Συνείδηση

Η συνείδηση, όπως τα πάντα όλα, έχει δύο όψεις. Οι περισσότεροι εστιάζουμε στην μία, που, στην προκειμένη, είναι καθόλα ενοχλητική, αυτή των τύψεων. Η άλλη όψη της (η λιγουρευτή) είναι αυτή της κρίσης/αντίληψης (ως μία λέξη έχε τα αυτά).

Θα αρχίσω με την φράση «πούλησα την ψυχή μου στο διάολο». Για να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάολο χρειάζεσαι κεριά, πεντάλφα και αίμα παρθένας; Κάτι άλλο.. Υπάρχει κάποιος τρίτος, έξω από εσένα, που στην ξεριζώνει με το ζόρι;

Πάμε να δούμε πώς γίνεται η μαύρη μαγεία, αλλά και (το σημαντικότερο) ποιος την κάνει..

Όταν πετάς το σκουπίδι σου από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την ίδια στιγμή, αυτόματα, χάνεις ένα μέρος της κρίσης/αντίληψής σου. Πώς; Παύεις να το θεωρείς λάθος, αφού το κάνεις. (Σε άρχισα με τα ψιλά για να διευκολυνθείς στο τέλος με την πρόσθεση. Πάμε στα χοντρά: ) Το σαθρό σύστημα (που ναι δεν είναι αυθύπαρκτο) «επιβάλει» το λάδωμα. Για κάποια επαγγέλματα δε, το ρουσφέτι είναι κάτι σαν νόμος, απαράβατος. Πχ. ο εφοριακός. (Δεν είναι το μοναδικό επάγγελμα, αναφέρομαι σ’ αυτούς για να μην χρειαστεί να πω πολλά.) Αν λαδώσεις, την ίδια στιγμή, αυτόματα, χάνεις ένα μέρος της κρίσης/αντίληψής σου. Παύεις να θεωρείς λάθος το λάδωμα. (Σ’ αυτό το σημείο κανονικά θα έπρεπε να σου πω να αρχίσεις την πρόσθεση, αλλά πρέπει να προηγηθεί ό,τι ακολουθεί.)

Αν μάθαινες, πριν αρχίσεις να ζεις, ότι καθετί που θα επιλέξεις, το οποίο θα είναι αντίθετο από αυτό που σου υπαγορεύει η συνείδησή σου, θα φέρει ως αποτέλεσμα να μην θεωρείς λάθος κανέναν που κάνει το ίδιο, θα έλεγες: χέστηκα, πού το πρόβλημα; αν το κάνω εγώ, ας το κάνει κι ο άλλος. Κι αν συμπληρωματικά μάθαινες ότι αν κάνεις το αντίθετο αυτού που σου υπαγορεύει η συνείδηση, μόνο έτσι θα βρίσκεις κάθε φορά την άκρη σου και δεν θα παιδεύεσαι, έλα και πες μου ποιος δεν θα πούλαγε την ψυχή του στον διάολο! (Αυτή είναι η μετάφραση της φράσης. Δεν χρειάζεσαι ούτε κεριά, ούτε πεντάλφες, ούτε αίματα -πού να βρεις παρθένα σήμερα.)

Παρένθεση: Λένε πρόσεξε τι εύχεσαι.. Ακούγεται τρομακτικό, και κάποιες φορές (όταν επαληθεύεται δηλαδή) γίνεται! (παααρα πολύ τρομακτικό). Τρομακτικό είναι όταν δεν βλέπεις την δεύτερη όψη (πέραν της φανερής, αυτής που σου προσφέρεται εις το πιάτο) στο καθετί. Αν την έβλεπες, και την συνυπολόγιζες, και μετά το ζύγι έπαιρνες την απόφασή σου, δεν θα σε τρόμαζε ούτε η απόφαση ούτε το αποτέλεσμά της. Κλείνει η παρένθεση.

Η δεύτερη όψη του συγκεκριμένου θέματος: Σήμερα, ενώ η χώρα έχει παραδοθεί αμαχητί στον εχθρό (οι προδότες ξεπούλησαν την εθνική κυριαρχία της χώρας), όλοι οι πολίτες βάλλονται/έχουν πληγεί από τις χουντικές κυβερνήσεις, όλοι έχουν αντιληφθεί την απάτη, η σαπίλα είναι καταφάνερη, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα αδιανόητα, ποια αντίδραση προκαλείται; Παύση..

Τι νομίζεις ότι σημαίνει «άβουλος, έρμαιο, χειραγωγίσιμος, ευθυνόφοβος» άνθρωπος; Όλα αυτά ορίζουν τον άνθρωπο που δεν έχει κρίση και αντίληψη.

Μιλάς λοιπόν σήμερα με κάποιον για την κατάσταση στην χώρα και σου λέει, δεν φταίει ο ένας δεν φταίει ο άλλος, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα είναι κι αλλιώς, υπάρχει κι ένα δίκιο από την μεριά τους, εκβιασμούς δέχονται κλπ. (άπειρα θα μπορούσα να γράψω). Το εντυπωσιακό είναι ότι τ’ ακούς από ανθρώπους που δεν είναι καθόλου χαζοί! Αυτό σε κάνει κι αναρωτιέσαι: πώς και δεν βλέπουν το δίκαιο, πώς και δεν βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει;

Όσο πιο πολύ κάποιος συμμετείχε (συμβιβάστηκε με τους άγραφους νόμους του συστήματος) τόσο δεν μπορεί να διακρίνει το σωστό από το λάθος. (Έχασε τα κομμάτια. Να μην ξεχνιόμαστε, μόνος του τα έκοψε και τα πέταξε.)

Επίσης, αυτός ο άνθρωπος που δικαιολογεί τους πάντες και λέει δεν είναι μόνο έτσι, είναι και γιουβέτσι, παρατηρείς ότι υπεραμύνεται της άποψής του. Αυτό κι αν είναι κουφό! Κι όμως δεν είναι.. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταπατήσει τις αρχές του (να επιλέξει το λάθος και το άδικο), πρέπει να πειστεί ότι δεν είναι λάθος και άδικο. (Να πώς διαφαίνεται ότι το κακό δεν είναι φυσική κατάσταση.) Για να δώσω δηλαδή φακελάκι, ενώ το μέσα μου μού λέει ότι είναι ανήθικο, θα πρέπει να μου τριβελίσω το κεφάλι με επιχειρήματα που θα βγάλουν ψεύτρα την συνείδησή μου, για να μπορέσω να το κάνω. (Παλιά ήταν πολύ εύκολο, σου πέταγες ένα «το κάνουν όλοι οι άλλοι» και ξεμπέρδευες με τη φωνούλα. Σήμερα ‘γίναν λίγο παλούκι τα πράγματα..)

Σκέψου τώρα, αν εσύ, ο απλός άνθρωπος, ο αριθμός, έχασες τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού σου, της αντίληψής σου, έχοντας για όφελος (αντιγύρισμα) ψιχουλάκια, σκέψου τι μεγέθους κομμάτια ψυχής αγοράζονται και πωλούνται στους «μέσα στα πράγματα» ανθρώπους. Σκέψου τους «διάσημους», που πχ. δεν πληρώνουν κλήση κάνοντας ένα απλό τηλεφώνημα, για να σε πάω στα πιο χοντρά, τα όργια στα οποία συμμετέχει ο καθένας τους για να τον βγάλουν από την «αφάνεια» στην «επιφάνεια» (άκρως απαραίτητα τα εισαγωγικά). Τέλος, σκέψου ότι για όλα αυτά που κάνουν πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι λάθος… Σκέψου τι κρίση τους έχει απομείνει.

(Κι εμείς περιμέναμε από τους «διάσημους» και τους «πνευματικούς» ανθρώπους της χώρας να ορθώσουν το ανάστημά τους, να σύρουν την επανάσταση! Τα πιο έρμαια δηλαδή! Χα!)

Θα μου πεις τώρα, τι ανακατεύεις τα μπουζούκια με την πολιτική. Ποιος νομίζεις ότι βρίσκεται πίσω από τα τηλεφωνήματα που κάνουν τις χάρες, αλλά και ποιών τις ανώμαλες ορέξεις καλύπτουν ως αντάλλαγμα; Μα φυσικά πολιτικών, τραπεζιτών, εισαγγελέων και όλων των υψηλά ιστάμενων δημοσίων προσώπων! Γιατί νομίζεις ότι ο ρουβάς πχ δήλωσε ΝΑΙ για το δημοψήφισμα; Ποια η δουλειά του με την πολιτική; Αν αρκούνταν αυτός στα μακαρόνια με κιμά δεν θα τον έβαζα κι εγώ στο στόμα μου.

Τελευταία βγαίνουν πολλοί «διάσημοι» και μας λένε ότι η ζωή τους δεν είναι αυτή που φαίνεται, δεν είναι μόνο τα φώτα και το γκλάμουρ, η αλήθεια είναι άλλη. (Μην νομίζεις ότι από συνείδηση αποφάσισαν να σε μπάσουν στον κόσμο τους, από φόβο μην καταντήσουν σαν τον νταλάρα το κάνουν.) Μάλιστα, δεν μας λένε όμως τι κρύβεται πίσω από τα φώτα και την γκλαμουριά! Δεν βγάζουν τα άπλυτα στην φόρα (ΟΛΩΝ τα άπλυτα, που ΟΛΟΙ τους τα γνωρίζουν), γιατί αν το κάνουν θα αναγκαστούν να βγάλουν και τα δικά τους. Θέλουν να είναι με το μέρος του λαού, αλλά χωρίς να χάσουν τα οφέλη του βάθρου τους. (Σ’ αυτό το σημείο να πω κάτι για το βάθρο. Όντως το σύστημα τους τοποθετεί σε αυτό, αλλά ο κόσμος τους κρατάει. Το σύστημα έχει τη δύναμη μόνο να φτιάχνει θρόνους και να τοποθετεί επάνω τους όποιον επιθυμεί. Μέχρι εκεί, δεν έχει άλλη δύναμη. Η διατήρηση της θέσης γίνεται από την επιθυμία του λαού. Για όλα τα βάθρα ισχύει αυτό.)

Μια τελευταία σημείωση, για να μην μείνει αναπάντητο κανένα ερώτημα: Κανένας κατέχον εξουσία δεν αναγκάζει αυτόν που θέλει να «ανέλθει» να του πάρει πίπα, ηθελημένα ο δεύτερος το κάνει. Και μπορεί ελευθέρα καρδία να το κάνει επειδή στα μάτια του έχει μόνο το αντάλλαγμα που θα λάβει για την υπηρεσία του αυτή. (Και κάπως έτσι συνηθίζεται και η μονόπλευρη εστίαση.) Αυτό προφανώς σημαίνει ότι κανένας διάολος δεν έρχεται με το στανιό και σου κλέβει κομμάτι κομμάτι την ψυχή, εσύ ηθελημένα κόβεις και πετάς ένα ένα μέρος της. (Από το παράθυρο, ό,τι κάνεις και με το σκουπίδι.)

Αυτός που με έκανε να πολυλογήσω σήμερα ήταν ο Γκιόλιας. Ξύπνησα με την σκέψη μου σ’ αυτόν. Ήταν ο μόνος μέσα στα πράγματα άνθρωπος που, με νηφαλιότητα και εν πλήρει συνειδήσει, πήρε την απόφαση να βγάλει άπλυτα στην φόρα. Και το έκανε ανοιχτά, όχι σαν τους «δημοσιογράφους», τα έφερνε στο φως με αποδείξεις και ονόματα. Πώς κι έτσι; Πώς ένας άνθρωπος μέσα στα πράγματα έχει καθαρή κρίση αλλά και βούληση; Ο Γκιόλιας ήταν μέσα στα πράγματα ως παρατηρητής, απ’ όσα προσφέρονταν έπαιρνε ελάχιστα κι έτσι αναγκαστικά έχασε κι ελάχιστα.

Και θέλω να κλείσω με αυτό: Δεν μπορείς να είσαι με το ένα πόδι στη μία βάρκα και με το άλλο στην άλλη, να κάνεις κουπί ταυτόχρονα και να προχωράς. Απλά δεν γίνεται. Θα πρέπει να διαλέξεις βάρκα.

Α, και με τα μισόλογα δεν σώνεσαι, ή όλα στο φως ή θα μπεις στην βάρκα που κρύβει τα σαθρά, ώστε σ’ αυτήν το ξεσκαρτάρισμα -που το ξέρεις ότι δεν αργεί- να σε βρει.

Stefania Ligerou