Η απάντηση (η ίδια για όλων τα προβλήματα)

Μία φίλη είπε ότι για το πρόβλημά μου ευθύνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους και να πάψω να νιώθω υπεύθυνη για την ζωή και τις επιλογές τους. Είμαι υπεύθυνη μόνο για τις δικές μου επιλογές.

Δεν είναι λάθος αυτό που είπε, όμως έκρινα ότι έπρεπε να τις δώσω κάποιες επιπλέον πληροφορίες, μιας και η ίδια δεν έχει παιδιά και το εξετάζει από την θέαση που έχει αποκλειστικά και μόνο για τους ενήλικες. Με μόνο λόγο (το τονίζω) να μιλάμε πάνω στην ίδια βάση.

Δες τι φοβερά και τρομερά ως επιπλέον στοιχεία της έδωσα:

«- Η κόρη μου έχει άποψη (μπορεί να επιλέξει) αν θέλει να υποστεί το τίμημα των πράξεων μου;

– Εγώ δεν πληρώνω γιατί αγωνίζομαι (απόψεις που δεν έχει ίδιες ο γιος μου) και μου κόβουν το ρεύμα, κάτι που ΚΑΙ ο γιος μου καλείται να υποστεί. Έχω το δικαίωμα;

– Για να ολοκληρώσω το ερώτημα που αφορά την κόρη μου: Την είχα μαζί μου στην Επίδαυρο. Σκέφτηκα αν μας συλλάβουν έχω φαί και θα την κοιμίσω στο καρότσι κι έτσι ρίσκαρα την σύλληψη. Την ρώτησα; Η κόρη μου θέλει δεν θέλει θα το υποστεί; Έχω αυτό το δικαίωμα;

– (για τους ενήλικες δεν έχω πρόβλημα, κάποιοι συναγωνιστές έφυγαν, η Μάρω έμεινε για να συλληφθεί. Είχαν την επιλογή. Με τους ενήλικες δεν έχω πρόβλημα, δεν ευθύνομαι για κανέναν)

– Παλιά, όταν μου έλεγε ο γιος μου “εσύ έχεις αυτές τις απόψεις, εγώ δεν συμφωνώ” (πχ για το ότι δεν παντρεύτηκα τον μπαμπά του) του έλεγα: αν δεν συμφωνείς, μπορείς τα δικά σου παιδιά αύριο να τα μεγαλώσεις με τις δικές σου απόψεις, το δικό μου παιδί το μεγαλώνω με τις δικές μου. Αν και το έλεγα δεν το πίστευα. Ακόμη με πονάει που τον μεγαλώνω με τα δικά μου κριτήρια που τον βρίσκουν Α-σύμφωνο

– Και τα δυο παιδιά μου μού τύχανε (δεν το επεδίωξα) και τύχανε υπό συνθήκες που δεν θα μπορούσα να κάνω οικογένεια. Τα κράτησα γιατί δεν συμφωνώ με τις εκτρώσεις. Αυτό είναι άποψή μου και με καμαρώνω που την έχω και πολύ συμφωνώ και την τίμησα στη ζωή μου. Τα παιδιά μου όμως δεν έχουν φυσιολογική οικογένεια, έχουν άλλο πατέρα, δεν συμφωνούν. Μπορώ να καμαρώνω, να χαίρομαι που τίμησα την άποψή μου, με την οποία απόλυτα συμφωνώ;»

(Φυσικά ότι γράφω δεν το γράφω για να με κουτσομπολέψω, ΟΛΩΝ το πρόβλημα είναι ίδιο, από τον ίδιο λόγο προκαλείται, και η λύση όλων των προβλημάτων που κάνουν τον άνθρωπο ένα με το πάτωμα, είναι ακριβώς η ίδια.)

Κοίτα τώρα τι έγινε, αφού τα έγραψα, την αμέσως επόμενη στιγμή, είδα καταφάνερα ποιο είναι το πρόβλημά μου…. Είμαι απόλυτα λογική!!!! Μόνο η λογική μπορεί να θέσει τόσο τέλεια αδιέξοδα τα πράγματα!! Κι όταν λέμε αδιέξοδα, δεν εννοούμε να μην ξέρεις ποιο απ’ όλα να διαλέξεις, αλλά (τρις-χειρότερα) ότι ό,τι κι αν διαλέξεις θα σε βγάλει σε τοίχο!! Ο λόγος που η λογική οδηγεί πάντοτε σε τοίχο είναι γιατί δεν μπορεί να δει. (Θα συνεχιστεί παρακάτω.)

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να καταγράψω κάποια από αυτά που βλέπω όταν είμαι η φύση μου, όταν είμαι ανοιχτή, όταν βλέπω μέσα μου:

Η ψυχή ΠΡΙΝ κατέβει, ξέρει ακριβώς τι πρόκειται να περάσει ζώντας! Κι όχι μόνο το ξέρει, αλλά συμφωνεί!!!

Σκέψου λίγο, τι είδους ψυχή θα επέλεγε να έρθει για να παίξει έναν δύσκολο ρόλο; Η πιο άξια, η πιο αντοχής. Όσο πιο παλιά, όσο πιο πεπαιδευμένη, τόσο πιο άξια και πιο αντοχής είναι μία ψυχή.

Τώρα κοίτα την ζωή σου, όλα όσα πέρασες από την ημέρα που γεννήθηκες και κρίνε σε. Όσο πιο πολλές δυσκολίες είχες, τόσο να τιμάς και να καμαρώνεις τον εαυτό σου. (Δεν θα κοιτάξεις τα καλά και τα όμορφα που έχεις κάνει για να σε κρίνεις άξια ως ψυχή, αλλά το πόσα δύσκολα έκανες. Δύσκολα νοούνται τα πράγματα που καθόλου δεν ήθελες να κάνεις, αυτά που σου δημιουργούν τύψεις που σου τρώνε το μεδούλι λίγο λίγο, και που ακόμα και τότε – που δεν συμφωνείς και που μετανιώνεις- συνεχίζεις να τα κάνεις).

Τον ρόλο μας τον παίζουμε αναγκαστικά (δεν χάνεται πόντος από το θεσπέσιο αυτό σενάριο). Τα δύσκολα τα κάνουμε σαν «κατά λάθος», σαν να σε βάζει ο διάλογος -που λέμε- ένα πράγμα. Είναι αυτά που δεν τα θες αλλά τα κάνεις, γιατί σε καβαλάει.

Το ζήτημα της γνώσης δεν είναι ότι είναι χρήσιμη για να καταφέρουμε να φέρουμε το αποτέλεσμα που ήρθαμε για να φέρουμε, αλλά….. για να μην πάσχουμε φέρνοντάς το! Σ’ αυτό βοηθάει η γνώση του σεναρίου, ό,τι κι αν σου συμβεί, όσο δύσκολο κι αν είναι ένα πάθημα, μπορείς να το σηκώσεις, και το σηκώνεις όταν/επειδή συμφωνείς. (Βρίσκεις λογική γι’ αυτό συμφωνείς. Ας πούμε, όταν ξέρεις ότι τόσοι άνθρωποι που αυτοκτόνησαν βοήθησαν στην αύξηση της συνειδητότητας των πολλών, κι ότι το μέρος αυτό της συνειδητότητας που αυξήθηκε δεν θα μπορούσε με κάποιον άλλον τρόπο να το κατακτήσει ο άνθρωπος, τότε δεν σου φαίνεται ούτε άδικος, ούτε κακός, ούτε λάθος ο χαμός τους. Συμφωνείς. Με την έννοια, ότι αν έγραφες εσύ το σενάριο, τον ίδιο τρόπο θα χρησιμοποιούσες.)

Πάμε τώρα στο ζητούμενο. Αν το παιδί μου ήξερε πριν γεννηθεί τι αποτέλεσμα πρέπει να φέρει, και διάλεξε τις συνθήκες εκείνες που θα το αναγκάσουν (βοηθήσουν) να το φέρει, μπορώ να ΚΡΙΝΩ τις πράξεις μου καλές ή κακές, χρήσιμες ή όχι, βοηθητικές για εκείνο ή όχι, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΤΙ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ;

Μπορεί η κόρη μου να αρρωστήσει σοβαρά, να μείνει για όλη της την ζωή ανάπηρη, επειδή η δική μου ψυχή μού όρισε ως σωστό να μην της κάνω εμβόλια. Αν αρρωστήσει μπορώ να κρίνω αυτό που η ψυχή μου όρισε; Έχω την ικανότητα να πω ότι ήταν λάθος και κακώς το επέλεξα; Κι αν αυτό ακριβώς έπρεπε να πάθει, πού το ξέρω εγώ; Και τόσα παιδάκια, που παρότι οι γονείς τους κάνουν όλα της κοινωνίας τα σωστά, αρρωσταίνουν σοβαρά και για όλη τους την ζωή, έχει γίνει κάποιο λάθος; Υπάρχει λάθος σεναρίου στα παιδιά που γεννιούνται μογγολάκια, στα νέα παιδιά που πεθαίνουν στην άσφαλτο, στα μωρά που πεθαίνουν στον πόλεμο; Πώς θα κρίνεις τι χρειάζεται και τι όχι για την εξέλιξη του σεναρίου, με τι ικανότητα, αφού δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να δεις τι εκτυλίσσεται, σφαιρικά.

Να δούμε λίγο πόσο φοβερό είναι αυτό το σφαιρικά: Ας πούμε ότι η γη είναι θέατρο με ένα εκατομμύριο σκηνές. Σε μία σκηνή παίζουν 3-4 ηθοποιοί, εκτυλίσσεται το σενάριο, στην επόμενη σκηνή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΟΤΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι παίχτηκε από όλους τους άλλους. Ούτε μπορεί κανένας να ξέρει πώς (με ποιον τρόπο) όλες οι σκηνές ενώνονται, αλληλεπιδρούν και συμπληρώνονται. Με απλά λόγια, αν εγώ κάνω μία πράξη και την δουν 5 δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα έχει σε αυτούς (πώς θα τους επηρεάσει), ούτε ξέρω ο τρόπος που τους επηρέασε η πράξη μου σε ποιους θα την βγάλουν, ούτε πώς θα την βγάλουν, και ούτε πώς θα επηρεαστούν κι εκείνοι οι τρίτοι και σε ποιους τέταρτους θα βγάλουν τον δικό τους επηρεασμό κοκ.

Αυτά που με τα μάτια της ψυχής μου βλέπω, δεν τα λέω γενικά (μόνο ειδικά), γιατί (πολύ λογικά) δεν μπορούν να σταθούν, είναι παντελώς αμφισβητήσιμα.

Μου έχει κάτσει στην ψυχή και όλη την ώρα έρχεται μπρος στα μάτια μου κάτι που παλαιότερα διάβασα για τις Σπαρτιάτισσες. Αυτό, με την μάνα που έχασε 4 γιους στον πόλεμο, κι όταν ο αγγελιοφόρος της το ανακοίνωσε, εκείνη είπε: ναι, εντάξει, πες μου όμως, κερδίσαμε; Κάθε φορά ανατριχιάζω που το σκέφτομαι. Πώς νομίζεις ότι εκείνη η γυναίκα προσπέρασε το γεγονός ότι έχασε τα παιδιά που τόσο μόχθησε για να τα κάνει άντρες; Κάτι πίνανε εκείνη την εποχή (και δεν μας δίνουν);

Παραμυθιάζονταν για να βλέπουν όλα τα πεπραγμένα δίκαια και σωστά; Ζούσαν εκτός πραγματικότητας; Ή μήπως έβλεπαν κάτι που εμείς δεν βλέπουμε; Μήπως έβλεπαν τον δρόμο του καθενός μοναδικό, ανίκανοι να τον κρίνουν, ότι υπάρχει χρησιμότητα σε όλους τους δρόμους -ειδικά στους πιο, με τα μάτια της λογικής, άθλιους-, μόνο που δεν μπορούν να δουν την χρησιμότητα γιατί δεν βλέπουν συνολικά, μήπως έβλεπαν ότι ακόμα κι αν κάθεσαι στο σπίτι σου θα πεθάνεις αν είναι η ώρα σου, κι ότι αν πεθάνεις για την πατρίδα σου, ή για ό,τι άλλο ιερό, είναι τιμημένος θάνατος, και γι’ αυτό καμάρωναν για τους σκοτωμένους τους αντί να πέφτουν στα πατώματα; (θυμήσου ότι και οι ήρωες του 21 χορούς στήνανε πριν πάνε να τον συναντήσουν -τον χάρο).

Θα φύγω τώρα από την γυναίκα και δη μάνα και θα πάω σε έναν άντρα ήρωα (γιατί δεν είναι μόνο γυναικείο προσόν η ψυχή), θα πάω στον Λεωνίδα. Τι έβλεπε ο Λεωνίδας όταν τα βέλη του εχθρού γέμισαν τον ουρανό και γύρισε γελώντας και είπε στους άντρες του «ωραία, θα πολεμήσουμε υπό σκιά;» Γιατί δεν έβλεπε την πραγματική πραγματικότητα, η οποία -πολύ λογικά- ήταν «μάταια πολεμάμε, είναι χιλιάδες και είμαστε μια χούφτα, τσάμπα θα πεθάνουμε αφού δεν πρόκειται να νικήσουμε, θέλω την γυναίκα μου και το παιδί μου, πιο σίγουρο αγώνα θα κάνω αν ζήσω γιατί αν πεθάνω θα μείνει ακυβέρνητη η πόλη μου κλπ». Παραμυθιάζονταν τα παλικάρια; Ζούσαν εκτός πραγματικότητας; Πίνανε κάτι που δυστυχώς εμείς σήμερα δεν βρίσκουμε;

Αν δεις όλους τους ήρωες (από τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα έως τον Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Διάκο) ήξεραν το μετά του τώρα τους. Ο λόγος που πήγαν με τόση άνεση να πεθάνουν ήταν ότι ήξεραν ότι δεν θα χάσουν! Ότι από αυτό που εκείνοι κάνουν θα προχωρήσει η ιστορία. Πώς το έβλεπαν; Με τι μάτια;

Υ.Γ. Όπου -σε όποιο τομέα- είσαι πάτωμα ευθύνεται το ότι χρησιμοποιείς την λογική για να δεις.

Stefania Ligerou