Η ζωή από μόνη της είναι εύκολη, εμείς την κάνουμε δύσκολη
Μεγάλωσα σε ένα φτωχό χωριουδάκι στο βορειοανατολικό τμήμα της Ταϊλάνδης. Όταν ήμουν μικρός η ζωή μού φαινόταν εύκολη και γεμάτη χαρά.
Όταν όμως ήρθε η τηλεόραση στο χωριό, ο κόσμος άρχισε να νιώθει φτωχός. Οι συγχωριανοί μού έλεγαν ότι πρέπει να δουλέψω σκληρά αν θέλω να πετύχω στη ζωή μου. Δεν ένιωθα πια καλά με τον εαυτό μου. Άρχισα να νιώθω κι εγώ φτωχός.
Έτσι, έφυγα για την πρωτεύουσα, την Μπανγκόκ. Εκεί, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Σπούδαζα, μάθαινα πολλά πράγματα και δούλευα πάνω από 8 ώρες την ημέρα, ενώ έτρωγα μόνο ένα γεύμα νουντλς και μερικές φορές και λίγο ρύζι. Το βράδυ κοιμόμουν με πολλά άλλα άτομα στο ίδιο δωμάτιο. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι: αφού δουλεύω τόσο σκληρά, γιατί η ζωή μου είναι τόσο δύσκολη; Κάτι δεν πάει καλά. Ενώ παράγω πολλά πράγματα, δεν παίρνω σχεδόν τίποτα πίσω.
Προσπάθησα να σπουδάσω σε μια σχολή στο πανεπιστήμιο, αλλά δυσκολευόμουν πολύ, κυρίως επειδή τα μαθήματα ήταν πολύ βαρετά. Και επιπλέον, οι περισσότερες σχολές σήμερα προσφέρουν καταστροφικές γνώσεις. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει παραγωγική γνώση στα πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, αν σπουδάσεις αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός, μαθαίνεις πώς να καταστρέφεις το περιβάλλον. Όσο περισσότερο δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο καταστρέφουν τα βουνά και τις πεδιάδες.
Νιώθω πως ό,τι κάνουμε μας κάνει τη ζωή δύσκολη αντί να την κάνει εύκολη. Στο χωριό μου παλιά, όλοι δουλεύανε μόνο δύο μήνες το χρόνο. Για ένα μήνα σπέρναμε το ρύζι και για ένα μήνα μετά το μαζεύαμε. Τους υπόλοιπους δέκα μήνες καθόμασταν. Γι’ αυτό στην Ταϊλάνδη έχουμε τόσα πολλά φεστιβάλ. Κάθε μήνα έχουμε και από ένα διαφορετικό φεστιβάλ! Και εννοείται ότι όλοι παίρνουν έναν υπνάκο το μεσημέρι μετά το φαγητό.
Ακριβώς λοιπόν, επειδή οι άνθρωποι εκεί έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, γνωρίζουν ποιες είναι οι πραγματικές τους ανάγκες. Βρίσκονται σε επαφή με τον εαυτό τους. Και όλοι οι άνθρωποι θέλουν τα ίδια πράγματα: ευτυχία, αγάπη και να απολαμβάνουν τη ζωή τους. Όταν ζεις έτσι βλέπεις τις ομορφιές της ζωής και τις εκφράζεις κι εσύ με διάφορους τρόπους. Κάποιοι σκαλίζουν όμορφα σχέδια στις λαβές των μαχαιριών, άλλοι φτιάχνουν όμορφα καλάθια… Σήμερα κανείς δεν το κάνει πια αυτό. Όλοι χρησιμοποιούν παντού το πλαστικό.
Έτσι, παράτησα τις σπουδές μου, έφυγα από την Μπανγκόκ και γύρισα στο χωριό μου. Εκεί άρχισα να θυμάμαι σιγά σιγά πώς ζούσα όταν ήμουν μικρός. Άρχισα να δουλεύω δύο μήνες το χρόνο, καλλιεργούσα ρύζι και έθρεφα έξι άτομα στην οικογένειά μου. Έκανα και ένα μικρό κήπο και τον φρόντιζα για λιγότερο από 15 λεπτά την ημέρα και είχα περισσότερα από τριάντα είδη λαχανικών. Ήμασταν έξι άτομα και δεν μπορούσαμε να τα φάμε όλα αυτά. Αρχίσαμε να πουλάμε κάποια προϊόντα στην αγορά και είχαμε έτσι και ένα εισόδημα από εκεί.
Τα πράγματα ήταν τόσο εύκολα που αναρωτιόμουν “γιατί να πρέπει να είναι κανείς στην Μπανγκόκ να δουλεύει τόσο σκληρά και να μην έχει να φάει, ενώ εδώ με δύο μήνες δουλειά το χρόνο και 15 λεπτά την ημέρα στον κήπο, μπορείς να θρέψεις έξι άτομα;” Πιο έξυπνοι άνθρωποι από εμένα, που ήταν πρώτοι στο σχολείο και σπούδαζαν για τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να δουλέψουν τριάντα χρόνια για να αγοράσουν ένα δικό τους σπίτι, ενώ εγώ το δικό μου το έφτιαξα σε τρεις μήνες, δουλεύοντας δύο ώρες την ημέρα, από τις 5 μέχρι τις 7 το πρωί. Τώρα φτιάχνω ένα σπίτι κάθε χρόνο. Δεν έχω λεφτά (ρευστό), αλλά έχω πολλά σπίτια. Το πρόβλημά μου τώρα είναι σε ποιο σπίτι θα κοιμηθώ το βράδυ!
Το επόμενο θέμα είναι το ντύσιμο. Κάποτε προσπάθησα κι εγώ να ντυθώ σαν αστέρας του σινεμά για να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου. Ήθελα να αγοράσω ένα τζιν παντελόνι, αλλά έπρεπε να δουλεύω ένα μήνα για να το αγοράσω. Μάζεψα όμως τα λεφτά και πήγα στο μαγαζί να το αγοράσω. Καθώς το δοκίμαζα και γύριζα δεξιά αριστερά μπροστά στον καθρέφτη, συνειδητοποίησα ότι ήμουν πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Το παντελόνι δεν θα με άλλαζε. Ακόμα και το ακριβότερο παντελόνι στον κόσμο δεν θα είχε τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μου. Ένιωσα ότι ήταν σκέτη τρέλα αυτό το πράγμα. Εδώ και 20 χρόνια λοιπόν δεν έχω αγοράσει ούτε ένα ρούχο. Όλα μου τα ρούχα προέρχονται από δωρεές άλλων. Όταν έρχεται κόσμος να με επισκεφτεί, πάντα μου αφήνει και ένα ρούχο. Τώρα έχω τόσα πολλά που πρέπει να τα δίνω συνέχεια στους άλλους.
Και όταν αρρωσταίνω, έχω μάθει πια πώς να γίνομαι καλά με το νερό, τη γη και κάποιες βασικές γνώσεις. Το αποτέλεσμα του τρόπου ζωής μου είναι ότι έχω πολύ λιγότερο φόβο μέσα μου απ’ ό,τι είχα παλιότερα και νιώθω πιο ελεύθερος. Νιώθω επίσης ότι δεν χρειάζεται να μοιάσω σε κάποιον άλλον. Είμαι μια χαρά με τον εαυτό μου.
Μαζί με τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε ένα κέντρο όπου συλλέγουμε διάφορους σπόρους. Ο σπόρος είναι φαγητό. Το φαγητό είναι ζωή. Αν δεν έχεις σπόρους δεν έχεις φαγητό και δεν μπορείς να ζήσεις. Δεν είσαι ελεύθερος. Αν δεν είσαι ελεύθερος δεν είσαι ευτυχισμένος, γιατί η ζωή σου εξαρτάται συνεχώς από τους άλλους. Στο ίδιο κέντρο έχουμε και ένα τμήμα όπου μαθαίνουμε διάφορα πράγματα για το πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Η ζωή από μόνη της είναι εύκολη, αλλά εμείς την κάνουμε δύσκολη και πολύπλοκη.
Το σπίτι, τα ρούχα, το φαγητό και τα φάρμακα, πρέπει να είναι φτηνά και εύκολο να τα αποκτήσουν όλοι οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο πραγματικός πολιτισμός. Το να δυσκολεύεται ο κόσμος να έχει αυτά τα βασικά αγαθά δεν είναι πολιτισμός. Έχουμε τόσα πανεπιστήμια στον κόσμο, τόσους έξυπνους ανθρώπους, και η ζωή μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Για ποιον κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη; Για ποιον δουλεύουμε; Νιώθω ότι πραγματικά κάτι δεν πάει καλά. Ένα πουλάκι χρειάζεται μία ή δύο μέρες για να φτιάξει τη φωλιά του. Ένας ποντικός σκάβει την τρύπα του μέσα σε μια νύχτα. Αλλά ο τόσο έξυπνος άνθρωπος πρέπει να δουλεύει σκληρά επί 30 χρόνια για να αποκτήσει ένα δικό του σπίτι. Και υπάρχουν και τόσοι άνθρωποι που δεν θα αποκτήσουν ποτέ δικό τους σπίτι. Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
*Από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Jon Jandai στο “TEDx Talks” το 2011.
Μετάφραση: Ν. Μπάτρας **Ο Jon Jandai είναι Ταϊλανδός αγρότης. Το 2003 μαζί με τη γυναίκα του ίδρυσαν το κέντρο “Pun Pun – Center for Self Reliance” στην Ταϊλάνδη. Είναι ένα κέντρο όπου συλλέγονται και προστατεύονται σπόροι από διάφορα φυτά και γίνονται μαθήματα αυτόνομης διαβίωσης, βιολογικής καλλιέργειας και ανοικοδόμησης σπιτιών με φυσικό τρόπο και φυσικά υλικά.
http://www.aytepignosi.com/
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Το σύστημα του καπιταλισμού. Αυτό είναι η απάντηση στο κάτι δεν πάει καλά.
Με χαμόσπιτα δεν νομίζω ότι μπορεί να φτάσει ο χώρος για όλους. Αν μια μεγάλη πόλη χτιζόταν με τέτοια σπίτια θα εκτεινόταν σε πολλά, πολλά χιλιόμετρα. Δεν θα υπήρχε κενό ανάμεσα στις πόλεις και τα χωριά. Θα μειωνόταν εξαιρετικά ο χώρος για καλλιέργεια.
Οι ουρανοξύστες είναι η λύση και χρειάζονται πολύ καλοί πολιτικοί μηχανικοί, που πρέπει να διαβάσουν βαρετά μαθήματα για να μπορεί ο καθένας να βρει ένα διαμέρισμα όταν το χρειαστεί.
Χρειάζονται άνθρωποι να φτιάξουν μηχανήματα για άντληση νερού, τρακτέρ, οχήματα, άκρως απαραίτητα ιατρικά μηχανήματα και κάθε είδους εργαλεία κλπ.
Καλή επιλογή η ζωή που διάλεξε, αλλά δεν είναι για όλους και δεν θέλουν όλοι να κάνουν αυτή τη ζωή.
Γύρνα πλευρό τώρα κ θα σε ξυπνήσω αργότερα….Έβλεπες ένα εφιάλτη…Κάτι για ουρανοξυστρες έλεγες,τρακτερ…..Κοιμήσου
Μακάρι όλοι μας να ζούσαμε έτσι….Θα είμασταν σε αρμονία και ευτυχισμένοι και το κυριότερο…θα είμασταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Η διανοητική γνώση όταν την λάβεις καί μπορέσεις να την ξεπεράσεις τότε μπορεί να φανεί χρήσιμη: ώστε να μη σε εξαπατούν οι μορφωμένοι, οι οποίοι σε εξαπατούν συνειδητά ή ασυνείδητα. Όταν αποκτήσεις την διανοητική γνώση είναι όμως δύσκολο να την ξεπεράσεις, ιδίως όταν δεν έχεις πρακτική γνώση διαβίωσης σε συνεργασία με τη φύση. Ηλίας Α. Λυμπέρης
Και ΜΕΤΑ έρχεται η Πολεοδομία και ο ΕΜΦΙΑ στο Γκριχελαντ.
Α!!!! ξέχασα την προκαταβολή φόρου. Ανοίξανε και επιχείρηση οι του άρθρου, έτσι δεν είναι;
Πολύ σωςτο αρθρο και θα συμφωνήσω για την διαβολική τηλεόραση. Ειναι πραγματικά ενα διαβολικό εργαλείο. Κι εγω θυμαμαι οταν ημουν μικρή, ποσο όμορφη ηταν η γειτονιά μας. Γιατι κανένας δεν είχε τηλεόραση και ο καθένας έψαχνε την παρέα του αλλου. Τωρα κλείστηκα με μεσα στα κουτιά που λέμε σπιτια και δεν ξερουμε τον γείτονα μας.
Οςο για την ζωή στο χωριο, θα συμφωνήσω. Και πολλες φορές απορώ με τους άστεγους. Γιατι δεν πανε στο χωριο τους;;; Κι αν δεν εχουν χωριο, μπορούν να πανε σε οποιοδήποτε χωριο, αρκεί να εχει καποιες καλλιέργειες, οπως ελιές, οπωροφόρα δέντρα κλπ. Δουλεια και τροφή θα υπάρχει παντα. Οςο για ενα σπιτάκι, ολο και κατι θα βρεθεί σε ενα χωριο. Νομιζω πως πραγματικά μονοι μας δυσκολευτούμε την ζωή μας, ιςως επειδη ζηταμε πολλα απο αυτην. Αλλα ετςι μάθαμε και ειναι δύσκολο να αλλάξουμε. Θέλει πολυ θέληση η ιςως πολυ απόγνωση για να αλλαξει κανεις.
Ksereis ti omorfa ine stin Thailand? Trone katsarides, akrides, skoulikia kai diafora alla edesmata…..
Ο Ταϊλανδος ”ξυπνησε”ολους τους κρυφους ποθους του Νεοελληνα…Δυο μηνες δουλεια και δεκα διασκεδαση…και σπιτια, πολλαα σπιτιαα..
Λυση δεν ειναι να καταργησουμε την παιδεια και τις επιστημες και να καλλιεργουμε ολοι λαχανα.Ολοι εχουμε ερθει με τα ταλεντα μας, για να βελτιωσουμε με αυτα την κοινωνια μας.Στην πραγματικοτητα απ τον συγκεκριμενο ανθρωπο δεν ζηλεψαμε ουτε τις καλυβες ,ουτε τον λαχανοκηπο αλλα την επιλογη που εκανε, να κανει τον εαυτο του ευτυχισμενο,και την ευθυνη που πηρε,για να ζησει την ζωη που ηθελε να ζησει!
Οποιος ερχεται κοντα μου και κλαιγεται ενα πραγμα τον ρωταω…
Παλεψες ποτε με ολη σου την δυναμη να πετυχεις αυτο που ηθελες και δεν τα καταφερες?Αν ναι,ηταν μαλλον επειδη δεν το ηθελες πραγματικα…
Μήπως όμως με την παιδεία καί την επιστήμη πού υπηρετείς δεν μπορείς να αγοράσεις φρέσκο λάχανο; Κι όπως πάνε τα πράγματα ούτε λάχανο με ορμόνες; Ή δεν έχουν νόημα οι ερωτήσεις μου στην επιστήμη και παιδεία που υπηρετείς; Ηλίας Α. Λυμπέρης
Κ.Λυμπερη προφανως αναφερεστε στην καταστροφη της τροφης που θυσιαστηκε χαριν του κερδους ,απο την ΄΄επιστημη΄”.Πιστευω ομως οτι το ιδιο μεριδιο ευθυνης φερουν και οι”καλλιεργητες” που χρησιμοποιησαν αυτες τις μεθοδους και παλι χαριν του κερδους.Προφανως το προβλημα δεν εγκειται ουτε στην επιστημη ,ουτε στις καλλιεργειες αλλα στην κακη νοοτροπια του”κερδους”.Αντι λοιπον να διαλεξουμε ή το ενα η΄το αλλο δεν θα ηταν το ιδανικο να συνεργαστουν χωρις το κερδος ως προτεραιοτητα?
Τα μέλη μιάς “άγριας” φυλής δεν εφαρμόζουν επιστήμη; Α. Λυμπέρης
Βεβαίως…Αφενος για να εξασφαλισουν την τροφη τους και αφετερου για να τρομοκρατουν οσους δεν γνωριζουν την αξια της επιστημης.Εξαρταται παντα απο το ποσο τιμιος ειναι ο αρχηγος…
Copy-Paste και στην Ελλάδα και προφανώς και σε άλλες χώρες η κατάσταση που περιγράφει το ενδιαφέρον άρθρο. Η επιστροφή στη φύση (στα χωριά μας, όσοι από εμάς έχουν) και η ενασχόληση με οτιδήποτε γήινο, δημιουργεί ευεξία και αν μη τι άλλο στο τέλος της ημέρας νιώθεις ότι έκανες κάτι δημιουργικό. Αντ’αυτού, μάζεψαν τη μάζα στα ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ – τις μεγαλουπόλεις – για έναν ψευδομισθό. Ενδεχομένως η πραγματική επανάσταση δε θα έρθει με οδομαχίες, ούτε με κυβερνο-επιθέσεις παρά με το να γυρίσουμε την πλάτη μας στο “μοντέρνο” τρόπο ζωής. Εγκατέλειψα την Αθήνα και πήγα στην επαρχία. ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. Λιγότερη (αν όχι καθόλου) τηλεόραση, όχι κινητό, πολύ γυμναστική και μελέτη της Φύσης. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με τα ελάχιστα. Αν τώρα αγαπητέ αναγνώστη δε μπορείς να αποχωριστείς μία διατροφή που περιέχει 4 σουβλάκια την εβδομάδα, το Facebook και τα παγωμένα βλέμματα των “ζώων” των μεγαλουπόλεων, τότε είναι καθαρά θέμα επιλογής τρόπου ζωής.