Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς γίνεται στην Ελλάδα να πηγαίνουν όλα τόσο στραβά;
Φαντάζει παραμυθικό όλο αυτό που μας συμβαίνει. Λάθη παντού, ανεπάρκειες στα πάντα, ελλείψεις, κακές αποφάσεις, προβλήματα που σοβούν επί δεκαετίες και ταλαιπωρία για τον Πολίτη σε κάθε στροφή της ζωής του.
Σα να μας κάνει πλάκα ο θεός με μια κακόγουστη αίσθηση του χιούμορ.
Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες μας έχουν πάρει ποτέ έστω και μια απόφαση που να επηρέαζε μεγάλα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά προσωπικά δε γνωρίζω και πολλούς στον ευρύτερο κύκλο μου.
Εξίσου περίεργο είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ σε καθημερινό επίπεδο έχουν ένα συγκεκριμένο μέσο όρο ηθικής αντίληψης και ικανοτήτων. Σπάνια βλέπω κάποιον πραγματικά ανίκανο ή πραγματικά κακόβουλο.
Μα τότε όλες αυτές οι φρικτές πολιτικές αποφάσεις επί 100 και πλέον χρόνια από ποιούς έχουν παρθεί; Ποιοί είναι αυτοί που κατέβαλλαν τόση προσπάθεια για να καταφέρουν αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα στην Ελληνική πολιτική ζωή επί δεκαετίες δεκαετιών;
Πού τους βρήκαμε; Μήπως έχουμε κάποιο μαγνήτη που έλκει τους Χείριστους;
Η απάντηση μετά από χρόνια περισυλλογής νομίζω ότι βρίσκεται στο σύστημα αναπαραγωγής των προσώπων που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας!!!
Υπάρχει ένας εσωτερικός μηχανισμός αυτό-καθαρισμού του συστήματος που κατακρατάει τους ικανούς και τίμιους ως άλλα σκουπίδια – ξένα σώματα τρόπον τινά – ώστε να μην μπορούν να αναρριχηθούν σε κρίσιμες θέσεις.
Γενίκευση θα μου πείτε και αφορισμός! Δεν είναι όλοι ίδιοι…
Οκ … σύμφωνοι … τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο και κανείς δεν πρέπει να τσουβαλιάζει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, γιατί τότε υποπίπτει σε φασίζουσα νοοτροπία. Η Πολιτική Τάξη στην Ελλάδα αποτελεί μία ακόμη συνομοταξία όσο κι αν στη Δημοκρατία αυτό είναι εξ ορισμού αντίφαση. Το ποσοστό αποτυχίας της, όμως, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και δεν έχει καμία Στατιστική συσχέτιση με τον μέσο όρο στην ίδια την κοινωνία της χώρας μας.
Οι προκλήσεις που καλείται ένας τίμιος, ευθύς και εργατικός άνθρωπος να αντιμετωπίσει με την παραμικρή του εμπλοκή στο παιχνίδι της Διαχείρισης εξουσιών είναι τέτοιο που πρακτικά δεν του δίνει χώρο να επιβιώσει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον.
Και για να το κάνουμε πιο χειροπιαστό, ας κάνουμε μια περιγραφή των απαιτήσεων της δουλειάς:
Α. Πόσοι μπορούν να υπόσχονται άλλα με δάκρυα στα μάτια και να πράττουν τα αντίθετα χωρίς να αισθάνονται ντροπή και εσωτερική συντριβή;
Β. Πόσοι μπορούν να κοιτάξουν μια ομάδα ταλαιπωρημένων ανθρώπων και αφού τους υποσχεθούν τα καλύτερα να τους ξεπουλήσουν με μια υπογραφή;
Γ. Πόσοι μπορούν να χαμογελούν όταν αντιπαθούν, να φωτογραφίζονται αγκαλιά με τους εχθρούς τους και να δίνουν τα χέρια σε αυτούς που έχουν στο μάτι ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ υπομονετικά πότε θα τους χτυπήσουν αλύπητα;
Δ. Ποιοί άραγε είναι τόσο χαρισματικοί που να πιστεύουν τα ίδια τους τα ψέματα;
Ε. Είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι έχοντας προδώσει κάθε τι που πίστευαν κάποτε και ενώ έχουν απομονωθεί από τον άμεσο κύκλο της κοινότητάς τους;
Στ. Δεν είναι προικισμένοι όσοι μπορούν να παραμυθιάζουν τους πολλούς χωρίς να ιδρώνει το πρόσωπο τους και να παραμένουν ευτυχείς παρά την κατακραυγή;
Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα.
Απαιτούν ειδικές ικανότητες και το Νέο-Ελληνικό Πολιτικό παιχνίδι έχει δομήσει τις δικλείδες του. Έχει «ΣΥΝΕΧΕΙΑ», έχει και ΦΙΛΤΡΟ εξαιρετικής απόδοσης που σπάνια επιτρέπει να του ξεφύγει κάποιο ενοχλητικό ξένο σώμα.
Αρκεί ένας αμύητος να παρακολουθήσει για λίγες ώρες τις επονομαζόμενες Εσωτερικές Πολιτικές Διεργασίες από κοντά για να πάθει το πρώτο μεγάλο σοκ της ζωής του.
Το παρήγορο είναι ότι πάντα έτσι ήταν.
Και στις καλές στιγμές της χώρας τα ίδια χάλια υπήρχανε, ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ = ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ ΤΟΤΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ.
Οι χείριστοι μένανε στην απόξω…
macroskopio.gr
thesecretrealtruth.blogspot.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
οι φελοι και τα σκατα σε αυτο τον τοπο παντα επιπλεουν
Ο γλοιώδης πολυθεϊστικός εξουσιασμός της αρχαιότητας
Αντί οι Νεοπαγανιστές να μιλάν για πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε, καλό θα ήταν να μάθουν, εκτός από τον χριστιανικό αντιεξουσιασμό, τον πολυθεϊστικό εξουσιασμό της Αρχαιότητας.
1) Καταρχήν, αφού η επικράτηση των Ολύμπιων έγινε μέσω της φρίκης της βίας, της κοπής των όρχεων του προηγούμενου θεού, αφού αυτή η πράξη ήταν σύμφωνη με τους Συμπαντικούς Νόμους, γιατί να μην επικρατεί και στους θνητούς τέτοια αντίληψη; Γιατί λ.χ. να μην κάνει δικτατορία όποιος διοικεί τα στρατεύματα μιας χώρας; Αφού «πόλεμος πάντων πατήρ».
2) Στην Ειδωλολατρική Ρώμη η Εξουσία πρόσταζε ότι η στρατιωτική θητεία διαρκούσε ως τα 46 χρόινα, ενώ στην Αθήνα και τη Σπάρτη ολόκληρη τη ζωή (Θουκιδίδης, 1, 105˙ Πλούταρχου, Φωκίων, 24˙ Παυσανίας, 1, 26˙ Ξενοφώντα, Ελληνικά, 6, 4, 17). Πραγματικός αντιμιλιταρισμός και αντιεξουσιασμός.
3) Στην Ειδωλολατρική εποχή, όπως φαίνεται από τον Αριστοτέλη (Οικονομ., 2) «η περιουσία ήταν ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του κράτους˙ αν η πολιτεία είχε ανάγκη χρημάτων, μπορούσε να διατάξει τις γυναίκες να της παραδώσουν τα κοσμήματά τους, τους πιστωτές να της χαρίσουν τα δάνεια, τους ελαιοπαραγωγούς να της παραχωρήσουν δωρεάν το λάδι της σοδειάς τους» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 345). Η ατομική περιουσία στη διάθεση των αρχόντων, δίχως δεύτερη κουβέντα.
4) Το κράτος είχε δικαίωμα να καθορίσει στην μεν Αθήνα την εργασία, στη δε Σπάρτη την αργία (Πλούταρχου, Λυκούργος, 24˙ Πολυδεύκης, 8, 42˙ Θεόφραστος, απ. 99). Οικονομικός εξουσιασμός. Και τώρα τα πιο παρανοϊκά δείγματα Αρχαιοελληνικού εξουσιασμού και Αρχαιοελληνικής ανελευθερίας.
5) Στη Λοκρίδα ο νόμος απαγόρευε στους άνδρες να πίνουν άκρατο οίνο˙ στη Ρόδο, στη Μίλητο, στη Μασσαλία, ο νόμος απαγόρευε το ίδιο πράγμα στις γυναίκες (Αθηναίος, 10, 33˙ Αιλιανού, Ποικίλη ιστορία, 2, 38˙ Θεόφραστος, απ. 117). Τι θα πιείτε και τι δε θα πιείτε (πιθανόν και πόσο θα πιείτε), το Αρχαίο Κράτος το αποφασίζει.
6) Η νομοθεσία της Σπάρτης καθόριζε την κόμμωση των γυναικών και η νομοθεσία της Αθήνας την ενδυμασία των γυναικών (Ξενοφώντα, Λακεδαιμονίων πολιτεία, 7˙ Θουκιδίδης, 1, 6˙ Πλούταρχου, Λυκούργος, 9˙ Πλούταρχου, Σόλων). Το κομμωτήριο και η γκαρνταρόμπα υπό το άγρυπνο μάτι του Αρχαίου Νομοθέτη και του Αρχαίου Κράτους.
7) Στη Ρόδο ο νόμος απαγόρευε το ξύρισμα της γενιάδας˙ στο Βυζάντιο τιμωρούσε με πρόστιμο όποιον κρατούσε στο σπίτι του ξυράφι. Στη Σπάρτη, αντίθετα, ο νόμος απαιτούσε να ξυρίζουν το μουστάκι (Αθηναίος, 13, 18˙ Πλούταρχου, Κλεομένης, 9). Κάτω τα χέρια από τα αρχαία μούσια σας˙ (και) αυτά ανήκουν στο Κράτος.
8) Στη Σπάρτη ο πατέρας δεν είχε κανένα δικαίωμα στην εκπαίδευση του παιδιού του. Τα άρπαζαν, λες και ήταν υποψήφιοι γενίτσαροι, στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών, από τους γονείς τους. Η Αθήνα θέσπισε νόμο που απαγόρευε την εκπαίδευση των νέων χωρίς προηγούμενη άδεια των αρχών (Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 2, 31). Γιατί; Το εξηγεί ο σοφός Πλάτωνας, αυτός που ο καημένος ο Χρυσόστομος είχε την ατυχία και το θράσσος να τον κατακρίνει: «Οι γονείς δεν πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να στείλουν ή να μη στείλουν τα παιδιά τους στους διδασκάλους που διάλεξε η πολιτεία, γιατί τα παιδιά ανήκουν περισσότερο στην πόλη παρά στους γονείς τους» (Νόμοι, 804d). Σαν να λέγαμε σήμερα, αντιεξουσιαστικά πάντα, ότι τα παιδιά ανήκουν περισσότερο «εις το έθνος και τις ένοπλες δυνάμεις» και λιγότερο σ’ αυτούς που τα γέννησαν. Μεγάλος αντιεξουσιασμός, βέβαια!
9) Οι αρχαίοι, δήθεν «ελεύθεροι», πολίτες έπρεπε να συμμορφωθούν με όλους τους κρατικά καθορισμένους κανόνες της λατρείας, να παίρνουν υποχρεωτικά μέρος σε όλες τις πομπές, να συμμετέχουν στα ιερά δείπνα προς τιμή της επίσημης θρησκεία της πόλης κράτους. Στην Αθήνα λ.χ. ο νόμος τιμωρούσε αυστηρά όσους αρνούνταν να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα (Αθηναίος, 6, 26: Ος αν μη θέλη παρασιτείν, εισαγέτω εις το δικαστήριον˙ επίσης Πολυδεύκης, 8, 46˙ Ουλπιανός, σχόλ. στο Δημοσθένη Κατά Μειδίου). Στην λατρεμένη από τους Ναζί, τον κάθε φασίστα και τον «αμεσοδημοκράτη» Β. Ρασσιά Αρχαία Σπάρτη τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα: όποιος δεν έπαιρνε μέρος σ’ αυτά τα ιερά δείπνα (που διεξάγονταν καθημερινά), έστω και παρά τη θέλησή του, έπαυε αμέσως να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πολίτες (Αριστοτέλη, Πολιτικά, 2, 6, 2). Επίσης στην Ειδωλολατρική Αρχαιότητα συνιστούσαν ποινικά κολάσιμες πράξεις η αμφισβήτηση και η απιστία προς τον πολιούχο θεό, την επίσημη θρησκεία της αρχαίας Πόλης-Κράτους (Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 1) και η προσωπική εισαγωγή στην πόλη μιας μη αναγνωρισμένης από το Κράτος ξένης τελετουργίας ή λατρείας προς ξένη θεότητα (Δημοσθ. 19, 281). Τόσο αντιεξουαστικό ήταν το αρχαίο κράτος αναφορικά με το ατομικό δικαίωμα στην επιλογή του προς λατρεία θεού, που πολλοί καταδικάζονταν για ασέβεια ακόμη και προς τις επίσημα αναγνωρισμένες θεότητες, λόγω μιας ιδιωτικής λατρευτικής τους πράξης, δίχως να προϋπάρχει νόμος που να την καταδικάζει ως ασέβεια (Ανδοκίδης, 1, 113). Έτσι ο καθένας κινδύνευε.
10) Το ολέθριο αξίωμα ότι η σωτηρία του Κράτους αποτελεί τον υπέρτατο νόμο διατυπώθηκε κατά την Ειδωλολατρική Αρχαιότητα (Κικέρων, De legibus, 3, 3), αντίθετα με την χριστιανική αντίληψη που περιγράψαμε παραπάνω.
11) Η δύναμη του αρχαίου Κράτους στις ψυχές των πολιτών ήταν τέτοια που κατέπνιγε ακόμη και τα πατρικά αισθήματά τους. Έτσι, μετά την μάχη των Λεύκτρων, όταν ανακοινώθηκε η ήττα του σπαρτιατικού στρατού στους Σπαρτιάτες και Σπαρτιάτισσες καθώς και ο χαμός των περισσότερων στρατιωτών, την άλλη μέρα, λέει ο Ξενοφώντας (Ελληνικά, 6, 16) στην πόλη έβλεπες, να κυκλοφορούν χαρούμενοι και χαμογελαστοί εκείνοι που τα παιδιά τους είχαν σκοτωθεί, ενώ εκείνοι που τα παιδιά τους είχαν σωθεί και δεν είχαν σκοτωθεί ήταν θλιμμένοι και έμοιαζαν δυστυχείς!
«Μια ακόμη πλάνη ανάμεσα στις τόσες και τόσες της ανθρωπότητας είναι να πιστεύει κανείς πως το αρχαίο Κράτος παρείχε ελευθερίες στον άνθρωπο. Δεν είχε καν την ιδέα της ελευθερίας. Δεν πίστευε ότι μπορούσε να υπάρξη οποιοδήποτε δικαίωμα απέναντι στην πολιτεία και τους θεούς της. Θα δούμε ότι το πολίτευμα άλλαξε πολλές φορές σχήμα˙ αλλά η φύση του Κράτους έμεινε περίπου ίδια και η παντοδυναμία του δεν μετριάσθηκε ποτέ» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 350).
Τι να πει κανείς για τον «αντιεξουσιαστή» Αριστοτέλη, που θεωρούσε «παρέκβαση» τη δημοκρατία, τον Ηράκλειτο, που ισχυριζόταν «Νόμος είναι και η πειθαρχία στη θέληση του ενός» (απ. 33), «Παίρνουν τον όχλο για δάσκαλό τους, χωρίς να ξέρουν ότι οι πολλοί είναι κακοί και οι λιγοι καλοί» (απ. 104), τον Πλούταρχο που προτείνει ρητά την μοναρχία ως το πολίτευμα που στηρίζει τέλεια την αρετή, τον «προοδευτικό» Επίκουρο που προτίμησε το «ζήσε στα κρυφά», δηλαδή πρότεινε την αδιαφορία για το φαινόμενο της εξουσίας, τους τάχα «αναρχικούς» Κυνικούς που προτιμούσαν τη διέξοδο της ατομικής αλητείας αντί κάποιας συγκεκριμένης, κοινωνικά εφαρμόσιμης φιλοσοφικής αντιπρότασης στον Εξουσιασμό, ή τους φιλορωμαίους Στωικούς (ο αντιεξουσιαστής… Αυτοκράτωρ Μάρκος Αυρήλιος ήταν Στωικός, φυσικά!), τους Νεοπλατωνικούς Πρόκλο, Ιάμβλιχο, φυσικά τον Πλωτίνο, που αδιαφόρησαν πιο επιδεικτικά από όλους για τον εξουσιασμό της εποχής τους – σα να ζούσαν ήδη στον κόσμο των Ιδεών, όπου δεν ετίθετο ζήτημα εξουσίας και εξουσιασμού – και είναι ζήτημα αν γνώριζαν τη λέξη «δημοκρατία»;
Τι να πεις κανείς για τον Πλάτωνα, τον κατεξοχήν Έλληνα, που βρίζει αισχρά και ειρωνεύεται ακόμη πιο αισχρά, σε ένα απίστευτα ογκώδες παραλήρημα (Πολιτεία, 555b-565a), τη δημοκρατία (τη θεωρεί το προτελευταίο χειρότερο πολίτευμα πριν το χείριστο (545c) βάζοντας τρία άλλα καλύτερα πολιτεύματα από πάνω της) και τον δημοκρατικό τύπο ανθρώπου: «Η μετάβαση από την ολιγαρχία στη δημοκρατία γίνεται με την απληστία να αυξήσει κανείς την περιουσία του» (565b), στη δημοκρατία μπορείς «να μην έχεις την υποχρέωση να αναλαμβάνης καμία δημόσια λειτουργία, ούτε πάλι να υπακούς σε καμιά εξουσία, εάν δεν θέλης, ούτε να πηγαίνεις στον πόλεμο, ενώ οι άλλοι πηγαίνουν, ούτε να έχης ειρήνη, όταν έχουν οι άλλοι, αν δεν το επιθυμείς εσύ, ή, εάν κανείς νόμος σου αποκλείει το δικαίωμα να γίνης άρχοντας και δικαστής, εσύ μολαταύτα να γίνεσαι, εάν σου κατέβει στο κεφάλι» (557e) και «Δεν έτυχε να δης μέσα σε μια τέτοια [δημοκρατική] πολιτεία ανθρώπους που δικάστηκαν σε θάνατο ή σε εξορία, να μένουν και να τριγυρνούν ελεύθεροι και σα να μη τους προσέχει κανείς, να περιφέρωνται αρειμάνιοι καταμεσίς στην αγορά σαν ήρωες;» (558a) και «χωρίς [η δημοκρατική πολιτεία] να ενδιαφέρεται διόλου να γνωρίση με ποια προπαρασκευή έρχεται κανείς να ασχοληθή με την πολιτική, τον περιβάλλει με όλη της την εκτίμηση, και την υποστήριξη, αρκεί μόνο εκείνος να διακηρύττη ότι είναι φίλος του λαού. Μεγάλη, πραγματικά, γενναιοφροσύνη» (558b) και «ονομάζοντας την αυθαιρεσία καθωσπρεπισμό, την αναρχία ελευθερία, την ακολασία μεγαλοπρέπεια και την αναίδεια ανδρεία» (560e) και «ο [δημοκρατικός] άνθρωπος ζη χωρίς να κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στις αναγκαίες και στις περιττές ηδονές, που για να τις ικανοποιή δεν λογαριάζει ούτε χρήματα ούτε κόπους ούτε χρόνο» (561a) και «όσους πολίτες εξακολουθούν να υπακούν στους άρχοντες, τους εξευτελίζει [= η δημοκρατική κοινή γνώμη] λέγοντας ότι είναι εθελόδουλοι και δεν αξίζουν τίποτα» (562d) και, από την πολλή ελευθερία της δημοκρατίας, κατά τον Πλάτωνα, (προσέξτε τον ειρωνικό τόνο) «θα εισχωρήσει και μέσα στους κόλπους της οικογένειας και στο τέλος το μίασμα της αναρχίας θα μεταδοθή και σ’ αυτά ακόμη τα κατοικίδια ζώα. Οι πατέρες θα συνηθίσουν να θεωρούν τα παιδιά τους ίσους και όμοιους των και να φοβούνται τους γιους τους, το ίδιο και πάλι οι γιοι τους πατέρες, και ούτε θα σέβονται ούτε θα φοβούνται τους γονείς τους, για να είναι βέβαια ελεύθεροι. Οι μέτοικοι θα εξισωθούν με τους πολίτες, οι πολίτες με τους μέτοικους και οι ξένοι επίσης. Ο δάσκαλος φοβάται και περιποιείται τους μαθητές του, οι μαθητές καμιά σημασία δε δίνουν στους δάσκαλους, οι γέροντες μιμούνται τους τρόπους των νέων, για να μη θεωρούνται τάχα φορτικοί και δεσποτικοί. Αλλά η πιο ανυπόφορη κατάχρηση της ελευθερίας, που συμβαίνει σε μια τέτοια [δημοκρατική] πολιτεία, είναι να βλέπεις τους δούλους και τις δούλες να απολαμβάνουν όχι μικρότερη ελευθερία από εκείνους που τους αγόρασαν. Ελησμόνησα να πω πόση ισονομία και ελευθερία επικρατεί εκεί στις μεταξύ ανδρών και γυναικών σχέσεις. Θα δυσκολεύονταν κανείς να το πιστέψη, αν δεν το ‘βλεπε αυτό, πόσο και αυτά τα ζώα, που βρίσκονται στην υπηρεσία των ανθρώπων, απολαμβάνουν εδώ μεγαλύτερη ελευθερία από παντού αλλού. Στο τέλος καταντούν να μη λογαριάζουν καθόλου και τους νόμους, είτε τους γραπτούς είτε τους άγραφους, για να μην έχουν κανέναν απολύτως κύριο» (562e-563d) και «κολλημένοι γύρω στο βήμα κάνουν φασαρία και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να έχη αντίθετη γνώμη» (564d) και (επικριτικά) «οι αρχηγοί [της δημοκρατίας] κατορθώνουν να αφαιρούν τις περιουσίες των πλουσίων και να τις μοιράζουν στο λαό, αφού, εννοείται, αυτοί κρατήσουν το μεγαλύτερο μέρος» (565a).
Αυτός είναι ο ειδωλολατρικός αντιεξουσιασμός. Η ειρωνία κατά της δημοκρατίας και η επιβολή της θέλησης του ισχυρού. Όπως πράττει ο Δίας έναντι των λοιπών θεών και ανθρώπων.
Πω πω! Τί πολλά λόγια είναι αυτά!;;;;;
Κρίμα το διάβασμα που έκανες φίλε μου! Αποκόμισες πολλά τσιτάτα χωρίς να διαθέτεις καμία κριτική διάθεση… Μόνο αφορισμοί…
Περί το 1000 μ.Χ. κρίνονταν σε χριστιανική σύνοδο,το αν η γυναίκα έχει ψυχή… Αν πρέπει να λογίζεται ως άνθρωπος δηλαδή….Τώρα εγώ αν το δεχθώ άκριτα θα πρέπει να ακυρώσω τον Χριστό….
Καλά το άρχισες αλλά στο δρόμο το γ@μησες , όταν έβαλες μέσα το συναίσθημα και την ντροπή. Το πράγμα είναι πιο απλό . Κάθε κόμμα στην Ελλάδα έχει τους μηχανισμούς του. Μηχανισμοί για το πως θα χρηματοδοτείται , απο ποιούς , με ποιά ανταλλάγματα κ.ο.κ. Επιπλέον υπάρχουν μηχανισμοί που επιλέγουν πιοί θα προωθηθούν στην ιεραρχία και πόσο ψηλά θα φτάσουν. Οι μηχανισμοί αυτόι αλληλοσυνδέονται. Για να στο κάνω λιανά. Όταν ένας επιχειρηματίας χρηματοδοτεί ένα κόμμα , αργότερα μπορεί να επιβάλει ποιός θα πάει για γραμματέας , ποίος για πρόεδρος κτλ. Για αυτό βλέπουμε σε εσωκομματικές για προεδρία 2-3 υποψήφιους. Κανένα κόμμα δεν φέρνει νέα πρόσωπα απο το πουθενά. Επιπλέον στην Ελλάδα ψηφίζετε με βάση την εμφάνηση και το πόσο γνωστό πρόσωπο είναι κανείς και όχι με βάση το βιογραφικό του ή την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Έτσι καταλλίγεται με ποδοσφαιριστές , δικηγορίσκους , γιατρουδάκια και πολλούς δημοσιοσχεσήτες να διαχειρίζονται θέματα εξωτερικής πολιτικής , οικονομίας και άμυνας. Αφού τα σκατώνουν , αρχίζετε να τους κατηγορείται σαν λαμόγια , προδώτες κτλ. Είναι σαν να πας το αμάξι για επισκευή σε υδραυλικό. Αφού στο κάνει σκατά να τον κατηγορείς οτι αυτός φταίει που δεν έδωσε σημασία στο αμάξι σου . Εσύ αγαπειτέ δεν έχεις ευθύνη ? Έστι σε μάθανε παλικάρι μου, οτι είσαι άμοιρος ευθυνών? ΛΑΘΟΣ σε μάθανε και το μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο.
Αυτό που, κυρίως, κάνεις είναι να δίνεις την αυθεντία καί την εξουσία της ζωής σου σε κάποιους άλλους έξω από σένα. Αυτό το κάνεις για αιώνες, γι αυτό το κάνεις αυτόματα, χωρίς να το σκέφτεσαι.
Ηλίας Α. Λυμπέρης
Φίλε κάνεις λάθος.Ποτέ το φίλτρο δε λειτούργησε αντίστροφα!
Οι Εβραίοι με τα ελληνοποιημενα ονόματα μέσα στην βουλή, κατά δυσανάλογο αριθμό εδρών-πληθυσμιακής σύνθεσης, κάνουν το κουμάντο κατ εντολή των σιωνιστων ομοεθνων-σιωνιστων αφεντικών τους…
Για αυτό δεν τους καίγεται καρφί για τους Έλληνες…
Το κακό ξεκίνησε με την δολοφονία Καποδίστρια το 1831, και διαχρονικά με τους εμπρησμούς ληξιαρχειων και την ελληνοποιηση τους…
Καταλαβαινετε τώρα γιατί αυτός ο ερμος ο λαός υποφέρει ??
+++++++++++++++++++++++.
Όσο δεν το “πιάνουμε” αυτό τόσο θα αυτομαστιγωνόμαστε χωρίς κανένα αποτέλεσμα ποτέ!!!!
Δεν σας ακουγεται καθολου καπως το οτι μετα απο καθε Ελληνα, οι εβραιοι στο μετα φαιρνουν τους δικους στρομενους μεσσιες με ονοματα Ελληνων; οπως με τον Φιλιππο. Μετα βγαλανε τις δικες τους εκδοχες. Φιλιππος β γ και ολοι την αλφαβητα.