Διαφημίσεις
Στην αρχαία Ελλάδα αναμφισβήτητα υπήρχε φορολογική συνείδηση. Και στη συνείδηση των Αθηναίων πολιτών η άμεση φορολογία ήταν σχεδόν προσβλητική.
Οι σοφοί πρόγονοί μας ζούσαν κυρίως φορολογώντας τους ξένους πολίτες που έμεναν στην Αθήνα, τους ονομαζόμενους μετοίκους.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πλήρωναν και οι ίδιοι φόρους.
Και ειδικά οι πλούσιοι που αναλάμβαναν τις περίφημες χορηγίες.
Οι φόροι κατά κανόνα έπιαναν τόπο και λαμπρότερο παράδειγμα από τον Παρθενώνα δεν θα βρείτε πουθενά στον κόσμο.
Δείτε το βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου»…
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Ιεροί Πόλεμοι
Η ιστορική πορεία της Δελφικής Αμφικτυονίας σηματοδοτείται από τους λεγόμενους ιερούς πολέμους.
Πρώτος ιερός Πόλεμος. Τον 6ο αι. π.Χ. οι Αμφικτύονες αποφασίζουν να τιμωρήσουν τους κατοίκους της Κρίσσας που εκμεταλλεύονταν τους προσκυνητές και τους επίσημους απεσταλμένους των πόλεων στους Δελφούς που έφταναν από το λιμάνι της Κίρρας, επιβάλλοντας τους φορολογία. Η Αμφικτυονία συγκεντρώνει στρατό και καταστρέφει τις δύο πόλεις, απαγορεύοντας κάθε δραστηριότητα στην Κίρρα και το Κρισσαίο Πεδίο.
Δεύτερος ιερός Πόλεμος. Το 458 π.Χ. οι Φωκείς καταλαμβάνουν τους Δελφούς και οι Σπαρτιάτες τους διώχνουν. Οι Φωκείς με την βοήθεια των Αθηναίων ανακαταλαμβάνουν τους Δελφούς μέχρι το 421 π.Χ., οπότε τα ιερό ξαναβρίσκει την αυτοδυναμία του.
Τρίτος ιερός Πόλεμος (356-346). Οι Φωκείς εκμεταλλευόμενοι την αποδυνάμωση της Θήβας και την κρίση που αντιμετώπιζε τότε η Σπάρτη, διεκδικούν τον έλεγχο του μαντείου των Δελφών και των πλούσιων προσόδων και θησαυρών του. Το 356 π.Χ. η Αμφικτυονία τους επιβάλλει πρόστιμο γιατί καλλιέργησαν εκτάσεις που ανήκαν στο ιερό. Οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες συμμαχούν υπέρ των Φωκέων, φοβούμενοι την ανάμιξη του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας στις υποθέσεις της Νότιας Ελλάδας. Οι Φωκείς καταλαμβάνουν τους Δελφούς με αρχηγό τον Φιλόμηλο και υφαρπάζουν μέρος των θησαυρών του, με τους οποίους οργανώνουν στρατό 20.000 ανδρών και 1000 ιππέων. Στη συνέχεια γίνονται πολλές πολεμικές επιχειρήσεις. Το 346 π.Χ. επεμβαίνει ο Φίλιππος με ισχυρό στρατό και απελευθερώνει τους Δελφούς. Το Αμφικτυονικό Συμβούλιο τιμωρεί σκληρά τους Φωκείς και στη συνέχεια ο Φίλιππος, δρώντας κατ’ εντολή του, καταστρέφει τις 22 φωκικές πόλεις, γκρεμίζει τα τείχη τους, τους απαγορεύει κάθε πολιτική οργάνωση και τη διατήρηση όπλων και αλόγων, και τις υποχρεώνει στην καταβολή βαριάς αποζημίωσης στο δελφικό ιερό για τους θησαυρούς που του αφαίρεσαν. Επίσης οι Φωκείς χάνουν τις δύο ψήφους τους στο Συμβούλιο, οι οποίες δίνονται στους Μακεδόνες. Οι πληροφορίες προέρχονται κυρίως από τον αθηναίο ρήτορα Δημοσθένη, τις οποίες επιβεβαιώνουν πολλούς αιώνες αργότερα ο Στράβωνας και ο Παυσανίας.
Τέταρτος Ιερός Πόλεμος. Οι Αμφισσείς άρχισαν να καλλιεργούν εκτάσεις στο Κρισσαίο πεδίο και να τειχίζουν τον συνοικισμό του λιμανιού της Κίρρας. Στο Αμφικτυονικό Συνέδριο, παρασυρόμενοι από τους συμμάχους τους Θηβαίους κατηγόρησαν τους Αθηναίους για ιεροσυλία. Όμως ο πυλαγόρας της Αθήνας ρήτορας Αισχίνης κατάφερε να αντιστρέψει τις κατηγορίες καταγγέλοντάς τους για καταπάτηση της ιερής γης του Απόλλωνα και της απαγορευμένης Κίρρας. Οι Λοκροί καταδικάζονται και το 338 π.Χ. ο Φίλιππος της Μακεδονίας που ανέλαβε εκ μέρους της Αμφικτυονίας να τους τιμωρήσει, κατέστρεψε την Άμφισσα και την γύρω περιοχή.
Ρωμαϊκή Περίοδος
Οι Ρωμαίοι σεβάσθηκαν και διατήρησαν το θεσμό. Ανατρέχοντας στις παλιές αποφάσεις των ιερομνημόνων αποκατέστησαν το 189 και το 186 π.Χ. την σύνθεση του αμφικτιονικού Συνεδρίου. Ο Σίλας ανάγκασε τους σύνεδρους να παραδώσουν σε αυτόν τα πλούτη του ιερού. Το 30 π.Χ. ο αυτοκράτορας Αύγουστος με διαταγή του τροποποίησε την σύνθεση της Δελφικής Αμφικτιονίας, αυξάνοντας τους εκπροσώπους της από 24 σε 30 και δίνοντας στους κατοίκους της Νικοπόλεως τις ψήφους των Θεσσαλών.
Κατά τα χρόνια του Παυσανία (X,8,3) οι ιερομνήμονες ήταν 30 (6 Νικοπόλεως, 6 Μακεδονίας, 6 Θεσσαλίας, 2 Βοιωτών, 2 Φωκέων, 2 Δελφών, 1 Δώριδος, 1 Οζολών Λοκρών, 1 Επικνημιδίων Λοκρών, 1 Ευβοίας, 1 Δωριέων Πελλοπονήσου και 1 Αθηνών).
Η Αμφικτιονία όντας ημιθανής – «ἡ ἐν Δελφοῖς σκιὰ» όπως την αποκαλούσε στους προγενέστερους χρόνους ο Δημοσθένης -, αναγεννήθηκε, όπως άλλωστε και όλος ο Ελληνικός κόσμος, επί εποχής του Αδριανού, ο οποίος έκτισε οίκημα των συνέδρων στους Δελφούς και ίδρυσε βιβλιοθήκη με χρήματα του ιερού. Όμως έσβησε πολύ σύντομα μετά τους Αντωνίνους, στο τέλος του 2ου με αρχές του 3ου αι. μ.Χ. Μετά τον Μάρκο Αυρήλιο (121-180 μ.Χ.), τον τελευταίο Αντωνίνο αυτοκράτορα, ο θεσμός αυτός, ο οποίος για περισσότερο από μια χιλιετία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα πράγματα της Ελλάδας, έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει, ακολουθώντας την παρακμή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και την ροή του χρόνου που προετοίμαζε την μετάβαση σε μια νέα εποχή….