Μία εικόνα που σίγουρα θα σε κάνει να θυμώσεις – Aυτοί που μας ήρθαν σίγουρα δεν πεινάνε πάντως – Εκατοντάδες μερίδες φαγητού στα σκουπίδια από του μετανάστες την ώρα που χιλιάδες Έλληνες πεινάνε και παρακαλάν για ένα πιάτο φαΐ

Γιατί οι πρόσφυγες δεν παίρνουν το αεροπλάνο να ταξιδέψουν πρώτη θέση για τη Γερμανία και άλλα παρόμοια ερωτήματα.

Είναι πολλά τα ερωτήματα που φαίνεται ότι βασανίζουν μια μερίδα συμπολιτών μας, όπως για παράδειγμα γιατί οι πρόσφυγες προτιμούν να θαλασσοπνίγονται από το να ταξιδέψουν πρώτη θέση με αεροπλάνο. Σε αυτό, αλλά και στα παρακάτω αγωνιώδη ερωτήματα που συλλέξαμε, προσπαθούμε να απαντήσουμε με την ανάρτηση αυτή.

α. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν τη χριστιανική Ευρώπη και όχι τους ομόδοξούς τους λαούς;
β. Γιατί οι πρόσφυγες περνούν από την Ελλάδα και όχι από τη Βουλγαρία;
γ. Γιατί τα hotspot γίνονται στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία;
δ. Γιατί οι πρόσφυγες από τη Συρία και άλλα κράτη θαλασσοδέρνονται και πνίγονται στη Μεσόγειο στο δρόμο για την Ευρώπη και δεν παίρνουν ένα αεροπλάνο;
ε. Γιατί οι πρόσφυγες δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν και να την υπερασπιστούν;
στ. Γιατί, εκτός από τους Σύρους που έχουν πόλεμο, έρχονται και άλλοι όπως Ιρακινοί, Αφγανοί, Πακιστανοί και γιατί πρέπει και αυτοί να θεωρούνται πρόσφυγες;
ζ. Και καλά όλα αυτά, αλλά εμείς οι Έλληνες τι φταίμε για τους πολέμους που προκάλεσε η Δύση;
η. Και αν αυτοί είναι πράγματι πρόσφυγες και αν εμείς πράγματι βοηθήσαμε έστω και λίγο στους πολέμους εναντίον των χωρών τους, ποιος μας αναγκάζει να τους δεχτούμε; Υπάρχει κάποιος νόμος;

Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά ανατρέξαμε – εκτός των άλλων – σε πολλά από τα γνωστά συστημικά μέσα που δεν φημίζονται και για την αγάπη τους προς τους πρόσφυγες. Το αποτέλεσμα ήταν να αποδειχθεί ότι τα ερωτήματα αυτά που κατακλύζουν το διαδίκτυο και φιλοξενούνται σε πάρα πολλά ακροδεξιά ή ρατσιστικά – κρυφά ή φανερά – sites αποδεικνύονται αβάσιμα και κουτοπόνηρα.

Τα μόνα ερωτήματα στα οποία δεν μπορέσαμε να βρούμε απάντηση ήταν γιατί οι Σύροι πρόσφυγες έχουν smartphones καθώς και για το αν η προσπάθεια Ισλαμοποίησης της Ελλάδας σχεδιάστηκε από τους Χριστιανούς της Δύσης κατ’εντολή των Εβραίων. Ομολογούμε πως αυτά τα ερωτήματα μας ξεπερνούν

Α) Γιατί αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν τη χριστιανική Ευρώπη και όχι τους ομόδοξούς τους λαούς;

Ένα ερώτημα που ακούγεται συχνά είναι το γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν πάνε στις κοντινές (ή ομόθρησκες) χώρες αλλά έρχονται Ευρώπη. Μια απλή ματιά στους αριθμούς καταρρίπτει το επιχείρημα αυτό καθώς οι γειτονικές χώρες είναι οι πρώτες που δέχονται το βάρος της εμπόλεμης κρίσης. Σχεδόν 4 εκατομμύρια Σύροι έχουν καταφύγει στις γειτονικές Μουσουλμανικές χώρες – οι οποίες από την εποχή της ΝΑΤΟϊκής εισβολής στο Ιράκ – είχαν ήδη δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες ιρακινούς πρόσφυγες.

Συγκεκριμένα, στο Λίβανο έχουν καταφύγει 1.170.000 Σύροι πρόσφυγες (ποσοστό που αντιστοιχεί στο 25% του πληθυσμού του), στην Τουρκία 2.500.000 (που αντιστοιχούν ήδη στο 3,5 % του πληθυσμού της), στο Ιράκ 250.000, στην Ιορδανία 630.000 , στην Αίγυπτο 120.000.

Στο Πακιστάν επίσης, υπάρχουν σήμερα 1.600.000 Αφγανοί καταγεγραμμένοι πρόσφυγες ενώ περίπου 900.000 ζουν σε καταυλισμούς στο Ιράν. Στην Ευρώπη θα καταφύγουν μόνο όσοι καταφέρουν να μαζέψουν τα ποσά που ζητάνε οι διακινητές.

Και πόσοι είναι αυτοί; Από τα 4,5 εκατομμύρια των προσφύγων, προς την Ευρώπη έχουν κατευθυνθεί μόλις πεντακόσιες χιλιάδες, δηλαδή το 1/9 των προσφύγων. Από αυτούς, μόλις 50.000 βρίσκονται στην Ελλάδα και αυτό μόνο και μόνο επειδή έχουν κλείσει τα βόρεια σύνορά μας.

Τα νούμερα αυτά αποδεικνύουν μια επιχείρηση κατάληψης της Ευρώπης των 500.000.000; Όποιος μπορεί να διαβάσει τους αριθμούς, αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο.

Β) Γιατί οι πρόσφυγες περνούν από την Ελλάδα και όχι από τη Βουλγαρία;

Άλλο ένα ερώτημα που θέτουν πολλοί συμπατριώτες μας, είναι γιατί οι πρόσφυγες επιλέγουν να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και δεν ακολουθούν κάποια εναλλακτική διαδρομή από τα σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία, υπονοώντας πάλι με την ερώτηση αυτή ότι υπάρχει κάποιο κρυφό σατανικό σχέδιο εναντίον της χώρας μας

Και εδώ οι απαντήσεις υπάρχουν και είναι απλές αν και ποικίλες. Για παράδειγμα, ένας από τους Σύρους πρόσφυγες σε σχετική ερώτηση δήλωσε για την επιλογή της Ελλάδας: “είναι ο μόνος δρόμος, που δεν θεωρείται έγκλημα να περάσεις τα σύνορα. Για παράδειγμα σας λέω ότι όποιος πρόσφυγας προσπαθήσει να περάσει για παράδειγμα τα σύνορα της Ουγγαρίας, κινδυνεύει με τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Αν τώρα πάμε από τα σύνορα Τουρκίας – Βουλγαρίας, υπάρχουν αστυνομικοί που θα μας κλέψουν, ώστε να μας αποτρέψουν να περάσουμε. Θα μας πάρουν τα χρήματα, τα τηλέφωνά μας κι ό,τι βρουν επάνω μας. Την έχουν πατήσει άλλοι συμπατριώτες μας πιο πριν και τώρα ξέρουμε. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα μας αφήσουν να περάσουμε. Μπορεί να μας στείλουν πίσω στην Τουρκία. Όσο για την Αλβανία, υπάρχει μια κανονική μαφία στα σύνορα”. http://www.lifo.gr

Ας προσθέσουμε στα λεγόμενα του Σύρου πρόσφυγα και τις μαρτυρίες των τελευταίων ημερών, σύμφωνα με τις οποίες Βούλγαροι εθελοντές πολίτες κυνηγούν και συλλαμβάνουν πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα τους. Και δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε για ακόμα μία φορά, πώς γίνεται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες να έχουν προκύψει τόσοι μα τόσοι φασίστες.

Παρόλα αυτά, το πρώτο τετράμηνο του 2015 ο αριθμός των Σύρων προσφύγων και των Αφγανών που προσπάθησαν να φτάσουν στην Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη περνώντας τα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Βουλγαρίας, ήταν κατά 16 φορές μεγαλύτερος από ότι το 2014. Οι περισσότεροι προσπάθησαν να περάσουν κρυμμένοι σε φορτηγά.

Ένας άλλος λόγος για την προτίμηση του θαλάσσιου δρόμου του Αιγαίου είναι η μικρή απόσταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οι περισσότεροι Σύροι που έφτασαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν έρθει από το τουρκικό λιμάνι της Μερσίνης.

Το λιμάνι αυτό έχει απευθείας σύνδεση με πλοίο από τη Συρία και το Λίβανο. Έτσι, σε αυτό αποβιβάζονται χιλιάδες Σύροι πρόσφυγες που θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Μόλις φτάσουν στο λιμάνι, προωθούνται από τους διακινητές που έχουν οργανωθεί γύρω από το λιμάνι αυτό, στις δυτικές ακτές της Τουρκίας και από εκεί στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στη συνέχεια, οι περισσότεροι προσπαθούν να περάσουν στη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη μέσα από τις βαλκανικές χώρες.

Αλλά και ένας τρίτος λόγος έχει ακουστεί για την προτίμηση που δείχνουν οι Σύροι πρόσφυγες στην Ελλάδα έναντι της Βουλγαρίας:

«Οι πρόσφυγες προτιμούν την Ελλάδα έναντι της Βουλγαρίας επειδή είναι χώρα Σένγκεν και μπορούν να συνεχίσουν στην Ευρώπη. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με τη Βουλγαρία, έχει πολλές προσφυγικές ροές επειδή η Ελλάδα χορηγεί συγκεκριμένα έγγραφα με τα οποία δίνεται η δυνατότητα στους πρόσφυγες να πάνε σε άλλες χώρες» υποστηρίζει ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς.

Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής προσθέτει ότι : ” Η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από τη Συνθήκη Σένγκεν ώστε να πάψει να αποτελεί μαγνήτη για τους χιλιάδες πρόσφυγες. Εκτιμώ ότι οι πρόσφυγες προτιμούν την Ελλάδα γιατί ως χώρα Σένγκεν χορηγεί ταξιδιωτικά έγγραφα βραχείας διαμονής τύπου Σένγκεν που τους δίνουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν και να φτάσουν μέχρι τη Γερμανία. Για το λόγο αυτό, οι δύσμοιροι πρόσφυγες δεν προτιμούν τα χερσαία σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία γιατί καθώς η Βουλγαρία δεν ανήκει στον χώρο Σένγκεν δε μπορεί να τους χορηγήσει το μαγικό χαρτάκι δηλαδή το ταξιδιωτικό έγγραφο τύπου Σένγκεν”. Νότης Μαριάς: Γιατί πρέπει να αποχωρήσουμε από τη Σένγκεν

Γ) Γιατί τα hotspot γίνονται στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία;
Κατ΄αρχάς, μόνο και μόνο το γεγονός ότι στην Τουρκία υπάρχουν ήδη 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες τη στιγμή που στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο πενήντα χιλιάδες κάνει το ερώτημα αυτό να φαίνεται ανεδαφικό. Παρόλα αυτά, θα προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε, βάζοντας στην άκρη την ακατανίκητη δύναμη των αριθμών.

Κατ’αρχάς, για να τοποθετηθούμε σωστά θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο τι είναι τα hotspots. Τυπικά, πρόκειται για κέντρα καταγραφής και ταυτοποίησης που δημιουργούνται στην Ελλάδα και στην Ιταλία – τις χώρες δηλαδή της ΕΕ με τις μεγαλύτερες προσφυγικές ροές – από τις εθνικές αρχές, σε συνεργασία με τρεις οργανισμούς της ΕΕ: τη Frontex, την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Άσυλο (EASO) και τη Europol.

Στα κέντρα αυτά – με τη βοήθεια ειδικών ομάδων υποστήριξης του εκάστοτε ευρωπαϊκού οργανισμού σε συνεργασία με τις εθνικές αρχές – θα γίνεται η ταυτοποίηση και καταγραφή των εισερχόμενων προσώπων, μέσα από σκανάρισμα δακτυλικών αποτυπωμάτων.

Αν λοιπόν τα hotspots προορίζονται γι’ αυτό το σκοπό, τότε καλώς κάνει το κάθε κράτος και καταγράφει την ταυτότητα κάθε ξένου προσώπου που εισέρχεται στο χώρο του. Το αντίθετο θα σήμαινε αδράνεια από την πλευρά του κράτους.

Αν τώρα αυτά τα κέντρα καταγραφής δημιουργούνταν στην Τουρκία – όπως προτείνουν κάποιοι – ποιος θα εμπόδιζε τους πρόσφυγες, μόλις καταγράφονταν στα hotspots της Τουρκίας, να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τα εκεί που επιθυμούν; Προφανώς κανείς, αν βέβαια τα hotspots λειτουργούν ως απλά κέντρα καταγραφής και ταυτοποίησης των προσφύγων.

Προφανώς, όμως, όποιος ισχυρίζεται ότι τα hotspots πρέπει να γίνουν στην Τουρκία, έχει στο μυαλό του ότι αυτά τα κέντρα θα λειτουργούν ως κέντρα κράτησης των προσφύγων, οπότε οι πρόσφυγες θα καταγράφονται στην Τουρκία, θα φυλακίζονται και δε θα μπορούν πλέον να μετακινηθούν προς οπουδήποτε.

Αυτή η σκέψη δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα, καθώς προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται πλέον να μετασχηματιστούν τα hotspots στην Ελλάδα. Από κέντρα καταγραφής και ταυτοποίησης των προσφύγων σε στρατόπεδα κράτησης αυτών.

Η πραγματική επιθυμία λοιπόν όσων θέτουν αυτό το ερώτημα είναι να φυλακίζονται οι πρόσφυγες στην Τουρκία, αντί να φυλακίζονται στην Ελλάδα. Η φυλάκιση, όμως, σκοντάφτει στο Διεθνές Δίκαιο που μιλάει για την προστασία και την περίθαλψη του πρόσφυγα και την αντιμετώπισή του ως ενός ελεύθερου ανθρώπου και όχι ως εγκληματία που πρέπει να φυλακιστεί.

Δ) Γιατί οι πρόσφυγες από την Συρία και άλλα κράτη θαλασσοδέρνονται και πνίγονται στη Μεσόγειο στο δρόμο για την Ευρώπη και δεν παίρνουν ένα αεροπλάνο;

Το ερώτημα φαίνεται εύλογο. Γιατί οι πρόσφυγες προτιμούν να δίνουν χιλιάδες ευρώ με κίνδυνο της ζωής τους και δεν επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο με μερικές εκατοντάδες ευρώ και με ασφάλεια;

Η απάντηση και εδώ είναι απλή και καθόλου συνωμοσιολογική. Επειδή πολύ απλά κάτι τέτοιο το απαγορεύει η Οδηγία 2001/51/ΕΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αναφέρει ότι κάθε αεροπορική εταιρεία που μεταφέρει ένα άτομο χωρίς τα κατάλληλα έγγραφα για την είσοδο του στην ΕΕ, είναι υποχρεωμένη να επιστρέψει το άτομο από εκεί που ήρθε, με δικά της έξοδα και επιπλέον να πληρώσει πρόστιμο που μπορεί να φτάνει μέχρι και το ποσό των 5000 ευρώ ανά μεταφερόμενο. Έτσι, οι αεροπορικές εταιρείες εφαρμόζοντας αυτήν την οδηγία δεν αποδέχονται επιβάτες από τις χώρες αυτές.

Με τον τρόπο αυτό, η ΕΕ ανέθεσε στους μεταφορείς την ευθύνη για τον έλεγχο των απαραίτητων εγγράφων, δημιουργώντας ένα προγενέστερο εμπόδιο για τους πρόσφυγες στο σημείο αναχώρησης.

Σύμφωνα με τη δικηγόρο Ι.Ζαρκαδούλα “Το 2001, έτος-σταθμό για την σημερινή παγκόσμια κατάσταση, η ΕΕ και συγκεκριμένα το Συμβούλιο της Ε.Ε. εξέδωσε την Οδηγία ΕΕ 51/2001 για την συμπλήρωση των διατάξεων της Συνθήκης του Σένγκεν «προκειμένου να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η λαθρομετανάστευση». Με την οδηγία αυτή ορίστηκαν και διευρύνθηκαν οι υποχρεώσεις των μεταφορέων που μεταφέρουν αλλοδαπούς στο έδαφος των κρατών-μελών. Σύμφωνα με αυτή την οδηγία, οι μεταφορείς (κάθε είδους, αεροπορικές, ακτοπλοϊκές κ.λπ.) οι οποίοι μεταφέρουν σε ορισμένο κράτος μέλος αλλοδαπό στον οποίο το εν λόγω κράτος μέλος απαγορεύει την είσοδο υπόκεινται στις εξής κυρώσεις: α) πρόστιμο από 3.000 έως 5.000 ανά μεταφερόμενο και μέχρι €500.000 για το συνολικό αριθμό μεταφερόμενων προσώπων ανά μεταφορά και β) υποχρέωση του μεταφορέα για επιστροφή των μεταφερόμενων στο κράτος προέλευσης και για κάλυψη των εξόδων διαβίωσης μέχρι την επιστροφή”. http://www.alfavita.gr/arthron/giati-oi-syroi-prosfyges-den-pane-stin-eyropi-me-aeroplano

Στην ίδια οδηγία βέβαια υπάρχει η πρόβλεψη ότι εφόσον το κράτος εισόδου αποφασίσει ότι ο μεταφερόμενος δικαιούται άσυλο, τα πρόστιμα προς τις μεταφορικές εταιρίες πρέπει να ακυρώνονται. Είναι τόσο ρευστό όμως το καθεστώς της χορήγησης ασύλου ώστε οι αεροπορικές εταιρίες, υπό την απειλή των κυρώσεων, δεν επιτρέπoυν την επιβίβαση στις πτήσεις τους ατόμων με προέλευση από τρίτες χώρες, τα οποία δεν διαθέτουν πλήρη ταξιδιωτικά έγγραφα, δηλαδή διαβατήριο και visa.

Όταν λοιπόν ο Σύρος υποψήφιος πρόσφυγας φτάσει με το εισιτήριό του στο γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων ο υπάλληλος της αεροπορικής αεροπορίας δεν θα του επιτρέψει την επιβίβαση, αν δεν διαθέτει όλα τα σχετικά έγγραφα.

Ε) Γιατί οι πρόσφυγες δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν και να την υπερασπιστούν;

Άλλη μία ερώτηση που ακούγεται προφανώς από μπαρουτοκαπνισμένους συμπατριώτες μας που πολεμούν νυχθημερόν τα μνημόνια είναι γιατί οι πρόσφυγες φεύγουν από τη Συρία και δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν.

Να πολεμήσουν λοιπόν οι πρόσφυγες. Ποιον όμως; Προφανώς αυτοί που θέτουν το ερώτημα νομίζουν ότι η Συρία έχει δεχτεί κάποια εισβολή από κάποιον εξωτερικό εχθρό και οι κάτοικοί της πρέπει να την υπερασπιστούν. Δεν γνωρίζουν προφανώς ότι στη Συρία όλοι πολεμούν εναντίον όλων και χωρίς να υπάρχει κάποια εμπλεκόμενη πλευρά για την οποία αξίζει κανείς να πολεμήσει.

Από το left.gr διαβάζουμε: «Ήμουν στον στρατό δυο χρόνια. Τα δυο χρόνια αυτά ήταν αρκετά για να καταλάβω πως οι σφαγές που γινόταν δεν είχαν κανένα νόημα. Εγώ δεν δέχτηκα να σκοτώσω κανέναν γιατί καμιά από τις δυο πλευρές- τις τρεις – πέντε – δέκα κανείς δεν ξέρει πόσες πια πλευρές δεν μάχεται για κάποιο ιδανικό παρά για τα συμφέροντα λίγων αφεντικών και για να κάνουν το παιχνίδι των Αμερικάνων, των Γερμανών, των πολυεθνικών. Δεν έριχνα σφαίρες για την πατρίδα μου αλλά γιατί ήμουν μαριονέτα όσων θέλουν την πατρίδα μου διαλυμένη. Όποιος πάει να το πει αυτό τον σκοτώνουν, σε όποια πλευρά κι αν ανήκει. Εγώ δεν θα γίνω φονιάς για αυτούς. Η ανθρώπινη ζωή έτσι δεν έχει αξία». http://left.gr/news/giati-den-meinate-na-polemisete

Να πολεμήσουν για ποιον; Για τον Άσαντ; Για τους αμερικανοκίνητους πολέμαρχους; Για τους τζιχαντιστές; Μόνο οι Κούρδοι από όλους τους εμπλεκόμενους πολεμούν για κάτι απτό και άξιο υπεράσπισης. Όλοι οι άλλοι δημιουργούν έναν απίθανο λαβύρινθο ομάδων που αλληλοεξοντώνονται.

Από άρθρο της Washington post που κυκλοφορεί μεταφρασμένο στο διαδίκτυο διαβάζουμε:

“Τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν από τον ουρανό. Οι πολιτοφυλακές του Ιράκ και του Λιβάνου υποβοηθούμενες από το Ιράν προωθούνται στο έδαφος. Μια σειρά από ομάδες ανταρτών της Συριακής αντιπολίτευσης που υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ μάχονται για να τους ανακόψουν.

Οι κουρδικές δυνάμεις που συμμαχούν τόσο με την Ουάσιγκτον, όσο και με τη Μόσχα, εκμεταλλευόμενοι το χάος, προσπαθούν να διευρύνουν τις περιοχές υπό τον έλεγχο τους. Το Ισλαμικό Κράτος έχει καταλάβει έναν αριθμό χωριών και κωμοπόλεων, όσο η προσοχή ήταν στραμμένη αλλού.

Η Τουρκία προχώρησε στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, σε εκτεταμένες επιθέσεις του πυροβολικού της κατά μήκος των συνόρων της, πλήττοντας κουρδικές θέσεις, γεγονός που έκανε τον Πρόεδρο Ομπάμα να καλέσει και τις δυο πλευρές σε συγκράτηση και υποχώρηση

Παρά το γεγονός ότι ο στρατός της Συρίας διεκδικεί τις νίκες για λογαριασμό του, αντάρτες, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες και βίντεο δείχνουν ότι σχεδόν στo σύνολο τους έχουν επιτευχθεί από τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, την ιρακινή Ταξιαρχία «Badr», την «Harakat αλ-Nujaba» και άλλες παραστρατιωτικές ομάδες Ιρακινών Σιιτών παραστρατιωτικών ομάδων που στηρίζονται από το Ιράν..

Η Σαουδική Αραβία έχει επίσης μιλήσει για την αποστολή χερσαίων στρατευμάτων στη Συρία, με αποτέλεσμα κάποιοι να εικάζουν ότι το Ριάντ μπορεί να ετοιμάζεται να στηρίξει μια τουρκική εισβολή” http://www.iefimerida.gr/news/251154/i-kalyteri-analysi-gia-ti-syria-enas-mini-pagkosmios-polemos-ginetai-ekei-oloi-enantion

Πιο αναλυτικά, οι βασικοί παίκτες αυτού του χαοτικού πολέμου είναι :

Καθεστώς Άσαντ: Το 2011 κατέπνιξε με βιαιότητα τις συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης – που ήταν μέρος των κινητοποιήσεων της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης – γεγονός που αποτέλεσε την αρχή του εμφυλίου πολέμου.
Σύμμαχοί του είναι το Ιράν, η Ρωσία, η σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ από το Λίβανο καθώς και άλλοι ξένοι σιίτες μαχητές.
Αντίπαλοι του είναι η Συριακή αντιπολίτευση, το Ισλαμικό Κράτος, τα κράτη του Κόλπου και ολόκληρη η Δύση.

Συριακή Αντιπολίτευση : Οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις δεν έχουν μια ενιαία ηγεσία αλλά αποτελούν μια χαλαρή ομοσπονδία οργανώσεων από κοσμικές οργανώσεις και μετριοπαθείς ισλαμιστικές. Ο στρατός τους ονομάζεται Ελεύθερος Συριακός Στρατός. Στη Συριακή Αντιπολίτευση θα μπορούσαμε να εντάξουμε και την ακραία ισλαμιστική οργάνωση του Μετώπου Αλ Νούσρα, που είναι το συριακό σκέλος της Αλ Κάιντα. Το Μέτωπο αυτό πολεμά μεν μαζί με την αντιπολίτευση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ αλλά και και κατά του Ισλαμικού Κράτους, ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις συγκρούεται με τους υπόλοιπους αντάρτες της αντιπολίτευσης
Σύμμαχοί της είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία.
Αντίπαλοί της είναι ο Άσαντ, οι Ρώσοι και οι δυνάμεις που έχουν στείλει το Ιράν και η Χεζμπολάχ.

Ισλαμικό Κράτος : Αποτελεί ακραία διάσπαση και πρώην παρακλάδι της σουνιτικής ισλαμιστικής οργάνωσης Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Το Ισλαμικό Κράτος δεν συμμετείχε από την αρχή στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, αλλά είδε σε αυτό τον πόλεμο την ευκαιρία να επεκτείνει τα εδάφη που κατέχει στο Ιράκ με απώτερο σκοπό τη δημιουργία του χαλιφάτου του ISIS (Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και Συρίας)
Σύμμαχοι και χρηματοδότες του είναι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Ρωσία : Οι Ρώσοι ξεκίνησαν το φθινόπωρο επιθέσεις στο έδαφος της Συρίας από τις βάσεις που διαθέτουν στη χώρα καθώς και από ναυτικές δυνάμεις που έχουν συγκεντρώσει στη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τους Ρώσους, οι βομβαρδισμοί έχουν ως στόχο τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, όμως η Δύση τους κατηγορεί ότι χτυπάνε και την Αντιπολίτευση.

Τουρκία : Υποστηρίζει τους αντάρτες και κυρίως τους Τουρκμένιους και, παράλληλα, βομβαρδίζει τους Κούρδους – αψηφώντας τους Αμερικανούς. Αλλά και οι σχέσεις της με τη Ρωσία, μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στη Συρία, είναι σε οριακό επίπεδο.
Κούρδοι : Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν βρει στον πόλεμο αυτό την ευκαιρία να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Κύριος εχθρός τους είναι το Ισλαμικό Κράτος και η Τουρκία. Σε άλλα σημεία συνεργάζονται με τις δυνάμεις του Άσαντ και σε άλλα με την αντιπολίτευση.
Για ποιον λοιπόν από όλους αυτούς να πολεμήσει ένας Σύρος; Ποιος λόγος μπορεί να τον κρατήσει στη Συρία διακινδυνεύοντας να τον σφάξουν οι Ισλαμιστές ή να σκοτωθεί από αδέσποτους βομβαρδισμούς πεθαίνοντας τελικά για λόγους που δεν θα καταλάβει ποτέ;
ΣΤ) Γιατί, εκτός από τους Σύρους που έχουν πόλεμο, έρχονται και άλλοι όπως Ιρακινοί, Αφγανοί, Πακιστανοί και γιατί πρέπει και αυτοί να θεωρούνται πρόσφυγες;

Σύμφωνα με επίσημη καταγραφή που έγινε στα κέντρα συγκέντρωσης προσφύγων, η συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 70%) είναι Σύροι πρόσφυγες και ακολουθούν σε μικρότερα ποσοστά οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί, καθώς και οι Πακιστανοί.

Μία απορία λοιπόν που τίθεται είναι γιατί οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί αλλά και οι Πακιστανοί θεωρούνται πρόσφυγες από τη στιγμή που δεν διεξάγεται πόλεμος στη χώρα τους. Τουλάχιστον αυτό νομίζουν οι συμπολίτες μας που έχουν αυτή την απορία.

Ας πούμε λοιπόν στους συμπολίτες μας αυτούς ότι σε μία γραμμή που ξεκινά από τη Μεσόγειο και τη Συρία και φτάνει μέχρι το Πακιστάν – με μοναδική εξαίρεση το Ιράν – έχουμε εμπόλεμες καταστάσεις στις οποίες ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός. Στην πραγματικότητα, έχουμε εμφύλιους πολέμους στους οποίους συμμετέχουν περισσότεροι των δύο εμπλεκομένων.

Ξεκινώντας από το Ιράκ, σύμφωνα με συνέντευξη του Βρετανού δημοσιογράφου Π.Κόκμπερν στην kathimerini.gr :

«Οι τρεις βασικές κοινότητες του Ιράκ, δηλαδή οι σιίτες, οι σουνίτες και οι Κούρδοι, βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και έχουν χαράξει άτυπα σύνορα μεταξύ τους. Σύνορα που διατρέχουν και την ίδια την πρωτεύουσα και διαμορφώθηκαν στον εμφύλιο μεταξύ σιιτών και σουνιτών, το 2006-07. Αν βρίσκεσαι στη Βαγδάτη, δεν μπορείς να μετακινηθείς λίγα μίλια δυτικά, γιατί από εκεί αρχίζει η επικράτεια του ISIS, που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας Ανμπάρ. Στον Βορρά βρίσκεται το ιρακινό Κουρδιστάν, σε εμπόλεμη κατάσταση με το “Ισλαμικό Κράτος”, και στο Νότο η σιιτική επικράτεια”.
Με λίγα λόγια, η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ έχει προκαλέσει τη διάλυση της χώρας. Αλλά και στο Αφγανιστάν, η κατάσταση δε διαφέρει πολύ.

Από το skai.gr διαβάζουμε : “Τους 64 έφτασαν οι νεκροί από την χθεσινή μεγάλη επίθεση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, αριθμός υπερδιπλάσιος από τους 30 που είχε ανακοινώσει χθες η αστυνομία, και σε 347 τραυματίες, ανακοίνωσε σήμερα το αφγανικό υπουργείο Εσωτερικών

Ο εκπρόσωπος έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι άμαχοι είναι η πλειοψηφία των νεκρών από την επίθεση που έπληξε κτίριο όπου στεγάζονται υπηρεσίες ασφαλείας στο κέντρο της Καμπούλ, που είναι γεμάτο κυβερνητικές υπηρεσίες και διπλωματικές αποστολές”.

Στο Αφγανιστάν διεξάγεται αυτή τη στιγμή ένας πόλεμος που δεν απασχολεί την κοινή γνώμη της Δύσης. Οι Ταλιμπάν, που εκδιώχθηκαν από την εξουσία με τη στρατιωτική επέμβαση των Αμερικανών το 2001, συνεχίζουν τον ανταρτοπόλεμο με σκοπό την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης που υποστηρίζεται από τη Δύση και την εκ νέου εγκαθίδρυση ενός φονταμενταλιστικού ισλαμιστικού καθεστώτος.
Όπως διαβάζουμε στο news247.gr : “Εκτιμάται πως εντός Αφγανιστάν οι εσωτερικά εκτοπισμένοι είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ορισμένοι έχουν ξεριζωθεί επανειλημμένα.

Ο αριθμός των απωλειών μεταξύ των αμάχων κατέγραψε ιστορικό υψηλό για έβδομη συναπτή χρονιά το 2015, όταν πάνω από 11.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, σύμφωνα με δεδομένα των Ηνωμένων Εθνών.

Η αύξηση των μαχών μέσα και γύρω από κατοικημένες περιοχές, όπως επίσης και οι επιθέσεις βομβιστών-καμικάζι και άλλες ενέργειες σε μεγάλες πόλεις προκάλεσαν μεγάλο αριθμό των θανάτων και των τραυματισμών”.

Δεν είναι όμως μόνο οι επιθέσεις των καμικάζι που σπέρνουν το θάνατο, αλλά και οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών οι οπoίοι πολλές φορές πλήττουν ακόμη και νοσοκομεία. Η πιο πρόσφατη επίθεση ήταν ο βομβαρδισμός των ΗΠΑ σε ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην πόλη Κουντούζ του βόρειου Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2015. https://www.msf.gr/magazine/afganistan-oi-giatroi-horis-synora-zitoyn-exigiseis-meta-tis-thanatifores-aeroporikes

Χαοτική κατάσταση επικρατεί όμως και σε μεγάλα τμήματα του Πακιστάν. Όπως διαβάζουμε από το tvxs.gr :

“Ούτε μια, ούτε δυο, αλλά τρεις μεγάλες συρράξεις λαμβάνουν χώρα στο Πακιστάν τα τελευταία χρόνια. Πρώτον, μαίνεται ένας τεράστιος πόλεμος στο Β.Δ. Πακιστάν (επαρχία του Γουαζιριστάν) για τον οποίο όλα τα ΜΜΕ – και οι αστοί του Πακιστάν – δεν συζητάνε ποτέ.

Πολλοί Ταλιμπάν κατέφυγαν εκεί ύστερα από την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, και βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με την κεντρική κυβέρνηση.

… Στον πόλεμο αυτόν έχουν εμπλακεί πλέον το Ισλαμικό Κράτος (Νταές), οι ΗΠΑ, και δεκάδες παραστρατιωτικές οργανώσεις Ουζμπέκων, Τσετσένων και Τατζίκων. Μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 32.800 μαχητές των Ταλιμπάν, του Νταές και άλλων παραστρατιωτικών οργανώσεων, 7 χιλιάδες στρατιώτες του Πακιστάν, και μερικές δεκάδες στρατιώτες των ΗΠΑ. Επιπλέον έχουν δολοφονηθεί από όλες τις πλευρές, 52.000 άμαχοι κι έχουν τραυματιστεί εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι. Τέλος, έχουν εκτοπιστεί πάνω από 3,5 εκατομμύρια κάτοικοι της περιοχής λόγω των μαχών.

Ταυτοχρόνως, από το 2004 μαίνεται ένας άλλος κρυφός πόλεμος που ξεκίνησε από την εποχή Μπους κι έχει ενταθεί κατά την προεδρία του Ομπάμα. Χιλιάδες αεροπορικές επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) έχουν λάβει χώρα σε ολόκληρη την επικράτεια του Πακιστάν, εναντίον “ύποπτων” τρομοκρατίας. Όπως προσφάτως παραδέχτηκε το ίδιο το Πεντάγωνο από τα χιλιάδες χτυπήματα μόνον μερικές δεκάδες έχουν επιβεβαιωμένα σκοτώσει “τρομοκράτες”.

… Μέχρι στιγμής το Bureau of Investigative Journalism έχει καταγράψει τουλάχιστον 965 δολοφονίες αμάχων και το New America Foundation (ένας συντηρητικό ίδρυμα ερευνών των ΗΠΑ) τουλάχιστον 3000 δολοφονίες μαχητών.

… Τέλος, ο λιγότερο γνωστός πόλεμος ίσως και του κόσμου, μαίνεται στα νοτιοδυτικά του Πακιστάν στην επαρχία του Μπαλοχιστάν. Το Μπαλοχιστάν το οποίο κατοικείται από μια μειονότητα με την δική της γλώσσα και πολιτισμό, από την στιγμή της ανεξαρτησίας του Πακιστάν το 1947 δεν αποδέχτηκε το διαχωρισμό που επέβαλε η Βρετανική Αυτοκρατορία και ζήτησε την ανεξαρτησία του. Η κεντρική εθνική κυβέρνηση του Πακιστάν εδώ και 70 χρόνια καταπατά καθημερινώς τα δικαιώματα των κατοίκων του Μπαλοχιστάν φυλακίζοντας, βασανίζοντας και δολοφονώντας χιλιάδες από αυτούς. Το ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του Μπαλοχιστάν έχει επίσης προβεί τα τελευταία χρόνια σε πολλές βίαιες πράξεις αντιποίνων. Από τον συνεχιζόμενο αυτό πόλεμο έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 12000 άνθρωποι ενώ έχουν τραυματιστεί, εκτοπιστεί και βασανιστεί εκατομμύρια άλλοι. Τα τελευταία 3 χρόνια ο πόλεμος αυτός έχει αναζωπυρωθεί. Τουλάχιστον 600 άτομα έχουν δολοφονηθεί κι από τις δυο πλευρές, ενώ οι απαγωγές και οι εξαφανίσεις ανέρχονται στις δεκάδες χιλιάδες”.
Ζ) Και καλά όλα αυτά, αλλά εμείς οι Έλληνες τι φταίμε για τους πολέμους που προκάλεσε η Δύση;

Άλλο ένα αληθοφανές ερώτημα που μπορεί να γεννηθεί σε κάποιον που “ενημερώνεται” από τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία το πολύ-πολύ να μιλήσουν για “ειρηνευτικές αποστολές” στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και να καμαρώσουν για τις τυχόν “επιτυχίες των δικών μας”.

Ας πούμε λοιπόν ότι η Ελλάδα δεν είναι τόσο αμέτοχη όσο προσπαθεί να εμφανίζεται προς τα έξω.

Ας θυμίσουμε κατ’αρχάς ότι η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και παρέχει σε αυτό όσες διευκολύνσεις της ζητηθούν.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης, από την οποία οι Αμερικανοί μπορούν να έχουν τον έλεγχο της Μεσογείου, του Εύξεινου Πόντου, της Ερυθράς Θάλασσας και της Μέσης Ανατολής.

Το “καμάρι” των ναυτικών εγκαταστάσεων της Σούδας είναι το κρηπίδωμα Κ-14, μοναδικό στη Μεσόγειο, που μπορεί να φιλοξενήσει αεροπλανοφόρο.

Οι Aμερικανοί έχουν εξοπλίσει τη βάση της Σούδας και με προηγμένα συστήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης και της έχουν αναθέσει ρόλο “μεγάλου αδελφού” σε μια περιοχή, εναέρια και θαλάσσια, από τον Καύκασο μέχρι τη Μέση Ανατολή.

Στο αεροπορικό κομμάτι της βάσης, οι Αμερικανοί διατηρούν δικό τους τμήμα, που μπορούν να φιλοξενηθούν όλοι οι τύποι αεροσκαφών, από μαχητικά έως και μεταγωγικά C-130.

Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 600 Αμερικανοί υπηρετούν στη βάση της Σούδας.
Οι πιο σημαντικές εμπλοκές της βάσης της Σούδας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις ήταν:

Κατά τον πρόσφατο πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, όπου η βάση λειτούργησε ως κατασκοπευτικό και επιχειρησιακό κέντρο για την εκτέλεση των ΝΑΤΟικών αεροπορικών επιδρομών το 1999. Τον ίδιο ρόλο είχε παίξει και στη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά των Σέρβων της Βοσνίας το 1995. Επίσης, και κατά την επιδρομή των ΗΠΑ ενάντια στη Λιβύη το 1986 αλλά και την κατά την επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον του Ιράκ το 1991.

Στο δεύτερο πόλεμο εναντίον του Ιράκ (Επιχείρηση “Σοκ και Δέος”) κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης του 2003, 5.270 αεροσκάφη, αμερικανικά και συμμαχικά, πέρασαν από τη Σούδα. Στο ναυτικό επίπεδο, περίπου 200 πλοία (αεροπλανοφόρα, φρεγάτες, υποβρύχια) έδεσαν στη Σούδα.

Ευρύτατα χρησιμοποιήθηκε η βάση και στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν από το 2001.

Είναι χαρακτηριστικές οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τη ναυτική βάση της Σούδας, όπως αυτές διατυπώθηκαν μέσω του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου. Ο Πάνος Καμμένος κλήθηκε να μιλήσει σε ημερίδα που διοργανώθηκε στο Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον, από το Lexington Institute

” Ο Υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος ανέλυσε τη γεωστρατηγική σημασία της βάσης της Σούδας σε μια περίοδο που η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται σε αυξανόμενη αστάθεια ενώ έστειλε παράλληλα το μήνυμα στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ ότι η ναυτική βάση της Σούδας θα είναι διαθέσιμη όποτε τη χρειαστούν.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση μέλους του AIPAC, μίλησε για τη σημασία της βάσης της Σούδας η οποία προσφέρει πολλά οφέλη για το ΝΑΤΟ. Εξήγησε από κοινού με τον εκτελεστικό διευθυντή της HALC, Εντι Ζεμενίδη, τον καθοριστικό ρόλο της για την Αμερική και τη Συμμαχία, ενώ τόνισε πως η Ελλάδα συνεργάζεται με τους συμμάχους χωρίς να κάνει παζάρια όπως η Τουρκία.

«Πρόκειται για ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοί μας μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια»” agonaskritis.gr

Αλλά δεν είναι μόνο η ναυτική βάση της Σούδας. Υπάρχουν και άλλες αμερικανικές – νατοϊκές βάσεις όπως η βάση του Ακτίου όπου φιλοξενούνται τα κατασκοπευτικά αεροπλάνα AWACS.

Πέρα όμως από την παραχώρηση ελληνικών εδαφών στους Αμερικανούς για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους, συμμετέχουμε και εμείς με δικές μας δυνάμεις σε πολλές από αυτές.
Πάνω από 20.000 στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων έχουν περάσει από αυτές τις επιχειρήσεις που βαφτίζονται «ειρηνευτικές αποστολές» από το 1995 μέχρι σήμερα. Σε πολλές περιπτώσεις, ουσιαστικά συμμετέχουν ως στρατός κατοχής.

Σομαλία

Η πρώτη αποστολή ελληνικών στρατευμάτων εκτός συνόρων, μετά τον πόλεμο της Κορέας, ήταν στη Σομαλία το Φεβρουάριο του 1993 έως το Φεβρουάριο του 1994. Η Ελλάδα συμμετείχε με δύναμη 110 στρατιωτικών, ανάμεσα στους οποίους και ο μόνιμος λοχίας Μιχάλης Σούμπουρος, 22 χρόνων, που άφησε την τελευταία του πνοή στη χώρα αυτή.

Ελληνική Δύναμη Βοσνίας (ΕΛΔΥΒ)
Μετά το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας προέκυψε η συμφωνία του Dayton (1995), στην οποία αποφασίστηκε η σύσταση από το ΝΑΤΟ μιας Πολυεθνικής Στρατιωτικής Δύναμης με ζώνη ευθύνης τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και με την ονομασία IFOR (Implementation Force – Δύναμη Επιβολής Ειρήνης). Η Ελλάδα συμμετείχε με μέγιστη δύναμη 280 ανδρών.

Ελληνική Δύναμη Αλβανίας (ΕΛΔΑΛ 1)

Στο πλαίσιο της πολυεθνικής δύναμης που συγκροτήθηκε για να αντιμετωπιστεί η λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία το 1997, η Ελλάδα συμμετείχε από τις 16 Απριλίου 1997 με την Ελληνική Δύναμη Αλβανίας (ΕΛΔΑΛ), η οποία είχε ως μέγιστη δύναμή της 803 άνδρες και 224 οχήματα.

Ελληνική Δύναμη Κοσσυφοπεδίου (ΕΛΔΥΚΟ)

Στο πλαίσιο της ανάπτυξης πολυεθνικής δύναμης στο Κοσσυφοπέδιο (KOSOVO FORCE-KFOR), το ΚΥΣΕΑ στις 11 Ιούνη 1999 αποφάσισε τη συμμετοχή ελληνικής δύναμης, επιπέδου Ταξιαρχίας, με την ονομασία Ελληνική Δύναμη Κοσσυφοπεδίου (ΕΛΔΥΚΟ). Για το σκοπό αυτό διατέθηκε η 34η Μηχανοκίνητη (Μ/Κ) Ταξιαρχία (ΤΑΞ) με συνολική δύναμη 1.162 ατόμων, ένα μεταγωγικό αεροσκάφος «C-130» με προσωπικό 10 άτομα, ένας Λόχος Πεζικού με στοιχεία Μηχανικού που το αποτελούσαν 60 αξιωματικοί και οπλίτες αλλά και άλλες υποστηρικτικές δυνάμεις.
Ελληνική Δύναμη Σκοπίων (ΕΛΔΥΣ)

Η ΕΛΔΥΣ, με ένα λόχο Υποστηρίξεως και ένα λόχο Διοικήσεως, στάλθηκε τον Αύγουστο του 2001 στα Σκόπια με αποστολή να παραλαμβάνει τα όπλα των Αλβανών ανταρτών οι οποίοι τα παρέδιδαν ύστερα από σχετική συμφωνία με την κυβέρνηση των Σκοπίων. Μετά το τέλος της επιχείρησης, οι ελληνικές ένοπλες Δυνάμεις παρέμειναν στην ΠΓΔΜ με αποστολή τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στη χώρα και την προστασία των διεθνών παρατηρητών για την επίβλεψη της συμφωνίας μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.
Ελληνική Δύναμη Αφγανιστάν (ΕΛΔΑΦ)

Η κήρυξη του πολέμου, δύο μήνες μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, κατά του Αφγανιστάν με πρόσχημα την εξόντωση του Μπιν Λάντεν συνοδεύτηκε με αποστολή πολυεθνικής δύναμης. Στη δύναμη αυτή έσπευσε να συμμετάσχει και η Ελλάδα με ένα λόχο Μηχανικού, που περιελάμβανε 57 οχήματα, 23 μηχανήματα και προσωπικό 122 αξιωματικών και υπαξιωματικών.

Αλλά και στο θέμα της Συρίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις φρόντισαν να τοποθετηθούν συμπλέοντας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Μόλις τρία χρόνια πριν, ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Ε.Βενιζέλος υποστήριζε διεθνή επέμβαση και επίθεση εναντίον της Συρίας κοπτόμενη υποτίθεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά στην ουσία ελπίζοντας να αποκομίσει κάποια οφέλη από την ταύτιση με τα συμφέροντα των διεθνών αφεντικών του.

“Σε πλήρη σύμπνοια με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι οποίες προετοιμάζουν επέμβαση στη Συρία, ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, σε συνέντευξή του χθες στο πρακτορείο Reuters, τάχθηκε υπέρ «μιας διεθνούς απάντησης» στη Δαμασκό, λόγω της χρήσης χημικών όπλων, «στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»” http://www.enet.gr: Επέμβαση στη Συρία ζητάει ο Βενιζέλος

Η) Κι αν αυτοί είναι πράγματι πρόσφυγες κι αν εμείς πράγματι βοηθήσαμε έστω και λίγο στους πολέμους εναντίον των χωρών τους, ποιος μας αναγκάζει να τους δεχτούμε; Υπάρχει κάποιος νόμος;

Υπάρχει το διεθνές δίκαιο, το οποίο το επικαλούμαστε όποτε μας συμφέρει. Δεν μπορούμε λοιπόν να το αγνοούμε όποτε δε μας συμφέρει.

Το δίκαιο του πρόσφυγα καθορίζεται από τη συνθήκη της Γενεύης του 1951, η οποία περιλαμβάνει τον ορισμό του πρόσφυγα. Σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη, πρόσφυγας είναι καθένας που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του εξαιτίας πολιτικών, εθνικών, φυλετικών ή θρησκευτικών διώξεων ή επειδή ανήκει σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα η οποία διώκεται. Σήμερα 145 κράτη σε όλο τον κόσμο έχουν επικυρώσει τη σύμβαση αυτή.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 2 της σύμβασης του 1951 ορίζεται ότι πρόσφυγας είναι καθένας που

“συνεπεία γεγονότων επελθόντων προ της 1.1.1951 και δεδικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα και δεν δύναται ή λόγω του φόβου τούτου, δεν επιθυμεί να απολαύη της προστασίας της χώρας αυτής”

Στο κείμενο αυτό βλέπουμε έναν χρονικό περιορισμό, καθώς μιλάει για γεγονότα προ της 1.1.1951. Στο άρθρο 1Β υπάρχει ένας γεωγραφικός περιορισμός επίσης, καθώς μιλάει για “γεγονότα επελθόντα …εν Ευρώπη”. Αυτοί, όμως, οι περιορισμοί πλέον δεν υφίστανται καθώς το Πρωτόκολλο του 1967 κατήργησε το χρονικό περιοσρισμό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών που έχουν υπογράψει τα κείμενα έχουν καταργήσει το γεωγραφικό περιορισμό.

Ο ορισμός του πρόσφυγα, όμως, όπως αυτός καθορίστηκε από τη σύμβαση του 1951 κρίθηκε αναγκαίο να συμπληρωθεί και αυτό έγινε με τη Σύμβαση του 1969 του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας για τα Ειδικά Θέματα των Προβλημάτων των Προσφύγων στην Αφρική και με τη Διακήρυξη της Καρθαγένης για τους Πρόσφυγες του 1984.

Συγκεκριμένα, στη Σύμβαση του 1969 ορίζεται ότι

“ο όρος πρόσφυγας εφαρμόζεται σε κάθε πρόσωπο, που λόγω εξωτερικής επιδρομής, κατοχής, ξένης κυριαρχίας, γεγονότων που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη είτε σε τμήμα είτε σε ολόκληρη τη χώρα καταγωγής ή ιθαγένειάς του, εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει τον τόπο της συνήθους διαμονής του, με σκοπό να αναζητήσει καταφύγιο αλλού έξω από τη χώρα της καταγωγής ή της ιθαγένειάς του”

Τέλος, η Διακήρυξη της Καρθαγένης του 1984

“συστήνει να εφαρμόζεται στην περιοχή ο ορισμός ή η έννοια του πρόσφυγα, που πέραν των προϋποθέσεων εφαρμογής της Σύμβασης του 1951 και του Πρωτοκόλλου του 1967, καλύπτει όσους διαφεύγουν από τη χώρα τους επειδή η ζωή τους, η ασφάλειά τους ή η ελευθερία τους απειλούνται από γενικευμένη βία, ξένη επιδρομή, εμφύλιες συρράξεις, μαζικές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου ή άλλες καταστάσεις που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη”

Η Διακήρυξη της Καρθαγένης δεν είναι νομικά δεσμευτικό κείμενο, όμως πολλά κράτη έχουν ενσωματώσει τις αρχές της. Πολλά κράτη, επίσης, υιοθετούν ορισμό του πρόσφυγα ευρύτερο από αυτόν που υποχρεούνται από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει και προστατεύουν ακόμη και όσους δεν πληρούν τα κριτήρια της σύμβασης του 1951 αλλά έχουν ανάγκη τη διεθνή προστασία. Έτσι κάποια κράτη, ειδικότερα στην Ευρώπη, παρέχουν “προσωρινή προστασία” σε όσους εισρέουν κατά κύματα στην επικράτειά τους διαφεύγοντας από καταστάσεις γενικευμένης βίας ή ένοπλων συγκρούσεων.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι οι πρόσφυγες προστατεύονται από διεθνείς συμφωνίες και εθνικούς νόμους. Άρα, το να χορηγήσει κάποια χώρα άσυλο σε πρόσφυγες δεν είναι ούτε πράξη φιλανθρωπίας ούτε δείγμα καλής θέλησης, αλλά υποχρέωσή της με βάση το διεθνές δίκαιο.

Το γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο παραβιάζεται συνεχώς από τους δυνατούς, δεν αποτελεί δικαιολογία για κανένα κράτος να το παραβιάζει. Πόσο μάλλον για τη χώρα μας, η οποία έχει ανοιχτά πολλά ζητήματα, τη λύση των οποίων την αναζητά μέσω του διεθνούς δικαίου.
https://mavrioxia.blogspot.gr/2016/05/blog-post.html