To Δαχτυλίδι του Βασιλιά , το Τζίνι και το Μαγικό Σκουλήκι

(σ.τ.σ. Το κείμενο δεν μεταφέρει αυτούσια κάποια παράδοση, αλλά είναι  μια φανταστική ιστορία εμπνευσμένη από αυτήν.)

Κάπου στον χωροχρόνο…

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, ο χειμώνας φέτος ήταν επίμονος πάνω  στα επιβλητικά τσέχικα βουνά,  στα οποία έμενε ο μικρός Αμπρόζ με τον παππού του τον Κραλ. Έξω ο άνεμος λυσσομανούσε και τα κλαδιά των γυμνών δέντρων μαστίγωναν αλύπητα τα παράθυρα του μικρού σπιτιού τους. Πήγαιναν πέντε χρόνια από τότε που ο Αμπρόζ είχε χάσει τους γονείς του. Είχαν ξεκινήσει να πάνε στην κοντινότερη πόλη για να πάρουν προμήθειες για το χειμώνα, δεν γύρισαν ποτέ. Χάθηκαν στην χιονοθύελλα; Έπεσαν σε χέρια ληστών; Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι έγινε, απλά εξαφανίστηκαν, έτσι, αναπάντεχα, από τη μια στιγμή στην άλλη. Και το επτάχρονο τότε παιδί αναγκάστηκε να πάει να ζήσει με τη γιαγιά και τον παππού του. Η γιαγιά του, η Ζώζα, ήταν μια γαλήνια, σοφή γερόντισσα, όλοι στο χωριό ζητούσαν  τη συμβουλή της για ότι τους απασχολούσε και ήθελε άμεση λύση. Ήταν αγαπητή και χαμογελαστή πάντοτε, άνθρωπος ευγνώμων στα  καλά και  καρτερικός στα άσχημα. Όμως το παγερό χέρι του θανάτου έδρεψε της ζωή της όταν ο Αμπρόζ ήταν εννέα χρονών. Από τότε, τα βάρη της ανατροφής του έπεσαν αποκλειστικά στον γέροντα παππού του.

Τις χειμωνιάτικες νύχτες, ο γέρο-Κραλ έβρισκε παρηγοριά στην τσέχικη, δυνατή μπύρα, η οποία για καλή τύχη του νεαρού αγοριού οδηγούσε σχεδόν πάντα στην διήγηση άλλης μιας απίθανης ιστορίας, από αυτές που μόνο ο παππούς του ήξερε να διηγείται.  Η σημερινή νύχτα έσκιαζε την ψυχή του μικρού Αμπρόζ.  Όλο αυτό το ουρλιαχτό του αγέρα, όμοιο με την κραυγή χιλίων λύκων, έκανε το μυαλό του να φαντάζεται τέρατα, κτήνη και δαιμόνια που σέρνονταν ανάμεσα στα παγωμένο δέντρα αναζητώντας να ξεσκίσουν το πρώτο υποψήφιο θύμα που θα έπεφτε στον δρόμο τους. Οι σκιές στους τοίχους έμοιαζαν να χορεύουν ένα μυστηριακό χορό κάτω από τους ήχους του αυλού του Αιόλου. Ναι, αυτή τη νύχτα μια ιστορία, από τα χείλη του παππού του, θα ήταν ότι πρέπει για να γλυκάνει και να γαληνεύσει την ταραγμένη ψυχή του.  Δεν χρειάστηκε, άλλωστε και πολύ υπομονή από μέρους του νέου καθώς και ο γέροντας είχε την ίδια ιδέα.  Παππούς και εγγονός κάθισαν και οι δύο πάνω στο παλιό αρκουδοτόμαρο, στο οποίο συνήθιζαν να κάθονται όταν έλεγαν ιστορίες και το ταξίδι ξεκίνησε….

Η Προφητεία του Βασιλιά…

«Κάποτε», άρχισε να λέει ο Κράλ με τη βαθιά και σταθερή φωνή του, «σε ξεχασμένους καιρούς, όταν στους ουρανούς δέσποζαν οι Αετοί και η γη γεννούσε βασιλιάδες, στο θρόνο ενός αρχαίου λαού κάθονταν  ένας  κραταιός, δίκαιος και σοφός άρχοντας, ο Σολομώντας. Αυτός ήταν  ο κυρίαρχος του λαού του και αυτός ήταν που εγγυούταν την ευημερία του κάτω από τον πυρωμένο ήλιο της μέρας και την ασφάλεια κάτω από το θαλερό φως της νυχτιάς.  Όλοι οι υπήκοοι τον θεωρούσαν σοφό, κύριο και Βασιλιά της Σοφίας. Οι γεροντότεροι, όσοι τον γνωρίσανε στα μικράτα του, έλεγαν στους μικρότερους, πώς όταν ο Βασιλιάς τους ήταν ακόμα στα σπάργανα, κάθε βράδυ ένα ολόχρυσο φως «στόλιζε» το βρέφος. Μια ανεξήγητη πηγή φωτός πoυ κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει από πού έρχονταν κι ούτε κανείς μπορούσε να εξηγήσει τις τερατόμορφες σκιές που παραμόνευαν  και σάλευαν  νωχελικά αλλά απειλητικά στις γωνίες της κάμαράς του, τις νύχτες. Ένα γνώριζαν μόνο! Ότι  μόλις ο πρωινός λαμπρός αστέρας έλαμπε πάνω από την πρώτη ακτίνα του Ήλιου, οι σκιές χάνονταν και το φως αποσύρονταν στο μέρος της αόρατης πηγής του. Αυτό το φως είχε, όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, μορφή αγγέλου. Άλλοι πάλι διέδιδαν ότι πριν από αιώνες, κάποιος  ασκητής που ζούσε σε μια σπηλιά κοντά τον ποταμό Ιορδάνη, έβλεπε τα μελλούμενα και είχε χαράξει,  σε μια πέτρα, μια προφητεία για έναν βασιλιά που θα γεννιόνταν και θα κάθονταν στο θρόνο ενός λαού που περιπλανιόνταν για χρόνια στην έρημο.

«Από του φονιά το σπέρμα και της μοιχαλίδας το χωράφι, σπόρος τραχύς και δυνατός, σπόρος ανδρειωμένος, θε, μέσα στης έριδας τη θεριεμένη φλόγα  να ανθίσει και του κακού το σθένος, τ΄ άγριο κι ακλόνητο, σαν λυγερόκορμη ιτιά,  με μιας να το λυγίσει. Ανάμεσα στα αγκάθια των αγρών Κρίνος Λευκός θα τρανωθεί και της Σοφίας ο Θείος Θρόνος, στο μέσο των δώδεκα θα υψωθεί. Και όταν την ηλικία φθάσει, τον ουρανό θε να δοξάσει.  Με του Ξίφους  την πύρινη ανάσα, της Ράβδου  τη σκληρή τη διαταγή  και του Δαχτυλιδιού του Πεπρωμένου την ουράνια και θεία προσταγή,  της τρανής της κόλασης τα άνομα τα έθνη θα κρημνίσει και Ναό περίτρανο, στη γη της ειρήνης, θε να κτίσει. Μα κάποια μέρα, μες τα χρόνια, απ’ τα μαρμαρένια αλώνια, η κραυγή του Άδη θα ακουστεί και ο Βασιλιάς θα γκρεμιστεί. Και όταν της εξουσίας του, τα φθονερά, τα σύμβολα στην παγωμένη γη ριφθούν, τότε οι λεγεώνες του σκότους θα ελευθερωθούν και της ηγεμονίας του τα σύμβολα και της Σοφίας τα λαμπερά στολίδια στην παγωμένη γη θα ριφθούν. Μα θε να ΄ρθει ανατολή που μέσα στο φως της  το λαμπρό, ο Βασιλιάς της Σοφίας, ως αείζωος αστέρας,  ξανά θε να φανεί»

Αυτά μαρτυρούσε η πέτρα του άγνωστου προφήτη, η οποία, καθώς ψιθυρίζονταν ανάμεσα στους απλούς κατοίκους εκείνης της αρχαίας χώρας, φυλάσσονταν μέσα στα έγκατα της γης.  μαζί με άλλες προφητείες και δύο τριγωνικές δέλτους που έγραψε, σύμφωνα με τις παραδόσεις εκείνου του λαού, το χέρι του πιο μεγάλου από όλους τους αγγέλους, όταν περπάτησε στη γη ως άνθρωπος. Αυτές όμως τις πλάκες  είχαν δικαίωμα να τις δουν μόνο οι ιερείς  και οι άρχοντες. Αλήθεια; Ψέματα; Ποιος μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά; Πάντως, όντως ο πατέρας του Σολομώντα, είχε βάλει να σκοτώσουν τον άντρα της γυναίκας που γέννησε το γιο του, με την οποία συνευρίσκονταν παράνομα. Αλλά και πάλι… ποιος ξέρει…

Ο Σολομώντας, όποιες κι αν ήταν τελικά οι ρίζες του, κυβερνούσε δίκαια το λαό του και όλοι ήταν ευχαριστημένοι με τη διοίκηση του. Ήταν τόσο σοφός στον τρόπο διακυβέρνησης που, όχι μόνο ο απλός κόσμος αλλά και οι άρχοντες και οι πλούσιοι και οι άνθρωποι των γραμμάτων υποψιάζονταν πως πίσω από αυτή τη σοφία βρίσκονταν η ίδια η πηγή της δημιουργίας. Κάποια στιγμή, λοιπόν, λίγο καιρό μετά αφού πήρε το θρόνο, ένας  ουράνιος αγγελιοφόρος ήλθε πάνω από την κλίνη του με τη μορφή μικρού, λαμπερού άστρου, που περιστρέφονταν σαν τροχός με οκτώ ακτίνες και διέταξε το βασιλιά να χτίσει ένα μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στη Σοφία. Έναν ναό,  κατ΄εικόνα και καθ΄ ομοίωση του Ουράνιου Ναού της.

Το Μαγικό Δαχτυλίδι…

Έτσι και έγινε, ο ηγεμόνας φώναξε αρχιτέκτονες, έμπορους και τεχνίτες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να αρχίσει η κατασκευή του περίλαμπρου οίκου της Αγίας Σοφίας, της οποίας ήταν εκλεκτό παιδί και αγαπημένος εραστής. Όμως αλίμονο αν στα μεγάλα εγχειρήματα δεν παρουσιάζονται αντίστοιχα μεγάλα προβλήματα. Κάποια στιγμή λοιπόν κατά τη διάρκεια  κατασκευής άρχισαν να εξαφανίζονται από τις αποθήκες του παλατιού πολύτιμα μέταλλα και λίθοι, Ο Ναός καθυστερούσε και ο Σολομώντας συναισθανόμενος τη θνητή του φύση ανησυχούσε για το αν τελικά τα κατάφερνε να ανυψώσει αυτό το, ανείπωτα, όμορφο οικοδόμημα που είχε σκεφτεί. Ένα από αυτά τα βράδια, που η αγωνία τον κατέτρωγε, εμφανίστηκε ένας τεράστιος  πύρινος Αρχάγγελος που κρατούσε στο ένα χέρι ένα Ξίφος και στο άλλο χέρι μία Ράβδο, στο λαιμό του ήταν κρεμασμένος ένας ζυγός και στο χέρι του περασμένο ένα χρυσό δακτυλίδι που χε χαραγμένα ονόματα δύναμης.

Ο Βασιλιάς τραβήχτηκε, στην άκρη της βασιλικής του κλίνης, τρομαγμένος. «Μη φοβάσαι» ακούστηκε να λέει η  πυρακτωμένη  οπτασία. «Ήλθα για να σε βοηθήσω. Σίμωσε κοντά μου.», συμπλήρωσε με μαλακή φωνή και με μια κίνηση έβγαλε το δακτυλίδι του και το πέρασε στον δείκτη του δεξιού χεριού του ηγεμόνα. «Σολομώντα, που το μυστικό σου όνομα σου είναι Jedidiah (Θεόφιλος ή Φίλος του Θεού), και τώρα καλείσαι από τις δυνάμεις των άστρων «Άρχων Της Ειρήνης», ιδού λάβε την παρακαταθήκη της λευκής κυράς, της Σοφίας. Λάβε αυτό το δαχτυλίδι, που σφυρηλατήθηκε τον καιρό της Εδέμ  και έχει τη δύναμη να εξουσιάζει τα υπερχθόνια, τα χθόνια και τα καταχθόνια πνεύματα της γης, όλα τα πνεύματα θα υπακούουν στο  θέλημα σου, όσο το φοράς».

Αυτά είπε και ύστερα σαν όνειρο, σαν περαστικό αεράκι, το όραμα χάθηκε και ο χώρος σκοτείνιασε ξανά. Ο βασιλιάς, έτριψε τα μάτια του νιώθοντας σαν να ξύπνησε από έναν απότομο λήθαργο ή από  ύπνο βαθύ και ανονείρευτο.  Κοίταξε γύρω-γύρω και προς μεγάλη του έκπληξη είδε, στον τοίχο απέναντί του, ακουμπισμένα ένα χρυσό σπαθί και μια ξυλόγλυπτη ράβδο που η κορυφή της είχε το σχήμα της κεφαλής ενός δράκου ενώ η βάση της το σχήμα της ουράς του. Έπειτα, έπιασε να επεξεργάζεται το δακτυλίδι, το στριφογύρισε στα χέρια του, είδε την παράξενη γραφή στο περίγραμμά του και  έμεινε για λίγο να στέκεται σκεπτικός.  Ύστερα από λίγο στριφογύρισε το δαχτυλίδι και το έστρεψε προς την ανατολή διατάζοντας να αποκαλυφθεί ο ένοχος των κλοπών.

Εκείνη την ώρα, στο τρίτο στριφογύρισμα του χρυσού δακτυλοθέσιου, ένα θεόρατο πνεύμα, όμοιο στην όψη με Τζίνι που ήταν λες και είχε ενδυθεί την φωτιά της ερήμου, την πνιγηρή αναπνοή του λίβα, εμφανίστηκε ή … μάλλον προσγειώθηκε με θόρυβο μπροστά στον εστεμμένο ηγεμόνα, βγάζοντας έναν απόκοσμο θόρυβο από την φρικτή σχισμή που κανονικά θα έπρεπε να είναι το στόμα του. Αμέσως μόλις συνειδητοποίησε  ότι κάτι τον ανάγκασε να αφήσει τη δική του θαλερή διάσταση και ότι βρέθηκε ορατός  μπροστά στα μάτια των θνητών,  προσπάθησε να αρπάξει τον Σολομώντα από το λαιμό για να τον πνίξει. Ποιος  ήταν αυτός ο… ανόητος που τόλμησε να τον διακόψει από τα έργα που πράττουν αυτά τα πλάσματα που κρύβονται στις σκιές και το σκοτάδι; Όμως ο Βασιλιάς έμεινε ακλόνητος στη θέση του και χωρίς να χάσει στιγμή, έστρεψε το δαχτυλίδι του προς το δαιμονικό Τζίνι και του έδειξε την αληθινή σφραγίδα του Θεού και το σύμβολο του γραφέα του πεπρωμένου, τα ονόματα δύναμης του ουράνιο δαχτυλιδιού. Το δαιμονικό Τζίνι ζάρωσε και άρχισε να κλαψουρίζει σαν μικρό παιδί και με στριγκή φωνή άρχισε να λέει, «Σε παρακαλώ, Ω! ευγενικέ Βασιλιά μην με βασανίσεις άλλο, μη με πονάς  δείχνοντάς μου τα λάβαρα του ουρανού και τις πέτρες των Αγγέλων. Λυπήσου με και εγώ θα γίνω δούλος, σκλάβος και  υπηρέτης σου παντοτινός. Θα σου αποκαλύπτω κρυμμένους θησαυρούς, θα ξεσκεπάζω τους εχθρούς σου και θα σου δείχνω τα μελλούμενα. Ότι ζητήσεις θα το φέρνω στα πόδια σου».

Εκείνη τη στιγμή ο Σολομώντας άρπαξε τη Ράβδο και το Ξίφος και  διέταξε το πνεύμα να του πει το όνομα και την καταγωγή του, κατόπιν το ανάγκασε να του δείξει τον κόσμο των καταχθόνιων πνευμάτων.  «Είμαι ο Ορνίας κραταιότατε», απάντησε το πονηρό πνεύμα, «Άλλοτε υιός του Ουριήλ, απαρνήθηκα το φως στα χρόνια του ουράνιου πολέμου. Εμφανίζομαι σαν γυναίκα στον ύπνο των ανδρών και κλέβω το σπέρμα τους για να το δώσω στη μητέρα των βδελυγμάτων. Εγώ είμαι που έκλεβα τις προμήθειες που μάζευες για το χτίσιμο του ναού και με αυτές διέφθειρα τους τίμιους του λαού σου για να τους οδηγήσω στη μέθη της ματαιοδοξίας». Ο ηγεμόνας, που είχε πριν λίγο δεχθεί τα δώρα του ουρανού και είχε αποκτήσει δυνάμεις μεγάλες και εξουσία πάνω στα αόρατα βασίλεια, διέταξε το Αυθάδες πνεύμα να πάψει να καυχιέται για τα… κατορθώματά του και να τον οδηγήσει στον αρχηγό των κακοποιών της κόλασης, στο θηριοπρόσωπο βασιλιά των πνευμάτων, που σαν και το ταλαίπωρο, μα βδελυρό, πλάσμα που είχε μπροστά του, αρνήθηκαν το φως της ζωής και προτίμησαν το σκότος του Άδη.

Ο Ορνίας αρνήθηκε μισο-οργισμένος, μισο-φοβισμένος, όμως η νέα προσταγή του νέου του αφέντη δεν του άφησε πολλά περιθώρια. Τον οδήγησε, ασφαλή, μέσα από τα επτά μονοπάτια της λάβας  και τις κοιλάδες των νεκρών, ενώπιον του σάπιου θρόνου του αρχέκακου και ανθρωποκτόνου αρχηγού των πλασμάτων της ανομίας. Τότε ο κραταιότατος βασιλιάς, διέταξε τον  άρχοντα του μυστηρίου της ανομίας να προστάξει τα πνεύματα να τον βοηθήσουν να χτίσει το Ναό της Αγίας Σοφίας. Εκείνος μη μπορώντας να κάνει αλλιώς και ύστερα από τις απαραίτητες αρνήσεις και βωμολοχίες που… ταιριάζουν στη θέση του, τα έστρωσε στη δουλειά!

Έτσι τα πνεύματα, σκλαβωμένα από τη δύναμη του δαχτυλιδιού, ξαμολήθηκαν σε όλες τις χώρες της γης και έφεραν, από παντού πλούτη, χρυσό, ασήμι, διαμάντια και στολίδια ζηλευτά. Όμως η ευλογία του δώρου του ουρανόπεμπτου αγγελιοφόρου δεν σταμάτησε  εδώ, καθώς πριν ακόμα οι λεγεώνες των δαιμόνων δουλέψουν για να ανεγερθεί ο Ναός των Ναών, λίγο πριν συζητήσουν πώς θα σκαφτούν τα θεμέλιά του, το δακτυλίδι έλαμψε στο χέρι του Σολομώντα και, αμέσως μετά, το κρώξιμο ενός γιγάντιου αετού έσχισε  τον αγέρα. Ο Βασιλιάς κοίταξε ψηλά και είδε το πελώριο, μα πανέμορφο πτηνό να πλησιάζει κρατώντας κάτι στα γαμψά του νύχια. Το δυνατό αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε στο χώμα αφήνοντας ένα μεγάλο σκουλήκι, ένα πλάσμα με θωρακισμένο σώμα με φολίδες καμωμένες από διαμάντι! Κι ύστερα, ο  αγέρωχος και περήφανος γιγάντιος αετός, πέταξε ψηλά και χάθηκε στον γαλαζοπόρφυρο ορίζοντα του γλυκού απογεύματος.

Ο Σολομώντας ένιωσε δέος μόλις είδε το δώρο του αετού, είχε μπροστά του τον θρυλικό Σαμίρ! ή αλλιώς τον «Σκώληκα του Θεού», ο οποίος δημιουργήθηκε στο λυκόφως της παραμονής του πρώτου Σαββάτου των αιώνων και ήταν ένα από τα δέκα θαυμαστά πράγματα που δημιουργήθηκαν μέσα στην Εδέμ. Φυλάσσονταν, δε, μέσα στον χαμένο παράδεισο και προστατεύονταν από την πύρινη ρομφαία του Φύλακα της Πύλης της Εδέμ.  Μέχρι, τουλάχιστον, εκείνη τη στιγμή.  Όπως, μαλιστα, έλεγαν οι πρεσβύτεροι του λαού, που ήξεραν τα μυστήρια του κόσμου,  όποιος προσπαθούσε να κλέψει τον Θείο Σκώληκα, τον κατέτρωγε η καταραμένη φλόγα του Ασμοδαίου, του κακόφημου και δύστροπου δαίμονα της  οργής. Ο Σαμίρ ήλθε από τη γη του παραδείσου στον κόσμο των ανθρώπων με σκοπό να εκπληρώσει το σκοπό της δημιουργίας του, να προσφέρει, δηλαδή, τη βοήθεια του στην ανέγερση του επίγειου θυσιαστηρίου της Σοφίας. Έτσι έσκαψε βραχώδη και τραχιά γη και έσκαψε  τα θεμέλια του Ναού, ενώ σπάζοντας τον γρανιτένιο βράχο έκοψε και τις πέτρες που χρησιμοποίησαν τα πνεύματα στο χτίσιμο. Έτσι πολύ σύντομα το οικοδόμημα ήταν έτοιμο και ονομάστηκε ο «Αχειροποίητος Ναός Της Σοφίας».

Βασιλιάδες και Βασίλισσες απ’ όλον τον κόσμο ήλθαν για να δουν αυτό το φημισμένο θαύμα αλλά  και  για να γνωρίσουν τον ηγεμόνα που υπέταξε τα δαιμόνια και έχτισε τον πιο όμορφο Ναό, από όσους είχαν χτιστεί ως τότε. Λένε μάλιστα ότι η  ίδια η Βασίλισσα  της Κόλασης, πήρε ανθρώπινη μορφή και επισκέφτηκε τον Σολομώντα με σκοπό να τον αποπλανήσει. Ο Βασιλιάς καταλαβαίνοντας τους σκοπούς της  πλανεύτρας γυναίκας δεν υπέκυψε στις κολακείες και τις παγίδες της και εκείνη θέλοντας να ανταμείψει τον γοητευτικό άρχοντα που είχε διαλέξει την οδό των αρετών και είχε δώσει την καρδιά και το σώμα του στη σοφία του χάρισε πολλούς θησαυρούς.

Όμως, αλίμονο, η «Μητέρα της Κόλασης» δεν θα μπορούσε να τα παρατήσει έτσι τα πράγματα, να νικηθεί από έναν θνητό, όσο σοφός και αν ήταν αυτός. Έτσι, μέσα στα δώρα άφησε ένα  αντικείμενο δεμένο με ένα πανίσχυρο μαγικό ξόρκι. Έναν  εντυπωσιακό μαγικό  καθρέπτη  από σφυρήλατο ασήμι, στον οποίο όταν θα κοιτάζονταν  ο ηγεμόνας θα αποκτούσε το μικρόβιο της ματαιοδοξίας και θα μεθούσε με το κρασί της πορνείας της γης, ξεχνώντας τη Σοφία. Δυστυχώς ακριβώς έτσι έγινε. Ο Σολομώντας ξέχασε τη Σοφία και άρχισε να γίνεται αδιάφορος για το λαό του, για την αναζήτηση της αλήθειας, για την υπηρεσία της ίδιας της Σοφίας. Οι εχθροί του χαίρονταν για το πάθημα του και τα δαιμόνια κάθε βράδυ έστηναν χορό και έσκαγαν στα γέλια για το κατάντημα του πρώην τυράννου τους. Μέχρι που, μια μέρα, οι ουρανοί λυπήθηκαν την κατάντια του και του έστειλαν σημάδι, μήπως βγει από τον σκοτεινό ύπνο που τον έριξαν τα σκοτεινά μάγια της «Κυράς Των  Βδελυγμάτων». Το δακτυλίδι άρχισε να πυρακτώνει και να καίει στο χέρι του αποκαλύπτοντας ξανά τα αρχαία γράμματα που έφερε πάνω του. Ο Σολομώντας το έβγαλε από το δάκτυλό του και κοιτώντας στα χρυσά βάθη του ξύπνησε, τα μάγια λύθηκαν και η σκοτεινή νύχτα της ψυχής του έγινε, με μιας, παρελθόν.

Έπειτα όμως από λίγο, όπως ήταν καθισμένος στο θρόνο του,  αποκαμωμένος από τα χρόνια και τα βάρη, ο  γέρος άρχοντας  έγειρε στο πλάι και γνώρισε τον τελευταίο φίλο όλων των ανθρώπων, το θάνατο. Το Ξίφος και η Ράβδος έπεσαν στο παγωμένο πάτωμα μπροστά στο θρόνο του, ενώ το δαχτυλίδι εξαφανίστηκε από το χέρι του, χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο λαός τον θρήνησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Έχασε, άλλωστε, τον καλύτερο ηγεμόνα που είχε ποτέ, καιρό αργότερα τα δεινά άρχισαν… Οι πόλεμοι γιγαντώθηκαν και  ο Ναός τελικά γκρεμίστηκε και σήμερα δεν υπάρχει πια. Όμως, οι σοφοί και αυτοί που γνωρίζουν την προφητεία, περιμένουν να επιστρέψει.»

Η Επιστροφή…

«Και κάπου εδώ μικρέ, τελειώνει η ιστορία του πιο σοφού άρχοντα όλων των εποχών», είπε ο Κραλ στον μικρό Αμπρόζ που έτριβε τα μάτια του από τη νύστα. «Ύπνο, γρήγορα» πρόσταξε ο παππούς του και ο μικρός χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα του παραδίνοντας τον εαυτό του στην αγκαλιά του πλανευτή Μορφέα.  Το ίδιο βράδυ ο γέροντας πέθανε, γαλήνια, στον ύπνο του. Χρόνια αργότερα, ο μεγάλος πια Αμπρόζ, επισκεπτόμενος το σπίτι που μεγάλωσε βρήκε μια κρύπτη ακριβώς κάτω από το αρκουδοτόμαρο, πάνω στο οποίο έλεγαν τις ιστορίες τους. Το άνοιγμα της έκρυβε μια μεγάλη έκπληξη για τον νέο άντρα. Μέσα βρίσκονταν η πλάκα της προφητείας, που πριν χρόνια του είχε πει ο παππούς του καθώς και ένας καθρέπτης, ασημένιος και διαμαντοστόλιστος, τυλιγμένος σε μετάξι. Δίπλα του βρίσκονταν ένα σημείωμα με το γραφικό χαρακτήρα του Κραλ, πίσω από αυτό μια περγαμηνή που έλεγε για την επιστροφή του μυθικού Βασιλιά.

To διήγημα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο site lvxsite.wordpress.com.