αρχάς ελεύθερος, έστω άν δέν επιθυμεί τό ίδιον δι’ έκαστον συνάνθρωπον τού ή καί δι’ όλους τούς συνανθρώπους τού. Εάν ό κακός άνθρωπος, ό άνευ ηθικής αναστολής άνθρωπος, ό γαλουχημένος ότι δέν υπάρχει τίποτε νά τόν τιμωρρήσει καί τίποτε νά πληρώσει εάν είς τό άμετρον μέτρον τής ελευθερίας τού κάνει ό,τι ποθήσει, είχε τήν απόλυτη ελευθερία, έναν θά έκανε αμέσως, νά περιορίσει είς τό ελάχιστον ή καί είς τό απόλυτον τήν ελευθερία τού κάθε άλλου, καί θά τό έκανε αυτόν εάν γνώριζε ότι διά τής απολυτοποιητικής κατάλυσης τής ελευθερίας τών άλλων δέν θά τού έλειπε ό,τι επιθυμεί, εκτός καί άν είς τίς επιθυμίες τού συγκαταλέγονταν απολαύσεις από τίς διδράσεις τής ελευθερίας τών άλλων, πάντοτε υπό ελέγχου τού καί εφόσον θά ακύρωνε ανά πάσαν στιγμήν…

Η ελευθερία τού άλλου είναι έναν εμπόδιον είς τήν ελευθερία τινός άλλου. Αυτός είναι ό ορισμός τής πραγματιστικής υλικής ελευθερίας. Όσον διαμοιράζεται η έν λόγω ελευθερία τόσον περιορίζεται, είναι όπως έναν καρβέλι ψωμί τό οποίον διαμοιράζεται σέ δύο ή εκατομμύρια άλλους…

Η ελευθερία συνοδεύεται από τήν ψευδαίσθηση τού απεριόριστου. Όποιες καί άν είναι οί αρχές ή κακίες, ηδονές ή ιερότητες οίου ανθρώπου, χρειάζεται τήν ελευθερία, έναν χώρον ελευθερίας διά νά τίς εφαρμόζει έν πράξει…

Εάν ήταν απεριόριστη η ελευθερία δέν θά τήν είχε γεννήσει κάτι ούτε θά τήν σταματούσε κάτι, εντούτοις, καί γεννάται καί παύεται καί αποθαίνει… Η διάρκεια τής ελευθερίας είναι ώς τόν θάνατον τόν οποίον δέν μπορεί καί δέν έχει τήν ελευθερία καί τήν αυτοελευθερία νά προσπεράσει ανεπηρέαστη καί ζωντανή, συνεπώς η δύναμη τής καί η εμβέλεια τής υπόκειται έκ τών προτέρων σέ περιορισμούς, εντούτοις, γοήτευσε τόσον πολύ τούς ανθρώπους ώστε νά τήν μωροθεωρούν κάτι πολύ ανώτερον καί ισχυρότερον. Τήν απομυθοποίηση τής περιβόητης φήμης τής φέρνει η σπάθα τού θανάτου.

Θά έλεγα ότι ελεύθερος ή μάλλον ευελεύθερος είναι εκείνος όστις δέν παραβλέπει τά όρια τής ελευθερίας καί δέν έχει σαγηνευτεί από τίς υπερβολές καί τά ψεύδη οπού έξ’ αμνημονεύτων ετών συνοδεύουν καί προηγούνται τής φήμης τής μέσα από έναν μανδύνα ωραίου παραπλανητικού θρύλου…
Η ελευθερία τελειώνει μέ τό τέλος τής ζωής, άρα τέ δέν είναι ανωτέρα δύναμις από τήν ζωήν καί δέν υπάρχει έξω από τά όρια τής ζωής, αλλά ώς έναν υποσύνολον μέσα είς τό σύνολον τής ζωής…

Πρωτίστως υπάρχει η Ύπαρξη, μετά μέσα σ’ αυτήν η Ζωή καί κατόπιν μέσα είς τήν Ζωήν η Ελευθερία.. Χωρίς Ύπαρξη δέν υπάρχει ούτε η ζωή ούτε η ελευθερία. Η ύπαρξη ώς ελληνική σύνθεση είναι η σύνοψις τών εννοιών «υπό» καί «αρχή»… Άρα, ύπαρξη σημαίνει υπό τών αρχών… Αρχές είναι οί Νόμοι τής Ακτίστου Ηθικής Διάταξης τών πάντων καί κάθε επιπέδου τών πάντων καί η ύπαρξη ευρίσκεται κάτω από τίς Άκτιστες Αρχές… Εάν η ύπαρξη είναι αρχές τότε πώς η ελευθερία μπορεί νά είναι αναρχές;… Η ζωή η οποία γεννάει τήν ελευθερία μέσα σ’ έναν χώρον αρχών είναι επίσης μία διάταξη οργανικής καί περιβαλλοντικής συνδιάταξης αρχών… Τουτέστιν, η ελευθερία είναι μία περιορισμένη έννοια, εμβέλεια, δυνατότητα καί υπόκειται σέ αρχές…

Μένει νά καταλάβετε ότι η ελευθερία είς τήν καλύτερη τών περιπτώσεων είναι μία χαλαρωτική ελαστική σκλαβιά διαφόρων βαθμών… Διά νά τό εμπεδώσεις αυτόν αρκεί νά συνειδητοποιήσεις ότι δέν μπορείς νά είσαι ελευθερότερος από τίς δυνατότητες σού καί ότι αυτές οί δυνατότητες σού προκαθορίζονται από τήν ίδια τήν ζωή καί από τών απείρων επιπέδων καί κλιμακοστασίων τού περιβάλλοντος υπό κάθε έννοια… Ό ακριβέστερος ορισμός τής μεγαλύτερης επίγειας ελευθερίας είναι «η ανοικτότερη φυλακή»… μέ φύλακες τούς αγγέλους τών αρχών.. ή τίς αρχές τών προδιαγγελμένων νόμων. Προσέξετε πώς τήν λέξη άγγελος τήν κάνουμε ρήμαν καί ρηθέν ήτοι τό προδιαγγελμένον… Αυτή η ελαστικότητα τής ελληνικής γλώσσας αναδεικνύει τήν ομοιότητα αγγέλων καί αγγελικών δυνάμεων ώς ουσίες πνευματικής ταυτότητος καί ταυτοποιήσεως…

Ακόμη καί τό νά μήν φοβάσαι τίποτε δέν σημαίνει ότι σέ κάνει περισσότερον ελεύθερον από τά όρια ελευθερίας μέσα είς τήν σκλαβιά καί τήν δουλεία τών αρχών… Αυτόν θέλω νά τό κατανοήσετε είς βάθος διά νά αντιληφθείτε τό κατωτέρω ρηθέν, δηλαδή αφού ταπεινοθείτε μέσα είς τήν σύνεση καί τήν σωφροσύνη…

Ελευθερία είναι η ψευδαίσθηση τού περιορισμένου ότι έχει απεριόριστη ελευθερία… Μόνον έναν κτίσμα μπορεί νά είναι περιορισμένον είς τήν ψευδαίσθηση τής απεριόριστης ελευθερίας καί μόνον έναν άκτιστον μπορεί νά είναι πράγματι απεριόριστον καί απεριόριστης ελευθερίας, αλλά συνάμα δίκαιης σύνεσης, βουλής καί σωφροσύνης… Αυτόν οπού δύναται νά σέ κάνει περισσότερον ελεύθερον, αληθώς ελεύθερον είναι η συνειδητοποίηση ότι η ελευθερία είναι μία ψευδαίσθηση απεριόριστης ελευθερίας διαφόρων ταχυτήτων, βαθμών, επιπέδων, διατάξεων καί διαταραχών… Η συνειδητοποίηση τής αλήθειας είναι η απαρχή τής αληθινής ελευθερίας, έξω από τά όρια καί τούς φραγμούς τής ψευδαίσθησης έστω καί άν αυτή η ψευδαίσθηση συνοδεύεται από διαφόρων ειδών καί επιπέδων ψευδαισθησιακά γλυκά, όπως αυτά οπού οί περισσότεροι κατανοούν υπό τού όρου: «ψευδαισθήσεις ναρκωτικών». Όντως η ηδονή είναι μία ναρκωτική ουσία επίσης καί ό νοών νοείτο… Οί ηδυηδονίες χρησιμεύουν είς τήν ζωή διά νά λησμονούμε τόν ψυχρόν ισχνόν αιχμηρόν κόσμον τής ψευδαίσθησης τής ελευθερίας, δηλαδή καταργούμε τίς ψευδαισθήσεις τής ελευθερίας μέ άλλες ψευδαισθήσεις τής ελευθερίας προσωρινώς καί η προσκόλληση σέ αυτές τίς γλυκές ψευδαισθήσεις μάς κάνουν έν τέλει περισσότερον σκλάβους παρά ελεύθερους..

Κυριολεκτική ελευθερία είναι η ευθυγράμμιση μάς καί η ευθυγράμμιση τής βούλησης μάς μέ τήν αληθινή ελευθερία. Αληθινή ελευθερία δέν μπορεί νά είναι κάτι άλλον παρά μόνον ό,τι δέν αποθαίνει, ό,τι δέν είναι συνυφασμένον ή παυόμενον από τόν θάνατον, εντός ή εκτός τινός μεταθάνατου θανάτου ή δυσσοίωνης σκλαβιάς ή ελευθερίας, οπού είς τήν προκείμενη περίπτωση ελευθερία ή σκλαβιά είναι συνώνυμα καί συνταυτόσιμα…

“Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”… Ιωάννης 8:32. Εάν η ελευθερία δέν ήταν προνόμιον τής αλήθειας τότε η αλήθεια δέν θά είχει κανέναν Προνόμιον, άρα τέ η ελευθερία είναι προνόμοιον = πρό+νόμος+όμοιος τής αλήθειας… Εάν μπορούσε νά σ’ ελευθερώσει τό ψεύδος, τότε τό ψεύδος θά ήταν ισότιμον, ισοδύναμον καί συνώνυμον τής αλήθειας καί μία αλήθεια η οποία θά ήταν συνώνυμη μέ τό ψεύδος θά ήταν μία απατεώνισσα ψευδότητα…

Όστις νομίζει ότι η αλήθεια μπορεί νά υφίσταται ανεξάρτητα από τήν ελευθερία καί η ελευθερία ανεξάρτητα από τήν αλήθεια, κυριεύεται από μία καθυποτακτική τραγική ψευδαίσθηση. Διότι ποίον πράγμα θά μπορούσε νά είναι περισσότερον ελεύθερον από τήν αλήθεια; Καί πειό πράγματα θά ήταν τό ελευθερότερον χωρίς νά είναι συνάμα τό αληθινότερον; Πώς γίνεται τό άκρον άωτον τής ελευθερίας νά είναι ψευδές καί όχι αληθές καί δή τό αληθινότερον; Καί πώς γίνεται τό άκρον άωτον τής αληθινότητος νά μήν έχει τήν περισσότερη καί δή άπειρη εμβέλεια ελευθερίας;… Κατά συνέπεια αυτά τά δύο άχραντα συνώνυμα μάς λένε πώς ό,τι είναι ελεύθερον είναι αληθινόν καί ό,τι είναι αληθινόν είναι ελεύθερον. Καί κατ’ επέκτασιν γνωρίζουμε ότι τό αληθινόν είναι αθάνατον καί τό αθάνατον άκτιστον. Συνεπώς, ελευθερία όπως νομίζουμε ότι ζούμε ή υφίσταται μέσα είς τίς περιοριστικές συνθήκες διαβίωσης μάς δέν υπάρχει, αλλά αυτή η ιδέα ζεί καί βασιλεύει τώ όντι μέσα είς τήν αλήθεια. Συνεπώς, μπορεί νά σέ κάνει ελεύθερον καί νά σ’ ελευθερώσει μόνον η αλήθεια, … διότι μόνον η αλήθεια είναι έξ’ ακτίστης φύσεως Απειροπανελεύθερη…

Ό αληθώς ελεύθερος αποζητεί μόνον καί συγκεκριμένως είς τήν ζωήν τού τήν ελευθερία καί τό κάνει αυτόν μόνον εντός καί διαμέσω τής Αλήθειας… Μέ άλλα λόγια, άν κάτι μπορεί νά σέ ελευθερώσει δέν είναι εσύ ούτε ό οίος άλλος αλλά μόνον η Προσωποποίηση τής Ελευθερίας η οποία είναι η ίδια η Αλήθεια.. Αυτή δέν επηρεάζεται από τήν λήθη καί είναι η ίδια η αναλλοίωτη Ηθική ήτοι η αδιασάλευτη Δικαιοσύνη εντός τής απαράμιλλης καί αναπόσπαστης Αγάπης. Εξού καί η λέξη αλήθεια είναι συνταυτοχρόνως η σύνθεση ά+λήθη καί άλ+ήθη ήτοι μή λήθη καί Θεού ήθη, τό έχουμε αναλύσει κατ’ επανάληψη. Επιπλέον στοιχείον τό ότι η λέξη ήθος αρχαιοελληνιστί δηλαδή ελληνιστί σημαίνει Η Κατοικία Τού Θεού, δηλαδή, εδώ μάς δηλώνεται ότι δέν γίνεται Θεός καί μή Ηθικός!….

Μπορεί νά σ’ ελευθερώσει μόνον αυτόν οπού είναι η ίδια η ελευθερία καί νά σέ κάνει αληθινόν μόνον αυτόν οπού είναι η ίδια η αλήθεια καί αυτόν είναι τό ίδιον καί τό αυτόν. Αυτόν ό,τι καί άν είναι καί είναι Ό Θεός, δέν έχει περιορισμούς, διότι εάν είχε πώς θά ήταν η ίδια η ελευθερία καί η ίδια η αλήθεια; Πόση ελευθερία θά είχε η ίδια η προσωπικότητα τής ελευθερίας άν είχε περιορισμούς καί πόση αλήθεια θά είχε η ίδια η αλήθεια εάν είχε περιορισμούς; Δέν μπορεί νά υπάρχει κάτι μεγαλύτερον από τήν ηθική διότι δέν θά ήταν δίκαιον καί δέν θά υπήρχε ποτέ καί καθόλου δίκαιον εάν τό άδικον ήταν ισχυρότερον τού δικαίου! Αυτόν ισχύει καί είς τά επίγεια, άν καί εκφαίνεται ότι ισχύει έν μέρει καί είς τά ουράνια πνευματικά. Τό δίκαιον δέν θά έκανε καμμία αδικία διά νά υπερισχύσει, άρα εάν δέν ήταν έξ’ αρχής ισχυρότερον θά τό νικούσε τό άδικον μέ τίς αδικίες τού, συνεπώς αφού τό δίκαιον δέν χρησιμοποιεί δόλον, υπουλία καί αδικία, τότε διά νά συνεχίζει νά υφίσταται σημαίνει ότι είναι πρό πάντων τών αιώνων ισχυρότερον από τό άδικον.

Άλλωστε, άν τό άδικον ήταν ισχυρότερον από τό δίκαιον πρός τί νά μηχανεύεται αδικίες διά νά υπερισχύσει; Δηλαδή από τήν φύση τού τό ισχυρότερον δέν έχει ανάγκη νά αδικεί διά νά είναι καί παραμένει ισχυρότερον καί ώς έκ τούτου δέν θά εφάρμοζε ποτέ αδικία.. Εάν τό άδικον ήταν ισχυρότερον από τό δίκαιον θά ήταν τό ίδιον τό δίκαιον καί ώς έκ τούτου δέν θά ήταν άδικον. Βεβαίως είς τά επίγεια ό ορισμός: «Εάν τό άδικον ήταν ισχυρότερον από τό δίκαιον θά ήταν τό ίδιον τό δίκαιον» σημαίνει ότι τό άδικον αντικαταστεί τό δίκαιον ώς «δίκαιον»!…

Τί συμβαίνει όμως; Τό άδικον είς τά επίγεια είναι ισχυρότερον από τό δίκαιον καί είναι τό ίδιον τό επίγειον «δίκαιον» επειδή η βάση τού δικαίου δέν είναι τά επίγεια, αλλά τά ουράνια καί αφού λείπει από τά επίγεια τό δίκαιον σημαίνει ότι τά επίγεια δέν είναι όχι μόνον δίκαια αλλά ούτε αληθινά ούτε ελεύθερα, ούτε ηθικά βεβαίως. Άρα τέ, τά επίγεια σέ τί χρησιμεύουν πρός τόν αθλητή τών δικαίων; Χρησιμεύουν ώς στοίβος ώστε μέσα σ’ αυτόν νά δοκιμαστεί καί νά αποδεικτεί δίκαιος γινόμενος δίκαιος. Ό δίκαιος δέν είναι πλέον επίγειος καί γήινος αλλά άγιος.

Αλλά συνάμα ποίος παραχωρεί τήν εξουσία τού αδίκου είς τά επίγεια; Μήπως τό άδικον έχει τό αυτεξούσιον; Εάν ίσχυε τό άδικον νά έχει οίον αυτεξούσιον οπουδήποτε, τότε θά αναιρούνταν όλες οί αλήθειες οπού αναφέραμε ανωτέρω, διότι τό άδικον θά ήταν συνώνυμον τής απόλυτης ισχύος καί ήταν ώς νά λέγαμε ότι αυτόν οπού δέν έχει ανάγκες έχει ανάγκες ή τήν ανάγκη ή καί τήν ιδιοτροπία νά είναι άδικον. Μήπως αυτόν τό όν τό οποίον δέν έχει ανάγκες έχει τήν ανάγκη νά παίζει μέ τούς ανθρώπους; Μά πώς δέν θά έχει ανάγκες αφού έχει τήν ανάγκη τού εμπαιγμού καί δή χωρίς αυτός ό εμπαιγμός νά έχει σκοπόν νά παραδειγματίσει ηθικώς; Είπαμε ότι τό δίκαιον δέν χρησιμοποιεί αδικίες καί ώς τέτοιον άν δέν ήταν έξ’ αρχής ισχυρότερον θά κατανικείτο από τούς ελιγμούς τού αδίκου. Κατά συνέπεια, τό άδικον δέν έχει τό αυτεξούσιον είς τά επίγεια αλλά τού παραχωρείται η εξουσία από τό δίκαιον καί βεβαίως όχι επί ματαίω, αλλά επί παραδειγματικού ηθικού σκοπού, ήτοι διά νά μπορεί νά υφίσταται ό στοίβος τής Ηθικής Δοκιμασίας.

Εάν δέν υπήρχε η ισότιμη καί ισόποση ελευθερία βουλητικής ποίησης δικαίου καί αδίκου, τότε πώς μπορούσε νά υπάρχει ό δοκιμαστικός στοίβος; Ώστε είς τά επίγεια τό δίκαιον αυτοβούλως παίζει δικαίως, αφού περιορίζει τήν δυνατότητα τού σέ βαθμόν όσον τού αδίκου, ώστε νά μήν υπερέχει εμφαντικώς καί νά επιλέγεται από τούς ανθρώπους αυτομάτως καί δίχως δεύτερη σκέψη, λόγω τής πασιφανούς προϋπερίσχυσης τού! Καί όχι μόνον αυτόν, αλλά τό δίκαιον είς τά επίγεια χρησιμοποιεί, επιτρέπει, είναι καί ωφελεί ολιγότερον από τήν αδικία, ουτώς ώστε αυτός οπού τό επιλέξει νά μήν τό επιλέξει επειδή θά έχει άμεσες ανταποδώσεις ωφέλειας αλλά επειδή είναι δίκαιον καί διά τίποτε άλλον. Μάλιστα, αυτός οπού πράγματι επιλέγει τό δίκαιον επειδή είναι δίκαιον είναι αυτός οπού τό επιλέγει έστω καί άν ζημιωθεί ολίγον, πολύ ή τά μέγιστα. Ενώ τό άδικον δέν τό επιλέγεις επειδή είναι δίκαιον ή άδικον αλλά επειδή ωφελεί. Μέ τό ρήμα ωφελεί εννοούμε ωφελεί είς τά επίγεια καί μέ επίγειες απολαύσεις καί απολαβές.

Εάν επιλέγαμε τό δίκαιον επειδή ωφελεί θά ήταν άδικον… Τό δίκαιον είναι νά επιλέξεις τό δίκαιον επειδή είναι δίκαιον, είτε ωφελεί είτε δέν ωφελεί, αλλά θά φανεί εάν τό επιλέξεις επειδή είναι δίκαιον όταν τό επιλέγεις όταν δέν ωφελεί ή καί ενώ σέ βλάπτει…, ιδιοτελικώς καί συμφεροντολογικώς… Δηλαδή δίκαιος είναι εκείνος οπού επιλέγει τό δίκαιον όταν αυτόν είναι είς βάρος τού! Εάν δέν είναι είς βάρος σού δέν είναι πασιφανές εάν τό επέλεξες επειδή είναι δίκαιον… Οί παγαπότες αναφέρονται σέ δίκαιον όταν αυτόν συνοδεύεται μέ προσωπική επίγεια ωφέλεια καί ελίσσονται ψευδοδικαιολογητικώς ή άλλως πώς όταν τό δίκαιον δέν τούς ωφελεί ή όταν δέν ικανοποιεί είς τόν βαθμόν οπού τούς ικανοποιεί ή τόν μέγιστον βαθμόν κατώτερης ωφέλειας οπού επιθυμούν νά προσλάβουν…

Άρα τέ σ’ έναν κόσμον, σ’ έναν στοίβον, σέ μία δοκιμασία οπού τό δίκαιον θά ήταν συνώνυμον τού συμφέροντος δέν θά μπορούσαμε νά διακρίνουμε καί εξεδιαλύνουμε ποίος είναι δίκαιος καί ποίος όχι. Αντιθέτως, διά νά φανεί εάν ποίος είναι δίκαιος πρέπει τό συμφέρον νά είναι είς τό αντίστροφον στρατόπεδον τού δικαίου, ώστε νά μπορείς πεντακάθαρα νά επιλέξεις συμφέρον ή δίκαιον. Αυτήν τήν δυνατότητα μάς τήν προσφέρει η ελευθερία, καθότι εάν δέν είμασταν ελεύθεροι νά επιλέξουμε τό δίκαιον ή τό συμφέρον δέν θά μπορούσαμε νά επιλέξουμε διά βουλής αλλά θά επιλέγαμε διά καταναγκαστικής προσυναίνεσης. Νά διατί παλαιότερα σάς έγραψα κατ’ επανάληψη ότι ό κόσμος είναι καμωμένος μέ τήν εξής Τετραπιθανότητα: α) ελευθερία β) δίκαιον γ) άδικον καί δ) ανάμεικτον.

Διότι χωρίς ελευθερία δέν μπορείς νά επιλέξεις δίκαιον ή άδικον. Χωρίς δίκαιον δέν θά υπήρχε αυτή η ελευθερία. Χωρίς άδικον δέν θά μπορούσες νά επιλέξεις άδικον άρα θά υπήρχε μόνον μία επιλογή αυτή τού δικαίου καί όλοι θά ήσαν όμοιοι δικαίου έξ’ ανάγκης καί έκ προσυναινέσεως. Καί άν ίσχυαν αυτά τί εξεταστική δοκιμασία θά υπήρχε διά νά φανεί ποίος είναι ποίος καί τί είσαι; Άρα τέ διά νά φανεί τί είσαι πρέπει νά σού δοθεί η ελευθερία νά τό δείξεις. Καί ό,τι δείξεις τό δίκαιον είναι αυτόν νά πάρεις είς τόν αιώνα τών αιώνων… Δέν είναι δίκαιον νά επιλέγεις κάτι καί νά σού δίνεται κάτι άλλον καί δή τό αντίστροφον! Συνεπώς μόνος σού επιλέγεις από τά επίγεια καί είς τά επίγεια πού θά ζήσεις μετά θάνατον…

“7 Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν· ζητείτε, και ευρήσετε· κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. 8 πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τώ κρούοντι ανοιγήσεται.” (Ματθ. 7, 7-8 ).
“αμήν γάρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τώ όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται και ουδέν αδυνατήσει υμίν.” (Ματθ. 17, 20).
“33 ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν τού Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.” (Ματθ. 6, 33).

Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει αρκετά τούς παραπάνω λόγους Τού Χριστού; Δέν νομίζω…
Εάν ζήτησες κόλλαση μέ τά λόγια καί τίς πράξεις σού κόλλαση θά εύρεις… Εάν ζήτησες παράδεισον…., παράδεισον θά εύρεις, εννοείται πάντοτε εάν ώς τήν έσχατη στιγμή ζητείς τά ίδια ή καί ό,τι ζητήσεις τήν έσχατη στιγμή…

Έκανες αίτηση καί σού δόθηκε, αλλά τί αίτηση έκανες; Είς τήν δημόσια υπηρεσία; Τό χρήμα; Τήν αδικία; Τήν ηδονή; Σού δόθηκαν αλλά αυτόν δέν σημαίνει ότι δέν τά χρωστείς ή δέν θά πληρώσεις! Έκανες αίτηση είς τόν παράδεισον; Αυτός θά σού δοθεί, αφού καταλάβεις τί στοιχεία καί προσωπικά αποδεικτικά δεδομένα πρέπει νά προσκωμίσεις μαζύν μέ τήν αίτηση….

Εάν έχεις κόκκον σινάπεως πίστη κάνεις τά πάντα ή σχεδόν τά πάντα καί δέν θά σέ αδυνατίσει κανένας, αλλά δέν σημαίνει πώς ό,τι επιτύχεις διά τής πίστεως είναι δίκαιον ή θά κριθεί ώς δίκαιον, διότι άλλον πίστη καί άλλον δίκαιον. Νά διατί διάφορα σοφιστικά βιβλία ήτοι «προσωπικής αυτοβελτίωσης» μεταξύ άλλων καί καλών πραγμάτων, σού λένε πώς νά ζητείς, αιτήσαι, κρούεις θύρας, πιστεύεις, αλλά δέν σού λένε ότι δέν σέ σώζουν αυτά εάν δέν είναι συνυφασμένα μέ τό δίκαιον πέραν τού προσωπικού επίγειου συμφέροντος… Πρόσεξε διότι τό κακόν ψυχαπορροφάται ευκολότερα όταν είναι συνυφασμένον καί αναδευμένον μέ τό αγαθόν σέ μία ανάμεικτη αξεχωρισιά καί αδιακρισία…

Είς τόν στίχον 6, 33 τού Ματθαίου (6Χ33=198Χ2=296/4=99) μάς λέγει τί νά ζητάμε πρώτον καί πρώτον είναι αυτόν οπού έχει σημασία ήτοι αιώνια σημασία.

Νά τί απαντάει είς τήν πίστη ό Απόστολος Παύλος καί παρασυμφωνεί μέ όσα ανάφερα ότι άν σού δοθεί κάτι επειδή τό αιτήθηκες δέν σημαίνει ότι αυτόν σώζει τήν ψυχή καί ότι δέν θά τήν κολλάσει:

Ελληνιστική κοινή

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. Ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

Ὄτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Μετάφραση:

Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν, αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν, αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Αποστόλου Παύλου: Α’ Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ´ 27 – ιγ´ 13).

Μέ τό τέλος τής ελευθερίας τής επίγειας δοκιμασίας, δηλαδή μέ τό τέλος τής ζωής, τελειώνει η ίδια η αυτόβουλη έν πλαισίω δυνατοτήτων ελευθερία, όπως αναφέραμε είς τήν αρχήν… Μόλις τελειώσει η ζωή, αρχίζει μία νέα ζωή. Μεταξύ τής τελειωμένης ζωής καί τής νέας ζωής μεσολαβεί έναν μηδενικόν μέ τό όνομα θάνατον. Κατά τήν μετάβαση από τήν τελειωμένη από τόν θάνατον ζωήν είς τήν νέαν ζωήν γίνεται η διακριτική κρίση, εξέταση καί βαθμολόγιση τών εξετάσεων τής δοκιμασίας είς τήν τελειωμένη ζωή. Ό,τι συμπεράσματα εξαχθούν από τήν διάγνωση τού τί αιτηθήκαμε, τί ζητήσαμε, τί κρούσαμε ώς θύρα, συντάσσονται ώς προσωπικόν σύνταγμα καί αυτά εφαρμόζονται έν πράξει αιωνίως. Εάν αυτά τά εφαρμοσμένα είναι ψυχωφέλιμα τά λέμε Παράδεισον καί άν ψυχοβλαβή τά λέμε Κόλλαση… Είναι ώς άν νά ζωγραφίσεις κάτι καί αυτόν εκπραγματοποιείται μέ τό τέλος τής ζωγραφίσεως…

Σού δόθηκε ό,τι ζήτησες, αλλά όχι μέ γνώμονα όπως πρίν τόν θάνατον τό ιδιοτελές συμφέρον, αλλά μέ γνώμονα τό δίκαιον καί τό άδικον. Εάν αιτήθηκες αδικία είς τήν δοκιμαστική επίγεια ζωή είτε πήρες τά ωφέλη τής είτε όχι, θά λάβεις σύνταγμα ειδικόν αδικίας μέ τίς επιλογές σού είς τήν μεταθάνατον ζωήν καί άν αιτήθηκες δικαιοσύνη καί εφάρμοσες δικαιοσύνη, δικαιοσύνη θά λάβεις είς τήν μετά θάνατον ζωήν….

Θά είσαι ό,τι ήσουν…. Θά είσαι μετά θάνατον ό,τι ήσουν πρίν τόν θάνατον, αλλά δέν θά είσαι ό,τι ήσουν βάσει τής δύναμης τής αδικίας αλλά βάσει τής δύναμης τής δικαισύνής. Άν ήσουν διά τής αδικίας πλούσιος ή βασιλέας, θά είσαι κολλασμένος = από τό κολλάω = κόλασμένος επειδή αδίκησες. Δηλαδή μετά θάνατον θά είσαι έναν από τά δύο, αδικημένος καί αυτοαδικημένος εάν ήσουν άδικος καί δικαιωμένος καί αυτοαδικημένος εάν ήσουν δίκαιος. Η μετά θάνατον διάκριση κρίνει μόνον τί ήσουν μέ γνώμονα τήν σχέση σού καί τήν εφαρμογή σού είς τά μέτρα καί τά σταθμά τής Ηθικής!…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ