Ζήσε τη ζωή που θέλεις εσύ και όχι τη ζωή που οι άλλοι θέλουν να ζήσεις..

Σχόλιο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός : Θέλησα σήμερα να σας γράψω κάτι για τη ζωή και το θάνατο, για τι σχέση της ζωής με την πίστη, της πίστης (όπου πιστεύει ο καθένας) με το θάνατο. Αφορμή ένα βιβλίο που διάβαζα χθες βράδυ. Τίποτα δεν κατάφερα. Θυμήθηκα τις διαλέξεις του μοναδικού καθηγητή που ενώπιον του θα έκανα βαθιά υπόκλιση, στον μεγάλο Λιαντίνη και σας παραθέτω αυτούσια τα λόγια του.

ΥΓ : Μην είναι μερικοί τόσο σίγουροι ότι αυτοκτόνησε. Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο οι ψαγμένοι είχαν άλλη άποψη… πιο teen… αφήστε που μπορεί ο άνθρωπος να γλύτωσε και από… τη μέγαιρα…(δεν το λέω… όσοι περάσαμε απο την Πανεπιστημιούπολη και ασχοληθήκαμε με το θέμα φιλοσοφία και το θέμα Λιαντίνης, ξέρουμε  ότι ο μεγάλος αυτός σύγχρονος φιλόσοφος δύσκολα θα την έκανε από την ζώη έτσι απλά…)

___________________________________

Ένας άνδρας νέος και δυνατός είναι σφοδρότατα ερωτευμένος με μια γυναίκα, υπέροχη γυναίκα, πανέμορφη και έξυπνη. Έχουν δώσει ένα ραντεβού το σούρουπο, με το τελευταίο φως, τη μαγική εκείνη ώρα που παίρνει να σκοτεινιάσει («Περί λύχνων αφάς»- όταν ανάβουν τα λυχνάρια). Περιμένει και έχει μια ασύλληπτη αδημονία που θα’ ρθεί το υπέροχο αυτό πλάσμα στη κάμαρά του, σε σημείο που δε μπορεί να κρατηθεί με τίποτα..

Και αγωνιεί πότε θα τελειώσει ο χρόνος να’ ρθεί η ορισμένη στιγμή.. Αυτό είναι και το αίσθημα της ένδειας της ερωτικής που το είπε ο Πλάτων: “Ο έρωτας είναι ο γιος της πενίας”. Η πενία είναι αυτή η ορμή, αυτό το βασανιστικό σωματικά, πνευματικά και ψυχικά που μας σπρώχνει στο άλλο φύλο.

Καθώς την περιμένει λοιπόν, είναι τόσο μεγάλη η αδημονία του, που χωρίς να το έχει καταλάβει έχει ανάψει τις λαμπάδες, έχει ανάψει τα κεριά και πηγαίνοντας προς το παράθυρο αντικρίζει ότι ο ήλιος είναι ψηλά ακόμη, οπότε χωρίς να είναι σε θέση να κάνει κάτι άλλο, κάθεται στη καρέκλα καρδιοχτυπώντας περισσότερο…

Βασίλεψε επιτέλους, και εκείνην την στιγμή, σε αυτή τη κατάσταση που είναι, συλλογίζεται: “Ο Αλέξανδρος του Φιλλίπου και ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ, θα μου δίνανε τη μισή τους δόξα και το μισό τους βασίλειο εάν γινότανε τρόπος να τους ανασύρω από εκεί που είναι, από την πηγάδα της ατέλευτης ανυπαρξίας τους, από το μεγάλο τίποτα, να τους φέρω εδώ μπροστά, να ζωντανέψουν σαν κι εμένα, να τους ανταλλάξω με τον εαυτό μου, να βρεθούν στη κατάσταση που είμαι και να ζήσουν αυτοί, αυτή τη νύχτα που θα ζήσω εγώ απόψε. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν γινότανε αυτό θα μου δίνανε τη μισή τους δόξα και το μισό τους βασίλειο”..

“Πόσο ωραίο πράγμα είναι τελικά η ζωή”, αναφώνησε. “Αλέξανδρος είναι αυτός και Καίσαρας, αιώνιες μορφές οδηγητικές στην ιστορία.. Σε σύγκριση με εμένα όμως, τον απλό άνθρωπο αυτοί είναι νεκροί, εγώ είμαι ζωντανός, γι’ αυτό και θα μου δίνανε το μισό τους βασίλειο και τη μισή τους δόξα”.

Αυτός είναι κι ο λόγος που μας κάνει και φοβόμαστε το θάνατο: η αγάπη μας για τη ζωή, για τις απλές χαρές που μας δώρισε.. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις μεγάλη λεία, αρκεί μάτια για να τα δεις.. Η δόξα, ο πλούτος και οι περγαμηνές δεν έχουν καμία αξία οδεύοντας προς το τέλος. Η ζωή είναι τόσο μικρή.. Ζήσε τη ζωή που θέλεις εσύ και όχι τη ζωή που οι άλλοι θέλουν να ζήσεις.. Εξέφρασε τα συναισθήματά σου, μη τα θάβεις, κι αν ποτέ σε γελάσουν που είσαι διαφορετικός, γέλα μαζί τους που είναι όλοι ίδιοι..

Προσωπική αφήγηση Δημήτριου Λιαντίνη από τις ερωτικές συλλογές του Γκαίτε “Ρωμαϊκές ελεγείες”, στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν, με τίτλο “Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου”, 1997.

Αν θέλετε να βγείτε λίγο πιο σοφοί διαθέστε σήμερα 1,5 ώρα από τον χρόνο σας και δείτε αυτό το βίντεο, αξίζει: