Ούτε καν που αξίζει να σημειωθεί ότι η τοποθέτηση της «εμπιστοσύνης» στο ξεκίνημα της προόδου δεν σηματοδοτεί μια οπισθοχώρηση προς την «πίστη» Καταρχάς τα κείμενα πάντα θεωρούν ότι η εμπιστοσύνη παρακινείται από το εμψυχωτικό παράστημα και το παράδειγμα του δασκάλου στη συνέχεια, όπως μπορούμε να δούμε καθαρά από την ανάπτυξη της προόδου, είναι ένα θέμα μονάχα προσωρινής παραδοχής, η πραγματική προσκόλληση έρχεται όταν με την εξέταση και την πρακτική, η ικανότητα της άμεσης αντίληψης, της διανοητικής διαίσθησης, απόλυτα ανεξάρτητη από τις προγενέστερές της, έχει γίνει πιθανή. Ως εκ τούτου λέγεται: «Αυτός που δεν μπορεί επίμονα να εξασκήσει τον εαυτό του, δεν δύναται να κατορθώσει την αλήθεια μέσω επίμονης άσκησης (ένας ασκητής) κατορθώνει την αλήθεια: Επομένως επίμονη άσκηση είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την επίτευξη της αλήθειας»
Εκ φύσεως υπάρχει εδώ μία υποκρυπτόμενη υπόθεση, την οποία οφείλουμε να συζητήσουμε εκ των προτέρων, λεπτομερώς σε βάθος, μία υπόθεση, δηλαδή, ότι οι άνθρωποι για τους οποίους η διδασκαλία προοριζότανε δεν ήσαντο στη κατάσταση κτηνωδών ζώων, ότι αναγνωρίζανε, όχι σαν διανοητική άποψη, αλλά μέσω μιας φυσικής και έμφυτης αίσθησης, την ύπαρξη μιας πραγματικότητας ανώτερη από αυτή των αισθήσεων.
Για τον κοινό άνθρωπο, ένας που σκέφτεται μέσα στη καρδιά του: «Δεν υπάρχει καμία παροχή, καμία προσφορά, καμία ελεημοσύνη, δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα καλών η κακών πράξεων, δεν υπάρχει ετούτος εδώ ο κόσμος, δεν υπάρχει κανένας άλλος κόσμος, δεν υπάρχει πνευματική αναγέννηση, δεν υπάρχουν στον κόσμο ασκητές ή Βραχμάνοι (Brahmans) που είναι τέλειοι και ολοκληρωμένοι και οι οποίοι, έχοντας με την δική τους προσωπική αντίληψη, κατανοήσει και αντιληφθεί ετούτον εδώ τον κόσμο, καθώς και τον άλλο κόσμο, κάνουν γνωστή τη γνώση τους» -γι’ αυτούς η διδασκαλία δεν θεωρήθηκε ότι είχε αναπτυχθεί αφού στερούνται την στοιχειώδη ιδιότητα της εμπιστοσύνης, η οποία καθορίζει τον «υγιή γόνο» και η οποία είναι το πρώτο μέλος της προόδου στην οποία έχουμε αναφερθεί. Τέτοιοι άνθρωποι σύμφωνα με μια έξυπνη και πετυχημένη απεικόνιση των κειμένων είναι σαν «βέλη που ρίχνονται από τη νύχτα».
Όσο για την υπεροχή, εναρμονιζόμενη σε ένα πραγματικό και αντιδιανοητικό πνεύμα με τη δράση στην Διδασκαλία της Αφυπνίσεως, παραθέτουμε μία άλλη βουδιστική παρομοίωση. Ένας άνθρωπος χτυπημένος από ένα δηλητηριώδες βέλος, για τον οποίο οι φίλοι του κι οι σύντροφοί του επιθυμούν να του φέρουν ένα χειρουργό, αρνείται να του βγάλουν το βέλος προτού μάθει ποιος τον χτύπησε, ποιό μπορεί το όνομά του να είναι, ποιοι είναι οι άνθρωποί του, ποιά η εμφάνισή του, αν το τόξο του ήταν μεγάλο ή μικρό, από τι ξύλο ήταν φτιαγμένο και ου το καθεξής. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε να μάθει αρκετά για να τον ικανοποιήσουν πριν πεθάνει.
Έτσι ακριβώς θα συμπεριφερότανε ένας άνθρωπος ο οποίος ακολουθούσε το Θείο μόνο υπό τη συνθήκη κατά την οποία το τελευταίο του έδωσε απαντήσεις σε διάφορα θεωρητικά προβλήματα, λέγοντάς του αν ο κόσμος είναι αιώνιος ή όχι, αν το σώμα και η αρχή της ζωής είναι ξεχωριστά ή όχι, τι συμβαίνει στον Ολοκληρωμένο μετά θάνατον και πάει λέγοντας. «Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί από εμένα. Και γιατί δεν έχει εξηγηθεί από εμένα; Επειδή τούτο δεν είναι ωφέλιμο κι ευεργετικό, δεν είναι αληθινά ασκητικό, δεν οδηγεί σε αποτροπιασμό, δεν οδηγεί σε ηρεμία, δεν οδηγεί σε διαλογισμό, δεν οδηγεί σε αφύπνιση, δεν οδηγεί σε διάκριση και συνεπώς αυτό δεν έχει εξηγηθεί από εμένα» λέει ο Βούδας
Στις αντικρουόμενες θεωρίες σε ότι αφορά τον κόσμο και σε ότι αφορά τον άνθρωπο, χαρακτηριστικά ενθυμίζουσες τις Καντιανές (Kantian) αντινομίες, είτε το ένα αντίθετο είτε το άλλο μπορεί να είναι αλήθεια. Ένα πράγμα είναι σίγουρο ωστόσο: η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος πράγματι βρίσκει τον εαυτό του και η πιθανότητα της προσωπικής του εκγύμνασης και άσκησης, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ώστε να πετύχει τη καταστροφή αυτής της κατάστασης.
@Julius Evola «H Διδασκαλία της Αφυπνίσεως»
Ο Ιούλιος Έβολα υπήρξε ακέραιος στοχαστής και φιλόσοφος μιας πνευματικής παρακαταθήκης και ενός ηρωικού τρόπου ζωής στα πρότυπα των αρχαίων ευγενών πολεμιστών. Μιας ασκητικής διδασκαλίας, διαχωρισμένης με τον πλέον αυτάρκη τρόπο, από το μη – αυθύπαρκτο και αδρανές υλιστικό πνεύμα της σύγχρονης μαζικοποίησης, στρεφόμενης καθαρά προς ένα υπερβατικό κέντρο έξω και πέρα από την αιτιότητα και την αναγκαιότητα της εξαρτημένης δημιουργίας και καταστροφής. Το πνεύμα ενός Ολύμπιου, αξονικού νου ο οποίος ατάραχος και γαλήνιος φωτίζει σαν ήλιος τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις των απέραντων δημιουργιών και του κύκλου της ζωής.
Σ’ αυτήν την καθοδική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, την οποία ο Έβολα παρομοίωσε με την σκοτεινή εποχή της Ινδουιστικής Κάλι Γιούνγκα, το σιδηρούν γένος του Ησίοδου, αλλά και ως το Λυκόφως των Θεών, παρέθεσε ένα πλήθος «υπερβατικών σημείων αναφοράς» προτείνοντας στην ουσία τόσο το δρόμο της ατομικής δράσης, όσο και τον δρόμο του «Γνώθι σ’ Αυτόν».
Σκοπός του ήταν η αφύπνιση και η απελευθέρωση της ενεργητικής αρχής του ανθρώπου και το άλμα αυτού προς το εσωτερικό του κέντρο, το ενστικτώδες. Στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται το πρόβλημα του «απαραβίαστου της ύπαρξης» το ΕΙΝΑΙ, η Ψυχή, πρόσωπο με πρόσωπο με το αδηφάγο κι ακόρεστο Γίγνεσθαι που μας περιβάλλει.
«Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του, δεν υπάρχει κανένας άλλος άρχοντας και με το να κυριεύσεις τον εαυτό σου θα έχεις έναν αφέντη όμοια του οποίου είναι δύσκολο να βρεις»
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek