Μία φορά καί έναν καιρόν πήγα είς τόν Μαραθώνα οικογενειακώς…
Ανεβήκαμε επί τήν κορυφήν τού Λοφού τού Συντύμβου τών Μαραθωνομάχων. Βγάλαμε φωτογραφίες, συνζητήσαμε διά τούς προγόνους καί κατεβήκαμε…
Ήταν μεσημέρι, ψατζιή η πυρά τού ήλιου, λαμπρόν πυρούμενον…
Φεύγωντας η ταμείασσα μάς είπε ότι κάτι Ολλανδοί παραπονέθηκαν καί διαμαρτυρήθηκαν ότι παρόλες τίς ενδείξεις καί πινακίδες προχωρήσαμε «παρανόμως» πρός τόν Τύμβον καί ανεβήκαμε επάνω, ότι δέν σεβαστήκαμε τούς νεκρούς Ήρωες ενώ αυτοί τούς σεβάστηκαν, έ καλά…
Τότε τής απάντησα: «Εμείς ανεβήκαμε επάνω είς τίς ρίζες μάς, εμείς είμαστε τά κλαδιά, τά φύλλα, οί καρποί, οί σπόροι τών Μαραθωνομάχων. Ανεβήκαμε επί τών ρίζων μάς»….
Ενώ οί Ολλανδοί τί γύρευαν εκειπάνω;
Έμεινε άναυδη μέ ανοικτόν στόμαν, χαιρετηθήκαμε καί φύγαμε…
Αυτός ό μικρός λόφος μεγαλύτερος από όλες τίς πυραμίδες τής Αιγύπτου καί τούς ουρανοξύστες τών δεινάστων εχθρών τού σατανά…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
καλα τα ειπες
αφου δεν μας αφηνουν να ανεβουμε καθως πρεπει… τοτε ανεβαινουμε στς ριζες των προγονων…και δεν πρεπει να μας το απαγορευουν…
Τό είπες μέ ψυχή καί βάθος τό βλέπω… Ούτε νά δακρύσουμε μέ καθώς πρέπει συγκίνηση δέν μάς αφήνουν πιά…
Μία φορά πήγα σέ μία απόμακρη πόλη τής Ρουμανίας τήν Τουλσέα, απ’ εκεί αρχίζει ό Δούναβης, ζούγκλα, καταφύγια, καλύβες κυνηγών καί ψαράδων καί απέναντι μπαίνεις κρυφά ή φανερά στήν Ουκρανία.. Μπήκα στό μουσείον τούς καί ήταν γεμάτον από θαυμαστά άλλης νοοτροπίας αρχαία τεχνουργήματα που αποδείκνυαν ότι η περιοχή εκεί κατοικείτο από Έλληνες, που προφανώς δέν είχαν άμεση εύκολη πρόσβαση μέ την μητροπολιτική Ελλάδα. Παρότι απαγορεύετο πολυβολούσα φωτογραφίες καί η υπεύθυνη μέ έντονον ύφος μέ ύβριζε στά ρουμάνικα αλλά εγώ τό βιολί μού. Γιατί τό έκαμα διότι είναι τεκμήρια ποίοι ήσαν καί έν μέρει τουλάχιστον ποίων τά γονίδια κατοικούν εκεί. Στά βιβλία οπού είχαν πρός πώληση δέν είχαν παρά ελάχιστες φωτογραφίες…