Τα μαθήματα της ζωής

Ο όρος «τα μαθήματα της ζωής» ονομάζονται έτσι για κάποιο λόγο. Πρέπει να έχουμε εμπειρίες στη ζωή μας για να μάθουμε τα μαθήματα μας. Και όσο περισσότερα βιώνουμε στη ζωή, τόσο περισσότερα μαθήματα και γνώση συσσωρεύουμε. Είναι όμως η ποσότητα ο μόνος καθοριστικός τρόπος να μάθουμε; Δεν νομίζω. Πολλές φορές η ποιότητα των μαθημάτων κάνει την μεγάλη διαφορά. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής, αρκεί να τους αναγνωρίσουμε και να τους επιδιώξουμε συνειδητά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι τρόποι που μαθαίνουμε

Μαθαίνουμε τα μαθήματα της ζωή μέσα από τις προσωπικές μας εμπειρίες αλλά και μέσα από τις εμπειρίες άλλων. Στο «εστιατόριο της ζωής», καθόμαστε στο τραπέζι της οικογένειας μας. Στα διπλανά τραπέζια κάθονται συγγενείς και γνωστοί ενώ υπάρχουν και άλλα εστιατόρια σε άλλες πόλεις. Παρατηρώντας τι έχουν στο πιάτο τους οι άλλοι, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση απ’ τη δική τους εμπειρία και αυτοί ταυτόχρονα από τη δική μας. Υπάρχουν και οι κοινές εμπειρίες που λειτουργούν όπως οι κοινές πιατέλες στο κέντρο του τραπεζιού. Κάποιες οικογένειες έχουν όλες τις πιατέλες των εμπειριών τους κοινές, που σημαίνει ότι όλοι έχουν τα ίδια δεδομένα που όμως επεξεργάζονται διαφορετικά. Άλλες οικογένειες μπορεί να έχουν μόνο ένα κοινό στοιχείο ή και καθόλου. Σίγουρα μαθαίνουμε περισσότερο από τις δικές μας εμπειρίες αν και οι κοινές εμπειρίες όταν είναι δραματικές μπορεί να είναι εξ’ ίσου καθοριστικές για όλα τα μέλη της οικογένειας. Και έτσι στήνεται το σκηνικό της ζωής.

Στην δική μου ζωή υπήρχε ένα σίγουρο. Δεν υπήρχε τίποτα σίγουρο και όλα ήταν στον αέρα. Και όπου υπάρχει πολύς αέρας υπάρχει και ένταση. «Μα όλα σε σένα συμβαίνουν;» μου έλεγαν οι φίλοι μου με ζήλια γιατί η ζωή μου φάνταζε «τόσο ενδιαφέρον» μιας και είχε μια φανταχτερή ποικιλία εμπειριών (οι περισσότερες ζόρικες). Οι ζόρικες εμπειρίες των άλλων είναι ενδιαφέρον για εμάς, αφού εμείς έχουμε την πολυτέλεια της αποστασιοποίησης. Το μόνιμο δράμα μου όμως είχε φτάσει στο απροχώρητο και μετά από διάφορα κλασικά βοηθήματα της συμβατικής ιατρικής, στράφηκα σε εναλλακτικές μεθόδους για να λύσω το πρόβλημα μου. Και έτσι, το 2007 βρέθηκα μπροστά στην Θεραπεία Πνευματικής Ανταπόκρισης ή SRT μια πνευματική θεραπεία που βασίζεται σε μελέτες του Πυθαγόρα και την κβαντική φυσική.

Μετά τον ολικό καθαρισμό μου με την SRT, οι αλλαγές στη ζωή μου ήταν θεαματικές, κατά την έκφραση μιας φίλης που με ήξερε καλά. Μέσα σε λίγους μήνες η ζωή μου άρχισε να παίρνει μια συστηματικά ανοδική πορεία, τόσο που άρχισα να αναφέρομαι στην ζωή πριν τον καθαρισμό μου, ως «τότε που λάτρευα τον πόνο». Έκτοτε μοιράστηκα με μεγάλο ενθουσιασμό τα αποτελέσματα αυτής της τόσο «δυνατής» θεραπείας αυτή με όλους όσους ήξερα. Ως δασκάλα αυτής της θεραπείας από το 2009 και μετά από εκατοντάδες θεραπείες, θεωρώ ότι ζω μια ευλογημένη ζωή γιατί υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που είδαν τις ζωή τους να αλλάζει με χίλιους τρόπους που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας.  Σήμερα όμως θέλω να μοιραστώ μαζί σας, ίσως τον σημαντικότερο από αυτούς τους «τρόπους» και αυτός είναι ο τρόπος που μαθαίνω τα «μαθήματα της ζωής» γενικότερα.

Ο πόνος

Η δυτική κουλτούρα μέσα στην οποία έχουμε μεγαλώσει οι περισσότεροι «ΥΜΝΕΙ» τον πόνο, λες και είναι ο μοναδικός τρόπος για να μάθει κάποιος κάτι. Ρητά όπως, «αν δεν πονάει δεν αξίζει» περισσεύουν μέσα στο λεξιλόγιο μας. Η ζωή μας δείχνει καθημερινά, πόσο περίτρανα πιστεύουμε αυτό το ρητό. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω μας, θα δούμε την απόλυτη δυστυχία μέσα στην οποία βρίσκονται τόσοι συνάνθρωποι μας, λες και έχουν τον «μαγνήτη της δυστυχίας» στο DNA τους.

Μπορούμε να μάθουμε μέσα από τον πόνο φυσικά, αλλά μόνο όταν τον ξεπεράσουμε. Κάποιοι βέβαια δεν καταφέρνουν ποτέ να ξεπεράσουν κάποια βαθιά τραύματα τους, που παραμένουν βαθιά ριζωμένα στην ψυχή τους και τους καταδυναστεύουν. Οι μνήμες του πόνου στριφογυρίζουν στο μυαλό τους και τους κρατούν κολλημένους στην ίδια μίζερη κασέτα που ακούν σε αυτόματη επανάληψη. Αυτήν την κουραστική κασέτα του πόνου την μοιράζονται καθημερινά  με όλους όσους έρχονται σε επαφή. Αν σκεφτούμε όμως τον κύκλο επιρροής των σκέψεων τους όμως θα καταλάβουμε γιατί αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Οι σκέψεις τους δημιουργούν τα ανάλογα συναισθήματα, τα συναισθήματα δημιουργούν τις δονήσεις τους και οι δονήσεις τους που καταγράφεται στο ενεργειακό πεδίο ως «βαρύ» κλίμα, έλκουν αρνητικούς ανθρώπους και καταστάσεις που κατοπτρίζουν την ανάλογη δόνηση με αυτούς και το δράμα διαιωνίζεται. Ο ένας τυφλός στις συνέπειες, οδηγεί τον άλλο.

Ο πόνος λατρεύεται μέσα από τα αμέτρητα τραγούδια, μυθιστορήματα και τις ταινίες που περιγράφουν με λεπτομέρεια και πάθος κάθε πτυχή της άδοξης ιστορίας τους. Ένας τρόπος που είναι πασιφανές ότι το πρότυπο καλά κρατά, είναι το γεγονός ότι κανένα βιβλίο ή ταινία με αίσιο τέλος δεν καταγράφεται ως «ποιοτικό» και φυσικά δεν παίρνει ποτέ βραβεία. Ως εκ τούτου οι κωμικοί δεν παίρνουν ποτέ Όσκαρ. Όσοι ασχολούνται με την κωμική πλευρά της ζωής δεν είναι ποτέ του «βάθους», άρα είναι λιγότερο σημαντικοί στα καλλιτεχνικά δρώμενα και έχουν την ανάλογη επιρροή στην ιστορία μιας χώρας ή και της ανθρωπότητας αν θέλετε. Το δράμα μονοπωλεί δια παντός. Ο πόνος όμως δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής μας.

Η χαρά

Αν θέλαμε να μάθουμε για την αγάπη παραδείγματος χάριν, θα μπορούσαμε να μάθουμε μέσα από αμοιβαίες εμπειρίες όπου, αγαπάμε και μας αγαπούν. Μέσα απ’ τη χαρά δηλαδή. Η χαρά είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να μάθουμε, αν και είναι υπερβολικά υποτιμημένη, σε σχέση με τον πόνο. Ας αναλογιστούμε τις απίστευτες μικρές χαρές (ή και τις μεγάλες) μέσα από τις οποίες μάθαμε για την αγάπη (ένα χάδι την κρίσιμη στιγμή, μια καλή κουβέντα, μια πράξη φροντίδας ή υποστήριξης από κάποιον γνωστό ή άγνωστο και τόσες άλλες). Η αγάπη, η χαρά και το γέλιο είναι μεγάλες θεραπείες. Αυτό που οι άνθρωποι δεν λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν είναι ότι οι κωμωδίες είναι εξ’ ίσου ή και παραπάνω μερικές φορές αποτελεσματικές στο να περάσουν θετικά μηνύματα και όχι μόνο να θεραπεύσουν αλλά και να ενδυναμώσουν την ζωή μας. Το πρόβλημα με την αγάπη και την χαρά είναι ότι, παρότι είναι επιστήμες, δεν διδάσκονται επαρκώς. Η αγάπη και η χαρά είναι τέχνη και οφείλουμε να γίνουμε εξαιρετικά επιδέξιοι στους χειρισμούς μας στα εν λόγω θέματα, πράγμα που ευτυχώς είναι στο χέρι μας αλλά δυστυχώς δεν έχουμε επαρκή εκπαίδευση, παρά μόνο όταν οι περισσότεροι τα κάνουμε θάλασσα και η ζωή μας αναγκάσει.

Η παρατήρηση

Μπορούμε επίσης να μάθουμε μέσα από την παρατήρηση. Παρατηρώντας το πώς αγαπούν ή δεν αγαπούν οι άλλοι, μπορούμε να αντλήσουμε απίστευτες πληροφορίες για την αγάπη. Η ζωή προσφέρεται σε απίστευτο βαθμό να μας ανοίξει τα μάτια, αν ανοίξουμε και εμείς τα δικά μας μάτια στα μαθήματα που υπάρχουν γύρω μας. Δεν είναι αναγκαίο να τα μάθουμε όλα μέσα από την δική μας εμπειρία. Η εμπειρία των άλλων προσφέρεται απλόχερα ως ένας ανώδυνος τρόπος να μάθουμε για τις ανάγκες, αξίες, αδύναμα σημεία, συμπεριφορές που ενδυναμώνουν ή όχι και να παραδειγματιστούμε. Και όταν λέω παρατήρηση δεν εννοώ μόνο απλά μέσα από «ότι φέρνει η ζωή στον δρόμο μας». Εννοώ να μπούμε στον κόπο να ρωτήσουμε τους άλλους γιατί κάνουν όλα αυτά που κάνουν. Μία φράση που θεωρώ κλειδί είναι η «Βοήθησε να καταλάβω το σκεπτικό σου πάνω σε αυτό…. το θέμα». Θα εκπλαγείτε πόσο πολύ είναι διατεθειμένοι οι άνθρωποι να μοιραστούν μαζί σας τα ποιο προσωπικά κίνητρα και συναισθήματα τους και να σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς για το όποιο θέμα.

Η σοφία

Ένας άλλος φανταστικός τρόπος για να μάθουμε, είναι η σοφία των άλλων ανθρώπων. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ή βλέποντας μια ταινία που αναφέρεται στις θετικές εξελίξεις των ανθρωπίνων σχέσεων ή έχοντας μια συζήτηση με κάποιον που ξεπέρασε κάποιο δικό του θέμα, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε έναν αμύθητο πλούτο πληροφοριών.

Ποικιλία γνώσεων και ορθή λογική

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η ποικιλία γνώσεως και η «ορθή κρίση» είναι απαραίτητα στοιχεία στην μάθηση μας. Για να μπορούμε να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε κάτι θα πρέπει να έχουμε έναν μηχανισμό στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε ξανά και ξανά. Η ευθυκρισία είναι θέμα μελέτης και χρόνου για να αναπτυχθεί. Στον αντίποδα αυτής βρίσκεται ο λήθαργος του νου που αποβλακώνει. Η τηλεόραση και οι σαπουνόπερες δουλεύουν ακατάπαυστα στο να προσφέρουν το δεύτερο προς αποφυγή του πρώτου  δυστυχώς λόγω της εμπορικότητας που έχουν ως κυρίαρχο στοιχείο. Πρώτον απευθύνονται στην νοημοσύνη ενός δεκατριάχρονου παιδιού. Αυτό από μόνο του δεν επιτρέπει ευκαιρίες για εξάσκηση και ανάπτυξη των νοητικών και συναισθηματικών ικανοτήτων.

Επίσης περιοδικά και μυθιστορήματα τύπου Αρλεκίν δεν προσφέρονται για την δημιουργία υγιή προτύπων για πάρα πολλούς λόγους. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι διαδραματίζουν εξωπραγματικά πρότυπα που βασίζονται σε έναν μόνο τύπο σχέσεων και το λέω αυτό εντίμως μιας και ως έφηβη διάβασα πάνω από τριακόσια. Για όσους δεν ξέρουν το σενάριο ενός Αρλεκίν πάει κάπως έτσι: ο πλούσιος, ωραίο άντρας ετών 20 και κάτι, που είναι όμως «τσατίλας», και το φτωχό αλλά πανέμορφο κορίτσι συναντιούνται ξαφνικά, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και μαλώνουν στην δεύτερη σελίδα του βιβλίου. Λόγω έλξης μπορεί και να παντρευτούν ως δια μαγείας και να χωρίσουν με την ίδια φόρμουλα για κάποια χρόνια. Συναντιούνται, εννοείται μετά από λίγα χρόνια, αναγκάζονται σχεδόν πάντα με «αφύσικες πιέσεις» να βρεθούν μαζί, να μαλώνουν και να παρεξηγούνται ακατάπαυστα και να τα φτιάχνουν με πάθος στο τέλος. Αν δεν είχαν παντρευτεί στην αρχή, στο τέλος πάντα παντρεύονται και ζουν μια ζωή χαρισάμενη, μέσα σε αμύθητα πλούτη. Όπως είναι φυσικό, τέτοια σενάρια αναπτύσσουν και τα ανάλογα πρότυπα αγάπης για εκατομμύρια έφηβες που ψάχνουν τον πλούσιο  «τσατίλα» για να ζήσουν το όνειρο τους. Χρειάζονται χρόνια επίπονης δουλειάς για να «αλλάξουν» αυτά τα λανθασμένα πρότυπα αγάπης και να αρκεστούν αυτές οι γυναίκες πλέον, σε ποιο αληθινά πρότυπα, ξέρετε, τα «καθημερινά».

Επίλογος

Ο κάθε τρόπος μάθησης, πόνος, χαρά, παρατήρηση και η σοφία των άλλων ανθρώπων θα πρέπει να διεκδικούν ένα ισορροπημένο μερίδιο στην αναλογία των μαθημάτων της ζωής. Ένας από τους λόγους λοιπόν που λάτρεψα την θεραπεία SRT που προανέφερα είναι γιατί με βοήθησε να ανοίξω την καρδιά μου και στους άλλους τρόπους μάθησης πέρα από τον πόνο. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν είναι λογικό να πιστέψουμε ότι θα βρεθεί κάτι μπροστά μας που θα εξαλείψει τα προβλήματα από την ζωή μας. Το μόνο που μπορούμε είναι να ενδυναμωθούμε για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με σύνεση και θάρρος και αυτό γίνεται μόνο μέσα από την στρατηγική της ισορροπίας.

Αν δώσουμε αυτό το μήνυμα στον εαυτό μας συνειδητά και το πιστέψουμε από βάθος καρδιάς, τότε πιθανόν να αρχίσουμε σιγά-σιγά να έλκουμε ανθρώπους και καταστάσεις που θα μας βοηθήσουν να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής μας, με ΟΛΟΥΣ τους τρόπους που προανέφερα, και όχι μόνο μέσα από τον πόνο. Ας δώσουμε στον πόνο, την αναλογία που του αξίζει ΜΟΝΟ και όχι τη λεόντεια μερίδα στα μαθήματα της ζωής μας. Δεν υπάρχει λόγος να του δώσουμε κάτι παραπάνω, γιατί ο πόνος έχει τον τρόπο του να μας βρει. Δεν χρειάζεται να τον ψάχνουμε εμείς.

Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems
www.ekkremes.com