Ὅταν κινδυνεύεις συντηρεῖς καί δέν καταργεῖς τούς ἀγέραστους δεσμούς τοῦ Ἔθνους

Συνόψισε, ὁ μεγάλος μας διηγηματογράφος, σέ λίγες ἀράδες, τό συνομήλικο μέ τό νεοελληνικό κράτος πρόβλημα: εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τό ὑποτιμητικῶς… λεγόμενο Βυζάντιο, δέν εἶναι ἑλληνικό κατόρθωμα. Ἐξάλλου ἔτσι πρόκρινε ἡ κοραϊκή πεφωτισμένη διανόησις. Ὁ Κοραῆς ἐπιδαψιλεύτηκε μέ τόν ὑπέροχο τίτλο «Δάσκαλος τοῦ Γένους», ἀλλά στήν οὐσία ὑπῆρξε ἁπλῶς ἕνας «σοφός» ἄνθρωπος, μέ ἔντονα ἀντικληρικαστικά στοιχεῖα. Ἄγευστος τοῦ μεγαλείου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἔφτασε στό σημεῖο νά θεωρεῖ σκλαβιά τῶν Ἑλλήνων τήν μακεδονική καί βυζαντινή αὐτοκρατορία.

Γράφει: «Ἡ κατάρατος αὕτη φιλαρχία ἐγέννησε τήν διχόνοια, διήγειρε τάς πόλεις καί τούς πολίτας κατ’ ἀλλήλων, ἄναψε τῶν ἐμφυλίων πολέμων τήν πυρκαϊάν καί ὑπέταξε τούς Ἕλληνας πρῶτον εἰς τούς Μακεδόνας, ἔπειτα εἰς ξένον ἔθνος, τούς Ρωμαίους, καί τελευταῖον εἰς τό βαρβαρώτερον καί ἀγριώτατον ὅλων τῶν ἐθνῶν τοῦ κόσμου, τούς Τούρκους». («Ἅπαντα», ἐκδόσεις Μπίρη, σελ. 100).

Γιά τον Κοραῆ, ἡ χιλιόχρονη ἑλληνική αὐτοκρατορία, ἡ Ρωμανία, ἦταν ξενική κατοχή. Καί ἐπειδή, οἱ ἐκ Παρισίων ἀπανταχοῦσες τοῦ Κοραῆ, εἶχαν ἰσχύ νόμου, τό ἑλλαδικό κράτος ξεκίνησε ἀπορρίπτοντας τήν ἐξοχότερη κληρονομιά του, ἀλλά καί μέ ἐμφανῆ ἐχθρότητα πρός τήν πάτριο πίστη μας. Καί αὐτό τό μένος δυστυχῶς συνεχίζεται ὡς τίς μέρες μας.

Ἡ πρόσφατη, ὕπουλη ἐπίθεση κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, μέ τήν ἀντισυνταγματική δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτό καί τῶν ὀρθόδοξων μαθητῶν, τό ἐπιβεβαιώνει.

Ἔχω σημειώσει ἕνα προφητικό κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, ἔτους 1984. Τό παραθέτω. «Ἀπό πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανομένη, νά πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νά βγεῖ ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα ὁ Χριστός. Νά διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νά εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν πού τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νά παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας». Καί ὅταν βγαίνει ἀπό τό σχολεῖο ὁ Χριστός, τό σχολεῖο αὐτό καταντᾶ ἄχρηστο. Δέν μορφώνει τόν χρηστό πολίτη, ἀλλά τό νευρόσπαστο πού ξέρει μόνο νά διεκδικεῖ καί νά ἐκλιπαρεῖ, αὔριο – μεθαύριο, στούς βουλευτικούς προθαλάμους γιά μιά ἀργομισθία.

Καί ὅλα ἐνορχηστρωμένα καί σχεδιασμένα μέ ἄφθαστη μαεστρία. Τό ἑλκυστικό καί ἀπoενοχοποιητικό κέλυφος, γιά νά παρεισφρήσει ἡ ἀνομία, λέγεται συμμόρφωση μέ τά εὐρωπαϊκά δεδομένα, κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, κατάργηση τῆς ὑποχρεωτικότητας, διαπολιτισμική ἐκπαίδευση καί λοιπές ἠχηρές σαπουνόφουσκες.

Στόχος, πρός τό παρόν ἀνομολόγητος, ἡ σταδιακή κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί ἡ ἀντικατάσταση τοῦ μ’ ἕνα ὀμιχλῶδες «τίποτε», πού θά ὀνομαστεῖ θρησκειολογία, μάθημα προαιρετικό, «μέ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς γιά λόγους συνειδήσεως», ὑποβαθμισμένο, κακόμοιρο, ἀπαξιωμένο. Καί τότε θά βγαίνουν σωρηδόν ἀπό τά σχολεῖα οἱ ἀγελαῖοι καταναλωτές, οἱ ἄκρατοι ἠδονοθῆρες, διότι «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται» ἤ χειρότερα, ὅπως τό διατύπωσε ὁ Ἔλιοτ, «ἄν δέν θέλεις νά ἔχεις τόν Θεό, πρέπει νά ὑποκλιθεῖς στόν Χίτλερ ἤ στόν Στάλιν».

Ἀλλά πόσο μετράει ἡ γνώμη τῶν σοφῶν ἀνθρώπων, μπροστά στά σπιθαμιαῖα ἀναστήματα, πού διαβουκολούν τήν παιδεία μας; Ἄνθρωποι αλιβάνἱστοι καί ἀλειτούργητοι «ἔπιασαν ἕδρες καί πόστα» σ’ ὅλες τίς σχολές, πού προετοιμάζουν τούς αὐριανούς διακόνους τῆς Ἐκπαίδευσης – δασκάλους καί καθηγητές – ὁπότε τά χειρότερα ἕπονται. Ἀνέξοδο διαπιστευτήριο ἀναρρίχησης σήμερα στίς ἐκπαιδευτικές βαθμίδες τῶν πανεπιστημίων εἶναι ἡ ἀφιλοπατρία, τό μένος κατά τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καί πόση ζημιά γίνεται μ’ αὐτές τίς ἀθλιότητες! Νά ἔβλεπε ὅλη αὐτή ἡ  κρατικοδίαιτη ψευτοπροοδευτικότητα, πόσο λάμπουν, φέγγουν, ἀστράφτουν τά πρόσωπα τῶν μαθητῶν μας, ὅταν τούς μιλᾶς γιά ἥρωες, γιά ἁγίους, γιά τό Χριστό; Μισή ὥρα σπουδή στό «Μανιάκι» ἤ στήν «Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου» ἀρκεῖ γιά νά ψηλώσει ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν. Ἄλλη τόση γιά νά τούς διαβάσεις τόν «Ἄσωτο Υἱό» καί ἀντικρίζεις τήν χαρά, τόν γλυκασμό στά πρόσωπά τους. «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν». Μιά ἐπίκαιρη μνεία στόν Ἄη – Δημήτρη, τό παλληκάρι τῆς πίστης μας, καί νά ἡ φιλοτιμία καί ἡ καύχηση γιατί «καί αὐτός ἦταν Ρωμιός, σάν ἐσᾶς, ἀθλοφόρος». «Τί σημαίνει, κύριε, ἀθλοφόρος»; Ξεκρεμάς ἀπό τό εἰκονοστάσι τῆς ρωμαίικης παιδείας τήν ἐτυμολογία, μιλᾶς γιά τήν γλῶσσα μας, τό ἕτερον φυλακτήριο καί προσάναμμα τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης.

Ὡραῖα μαθήματα. Μέ πίστη καί πατρίδα. Πέτυχες. Ἔκανες τό χρέος σου.

Μιά παρένθεση. Δεχόμαστε συνεχεῖς ἀπειλές ἀπό τά ἀφιονισμένα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, μόνο ἡμερομηνία πού θά μᾶς κηρύξουν τόν πόλεμο δέν λένε. Γονατισμένος ὁ λαός ἀπό τήν οἰκονομική φρίκη καί τήν διεθνῆ παράνοια, μέ τά σύνορα νά πολιορκοῦνται ἀπό χιλιάδες μωαμεθανούς λαθρομετανάστες καί ἀντί νά καλλιεργεῖς καί νά προβάλλεις τούς ἀγέραστους δεσμούς τοῦ Ἔθνους μας, αὐτούς πού γεννοῦν γενιές ἡρώων καί πνεῦμα ἀντίστασης – «κατακλίθημεν ἄνθρωποι καί ξυπνήσαμε ἔθνος» ἔγραφε σοφός τῆς ἐποχῆς γιά τήν νύχτα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου – καί ἐννοῶ τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν φιλοπατρία, ἐδῶ, οἱ ἀμνήμονες καί ἀφοσιωμένοι ὀπαδοί τῆς «ἀψόγου στάσεως», ὑπονομεύουν, πολεμοῦν τήν πνευματική μας ἐθνοφυλακή. Εἶναι κατάλληλη ὥρα, γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ καρυκευμένη πονηρῶς κατάργησή του; Θά τό γράφω καί θά τό ξαναγράφω:Δέν προασπίζουν τήν ἐθνική μας ἀνεξαρτησία καί τήν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα, μόνον οἱ πανάξιες ἔνοπλες δυνάμεις. Ὄχι. Τίς προασπίζει ὁ λαός, ὁ ψυχικά καί πνευματικά ἀρματωμένος. Οἱ ἐλεύθεροι πολῖτες πού, ἄν χρειαστεῖ, γίνονται καί ὁπλῖτες.

Πολλοί, καλοπροαίρετοι, ἐρωτοῦν. Γιατί αὐτή ἡ θεομαχία καί τό μένος κατά τοῦ μαθήματος; Γιατί, ἀντί γιά «σκολειά γιά νά γιομίζη ὁ μαθητής προκοπή καί ἀρετή», ὁδεύουμε στά σχολειά τῆς «ἀπιστίας καί τῆς παραλυσίας»; (Μακρυγιάννης). Ἡ ἀπάντηση εἶναι τοῦ Παπαδιαμάντη. Προτάσσει στό ἀπόσπασμα τήν ἀχώνευτη γιά τούς «Γραικύλους τῆς σήμερον», ἀλήθεια: «Ὁ δέ Χριστιανισμός ἔμεινε καί θά μείνη». Καί συνεχίζει: «Ὁ πόθος τῆς μωρᾶς ἐπιδείξεως, ἡ μανία του κενά ἑκάστοτε λέγειν, ἡ δοκησισοφία, ὁ τῦφος καί ἡ οἴησις ἄγουσιν εἰς τάς συγχρόνους ἀθεϊστικάς θεωρίας».

Προσέξτε λέξεις!! Ἐπίδειξη, κενότητα, δοκησισοφία, τῦφος, οἴηση, αὐτά ἀκριβῶς πού χαρακτηρίζουν τήν σημερινή ἄρχουσα, τοῦ ἔθνους ἡμῶν, τάξη. Ἦρθε ὁ ἅγιος τῆς πολιτικῆς, ὁ Καποδίστριας, νά κυβερνήσει τόν αἱματοβαμμένο τόπο ἑδραζόμενος στά δυό «ριζιμιά λιθάρια»: πίστη καί πατρίδα. Δολοφονήθηκε. Πρόλαβε καί μᾶς ἄφησε τιμαλφῆ κληροδοτήματα. Ἕνα ἐξ αὐτῶν: «Ἄν ἡ παροῦσα γενεά δέν ἐνδυναμωθεῖ ἀπό ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ, καί μάλιστα πρός τόν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἠθῶν μας, θά εἶναι δυσοίωνο τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος καί ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατος».

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

orthodoxia-ellhnismos.gr