Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα

«Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας πολεμιστής, είναι να κρατά ένα Άλμπουμ των Εξαιρετικών Στιγμών. Ένα άλμπουμ οραμάτων που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Αυτό είναι μια Μη-Πράξη. Φτιάξε με σημειώσεις ένα άλμπουμ που να σου θυμίζει όλες τις εξαιρετικές σου στιγμές, τις σκέψεις και τα πράγματα που σε εκπλήσσουν και σε χαροποιούν. Μην νιώθεις μίζερος. Μην κλαψουρίζεις συνέχεια σαν γυναικούλα ή σαν μωράκι. Υπάρχει κάτι φριχτό εκεί έξω, που δεν νοιάζεται για σένα και την μιζέρια σου και επιπλέον δεν ξέρεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμη εδώ» Δον Χουάν

«Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τι σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά». Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ

Ο Δον Χουάν δίδασκε μία συγκεκριμένη μεθοδολογία διάσπασης της ψυχολογικής κατάστασης εκείνου του μέρους της συνείδησης μας που μας κρατά αποκομμένους από την πηγή μας. Ο κόσμος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι κατασκευασμένος και δεν είναι αληθινός. Μας δόθηκε ως αληθινός. Τον συντηρούμε με το ένστικτο της αντανακλαστικής επιβεβαίωσης μας μέσω των άλλων ανθρώπων και με τον συνεχή εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας και με την αυτολύπηση μας.

Το πιο σημαντικό πράγμα που δίδαξε ο Δον Χουάν είναι ότι όλη η προσωπική μας ενέργεια, ξοδεύεται άδικα με το να υπερασπιζόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας. Όλες μας οι προσπάθειες γίνονται γι’ αυτήν την εσωτερική υπεράσπιση και είμαστε μπλεγμένοι σ’ αυτήν την συνεχή διαδικασία αυτοϋπεράσπισης για τόσο πολύ καιρό, που δεν την αντιλαμβανόμαστε καν.

Μέχρι τώρα, όλοι και όλα μας διδάσκουν τον κόσμο και τον τρόπο που πρέπει να τον χειριζόμαστε. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να μαθαίνουμε τον κόσμο από μόνοι μας. Να πάρουμε στα χέρια μας την ίδια την ζωή μας. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να ανακεφαλαιώνουμε την ζωή μας. Να ανακεφαλαιώσουμε κάθε μας δράση, κάθε γεγονός, κάθε γνωριμία, κάθε σχέση, κάθε ανάμνηση, για να βρούμε τον βασικό παράγοντα που αντιπροσωπεύει την ζωή μας. Αυτός ο παράγοντας, είναι ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους και τον κόσμο.

Όταν άρχισα να ανακεφαλαιώνω την ζωή μου, ανακάλυψα ότι σχετιζόμουν με τον κόσμο σαν μωρό. Ένιωθα μεγάλη λύπηση για τον εαυτό μου. Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν τίποτε παραπάνω από την ατέλειωτη επανάληψη αυτού του γεγονότος. Λυπόμουν τον εαυτό μου και έφτιαχνα εικόνες μέσα μου για να τον υπερασπίζομαι. Δεν έκανα τίποτε άλλο για όλη μου την ζωή. Όταν οι Πολεμιστές με ανάγκασαν να ανακεφαλαιώσω την ζωή μου, είδα τον φρικτό τρόπο με τον οποίο ξόδεψα τα χρόνια μου υπερασπιζόμενη την αυτολύπησή μου. Αυτό ήταν για μένα μια πολύ τρομακτική ανακάλυψη. Το μόνο που πάντοτε ήθελα, ήταν να ακούσει κάποιος την θλιμμένη μου ιστορία και να με λυπηθεί. Ήμουν ένα ανθρωπάκι. (άκου κοινέ ανθρωπάκο)

Αυτή η ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού μας, μας τυφλώνει τόσο πολύ που δεν μπορούμε να δούμε τίποτε άλλο, αλλά είναι δυνατόν να αποδεσμευτεί κανείς από την ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού. Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο παραμένουμε ανυποχώρητα τυφλοί, είναι το ότι σκεφτόμαστε πως η ολοκλήρωση θα έλθει όταν θα βρούμε επιτέλους έναν αληθινό σύντροφο. Μπορούμε ακόμη και να παντρευτούμε κι ακόμη να ψάχνουμε κάποιον που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Οι περισσότεροι δεν σταματούν να ψάχνουν. Φυσικά δεν πρόκειται να βρουν αληθινά ποτέ τίποτε. Κι αν υπάρχει έστω και για μια στιγμή η συνειδητοποίηση αυτού του άδικου και μάταιου ψαξίματος, τότε απλώς αρχίζει πάλι η αυτολύπηση. Όλα αυτά είναι ένας φρικτός φαύλος κύκλος.

Δεν θέλουμε να δώσουμε τίποτε, είμαστε απίστευτα εγωιστές, θέλουμε μόνο να παίρνουμε. Οι Πολεμιστές, οι Μάγοι, οι Ναγκουάλ, αγαπούν χωρίς να ζητούν τίποτε για αντάλλαγμα, σ’ αυτόν τον κόσμο ή πέρα απ’ αυτόν. Η ιδέα του εαυτού δεν είναι δική μας, ήρθε η ώρα να αποδεσμευτούμε απ’ αυτήν. Ο Δον Χουάν και η Οικογένεια των Πολεμιστών έδωσαν μιά σειρά από προτάσεις, για να μπορέσουμε ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε τι μας συνέβη, τι μας έχουν κάνει. Όχι σαν μια σύγκριση με κάποιο πρότυπο, αλλά σαν μια έρευνα. Μπορούμε να μεταμορφωθούμε σε κάτι πολύ καινούργιο. Αλλά για να το κάνουμε αυτό πρέπει να σκοτώσουμε το παλιό.

Πρέπει να γίνεις Πολεμιστής και για να ξεκινήσεις να γίνεσαι Πολεμιστής πρέπει να είσαι ενήμερος για μερικά σημαντικά πράγματα. Ενημερώνεσαι αναζητώντας σοβαρά και υπεύθυνα. Ο Πολεμιστής που είναι ενήμερος για τον επικείμενο θάνατο του, που είναι ενήμερος για την παγίδα του κοινωνικού συστήματος, που είναι ενήμερος για την παγίδα της αυτοεκτίμησης, που είναι ενήμερος για την παγίδα της λογικής, το μόνο που επιζητά είναι η ελευθερία. Η ελευθερία είναι ένα άλμα μέσα στο Αδιανόητο. Η αυτοπειθαρχία δεν είναι καθολική, είναι μια ελεύθερη ροή ευχαρίστησης που πηγάζει από 25 ώρες συνειδητότητας.

Συνειδητότητα σημαίνει υπευθυνότητα.

Να μερικά δείγματα υπευθυνότητας για έναν Πολεμιστή.

1) Μην κάνεις ανόητες ερωτήσεις. Μην λες ποτέ “δεν καταλαβαίνω” ή “μπορείτε να μου πείτε γιατί αυτό και γιατί εκείνο;” ἠ “από που να ξεκινήσω να ψάχνω όταν υπάρχουν τόσοι τσαρλατάνοι και δεν ξέρεις τις να πιστέψεις” Δεν υπάρχει πουθενά καμία λογική εξήγηση, καμία κατεύθυνση, καμία αυθεντία, κανένας να σε κατευθύνει. Αν θέλεις να μάθεις πρέπει να δοκιμάσεις από μόνος σου, να εξερευνήσεις, να μελετήσεις, να ψάξεις, να πειραματιστείς, να αποτύχεις και να ερωτευτείς την αποτυχία σου και τις επιτυχίες σου. Μάθε να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις για να έχεις τις σωστές απαντήσεις.

2) Αποδέξου ότι πρόκειται να πεθάνεις. Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με τον Χάρο, όλοι αυτοί που ζουν, θα πεθάνουν. Κατάλαβε το αυτό επιτέλους, και πάρε την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνεις. Λέγοντας το δυνατά, η Πρωταρχική Δύναμη υπακούει στο κάλεσμα μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ. Πες το δυνατά, με καθαρή φωνή: «Θέλω την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνω». Πρέπει να το λες φωναχτά, δεν αρκεί να το σκέφτεσαι. Η Δύναμη δεν διαβάζει την σκέψη σου. Η Δύναμη σε ακούει. Καθώς θα προοδεύεις πάνω σ’ αυτήν την υπευθυνότητα, θα γίνει μια ρύθμιση. Κάνε τον λόγο σου τελεσίδικο. Ένας Πολεμιστής έχει την συνέπεια να κρατά τον λόγο του.

3) Αφοσιώσου σε κάτι για μια φορά στην ζωή σου, έστω κι αν αυτό είναι ο θάνατός σου. Ο Πολεμιστής πεθαίνει για τον λόγο του. Το να λες κάτι φωναχτά, είναι κάτι πολύ μυστηριώδες και μαγικό, αλλά και πολύ επιδέξιο. Η καθαρή και δυνατή εκφώνηση της πρόθεσης σου είναι το μυστικό των μυστικών. Κάνε το. Κοίτα σε άγνωστα μέρη. Αντιμετώπισε το Άγνωστο στην καθημερινότητα σου, γιατί η Αντιμετώπιση είναι ένα μυστικό όπλο στην φαρέτρα του πολεμιστή. Πάρε την υπευθυνότητα του να στέκεσαι μπροστά από το απεριόριστο. Να είσαι υπεύθυνος και γενναίος, γιατί αυτό έχουμε μπροστά μας, το Απεριόριστο και απαιτείται η ικανότητα της Αντιμετώπισης του.

Τίποτε δεν το αποδυναμώνει, δεν απαντά σε καμία ικεσία, σ’ έχει γραμμένο. Δεν δίνει δεκάρα για σένα. Δεν θα κερδίσεις τίποτε από την δειλία σου. Τουλάχιστον, με την γενναιότητα έχεις μια ευκαιρία. Ξεκίνα δημιουργώντας μέσα σου μια αληθινή, ξεκάθαρη, δηλωμένη πρόθεση και θα έχεις μια απίστευτη εμπειρία. Δεν μπορέσαμε ποτέ να εξηγήσουμε γιατί. Τα λόγια δεν επαρκούν. Πρέπει να κάνουμε μήνυση στις εταιρίες που βγάζουν τα λεξικά και διαστρεβλώνουν τις λέξεις μας. Μας έχουν εξαπατήσει. Κουβαλούμε τον κόσμο μέσα μας. Οποιαδήποτε απάντηση πρέπει να κατασκευαστεί από εμάς και να την αποδεχτούμε σαν δική μας, ξεκάθαρα και γενναία, μακριά από τις κοινωνικές -ορατές κι αόρατες- συμβάσεις.

4) Το πιο σημαντικό πράγμα για τον Πολεμιστή, είναι να εκφωνήσει την υπευθυνότητα της αντίληψης. Δεν έχουμε κανέναν σκοπό, ζούμε χωρίς στόχους, περιμένουμε και ξέρουμε τι περιμένουμε, τον θάνατο μας, δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από το μέλλον παρά μόνο τα γηρατειά και τον θάνατο. Όλα είναι δυνατά. Είμαστε ήδη Μάγοι. Πήγαινε στον πάτο, στο βαθύτερο επίπεδο και μορφοποίησε τον κόσμο πάνω σε ότι είναι εκεί. Στον πάτο είναι ο θάνατος. “Είμαι ένα ανθρώπινο όν, άρα είμαι υπέροχος” Εκφώνησε την πρόθεση σου να γίνεις κάποιος άλλος, για να θεραπεύσεις τον εαυτό σου.

Όταν ήμουν άρρωστη, άρχιζα να χοροπηδάω. Αυτό μου είχαν πει να κάνω οι αόρατοι. Η αρρώστια είναι μια εγωπαθή αδυναμία. Μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου να πάψει να είναι αδύναμος; Άρχισα να αγαπώ τον πόνο μου, τον φόβο μου, τον θυμό μου, την αυτολύπησή μου. Αλλάζεις το κανάλι σου με το να εκφωνείς δυνατά την πρόθεση σου, να είσαι υγιής, δυνατός, άψογος. Έπειτα έρχεται ο η ροή της αυτοπεποίθησης. Η δειλία, η εγωπάθεια και η ακαμψία είναι ο εχθρός μας, η ασθένεια είναι φυσικό επακόλουθο. Δεν είναι λογικό να πιστεύεις ότι τα φτερά είναι το μόνο μέσο για να πετάξεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ψάξε να τους βρεις. Ρώτα ένα πλάσμα που πρόκειται να πεθάνει. Ρώτα τον καθρέφτη. Ψάξε και κάνε. Κάτι θα συμβεί.

5) Σημαντικότατη η έννοια του ευεργέτη. “Ποιός είναι ο ευεργέτης μου τώρα γι’ αυτό;” και “Ποιοί είναι οι ευεργέτες μου γι’ αυτό που είμαι;” κατονόμασε τους, γράψε τους, ευχαρίστησε τους. Γίνε υπεύθυνος γι’ αυτό που σου προσφέρετε. Πάρε καινούργια εργαλεία, πέτα τα παλιά. Φτιάξε καινούργιες σκέψεις, πέτα τις παλιές. Με το να δεχτείς μια διδασκαλία γίνεσαι υπεύθυνος γι’ αυτήν. Υπεύθυνος για την υπόλοιπη ζωή σου. Υπεύθυνος για όλους τους ανθρώπους. Μονάχα “κάτι” εκεί έξω μπορεί να το ακυρώσει αυτό. Είσαι υπεύθυνος και υποχρεωμένος να δεις τι είναι αυτό που μας συντηρεί και για ποιόν λόγο το κάνει. Με το να πληρώνεις αυτό που σου αντιστοιχεί, απελευθερώνεσαι, αν αρνηθείς δεσμεύεσαι απ’ αυτό. Ένα όν που πρόκειται να πεθάνει, αναλαμβάνει υπευθυνότητα κι αντιμετωπίζει. Χωρίς αυτό δεν είμαστε παρά εγωμανείς. Υπάρχει μια πολύ όμορφη τεχνική

«Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας πολεμιστής, είναι να κρατά ένα Άλμπουμ των Εξαιρετικών Στιγμών. Αυτό είναι μια Μη-Πράξη. Φτιάξε με σημειώσεις ένα άλμπουμ που να σου θυμίζει όλες τις εξαιρετικές σου στιγμές, τις σκέψεις και τα πράγματα που σε εκπλήσσουν και σε χαροποιούν. Μην νιώθεις μίζερος. Μην κλαψουρίζεις συνέχεια σαν γυναικούλα ή σαν μωράκι. Υπάρχει κάτι φριχτό εκεί έξω, που δεν νοιάζεται για σένα και την μιζέρια σου και επιπλέον δεν ξέρεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμη εδώ»

Φτιάξε αυτό το άλμπουμ σήμερα, τώρα, είναι αυτό που θα τροφοδοτήσει με ατόφια Δύναμη κι Ενέργεια την ζωή σου από δω και πέρα. Χωρίς αυτό, είσαι σαν φελλός στο κύμα και σκέψου, όταν κι ένας Τιτανικός βουλιάζει σαν καρυδότσουφλο και μάλιστα σε νηνεμία· τι παθαίνει ένας φελλός.

Ο Πολεμιστής καταλαβαίνει ότι είναι καταδικασμένος αν μείνει εδώ. Όλα είναι μια αυταπάτη που τον καθησυχάζουν, όπως κάποιος που αποκοιμιέται γλυκά στο κρεβατάκι του από τις αναθυμιάσεις ενώ το σπίτι γύρω του έχει πάρει φωτιά. Κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει αληθινά, αν δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του και είναι τόσο λίγοι αυτοί που ξέρουν αληθινά τι είναι ο εαυτός τους για να προσπαθήσουν να βοηθηθούν οι ίδιοι, πόσο μάλλον για να βοηθήσουν και κάποιον άλλον. Το αντίθετο, ο κόσμος είναι γεμάτος από μεταμφιεσμένους εγωμανείς που τρέφονται από τους άλλους κι αντί να βοηθούν αποδυναμώνουν. Όλα είναι μια φαρσοκωμωδία.

Δεν υπάρχει κακό κι απαγορεύεται να νιώθουμε συμπόνια. Τι είναι συμπόνια; Είναι το να λυπάσαι για κάποιον; Μήπως αυτό σημαίνει ότι πιστεύεις πως είσαι σε καλύτερη θέση απ’ αυτόν; Είναι το εγώ σου που λυπάται και η όλη ιδέα της λύπησης είναι μεγάλη απάτη, ειδικά η ιδέα της αυτολύπησης και της αυτοθυματοποίησης. Χρησιμοποίησε την ενέργειά σου για κάτι άλλο. Χρησιμοποίησε την για να ελευθερώσεις τον εαυτό σου. Κερδίζεις ενέργεια από την άσκηση της Ανακεφαλαίωσης. Μέσα από την Ανακεφαλαίωση θα φτάσεις σ’ ένα μέρος όπου η ενέργεια καθίσταται ορατή. Όχι από την όραση αλλά από κάτι αδιανόητο. Κάτι που είναι ακατανόητο γιατί δεν έχουμε λεξικό γι’ αυτό.

Όταν θα το δεις, θα συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που κάνεις. Βγες έξω από τον εγκέφαλο του κτήνους. Είμαστε γεμάτοι επαναλήψεις. Που πήγε η αίσθηση της περηφάνιας μας; Πρέπει να εξετάσουμε τα πάντα, να περικόψουμε τις ρουτίνες μας, να γεμίσουμε με θόρυβο την συχνότητα, με παράσιτα, να διαστρεβλώσουμε την επαναληπτική καθημερινότητα μας, αν θέλουμε να περάσουμε στο πεδίο της μαγείας. Μπορούμε να δούμε την ενέργεια να ρέει, είναι αλήθεια. Γιατί να επιτρέπουμε στον εγκέφαλο του κτήνους να μας σταματά; Βγες από τον εγκέφαλο του κτήνους κάνοντας Μη-Πράξεις, Μη- σκέψεις.

Οι Μη-Πράξεις είναι τα παράσιτα στην συχνότητα της καθημερινότητας, που τελικά αποδεσμεύουν την συνείδηση μας. Η απορρύθμιση του κόσμου με το να κάνεις κάτι παράλογο, κάτι χωρίς σημασία. Μία φάρσα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος είναι μία κατασκευή, μία διευθέτηση, μια συμφωνία. Άρα μπορούμε να πετύχουμε μια διαφορετική διευθέτηση. Θα μπορούσε να είναι το να δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου με διαφορετικό τρόπο, να κοιμάσαι στο ταβάνι, να μην τρώς, να μην μιλάς, να πλένεις τα δόντια σου με το αντίθετο χέρι και να στέκεσαι σε κάποια στάση γιόγκα, να σκαλίζεις τον κήπο με τα χέρια σου αν είσαι κουστουμάτος ή να γίνεις κουστουμάτος αν είσαι αγρότης.

Ο Διώκτης ρυθμίζει το *Σημείο Συναρμογής του σε μια θέση που δίνει στην αντίληψη συνάφεια. Κατά την διάρκεια του ύπνου, Δίωξη (ή Παραφύλαξη) σημαίνει να κρατήσεις ένα όνειρο, να κοντρολάρεις ένα όνειρο. Στον καθημερινό κόσμο η Παραφύλαξη είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεσαι στους συνανθρώπους. Μπορείς επίσης να παραφυλάξεις τον εαυτό σου, την ρουτίνα σου, να ξεγελάσεις τον νου σου. Εφ’ όσον ένας Άνθρωπος της Γνώσης μπορεί να “βλέπει”, και εφ’ όσον έχει ξεφύγει από την σπουδαιότητα του εαυτού του, ξέρει ότι τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο, κι έτσι δεν τον νοιάζει τίποτε, έχει μόνο την Ελεγχόμενη Τρέλα του. Δηλαδή, πράττει και λειτουργεί σαν να τον νοιάζει ακόμη κι αν ξέρει ότι δεν τον νοιάζει.

Είμαστε Πολεμιστές υπό συνεχή επίθεση, βομβαρδιζόμενοι από ελεύθερους σκοπευτές του Γνωστού και του Αγνώστου. Επιβιώνουμε με την ελαστικότητα και την ευλυγισία μας, και επιστρέφουμε πάλι για περισσότερα. Με την Παραφύλαξη μπορείς να γραπωθείς από μια απ’ τις φωτεινές γραμμές που διατρέχουν τον κόσμο, ή να την αφήσεις να σε γραπώσει και μπορείς να της δώσεις όλη σου την ενέργεια και να την αφήσεις να σε τραβήξει σε ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Αυτός είναι ένας από τους άθλους του Διώκτη. Μπορεί να καταδιώξει τον ίδιο τον κόσμο. Μια καλή τεχνική για ξεκίνημα είναι να κοιτάς από το παράθυρο όταν ταξιδεύεις με ένα όχημα και να προσπαθείς χωρίς ένταση να “νιώσεις” ότι είναι το τοπίο που κινείται και όχι το όχημα. Αυτό είναι μια καλή αρχή Παραφύλαξης του εαυτού σου αλλά και του ίδιου του κόσμου.

Ο Διώκτης παίζει συχνά “Το Θέατρο του Πραγματικού”.

Είναι ένα περίτεχνο παιχνίδι, ή κάτι σαν παιχνίδι, στο οποίο ο Διώκτης ‘φοράει’ έναν ρόλο, μετακινεί το Σημείο Συναρμογής του και παίζει έναν χαρακτήρα τόσο προσεκτικά και με τέτοια επιμέλεια και λεπτομέρεια, που ο Διώκτης τελικά χάνει τον εαυτό του μέσα στον ρόλο. Γίνεται ο ρόλος. Εγώ ως Διώκτης, για παράδειγμα, αρέσκομαι στο να παίζω συχνά έναν ρόλο: τον ‘Ρίκυ τον Γκρίνγκο’ έναν κακάσχημο Αμερικάνο απατεώνα που προσπαθεί να περάσει για Μεξικανός, και τον παίζω τόσο καλά επειδή μ’ αρέσει τόσο πολύ. Ο Ρίκυ ξεγελά τους πάντες, ντύνεται σαν άντρας, περνάει παντού για άντρας, κορτάρει άλλες γυναίκες, χρησιμοποιεί ακόμη και τα αντρικά δημόσια ουρητήρια.

Την πρώτη μου φορά, ο Εμιλίτο μου είχε δείξει τον ρόλο του ‘Τρελού Ζητιάνου’. Έπρεπε να κάθομαι κάτω σε μια γωνιά του δρόμου ρακένδυτη και να παραμιλάω ασυναρτησίες. Η παγίδα που μου έστησε ήταν η εξής: Σ’ αυτόν τον ρόλο με αγνοούσαν οι πάντες κι έτσι το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι εκεί όλη την ημέρα και να κοιτώ τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν κι όλο περνούν και περνούν, ώσπου μια μέρα δεν έβλεπα πια τους ανθρώπους αλλά μόνο ενεργειακά σώματα…

Το Κλειδί του Διώκτη είναι η Πειθαρχία. Η Πειθαρχία για την οποία μιλώ δεν είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που εξασκούν τα καθολικά κορίτσια στα μοναστήρια. Δεν είναι η ρουτίνα των καλόγερων, ούτε οι ασκήσεις συγχρονισμού των στρατιωτών. Δεν σημαίνει να σηκώνεσαι νωρίς για να κάνεις το αερόμπικ σου πριν πας στην δουλειά, ή να τρως μικρές και υπολογισμένες μερίδες. Όλα αυτά δεν είναι παρά ρουτίνες, μικρές συνήθειες. Δεν είναι η Πειθαρχία του Πολεμιστή.

Από την οπτική γωνία του Πολεμιστή, Διώκτη ή Ονειρευτή, η Πειθαρχία είναι αφηρημένη, μια χαλαρή αγκίστρωση σε έναν σκοπό, έτσι ώστε η πρακτική υλοποίηση ενός πειθαρχημένου σκοπού είναι στην πραγματικότητα πολύ ρευστή και ελαστική. Χρειάζεται ατσάλινο κουράγιο, δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες ή δισταγμούς, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα ξεπεταχτούν για να σε τραβήξουν πίσω στον καθημερινό κόσμο του θυμού και των παραχωρήσεων. Η Πειθαρχία οδηγεί στην αρμονία, στην καλή ζωή και στην ισορροπία. Από την άλλη, η καθημερινή ζωή δεν είναι παρά μια αιώνια παραχώρηση, μία τεράστια υπεκφυγή. Χαλαρός, ανυποχώρητος σκοπός, είναι αυτό που χρειάζεται για την Πειθαρχία στην αναζήτηση μας για την ελευθερία.

Αντίκρισε κατά πρόσωπο την αιωνιότητα και τον θάνατο, τις νύχτες στον καθρέφτη. Αν απλά το κάνεις αυτό, παίρνοντας τον επικείμενο θάνατο σου σαν σύμβουλο στα πάντα, πολλά πράγματα μέσα σου θα ωριμάσουν και θα πέσουν σαν ξερά φύλλα. Θα πέσουν και θα τα πάρει ο άνεμος και θα φύγουν μακριά σου και θα νιώσεις πολύ ανακουφισμένος.

Ο επόμενος κανόνας του να είσαι Πολεμιστής, είναι να πληρώνεις τα χρέη σου. Ένας Πολεμιστής πρέπει να είναι πολύ γενναιόδωρος. Δεν βλέπει τον κόσμο με όρους που υπαγορεύουν τι του χρωστούν οι άλλοι άνθρωποι. Ο Πολεμιστής βλέπει τον κόσμο με το πρίσμα των ευκαιριών που παρουσιάζονται για να ξεφορτωθεί τα χρέη του προς τους άλλους ανθρώπους, έτσι ώστε να μην είναι δεσμευμένος για πάντα. Το να πληρώνεις τα χρέη σου, οδηγεί σε ένα αμερόληπτο ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα. Μια στοργή προς όλα τα πλάσματα και τα πράγματα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι το ενδιαφέρον και η στοργή είναι η ανταλλαγή προτιμήσεων και γούστων με τους άλλους ανθρώπους. Ο Πολεμιστής, από την άλλη μεριά, δίνει το ενδιαφέρον του και την στοργή του χωρίς να περιμένει κανένα απολύτως αντάλλαγμα γι’ αυτό. Δεν νοιάζεται στ’ αλήθεια, δεν καίγεται για τίποτε. Αυτό είναι ένα πολύ καλό κόλπο Παραφύλαξης. Να δρας, αλλά να μην περιμένεις κανένα αντάλλαγμα για την δράση σου, να μην σου χρωστάει κανείς τίποτε. (Διάβασε η Δύναμη της Προσφοράς και της Αποδοχής )

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πολεμιστής προσπαθεί να εξολοθρεύσει την στοργή και το ενδιαφέρον, ότι προσπαθεί να γίνει αναίσθητος. Απλά, το ενδιαφέρον του είναι τόσο απροκατάληπτο, έτσι ώστε αν ο Πολεμιστής φύγει σε κάποια άλλη πραγματικότητα, τελείως διαφορετική από αυτήν εδώ, το ενδιαφέρον του και η στοργή του θα επεκταθεί σε όλα τα άλλα καινούργια όντα και πράγματα που θα υπάρχουν σ’ εκείνη την νέα πραγματικότητα.

Αν κάποιος σ’ έχει στ’ αλήθεια πληγώσει, αυτό επίσης χρειάζεται να πληρωθεί. Το νόημα του να πληρώνεις τα χρέη, δεν είναι συναισθηματικό και δεν σημαίνει ότι είναι περιορισμένο στις καλές σχέσεις με τον κόσμο. Το νόημα είναι να χάσεις κάθε σχέση, κάθε καταπιεστικό σύνδεσμο με τους άλλους. Αν νιώθεις συνδεδεμένος με κάποιον που σ’ έχει πληγώσει, που σ’ έχει τραυματίσει άσχημα, μπορεί να χρειαστεί να εξολοθρεύσεις αυτήν την σύνδεση με το να τον κάνεις να πληρώσει. Μπορεί να σημαίνει να του ανταποδώσεις το τραύμα. Έτσι, το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι αμφίδρομο.

Το μονοπάτι κάθε πολεμιστή της ελευθερίας, είναι μια δίοδος απόδρασης. Μ’ αυτήν, έχεις κάπου να πας αφού τελειώσεις με την αποσυναρμολόγηση της καθημερινής ζωής. Δεν υπάρχει χώρος για σαχλαμάρες, για φόβους, για αδυναμίες, για παραχωρήσεις, για μετανοήσεις και για νοσταλγία, όταν ταξιδεύεις προς το Άγνωστο.

Πάρε πίσω την ενέργεια που χρησιμοποιείς για να υποστηρίζεις τον καθημερινό κόσμο, μπορείς να τα καταφέρεις με το να παίρνεις τον θάνατο σου σαν συμβουλάτορα, να ανακεφαλαιώνεις την ζωή σου και να πληρώνεις πίσω τα χρέη. Ο καθημερινός κόσμος είναι μια γιγάντια οικοδομή, αλλά στηρίζεται πάνω σε τρείς θεμελιακούς λίθους:

1) Με το πως παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στον κόσμο, πως ταιριάζουμε στις κοινωνικές δομές. Η Ανακεφαλαίωση – το να θυμηθείς επιμελημένα και οραματικά, με όλες τις λεπτομέρειες, όλες σου τις σχέσεις, τα περιστατικά και τις αλληλεπιδράσεις σου με τους άλλους, να ‘ξαναπαίζεις τα φιλμάκια’ των αναμνήσεων σου και να εισπνέεις βαθιά παίρνοντας πίσω την ενέργεια σου που δεσμεύτηκε εκεί – σε βάζει να σκεφτείς για όλα αυτά, για το πως ‘ταιριάζεις’ στο σύστημα, είναι ένας καθρέφτης που σε δείχνει όπως σε βλέπουν οι άλλοι, σου δείχνει όλες τις ελπίδες και τους φόβους σου. Όλα αυτά σου ξοδεύουν την ενέργεια. Ο Πολεμιστής όμως, αντί γι’ αυτά, βλέπει τι κάνει κατά πρόσωπο με τον θάνατο, και καταλαβαίνει ποιά επαφή, ποιά ένταση είναι αληθινά κατάλληλη κάτω απ’ αυτό το φως.

Ανακεφαλαίωση: Η Τέχνη της Ελευθερίας! Η ανακεφαλαίωση της ζωής, εξαφανίζει το ενεργοβόρο εγώ, τροφοδοτεί τον αετό με συνείδηση, εν ζωή κι όχι μετά θάνατον, με αποτέλεσμα να υπάρχει διαθέσιμη ενέργεια για χρήση πολεμική.

2) Ο δεύτερος θεμελιακός λίθος είναι η βιολογική μας ανάγκη να ζευγαρώνουμε και να πολλαπλασιαζόμαστε. Είμαστε κοινωνικά ζώα. Οι Μάγοι λένε, ‘άσε τους άλλους να το κάνουν’. Οι Μάγοι χρειάζονται την ενέργεια που ξοδεύεται άδικα στους κοινωνικούς χορούς και στα φλερτ και σε όλες αυτές τις βιολογικές ανάγκες και την χρειάζονται για να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Αρνούμαστε να είμαστε το λουλούδι που ανθίζει και πεθαίνει για να συνεχιστεί το ανιαρό είδος μας. Η ασφάλεια της οικογένειας είναι ένα από τα ισχυρότερα θέλγητρα της κοινωνικής τάξης. Υπάρχει ένας τρομερός φόβος για την μοναξιά, για το να μην μείνεις μόνος, να μην πεθάνεις ολομόναχος.

Οι Μάγοι πρέπει να μάθουν να είναι ΜΟΝΟΙ για μεγάλες περιόδους και γι’ αυτό ο Δον Χουάν και οι άλλοι μας δοκίμαζαν με το να μας κρατούν απομονωμένους, ολομόναχους, για να δουν πως θα χειριστούμε την μοναξιά. Γιατί να σε φοβίζει τόσο πολύ το να μην έχεις εξαρτήσεις, να μην έχεις φίλους; Είναι επίσης σημαντικό να μάθεις να κρατάς διανοητική σιωπή, να σταματήσεις να μιλάς ακατάπαυστα μέσα σου, να μάθεις να μπαίνεις σε διανοητική απομόνωση, για μεγάλες περιόδους. Τότε, χωρίς τον εσωτερικό διάλογο, ο κόσμος θα καταρρεύσει μόνος του. Το Ονείρεμα είναι επίσης πολύ μοναχική υπόθεση, είναι σημαντικό να μπορείς να αντικρίζεις τους κινδύνους του Ονειρέματος ολομόναχος. Διάβασε για την μεγαλύτερη ενεργοβόρα παγίδα τις σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα

3) Ο τρίτος θεμελιακός λίθος της καθημερινής πραγματικότητας, είναι η η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, η αίσθηση της σπουδαιότητας του εαυτού. Συχνά αστειευόμαστε κολλώντας παντού αυτοκόλλητα που γράφουν “Self-Importance Kills”. Είναι καταστροφική για όλους και όλοι την έχουν σε μεγάλο βαθμό, είτε με το να θέλουν να είναι οι καλύτεροι σε κάτι, είτε με το να θέλουν να παίζουν τον μάρτυρα και να είναι οι χειρότεροι. Πρόκειται για τα περιβόητα ‘Σύνδρομα Δόξας’, όπως τα ονόμαζε ο Δον Χενάρο. Αν είσαι ο καλύτερος δοξάζεσαι, αν είσαι ο χειρότερος πάλι δοξάζεσαι γιατί αδικήθηκες τόσο πικρά. ‘Ζήτω, ώ, ζήτω, Δοξασμένε μου εαυτέ!’.

Μην αντικαθιστάς με πλαστή ταπεινότητα ή πλαστή σεμνότητα, την περηφάνια για την σπουδαιότητα του εαυτού σου. Αυτές είναι ακόμη χειρότερες. Το σημαντικό πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή, είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ Ή ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΛΑΣΜΑ. Ο Κάρλος Καστανέντα είχε πει σε μια ομιλία του κάτι πολύ συγκεκριμένο γι’ αυτό:

«Το να μην το σκέφτεσαι αυτό, σημαίνει πως είσαι σαν ένα μυρμήγκι που κουβαλά μια ολόκληρη αγκαλιά από φαγητό που μάζεψε και πιστεύει ότι είναι το πιο σπουδαίο μυρμήγκι από τα άλλα μυρμήγκια, αλλά όταν σε λίγο θα πατήσω με την μπότα μου αυτό το μυρμηγκάκι και όλους τους συντρόφους του, τότε θα είναι όλοι ίσοι στον θάνατο τους. “Κάτι” θα μας πατήσει με την αδιανόητη μπότα του μια μέρα, θα μας πατήσει όλους και θα μας κάνει λιώμα, όπως ακριβώς κάποιος από εμάς πατά πάνω σε μια μυρμηγκοφωλιά. Είμαστε όλοι ίσοι, και η σπουδαιότητα του εαυτού δεν είναι παρά μια ανταμοιβή από την κοινωνική τάξη της καθημερινής πραγματικότητας, σαν μια σταγόνα ναρκωτικού μέσα στο μυαλό σου – μία την ημέρα – για να σε κρατά αγκιστρωμένο στις επιταγές του κοινωνικού συστήματος. Αντί γι’ αυτό, είναι καλύτερο να γλυτώνεις την ενέργεια σου και ν’ αποκτήσεις την ελευθερία σου…»

Οι Διώκτες χρησιμοποιούν την συμπεριφορά για να κινούν το Σημείο Συναρμογής τους έτσι ώστε να δημιουργήσουν παράσιτα στις ναρκωτικές εκπομπές της καθημερινής πραγματικότητας. Αυτό το πετυχαίνουν και με τις Μη-Πράξεις, με μικρές, ανούσιες, τρελές, παράλογες πράξεις που δεν σηκώνουν καμία εξήγηση και δεν γίνονται για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Απλά, ξεγελούν το ρομπότ που έχουμε μέσα μας, αυτό μπερδεύεται και βγαίνει από την ρουτίνα του.

Ο Διώκτης δεν μπορεί να δει τον εαυτό του σαν έναν κυνικό χειριστή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, παίζοντας έναν ρόλο και έπειτα έναν άλλο. Πρέπει ο ρόλος να είναι αληθινός γι’ αυτόν, απολύτως αληθινός, να είναι αληθινός 25 ώρες το 24ωρο. Αν δοκιμάσει με επιτυχία μερικούς ρόλους, τότε είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο γι’ αυτόν, ότι αυτό που ονόμαζε παλαιότερα εαυτό του, δεν ήταν παρά ένας ακόμη ρόλος που είχε μάθει να τον παίζει μια ολόκληρη ζωή.

Τίποτε δεν είναι αληθινό. Όλα δεν είναι παρά χειρισμοί συμπεριφοράς, δεν είναι παρά ένα αποτέλεσμα του τυχαίου κλειδώματος του Σημείου Συναρμογής κατά την γέννησή μας. Αυτό είναι που μαθαίνει ο Διώκτης με το να είναι τόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Κάθε θέση είναι ισάξια αληθινή και ισάξια φαντασματική. Εκτιμούμε ως πολύ αληθινές τις τωρινές μας θέσεις, αλλά αυτές που μοιάζουν οι πιο αληθινές ξαφνικά γίνονται φαντάσματα όταν κινηθείς σε μια άλλη θέση.

Αν έχεις αρκετή ενέργεια και έχεις ξεφύγει από τα δεσμά του εαυτού, όλα τα πράγματα που στήνει μπροστά σου το Μεγάλο Πνεύμα γίνονται πράγματα μεγάλης ομορφιάς και δύναμης, η ίδια σου η ζωή φτάνει στην υψηλότερη μορφή της και περικυκλώνεται από μια παράσταση ζωντανής τέχνης. Για τον Διώκτη, όλα είναι τέχνη. Θυμήσου ότι είσαι ήδη πεθαμένος, είσαι ήδη ένα φάντασμα σαν όλους τους άλλους και όλα τα άλλα, και χάσε επιτέλους την αίσθηση της σπουδαιότητας σου. Τι μπορεί να είναι πιο σπουδαίο, όταν όλα γύρω σου, αλήθειες και φάσματα, όλα, δεν είναι παρά εκπληκτικά έργα τέχνης; Μάθε, πέρα από κάθε σκιά αμφιβολίας, ότι τίποτε δεν είναι αληθινό.

Η Καταδίωξη, η Παραφύλαξη, όπως το κυνήγι, είναι μια σχέση κυνηγού και θηράματος. Όταν κάποιος κυνηγάει, βρίσκεται σε μια δυναμική σχέση με το θήραμά του. Όταν κάποιος κυνηγά την Δύναμη, την προσωπική δύναμη, αναζητά να μπει σε μια σχέση με την Δύναμη. Όπως κάθε θήραμα, έτσι κι αυτό, απαιτεί να γίνουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα με συγκεκριμένους τρόπους. Για παράδειγμα, ένας ελαφοκυνηγός δεν περιμένει καθισμένος στο σαλόνι του να έρθει το ελάφι και να του χτυπήσει την πόρτα -αν κι όλα είναι πιθανά- αλλά βάζει τον εαυτό του στο περιβάλλον του ελαφιού, και μαθαίνει τα πάντα γι’ αυτό, και γίνεται ειδικός στο να κινείται μέσα στο περιβάλλον το οποίο ανήκει στο ελάφι.

Το ελάφι επίσης απαιτεί αυτός που το κυνηγάει να μάθει πολλά πράγματα για το ίδιο το ελάφι, τις κινήσεις του, τις συνήθειες του, την τροφή του. Αν και δεν το συνειδητοποιούν πολλοί αυτό, ο κυνηγός πρέπει να κάνει αρκετή εσωτερική προετοιμασία αν θέλει να είναι επιτυχής στον σκοπό του. Εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Το “κυνήγι” μας διδάσκει αμφίδρομα: πώς να κινηθούμε για να πιάσουμε το θήραμα, αλλά και πως να κινηθούμε αν είμαστε εμείς το θήραμα και κάποιος άλλος μας κυνηγά.

Ο Διώκτης είναι ο τέλειος κυνηγός, που μπορεί να κυνηγήσει οτιδήποτε γιατί μπορεί να μπει στον ρόλο οποιουδήποτε, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κυνηγήσει, γιατί είναι πολύ αόριστος για να μπορεί να τον μελετήσει ο κυνηγός του.

Το να κυνηγάς την Δύναμη, απαιτεί περίπου όσα απαιτεί οποιοδήποτε άλλο κυνήγι, μόνο που δεν σου δίνει κανένα τρόπαιο, μονάχα θαύματα πέρα από κάθε σύγκριση…

***

@ Ηώ Αναγνώστου /miastala.com / terrapapers.com / 2009-2024
Αποσπάσματα από κείμενα των Κάρλος Καστανέντα /Ταίσα Αμπελάρ

***

Λεξησαφίνηση

*Υπόδειγμα: αυτό που υποδεικνύεται ή προβάλλεται ως πρότυπο προς αντιγραφή ή μίμηση, καθώς συγκεντρώνει πολλά θετικά χαρακτηριστικά. Συνώνυμα: δείγμα, μοντέλο, παράδειγμα, πρότυπο

*Αρμογή: Σύνδεση, ένωση δύο σημείων, επιφανειών, μερών κτλ. || (επέκτ.) το σημείο όπου γίνεται η σύνδεση· αρμός: Φούσκωσαν τα σανίδια και τρίζουν στις αρμογές. Χάλασε η αρμογή της πόρτας με το κούφωμα.

*Συναρμογή: Η Ενέργεια του ΣυνΑρμόζω· Το σημείο συναρμογής των μεταλλικών κομματιών μιας κατασκευής.|| το σημείο όπου συναρμόζονται δύο στοιχεία. Καμιά σχέση με ‘συναρμολόγηση’ όπως πολύ κακώς αναφέρεται.