ΟΙ ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Ο ΝΤΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ

Τα χρόνια περνούν και όλο και περισσότεροι νοσταλγοί της Χούντας εμφανίζονται. Υπάρχουν βέβαια κάποια πράγματα για νοσταλγία όπως ότι η Χούντα κράτησε 7 χρόνια και τώρα φάγαμε τα 6 από την αποφράδα μέρα που βγήκε ο ΓΑΠ από την τηλεόραση και ανακοίνωσε την έναρξη της σύγχρονης Χούντας και ότι το βρώμικο ποδάρι του ΔΝΤ και της Ε.Ε θα πατήσει σαν τον κατσαπλιά στη χώρα και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.

Η παλιά χούντα μιλούσε για γύψο η «Νέα» για συνταγές και χημειοθεραπείες. Λάθος συνταγή σωστή συνταγή μείγματα φαρμάκων και δεν συμμαζεύεται. Το φάρμακο είναι πικρό αλλά είναι για το …… καλό σας. Θα το πείτε ακούστε το ……….. γιατρό.

Όποιος κάνει χημειοθεραπεία είναι λογικό να νοσταλγεί το…….. γύψο όταν έαπασε το πόδι στα νιάτα του. Άπλωνε το ποδάρι με το γύψο έγραφαν οι φίλοι στιχάκια και ευχές και ήξερε πως κάποτε ο γύψος θα βγει και όλα θα ξεχαστούν. Άντε όμως να πείσεις όλους αυτούς πως θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς γύψους γιατρικά και μείγματα φαρμάκων και συνταγές. Ότι δεν υπάρχει καμιά αρρώστια και ούτε ποτέ υπήρξε και είναι θύματα απάτης.

Έτσι η Χούντες έγιναν κάτι σαν τη γρίπη και τους μαγουλάδες Χούντα είναι θα περάσει σκέφτομαι συχνά. Λες και έχω μια μεταφυσική ελπίδα ότι όλες οι χούντες κρατάνε μόνο επτά χρόνια. Μα θα περάσει; Ή θα κατσικωθεί για άλλα 50 χρόνια; Σε κάθε περίπτωση οι Χούντες είναι σαν τις φούσκες όταν σκάσουν κάνουν θόρυβο και μεγάλο σαματά. Και ο θόρυβος τρομάζει πόσο μάλιστα τώρα που τα αυτιά έγιναν πιο ευαίσθητα. Ο κοσμάκης έγινε υπάκουος γιατί δεν αντέχει το θόρυβο που θα κάνει η φούσκα όταν σκάσει. Ο θόρυβος ξυπνά τις συνειδήσεις και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Σσσστ μη μιλάς μην κουνιέσαι θα σκάσει η φούσκα και θα σε πάρουν τα σκάγια.

Βλέπω νοσταλγούς της Χούντας να κουβεντιάζουν.

Τι ωραία τότε που πηγαίναμε σχολείο και μας έδερνε ο δάσκαλος με τη βέργα!!!! Το χέρι μου πονούσε 5 μέρες και δεν μπορούσα να το κλείσω. Ωραία χρόνια. Τώρα υπάρχει ασυδοσία. Το ξύλο στρώνει τον άνθρωπο και εμάς η βέργα μας έκανε ανθρώπους!!!

Δυστυχώς μπάρμπα. Η βέργα του δασκάλου είχε μαγικές ιδιότητες και ήταν κάτι σαν το ραβδί της νεράιδας. Μετά από 50 χρόνια σε έκανε κατ εικόνα και ομοίωση δηλαδή σαν τα μούτρα του δασκάλου που κάποτε μισούσες.

Κάποιοι νοσταλγούν τη Χούντα εκείνη την παλιά επειδή ήταν νέοι και ωραίοι την εποχή εκείνη. Έκαναν τα καμάκια τους, είχαν την κοπέλα τους πήγαιναν σε πάρτυ. Τώρα είναι εκείνοι που φωνάζουν την αστυνομία επειδή τα «κωλόπαιδα» που μένουν από πάνω κάνουν πάρτυ και σαματά και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν. Ο θόρυβος ξυπνά τις συνειδήσεις και τον φοβούνται σαν το διάολο. Και όχι δεν γέρασαν επειδή έκαναν φαλάκρα κοιλιά και ρυτίδες. Γέρασαν γιατί έγιναν ο αντιπαθητικός τύπος που κάποτε μισούσαν. Αυτός που θα καρφώσει το νεαρό στον πατέρα του ότι τον είδε να καπνίζει. Αυτός που θα καρφώσει στην πολεοδομία το γείτονα επειδή έβαλε τζάμια στη βεράντα και δεν το δήλωσε το ημιυπαίθριο.

Ίσως ο νοσταλγός της Χούντας να νοσταλγεί την χαμένη του επανάσταση. Τότε στη Χούντα εκείνη την παλιά. Αλλά στη νέα είναι νομοταγής πολίτης και πρόθυμος ρουφιάνος. Θα καρφώσει το σουβλατζή που δεν έκοψε απόδειξη ή θα αρχίσει να βρίζει εκείνον που δίνει το εισιτήριο του σε άλλον. Είναι αυτός που κουνάει το δάχτυλο και κράζει εκείνον που αφήνει μια σακούλα με παλιά καθαρά ρούχα σε μια γωνιά του δρόμου μήπως περάσει κάποιος και τα πάρει. Τα σκουπίδια σας στον κάδο κυρία μου θα πει. Είναι εκείνος που κοιτάζει από τη γρίλια και χαίρεται που πήγαν τα «κοράκια» να βγάλουν στον πλειστηριασμό το σπίτι του γείτονα.

Είναι εκείνος που θα χαρεί όταν ακούει για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κι ας ξέρει ότι θα έρθει η σειρά του να τον διώξουν χωρίς αποζημίωση ή να του κάνουν ατομική σύμβαση με μισθό – περίοδο που κρατάει μόνο τέσσερεις μέρες το μήνα. Κι ας ξέρει πως θα του τσακίσουν τα δικαιώματα.

Έτσι κι αλλιώς βγαίνει ο άλλος ο …. Προοδευτικός και λέει πως μπορεί να ζει με παξιμάδι και ντομάτα με 10 ευρώ μια πενταμελής οικογένεια. Τι παραπάνω θέλει. Έγινε κακομαθημένος που ήθελε και κάτι παραπάνω από βρεμένο παξιμάδι και δεν το άξιζε.

Και οι λεγόμενοι προοδευτικοί έγιναν νοσταλγοί της χούντας και της μετακατοχικής περιόδου και νοσταλγούν τα παπούτσια που γελούσαν και έβγαιναν τα δάχτυλα απ έξω. Χούντα δεν είναι μόνο ο Παττακός και ο Παπαδόπουλος αλλά όλες αυτές οι καταστάσεις με τη φοβέρα την καταστολή τους γύψους τις χημειοθεραπείες και τα κλύσματα. Τα μείγματα και τις συνταγές και τα βασανιστήρια σύγχρονα και παλιά. Όλο το καθεστώς φόβου και σκλαβιάς.

Πως έγιναν έτσι κάποιοι νοσταλγοί της Χούντας.

Τους βλέπουμε και στο χαϊβάν ντουλάπ πρώτη μούρη να λένε τι ωραία που ήταν όταν τα κορίτσια φορούσαν ποδιές και τα αγόρια κουρεμένα γουλί με πηλίκιο. Τι καλή η πειθαρχία, η φοβέρα και η σκλαβιά.

Που βρέθηκαν τόσοι νοσταλγοί της Χούντας; Ούτε στη Χούντα δεν ήταν τόσοι. Αν κάτι θα μπορούσα να νοσταλγήσω από την εποχή εκείνη είναι ότι δεν υπήρχε τηλεόραση να χειραγωγεί. Υπήρχε αλλά ήταν σε νηπιακή ηλικία ακόμα. Ναι νοσταλγώ εκείνη την τηλεόραση.

Εκείνη η Loewe Opta με το σεμέν της γιαγιάς από πάνω και κάτι μπιμπελό ή βαζάκια. Και εκεί κάπου μεταξύ Μπάρμπα Μυτούση και Θείας Λένας έβγαινε ο Γεωργαλάς ή ο Δημήτρης Λαζογιώργος Ελληνικός για χοντροκομένη προπαγάνδα πρωτόγονη. Για πέντε λεπτά μόνο και μετά μουσικό διάλειμμα με τους αδερφούς Κατσάμπα.

Μετά τη Λάσυ έδειχνε τα «Νέα». Ο Νταγιάν πρώτη μούρη. Ο μπαμπούλας των παιδικών μας χρόνων. Φάε το φαί σου θα σε φάει ο Νταγιάν. Πιο δυνατή η προπαγάνδα της μαμάς που βρήκε επιτέλους ένα μπαμπούλα παρά της τηλεόρασης. Έτσι κι αλλιώς δεν είχαν όλοι τηλεόραση. Έξυπνα παιδάκια είμασταν. Τα πρώιμα Ίντιγκο που λέει και ο Χαρδαβέλας που να πιστέψουμε σε μπαμπούλες και παραμύθια με κακιές μάγισσες. Βγήκε ο Νταγιάν και βρέθηκε μπαμπούλας.

Ο Νταγιάν που θα τον φώναζε η μαμά να μας …. φάει αλλά και ο κακός «κομμουνισμός» για τους μεγαλύτερους που θα τους έπαιρνε το σπίτι ή μάλλον το δεύτερο σπίτι το «εξοχικό» το παραγκάκι στη Σαλαμίνα που το έκτιζαν πετραδάκι πετραδάκι. Τα χρόνια πέρασαν αλλά τελικά το σπίτι δεν το πήραν οι κακοί κομμουνιστές. Κάποιοι άλλοι πήραν το παραγκάκι και το σπίτι το ίδιο και το σώβρακο αλλά και τα μυαλά μαζί. Αυτό το τελευταίο ήταν και το πολυτιμότερο αγαθό που πήραν.