Η Παγίδα των Γηρατειών …

Η Παγίδα των Γηρατειών …

Από: Μαρία Πέππα

Αν και η γήρανση δεν ήταν κάτι το οποίο απασχολούσε την σκέψη μου κατά την διάρκεια των νεότερων χρόνων μου, δεν είχα καμία προκατάληψη για την διαδικασία της. Άλλωστε συνέβαινε να περιβάλλομαι από πρεσβύτερους. Μου μιλούσαν με μεγαλύτερη ευκολία, τα δράματα που μου εκμυστηρεύονταν ήταν λιγότερα, μου αφιέρωναν χρόνο για να ακούσουν τους προβληματισμούς μου για την ζωή και να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις στις υπαρξιακές αναζητήσεις μου ρίχνοντας φως στα σκιώδη μονοπάτια μου.
Μέσα από τις εμπειρίες και τις οικογενειακές μου σχέσεις έμαθα, ότι η γήρανση θα ήταν φυσικό επακόλουθο της ζωής μου και πως αν της έδινα την σωστή διάσταση θα τα πήγαινα υπέροχα. Άλλωστε ο τρόπος που στρέφουμε το βλέμμα μας στις διαφορετικές φάσεις της ζωής είναι που καθορίζει και τα πάντα. Είμαι ευγνώμων που με υποστήριξαν και μου επέτρεψαν να δημιουργήσω μια υγιή άποψη για την γήρανση ή τουλάχιστον έτσι να αισθάνομαι ή να νομίζω.
Καθώς η ζωή προχωρά και η μια ημέρα διαδέχεται την άλλη, αντιλαμβάνομαι και παρατηρώ γύρω μου πως η απόλαυση της γήρανσης δεν είναι μια ευρέως διαδεδομένη στάση. Κυρίως οι γυναίκες πληρώνουμε το μεγαλύτερο τίμημα στην αρένα της. Βομβαρδιζόμαστε συστηματικά από την πολιτιστική βιομηχανία του μάρκετινγκ η οποία απολαμβάνει να επικεντρώνεται σε ότι ακριβώς δεν είμαστε για να μας πουλά σε προϊόντα και υπηρεσίες ότι είναι σχεδόν ακατόρθωτο να γίνουμε.
Επιθυμώ να γερνάω με διαφορετικό τρόπο από τον τεχνηέντως επιβαλλόμενο και θα ήθελα να μετατοπίσω την κουβέντα με τους συνομηλίκους μου από την στάση της αποδυνάμωσης σε αυτή της ενδυνάμωσης.
Οι αρνητικοί συνειρμοί και πεποιθήσεις δηλαδή οι τρόποι με τους οποίους η συνείδηση βιώνει την διαδικασία της γήρανσης θα συνεχίζονται αν δεν απαιτήσουμε ή δεν προσπαθήσουμε κάτι διαφορετικό. Μια μετάβαση από το παλαιό μοντέλο της ενηλικίωσης και των γηρατειών σε ένα νέο μοντέλο ηλικιωμένων, σε μια στάση που να τιμά την αποκτημένη σοφία και αξία μας. Οι γνωστοί τρόποι θα συνεχίζονται αν δεν δημιουργήσουμε ένα νέο οδικό χάρτη για να γίνουμε τα νέα πρότυπα σε μια κοινωνία που θα συνεχίζει όχι μόνο να ζει περισσότερο, μα και δυνητικά να απολαμβάνει την όλη διαδικασία καθ’ όλη την διάρκεια της εξέλιξής της.
Έχουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε την πόρτα σε αυτή την δυνατότητα, να σφυρηλατήσουμε το δρόμο μας προς την γήρανση με συνειδητότητα, επίγνωση και επιτυχώς. Καθώς πρωτοπορούμε υιοθετώντας μια νέα αντίληψη για την γήρανση, μπορούμε να τιμήσουμε την ωρίμανσή μας κάνοντας τις επιλογές που ενισχύουν τη ζωή να γίνουν τόσο ακτινοβόλες όσο και σοφότερες. Νομίζω ότι όλοι και όλες μπορούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να επιτύχουμε.
Ως γονείς, μέλη μιας κοινότητας καθώς και της κοινωνίας, δοκιμάζουμε τα πάντα για να υποστηρίξουμε τους νέους μας, να τους εμφυσήσουμε με δημιουργική έμπνευση, με υγιή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση, δεξιότητες και ανθεκτικότητα. Γιατί, λοιπόν, εμείς οι ίδιοι καταθέτουμε τα όπλα με το που σκατζάρουμε τα 50 ? Γιατί εγκαταλείπουμε τους εαυτούς μας πεπεισμένοι ότι η γήρανση είναι αρνητική, ότι πρέπει πάση θυσία να την αποφεύγουμε ή με κάθε τρόπο να αγωνιζόμαστε για να την σταματήσουμε ? Γιατί οι έμπειροι και ελπίζω σοφότεροι ηλικιωμένοι δεν είναι καλοί αν όχι καλύτεροι ? Γιατί δεν παίρνουμε τα διδάγματα και τις εμπειρίες που έχουμε αντλήσει από την ζωή και να τα χρησιμοποιήσουμε με καλύτερους και αποτελεσματικότερους τρόπους για τον εαυτό μας και κατ΄ επέκταση για τους γύρω μας καθώς μεγαλώνουμε ?
Ως πρωτοπόροι της συνειδητής διαδικασίας γήρανσης, ας διαμορφώσουμε το τι σημαίνει να γερνάμε και ας διεκδικήσουμε την ομορφιά και την σοφία της με τιμή και δόξα.
Η παγίδα των γηρατειών αφορά την εσφαλμένη μας πεποίθηση ότι ¨από τώρα και στο εξής όλα παίρνουν την κατιούσα¨
Συχνά αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε την γενναιοδωρία της μακρόβιας ζωής όταν από μέσα μας προβάλλει σταθερά ο φόβος του θανάτου. Πολλοί από εμάς δεν εκτιμούμε τον εαυτό μας ούτε τιμούμε αρκετά τα χρόνια που κουβαλάμε στο σαρκίο μας. Αυτή μας η παράδοση δεν είναι μόνο πως δεν προσφέρει τίποτα ωφέλιμο στον εαυτό μας, δεν αλλάζει και τον τρόπο που η κοινωνία προσεγγίζει τα ζητήματα που αφορούν την ηλικία. Εναπόκειται σε εμάς να θέσουμε τα πρότυπα για το πώς η κοινωνία βλέπει και αντιμετωπίζει τους γηράσκοντες.
Αντί να αισθανόμαστε πως ¨όλα βαίνουν τον κατήφορο¨ η δική μου στάση και νοοτροπία είναι πως ¨δεν υπάρχει ούτε λεπτό για χάσιμο¨. Με συνειδητή πρόθεση, το ταξίδι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από απολαυστικό.
Για παράδειγμα, όταν με αξίωσε η ζωή να γιορτάσω τα 50 χρόνια μου, συνειδητοποίησα ότι ορισμένες σχέσεις έπαψαν πλέον να με ωφελούν. Δεν είχα την υπομονή για ενοχλητικές συνομιλίες απροσδιόριστης διάρκειας με ανθρώπους που δεν γινόταν να συνδεθώ βαθιά. Τότε, ανακάλυψα το νέο μάντρα μου ¨οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια μου, παύει να έχει χώρο στην ζωή μου¨. Αντί να αγωνίζομαι ενάντια στην πραγματικότητα της επερχόμενης γήρανσης και να αισθάνομαι νοσηρά, αποφάσισα να γεμίζω τις ημέρες μου με πράγματα ενδιαφέροντα, όμορφα και συναρπαστικά. Δεν έχω περίσσιο χρόνο για αντιγηραντική νοοτροπία. Δεν την θεωρώ χρήσιμη ή εποικοδομητική.
Έχουμε πραγματικά χρόνο για κάτι λιγότερο από ένα εκ προθέσεως ουσιαστικό ταξίδι προς την γήρανση ?
Έχει κάποιο νόημα ή αποτελεσματικότητα η κατασπατάληση της ζωτικής μας ενέργειας προσπαθώντας να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αποφύγουμε την αναπόφευκτη πραγματικότητα της ?
Προσωπικά, έχω επιλέξει την βαθιά εξερεύνηση και τον πλούτο που η γήρανση με συνειδητότητα και επίγνωση έχει να μου προσφέρει. Αυτή η διαδικασία δεν έχει πάντα την γλυκιά μυρωδιά του φρεσκοκομμένου τριαντάφυλλου και ούτε είναι εύκολη. Έρχομαι συχνά αντιμέτωπη με προκλήσεις. Τις προσπερνώ όμως όλο και πιο εύκολα καθώς συντονίζω το σώμα, τον νου και την ψυχή μου σε αυτό που πέρα από κάθε αμφιβολία μπορεί να γίνει και να είναι ένα ταξίδι συναρπαστικό. Ποιος ο λόγος λοιπόν να μην το απολαύσω ?
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, όλοι μας μεγαλώνουμε και κάποτε γερνάμε. Επομένως, ποια προσέγγιση θα μας εξυπηρετούσε καλύτερα να εφαρμόσουμε ?
Δεν υπάρχει ποτέ ιδανικότερος χρόνος από το παρόν για να πάρουμε την απόφαση.
Για αυτό, ας γιορτάσουμε το ταξίδι της σοφίας που κερδίζουμε γερνώντας, για να στηρίξουμε την ζωντανή εμπειρία της ζωής.
Είναι προτιμότερο να απολαμβάνουμε την διαδρομή από το να ανεβαίνουμε τον λόφο ασθμαίνοντας και γκρινιάζοντας …
Μαρία Πέππα – Κλινική Υπνοθεραπεύτρια
hypnotherapy4u.gr