Ἡ διεστραμμένη λογική τοῦ Δικαστηρίου τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων: Μπορεῖτε νά προσβάλλετε τόν Χριστιανισμό, ἀλλά ὄχι τόν μουσουλμανισμό..

Δύο πρόσφατες ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) ἀποδεικνύουν ὄχι μόνο ὅτι πρόκειται γιά μία πολιτική καί ὑποκριτική ὀργάνωση. Δείχνουν ἐπίσης τά σοβαρά δομικά ἐλαττώματα τοῦ δικαίου τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γενικά.

Στίς 25 Ὀκτωβρίου, τό ΕΣΔΑ ἐξέδωσε ἀπόφαση ὑπέρ τῆς Αὐστρίας καί ἐναντίον μίας αἰτοῦσας, τῆς Frau S., (κυρία Σ) ἡ ὁποία εἶχε διωχθεῖ ἐπειδή εἶχε πεῖ τό 2008 ὅτι ὁ προφήτης Μωάμεθ “ἦταν παιδεραστής” ἐπειδή εἶχε παντρευτεῖ ἕνα κορίτσι ἔξι ἐτῶν. Ἡ προσφεύγουσα ἰσχυρίστηκε ὅτι ἡ ποινική δίωξη πού ἀκολούθησε ἐναντίον της παραβίασε τό δικαίωμά της στήν ἐλευθερία τοῦ λόγου, τό ὁποῖο κατοχυρώνεται στό ἄρθρο 10 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τό Δικαστήριο διαπίστωσε ἐναντίον της καί ὑπέρ τῆς Αὐστρίας, ἡ ὁποία τήν εἶχε καταδικάσει γιά ὑποκίνηση θρησκευτικοῦ μίσους.

Στίς 17 Ἰουλίου, τό ἴδιο Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἀντίθετα, ἔκρινε ὑπέρ τῶν Ρωσίδων αἰτουσῶν ἀπό τή γνωστή σήμερα “μπάντα” «Pussy Riot» καί ἐναντίον τοῦ ρωσικοῦ κράτους, τό ὁποῖο τίς..καταδίκασε ἐπειδή ἐνθάρρυναν θρησκευτικό μίσος διοργανώνοντας μία παράσταση μία «πάνκ προσευχή» στόν καθεδρικό Ναό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τῆς Μόσχας τό 2012. Ἡ ὑπόθεση αὐτή ἐξετάστηκε βάσει τριῶν διαφορετικῶν ἄρθρων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώματα, ἀλλά ἐξεδόθησαν δύο ἀποφάσεις ὑπό τό ἴδιο ἄρθρο 10 στίς ὁποῖες οἱ δικαστές ἀργότερα δήλωσαν ὅτι δέν μποροῦσαν νά προστατεύσουν τήν κυρία Σ. Στήν ὑπόθεση Pussy Riot, τό δικαστήριο διαπίστωσε ὅτι τό δικαίωμα τῶν κοριτσιῶν στήν ἐλευθερία ἔκφρασης βάσει τοῦ ἄρθρου 10 παραβιάστηκε.

Μέ ἄλλα λόγια, σύμφωνα μέ τό δικαστήριο τοῦ Στρασβούργου, ἐπιτρέπεται νά προσβάλλετε τή χριστιανική θρησκεία, ἀλλά ὄχι τή μουσουλμανική θρησκεία. Εἶναι δύσκολο νά σκεφτοῦμε μία πιό προφανῆ περίπτωση διπλῶν προτύπων ἀπό αὐτό. Ἀκόμη χειρότερο καί ὅπως τόνισε ὁ Gregor Puppinck τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κέντρου Δικαίου καί Δικαιοσύνης στό Στρασβοῦργο, εἶναι σαφές ὅτι τό δικαστήριο ἔκρινε ὑπέρ τῆς Αὐστρίας καί κατά τῆς Frau S., ὑπό τό φόβο τῶν μουσουλμάνων.

Σέ πολλές παραγράφους τῆς ἀπόφασης, ὑπερασπίζεται ἡ καταδίκη της γυναίκας ἀπό τήν Αὐστρία στό ὄνομα τοῦ στόχου τῆς προστασίας τῆς “θρησκευτικῆς εἰρήνης”. Αὐτό δέν μπορεῖ νά σημαίνει τίποτα ἄλλο ἐκτός ἀπό ὅτι ἡ εἰρήνη θά μποροῦσε νά ἀπειληθεῖ ἀπό τούς μουσουλμάνους ἐάν οἱ Αὐστριακοί προσβάλλουν τόν προφήτη τους. Μέ ἄλλα λόγια, τό δικαστήριο ἀποτυγχάνει στόν πρωταρχικό του ρόλο, ὁ ὁποῖος σίγουρα εἶναι νά προστατεύσει τό δικαίωμα τοῦ λόγου ἐνάντια στίς ἀπειλές βίας ἐναντίον του.

Τά διπλά πρότυπα εἶναι ἀκόμα πιό προκλητικά φανερά, ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Frau S. ἀναφερόταν σέ γεγονότα. Τά αὐστριακά δικαστήρια ἀποφάσισαν ὅτι τό γεγονός ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶχε παντρευτεῖ ἕνα μικρό κορίτσι καί ὁλοκλήρωσε τό γάμο ὅταν αὐτό ἦταν ἐννιά, δέν δικαιολογοῦσε νά τόν ὀνομάσει παιδοφίλο. Ἀντιθέτως, δέν ὑπάρχουν ἐπίδικα πραγματικά περιστατικά στήν ὑπόθεση Pussy Riot, τῶν ὁποίων ἡ δράση στόν καθεδρικό ναό ἦταν καθαρά σχεδιασμένη ὥστε νά σοκάρει.

Ἡ ἐπικύρωση τῆς καταδίκης της Frau S. εἶναι ἐπίσης ἀντίθετη μέ μία ἄλλη ἀπόφαση τοῦ ΕΣΔΑ, στήν προκειμένη περίπτωση ὅσον ἀφορᾶ τή Λιθουανία. Τόν Ἰανουάριο τοῦ τρέχοντος ἔτους, τό δικαστήριο ἀποφάνθηκε ὑπέρ μίας ἑταιρείας εἰδῶν ἔνδυσης πού εἶχε χρησιμοποιήσει ἀσεβεῖς εἰκόνες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας γιά νά προωθήσει τίς πωλήσεις της. Καί αὐτή ἀπέφυγε τήν καταδίκη στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 10. Ἔτσι, τό ΕΣΔΑ εἶναι διατεθειμένο νά προστατεύει τήν βλασφημία ἤ τήν προσβλητική ἐλευθερία λόγου, ἀκόμη καί ἄν ὁ στόχος εἶναι καθαρά ἐμπορικός καί ὄχι πολιτικός – ἀλλά μόνο ἄν τό ἀδίκημα εἶναι ἐναντίον τῶν χριστιανῶν καί ὄχι κατά τῶν μουσουλμάνων.

Αὐτές οἱ μεγάλες ἀσυνέπειες δείχνουν τά δομικά ἐλαττώματα τοῦ δικαίου τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώματα εἶναι μία σειρά γενικευμένων δηλώσεων σχετικά μέ τά δικαιώματα πού πρέπει νά ἀπολαμβάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἐπειδή εἶναι ἀναγκαστικά γενικές δηλώσεις, αὐτά τά “δικαιώματα” γίνονται νόμος μόνο μετά ἀπό ἀπόφαση ἑνός δικαστῆ σέ μία συγκεκριμένη περίπτωση. Ἐπειδή ὁ δικαστής ἔχει μόνο αὐτές τίς γενικές δηλώσεις γιά νά συνεχίσει, καί ὄχι μία συγκεκριμένη νομοθετική πράξη, μπορεῖ νά κρίνει περισσότερο ἤ λιγότερο τήν ὑπόθεση σύμφωνα μέ τήν προσωπική του γνώμη. Εἶναι στήν ἴδια τή φύση αὐτῶν τῶν δικαστηρίων τῶν “ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων” ὅτι δίνουν ὑπερβολικά ὑπερβολική ἐξουσία στούς δικαστές.

Στά κανονικά νομικά συστήματα, ὁ νόμος ἀποτελεῖται ἀπό λεπτομερῆ ἐθνική νομοθεσία καί συγκεκριμένες ἀποφάσεις (νομολογία). Ὁ ρόλος τοῦ δικαστῆ εἶναι νά ἐφαρμόζει τό νόμο ὅπως εἶναι: δέν ἔχει περιθώρια προσωπικῶν ἑλιγμῶν. Ἀντίθετα, στά δικαστήρια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅπως καί στό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, εἶναι οἱ δικαστές πού κάνουν τό νόμο. Πρόκειται γιά μία πολύ ἄσχημη κατάσταση διότι μετατρέπει τά δικαστήρια σέ πολιτικά μέσα καί τούς δικαστές σέ πολιτικούς, ὅπως βλέπουμε κάθε φορᾶ πού ὑπάρχει νέος διορισμός στό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν ΗΠΑ.

Ἡ κατάσταση στό Στρασβοῦργο εἶναι χειρότερη ἀπό ὅ,τί στίς ΗΠΑ, διότι ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν δικαστῶν τοῦ ΕΣΔΑ δέν ὑπῆρξαν ποτέ πρίν δικαστές. Μπορεῖ νά ἔχουν πτυχίο νομικῆς, ἀλλά συνήθως δέν ἔχουν καθίσει ποτέ στήν ἕδρα πρίν πᾶνε στό Στρασβοῦργο. Πολύ συχνά, ἦταν δημόσιοι ὑπάλληλοι. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀναλαμβάνουν αὐτή τήν δουλειά χωρίς τήν πολύ συγκεκριμένη ἐκπαίδευση καί ἐμπειρία πού ὅλοι οἱ δικαστές θά πρέπει νά ἔχουν.

Ἀντ’ αὐτοῦ, συχνά προσεγγίζουν τή δουλειά τους μέ μία πολιτική ἀτζέντα: αὐτό ἦταν, γιά παράδειγμα, περίπτωση μίας Βελγίδας δικαστοῦ πού ἔγινε ἀντιπρόεδρος τοῦ δικαστηρίου καί ἡ ὁποία ἀνέλαβε τό διορισμό της μέ τή δέουσα ἀποφασιστικότητα νά ἐφαρμόσει «προοδευτικές» πολιτικές.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώματα ἔχει τόσο εὔκολα καταπατηθεῖ ἀπό «προοδευτικούς» πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προωθήσει μία σειρά πολιτικῶν ζητημάτων τά ὁποία θά πρέπει νά ἀποφασίζονται ἀπό τά ἐθνικά κοινοβούλια μετά ἀπό δημόσιο διάλογο καί σέ συμφωνία μέ τήν κοινή γνώμη.

Πολλές πρακτικές πού εἴτε δέν ὑπῆρχαν εἴτε ἦταν παράνομες κατά τήν κατάρτιση τῆς Σύμβασης τό 1950, ἔχουν πλέον ἐπιβληθεῖ ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά τῶν ἐθνικῶν νομοθεσιῶν – ἡ ἄμβλωση, ἡ τεχνητή γονιμοποίηση, διάγνωση πρίν ἀπό τήν ἐμφύτευση (ἀπόφαση πού δίδει τό δικαίωμα στήν εὐγονική, δηλώνοντας τό δικαίωμα τῶν αἰτούντων νά φέρουν ἕνα παιδί στόν κόσμο πού δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τήν ἀσθένεια πού μεταφέρουν), τό δικαίωμα ἄσκησης βίαιου σαδομαζοχισμοῦ, τό δικαίωμα τῶν τρανσεξουαλικῶν νά παντρευτοῦν, τό δικαίωμα σέ παρένθετη μητρότητα, τό δικαίωμα αὐτοκτονίας (σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 8 σχετικά μέ τόν σεβασμό τῆς ἰδιωτικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς) καί τῆς ἀντίρρησης συνείδησης στή στρατιωτική θητεία. Στήν τελευταία αὐτή ἀπόφαση, τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) ἔκρινε ὅτι οἱ δικαστές ἔχουν εἰδικά τό δικαίωμα νά ἀλλάξουν τό νόμο λέγοντας ὅτι «πρέπει νά ἔχει μία δυναμική καί ἐξελικτική προσέγγιση».

Τρία πράγματα εἶναι σαφῆ ἀπό αὐτόν τόν κατάλογο. Πρῶτον, αὐτά τά εἴδη δικαιωμάτων δέν εἶναι σαφῶς τά βασικά ἀνθρώπινα δικαιώματα τά ὁποῖα οἱ συγγραφεῖς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συνέλευσης τοῦ 1950 σκέφτηκαν ὅτι χρειάζονται προστασία κατά τῶν δικτατορικῶν κρατῶν. Εἶναι μᾶλλον μοντέρνες ἐπιλογές lifestyle. Δεύτερον, τό γεγονός ὅτι αὐτές οἱ κοινωνικές ἀλλαγές ἔχουν προωθηθεῖ ἀπό τό ΕΣΔΑ σημαίνει ὅτι ζοῦμε κάτω ἀπό μία κυβέρνηση δικαστῶν – μή ἐκλεγμένων δικαστῶν πού κάνουν τούς νόμους σέ θέση ἐκλεγμένων νομοθετικῶν σωμάτων. Τρίτον, ἐάν τό ΕΣΔΑ συνεχίσει στήν ἴδια πορεία πού υἱοθέτησε γιά δεκαετίες, τότε ἡ Εὐρώπη θά ἔχει οὐσιαστικά νόμο πού θά ἀπαγορεύει τή βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλά ὄχι κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔτσι, τό Δικαστήριο θά ἔχει προδώσει ἀποφασιστικά τό αἴτημά του νά ἐνεργεῖ στό ὄνομα τῶν καθολικῶν ἀξιῶν. Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, θά πρέπει νά κλείσει.