Απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο «Εχθρός του Λαού», η σταυρική πορεία του Αγίου Νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ (1891-1937), του Γεωργίου Ανσίμωφ, εκδόσεις «Αρχονταρίκι», Έ έκδοση 2015. Ο π. Παύλος Ανσίμωφ ήταν Ρώσος Ορθόδοξος κληρικός που διώχθηκε και μαρτύρησε από το Σοβιετικό Καθεστώς. Ήταν ένα από τα πολλά θύματα του Κομμουνιστικού Καθεστώτος. Κατηγορήθηκε ως «εχθρός του λαού» γιατί ήταν ιερέας και υπέστη φοβερές διώξεις. Το 2005 η Ρωσική Εκκλησία, αναγνώρισε επίσημα την αγιότητά του και έκτοτε συγκαταλέγεται στις τάξεις των Νεομαρτύρων. Ο γιος του π. Παύλου, ο Γεώργιος Ανσίμωφ (1921-2015), διάσημος σκηνοθέτης στο Μπολσόϊ, γνωστός από τις παραστάσεις του σε όλο τον κόσμο σε αυτό το βιβλίο καταγράφει την ζωή του πατέρα του εστιάζοντας στο τελευταίο της διάστημα μέχρι τον μαρτυρικό του θάνατο. Το βιβλίο προλογίζει ο μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος Αντωνόπουλος. 
Οι Μπολσεβίκοι έλεγαν ότι τώρα αυτοί είναι τα αφεντικά της Ρωσίας και θα ρίξουν τον Θεό κάτω, όπως έριξαν τον Τσάρο και θα βάλουν την δική τους κυβέρνηση, τους δικούς τους νόμους, τον δικό τους Θεό.
Η νέα εξουσία επιβάλλεται παντού. Οι μυστικές υπηρεσίες δικτυώνονται, ελέγχουν τα πάντα, παρακολουθούν τους πάντες. Έμπαιναν στα σπίτια των κατοίκων, έψαχναν, άρπαζαν τα πράγματα τους. Μπήκαν στα σπίτια των συγγενών μας, πήραν τις γούνες. Από τις δύο μικρές ξαδέρφες μου, την Ελπίδα και τη Βάλια, άρπαξαν τις πάνινες κούκλες, που τούς είχαν στείλει δώρο στη γιορτή τους. Στα κοριτσάκια είπαν: – Αυτές οι κούκλες θα πάνε στον παιδικό σταθμό να παίζουν όλα τα παιδιά και όχι μόνον εσείς.
Στην Θεολογική Ακαδημία έγινε ή τελετή απονομής των πτυχίων. Φαινόταν ότι δεν είχε και ιδιαίτερη αξία ή σημασία. Οι πτυχιούχοι καταλάβαιναν ότι η αποφοίτησή τους από τη Σχολή σήμαινε μια πορεία σταυρική, μέσα στην κακία και την επιθετικότητα.
Οι άνθρωποι που είχαν κάποια αξία ή περιουσία, ευγενείς, επιστήμονες, όλοι όσοι χαρακτηρίζονταν αστοί, κηρύχθηκαν σε διωγμό. Δήμευση περιουσίας, εξορία, φυλακή, εκτέλεση. Σ’ όλη την Ρωσία απλωνόταν ένα κύμα Ιερής Εξέτασης, κυριαρχούσε η κόκκινη τρομοκρατία. Η αφαίρεση της περιουσίας μετατράπηκε σ’ ένα ανοικτό, χωρίς ντροπή, ανελέητο πλιάτσικο, ποτισμένο με αίμα. Να τι έλεγαν: – Αυτός έχει, εσύ δεν έχεις. Άρπαξέ τα. Η εξουσία είναι δική μας. Δεν σου τα δίνει; Σκότωσε και πάρτα. Ό,τι είχαν, είναι δικό μας πλέον, ανήκει σε μας.
Έτσι ξεκίνησε μία, χωρίς προηγούμενο, αρπαγή της περιουσίας των πολιτών, με την ενθάρρυνση της νέας εξουσίας. Αρπάζουν τα πάντα, από μονοκατοικίες και διαμερίσματα, μέχρι το άλογο, ακόμη και την τσιγαροθήκη και τα υποδήματα. Στην Πετρούπολη κάθε Κυριακή, μπροστά στα χειμερινά ανάκτορα, εξέθεταν και πουλούσαν τα αντικείμενα του παλατιού. Πλήθος ανθρώπων που διψούσαν να πλουτίσουν, μαζεύονταν και άρπαζαν ό,τι έβλεπαν. Καρέκλες, χαλιά, κηροπήγια, τραπέζια, φλυτζάνια. 
Αφού άρπαξαν από παντού έπειτα στράφηκαν και κατά των εκκλησιαστικών αντικειμένων και ιερών σκευών. Επειδή είχε ενσκήψει τότε ο λιμός, δικαιολόγησαν την αρπαγή λέγοντας ότι τα έσοδα «θα πάνε για τους πεινασμένους»…. Οι ευκολόπιστοι παππούληδες και οι πιστοί, αλλά και ο ίδιος ο Πατριάρχης Τύχων, δεν γνώριζαν και δεν μπορούσαν να φανταστούν, ότι αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα, δεν πήγαιναν για τους λιμοκτονούντες αλλά κάπου αλλού. Είτε πρεσαρισμένα και κομματιασμένα, τα έριχναν σε μία άβυσσο που ονομαζόταν «υποχρεώσεις της συνθήκης του Μπρέστ», είτε τα έκλεβαν οι αετονύχηδες. Οι πεινασμένοι όμως περίμεναν, πίστευαν, πέθαιναν από την πείνα κι ευλογούσαν τον Θεό με την αγαθή σκέψη ότι κάποιος ίσως χόρτασε και επιβίωσε.
Το κυνήγι τού θησαυρού, για όλα δηλαδή τα αντικείμενα αξίας, έγινε το κύριο μέλημα για τους κομισάριους της Cheka. Όταν συνέλαβαν τον πατέρα μου άρπαξαν ό,τι βρήκαν στο σπίτι, βιβλίο, γράμματα, το αρτοφόριο, τα άμφια, ακόμη και δύο ασημένια κουταλάκια που βρήκαν στον μπουφέ. Στους εργάτες έταξαν να τους δώσουν τα εργοστάσια, με αυτό το σύνθημα τους εξαγόρασαν. Φυσικά δεν τους τα παρέδωσαν. Τη γη την πήραν από τους αγρότες, οι φτωχοί έγιναν εκατομμύρια, τους πιο ευκατάστατους αγρότες (κουλάκους) τους έδιωξαν από τον τόπο τους, ή τους εξόρισαν ή τους εκτέλεσαν. Τους μορφωμένους, τους επιστήμονες, τους ευγενείς τους ξύρισαν, άλλους τους έβαλαν σε πλοία ή τραίνα και τους έδιωξαν από τη χώρα, αφού πρώτα τους άδειασαν τα πορτοφόλια, τις τσέπες, τις τσάντες τους. Την Λευκή Φρουρά και τους τσαρικούς αξιωματικούς τους ξύρισαν, τους εκτέλεσαν, τους γελοιοποίησαν. 
Τα πανεπιστήμια, τις ακαδημίες, τα ινστιτούτα, τα μετέτρεψαν σε τμήματα ταχείας καταπολέμησης της αγραμματοσύνης. Ήταν μία παρωδία. Έμπαινες χωρίς εξετάσεις, φτάνει να χεις περάσει τις κομματικές εξετάσεις, κι έπαιρνες πτυχίο πάλι χωρίς εξετάσεις. Προετοίμασαν αμέτρητους μυστικούς πράκτορες σε όλη τη χώρα, που έκαναν αναφορές για τους πάντες και τα πάντα. Η δημόσια διοίκηση δόθηκε στα χέρια των πιστών στο κόμμα. Το βασικό κριτήριο δεν ήταν ούτε η γνώση, ούτε η μόρφωση, ούτε η εξειδίκευση, ούτε οι ικανότητες, ούτε η γνώση ξένων γλωσσών. Ένα μόνο μετρούσε: Η πίστη στο κόμμα. Εάν έδινες τα εχέγγυα ότι είσαι πιστός στο κόμμα, άνοιγαν οι δρόμοι. Έτσι, ο καθένας έδειχνε όπως μπορούσε αυτή την πίστη του στο κόμμα. Πρόδιδε τον αδελφό, τον πατέρα, έστελνε αναφορές για τους γείτονές του κ.λπ.
Ιδιαίτερη σημασία είχε η συκοφαντική αναφορά για τον συνάδελφο, ή για τον προϊστάμενο. Όλες οι αναφορές υποβάλλονταν γραπτώς στην ασφάλεια και οι κομισάριοι δεν ερευνούσαν για να επιβεβαιώσουν την καταγγελία. Χωρίς άλλη έρευνα συνελάμβαναν τον υπάλληλο ή τον προϊστάμενο, τον φυλάκιζαν και τον εκτελούσαν. Όμως τον υπάλληλο που κατέθετε τη συκοφαντική αναφορά, τον επιβράβευαν και τον προήγαγαν σε ανώτερη θέση. Το βασικό και παντοδύναμο όργανο από το οποίο εξαρτώντο τα πάντα και το οποίο όλοι φοβούνταν σαν το διάβολο, ήταν η Cheka. 
Cheka ήταν η «ασφάλεια» του νέου καθεστώτος η οποία ιδρύθηκε από τoν Λένιν και οργανώθηκε από τον Ντζερζίνσκι (ο Felix Dzerzhinsky, 1877 – 1926, ο «Τορκεμάδα του Μπολσεβικισμού», – φώτο – είχε πολωνικής καταγωγής μητέρα και εβραϊκής καταγωγής πατέρα). Σκοπό είχε την δίωξη κάθε αντεπαναστατικής ενέργειας. Το 1922 αντικαταστήθηκε από την G.P.U. το 1936 από την N.K.V.D. και τέλος από την K.G.B.
ΚΟ
kokkinosouranos
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
τυχόν ομοιότητες με άλλη χώρα είναι απλά τυχαίες
Έχω επισημάνει ότι τόσο οι πρώτοι αιώνες του ιουδαιοχριστιανισμού, όσο και οι πρώτες δεκαετίες του ιουδαιομπολσεβικισμού είχαν κοινές τακτικές και δράσεις, ο πρώτος στο όνομα του Θεού, ο δεύτερος στο όνομα του λαού… η πίστη της μάζας είναι απαραίτητο συναίσθημα για την “ολοκλήρωση” ενός σχεδίου, είτε αυτή η πίστη προέρχεται για την θρησκεία, είτε για το κόμμα! Βασική ιδιότητα τόσο του ιουδαιοχριστιανισμού, όσο και του ιουδαιομπολσεβικισμού ήταν η προπαγάνδα, η οποία άλλα έλεγε και υπόσχονταν όταν δεν ήταν στην εξουσία… και στην τελική έπραττε εντελώς τα αντίθετα όταν γίνονταν εξουσία! Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ιουδαϊκής προπαγάνδας, είτε αυτή επιτελείται στον θρησκευτικό, είτε στον πολιτικό τομέα, είναι ο δόλος και η εξαπάτηση των μαζών, σε αυτό οι Ιουδαίοι είναι οι πρώτοι επαγγελματίες… για άμεσο χρονικό αποτέλεσμα, λες στους μαλάκες αυτά που αγαπάνε τα αυτιά τους και θέλουν να ακούσουν, για έμμεσο μακροχρόνιο αποτέλεσμα ,διαμορφώνεις και διεμβολίζεις την φτωχή τους άποψη, σε ήδη υπάρχοντα πεδία γνώμης, αλλά σύμφωνα με τα δικά σου συμφέροντα, έτσι προετοιμάζονται γνωμικά και προωθούν λεκτικά τα συμφέροντα σου. Αυτά.
Είναι υποκριτικό να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει δεδομένου ότι στους Εβραίομασώνους Σατανιστές χρωστάτε την ύπαρξη , την χρηματοδότηση , και το άλλοθι σας , καθώς οι Εβραίοι είναι για σας το “οξυγόνο και η αναπνοή σας”. Με το Εβραίος ξυπνάτε και με το Ιουδαίος κοιμάστε . Δημιουργιθήκατε απο αυτούς , για να διχάζετε τους Έλληνες και να πολεμάτε με λύσσα τον Χριστό και την Ορθοδοξία εν γενει . Και μάλιστα με κάθε μέσο , και ειδικά με το ψέμα . Απόδειξη για τα λεγόμενα μου αποτελεί η μέχρι τώρα διαγωγή και τα έργα σας , που είναι γεμάτα φθόνο , ζήλεια , κακοήθεια , εμπάθεια , κάθε είδους μικρότητα , ανασφάλεια , κόμπλεξ κατωτερώτητας , και αχαριστεία . Είσαι δωδαικαθεϊστής ; Μπράβο σου ! “Ανακάλυψες την Αμερική !” Έμας τι μας ανακατεύετε και μας πρίζετε τα συκώτια ψυχάκιδες ; Ποιός σας πειράζει; Σας “κλέψαμε το φαϊ ή το κόκαλο απο το πιάτο”; Που έχετε τόση σχέση με τα ήθη και τον πολιτισμό των Ελλήνων όση έχουν οι Μαο – Μάο απο την ζούγκλα ; Δεν σας πειράζουμε – μην μας πειράζετε ! Μακρυά απο εμας και ειδικά όταν δεν σας δίνει κανείς το δικαίωμα . Κακιασμένες λυσσασμένες στρίγκλες !
Ανώνυμος:Μαλάκας…………….
«18 Πνεῦμα Κυρίου εἶναι ἐπ’ ἐμέ, Διά τοῦτο μέ ἒχρισε, μέ ἀπέστειλε διά να εὐαγγελίζωμαι πρός τούς πτωχούς, Διά να ἰατρεύσω τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν, Νά κηρύξω πρός τούς αἰχμαλώτους ἐλευθερίαν καί πρός τούς τυφλούς ἀνάβλεψιν, Νά ἀποστείλω τούς συντεθλασμένους ἐν ἐλευθερίᾳ, 19 Διά νά κυρήξω εὐπρόσδεκτον Κυρίου ἐνιαυτόν»
κατά Λουκάν, κεφ. Δ΄, 18 – 19
…………………………………Κάθε Μάϊο ἡ μνήμη μας στρέφεται στόν ἱστορικό ἐκεῖνο Μάϊο τοῦ 1823, ὅταν ὁ Διονύσιος Σολωμός ἔγραφε μέσα σέ σύντομο διάστημα τίς 158 στροφές τοῦ Ὕμνου εἰς τήν Ἐλευθερίαν. Βρισκόταν στήν γενέτειρά του Ζάκυνθο καί παρακολουθοῦσε ἀπό ἐκεῖ τήν πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Ἦταν ἐγκατεστημένος στό σπίτι τοῦ φίλου του Στράνη, στόν ὁμώνυμο λόφο λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν πόλη. Λέγεται μάλιστα ὅτι σέ στιγμές βαθειᾶς συγκινήσεως φώναζε:”Βάστα καημένο Μεσολόγγι”! Καί ἔγραφε. Ἐνεπνέετο ἀπό τόν δίκαιο ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων πού εἶχε ξεκινήσει δύο χρόνια πρίν. Ὁ ἐπαναστατημένος Μωρηᾶς ἀπεῖχε μερικά μίλια ἀπό τίς ἀκτές τῆς Ἀγγλοκρατούμενης Ζακύνθου καί τά νέα τῆς Ἐπαναστάσεως ἔφθαναν γρήγορα. Τό ποίημα τοῦ Σολωμοῦ μελοποιήθηκε ἀργότερα ἀπό τόν Κερκυραῖο συνθέτη Νικόλαο Χαλκιόπουλο Μάντζαρο καί τό 1865 μέ Βασιλικό Διάταγμα ὁρίσθηκε νά παιανίζεται ὡς ὁ Ἐθνικός Ὕμνος τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ποιητής δέν πρόλαβε νά ζήσει αὐτή τήν χαρά, διότι εῖχε πεθάνει τό 1857. Τοὐλάχιστον πρόλαβε νά δεῖ ἕνα μικρό μέρος τῆς Ἑλλάδος ἐλεύθερο. Ὁ Ὕμνος του εῖχε ἐπιδράσει θετικά στό ἠθικό τῶν ἐπαναστατῶν, ὅπως εἶχε συμβῆ καί μέ τόν Θούριο τοῦ Ρήγα. Εἶναι ἄραγε συμπτωματικό ὅτι ὁ Σολωμός γεννήθηκε τό 1798, δηλαδή τήν χρονιά κατά τήν ὁποία στραγγαλίσθηκε ἀπό τούς Τούρκους στό Βελιγράδι ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς;
Πολλά ἔχουν γραφεῖ καί λεχθεῖ γιά τό ποίημα αὐτό, τό ὁποῖο προκαλεῖ ρίγη συγκινήσεως σέ κάθε Ἕλληνα, ἐντός ἤ ἐκτός Ἑλλάδος. Πιστεύω ὅτι πρέπει νά μείνουμε λίγο περισσότερο στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική διάσταση τοῦ ἔργου. Ὁ Σολωμός θεωρεῖ καί διακηρύσσει ὅτι ὁ Ἀγώνας τοῦ Γένους δέν γίνεται μόνο γιά τήν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος, ἀλλά καί γιά τήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ θρησκευτικότητα τοῦ Σολωμοῦ εἶναι διάχυτη σέ πάμπολλα ἔργα του. Εἶναι δέ ἐντυπωσιακή ἡ σύνδεσή του μέ τήν Ὀρθοδοξία , ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἔλειψε πολλά χρόνια σπουδάζοντας στήν Ἰταλία μέ Ρωμαιοκαθολικούς δασκάλους. Ὁ καθηγητής Ἡρακλῆς Καλλέργης γράφει σχετικά:
Ἄς προσθέσουμε ὅτι, ὅσο ὁ Σολωμός προχωρεῖ στή μελέτη τῆς ἑλληνκῆς γλώσσας καί ὅσο ἐμβαθύνει στό νόημα τῆς ποίησης, τόσο ἡ θρησκευτικότητά του συνδέεται στενότερα μέ τά ἰδανικά τῆς πατρίδας καί τῆς ἐλευθερίας. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια ἡ πίστη του παίρνει ἑλληνικότερο χρῶμα, ἀλλά καί τό ἰδανικό τῆς πατρίδας θεμελιώνεται στήν θρησκευτική αὐτή πίστη καί ἀπό ἐκεῖ παίρνει δύναμη καί βάθος. Ἡ συνύφανση αὐτή τῶν δύο ἰδανικῶν, πού ὁρίζουν ὁλόκληρο τό ἔργο τοῦ Σολωμοῦ, ἐκδηλώνεται ἔκτυπα στόν “Ὕμνον εἰς τήν Ἐλευθερίαν”, ὅπου -καθώς παρατηρεῖ ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Νικόλαος Τωμαδάκης: ἡ Ἐλευθερία, ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Θρησκεία ὁρίζονται μέ νέα πλατύτατα ὅρια, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, τήν πίστη τοῦ Ἔθνους καί τήν ἱστορία τοῦ παρελθόντος καί τοῦ παρόντος, ἐνῷ μετά ἀπό τόσους αἰῶνες ποιητικῆς ἀδράνειας ἑνώθηκαν πάλι ὁ θαυμασμός πρός τήν Ἑλλάδα καί ἡ πίστη στή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ”. ( Ἄρθρο “Ὁ θρησκευτικός Σολωμός”, περιοδικό Κρητικοί Ὁρίζοντες, τ.9, Ἡράκλειο 1999).
Τό κατ’ ἐξοχήν σημεῖο τοῦ Ὕμνου ὅπου ὁ ποιητής διατρανώνει τήν πνευματική συμπόρευση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμοῦ εἶναι οἱ στροφές 88 -92 πού ἀναφέρονται στήν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Τίς παραθέτουμε, διότι δυστυχῶς πολλοί συμπατριῶτες μας γνωρίζουν μόνον τίς δύο πρῶτες στροφές τοῦ ὕμνου.
Πῆγες εἰς τό Μεσολόγγι
Τήν ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ,
Μέρα πού ἄνθισαν οἱ λόγγοι
Γιά τό τέκνο τοῦ Θεοῦ.
Σοὖλθε ἐμπρός λαμποκοπῶντας
Ἡ Θρησκεία μ’ ἕνα Σταυρό,
Καί τό δάκτυλο κινῶντας
Ὁπού ἀνεῖ τόν οὐρανό,
Σ’αὐτό, ἐφώναξε , τό χῶμα
Στάσου ὁλόρθη, Ἐλευθεριά·
Καί φιλῶντας σου τό στόμα
Μπαίνει μές στήν ἐκκλησιά.
Εἰς τήν Τράπεζα σιμώνει,
Καί τό σύγνεφο τό ἀχνό
Γύρω γύρω της πυκνώνει
Πού σκορπάει τό θυμιατό.
Ἀγρικάει τήν ψαλμωδία
Ὁπού ἐδίδαξεν αὐτή·
Βλέπει τή φωταγωγία
Στούς Ἁγίους ἐμπρός χυτή.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι γιά νά ἐξηγήσει τόν στίχο “μέρα πού ἄνθισαν οἱ λόγγοι” ὁ ἴδιος ὁ ποιητής γράφει στίς σημειώσεις του πού συνοδεύουν τόν Ὕμνο: “Ἀγαλλιάσθω ἔρημος καί ἀνθείτω ὡς κρίνον.Ἠσαῒας κεφ. λε’ “. Ἐνῷ σαφῆ ἀναφορά στό κεφ. κα’ τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου κάνουν οἱ στροφές 97 καί 98 τοῦ Ὕμνου.
Μέ φωνή πού καταπείθει
Προχωρῶντας ὁμιλεῖς·
“Σήμερ’ ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
Ναί τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.
Αὐτός λέγει…Ἀφοκρασθῆτε.
Ἐγώ εἶμ’Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·
Πέστε ποῦ θά ἀποκρυφθῆτε
Ἐσεῖς ὅλοι ἄν ὀργισθῶ;
Ἡ προσήλωση τοῦ Σολωμοῦ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γίνεται φανερή καί ἀπό τόν θρῆνο του γιά τόν ἀπαγχονισμό τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’. Ὁ θρῆνος καταγράφεται στίς στροφές 135 καί 136 τοῦ Ὕμνου.
Ὅλοι κλαῦστε· ἀποθαμένος
Ὁ ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησιᾶς·
Κλαῦστε, κλαῦστε· κρεμασμένος
Ὡσάν νἄτανε φονιάς.
Ἔχει ὁλάνοικτο τό στόμα
Π’ὧρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ
Τ’ Ἅγιον Αἷμα, τ’ Ἅγιον Σῶμα·
Λές πώς θέ νά ξαναβγεῖ….
Ποιά ἦταν τά ἰδανικά τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821; Σαφῶς ἡ Χριστιανική Πίστη καί ἡ Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Αὐτά δηλώνουν τά κείμενά τους. Κι ὅμως σήμερα κάποιοι ἀμφισβητοῦν τήν Ἱστορία, θέλουν νά τήν ξαναγράψουν γιά δικούς τους ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Ἄς μήν βιάζονται, ὅμως, διότι ματαιοπονοῦν. Μέσα στόν Ἐθνικό Ὕμνο τῶν Ἑλλήνων ὁ Διονύσιος Σολωμός διερμηνεύει ξεκάθαρα τά αἰσθήματα ὅλων τῶν ἐξεγερμένων Ρωμηῶν καί βάζει αὐτά τά λόγια στό στόμα τῆς Ἐλευθερίας: (στροφές 148 καί 149).
Τέτοια ἀφήστενε φροντίδα·
Ὅλο τό αἷμα ὅπου χυθεῖ
Γιά θρησκεία καί γιά πατρίδα
ὅμοιαν ἔχει τήν τιμή.
Στό αἷμα αὐτό πού δέν πονεῖτε
Γιά πατρίδα, γιά θρησκειά,
Σᾶς ὁρκίζω ἀγκαλιασθῆτε
Σάν ἀδέλφια γκαρδιακά.
Ὁ Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν τοῦ Σολωμοῦ μπορεῖ κάλλιστα νά ὀνομασθεῖ καί ὁ Ἐθνικός Ὕμνος τῶν Ὀρθοδόξων. Γι’ αὐτό καί ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός παρατηρεῖ χαρακτηριστικά: “Μέσα στό πλαίσιο αὐτό μποροῦν νά θεωρηθοῦν ὀρθόδοξα οἱ ἀναφορές του στό ὑπερκόσμιο φῶς,. Στήν ποίησή του κυριαρχεῖ ἡ οὐράνια φωτοχυσία.Ἡ ἐλευθερία-ὁ μόνιμος ἔρωτάς του- εἶναι λουσμένη στό φῶς: “Φῶς τό χέρι, φῶς τό πόδι, κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς”. Ἐντελῶς πασχαλινή ἡ ἀτμόσφαιρά του: “Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια'( ἴδε στροφή 95 τοῦ Ὕμνου). Τό φῶς ὅμως αὐτό δέν εἶναι φυσικό-κτιστό, διότι ἀναβλύζει ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα( “γλυκοφέγγει ἀπ’ τή θυρίδα τσ’ ἅγιας Τράπεζας τό φῶς”. Εἰς τόν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάυρον, στροφή 111) καί εἶναι οὐράνιο ( “τό φῶς πού σέ στολίζει… σάν ἡλίου φεγγοβολή καί μακρόθεν σπινθηρίζει δέν εἶναι, ὄχι, ἀπό τή γῆ”. Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν, στροφή 94) …” ( Ἀπό τό βιβλίο του Ἰχνηλασία Πνευματικῆς Σχοινοβασίας, ἐκδ, Τέρτιος, Κατερίνη 1999, σελ. 212).
Ὁ Διονύσιος Σολωμός δίδει μαρτυρία Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμοῦ. Αὐτοί πού ἀρνοῦνται τήν σύνδεση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἐθνική μας ταυτότητα μήπως θέλουν ἄραγε νά καταργήσουμε καί τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο;
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΛΗΡΗΣ
Ύμνος Εις την Ελευθερία
Διονύσιος Σολωμός
1. Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετρά τη γη.
2. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά !
3. Εκεί μέσα εκατοικούσες
Πικραμένη, εντροπαλή,
Κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
Έλα πάλι, να σου πη.
4. Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
Και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
5. Δυστυχής! Παρηγορία
Μόνη σου έμενε να λες
Περασμένα μεγαλεία
Και διηγώντας τα να κλαις.
6. Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
Φιλελεύθερη λαλιά,
Ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι
Από την απελπισιά,
7. Κι’ έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
Το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
Κλάψες, άλυσες, φωνές.
8. Τότε εσήκωνες το βλέμμα
Μες στα κλάιματα θολό,
Και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,
Πλήθος αίμα Ελληνικό.
9. Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά.
10. Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
11. Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
12. Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
Σύρε νάβρης τα παιδιά σου,
Σύρε ελέγαν οι σκληροί.
13. Φεύγει οπίσω το ποδάρι
Και ολοκλήγορο πατεί
Ή την πέτρα ή το χορτάρι
Που τη δόξα σου ενθυμεί.
14. Ταπεινότατη σου γέρνει
Η τρισάθλια κεφαλή,
Σαν πτωχού που θυροδέρνει
Κι’ είναι βάρος του η ζωή.
Ανώνυμος:Μαλάκας…………….
110. Κεφαλές απελπισμένες,
Με τα μάτια πεταχτά,
Κατά τ΄άστρα σηκωμένες
Για την ύστερη φορά.
111. Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη
Του Αχελώου νεροσυρμή-
Το χλιμίτρισμα, και οι κρότοι,
Και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.
Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό. Τέταρτον, τη διαφορά που έχουμε και την ανομοιότητα στις μυστικές θυσίες και τις άλλες Ιερουργίες θα την προσκομίσετε για να διαβάλετε και να ανατρέψετε όλη την άχραντη τελετή και λατρεία μας; γιατί, με τα πονηρά σχέδια που μελετήσατε με τη διάνοιά σας εναντίον της εικόνας του Χριστού, ελεγχθήκατε ότι κλονίζετε εκ βάθρων όλη την Ιερή τελετή και τα θεία μυστήρια τών Χριστιανών.
Πέμπτο που πρέπει να πούμε είναι αυτό που στηλιτεύει περισσότερο την ασέβεια και τη μισοχριστία τους: Γιατί δηλαδή στέκεστε στη θεία εικόνα και ξετυλίγετε αυτές τις φλυαρίες, ενώ πρέπει να αναλάβετε τον αγώνα εναντίον του ίδιου του εικονιζόμενου; (πράγμα που κρύβουν ως τώρα). Γιατί αυτό που κυοφορείτε στο μυαλό σας, τον αδιάλλακτο δηλαδή πόλεμο εναντίον του Χριστού, δεν το φανερώνετε αυτό και με τα χείλη και με γυμνό πρόσωπο, αλλά με το πρόσχημα της εικόνας;
Ας μας πουν ότι, επειδή οι Ειδωλολάτρες νομίζουν ότι ο Χριστός εμφανίσθηκε όμοιος με αυτούς, οι Ρωμαίοι επίσης ότι μοιάζει περισσότερο μ’ αυτούς, οι Ινδοί πάλι με τη δική τους μορφή, και οι Αιθίοπες είναι φανερό επειδή μοιάζει με αυτούς. Επειδή συμβαίνουν αυτά, ποιος είναι ο αληθινός Χριστός; ποιος από αυτούς που νομίζουν οι διάφοροι;
Δεν πρέπει άραγε να ομολογούν ότι δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός επιδήμησε με σάρκα στη γη; Και πραγματικά γι’ αυτούς τους άθλιους ούτε και επιδήμησε. Γιατί η κακία που εκδήλωσαν εναντίον των εικόνων, αυτή αποκαλύφθηκε πολύ πρωτύτερα ως λύσσα εναντίον του εικονιζόμενου, γιατί παρακινημένοι από τη διαφορά που νόμισαν εκείνοι ότι υπάρχει, γνωμάτευσαν την πλήρη απόρριψη εκείνου που νόμισαν ότι έχει διαφορά.
Βλέπεις ποιος ήταν ο σκοπός τους και πού απέβλεπε το τέχνασμά τους εναντίον της εικόνας;
Αλλά κοντά σε όσα είπαμε, πρέπει να πούμε εκείνο, όχι σ’ αυτούς (γιατί είναι ανάξιοι), αλλά στους πιστούς και φιλόχριστους, ότι η ανομοιότητα των απεικονήσεων δεν καταστρέφει τη φύση και την αλήθεια της εικόνας.
Γιατί το χρώμα δεν αποδίδει μόνο το σώμα και τη μορφή του εικονιζομένου, αλλά και κάποια διάθεση και πράξη που τη συνοδεύει, και δήλωση παθών, και αφιέρωση σε ιερούς τόπους, και ερμηνεία επιγραφών, και άλλα εξαίρετα σύμβολα, που είναι τελείως αδύνατο να μην παραληφθεί κάποιο, αν όχι τα περισσότερα, στις εικόνες των πιστών. Με την έλλειψη τών οποίων, δεν κατανοούμε λιγότερο, την έννοια και την τιμή του προσώπου που εικονίσθηκε, (απ’ ό,τι αν ήταν όλα παρόντα)· πράγμα που είναι ο σκοπός της εικονογραφίας.
Αυτά με συντομία και όπως απαιτεί ο επιστολικός τύπος Η ακρίβεια όμως της εργασίας με παραχώρηση του Θεού, θα παραπεμφθεί στο οικείο της θέμα.
Μερικές προφητείες τής Π.Δ. για τον Χριστό
Η Παλαιά Διαθήκη περιέχει εκατοντάδες προφητείες για τον Ιησού Χριστό. Για την ακρίβεια, ΕΙΝΑΙ ολόκληρη μια προφητεία για την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου. Και όπως ο Θεός προφήτευσε σε κάθε λαό, έτσι προφήτευσε κυρίως στους Ισραηλίτες για τον Χριστό, από τους οποίους έμελλε να γεννηθεί.
Υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν Θεός, ο Μεσσίας που προφήτευσαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν. Τα γεγονότα που προφητεύτηκαν και εκπληρώθηκαν πανηγυρικά με τόση ακρίβεια, δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με την ύπαρξη θείου σχεδίου.
Θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ
Θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα
Θα γεννιόταν από Παρθένο
Θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι
Θα προδινόταν για 30 αργύρια
Πού θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας
Θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν
Θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό
Θα του προσφερόταν να πιει ξύδι
Θα έβαζαν τα ρούχα του σε κλήρο
Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε
Θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο
Θ’ ανασταινόταν από τους νεκρούς
1. Ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ
Προφητεία: «Κι εσύ Βηθλεέμ, περιοχή του Ιούδα, δεν είσαι καθόλου ασήμαντη ανάμεσα στις επιφανέστερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός, που θα καθοδηγήσει το λαό μου, τον Ισραήλ..» (Μιχαίας 5:12)
Η Βηθλεέμ ήταν μια πολύ μικρή πόλη, απείχε κάπου 10 χλμ από την Ιερουσαλήμ. Το πιο αξιοσημείωτο πράγμα είναι ότι η Παρθένος Μαρία, η μητέρα Του και ο Ιωσήφ, ο αρραβωνιαστικός της, ζούσαν στη Ναζαρέτ, κάπου 200 χλμ βόρεια της Βηθλεέμ. Τον καιρό εκείνο, που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα ή τραίνα η απόσταση αυτή ήταν μεγάλο εμπόδιο για την πραγματοποίηση αυτής της προφητείας. Συνέβη, όμως κάτι, ακριβώς την πιο κατάλληλη ώρα. Ο Καίσαρας Αύγουστος, ο άρχοντας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αποφάσισε ότι κάθε υπήκοος της βασιλείας του θα έπρεπε να γυρίσει στον τόπο της γέννησής του και να απογραφεί. Ο Ιωσήφ καταγόταν από τη Βηθλεέμ, γνωστή επίσης και ως Πόλη του Δαβίδ. Ακριβώς τον καιρό του διατάγματος επρόκειτο να γεννήσει η Μαρία το Γιο της. Η Μαρία και ο Ιωσήφ ξεκίνησαν για το πολυήμερο ταξίδι τους προς τη Βηθλεέμ. Μόλις έφτασαν εκεί, ο Ιησούς γεννήθηκε, εκπληρώνοντας κατά τρόπο θαυμαστό την προφητεία.
2. Ο Μεσσίας θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα
Προφητεία: «Δεν θα λείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα, ούτε νομοθέτης από ανάμεσά του, μέχρι που θα έρθει ο Σηλώ και σ’ Αυτόν θα υπακούνε οι λαοί» (Γένεση 49:10)
Η λέξη Σηλώ, σημαίνει Μεσσίας. Αυτή η προφητεία, ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν από τη φυλή του Ιούδα, ήταν τελείως ασυνήθιστη και παράξενη. Το έθνος του Ισραήλ αποτελούνταν από 12 φυλές. Είχε οριστεί ότι, οι ιερείς του Ισραήλ θα προέρχονταν από τη φυλή του Λευί. Κι όμως, ο Ιησούς εκπλήρωσε αυτή τη προφητεία προερχόμενος από τη φυλή του Ιούδα. Και της Μαρίας και του Ιωσήφ η καταγωγή ήταν από τη φυλή του Ιούδα.
3. Ο Μεσσίας θα γεννιόταν από Παρθένο
Προφητεία: “Γι αυτό, ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι. Δείτε, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και θα ονομαστεί Εμμανουήλ” (Ησαΐας 7:14)
Ο Ιωσήφ και η Μαρία, είχαν μνηστευθεί για να παντρευτούν. Πριν όμως, συμβεί κάτι τέτοιο, η Μαρία είχε μια αγγελική επίσκεψη. Ο άγγελος της είπε ότι, θα έμενε έγκυος, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και θα γεννούσε γιο. Όταν η Μαρία έμεινε έγκυος, ο Ιωσήφ αποφάσισε να την χωρίσει, γιατί νόμισε πως η Μαρία δεν του ήταν πιστή. Τότε παρουσιάστηκε ένας άγγελος και του είπε: «Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις μαζί σου τη Μαρία, τη γυναίκα σου, γιατί αυτό που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο» (Ματθαίος 1:20).
Αρκετές αγγελικές επισκέψεις και άλλα υπερφυσικά συμβάντα που συσχετίζονταν με τη γέννηση του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή, του Προδρόμου, του Ιησού, μελετώντας τα από κοντά, αποδείχνουν το γεγονός της παρθενικής γέννησης του Χριστού.
4. Ο Μεσσίας θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι
Προφητεία: «Έχε χαρά μεγάλη, θυγατέρα Σιών. Να αλαλάζεις θυγατέρα Ιερουσαλήμ. Δες! Ο Βασιλιάς σου έρχεται σε σένα! Αυτός είναι δίκαιος και σώζει. Είναι πράος και κάθεται πάνω σε γαϊδουράκι» (Ζαχαρίας 9:9)
Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού περιγράφεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη 12: 13 – 14. Λέει ότι, ο λαός «πήρε φοινικόκλαδα και βγήκε να τον προϋπαντήσει κραυγάζοντας: Δοξολογείτε: «Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο Βασιλιάς του Ισραήλ». Κι ο Ιησούς, αφού βρήκε ένα γαϊδουράκι, κάθισε πάνω σ’ αυτό, όπως λέει η Γραφή».
5. Ο Μεσσίας θα προδινόταν για 30 αργύρια
Προφητεία: «Και είπα σ’ αυτούς: “Αν συμφωνείτε, δώστε μου αμοιβή. Διαφορετικά αρνηθείτε την. Κι εκείνοι έστησαν την αμοιβή μου: τριάντα αργύρια” » (Ζαχαρίας. 11:12)
Μια από τις εκπληκτικότερες μεσσιανικές προφητείες, είναι το ακριβές ποσό που πληρώθηκε για την κατάδοση του Ιησού. Το βιβλίο του Ζαχαρία γράφτηκε γύρω στα 520 π.Χ., κι όμως η αμοιβή για την προδοσία του Ιησού προφητεύτηκε ακριβώς.
Η εκπλήρωση της προφητείας αυτής αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου: «και (ο Ιούδας) είπε: “Tι θέλετε να μου δώσετε; κι εγώ θα σας τον παραδώσω”. Kι εκείνοι του μέτρησαν τριάντα αργύρια».
6. Που θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας
Προφητεία: «Και είπε Κύριος σ’ εμένα: Ρίξτε τα αυτά στον κεραμοποιό, την τιμή με την οποία διατιμήθηκα απ’ αυτούς. Και πήρα τα τριάντα αργύρια και τα έριξα αυτά στον οίκο του Κυρίου, στον κεραμοποιό» (Ζαχαρίας 11:13)
Η προφητεία αυτή, ότι τα τριάντα αργύρια «ρίχτηκαν στον κεραμοποιό, στον οίκο του Κυρίου», εκπληρώθηκε με έναν ακόμα εκπληκτικότερο τρόπο! Ο Ιούδας, ήθελε να απαλλαχτεί από τα τριάντα αργύρια, όταν τον έλεγξε η συνείδησή του που πρόδωσε αθώο αίμα. Πήγε πίσω στους αρχιερείς και τους είπε ότι, είχε κάνει λάθος. Εκείνοι του αποκρίθηκαν: «Και τι μας νοιάζει εμάς;» Πάνω στην απελπισία του ο Ιούδας, πέταξε την αμοιβή της προδοσίας στο πάτωμα, μέσα στο ναό και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.
Στην περικοπή Ματθαίος 27:6-7 διαβάζουμε σχετικά με αυτό το περιστατικό: «Oι αρχιερείς, λοιπόν, αφού πήραν τα αργύρια είπαν: Δεν επιτρέπεται να τα βάλουμε αυτά στο ταμείο του Ναού, γιατί είναι αντίτιμο αίματος. Έτσι, πήραν την απόφαση σε σύσκεψη κι αγόρασαν μ’ αυτά το χωράφι του κεραμιδά για νεκροταφείο των ξένων».
Καταπληκτικότερη προφητεία, με τέτοια λεπτομέρεια, και τόσο ακριβής εκπλήρωσή της, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
7. Ο Μεσσίας θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν
Προφητεία: «Αλλά αυτός τραυματίστηκε για τις δικές μας ανομίες. Την τιμωρία που έφερε τη δική μας ειρήνη, αυτός την υπέστη, και με τις δικές του πληγές εμείς γιατρευτήκαμε» (Ησαΐας 53:4-5)
Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε με τον βάρβαρο βασανισμό του Χριστού πριν και κατά τη σταύρωση Του. Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ότι, ο Χριστός, πριν από τη σταύρωση Του, δάρθηκε με 39 ραβδισμούς.
8. Ο Μεσσίας θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό
Προφητεία: «Γιατί, σκυλιά με περικύκλωσαν, σύναξη πονηρών ανθρώπων με περιτριγύρισε. Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου» (Ψαλμός 22:16)
Τόσο η Αγία Γραφή, όσο και η ιστορία μαρτυρούν ότι ο Χριστός πέθανε καρφωμένος στα χέρια και στα πόδια.
9. Στο Μεσσία θα προσφερόταν ξύδι να πιει
Προφητεία: «Κι έδωσαν σ’ εμένα χολή για φαγητό και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι» (Ψαλμός 69:21)
Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός κι ενώ βρισκόταν πάνω στο σταυρό, δίψασε. Φώναξε: «Διψάω»! Στον Ιωάννη 19:29 διαβάζουμε σχετικά: «Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένα δοχείο γεμάτο με ξύδι. Εκείνοι, τότε, αφού γέμισαν ένα σφουγγάρι με ξύδι και το περιτύλιξαν σ’ ένα κλαδί από ύσωπο, το έφεραν στο στόμα του Ιησού».
10. Τα ρούχα Του θα τα έβαζαν σε κλήρο
Προφητεία: «Μοιράστηκαν τα ρούχα μου μεταξύ τους, και το ρουχισμό μου τον έβαλαν σε κλήρωση» (Ψαλμός 22:18)
Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, οι στρατιώτες μοιράστηκαν τον ρουχισμό Του, βάζοντας τον σε κλήρο». (Μάρκος 15:24).
11. Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε
Προφητεία: «Αυτός προστατεύει όλα τα οστά του. Κανένα απ’ αυτά δεν θα συντριφθεί» (Ψαλμός 34:20)
Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε με τον εκπληκτικότερο τρόπο. Μετά που σταυρωνόταν ένα πρόσωπο κι έμενε κρεμασμένο πάνω στο σταυρό όλη τη μέρα, ήταν η συνήθεια των Ρωμαίων να σπάζουν τα σκέλη του. Αυτό έκαναν για να επισπεύσουν το θάνατο ώστε οι στρατιώτες να πάνε γρηγορότερα στον καταυλισμό τους. Ο ξαφνικός και ανυπόφορος πόνος, σόκαρε στις περισσότερες περιπτώσεις τον κατάδικο επισπεύδοντας το θάνατο του. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες έσπασαν τα σκέλη των δύο ληστών που είχαν σταυρώσει μαζί με τον Χριστό. Όταν ήρθαν στον Χριστό απόρησαν που Αυτός είχε ήδη πεθάνει. Αντί λοιπόν να Του σπάσουν τα σκέλη, απλώς έμπηξαν ένα ξίφος στο πλευρό Του, εκπληρώνοντας έτσι μέχρι και την παραμικρότερη λεπτομέρεια την προφητεία ότι, τα σκέλη Του δεν θα σπάζονταν. Αυτή η εκπλήρωση ιστορείται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 19:33.
12. Ο Μεσσίας θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο
Προφητεία: «Και ο τάφος του ορίστηκε με τους κακούργους. Όμως, στο θάνατο Του στάθηκε με τον πλούσιο, γιατί δεν έκανε ανομία, κι ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του» (Ησαΐας 53:9)
Ο Χριστός πέθανε ανάμεσα σε δύο ληστές. Όταν ήρθε η ώρα της ταφής Του, δεν είχαν μέρος γι΄ Αυτόν. Υπήρχε ένας πλούσιος που λεγόταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία, που είχε γίνει κρυφός μαθητής του Χριστού. Αυτός που πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού για να το θάψει. Ο Πιλάτος, δέχτηκε την αίτηση του και ο Ιωσήφ έθαψε το σώμα του Ιησού στον τάφο που είχε για τον εαυτό του. Εκπληρώθηκε έτσι η προφητεία ότι ο Ιησούς θα θαβόταν με τον πλούσιο.
13. Ο Μεσσίας θ΄ανασταινόταν από τους νεκρούς
Προφητεία: «Γιατί, δε θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, κι ούτε θα αφήσεις τον όσιό σου να φθαρεί» (Ψαλμός 16:10)
Παρόλο που ο τάφος του Χριστού φυλαγόταν από μια στρατιωτική φρουρά, μετά από τρεις μέρες, Αυτός αναστήθηκε. Οι αρχιερείς, πλήρωσαν τους στρατιώτες για να πουν ψέματα, ισχυριζόμενοι ότι, οι μαθητές του Χριστού ήρθαν κι έκλεψαν το σώμα Του τη νύχτα. Τις επόμενες 40 μέρες, ο Χριστός εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικές περιπτώσεις. Σε μια περίπτωση, πάνω από 500 άνθρωποι Τον είδαν μαζί. Το γεγονός αυτό θα γινόταν δεκτό από οποιοδήποτε δικαστήριο του κόσμου.
Με αυτές τις προφητείες προς το παρόν, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για τα τεκμήρια τής θεότητάς Του, και ελπίζουμε στο μέλλον να δείξουμε πολύ περισσότερα.
Καμία άλλη μορφή δεν επηρέασε τόσο την ανθρωπότητα και την πορεία του κόσμου, όσο ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Εκατοντάδες προφητείες αναφέρθησαν σ’ αυτόν, εκατοντάδες χρόνια πριν γεννηθεί ως άνθρωπος, ενώ άλλαξε και αλλάζει υπαρξιακά και δυναμικά τη ζωή αμέτρητων ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας.
Πληροφορίες για την ιστορική ύπαρξη και τον βίο του Χριστού έχουμε, εκτός από τους τέσσερις Ευαγγελιστές (Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης) που έγραψαν ως μάρτυρες των γεγονότων που περιγράφουν, κυρίως από τους εβραίους ιστορικούς Ιώσηπο και Φίλωνα, τους Ρωμαίους ιστορικούς Τάκιτο και Σουετώνιο, τον Ρωμαίο διοικητή Πλίνιο, αλλά και από Ιουδαϊκές Πηγές (εβραϊκό Ταλμούδ), που αναφέρονται στη δράση του Χριστού και των μαθητών του στην Παλαιστίνη. Η τελείως άγια ζωή που έζησε ο Ιησούς, τα άπειρα θαύματα που έκανε (ανέστησε νεκρούς, θεράπευσε βαριά αρρώστους, τυφλούς χωρίς κόρη οφθαλμού, παράλυτους από τη γέννησή τους, ηρέμησε φουρτουνιασμένες θάλασσες κ.λπ.), τα μοναδικά στην ιστορία λόγια που είπε (περί Τριαδικού Θεού, αγιότητας ζωής, αγάπης προς τους εχθρούς, ισότητας όλων κ.α.), ο ζωοποιός θάνατός Του στο σταυρό (από τον οποίον και μέσα στο μεγαλύτερο πόνο συγχώρεσε τους σταυρωτές του λέγοντας στον Πατέρα Του ότι δεν ξέρουν τι κάνουν), η εκπληκτική ανάστασή του και η θαυμαστή ανάληψή του μπροστά στους μαθητές του, οδηγούν στο γεγονός ότι δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος όπως εμείς, αλλά ο μοναδικός Θεάνθρωπος της ιστορίας, ο Υιός του Θεού, όπως οι Γραφές, αλλά και πολλές εξωβιβλικές προφητείες είχαν προείπει.
Συνέβησαν όμως τα γεγονότα που περιγράφει η Καινή Διαθήκη πραγματικά και αληθινά; Φυσικά! Αφού άλλωστε οι μαθητές Του πέθαναν για τον Χριστό, ενώ υπέστησαν πρώτα εξευτελισμούς, φυλακίσεις, διωγμούς, μαστιγώσεις και εξορίες. Κανείς δεν θυσιάζεται για ένα ψέμα. Αλλά και για επιστημονικούς λόγους είναι απόλυτα εγγυημένη η αλήθεια της Αγίας Γραφής: Πρώτα πρώτα, διαθέτουμε σήμερα πάνω από 600.000 αντίγραφα της ελληνικής Αγίας Γραφής (Παλαιά και Καινή Διαθήκη μαζί) και πάνω από 500.000 ελληνικά χειρόγραφα, που περιέχουν μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα της Καινής Διαθήκης. Επιπλέον, οι ειδικοί επιστήμονες της κριτικής του κειμένου έχουν υπόψιν τους όχι μόνο 10.000 περίπου αντίγραφα της λατινικής Βουλγάτας, αλλά και 9.000 περίπου χειρόγραφα που αφορούν αρχαίες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής στη συριακή, κοπτική, αρμενική, σλαβονική γλώσσα κ.λπ., καθώς και 36.000 πρώιμες αναφορές εκκλησιαστικών συγγραφέων και Πατέρων της Εκκλησίας σε κείμενα της Καινής Διαθήκης (Παπία Ιεραπόλεως, Ειρηναίου Λουγδούνου, Κλήμη Αλεξανδρείας, Ωριγένη, Αθανασίου, Τερτυλλιανού, Ιερωνύμου, Αυγουστίνου κ.α.). Το πλήθος τόσων και τόσων χειρογράφων, καθώς και το ότι έχουν μεταξύ τους ελάχιστες διαφορές, συνηγορούν για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Άλλωστε, ενώ τα έργα του Θουκυδίδη, του Αριστοτέλη, του Ιουλίου Καίσαρα κ.λπ. σώζονται σε αντίγραφα που απέχουν 1.300 χρόνια περίπου από την εποχή που γράφτηκαν, η Καινή Διαθήκη σώζεται σε κώδικες που απέχουν μόλις 200 χρόνια από την εποχή που εγράφησαν τα ευαγγέλια (Και γνωρίζουμε ότι γράφτηκαν από το 75-100 μ.Χ.). Τέλος, έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα πάνω από 100 πάπυροι, ορισμένοι εκ των οποίων χρονολογούνται πολύ κοντά στα γεγονότα των παθών του Κυρίου (λ.χ. εδάφια του κατά Ιωάννη ευαγγελίου από το 120 μόλις μ.Χ.).Επομένως και από άποψη αρχαιότητας η Καινή Διαθήκη είναι το πιο αξιόπιστο βιβλίο του κόσμου.
Ορισμένοι διατείνονται ότι καταρρίπτεται η αλήθεια της Αγίας Γραφής λόγω των πολλών θαυμάτων που περιέχει. Ο διάσημος, με βραβείο Νόμπελ, αυστριακός φυσικός Victor Hess, απάντησε σε σχετικό ερώτημα ως εξής: «Δεν μπορώ, είπε, να καταλάβω γιατί ο παντοδύναμος Θεός, που δημιούργησε τα πάντα, δεν θα ήταν σε θέση, αν ήθελε, να αλλάξει την φυσική πορεία των πραγμάτων».
Εκατοντάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, καταγράφτηκαν πολλές προφητείες στην Αγία Γραφή (αλλά υπάρχουν και σε πολλά εξωβιβλικά κείμενα) σχετικά με τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής Του. Όλες αυτές οι προφητείες δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με την ύπαρξη θείου σχεδίου. Είναι όμως γνήσια τα κείμενα και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.); Απόλυτα! Ολόκληρη η Π.Δ. μεταφράσθηκε όπως γνωρίζουμε τον 4ο αιώνα π.Χ. από το εβραϊκό πρωτότυπο στα ελληνικά. Είναι η λεγόμενη «Μετάφραση των Εβδομήκοντα». Άρα η Π.Δ. που κατέχουμε εμείς σήμερα είναι γνήσια, εφόσον έγινε από εβραίους και για τους εβραίους και όχι για τους χριστιανούς. Επιπλέον, στα κείμενα της Νεκράς Θάλασσας, που ανακαλύφθηκαν το 1947 στα σπήλαια του Qumran (Κουμράν) της Παλαιστίνης, βλέπουμε ολόκληρα κείμενα (π.χ. το βιβλίο του Ησαΐα) να είναι ίδια με εκείνα που διαθέτει η Εκκλησία σήμερα για την Π.Δ. Τα κείμενα μάλιστα των Παπύρων του Κουμράν χρονολογούνται τουλάχιστον από το 150 π.Χ. κ.ε. Ακόμη, η μαθηματική πιθανότητα να «συνέπεσαν τυχαία» 48 μόνο προφητείες στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι, σύμφωνα με το σπουδαίο μαθηματικό Peter Stoner, 1 προς 10157 (ο αριθμός 10 ακολουθούμενος από 157 μηδενικά), δηλαδή εντελώς απίθανη περίπτωση και δεν συζητάμε φυσικά καθόλου για την αντίστοιχη μαθηματική σχέση που θα ίσχυε στην περίπτωση των 300 περίπου προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης για τον Μεσσία. Αναφέρουμε επιγραμματικά μερικές μόνο από τις προφητείες που εκπληρώθηκαν κατά γράμμα και που αφορούν στα πάθη του Κυρίου:
– – Θα προδινόταν ο Μεσσίας για τριάντα αργύρια (Ζαχ. 11,12), όπως και έγινε στη ζωή του Χριστού από τον Ιούδα. Και μάλιστα, συνεχίζει η προφητεία (500 χρόνια π.Χ.), με αυτά θα αγόραζαν τον αγρό κάποιου κεραμιδά, πράγμα που επαληθεύτηκε κατά γράμμα.
– Ο δίκαιος Μεσσίας θα τραυματιζόταν για τις δικές μας ανομίες και με τις πληγές του θα γιατρευόμασταν εμείς. Όπως το αναφέρει ο Ησαΐας (8ΟΟ χρόνια π.Χ.), έτσι και έγινε. Αλλά και ο προφ. Ιερεμίας αναφέρει για τον Μεσσία ότι «ως αρνάκι άκακο θα οδηγηθεί στη θυσία» (11,19). Και ο προφήτης Ησαΐας προσθέτει: «Αυτός πάνω του κουβαλά τις αμαρτίες μας και για μάς υποφέρει» (53,4).
– Θα πέθαινε με σταυρικό θάνατο, γράφει ο ψαλμός 22 (16), τρυπημένος στα χέρια και τα πόδια του.
– Θα του έδιναν ξύδι να πιεί, αντί για νερό (Ψλμ. 69,21), γεγονός που έγινε πάνω στον σταυρό.
– Τα ρούχα του θα τα έβαζαν σε κλήρο αναφέρει πάλι ο ψαλμός (22,18). Αυτό έγινε από τους στρατιώτες κάτω από το σταυρό.
– Κόκκαλό του δεν θα σπάσει (Ψλμ. 34,20) αναφέρει και πάλι το προφητικό κείμενο. Πράγματι ενώ στους δύο κακούργους έσπασαν οι στρατιώτες τα σκέλη, ο Ιησούς δεν υπέστη τέτοιο πράγμα, διότι είχε ήδη εκπνεύσει.
– Ο Ησαΐας ακόμη μάς λέει κάτι πολύ σημαντικό. Ότι «ο τάφος του ορίστηκε με τους κακούργους. Όμως στο θάνατό του στάθηκε με τον πλούσιο» (53,9): Πέθανε πράγματι ανάμεσα σε δύο ληστές. Αλλά μετά τον θάνατό του ενταφιάστηκε στον τάφο που προοριζόταν για τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, πλούσιο και μυστικό ακόλουθο του Ιησού.
– Μοναδική είναι και η προφητεία για την ανάστασή του. Ο ποιητής και προφήτης βασιλιάς Δαυίδ αναφωνεί: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα επιτρέψεις ο άγιός σου να γνωρίσει σωματική αποσύνθεση (διαφθορά)» Πράγματι ο Δαυίδ πέθανε και το σώμα του έλιωσε στο χώμα, αλλά η προφητεία προοριζόταν για τον Υιό του Θεού, που τρεις μέρες παρέμεινε ως άνθρωπος στον άδη και την τρίτη αναστήθηκε, χωρίς να δει μάλιστα διαφθορά το σώμα του, δηλαδή αποσύνθεση. (Ψλμ. 16,10).
– Θυμίζουμε και την εκπλήρωση της προφητείας του Αισχύλου στην τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης». Εκεί ο θεός Ερμής ενημερώνει τον δεμένο στον Καύκασο Προμηθέα ότι δεν θα λάβουν τέλος τα βάσανά του, παρά μόνο όταν ένας θεός κατέβει ο ίδιος στα τρίσβαθα του άδη, παίρνοντας πάνω του τα πάθη του (στιχ. 1026-9). Αυτή τη σωτηρία έφερε με την θυσία Του για όλη την ανθρωπότητα και για όλες τις γενιές των ανθρώπων ο αναμάρτητος Κύριος.
Λίγα λόγια παρακάτω για το σπουδαιότερο ιστορικό γεγονός, την Ανάσταση του Θεανθρώπου, την οποία ο ίδιος ο Ιησούς προείπε πολλές φορές: π.χ. «Γκρεμίστε αυτό το ναό (εννοούσε το σώμα Του) και εγώ θα τον ξαναχτίσω σε τρεις ημέρες» (βλ. και Λουκ. 18:31). Η ανάσταση προσεγγίζεται κυρίως με πίστη, λειτουργικά και προσευχητικά, αλλά υπάρχουν γι’ αυτήν και ατράνταχτες λογικές αποδείξεις:
– Ο τάφος στον οποίον είχε τοποθετηθεί το νεκρό σώμα του Ιησού βρέθηκε άδειος! Δεδομένου του ισχυρότατου από στρατιώτη λογχίσματος στην πλευρά, αλλά και των πολλών ραβδισμών που είχε πρωτύτερα δεχθεί, την μεγάλη απώλεια αίματος και του σταυρικού μαρτυρίου, ο Χριστός είχε πράγματι πεθάνει. Ο κενός τάφος δεν εξηγείται παρά μόνο με την ανάστασή Του. Άλλωστε την είσοδό του είχαν κλείσει με βαρύ ογκόλιθο και φυλασσόταν από ανύσταχτους και οπλισμένους Ρωμαίους στρατιώτες. Τους Ιουδαίους ακόμη δεν συνέφερε να χαθεί το σώμα του Ιησού από τον τάφο, αφού αυτό θα σήμαινε διάδοση της ανάστασής του, ενώ οι μαθητές Του τον είχαν ήδη αρνηθεί από φόβο και είχαν κρυφτεί, πριν ακόμη σταυρωθεί.
– Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός εμφανίσθηκε πολλές φορές στους μαθητές Του. Μετά την ανάσταση Του, ο Ιησούς εμφανίστηκε 10 φορές στους μαθητές του και ο απόστολος Παύλος (που υπήρξε πριν γνωρίσει εμπειρικά τον Χριστό σφοδρός πολέμιος των χριστιανών) διαβεβαιώνει ότι παρουσιάστηκε ακόμη σε 500 περίπου ανθρώπους. Οι αναστάσιμες εκείνες εμφανίσεις του Χριστού (για 40 ημέρες, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ και σε διαφορετικές τοποθεσίες) ήταν απολύτως πραγματικές, αφού τους μιλούσε, τους δίδασκε, προχωρούσαν μαζί, έτρωγαν μαζί, τον ακουμπούσαν κ.α.
– Η ανάσταση είναι ο λόγος που η Εκκλησία υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες. Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός και το σώμα του Χριστού στην αιωνιότητα. Το κέντρο του κηρύγματός της βασίζεται στην ανάσταση του Κυρίου (Πράξεις 2:14-36). Τότε μόνο θα έπαυε να υπάρχει και να δρα η Εκκλησία στην ιστορία, μεταπλάθοντας τον κόσμο σε βασιλεία του Θεού, αν οι εχθροί του σταυρού του Χριστού παρουσίαζαν δημόσια το νεκρό του σώμα. Δεν το έκαναν, ούτε τότε, ούτε τώρα, γιατί ο Κύριος έχει αληθινά αναστηθεί με το σώμα του.
– Η ανάσταση του Κυρίου προξένησε πνευματική και υπαρξιακή αλλαγή στη ζωή των μαθητών και των αποστόλων Του, αλλά και την εμφάνιση εκατομμυρίων μαρτύρων, αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας. Όπως διασώζουν οι ευαγγελιστές, οι μαθητές Εκείνου δεν πίστευαν αρχικά ότι θα αναστηθεί από τους νεκρούς. Είχαν μάλιστα απογοητευθεί και επέστρεψαν στις παλιές τους εργασίες [Αυτό πιστοποιεί ακόμη ότι δεν είχαν ψευδαισθήσεις διαδίδοντας στη συνέχεια την ανάστασή Του, αφού δεν ανέμεναν εναγώνια, σύμφωνα με τη σύγχρονη Ψυχολογία, ένα τέτοιο γεγονός]. Μετά την ανάστασή του όμως, και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, κήρυτταν δυναμικά και δημόσια και δεν φοβήθηκαν φυλακίσεις και δαρμούς, αλλά ούτε και αυτόν τον θάνατο. Και οι 10 απόστολοι του Χριστού (ο Ιούδας είχε απαγχονισθεί και ο Ιωάννης πέθανε σε βαθειά γεράματα) πέθαναν μαρτυρικά, με διάφορους τρόπους: Με σταυρικό θάνατο, με μαχαίρι, στη φωτιά, από τόξο ή από βασανιστήρια. Αυτό αποδεικνύει την αλήθεια των λεγομένων τους. Άλλωστε, εκατομμύρια μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών χρόνων έδωσαν τη ζωή τους για τον αγαπημένο και Θεό τους, Ιησού, ενώ ο Χριστός άλλαξε και αλλάζει ψυχοσωματικά, δυναμικά και καθημερινά τη ζωή αμέτρητων απίστων, αδιάφορων, δυστυχισμένων, αποθαρρυμένων, απελπισμένων ανθρώπων.
Μεγάλοι εξάλλου φιλόσοφοι, διανοούμενοι και συγγραφείς (όπως ο ιερός Αυγουστίνος, ο εξέχων φυσικομαθηματικός Πασκάλ, ο πολυτάλαντος φιλόσοφος C.S. Lewis και ο σπουδαίος λογοτέχνης Ντοστογιέφσκι), συμπεριέλαβαν έπειτα από θρησκευτική οδύσσεια ζωής τον Χριστό στη ζωή τους και αναστήθηκαν καρδιακά, πνευματικά και αληθινά.
Κι αυτό διότι ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά μια φιλοσοφία ζωής, ούτε σημαίνει τυφλή υπακοή σε απρόσωπους ηθικιστικούς κανόνες. Δεν είναι ιδεολογία και αφηρημένες διδασκαλίες, αλλά στηρίζεται σε μια ζωντανή και προσωπική σχέση με τον αναστημένο και ζωντανό Σωτήρα, Ιησού Χριστό, που πραγματοποιείται με την καθημερινή προσευχή, την μετάνοια, την ταπείνωση του ανθρώπου, την διαρκή Θεία Κοινωνία και τα έργα αγάπης.
Μανιάτη Βηρσαβεέ…..”Μπράβο να εισαι καλα ”
ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Γεν. 3,15)
Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και πριν την ‘τιμωρία’ τους από τον Θεό (στην ουσία αυτοτιμωρία τους), είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: «Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. ΕΚΕΙΝΟΣ θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα» (Γεν. 3,15).
Οι Ο΄ (Εβδομήκοντα) με τη λέξη ‘σπέρμα’ αποδίδουν την εβραϊκή λέξη ‘ζερά’, η οποία είναι συλλογική με γραμματική μορφή ενικού αριθμού. Ήδη η αρχαία Εκκλησία (π.χ. Ειρηναίου Λυώνος «Κατά Αιρέσεων» 3,22, PG 7,957 εξ.) είδε στην πρώτη αναφορά (‘στο σπέρμα σου’) το διάβολο. Και στη δεύτερη (‘στο σπέρμα της’ = στον απόγονό της) την προτύπωση της γέννησης του Χριστού από την Παρθένο Μαρία (βλ. ‘Η Αγία Γραφή’, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας). Την ίδια έννοια αποδίδει και ο Παύλος στο χωρίο, όταν λέει: «Οι επαγγελίες δόθηκαν στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει: ‘και στους απογόνους’, όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: ‘και στον απόγονό σου’. Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3,16). Και πάλι λέγει: «Ο Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας» (Ρωμ. 16,20). Η θεολογική σημασία του στίχου έγκειται στο γεγονός ότι, όπως δια μέσου της γυναίκας (Εύας) η πανουργία του διαβόλου έφερε την αμαρτία και τον θάνατο στον κόσμο, έτσι πάλι δια μέσου της γυναίκας (Παναγίας) η χάρις του Χριστού θ’ απαλλάξει την πεπτωκυία ανθρωπότητα από την αμαρτία και το θάνατο (βλ. Στ. Καλαντζάκη, ‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός’, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ.).
Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι όλοι οι λαοί στη φιλολογική τους γραμματεία είχαν παραδόσεις περί ελεύσεως χρυσής εποχής κατά την οποία θα τερματιστεί η δύναμη του κακού και της αμαρτίας και θα λάμψει περίοδος μεσσιανικής εποχής, όπου μέγας βασιλέας και σπουδαίος ήρωας με θείες ιδιότητες θα φανεί για να οδηγήσει σε εποχή ειρήνης, καταλλαγής και ευτυχίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Τέτοιου είδους έμμεσες προφητείες ανευρίσκουμε στους Πέρσες, στους Ινδούς, στους Κινέζους, στους Αιγύπτιους, στους Έλληνες, στους Γερμανούς, στους Μεξικάνους και Περουβιανούς (βλ. Παν. Τρεμπέλα, ‘Απολογητικαί Μελέται Δ’, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1973). «Ιδού, έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος, που θα σηκώσω στον Δαυίδ Βλαστό Δίκαιο, και θα βασιλεύσει ως Βασιλιάς, και θα ευημερήσει και θα κάνει Κρίση και Δικαιοσύνη πάνω στη γη» (Ιερεμίας, 23,5).
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (Γεν. 49,10).
«Ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσα από τα πόδια του, ΩΣΟΤΟΥ ΕΡΘΕΙ (ΘΕΙΟΣ) ΑΡΧΟΝΤΑΣ (ο Σηλώ), σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν (προσδοκία εθνών)» (Γεν. 49,10).
Ο πατριάρχης Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, καλεί τα παιδιά του και τους αναγγέλλει την προηγηθείσα προφητεία. Ενδιαφέρον είναι ότι επιμένει στο ρόλο της φυλής του Ιούδα και όχι στους αγαπημένους του, Ιωσήφ και Βενιαμίν, ούτε και στη φυλή του Λευΐ από την οποία θα προερχόταν η Ιουδαϊκή ιεροσύνη. Το εβραϊκό κείμενο επικεντρώνεται στη φράση ‘Σηλώ’, την οποία η Ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση ερμηνεύουν ως «Ειρηνοποιός» και «Μεσσίας». Ο χρησμός επίσης μπορεί να αναφερόταν στον Δαυίδ, αλλά ως τύπο του Μεσσία. Έτσι τουλάχιστον το εξέλαβαν και οι Ιουδαίοι. Το σημαντικότερο σημείο και η επαλήθευση της προφητείας βρίσκεται στο εξής: “Oπως δείχνει η ιστορία, ‘το σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας’ αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα ΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ πάνω στη γη. Η έλευσή Του συνέπεσε με τις ‘τελευταίες ημέρες’, τότε δηλαδή που συμπληρώθηκε ο χρόνος τον οποίο είχαν προαναγγείλει οι προφήτες. Ο Ηρώδης, δηλ. ο αυτουργός της σφαγής των αθώων παιδιών, είναι ο τελευταίος βασιλιάς των Εβραίων”. Όχι πολλά χρόνια μετά απ’ αυτόν, η Ιουδαία μαζί με την Ιερουσαλήμ υπήχθησαν υπό την διοίκηση Ρωμαίου Ηγεμόνος, ο οποίος και επικύρωσε την καταδίκη του Κυρίου Ιησού. Και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του (βλ. ‘Υπόθεση Ιησούς’, Vittorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980 και Απολογητικαί Μελέται Δ΄’, όπου ανωτέρω).
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΑΑΜ (Αριθμ. 24,16-17)
Ο Βαλαάμ υπήρξε προφήτης (Β’ Πέτρ. 2,16) και λάτρευε τον Θεό (Αριθμ. 22,5-24,20) στη Μεσοποταμία, όπου και η πατρίδα του Αβραάμ. Προσκληθείς υπό του Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, να καταρασθεί τους Ισραηλίτες επειδή φοβήθηκε τη δύναμή τους (Αρ. 22,6), ο άνδρας αυτός προέβη αντίθετα σε ευλογία του Ισραήλ και προφήτευσε το μέλλον του, λέγοντας: «Λόγος του Βαλαάμ, γιού του Βεώρ, Λόγος εκείνου …που βλέπει οράματα του Παντοδύναμου και που, όταν πέφτει σε έκσταση, τα μάτια του ανοίγονται. Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον ατενίζω, μα όχι από κοντά. ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί απ’ τον Ισραήλ, που θα χτυπήσει τα μηλίγγια της Μωάβ και την κορφή του κεφαλιού όλων του Σηθ των απογόνων…» (Αρ. 24,16-17).
Το άστρο κατά την παλαιά Ανατολή σήμαινε κάποιον Θεό ή βασιλέα θεοποιηθέντα. Θυμίζει δαυιδική μοναρχία αλλά και την έλευση του Μεσσία από τη γενιά του Δαυίδ. Ως Μεσσιακή προφητεία την εξέλαβαν και οι τρείς Χαλδαϊκές παραφράσεις, αλλά και όλοι οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι. Άλλωστε και η προσωρινή επιτυχία του ψευτομεσσία Βαρκοχεβά προέκυψε από την ετυμολογία του ονόματός του, που σήμαινε «υιός αστέρος», και επειδή εφάρμοζε την προφητεία στον εαυτόν του. Η προφητεία προαναγγέλλει παγκόσμια κυριαρχία και νίκη πάνω και στους εχθρούς του Ισραήλ (Μωάβ και Ησαύ) και στους εναπομείναντες απογόνους του Αδάμ (υιοί Σηθ) μετά τον Κατακλυσμό.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΩΫΣΗ (Δευτερ. 18,17-19)
Τότε ο Κύριος μού είπε: «Εγώ, θα αναδείξω μέσα από τον ίδιο τους το λαό ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ. Θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του και θα τους λέει όλα όσα εγώ θα τον διατάζω. Αν κάποιος δεν δώσει προσοχή στα λόγια μου, δηλαδή σ’ αυτά που θα λέει ο προφήτης εξ ονόματός μου, εγώ ο ίδιος θα τον τιμωρήσω» (Δευτ. 18,17-19).
Μόνο ο Μεσσίας μπορούσε όμως να είναι όμοιος με το Μωυσή, ο οποίος και σύμφωνα με την Συναγωγή υπήρξε ο μέγιστος προφήτης (Δευτ. 34,10). Ο Μεσσίας δηλαδή αναμενόταν και από τους Ιουδαίους ως νέος Μωυσής. Στα χρόνια ήδη του Ιωάννη του Προδρόμου οι Ιουδαίοι βεβαιώνουν ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προφήτης της συγκεκριμένης προφητείας: «Μήπως είσαι ο προφήτης που περιμένουμε;», ρώτησαν τον Πρόδρομο Ιωάννη, «κι εκείνος απάντησε: ‘Όχι’» (Ιω. 1,21). Ο απ. Πέτρος και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος εφάρμοσαν τα λόγια της προφητείας στο πρόσωπο του Ιησού (Πρ. 3,22-23 & 7,37). Διότι πράγματι ο Ιησούς, φώναξε δυνατά και είπε: «Όποιος ακούσει τα λόγια μου και δεν τα δεχθεί, αυτόν δεν θα τον κρίνω εγώ, γιατί δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω … Ο λόγος που κήρυξα, αυτός θα τον κρίνει την έσχατη ημέρα. Γιατί εγώ δεν δίδαξα από μόνος μου, αλλά ο Πατέρας που μ’ έστειλε εκείνος μου όρισε τι να πω και τι να κηρύξω» (Ιω. 12,47-49).
ΨΑΛΜΟΣ 2 (στίχ. 2 & 7)
«Της γης οι βασιλιάδες συσπειρώθηκαν κι οι άρχοντες μαζεύτηκαν ενάντια στον Κύριο, στον εκλεκτό του ενάντια….. Διακηρύττω εκείνο που ο Κύριος αποφάσισε. Μου είπε: ΓΥΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ» (2,2 & 7).
Ο Ψαλμός είναι βασιλικός και μεσσιανικός. Εικονίζει: α) την ενθρόνιση του βασιλιά, όπου και διαβαζόταν ο σχετικός ψαλμός, β) την προς τιμήν του βασιλέα απαγγελία του σε γιορτές στη Σιών, γ) κυρίως δηλώνει για την Εκκλησία και τους Πατέρες την αΐδια και υπεράνω λόγου γέννηση του Υιού του Θεού από τον Πατέρα του. Το γεγονός ενισχύει η θεολογική γραμμή του Παύλου, που αναφέρεται στον ψαλμό για να δηλώσει ότι ο Υιός δεν είναι άγγελος Θεού, αλλά Θεός ο ίδιος. Διότι λέγει: «Σε κανέναν από τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: ‘Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα’. Ούτε πάλι είπε για κανέναν: ‘Εγώ θα είμαι πατέρας του και αυτός θα είναι Υιός μου’» (Εβρ. 1,4-5). Οι πρώτοι χριστιανοί ανέφεραν στον Ιησού τον Ψαλμό αυτόν και έλεγαν προσευχόμενοι «Γιατί φρύαξαν τα έθνη …εναντίον του Κυρίου και του Μεσσία του; Πραγματικά εναντίον του αγίου δούλου σου Ιησού, που εσύ τον έχρισες Μεσσία, συγκεντρώθηκαν ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μαζί με πλήθος εθνικών και Ιουδαίων για να κάνουν όσα είχε ορίσει προηγουμένως η δύναμή σου και η σοφία σου να γίνουν» (Πρ. 4,25-28).