Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2017 και ο Χειμώνας – allegro non molto – του Βιβάλντι
Ο άξονας περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της δεν είναι κάθετος (στο επίπεδο της περιφοράς της γύρω από τον Ήλιο), αλλά σχηματίζει μία γωνία περίπου 23° 26΄. Έτσι, επί 6 μήνες (21/22 Μαρτίου – 22/23 Σεπτεμβρίου) το βόρειο ημισφαίριο «γέρνει» προς τον ήλιο με την μέγιστη προσέγγισή του περί τις 21 Ιουνίου, ενώ τους 6 άλλους μήνες απομακρύνεται απ΄ αυτόν, με την μέγιστη απομάκρυνση στις 21/22 Δεκεμβρίου
Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η χρονική στιγμή κατά την οποία, ο άξονας της γης βρίσκεται στραμμένος το δυνατόν πιο μακριά από τον ήλιο, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήλιος (για τον γήινο παρατηρητή) βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο του ορίζοντα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία κάθε χρόνο, ακριβώς όπως και το Πάσχα, πράγμα που οφείλεται στον τρόπο που υπολογισμού των ημερών με βάση το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Ωστόσο, συνήθως πέφτει στις 21 Δεκεμβρίου, μερικές φορές στις 22 και πολύ σπάνια στις 20 ή 23 Δεκεμβρίου. Συγκεκριμένα για το 2017, το χειμερινό ηλιοστάσιο θα συμβεί σήμερα 21/12 στις 18:29 ώρα Ελλάδος
Η νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου, είναι η μεγαλύτερη νύχτα του έτους που σηματοδοτεί επίσημα την έναρξη του χειμώνα, αλλά και την έναρξη της αρχαίας ελληνικής γιορτής του «Τριέσπερου» (ή «Ηλιούγεννων») κατά το οποίο ο ήλιος σταματά την (φαινομενική) κίνησή του προς τον Νότο (ηλιοστάσιο = στάση ηλίου) και αφού παραμείνει σχεδόν στάσιμος επί 3 ημέρες στο χαμηλότερο σημείο του ορίζοντα (στον «Σταυρό του Νότου»), πράγμα που σημαίνει ότι ακολουθούν οι τρεις ισόχρονες αλλά και μεγαλύτερες νύχτες του έτους, αρχίζει την ανοδική του πορεία. την «αναγέννησή» του, τη νύχτα της 24ης προς την 25η Δεκεμβρίου.
Η συμβολική αυτή «αναγέννηση» του ήλιου και η κατ΄ επέκταση νίκη του Φωτός επί του Σκότους, οδήγησε πολλούς λαούς κατά την διάρκεια των αιώνων, στο να καθιερώσουν γιορτές των Θεών τους στη συγκεκριμένη ημερομηνία
Έτσι, οι Αιγύπτιοι γιόρταζαν την γέννηση του θεού ήλιου Όσιρι, οι Πέρσες είχαν την 3ήμερη γιορτή της γέννησης του θεού ήλιου Μίθρα, στην αρχαία Ρώμη πανηγυρίζονταν ta «Σατουρνάλια» προς τιμήν του Κρόνου και του Ανίκητου Ήλιου, οι Βαβυλώνιοι και οι Φοίνικες γιόρταζαν τον θεό ήλιο Βάαλ, οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, οι Σύριοι τον Ταμμούζ, οι Δρυίδες Κέλτες τον Χεσούς, ενώ οι βόρειοι ευρωπαϊκοί λαοί όπως οι Σκανδιναβοί, γιόρταζαν τόσο τον ήλιο, όσο και τους θεούς Οντίν και Θωρ.
Στην αρχαία Ελλάδα, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, που αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος», αν και οι γιορτές αυτές είχαν ταυτιστεί κυρίως με τον Φωτοφόρο θεό Απόλλωνα
Στον Χριστιανισμό, είναι γνωστό ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε την 25η Δεκεμβρίου, αλλά η γιορτή της γέννησής του καθιερώθηκε περί τον 4ο αιώνα για τον ίδιο λόγο, δηλαδή χάριν του συμβολισμού της νίκης των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός.
(Σημείωση. Με βάση την 25η Δεκεμβρίου, στην συνέχεια καθορίσθηκε σαν ημερομηνία γιορτής της σύλληψής του από την Παναγία, η 25η Μαρτίου, δηλαδή ακριβώς 9 μήνες νωρίτερα)
ΣΗΜΕΡΑ …
… τηρείται ακόμη στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας ένα ενδιαφέρον εθιμικό δρώμενο για το χειμερινό ηλιοστάσιο, κατά το οποίο οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε δύο ομάδες, στους Καθαρούς και τους Ακάθαρτους.
Στο Ιράν, διατηρώντας ακόμα την αρχαία γιορτή συνεχίζουν να γιορτάζουν την «Νύχτα Γιάλντα» («Yalda»), την μεγαλύτερη και σκοτεινότερη νύχτα του έτους. Την νύχτα αυτή – κατά την οποία εορτάζεται η άφιξη του χειμώνα και η νίκη του Φωτός επί του Σκότους, της Νύχτας Γιάλντα – οι οικογένειες μαζεύονται στα σπίτια, συνήθως στο σπίτι του γηραιότερου μέλους, και μένουν ξάγρυπνοι όλοι τη νύχτα με αναμμένα κεριά μέχρι την αυγή, υποστηρίζοντας συμβολικά τον ήλιο στον αγώνα του να νικήσει το σκοτάδι. Το ίδιο δε ηλιολατρικό έθιμο διατηρείται σε όλες τις παλιές επαρχίες της Περσικής Αυτοκρατορίας, όπως στο Αφγανιστάν, στο Τατζικιστάν, στο Ουζεμπεκιστάν, στο Τουρκμενιστάν, στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία.
Ψυχολογική σημασία του Ηλιοστασίου
Σε εποχές που ο άνθρωπος ήταν άρρηκτα δεμένος με την Φύση και τις εναλλαγές των εποχών η έναρξη της χειμερινής τροπής είχε μεγάλες ψυχολογικές προεκτάσεις. Όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο οι μέρες μίκραιναν, το κρύο αύξανε και οι νύχτες φάνταζαν ατέλειωτες. Η μέριμνα για την επιβίωση γινόταν επιτακτική, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόρατο πέπλο φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο.
Γι’ αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς το θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερω, άρχιζε να ανεβαίνει και πάλι προς τα πάνω και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα εποχή θα ξεκινούσε πάλι, με την Μάνα Γη να ανθοφορεί ξανά λουσμένη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου …
ΣΧΟΛΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ
Ας ευχηθούμε ότι το 3ήμερο «σκοτάδι» που αρχίζει, να το διαδεχθεί το φως του ορατού αλλά και του νοητού ήλιου … Ας ευχηθούμε την φωτεινή αναγέννηση της πατρίδας μας, αλλά και όλης της ανθρωπότητας.
ΠΗΓΕΣ
wikipedia.org
tribune.gr
schizas.com
acomelectronics.com
sansimera.gr
krasodad.blogspot.gr
enikos.gr
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek