Πώς βοηθιέται ο άνθρωπος από τον αντίθετό του

Διάβαζα στις διακοπές Βαμβουνάκη, ανέφερε κάπου την αυτοπραγμάτωση (με απλά λόγια να βρει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να ολοκληρωθεί). Έγραψε για κάποιον (δεν θυμάμαι το όνομα) που έχει κάνει μία είδους λίστα για το θέμα. Σαν πρώτο έβαλε τις ανάγκες τις βιολογικές του ανθρώπου (φαΐ, ύπνο, σεξουαλικές ανάγκες κλπ). Σαν δεύτερο έβαλε την ασφάλεια (να νιώθει προφυλαγμένος από καιρικές συνθήκες, από σεισμούς κλπ, είχε μέσα και την αίσθηση ασφάλειας που παρέχεται από ευνομούμενη πολιτεία κα), σαν τρίτο έβαλε την ανάγκη για αγάπη, αλλά το έχει θέσει πολύ φοβερά, όχι ανάγκη για να πάρει αγάπη το άτομο, αλλά για να δώσει! (ωραίο ε;) Σαν τέταρτο έβαλε την ανάγκη για εκτίμηση, είτε αυτοεκτίμηση, είτε να μην τον προσβάλουν, να εκτιμάται η δουλειά του κα. Και ως πέμπτο έχει την αυτοπραγμάτωση…

Λέει τώρα, ότι για να καταφέρει ο άνθρωπος να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση πρέπει υποχρεωτικά να έχει καλυμμένα τα 4 πρώτα! Το διαβάζεις λοιπόν και σκέφτεσαι “ε με τίποτα δεν θα μπορέσει κανείς να το φτάσει, αφού με τίποτα δεν μπορεί να καλύψει τα προηγούμενα 4”. Αν όμως κάτσεις λίγο σε καθένα από αυτά, θα αντιληφθείς κάτι…..

Ας πάμε στο 1ο, με τις ανάγκες τις βιολογικές. Όταν δεν είμαι καλά μέσα μου (είτε σε κάτι με ζορίζω, είτε με παραμελώ) νιώθω μεγάλη ανάγκη για φαί!! Το φαΐ είναι σαν να καλύπτει την ανάγκη που κανονικά έχω! Αυτό όμως (αναγκαστικά) σημαίνει ότι αν δεν με άφηνα μισερή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΦΑΙ!! Όχι φυσικά με την έννοια ότι δεν θα έτρωγα για να επιβιώσω, αλλά ότι δεν θα μου χρειαζόταν η ποσότητα και η ποιότητα που χρειάζεται στον άνθρωπο που δεν καλύπτει τις κανονικές του ανάγκες.

Από αυτό εύκολα διαφαίνεται ότι την 1η κατηγορία θα την κάλυπτε ο άνθρωπος αν ήταν καλά μέσα του, με τον εαυτό του (αν τον είχε καλυμμένο, πλήρη).

Πάμε στο 2ο: Όντως, για μια γυναίκα ειδικά, το να έχει έναν άντρα να την “σώνει” από τα δύσκολα, είναι πολύ γαμάτο!! Όμως αν δεν έχει; Ή άντρα ή μπαμπά ή αδελφό ή φίλο, να την προφυλάσσει, τι θα κάνει, θα πεθάνει; Να το δούμε και κάπως αλλιώς.. Αυτός που χρειάζεται κάποιον άλλον για να νιώθει ασφαλής (ή κάποια βολική συνθήκη, πχ πολιτεία) έχει τη δύναμή του στα χέρια του; Μπορεί να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση κάποιος αν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ; (Με την γενική, καθολική έννοια του χρειάζομαι.)

Πάμε στην αγάπη: Πρόσεξε τι σοφά το έχει θέσει “ανάγκη για να δώσεις την αγάπη που έχεις μέσα σου”. Πραγματικά (το έχω απόλυτα νιώσει) είναι πολύ, πολύ ασήκωτο να κουβαλάς του κόσμου το αίσθημα και να μην έχεις κάπου να το βγάλεις, να το δώσεις, για να κάνει τον κύκλο του (να επιστρέψει σε σένα θεραπευτικά). Κοίτα να δεις όμως τι ανακάλυψα, την αγάπη αυτή, που πολλές φορές πνίγει από το μέγεθος, μπορείς να την δώσεις ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! Όχι μόνο σε κάποιον άντρα. Μπορείς να την βγάλεις σε ό,τι κάνεις, ή/και στο παιδί σου, ή/και στην φύση κλπ. Και θα γυρίσει σε σένα θεραπευτικά, όπως ακριβώς αν την έδινες σε κάποιον σύντροφο (το λέω με σιγουριά από πείρα).

Το 4ο είναι παν-εύκολο: η αυτοεκτίμηση, από μόνη της, καλύπτει ΑΠΟΛΥΤΑ την 4η κατηγορία (πάλι από πείρα μιλώ με τόση βεβαιότητα, μπορεί κάποιος να με σκυλοβρίσει σε πλήθος και να μην θιχτώ -το έχω πάθει. Ανάγκη για εκτίμηση δεν έχω, όσο εγώ με εκτιμώ).

Αν τα δούμε τώρα συνολικά, διαφαίνεται ότι η λύση για τα πάντα είναι ο εαυτός!

Οι ανάγκες του ανθρώπου υπάρχουν επειδή ο ίδιος, είτε φτύνει, είτε δεν εκτιμά, είτε παραμελεί, είτε καταπιέζει, είτε δεν τιμά, τον εαυτό του.

Κάποια στιγμή έγραψα ότι δεν πρέπει να στηρίζει κάποιος την ευτυχία του σε κάτι που μπορεί να το ελέγχουν οι συνθήκες. Σκέψου τις 4 αυτές κατηγορίες αναγκών… Αν δηλαδή, για να είναι καλά ένας άνθρωπος, πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να έχει πλούσια φαγητά, καλό σεξ, ασφαλές σπίτι, κοινωνία που να του δίνει ασφάλεια, ανθρώπους που να τον κάνουν να νιώθει ασφαλής, ανθρώπους να αγαπά και ακριβώς με το ίδιο πάθος να τον αγαπούν, αν θα έπρεπε να είχε ανθρώπους που να του δείχνουν την εκτίμησή τους, να εκτιμάται καθετί που κάνει στην δουλειά, αν δηλαδή για να καταφέρει ο άνθρωπος να ολοκληρωθεί, πρέπει ΟΛΑ γύρω του να είναι τέλεια.. ε τότε ζήτω που χεστήκαμε!! ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΦΤΑΝΕ!!

Γι’ αυτό τα έχει κάνει έτσι που να ξεκινούν ΟΛΑ και να καταλήγουν ΟΛΑ στον ίδιο τον άνθρωπο.

Μετά την φιλοσοφία, πάμε στο ζητούμενο.

Κάποιος θεωρεί ότι ο έρωτας τού προκαλεί όλη την ευδαιμονία που χρειάζεται για να ζήσει, όλη την πληρότητα που θα τον έκανε υγιή. Πες ότι με εμένα το ζεις αυτό, είμαι ο έρωτας της ζωής σου που σε καλύπτει απόλυτα και σε κάνει ευτυχισμένο…. ΣΕ ΜΕΝΑ ΘΑ ΤΟ ΧΡΕΩΣΕΙΣ!!!!

Αυτό είναι το πρόβλημα φίλε μου (και ισχύει για όλες τις ανάγκες:) Αν ΕΓΩ ευθύνομαι για την δική σου ευτυχία, ολοκλήρωση, πληρότητα, ευδαιμονία, δεν θα μπορείς μετά να ζήσεις χωρίς εμένα! Αυτό δημιουργεί τα δυσβάσταχτα προβλήματα που προκύπτουν, του φόβου, της ανασφάλειας κλπ. Δεν μένει ο άνθρωπος να χαρεί αυτό που τον γεμίζει, ΟΛΗ Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙ!!!

Στην αντίπερα όχθη, ο άνθρωπος που δεν έχει ανάγκες, γνωρίζει ότι ερωτεύεται ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ!! Δεν ευθύνεται για το αίσθημά του ο άλλος, θα μπορούσε να ερωτευθεί όλους, αν το ήθελε. ΑΥΤΟΣ ερωτεύεται, ΑΥΤΟΣ θέλει να ερωτευθεί, ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ. Αξία δηλ. δεν δίνει σ’ αυτόν που λαμβάνει το αίσθημα, αλλά στο αίσθημα το ίδιο. Και δοξάζει τον θεό που μπορεί να αγαπά. Είναι ο λόγος που δεν του βγαίνουν ανασφάλειες, δεν φοβάται μην χάσει τον άλλον γιατί μετά θα χαθεί, ενώ την ίδια ώρα ζει απόλυτα τον έρωτά του, δεν κρατά ούτε στάλα συναισθήματος, το ζει στο έπακρο. Αυτό λοιπόν, είναι ΥΓΕΙΑ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ όταν κάποιος είναι υγιής μπορεί να ΖΗΣΕΙ.

Ήρθε η ώρα τώρα να πιάσω το δικό μου πρόβλημα.. Πριν όμως αρχίσω, να πω κάτι που θα ολοκληρώσει την εικόνα.

Είναι ένας άνθρωπος που για Χ λόγους δεν είναι ο εαυτός του στην ζωή του. Αυτό το απείρως σημαντικό απλά το προσπερνά… Το ξέρει, υπάρχει στο μυαλό του, αλλά δεν είναι σκοπός του να το φτιάξει. Σκοπός της ζωής του (εκεί εστιάζει) είναι το να βρει κάποιον που θα τον βγάλει από την σκατένια κατάσταση, που ο ίδιος, επειδή ακριβώς έχει προσπεράσει το πρόβλημά του, δημιουργεί στον εαυτό του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το κρατήσεις, γιατί όλα με κάποιον τρόπο συνδέονται. Πάμε τώρα στο πρόβλημά μου.

Είμαι απόλυτα ο εαυτός μου (και άρα υγιής) όσον αφορά τις προσωπικές σχέσεις, όσον αφορά την κοινωνία, όσον αφορά τον αγώνα, αυτό που με κάνει να μην είμαι η φύση μου (όχι να μην είμαι στον δρόμο μου, όλη την ώρα είμαι στον δρόμο μου, αναγκαστικά, με κάνει να μην είμαι η φύση μου, αυτό κάνει προβληματικό τον άνθρωπο), είναι το παιδί.

Το βασικό μου κόλλημα (γιατί περί κολλήματος πρόκειται, κάτι δεν βλέπει ο άνθρωπος) είναι ότι το παιδί μου δεν είμαι εγώ, αλλά απόλυτα ευθύνομαι σαν να είναι εγώ.

Σε ό,τι αφορά τον εαυτό μου, μου είναι πολύ εύκολο να δω όλες τις αλήθειες, όταν κάτι έρχεται σε επίδραση με άλλον απλά δεν βλέπω….. Έχω πολύ μεγάλο πρόβλημα με την επίδραση που φέρνει η πράξη μου σε κάποιον άλλον. Ας πούμε, τα επαναστατικά μου τα κάνω με τρομερά μεγάλη ευκολία, αν αυτή που θα πληρώσει το αναλογούν τίμημα της πράξης είμαι αποκλειστικά και μόνον εγώ. Όταν πληρώνει κάποιος άλλος τίμημα για να κάνω εγώ τον μάγκα, είναι κάτι που δεν μπορώ να το σηκώσω (όποιος αγωνιζόταν μαζί μου, την ώρα της σύλληψης του έλεγα να φύγει για να μην την πληρώσει γι’ αυτά που έκανα εγώ). Εκεί λοιπόν, όταν ξέρω ότι το τίμημα των πράξεών μου θα το σηκώσει κάποιος άλλος, γίνομαι κότα! (παθαίνω δηλ. ό,τι ο περισσότερος κόσμος που φοβάται και δεν τολμά και κάθεται και τρώει την πούτσα αγόγγυστα), είναι η βάση του προβλήματός μου που αφορά στο παιδί.

Μου ήρθε κάτι στις διακοπές: Η αίσθηση της ιδιοκτησίας είναι αυτή που προκαλεί τον εγωισμό, όπου εγωισμός σημαίνει η αίσθηση ότι τα πράγματα είναι στο χέρι μου, όπου όταν ο άνθρωπος νιώθει ότι μία κατάσταση είναι στο χέρι του (δική του η ευθύνη για την τροπή της έκβασης), τότε γίνεται άνθρωπος (με την έννοια του ανθρωπάκι), δεν ρέει, γκαβώνεται και κουράζεται, αντί να εξυψώνεται. (Συνεχίζει φυσικά κάτι να λείπει, αλλιώς θα είχα ελευθερωθεί.)

Θα σου πω τώρα πώς συνδέονται όλων μας τα προβλήματα.

Σε ΕΝΑΝ μόνο τομέα να μην είναι η φύση του ο άνθρωπος, παύει να είναι -καθολικά- υγιής. Ενώ δηλ. εγώ δείχνω απόλυτα δυνατή και σίγουρη στα θέματα που δεν έχω πρόβλημα, είμαι εξίσου προβληματική με τον καθένα, γιατί δεν είμαι η φύση μου στο θέμα που δεν μπορώ να δω, να ελευθερωθώ, που με κρατά πάτωμα, όπως ακριβώς κρατά πάτωμα τον καθένα στον τομέα που δεν μπορεί να δει και να λευθερωθεί.

Ο άλλος τρόπος που συνδέονται είναι ότι όλοι μας -ο καθένας στο θέμα του- έχουμε τα ίδια ακριβώς συμπτώματα (σαν να πάσχουμε όλοι από μία διαφορετική αρρώστια αλλά να έχουμε όλοι συνάχι και βήχα), όπου αυτό σημαίνει ότι και η λύση του προβλήματος (αυτό το κάτι που ο καθένας μας δεν μπορεί να δει και μένει κολλημένος στη μία και μόνο θέαση, αυτή που τον κρατάει πάτωμα) είναι ΙΔΙΑ.

Ο λόγος που μοιράζομαι τις παπαριές μου και συνομιλώ, είναι ακριβώς για να δω μέσα από τον κάθε άλλο, αυτό που δεν βλέπω. Για να σωθώ όχι για να σώσω.

Φαντάσου τώρα, αν ο καθένας μας ήξερε (με την γνώση όμως την κανονική, την απόλυτη σιγουριά της γνώσης της κανονικής), ότι για ό,τι περνάει, αλλά και για ό,τι του λείπει, ευθύνεται ο ίδιος. Κι αν όλοι μας εστιάζαμε αποκλειστικά και μόνον εκεί, στο να δούμε τι κάνουμε λάθος στον εαυτό μας, τι δεν του κάνουμε που θέλει, τι δεν βλέπουμε για να ξεκολλήσουμε από το τέλμα, αν εστιάζαμε στο να βρούμε αυτό που πραγματικά μας φταίει, αντί να το ρίξουμε στο φαΐ, ή να τα βάλουμε με τους άλλους που μας κάνουν δυστυχείς, ή να τα βάζουμε με τις συνθήκες που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε υγιείς, ή να προσπαθούμε να βρούμε τον άνθρωπο εκείνο που θα μας έφτιαχνε (με κάποιον τρόπο, ας πούμε με μετάγγιση με σύριγγα) υγιείς, τότε ΟΛΟΙ θα βοηθιόμασταν από όλους. Όλοι θα ήταν συνοδοιπόροι και σύντροφοι στην μοναδική του καθενός μας πορεία.

Ο λόγος που κανείς δεν βοηθιέται από κανέναν δεν είναι το ότι έχουμε ακάλυπτες ανάγκες, αλλά το ότι δεν ξέρουμε ότι ευθυνόμαστε οι ίδιοι γι’ αυτές. Δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς κανέναν που εστιάζει έξω!

Με παράδειγμα: Σκέψου έναν άνθρωπο που σε έχει ανάγκη, που νιώθει ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω, ότι αν σε χάσει δεν θα μπορέσει να ζήσει, κι εσύ είσαι υγιής, με την έννοια που αναπτύχθηκε παραπάνω, και του πεις “εγώ που δεν σε έχω ανάγκη και όμως σε θέλω στην ζωή μου, εγώ είμαι αυτή που σε αγαπώ πραγματικά”, το αποτέλεσμα που θα φέρεις ξέρεις ποιο είναι; Να του μεγεθύνεις το πρόβλημα. Γιατί για να νιώσει εκείνος ότι τον αγαπάς θα πρέπει να νιώθεις το ίδιο, ότι δηλ. αν τον χάσεις θα πεθάνεις. Κι αφού εσύ δεν πεθαίνει χωρίς αυτόν, δεν τον αγαπάς. Ωραία…. Δεν είναι φυσιολογικό λοιπόν να βγει πόρισμα ότι ο κάθε “προβληματικός” πρέπει να συνάψει σχέση μόνον με κάποιον ιδίας προβληματικότητας; Δηλ. το σωστό δεν είναι ο ανασφαλής να έχει σύντροφο ανασφαλή, για να εισπράττει αυτό που του χρειάζεται (το να πεθαίνει χωρίς αυτόν); Τότε, γιατί κανείς δεν καλύπτεται με τον ιδίας προβληματικότητας άνθρωπο, παρά αποζητά τον υγιή που θα του δώσει τσάμπα (χωρίς προσωπικό κόπο, είπαμε με σύριγγα) αυτό που δεν προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του;

Στην αντίπερα όχθη: Αν ήξερε ο ανασφαλής (με την γνώση την κανονική, την απόλυτη σιγουριά της γνώσης της κανονικής) ότι για την ανάγκη του ευθύνεται το κλάσιμο του εαυτού του ΚΑΙ ΜΟΝΟ, πρώτον: δεν θα θεοποιούσε κανέναν, ούτε θα τον έβλεπε ως σωτήρα, αλλά το σημαντικότερο, ο καθένας θα ολοκλήρωνε τον καθένα. Όχι επειδή τότε θα ταιριάζαμε, όχι επειδή θα έκανε ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο, αλλά επειδή θα έδειχνε ο ένας στον άλλον αυτό που δεν βλέπει, επειδή τα μάτια του είναι στραμμένα προς την αντίθετη μεριά.

Stefania Ligerou