ΚΑΤΟΧΗ

Αναδημοσίευση: Πρώτη δημοσίευση του άρθρου στις 29 Νοεμβρίου 2014

Όταν μία μικρή χώρα βρεθεί σε δύσκολη οικονομική θέση, αδυνατώντας να εξοφλήσει τις οφειλές της, έχει δύο μόνο δυνατότητες στη διάθεση της: (α) να ζητήσει τη βοήθεια των δολοφόνων των λαών, του ΔΝΤ δηλαδή (άρθρο) ή (β) να χρεοκοπήσει επίσημα, διαπραγματευόμενη αμέσως μετά με τους οφειλέτες της.

Στην περίπτωση που επιλέγει την πρώτη λύση, η οποία είναι μάλλον μονόδρομος όταν έχει υπερχρεωθεί ο ιδιωτικός της τομέας, όπως συνέβη με την Ιρλανδία, τότε δεν πρέπει μόνο να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τα μνημόνια που υπογράφει, αλλά να κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που της ζητούνται – όπως ακριβώς η Πορτογαλία, από την οποία απαιτήθηκαν αποκρατικοποιήσεις 5,5 δις € και τις αύξησε στα 9 δις €.

Κάτι ανάλογο έκανε και η Ιρλανδία, οι Πολίτες της οποίας ανέλαβαν, εκβιαζόμενοι βέβαια, τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών τους – σε πλήρη αντίθεση με την Ισλανδία, η οποία προτίμησε να τις αφήσει να χρεοκοπήσουν, αναλαμβάνοντας το ρίσκο.

Η Ελλάδα, με πρόβλημα μόνο δημοσίου χρέους, είχε στη διάθεση της και τη δεύτερη δυνατότητα – την οποία όμως δεν εκμεταλλεύθηκε η τότε κυβέρνηση της (2010), επιλέγοντας να υπογράψει το μνημόνιο που συνοδεύει πάντοτε τις δανειακές συμβάσεις με το ΔΝΤ.

Εν τούτοις, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε περισσότερα από αυτά που της ζητήθηκαν, αλλά δεν εφάρμοσε σχεδόν τίποτα από όσα υπέγραψε – με αποτέλεσμα να καταλήξει στην πύρρειο χρεοκοπία του 2011, στο PSI δηλαδή, με το οποίο παραδόθηκε ολοκληρωτικά η εθνική της κυριαρχία. Το αργότερο λοιπόν από τα τέλη του 2011, η Ελλάδα είναι υπό την κατοχή της Τρόικα – της ευρωπαϊκής εκδοχής του ΔΝΤ, στην οποία συμμετέχει ουσιαστικά μαζί του μόνο η Γερμανία.

Η Τρόικα ανέλαβε έκτοτε τη διακυβέρνηση της χώρας, επιβάλλοντας αυταρχικά μία σειρά οικονομικών μέτρων, τα οποία είχαν στόχο την εξυγίανση της Οικονομίας – με το «αζημίωτο» φυσικά, αφού τα «λάφυρα» ήταν δεδομένα: η εξαγορά σε εξευτελιστικές τιμές των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας (monopoly), καθώς επίσης η μετατροπή της σε αποικία των δανειστών της.

Περαιτέρω, σε μία «υπό κατοχή» χώρα, η κυβέρνηση έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, όταν οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα το 1940, επέβαλλαν μία κυβέρνηση, η οποία δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως οι Έλληνες τότε εξεγείρονταν εναντίον της κυβέρνησης, ανατρέποντας την, οι Γερμανοί είτε θα τοποθετούσαν μία άλλη, είτε θα επέτρεπαν στο λαό να ψηφίσει δημοκρατικά – αδιαφορώντας εντελώς για τα αποτελέσματα, αφού αυτοί θα συνέχιζαν να διοικούν.

Φυσικά οι Έλληνες γνώριζαν ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός. Παρά το ότι λοιπόν απεχθάνονταν την «κυβέρνηση των δωσίλογων», όπως την αποκαλούσαν, ο πρωθυπουργός της οποίας είχε πει

.

«Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να υπακούσω στις παρακλήσεις και να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και δεν υπολόγισα ευθύνες, ενώ μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για το τόλμημα μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος» (Τσολάκογλου),

.

συνέχισαν να πολεμούν εναντίον των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την υποδούλωση τους. Η κοινή λογική τους έλεγε άλλωστε πολύ σωστά ότι, εάν ανέτρεπαν την τότε κυβέρνηση, οι Γερμανοί θα επέλεγαν την επόμενη, όσο συνέχιζε να είναι υπό την κατοχή τους η Ελλάδα – οπότε θα ήταν δώρο άδωρο.

Ουσιαστικά κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με την Ελλάδα να βρίσκεται υπό κατοχή, μέσω της χρήσης οικονομικών μεθόδων – του χρέους της δηλαδή, το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται.

Περαιτέρω, με δεδομένη την αποτυχία των μέτρων της Τρόικα να εξυγιάνουν τη χώρα, μία αποτυχία που το ΔΝΤ αποδέχθηκε μόνο του πολλές φορές μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η ελληνική οικονομία, η ευθύνη έχει πάψει πλέον να ανήκει στους Έλληνες.