Η Μηχανή των ψυχών

Ο Ιδομενέας μας είπε ότι το Σύμπαν είναι Μηχανή φτιαγμένη από κάποιο Δημιουργό, μας έδωσε το σχήμα της και κάποια μηχανικά της μέρη!

Μας περιέγραψε και τον τρόπο λειτουργίας της, χωρίς να μας δώσει προς το παρόν τις λεπτομέρειες της όλης κατασκευής.

Μας εξήγησε ότι τα πάντα εντός του με την ίδια λογική είναι φτιαγμένα και ότι με την ίδια αρχή λειτουργίας μπορούμε να κατασκευάσουμε αεικίνητες μηχανές οι οποίες θα βγάλουν την Ανθρωπότητα απ τη ματαιοδοξία, αν το θελήσουμε! Μας υποσχέθηκε δε, ότι θα μας δώσει τα πλήρη στοιχεία της αλλά πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τα όσα λέει η ¨Αποκάλυψη του Σύμπαντος¨!

Τι εννοεί όμως όταν λέει ότι οι ψυχές των έμβιων όντων της Γης είναι το «καύσιμο» αυτής της Μηχανής;

Γιατί ο Δημιουργός στη Γη, τον μοναδικό αντιδραστήρα του Σύμπαντος, χρησιμοποίησε σαν στοιχείο της αντίδρασης που συντελείται τα έμβια όντα εκτός απ τον Άνθρωπο που προέκυψε απ την αντίδραση που συντελείται αποτελώντας τη σκουριά της Μηχανής;

*

Στις μηχανές συντελείται πάντα μια μετάλλαξη απ την οποία παίρνουμε έργο, μπορεί να αφορά σε υλικό καύσιμο αλλά και σε άυλο, μπορεί να είναι το πετρέλαιο σε μια πετρελαιομηχανή αλλά και η ακτινοβολία, όπως η ηλιακή ακτινοβολία σε έναν ηλιακό συλλέκτη.

Έχουμε διαπιστώσει – αποδείξει ότι το έργο που παράγει μια μηχανή ισοδυναμεί με την ενέργεια την οποία καταναλώνει, ότι η συνολική ενέργεια δεν χάνεται απλά αλλάζει μορφή!

Το έργο όμως για να ισούται με την ενέργεια δεν γίνεται να συνάδει με ταυτόχρονη κατάσταση εντροπίας, γιατί αν συμβαίνει το πρώτο πρέπει απαραίτητα το σύστημα να είναι κλειστό ενώ το δεύτερο ανοιχτό, καμία επιστήμη όμως δεν γνωρίζει αν το Σύμπαν είναι ανοιχτό ή κλειστό.

Μη μπορώντας όμως να δικαιολογήσουν οι επιστήμες κάποια μετρήσιμα φαινόμενα, όπως π.χ. η απομάκρυνση των γαλαξιών, όρισαν το Σύμπαν σαν πεπερασμένο μεν αλλά ατελείωτο και μ αυτόν τον ορισμό του τίποτα, μπορούν να  «δικαιολογήσουν» μέχρι και αντικρουόμενες θεωρίες!

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι γιατί με την μετάλλαξή τους τα στοιχεία παρέχουν έργο και βάσει ποιού προτύπου συντελείται αυτή η μετάλλαξη που μας δίνει απ την ενέργεια έργο και απ το έργο ενέργεια δημιουργώντας αυτόν τον κύκλο!

Η απάντηση είναι ότι το πρότυπο βρίσκεται στην αεικίνητη μηχανή του Ιδομενέα που την αέναη κίνησή της την δημιουργεί ένα και μόνο ελατήριο, ένα μηχανικό ατσάλινο ελατήριο!

Κατά την κίνησή του ο κύκλος είναι η έννοια που εκφράζει αυτό που διέπει τα πάντα εντός του και δεν είναι απόλυτος και κλειστός, (κλειστός κύκλος θα σήμαινε επανάληψη του χρόνου, αλλά ο χρόνος έχει βέλος ) είναι όμως επαναλαμβανόμενος και όμοιος με τους κύκλους που συντελούνται στην αεικίνητη Μηχανή που ονομάσαμε Σύμπαν!

Αυτή η Μηχανή προσδίδει σε ότι περιέχει ανάλογες ιδιότητες!

Τους κύκλους μπορούμε να τους προσδιορίσουμε συναρτήσει του χρόνου, (εξ ου και η γήρανση των πάντων) γιατί ο χρόνος αποτελεί «διάνυσμα» όχι διάσταση.

Στην πραγματικότητα είναι σπειροειδής κύκλοι επαναλαμβανόμενοι, όπως οι κύκλοι που διαγράφει κατά την λειτουργία του ο μηχανισμός του πεπερασμένου και κατά συνέπεια συγκεκριμένου Σύμπαντος, το οποίο δεν χρειάζεται να τροφοδοτείται συνεχώς με ενέργεια για να κινείται, όπως και κάθε αεικίνητη μηχανή, το μόνο που χρειάζεται είναι το «ελατήριο»! Η τάση του ελατηρίου είναι αρκετή, βάσει της μηχανικής του διάταξης, για να το κινεί εσαεί! Πρέπει όμως η έντασή του να κυμαίνεται μεταξύ κάποιων ορίων, διαφορετικά η Μηχανή ή θα σταματήσει ή θα καταστραφεί, πρέπει να τις προσδίδει, συναρτήσει των τριβών της, στροφές τόσες ώστε να κινείται εντός των ορίων αντοχής της.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος!

Το Σύμπαν δεν χρειάζεται μετά την εκκίνησή του καμία παρέμβαση απ τον Δημιουργό του;

Η απάντηση είναι η εξής: Τα σωματίδια που διαπιστώσαμε ότι έρχονται στον αντιδραστήρα Γη και αφορούν στη χλωρίδα δεν θα χρειάζονταν αν στη Γη δεν είχε δημιουργηθεί ο Άνθρωπος που την καταστρέφει!

Χωρίς τον Άνθρωπο η λειτουργία της Μηχανής θα ήταν ομαλή και δεν θα κινδύνευε, κανένα άλλο έμβιο όν δεν είναι σε θέση να ανατρέψει τις ισορροπίες.

Η συγκεκριμένη αντίδραση που αφορά στο Σύμπαν συντελείται με την επίδραση του Ήλιου δημιουργώντας  ιδανικές και συνάμα μοναδικές συνθήκες στον αντιδραστήρα Γη για την επίτευξη του σκοπού ο οποίος δεν είναι άλλος απ τη δημιουργία τάσης στο «ελατήριο» κίνησης μέσω του κύκλου ζωής των έμβιων όντων.

Οι ψυχές λειτουργούν όπως τα ηλεκτρόνια σε ένα ηλεκτρικό κύκλωμα, μεταβαίνουν απ το τροφοδοτικό στην κατανάλωση, παράγουν το απαιτούμενο έργο και επιστρέφουν κλείνοντας τον κύκλο (κύκλωμα).

Πως παράγεται όμως το έργο απ τα έμβια όντα;

Με τις γεννήσεις οι οποίες απαιτούν λήψη ψυχών και τον θάνατο, δηλαδή την επιστροφή των ψυχών στο «τροφοδοτικό» που αποτελεί συνάμα και ζυγοσταθμικό αντίβαρο στρέψης του Σύμπαντος!

Η δίοδος των ψυχών από και προς τη Γη συντελείται μέσω της Σελήνης και η αλληλεπίδραση αυτή είναι που προσδίδει την τάση στο «ελατήριο».

Τα έμβια όντα της Γης είναι «προγραμματισμένα» να επιτελούν αυτόν και μόνο το σκοπό κι αν ο Άνθρωπος με την εξέλιξή του κατόρθωσε και ανέπτυξε συνείδηση, λογική και αυξημένες άμυνες δεν διαφέρει λειτουργικά από ένα μικρόβιο στον οργανισμό του που αμύνεται σε μια αντιβίωση. Κι ο δικός μας μικρόκοσμος απ την ίδια αρχή λειτουργίας διέπεται!

Ότι μετέχει σε αντίδραση και διαδικασία μετάλλαξης μπορούμε να το θεωρούμε εν ζωή.

Αυτά μας είπε ο Ιδομενέας

Γεώργιος Καδδάς