Ο Χριστός σου λέει να μάθεις την αλήθεια που θα σε ελευθερώσει και ο Σωκράτης σου αποδεικνύει ότι η αλήθεια είναι μία και είναι η αλήθεια του Χριστού

Μάθετε την αλήθεια είπε ο Χριστός και ο Σωκράτης σου αποδεικνύει ότι μια είναι η αλήθεια , μια είναι η γνώση, η οποία θα σε ελευθερώσει όπως σου είπε και ο Χριστός.

Πρέπει να προσέχετε και να αποφεύγετε τους εργάτες της πλάνης που οδηγούν μακριά από την αλήθεια. 

Μια είναι η αλήθεια , μια είναι η οδός. Η οδός του Ιησού Χριστού.

Όλα τα άλλα είναι παραλλαγές της πλάνης, της άγνοιας και του σκότους.

Ο Σωκράτης θα σου αποδείξει, αν διαβάσεις προσεκτικά το παρακάτω διάλογο, ότι μία είναι η καθαυτή αλήθεια, ένα το καθαυτό ωραίο, ένα το καθαυτό υπαρκτό. 

Όλα τα ενδιάμεσα είναι ικανά να σε οδηγήσουν στην απώλεια του φωτός ακόμα και αν βρίσκονται κοντά στο φως σαν έννοιες υπαρκτές. Ή αλλιώς όπως λέει και ο Σωκράτης αυτοί δεν έχουν γνώση , που χρειάζεσαι για τη σωτηρία σου, αλλά έχουν μόνο μια γνώμη.

Όσοι προσπαθούν μέσα στο Μάτριξ να σου δείξουν τάχα αλήθεια, στο ψεύτικο κόσμο, μέσα από αριθμούς, μουσικές, ηδονές, συνταγές και πολλά άλλα είναι απλά γνώμες και απέχουν από τη γνώση την καθαυτή. 

Στο τέλος φωτογραφίες από το αρχαίο κείμενο για όσους αμφισβητούν.

Πλάτων Πολιτεία – διάλογος Σωκράτη – Άριστου 

Είπα: Αριστε φίλε μου, ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας. Υποστηρίζεις ότι η γνώση είναι κάποια δύναμη ή την κατατάσσεις σε κάποια κατηγορία;

Απάντησε << Σ αυτήν που λες εσύ και που είναι η πιο δυνατή απ όλες τις δυνάμεις>>.

Ρώτησα : Λοιπόν τη γνώμη θα τη θεωρήσουμε δύναμη ή θα την κατατάξουμε σ άλλη κατηγορία;

Απάντησε << καθόλου αυτό με το οποίο μπορούμε να σχηματίζουμε γνώμη δεν είναι τίποτα άλλο παρά γνώμη>>

Είπα : Όμως λίγο πρωτύτερα παραδεχόσουν ότι η γνώση και η γνώμη δεν ταυτίζονται.

<< Πως θα ήταν δυνατόν ένας λογικός άνθρωπος να μπορούσε να ταυτίσει αυτό που δε λαθεύει ποτέ με ότι είναι αλάθητο;>> Είπε.

Είπα : Σωστά και είναι φανερό ότι έχουμε παραδεχτεί ότι η γνώση είναι κάτι διαφορετικό από τη γνώμη. 

<<Διαφορετικό>> είπε.

Είπα : επομένως αφού καθεμία από τις δύο έχει από τη φύση της διαφορετική δύναμη, σχετίζεται με κάτι διαφορετικό.

<<Είναι φυσικό>> είπε.

Είπα : Η γνώση βέβαια , που σχετίζεται με το ον , στόχο της έχει να γνωρίσει τι είδους είναι;

<<Ναι>> είπε.

Ρώτησα : Η γνώμη, υποστηρίζουμε, έχει στόχο της να νομίζει κάτι;

<<Ναι>> απάντησε.

Ρώτησα : Άραγε το ίδιο πράγμα που γνωρίζει η γνώση; Και το ίδιο πράγμα θα είναι αντικείμενο και γνώσης και γνώμης; Ή αυτό είναι αδύνατο;

Απάντησε << Είναι αδύνατο σύμφωνα με όσα έχουμε παραδεχτεί. Μια που από τη φύση των πραγμάτων διαφορετικές δυνάμεις σχετίζονται με διαφορετικά πράγματα και αυτές και οι δύο ειναι δυνάμεις, δηλαδή η γνώμη και η γνώση, όμως διαφορετική η καθεμιά από τις δύο, όπως υποστηρίζουμε, είναι αδύνατο να ταυτίζονται το αντικείμενο της γνώσης και το αντικείμενο της γνώμης>>.

Ρώτησα : Αν ότι έχει υπόσταση  είναι αντικείμενο της γνώσης, τότε αντικείμενο της γνώμης θα είναι κάτι διαφορετικό από αυτό;

<<Διαφορετικό>> είπε.

Είπα : Άραγε λοιπόν η γνώμη έχει αντικείμενο της αυτό που δεν έχει υπόσταση; Ή είναι αδύνατο να έχει η γνώμη αντικείμενο ότι δεν έχει υπόσταση; Σκέψου. Όποιος έχει γνώμη δεν τη συνδέει με κάτι; Η είναι δυνατό να έχει γνώμη, αλλά αυτή να μη σχετίζεται με τίποτε;

<<Είναι αδύνατο>> είπε.

Ρώτησα : όποιος έχει γνώμη τη σχετίζει με κάτι;

<<Ναι>> απάντησε.

Είπα : Αυτό όμως που δεν έχει υπόσταση πολύ σωστά δεν θα το χαρακτηρίζαμε ένα, αλλά τίποτε;

<<Βέβαια>> είπε.

Ρώτησα : Αναγκαστικά λοιπόν αποδώσαμε την άγνοια σε ότι δεν έχει υπόσταση και τη γνώση σε ότι έχει υπόσταση;

<<Σωστά>> απάντησε.

Ρώτησα : Επομένως η γνώμη δεν θα είναι ούτε άγνοια ούτε γνώση;

<<Δεν φαίνεται να είναι έτσι>> απάντησε.

Ρώτησα : Άραγε η γνώμη είναι έξω από τα όρια αυτών και ξεπερνά ως προς τη σαφήνεια της τη γνώση και ως προς την ασάφεια της την άγνοια;

<<Ούτε το ένα ούτε το άλλο>> απάντησε.

Ρώτησα : Μήπως όμως άραγε δεν φαίνεται ότι η γνώμη είναι πιο ασαφής από τη γνώση, πιο ξεκάθαρη από την άγνοια;

<<Πολύ βέβαια>> απάντησε.

Ρώτησα : Βρίσκεται ανάμεσα στις δύο;

<<Ναι>> απάντησε.

Είπα: Επομένως η θέση της θα είναι ανάμεσα τους.

<<Γενικά>> είπε.

Είπα : Είπαμε λοιπόν πρωτύτερα ότι , αν εμφανιστεί κάτι τέτοιο που να έχει και να μην έχει υπόσταση, αυτό θα βρίσκεται ανάμεσα στο απολύτως υπαρκτό και στο εντελώς ανύπαρκτο και ότι για αυτό δεν θα υπάρχει ούτε γνώση ούτε άγνοια, αλλά ότι φάνηκε ότι είναι στο ενδιάμεσο άγνοιας και γνώσης;

<<Σωστά>> είπε.

Ρώτησα : Και έχει φανεί τώρα ότι αυτό που λέμε γνώμη βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά;

<<Έχει φανεί>> απάντησε.

Είπα: Λοιπόν θα μας μείνει να διατυπώσουμε, όπως φαίνεται, αυτό που μετέχει και στα δύο, στο <<είναι>> και στο <<μη είναι >>, που όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απολύτως σωστά ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο χαρακτηρισμό, ώστε, αν φανερωθεί, να το χαρακτηρίζουμε δικαιολογημένα αντικείμενο γνώμης αποδίδοντας έτσι στα άκρα τα άκρα και τα ενδιάμεσα στα ενδιάμεσα. Ή δεν είναι έτσι;

<<Έτσι>> απάντησε.

Είπα : Αφού λοιπόν έτσι είναι αυτά, ας μιλήσει – θα πω – και ας απαντήσει ο <<χρηστός>> άνθρωπος που νομίζει ότι δεν υπάρχει το καθαυτό όμορφο και κάποιος ιδεατός τύπος της ίδιας της ομορφιάς, που μένει πάντοτε απαράλλαχτη, αλλά πιστεύει ότι υπάρχουν πολλές ομορφιές , εκείνος που του αρέσουν τα θεάματα και δεν ανέχεται με κανέναν τρόπο, αν του πει κάποιος ότι ένα είναι το ωραίο, ένα το δίκαιο και όλα τα άλλα παρόμοια. <<Υπάρχει άραγε, καλότατε άνθρωπε -θα του πούμε- κάτι από αυτά τα πολλά ωραία πράγματα που δεν θα φανεί ότι είναι άσχημο, κάτι που από τα δίκαια που δεν θα φανεί άδικο, κάτι από τα όσια που δεν θα φανεί ανόσιο;>>

<<Όχι άλλα αναπόφευκτα θα φαίνονται με κάποιο τρόπο ότι είναι και τα ωραία άσχημα, το ίδιο και για όσα άλλα ρωτάς>> είπε.

Ρώτησα : Και τι συμβαίνει με τα πολλά διπλάσια; Άραγε φαίνονται λιγότερο μισά από όσο διπλάσια;

<<Καθόλου>> είπε.

Ρώτησα : Τα μεγάλα και τα μικρά Μ, τα ελαφριά και τα βαριά θα μείνουν με τους χαρακτηρισμούς που θα τους δώσουμε ή με τους αντίθετους;

<<Όχι άλλα πάντοτε στο καθένα θα δίνονται και οι δύο χαρακτηρισμοί>> είπε.

Ρώτησα : Καθένα από αυτά τα πολλά είναι πιο πολύ ή δεν είναι με το χαρακτηρισμό που θα του δώσει κάποιος;

Απάντησε : <<Αυτό μοιάζει με εκείνα που λεν στα τραπεζώματα και με το αίνιγμα που λεν τα παιδιά για κάποιον ευνούχο, για το χτύπημα της νυχτερίδας, με τι και που καθισμένος τη χτύπησε, διότι αυτά επαμφοτερίζουν και δεν είναι δυνατόν να συλλογιστεί κάποιος με σιγουριά ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν ούτε και τα δύο μαζί ούτε και κανένα από τα δύο>>.

Είπα : Λοιπόν έχεις τι να κάνεις αυτά τα πολλά ή σε ποια καλύτερη θέση να τα τοποθετήσεις από αυτή  ανάμεσα στο <<είναι>> και στο <<μη είναι>>; Διότι βέβαια δεν θα φανούν ούτε πιο σκοτεινά από το <<μη είναι>> σε μια πιο χαμηλή βαθμίδα του μη υπαρκτού ούτε πιο φωτεινά από το <<είναι>> σαν πιο πραγματικά από το πραγματικό.

<<Είναι πολύ αληθινά αυτά>> είπε.

Είπα: Έχουμε διατυπώσει επομένως, όπως φαίνεται, ότι τα πολλά που πιστεύει ο κόσμος σχετικά με την ομορφιά και άλλα πράγματα αιωρούνται ανάμεσα στο μη υπαρκτού και στο απόλυτα υπαρκτό.

<<Το έχουμε διατυπώσει>> είπε.

Είπα : Και έχουμε προσυμφωνήσει βέβαια ότι, αν μας φαίνονταν κάτι τέτοιο, έπρεπε να το λέμε αντικείμενο της γνώμης και όχι της γνώσης, αφού βρίσκεται στο ενδιάμεσο διάστημα και κερδίζεται με ενδιάμεση δύναμη.

<<Το έχουμε συμφωνήσει>> είπε.

Είπα :  Επομένως όσους βλέπουν ωραία πράγματα, αλλά δεν μπορούν να διακρίνουν την καθαυτό ωραιότητα και δεν μπορούν να ακολουθούν όποιον τους οδηγεί σ αυτήν ή βλέπουν πολλά δίκαια πράγματα, όχι όμως το καθαυτό δίκαιο, το ίδιο και για όλα τα άλλα, θα υποστηρίξουμε ότι δεν έχουν γνώση ότι έχουν γνώμη.

<<Είναι φυσικό>> είπε.

Είπα : Για όσους πάλι βλέπουν καθαυτό το κάθετο και διακρίνουν τις απαράλλαχτες με τον εαυτό τους οντότητες τι θα πούμε; Άραγε δεν θα πούμε ότι για όλα έχουν γνώμη, αλλά ότι δεν έχουν γνώση για ότι έχουν γνώμη;

<<Και αυτό είναι αφύσικο>> είπε.

Είπα : Λοιπόν θα πούμε ότι αυτοί δέχονται και αγαπούν αυτούς που έχουν γνώση και εκείνοι όσους έχουν γνώμη; Η δεν θυμόμαστε ότι είπαμε για αυτούς ότι αγαπούν και θαυμάζουν τους όμορφους ήχους, τα χρώματα και τα παρόμοια, ενώ δεν ανέχονται την καθαυτό ωραιότητα ως κάτι που έχει υπόσταση;

<<Το θυμόμαστε>> είπε.

Ρώτησα: Μήπως λοιπόν θα έχουμε άδικο, αν τους χαρακτηρίσουμε φίλους της γνώμης παρά της σοφίας; Άραγε θα μας θυμώσουν παρά πολύ, αν τους χαρακτηρίζαμε έτσι;

Είπε: << Εγώ θα τους συμβούλευα να μη θυμώνουν διότι δεν είναι σωστό να δυσανασχετεί κάποιος με την αλήθεια>>.

Ρώτησα: Επομένως όσους αγαπούν το καθαυτό πραγματικό δεν πρέπει να τους χαρακτηρίζουμε φίλους της σοφίας και όχι της γνώμης;

<<Βεβαιότατα>> μου απάντησε.

ΥΣ: Όσοι λένε πονηρά να διαλέξετε οτιδήποτε εκτός του σατανισμού, για αποφυγή εμβολίων και αλλων είναι επικίνδυνοι. Όπως λέει και ο Σωκράτης μία είναι η αλήθεια. Η με το Χριστό ή με το μαμωνα. Οτιδήποτε εκτός του Χριστού είναι με το μαμωνα και ας έχει ο μαμωνας αφήσει πολλές εκδοχές του να αιωρούνται. Τρικλοποδιές να σε ρίξουν είναι.