21 Ιανουαρίου 1861: Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του Τζέφερσον Ντέιβις στην Αμερικάνικη Γερουσία πριν την απόσχιση!

ΚΟ: Φανταστείτε αμέσως μετά την ανακοίνωση του Brexit οι Βρυξέλλες να διέταζαν τον στρατό της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εισβάλει στο έδαφος της Μ. Βρετανίας και δια της βίας να την επαναφέρει στην Ένωση. Και προκειμένου να εξωραΐσει την εικόνα της εισβολής και να αποφύγει τον χαρακτηρισμό του τύραννου εισβολέα, να το έριχνε στον… «ανθρωπισμό» και στα «δικαιώματα», θέτοντας ας πούμε, θέμα «προστασίας των προσφύγων» από την «ρατσιστική» Μ. Βρετανία.

Φανταστείτε καλύτερα την εικόνα σε μία Γαλλία που εκλέγει την Λεπέν και ζητεί Frexit! Ή ακόμα σε μία Ουγγαρία που – άκουσον άκουσον – χτίζει τείχη και δεν υποτάσσεται στις επιταγές της Κομισιόν! Φυσικά, μια πιο… “ενωμένη” Ευρώπη με “κοινή κυβέρνηση”, όπως προπαγανδίζουν οι ύαινες της νέας τάξης, ίσως έλυνε τα χέρια τους. Κι όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτό που φωνάζει το όνομά τους!

Πολιτείες που οικιοθελώς ενώθηκαν και είχαν κάθε δικαίωμα να αποχωρήσουν από την Ένωση, εάν έκριναν ότι αυτό θα ήταν επωφελές για τον λαό τους. Αυτό έκαναν οι συνολικά 11 Νότιες Πολιτείες που αποσχίστηκαν από την Ένωση. Εσύ όμως πρέπει να γνωρίζεις ότι μια φορά κι ένα καιρό έγινε ένας «εμφύλιος πόλεμος», επειδή οι «καλοί» και «αντιρατσιστές» Βόρειοι ήθελαν να ελευθερώσουν τους κακόμοιρους τους νέγρους από τα χέρια των «κακών» και «ρατσιστών» Νοτίων.

Και ότι ο Αβραάμ Λίνκολ ήταν ένας «άγιος», κάτι σαν δεύτερος Μωυσής. Κανείς δεν θα μάθει ότι όλα έγιναν «για την κονόμα». Την ιστορία, λένε, την γράφουν οι νικητές. Αν και στην Ελλάδα και στον δικό της «εμφύλιο» αυτό φυσικά δεν ισχύει, στην αυτοκρατορία της Washington, όντως η ιστορία εγράφη όπως την ήθελαν οι εισβολείς – νικητές. (Και το Χόλυγουντ να είναι πάντα το πιστό μαντρόσκυλό τους).      

Ο Jefferson Davis (Τζέφερσον Ντέηβις: 3 Ιουνίου 1808 – 6 Δεκεμβρίου 1889) ήταν ο πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής (Confederates States of America ή C.S.A.), καθ’ όλη την διάρκεια του Πολέμου Ανεξαρτησίας του Νότου, από το 1861 έως το 1865. Η ορκωμοσία του έλαβε χώρα στις 9 Φεβρουαρίου 1861 στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Πριν την απόσχιση υπηρέτησε ως Γερουσιαστής της πολιτείας του Μισισιπή. Στις 6 Δεκεμβρίου 1889 άφησε την τελευταία του πνοή στην Νέα Ορλεάνη, σε ηλικία 81 ετών. Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι ιστορικοί τον επικρίνουν έντονα για την λανθασμένη στρατιωτική στρατηγική του που επέφερε την ήττα στο στρατόπεδο των ηρωικών rebels. (Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία του κόσμου αν δεν έχανε η Συνομοσπονδία;). Υπήρξε πάντως ένας αληθινός Νότιος gentleman και ένας ευσεβής χριστιανός, όπως άλλωστε και οι περισσότερες ιστορικές μορφές του Νότου. Όσον αφορά το θέμα της δουλείας, αυτόν τον “ιδιότυπο θεσμό”, πίστευε ότι ήδη βάδιζε προς το φυσικό του τέλος και για αυτό οι σκλάβοι θα έπρεπε να εκπαιδευτούν και να προετοιμαστούν για την ελευθερία τους. Ο ίδιος φερόταν με τον καλύτερο τρόπο στους δικούς του σκλάβους, ενώ είχε υιοθετήσει ένα ορφανό νεγράκι το οποίο έγινε μέλος της οικογένειάς του (περισσότερα εδώ).
Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του – που αποτελεί ντοκουμέντο (!) καθώς πρώτη φορά μεταφέρεται στα ελληνικά (με ελάχιστες περικοπές) – μαρτυρεί το ποιόν του ανδρός και αναδίδει το άρωμα μιας εποχής που πέρασε στη λήθη, ενός ηρωικού αγώνα που κατασυκοφαντήθηκε και ενός λαού που υπέκυψε τελικά στις κατακτητικές ορέξεις του πολυπληθέστερου και βιομηχανικού Βορά, αλλά κράτησε την υπερηφάνειά του. Την περίφημη Rebel Pride!
Αμερικάνικη Γερουσία, 21 Ιανουαρίου 1861
“Εγείρομαι, κύριε Πρόεδρε [John C. Breckinridge], προκειμένου να ανακοινώσω στη Γερουσία ότι έχω ικανοποιητικές αποδείξεις ότι η πολιτεία του Μισισιπή, με ένα πανηγυρικό διάταγμα του λαού της μετά από συνέλευση που συγκλήθηκε επί τούτου, δήλωσε τον διαχωρισμό της από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπό αυτές τις συνθήκες, φυσικά, οι αρμοδιότητές μου τερματίζονται εδώ. Μου φαίνεται ορθότερο, ωστόσο, ότι οφείλω να εμφανιστώ ενώπιον της Γερουσίας για να ανακοινώσω το γεγονός αυτό στους συναδέλφους μου, και να πω πολύ λίγα λόγια ακόμα. Η περιστάσεις δεν ευνοούν να προβώ σε επιχειρήματα και η φυσική μου κατάσταση δεν θα μου επέτρεπε να το πράξω αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και όμως θα πω κάτι για λογαριασμό της πολιτείας που εκπροσωπώ εδώ, σε μια στιγμή, τόσο σοβαρή όπως αυτή.
Είναι γνωστό στους γερουσιαστές οι οποίοι έχουν υπηρετήσει μαζί μου εδώ, ότι έχω για πολλά χρόνια υποστηρίξει, ως βασικό χαρακτηριστικό της πολιτειακής κυριαρχίας, το δικαίωμα μιας πολιτείας να αποχωρήσει από την Ένωση. Ως εκ τούτου, αν δεν πίστευα ότι υπήρχε μια δικαιολογημένη αιτία, αν σκεπτόμουν ότι η πολιτεία του Μισισιπή ενεργούσε χωρίς επαρκή πρόκληση, ή χωρίς να υπάρχει κάποια ανάγκη, θα αισθανόμουν άβολα, λόγω της πίστης μου στην πολιτεία της οποίας είμαι πολίτης, για τη δράση της. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι νομίζω ότι έχει βάσιμη αιτία, και εγκρίνω την πράξη της.
Ελπίζω κανένας που με ακούει να μην μπερδέψει αυτή την έκφραση μου με την υπεράσπιση του δικαιώματος μιας πολιτείας να παραμείνει στην Ένωση, και να αγνοήσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις. Δεν είναι αυτή η θεωρία μου. Η Ακύρωση (Nullification*) και η Απόσχιση, που τόσο συχνά συγχέονται, είναι στην πραγματικότητα ανταγωνιστικές αρχές. Η Ακύρωση είναι μια λύση που ζητείται να εφαρμοστεί στο εσωτερικό της Ένωσης. Είναι δικαιολογημένη, μόνο όταν ο ομοσπονδιακός εκπρόσωπος έχει παραβιάσει τη συνταγματική υποχρέωσή του, και μια πολιτεία, αναλαμβάνοντας να κρίνει η ίδια για τον εαυτό της, αρνείται το δικαίωμά του να δράσει έτσι, και απευθύνει έκκληση προς τις άλλες πολιτείες μέλη της Ένωσης για να αποφασίσουν. Όταν όμως, οι ίδιες πολιτείες μέλη, και όταν οι άνθρωποι των πολιτειών, έχουν ενεργήσει έτσι ώστε να μας πείσουν ότι δεν θα σεβαστούν τα συνταγματικά μας δικαιώματα, τότε, και για πρώτη φορά, τίθεται το δόγμα της Απόσχισης στην πρακτική εφαρμογή του.
* Nullification: νομικός ισχυρισμός ότι κάθε πολιτεία των ΗΠΑ έχει το δικαίωμα να ακυρώσει, ή να ανατρέψει κάθε ομοσπονδιακή νομοθεσία η οποία έχει κριθεί αντισυνταγματική από την συγκεκριμένη πολιτεία. Η θεωρία στηρίζεται σε μια άποψη ότι οι κυρίαρχες πολιτείες (sovereign states) είναι αυτές που διαμόρφωσαν την Ένωση. Κάτω από αυτό το πρίσμα, οι πολιτείες και όχι τα ομοσπονδιακά δικαστήρια είναι οι τελικοί διερμηνείς της έκτασης της εξουσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Η πιο ακραία επιβεβαίωση της κυριαρχίας της κάθε πολιτείας είναι οι ενέργειες που κάνει για οριστική απόσχιση από την Ένωση.
Ένας σπουδαίος άντρας ο οποίος αναπαύεται τώρα μαζί με τους πατέρες του, και ο οποίος έχει συχνά καταγγελθεί ότι δεν έδωσε όρκο υποτέλειας στην Ένωση, υποστηρίζει το δόγμα της Ακύρωσης, γιατί αυτό διατήρησε την Ένωση. Ήταν λόγω της βαθειάς προσκόλλησής του στην Ένωση, η αποφασιστικότητά του να βρει κάποια λύση για τα υφιστάμενα δεινά που υφίστατο η Νότια Καρολίνα από τους δεσμούς της με τις άλλες πολιτείες, που ο κ John C. Calhoun υποστήριζε το δόγμα της Ακύρωσης, το οποίο διακήρυξε ότι είναι ειρηνικό, εντός των ορίων της πολιτειακής εξουσίας, χωρίς να διαταράσσεται η Ένωση, αλλά μόνο ένα μέσο για έρθει ο ομοσπονδιακός εκπρόσωπος ενώπιον του δικαστηρίου των πολιτειών για να κριθεί από αυτό.
Η Απόσχιση ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία διορθωτικών μέτρων. Πρέπει να δικαιολογείται από τη βάση ότι οι πολιτείες είναι κυρίαρχες. Υπήρξε μια εποχή που κανένας δεν το αρνιόταν αυτό. Ελπίζω αυτός ο καιρός να έρθει και πάλι, όταν μια καλύτερη κατανόηση της θεωρίας της κυβέρνησης μας, και των αναφαίρετων δικαιωμάτων του λαού των μελών της ένωσης, θα αποτρέψει κάθε άρνηση ότι η κάθε πολιτεία είναι όντως κυρίαρχη.
Ως εκ τούτου, λέω ότι συμφωνώ με τη δράση του λαού του Μισισιπή, πιστεύοντας ότι είναι και απαραίτητη και σωστή.
Είναι από αυτή τη σύγχυση της Ακύρωσης και της Απόσχισης που το όνομα ενός μεγάλου άνδρα έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τον εξαναγκασμό εναντίον μιας πολιτείας μέλους που αποσχίστηκε. Η φράση «να εκτελεί το νόμο», ήταν μια έκφραση του στρατηγού Jackson στην περίπτωση που ένα μέλος αρνηθεί να υπακούσει τους νόμους, ενώ είναι ακόμα μέλος της Ένωσης. Δεν είναι εδώ η ίδια περίπτωση. Οι νόμοι πρέπει να εκτελούνται στο όνομα των Ηνωμένων Πολιτειών και εν ονόματι του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε ξένη χώρα. Πρόκειται για μια διαστροφή των όρων, μια μεγάλη παρανόηση της υπόθεσης, καθώς δεν έχει εφαρμογή σε μια πολιτεία που αποχώρησε από την Ένωση. Μπορούν να κάνουν πόλεμο σε μια ξένη πολιτεία. Αν είναι αυτός ο σκοπός τους κύριοι, μπορούν να κάνουν πόλεμο εναντίον μιας πολιτείας που αποσύρθηκε από την Ένωση, αλλά δεν υπάρχουν νόμοι των Ηνωμένων Πολιτειών να εκτελεστούν εντός των ορίων μιας πολιτείας που αποσχίστηκε. Μια πολιτεία όπως είναι ο Μισισιπής τώρα, που κρίνει ότι η ασφάλειά της προκειμένου να διατηρηθούν τα δικαιώματά της προϋποθέτει να μείνει έξω από την Ένωση, παραδίδει όλα τα οφέλη της, (και είναι γνωστό ότι είναι πολλά,) στερεί από τον εαυτό της όλα τα πλεονεκτήματα, (που είναι γνωστό ότι είναι μεγάλα,) αποκόπτει όλους τους δεσμούς που την δεσμεύουν με την Ένωση και ως εκ τούτου απαλλάσσει τον εαυτό της από κάθε όφελος, λαμβάνοντας κάθε επιβάρυνση, και συνεπώς απαλλάσσεται από κάθε εξουσία να εκτελεί τους νόμους των Ηνωμένων Πολιτειών εντός των ορίων της.
Θυμάμαι καλά την περίπτωση που η πολιτεία της Μασαχουσέτης προσήχθη ενώπιον της Γερουσίας, και στη συνέχεια το δόγμα του εξαναγκασμού έπρεπε να εφαρμοστεί εναντίον της, εξαιτίας της διάσωσης ενός φυγά σκλάβου στη Βοστώνη. Η γνώμη μου τότε ήταν η ίδια που είναι τώρα. Όχι ότι διακατέχομαι από πνεύμα εγωισμού, αλλά για να δείξω ότι δεν επηρεάζεται η γνώμη μου, επειδή η υπόθεση αφορά την δική μου πολιτεία. Τότε είπα, αν η Μασαχουσέτη επιλέγει να κάνει το τελευταίο βήμα που την χωρίζει από την Ένωση, είναι δικαίωμά της να το κάνει, και δεν θα ψηφίσω ώστε ένα δολάριο, ή ένας άνθρωπος να την εξαναγκάσει να κάνει πίσω, αλλά θα της πω, ο Θεός μαζί σου, εις μνήμην των δεσμών που κάποτε υπήρχαν ανάμεσα σε εκείνη και τις άλλες πολιτείες μέλη.
Ήταν η πεποίθηση ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη, και η πίστη ότι πρόκειται να στερηθεί των δικαιωμάτων της τα οποία οι πατέρες μας μας κληροδότησαν, που έφεραν την πολιτεία του Μισισιπή στην παρούσα απόφασή της. Άκουσα να διακηρύττεται η θεωρία ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι, και αυτό έγινε η βάση μιας επίθεσης κατά των κοινωνικών θεσμών της και ότι η ιερή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας χρησιμοποιήθηκε για να διατηρήσει τη θέση της ισότητας των φυλών. Η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας πρέπει να ερμηνεύεται με βάση τις περιστάσεις και τους σκοπούς για τους οποίους έγινε. Οι κοινότητες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Ο λαός αυτών των κοινοτήτων βεβαίωνε ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε – για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του κ Jefferson για να «καβαλάει» την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ότι οι άνθρωποι ήταν ίσοι – που σημαίνει οι άνθρωποι της πολιτικής κοινότητας, ότι δεν υπήρχε κάποιο θεϊκό δικαίωμα να κυβερνήσει κάποιος, ότι κανένας άνθρωπος δεν κληρονόμησε κάποιο δικαίωμα να κυβερνήσει τους άλλους, ότι δεν υπάρχουν τάξεις, όπου η εξουσία και οι θέσεις δίδονται μέσα από κάποιες οικογένειες. Αυτές ήταν οι μεγάλες αρχές που διακηρύχθηκαν. Αυτοί ήταν οι σκοποί για τους οποίους έγινε η Διακήρυξη. Δεν έχουν καμία σχέση με τους σκλάβους. Αλλιώς, πώς συνέβη ότι μεταξύ των θεμάτων για τα οποία καταγγέλθηκε ο (τότε πρίγκιπας της Αγγλίας) Γεώργιος ο Γ΄, ήταν ότι προσπάθησε να κάνει ακριβώς ό, τι ο Βοράς προσπαθεί να κάνει τώρα – να ξεσηκώσει σε εξέγερση τους σκλάβους μας; Αν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων έλεγε ότι οι νέγροι ήταν «ελεύθεροι και ίσοι», πώς ο πρίγκιπας καταγγέλθηκε ότι υποδαύλιζε μια εξέγερση ανάμεσά τους; Και πώς γίνεται αυτή του η πράξη να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα το οποίο προκάλεσαν τις αποικίες να διακόψουν τις σχέσεις τους με τη μητέρα χώρα (Αγγλία); Όταν σχηματίστηκε το Σύνταγμά μας, αυτή η ιδέα κατέστη η πιο χειροπιαστή, γιατί εκεί γίνεται πρόβλεψη για εκείνα τα πρόσωπα που θεωρούνται ιδιοκτησία (σκλάβοι), ότι δεν τίθενται στην βάση της ισότητας με τους λευκούς – ούτε ακόμη και με τους άπορους και τους κατάδικους, αλλά, έτσι ώστε σε ό, τι αφορά την εκπροσώπησλη τους, να υφίστανται διακρίσεις ως μια κατώτερη κάστα, η οποία πρέπει να εκπροσωπείται στην αριθμητική αναλογία των τριών πέμπτων (του συνόλου των σκλάβων).
Ώστε αγαπητοί γερουσιαστές, επανερχόμαστε στο συμπαγές υλικό που μας ενώνει, στις αρχές επί των οποίων ιδρύθηκε η κυβέρνηση μας, και όταν εσείς τις αρνείστε και όταν εσείς μας αρνείστε το δικαίωμα να αποσυρθούμε από μια κυβέρνηση η οποία κατά τρόπο διεστραμμένο απειλεί να καταστρέψει τα δικαιώματά μας, εμείς θα βαδίσουμε στο μονοπάτι των πατέρων μας, διακηρύττοντας την ανεξαρτησία μας, και αναλαμβάνοντας το ρίσκο. Αυτό δεν γίνεται λόγω εχθρότητας προς τους άλλους, προκειμένου να τραυματίσει κάποιο τμήμα της χώρας, ούτε καν για χάρη δικών μας οικονομικών πλεονεκτημάτων. Γίνεται με μόνο κίνητρο την υπεράσπιση και την προστασία των δικαιωμάτων που κληρονομήσαμε, που είναι ιερό μας καθήκον να μεταδώσουμε ακέραια στα παιδιά μας.
Θεωρώ ότι διακατέχομαι από τα ίδια αισθήματα που έχουν οι ψηφοφόροι μου για εσάς. Είμαι βέβαιος ότι δεν αισθάνομαι καμία εχθρότητα προς εσάς, γερουσιαστές από το Βορρά. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από σας, όποια σκληρή συζήτηση και αν υπήρξε μεταξύ μας, για τον οποίον δεν μπορώ τώρα να πω, ενώπιον του Θεού μου, ότι του εύχομαι να είναι καλά. Και αυτό, είμαι βέβαιος, είναι το συναίσθημα των ανθρώπων, τους οποίους εκπροσωπώ προς εκείνους που εσείς εκπροσωπείτε. Συνεπώς, θεωρώ ότι εκφράζω την επιθυμία τους όταν λέω ότι ελπίζω, όπως και εκείνοι ελπίζουν, να υπάρχουν ειρηνικές σχέσεις μαζί σας, αν και πρέπει να χωρίσουμε. Μπορεί ο χωρισμός να είναι αμοιβαία επωφελής για όλους εμάς στο μέλλον, όπως ήταν και στο παρελθόν. Το αντίθετο μπορεί να φέρει την καταστροφή σε κάθε τμήμα της χώρας. (Ο “εμφύλιος” μέχρι σήμερα αποτελεί τον πιο αιματηρό πόλεμο στην αμερικάνικη ιστορία). Όμως εάν κάτι τέτοιο το θελήσετε εσείς, εμείς θα επικαλεστούμε τον Θεό των πατέρων μας, που τους ελευθέρωσε από τη δύναμη του λιονταριού, για να μας προστατεύσει από τα νύχια της αρκούδας (αναφορά στην ομολογία πίστης του Δαβίδ στην Αγία Γραφή – το  λιοντάρι εδώ παραβολικά είναι η Αγγλία) και ως εκ τούτου, εμπιστευόμενοι το Θεό και τη δική μας σταθερή καρδιά και τα ισχυρά μας όπλα, θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας όσο καλύτερα μπορούμε.
Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου εδώ, παρευρέθηκα σε διάφορες εποχές και συνευρέθηκα με διάφορους γερουσιαστές, που κάποιους τώρα βλέπω γύρω μου. Υπήρξαν στιγμές σύγκρουσης, αλλά όποια προσβολή ένιωσα την αφήνω εδώ. Δεν κουβαλάω μαζί μου καμία εχθρική ανάμνηση. Όποια προσβολή έδωσα εγώ την οποία δεν αποκατέστησα, ζητώ, γερουσιαστές, σε αυτή την ώρα του αποχωρισμού μας, να σας δεχθείτε την συγγνώμη μου για οποιοδήποτε πόνο που, πάνω στην έξαψη της συζήτησης, σας προκάλεσα.
Κύριε Πρόεδρε, και κύριοι γερουσιαστές, αφού έκανα την ανακοίνωση την οποία η περιστάσεις απαιτούσαν να κάνω, δεν μου μένει παρά να μου να σας πω ένα τελικό αντίο”.
Για όποιον ενδιαφέρεται για το Νότο και την ιστορία του υπάρχει το  Red Sky Over Dixie.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
kokkinosouranos