Παρορμητισμός / Συνειδητότητα

(Το «παρορμητισμός» εδώ το χρησιμοποιώ με την κακή του έννοια, δηλ. κάνω ά-σκεφτα ό,τι κατέβει στην γκλάβα μου. Το «συνειδητότητα» το χρησιμοποιώ με την έννοια που έδωσα για την ζωή στο κείμενο http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/09/blog-post_1.html

«Ζω σημαίνει φέρνω το αποτέλεσμά που έχω έρθει για να φέρω, εις γνώση μου και με την σύμφωνη γνώμη μου.»)

Κάπου διάβασα ότι για να εξασκηθούν οι άνθρωποι στο να αντέχουν να χάσουν κάτι για το οποίο με αγάπη εργάστηκαν, κάνουν το εξής: φτιάχνουν ένα γλυπτό από κερί, με τέτοια λεπτομέρεια, σαν κέντημα, και το δουλεύουν όλη μέρα κι όλη νύχτα μέχρι να καταφέρουν το τελειώσουν. Κι αφού το τελειώσουν το αφήνουν στο περβάζι για να θαυμαστεί από όλους. Κι όταν ξημερώσει, ο ήλιος λιώνει το κέρινο κεντητό αριστούργημα. Βλέπουν να χάνεται μπρος στα μάτια τους το αριστούργημά τους, και μαζί με αυτό και όλη η ψυχή που έβαλαν για να το φτιάξουν, όλος ο χρόνος, όλη η αγάπη, όλη η κούραση, τα βλέπουν όλα να χάνονται αυτοστιγμεί.. και άδικα.. (τσάμπα κόπος, άσκοπος..)

Κανονικά -στο σχολείο θα έλεγα- όταν ένας άνθρωπος πει ότι θέλει να κάνει παιδί, πρέπει να ερωτάται γιατί (να θέσει τους λόγους), κι αφού εκστομίσει τους λόγους του (που αυτό σημαίνει ότι θα έχει αναγκαστικά σκεφτεί), θα του πει ο διδάσκαλος «τώρα σκέψου αν θα μπορούσες να το θάψεις το παιδί σου». (Δεν νομίζω ότι το σκέφτηκε κανείς γονιός αυτό πριν πάρει την απόφασή του. Που το «να θάψεις το παιδί σου» είναι εν δυνάμει πιθανότητα και αφορά ΟΛΟΥΣ τους γονείς. Αν το είχαν σκεφτεί, ΚΑΙ συνυπολογίσει -μαζί με τα όμορφα που σκέφτηκαν ότι φέρνει η απόκτηση ενός παιδιού-, δεν θα αποφάσιζαν τόσο ελαφριά την καρδία να το κάνουν, δεν νομίζεις;) Και πες ότι, από παρόρμηση πάλι, απαντήσει ναι, στο ερώτημά σου, δηλ. ότι θα μπορούσε ΚΑΙ να το θάψει το παιδί του, ακόμη κι αν ά-σκεφτα απάντησε, την δουλειά την έχεις κάνει. Του έμαθες τον τρόπο για να αποφασίζει τι έχει δικαίωμα να επιθυμεί.

Με τις στρατηγικές στον αγώνα ήμουν κάθετα αντίθετη, από την αρχή. Με ποια στρατηγική όμως; Αυτή που κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε (και ΦΥΣΙΚΑ παταγωδώς κι από όλους απέτυχε): «Να συσκεφτούμε για να βρούμε τρόπο αντίστασης, με τον οποίο όλοι θα συμφωνούμε, ώστε να καταφέρουμε να μαζευτούμε ΟΛΟΙ οι πολίτες για να δώσουμε τον συγκεκριμένο αγώνα, τον αποδεκτό από όλους, ώστε για να (αφού μαζευτούμε ΟΛΟΙ) πάρουμε την απόφαση να δώσουμε την μάχη».

Βρίσκεις κάτι λάθος στην στρατηγική που μόλις περιέγραψα; Την οποία μανιωδώς υποστήριζε (και συνεχίζει να υποστηρίζει) το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού;

Να ρωτήσω κάτι, νομίζεις ότι ο στρατηλάτης Αλέξανδρος, έκανε σύσκεψη με όλους τους πολεμιστές, ώστε να βρουν όλοι μαζί τον τρόπο που θα πολεμήσουν, και μόνο αν όλοι συμφωνούσαν, τότε μόνο άρχιζαν τον αγώνα; Αν δεν συμφωνούσαν όλοι, πόλεμος δεν γινόταν;

Υπάρχει μία άλλη στρατηγική, την οποία εγώ χρησιμοποίησα στον αγώνα μου: Σου βγαίνει από μέσα σου ότι κάτι θες (στην προκειμένη να αγωνιστώ), δεν γίνεται όμως να θέλεις μόνο πρέπει και να μπορείς. Για να δεις αν μπορείς πρέπει να θέσεις όλα τα ενδεχόμενα επί τάπητος (πχ στην προκειμένη, ότι θα χάσεις το σπίτι σου, ότι θα φυλακιστείς, ότι θα πεθάνεις κλπ.) Αφού τα θέσεις, δες όλα τα ενδεχόμενα σαν να τα έχεις πάθει. (Να σε δεις δηλ. χωρίς σπίτι, στην φυλακή, να δεις τον γιο σου να ρημάζει αν εσύ πεθάνεις στο τερέν.) Αφού τα βιώσεις σαν να τα έπαθες, τότε/μετά ξανα-ρώτα σε αν συνεχίζεις να ΘΕΣ (στην προκειμένη να αγωνιστείς). Αν συνεχίζεις να το θες, σημαίνει ότι μπορείς! Τότε αρχίζεις τον αγώνα ΚΑΙ τον δίνεις άφοβα! ΚΑΙ χωρίς κάτι να περιμένεις, ΚΑΙ χωρίς να χρειάζεσαι πολλούς, ΚΑΙ χωρίς να χρειάζεσαι εχέγγυα, ΚΑΙ χωρίς να σε νοιάζουν τα αποτελέσματα, ΚΑΙ χωρίς να βιάζεσαι να λευθερωθείς, ΚΑΙ χωρίς να κουράζεσαι, ΚΑΙ χωρίς να μετανιώνεις.

Υπάρχει η άσκεφτη παρόρμηση, η οποία σημαίνει ότι αποφασίζεις ενώ δεν έχεις δει σαν να τα έχεις πάθει όλα τα ενδεχόμενα, για να καταλάβεις αν μπορείς να τα σηκώσεις, ώστε να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να την δώσεις την μάχη (και το ότι είναι λάθος φαίνεται από το αποτέλεσμα που φέρνει: αν πχ συλλάβουν τον άσκεφτο παρορμητικό θα.. «θέλει την μαμά του», ήτοι: θα φωνάξει τον σύλλογο που τον έβαλε να αγωνιστεί, για να τον σώσει.)

Και υπάρχει και η στρατηγική του δειλού, που ακριβώς επειδή έχει κάνει τις ανωτέρω ερωτήσεις στον εαυτό του και ανακάλυψε ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί, γι’ αυτό χρειάζεται τους πολλούς. Κι αν οι πολλοί δεν συμφωνούν, δεν αγωνίζεται ούτε κι ο ίδιος. Με την φτηνή δικαιολογία (για τον εαυτό του): άχρηστος λαός, δεν αξίζει να αγωνιστείς γι’ αυτούς, η βολή μόνο τούς νοιάζει, ο καναπές τους, σιγά να μην ρισκάρω εγώ την ζωή μου ή ό,τι έχω παλέψει για να αποκτήσω, γι’ αυτούς τους ανίκανους*.

Κάτι θυμίζει, δεν μπορείς να πεις..

Για να πάρεις την απόφαση αν θα αγωνιστείς ή όχι, δεν χρειάζεται να συσκεφτείς με κανέναν! Θα δώσεις την μάχη με τον εαυτό σου, γιατί αυτός είναι που σου υποδεικνύει τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις, κι αν κερδίσει η πλευρά που θέλει αγώνα, με όποιο κόστος, αγωνίσου. Αν κερδίσει η πλευρά που δεν θέλει να ρισκάρει την ζωή σου ή ό,τι άλλο έχεις παλέψει για να αποκτήσεις, τότε μείνε άπραγος. ΟΜΩΣ στην περίπτωση που μείνεις άπραγος δεν θα ρίχνεις τα βάρη σε κανέναν λαό! Θα το αναλάβεις αποκλειστικά και μόνο ΕΣΥ! Θα το πάρεις όλο πάνω σου, θα το σηκώσεις ολόκληρο μόνος σου, αφού ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ, ΕΣΥ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

Κι αν ακόμη κι άλλοι πολλοί το ίδιο κάνουν, δεν σημαίνει ότι ΕΣΥ απαλλάσσεσαι από την ΔΙΚΗ ΣΟΥ, ΚΑΤΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ, ΑΤΟΜΙΚΗ επιλογή.

* Στο τμήμα, κάθε φορά που με συλλάμβαναν με ρωτούσαν: 1. Αν η φτώχεια με ανάγκασε να προβώ στην ενέργειά μου και 2. Πού ανήκω; Σε ποιο σύλλογο/ομάδα/κόμμα.

Ο λόγος που ρωτάνε αυτά τα δύο πράγματα είναι για να δουν αν αυτός στον οποίο απευθύνονται είναι συνειδητοποιημένος (με την μετάφραση του «συνειδητοποιημένος» που έκανα στην αρχή) πολίτης ή αν είναι έρμαιο και δειλός. Για να δουν πώς (ΑΝ) θα τον παλέψουν.

Μέχρι και οι μπάτσοι ξέρουν ότι αυτός που μπήκε σε ομάδα ΓΙΑ ΝΑ πάρει την απόφαση να παλέψει, το κάνει από δειλία.

Stefania Ligerou