Η Επίγνωση της Πρόκλησης

Η αλήθεια είναι πως το να διαλέξεις το μονοπάτι του πολεμιστή είναι μια αρκετά περίπλοκη απόφαση.

Μέχρι τότε απλώς ζούσες μια κανονική ζωή, όπως σε έμαθαν οι γονείς σου. Μαθαίνεις ότι για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να πηγαίνεις καλά στο σχολείο, να έχεις μεγάλους βαθμούς, να περάσεις σε ένα πανεπιστήμιο που θεωρείται καλό, να σπουδάσεις και να είσαι καλός φοιτητής και παράλληλα να εξελίσσεις τις δυνατότητες σου μετατρέποντας τις σε ικανότητες. Έτσι θα φτιάξεις σου είπαν ένα ‘’καλό βιογραφικό’’ και θα έχεις πιθανότητες να ξεχωρίσεις στην αγορά εργασίας. Σου λένε επίσης ότι ευτυχία σημαίνει να έχεις σχέση όταν είσαι έφηβος και όταν μεγαλώσεις να βρεις τον ένα και μοναδικό ώστε να κάνεις οικογένεια, δηλαδή παιδιά. Πλέον, η ευτυχία εκτός της δουλειάς σου είναι να έχεις παιδιά.

Και συνεχίζεις φυσικά να δουλεύεις με περισσότερο άγχος, περισσότερα στο κεφάλι σου, αγωνιάς και αγχώνεσαι για το μέλλον σου, για τα λεφτά που βγάζεις και ιδίως για τα λεφτά που ΔΕΝ βγάζεις. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή σου, και στο τέλος πεθαίνεις. Αγωνιώντας για την επόμενη μέρα. Και δεν ξέρεις, δεν έμαθες, δεν σου έμαθε κανείς ότι δεν υπάρχει επόμενη μέρα.

Ότι όλο αυτό το άγχος και η αγωνία του να φέρεις λεφτά στο σπίτι σου, του πως θα συντηρηθείς, τι θα φας, αν θα έχεις λεφτά να φτιάξεις γιορτινά τραπέζια κλπ… δεν σου είπε κανείς ότι το μόνο που σου κάνει είναι να σου κλέβει ό,τι πολυτιμότερο έχεις… Ζωτικής σημασίας Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α, την οποία θα μπορούσες να αφιερώσεις σε κάτι δημιουργικό. Αγχώνεσαι γιατί ο συνάδελφός σου σε θάβει στο αφεντικό, μάχεσαι καθημερινά να αποδείξεις ότι αξίζεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον για να κρατήσεις τη θέση σου, να μην πεινάσεις, εσύ και η οικογένειά σου.

Πολλές φορές ανέχεσαι να πληρώνεσαι με τις ορέξεις του αφεντικού σου γιατί πολύ απλά φοβάσαι μην χάσεις αυτά τα λίγα που σου δίνει αραιά και που. Αν πάλι έχεις δουλειά και αφεντικό που σε πληρώνει καλά, τότε το άγχος και εκεί μεγαλώνει. Συνήθως εκεί έχεις και τρελές ευθύνες, κοιτάνε να σε φάνε όλοι και από παντού, γυρνάς σπίτι σου μέσα στη θλίψη. Στη δουλειά, εν ώρα δουλείας, είσαι γεμάτος άγχος και μόλις γυρίσεις σπίτι σου σκέφτεσαι όσα τράβηξες στη δουλειά.

Σκέφτεσαι επίσης ότι σε διέβαλε ο χ, ψ, ότι δυσκολεύεσαι να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, ότι βγαίνεις τσίμα τσίμα και πάντα θες περισσότερα. Σε πιάνει και η θλίψη ενθυμούμενος ότι δεν έχεις σχέση και ζηλεύεις όσους έχουν παιδιά, ή αν έχεις παιδιά σε πιάνει η θλίψη γιατί πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τους δώσεις περισσότερα και τα βλέπεις που έχουν τόσα ψυχολογικά και αναρωτιέσαι τι λάθος κάνεις … Εντάξει, δεν θα αποφύγεις κάτι από αυτά στην πορεία της ζωής σου. Δεν πειράζει κιόλας, άνθρωπος είσαι. Δεν είναι κακό που τα βιώνεις, το κακό είναι να τα βιώνεις αυτά και να μην το συνειδητοποιείς, να μην είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Τότε δεν μπορείς καν να τα αλλάξεις.

Όλοι μαριονέτες του παιχνιδιού είμαστε, απλά κάποιες βλέπουμε τα νήματα. Στην αρχή τα βλέπεις θαμπά τα νήματα, δεν είσαι σίγουρος ότι υπάρχουν. Όσο περνάει ο καιρός όμως, σιγουρεύεσαι. Και όσο πιο πολύ σιγουρεύεσαι τόσο πιο πολύ αρχίζεις και σκέφτεσαι πώς να τα κόψεις. Το να τα κόψεις είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία. Γι’ αυτό θέλει χρόνο. Γι’ αυτό πριν τα κόψεις, παίξε μαζί τους. Προσπάθησε να τα κινήσεις ΕΣΥ. Αυτό ίσως να είναι πιο δύσκολο, πιο περίτεχνο κι απ’ το να τα κόψεις. Τα νήματα της μαριονέτας που σε κινούν, όταν καταλαβαίνουν ότι τα κατάλαβες κινούνται με πιο νωχελικό τρόπο. Αν απλά τα αφήσεις να κινούνται και έχεις ΕΠΙΓΝΩΣΗ του πως κινούνται, πάλι αυτό σχεδόν εξομοιώνεται με το να τα κινείς εσύ. Σίγουρα βέβαια το να τα κινείς εσύ σου δίνει άλλη, εσωτερική χαρά.

Εσωτερική χαρά;

Μα αφού έκανα όλα τα της πρώτης παραγράφου στην ζωή μου, θα πεις, κατάλαβα ότι δεν είμαι τελικά ευτυχισμένος. Και εγώ ήμουν η τέλεια μαθήτρια, πέρασα σε μια σχολή με πολλά υποσχόμενο επαγγελματικό μέλλον. Όμως δεν έγινα ευτυχισμένη. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ένα “ε και;” Τι έγινε με αυτό; Ναι, δεν λέω, σίγουρα, μέσω της πειθαρχίας τα κατάφερα αυτά και σίγουρα ένιωσα ικανοποίηση για τον εαυτό μου γιατί έκανα κόπους που ανταμείφθηκαν. Και ακόμα και αν συνειδητοποιήσω ότι το επαγγελματικό μου μέλλον ουδεμία σχέση θα έχει με τη σχολή μου, δεν θα παρατήσω τη σχολή μου. Θα την τελειώσω, ό,τι και να γίνει.

Απλά, αναρωτιέμαι, αυτός ο ορισμός της ευτυχίας μήπως δεν ήταν ο δικός μου; Μήπως ήταν των άλλων για σένα. Τι είναι αυτό που αν το κάνεις σε γεμίζει; Πως θα έχεις εργασία και όχι δουλειά- δουλεία; Η ειδοποιός διαφορά των δυο εννοιών είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Το μη αίσθημα διαφυγής. Τι εννοώ; Όλοι οι άνθρωποι κάνουν αμάν να έρθουν οι διακοπές τους και να φύγουν μακριά από το εργασιακό τους περιβάλλον. Ζουν για τις διακοπές. Μαζεύουν λεφτά για να πάνε διακοπές, για να διακόψουν την καθημερινότητά τους, γιατί θέλουν διάλειμμα, γιατί πνίγονται και ουσιαστικά αυτό που κάνουν το κάνουν μόνο για να ζήσουν. Ζουν όμως; και αν ζουν πως ζουν;

Δεν τους κατηγορώ γιατί και εγώ σίγουρα κάπως έτσι θα είμαι, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής. Πιστεύω προς το παρόν -και μακάρι να αναθεωρήσω- ότι δυστυχώς ή ευτυχώς από το στάδιο δουλείας θα περάσουμε όλοι, είτε έχουμε συνειδητοποιήσει κάτι βαθύτερο, είτε όχι. Απλά η ουσία είναι στο εξής, ενόσω είμαστε σε κατάσταση δουλείας να σκεφτόμαστε και να κάνουμε απόπειρες να διαφύγουμε.

Αν δει κανείς την λίστα του forbes, συμπεραίνει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα αν απλώς ακολουθήσει την εσωτερική του φλόγα, την στιγμή που άστεγοι κατάφεραν να εκτοξευτούν στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Δε λέω ότι πρέπει να γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι, λέω ότι είναι εφικτό στην ζωή σου να αποκτήσεις υλική και οικονομική ευημερία, ποιότητα ζωής, άνεση, ώστε να μπορείς όχι απλά να ζήσεις αλλά να εκπληρώσεις και όποια άλλη ανάγκη έχεις, είτε είναι στοιχειώδης και βασική είτε είναι κάτι που φαντάζει σε άλλους ασήμαντο.

Ο πολεμιστής όμως, εκτός από όλα αυτά στο μυαλό του, πρέπει να έχει πολλά αλλά. Να βλέπει τα πάντα σαν μια ευκαιρία, σαν μια πρόκληση, ακόμα και αν ανήκουν στην κατάσταση δουλείας. Αν έχει επίγνωση της πρόκλησης τότε μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι ή αν όχι να το γυρίσει, τουλάχιστον να το ευχαριστηθεί. Να έχει την εσωτερική ικανοποίηση ότι ξέρει. Μπορεί και μέσα από αυτήν την εμπειρία της δουλείας, να αποκομίσει σημαντικά μαθήματα για τη ζωή του που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει επιτυχημένος αργότερα.

Σίγουρα, λειτουργώντας ως προσεκτικός και σιωπηλός παρατηρητής μόνο να κερδίσει μπορεί. Τα άλλα που πρέπει να έχει στο μυαλό του, στα οποία αναφέρθηκα πριν, είναι να μην ξεχνά να αναζητεί αυτά που του έκρυψαν οι συμβατοί. Να μην επαναπαύεται, να μην πιστεύει ότι ό,τι του έδωσαν στο πιάτο είναι αγνό, αληθινό και νόμιμο. Να ψάχνει, να μαθαίνει τι κρύβεται πίσω από όσα η πλειοψηφία δεν βλέπει. Ο πολεμιστής δεν νοιάζεται μόνο για την ζωή που κάνει εδώ και τώρα, δεν νοιάζεται μόνο για την ευημερία, αφθονία, υγεία, εσωτερική χαρά του τώρα και του μετά, αλλά και για το να σωθεί. Να σώσει την ψυχή του και να ζήσει επ’ άπειρον, χωρίς να γίνει γεύμα.

Ως πρόκληση λειτουργεί όλη του η ζωή. Κάθε λεπτό.

Γιατί νιώθει ότι έχει να μάθει άπειρα πράγματα ακόμη. Αν δεν είχε αυτόν τον σκοπό, τον μεταφυσικό, που ο πολεμιστής βέβαια ξέρει ότι καθόλου μεταφυσικός δεν είναι, θα είχε μια ζωή στην οποία δεν θα έβρισκε κάτι ενδιαφέρον να τον ιντριγκάρει, να τον βγάλει από μια ρουτίνα που ναι μεν φαίνεται βολική, όμως σε σκοτώνει μέρα με τη μέρα και από λίγο. Χωρίς τον σκοπό αυτό, δεν βλέπει τα απλά καθημερινά πράγματα τόσο σημαντικά, κάθε στιγμή γίνεται μια πρόκληση, κάθε απόφαση, όχι μόνο η ζωή ολόκληρη. Κάθε υλικός σκοπός περί απόκτησης χρημάτων, εσωτερικής αρμονίας, αφθονίας, υγείας και όποιος άλλος γήινος σκοπός είναι μεν σημαντικός εφόσον ζούμε στο υλικό πεδίο, αλλά σίγουρα ο πολεμιστής ξέρει ότι ο σκοπός αυτός είναι πρόσκαιρος και ότι ο ύψιστος, μεγαλύτερος σκοπός του είναι να σώσει την ψυχή του και να ζήσει για πάντα, ξεφεύγοντας από τον αέναο και φαύλο κύκλο των ενσαρκώσεων σε αυτή την γη.

Οι λέξεις κλειδιά σε όλο αυτό το πολύπλοκο, αλλά αρκετά γοητευτικό έργο, είναι πάθος, ζωντάνια, ενέργεια, δύναμη, θέληση, πείσμα, ευστροφία, συνειδητότητα, δυνατότητα, ικανότητα, δεξιότητα, επιδεξιότητα, σοβαρότητα αλλά και χαλαρότητα την ίδια στιγμή, εσωτερική εκπλήρωση, αγάπη προς τον εαυτό, θετικές σκέψεις, εναρμόνιση με τον Ανώτερο Εαυτό, έλλειψη φόβου, αποφασιστικότητα, και πειθαρχία. Η κατάκτηση όλων αυτών ταυτόχρονα φαντάζει κάτι το ακατόρθωτο αρχικά, αλλά νομίζω ότι όλα αυτά λειτουργούν σαν ντόμινο. Η ύπαρξη του ενός συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη του αλλού. Οπότε αν έπρεπε να διαλέξω λίγες έννοιες, πυλώνες για την ζωή ενός πολεμιστή αυτές θα ήταν η πειθαρχία και η αγάπη (φιλότητα) προς τον εαυτό.

Η πειθαρχία είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αυτοπειθαρχία δε σημαίνει απαραίτητα κάνω κάτι που μισώ. Βέβαια, είναι επώδυνο να βάζεις κάτω τον κακό σου εαυτό και να ξεβολευτείς. Όμως ο πόνος της αυτοπειθαρχίας είναι παροδικός, γιατί κάποια στιγμή δουλεύοντας σκληρά για τον σκοπό σου, όποιος και να είναι αυτός, μετά θα απολαύσεις τους καρπούς σου, ενώ η έλλειψη αυτοπειθαρχίας θα σου φέρει έναν πόνο μόνιμο, γιατί δεν θα απολαύσεις ποτέ καρπούς ενώ παράλληλα μέσα σου θα ξέρεις ότι αυτή η αδράνεια ήταν επιλογή σου, θα ξέρεις ότι αν είχες πειθαρχήσει θα είχες τώρα την ευχέρεια να νιώθεις όμορφα για κάτι που εσύ δημιούργησες.

Αυτοπειθαρχία, λοιπόν, σημαίνει μπαίνω σε ένα καθημερινό ρυθμό, ο οποίος μου χαρίζει εσωτερική ικανοποίηση, εκπλήρωση, γαλήνη, με κάνει να νιώθω όμορφα για εμένα και μου δίνει δύναμη και συνεχίζω. Είναι η απόδειξη ότι δεν με έχουν κάμψει οι δυσκολίες της ζωής, η απόδειξη ότι ακόμα και αν όλα θεωρητικά είναι εναντίον μου, εγώ με το σθένος του μυαλού μου, καταφέρνω και διαψεύδω τους κακόβουλους που θέλουν να με κάνουν να πιστέψω ότι δεν αξίζω, αφού φέρνω εις πέρας όσα εγώ όρισα ως σημαντικά για την ζωή μου.

Αυτοπειθαρχία, όπως μαρτυρά η λέξη, σημαίνει πειθαρχώ τον εαυτό μου, πειθαρχώ το εγώ μου. Το εγώ ξεβολεύεται, γιατί το συμφέρει να κάνει ό,τι θέλει, όντας βολεμένο, όχι οργανωμένο, κινούμενο χαοτικά, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ευθύνη. Το εγώ θέλει να είναι άεργο αλλά να έχει τα φώτα της προσοχής πάνω του, την αναγνώριση, τον έπαινο, χωρίς να κοπιάζει για κάτι αληθινά. Η αυτοπειθαρχία, κατεβάζει το εγώ σε τέτοιο βαθμό, ώστε ναι μεν, να μην είσαι αλαζόνας σε επίπεδο του να πιστεύεις ότι όλα και όλοι σου χρωστάνε, ή ότι είσαι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στην γη, αλλά να σε κάνει να νιώθεις ότι αξίζεις, ότι μετράς, ότι είσαι άξιος να έχεις όλα τα θετικά εκείνα που ονειρεύτηκες για τον εαυτό σου.

Άλλο εγωισμός που φτάνει νοσηρά επίπεδα και άλλο αυτογνωσία και αυτοεκπλήρωση. Καμιά φορά ίσως η αυτοπειθαρχία να εμπεριέχει και καταστάσεις στις οποίες δεν θα ήθελες να είσαι. Αλλά τίποτα δεν είναι μόνιμο και όταν βγεις από αυτές τις καταστάσεις βγαίνεις δυνατότερος, γιατί επιβίωσες, και μάλιστα αυτοπειθαρχώντας. Η πειθαρχία σημαίνει να είσαι κύριος του εαυτού σου και να κινείς εσύ τα νήματα που παλιά άλλοι κινούσαν για εσένα. Όταν την αυτοπειθαρχία την εξασκήσεις σε τέτοιο βαθμό που μετά σου βγαίνει αβίαστα, αυτομάτως έχεις αναπτύξει δεξιότητες, ικανότητες, προετοιμάζεσαι για την υλική ευημερία, αφθονία, εσωτερική γαλήνη και τονώνεται και η αγάπη προς τον εαυτό με αυτόν τον τρόπο.

Ίσως τελικά όλα να απορρέουν από την αυτοπειθαρχία σε συνδυασμό με την γνώση ότι αξίζεις να έχεις όσα ονειρεύτηκες. Το μυαλό είναι ένα εργαλείο που όλοι το υποτιμούν αλλά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δημιουργούμε ό,τι σκεφτόμαστε και ότι το υλικό μας περιβάλλον είναι αποτέλεσμα της σκέψης μας, τότε μπορούμε να παίξουμε σαν πολεμιστές, πραγματικά.

Καταλαβαίνει κανείς στο σημείο αυτό ότι η έννοια του πολεμιστή είναι έννοια πολύ συγκεκριμένη. Δεν είναι έννοια λογοτεχνική. Δεν είναι έννοια στην οποία χωράει ανάλυση αφηρημένη από τον κάθε άνθρωπο της μάζας, που έχει την ψευδαίσθηση ότι φιλοσοφεί. Δεν είναι καν έννοια φιλοσοφική, είναι απτή, πρακτική, πραγματική αλλά σπάνια. Είναι έννοια ειδική, που ελάχιστοι των ελαχίστων αντιλαμβάνονται. Η τραγικότητα είναι να πιστεύεις ότι είσαι πολεμιστής ενώ δεν είσαι, βέβαια δεν βλάπτεις κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου. Αυτοί που όντως είναι ίσως κιόλας να μην πιστεύουν ότι είναι, γιατί ο εγωισμός τους έχει πάει περίπατο από τα όσα πέρασαν για να φτάσουν σε επίπεδο πολεμικό. Αυτοί που είναι δεν τους ενδιαφέρει καν να πουν ότι είναι γιατί τους ενδιαφέρει η δική τους δράση, η δική τους ζωή. Και παρεμπιπτόντως, είναι τόσο απασχολημένοι με την δική τους, που δεν τους ενδιαφέρει τι κάνει ο κάθε άλλος.

Παρά το γεγονός ότι η έννοια του πολεμιστή είναι συγκεκριμένη, σίγουρα ο κάθε ένας πολεμιστής είναι ένας διαφορετικός, ξεχωριστός, μοναδικός άνθρωπος, με δικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, δικά του προτερήματα, δικά του ελαττώματα, δικές του ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες. Επομένως, σίγουρα δεν είναι όλοι οι πολεμιστές ίδιοι. Αλλά και πάλι έχουν μια κοινή συνισταμένη που τους καθιστά πολεμιστές. Θεωρώ ότι εκτός των άλλων, ο κάθε πολεμιστής συνδυάζει δύο βασικά στοιχεία.

Το πρώτο είναι η ικανότητα σκέψης, όχι οποιασδήποτε σκέψης, αλλά της επιστημονικής σκέψης, της μαθηματικής σκέψης, της σκέψης που αντανακλά υψηλό επίπεδο κριτικής ικανότητας, (είτε έχει λάβει ανώτερη εκπαίδευση, είτε όχι). Πολλές φορές εξυπνάδα και ανώτερη εκπαίδευση ταυτίζονται, πολύ περισσότερες όμως όχι. Η ικανότητα να παράγει συλλογισμούς με άρτια και ποιοτική συλλογιστική πορεία, που μαρτυρά εξυπνάδα, σπιρτάδα, οξύνοια και ευρεία αντίληψη, εν ολίγοις.

Το δεύτερο είναι η ικανότητα να ενσωματώνει σε αυτή την σκέψη ιδέες, πληροφορίες, που προέρχονται από τα ανώτερα ενεργειακά κέντρα, δηλαδή ενσυναίσθηση και κοσμική αντίληψη των πραγμάτων. Δηλαδή υψηλή συνειδητότητα.

Το κλειδί είναι να συνδυάσει αυτά τα δυο στην ίδια ποσότητα.

Γιατί αν διαθέτει μόνο το πρώτο, δηλαδή μόνο ικανότητα επιστημονικής σκέψης και όχι συνειδητότητα και μεταφυσικές αναζητήσεις, αυτό σημαίνει πως δεν χρησιμοποιεί τα ανώτερα ενεργειακά του κέντρα και άρα δρα σαν οργανική πύλη ή είναι οργανική πύλη και το αποτέλεσμα είναι ένας ψυχρός επαγγελματίας, επικίνδυνος με πολλούς τρόπους, αν όχι μόνο για αυτόν και για άλλους.
Αν διαθέτει μόνο το δεύτερο, δηλαδή εκλείπει η ποιοτική σκέψη, αλλά τα ανώτερα ενεργειακά κέντρα είναι ανεπτυγμένα και το άτομο έχει μεταφυσικές αναζητήσεις, γίνεται σαν αυτούς τους ψεύτικους γκουρού, που λένε ολημερίς και οληνυχτίς “αγάπη και φως”, παπαρολογίες σχετικά με τις ψυχές, που λένε ότι η ψυχή είναι πάνω από την ύλη σε βαθμό να έχουν βρώμικο σπίτι, να βρωμάνε οι ίδιοι και να αδιαφορούν για το σώμα τους, να προωθούν παθητική στάση και υποδούλωση που έρχεται μαζί με τις φράσεις “ό,τι είναι να γίνει θα γίνει” άρα ας υπομείνω και ας μην προσπαθήσω για κάτι αφού ό,τι είναι προορισμένο για μένα από τον θεό θα μου έρθει.

Δεν είναι κακό να μην επικεντρώνεσαι στα αρνητικά και να πιστεύεις ότι όλα θα γίνουν στην τελική όπως ονειρευόσουν, αλλά πειράζει να το λες απλά για να το πεις και ουσιαστικά να προμοτάρεις την αδράνεια και να πιστεύεις ότι μια ανώτερη δύναμη θα σε σώσει. Αν το κάνεις αυτό προφανώς δεν είσαι πολεμιστής, γιατί δεν ξέρεις, ότι στο τέλος το σύμπαν γίνεται… αρπακτικό και το μόνο που θες να βλέπεις είναι “αγάπη και φως”! Σίγουρα για να ομορφύνεις τη ζωή σου επικεντρώνεσαι στο να διαλέγεις την αγάπη έναντι του φόβου, στο να κάνεις θετικές σκέψεις, αλλά χωρίς να αγνοείς παράλληλα τι συμβαίνει σε αυτό το σύμπαν….

Αυτά τα δύο στοιχεία ισορροπημένα μεταξύ τους είναι η ιδανική συνταγή. Οι ποιοτικές σκέψεις, η υγιής συλλογιστική, η ευφυΐα είναι κατά κάποιο τρόπο στοιχεία γήινα, εφόσον σχετίζονται με την λογική κι ας είναι δυσεύρετη ανάμεσα στους ανθρώπους. Παράλληλα, η συνειδητότητα, η χρησιμοποίηση των ανώτερων ενεργειακών κέντρων έχουν να κάνουν με το Πνεύμα και με τον πνευματικό κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε στον υλικό κόσμο, ούτε όμως και να απορροφώμαστε από αυτόν σε σημείο να μην αντικρύζουμε βαθύτερες και βαρύνουσες πνευματικές, συμπαντικές αλήθειες. Αν κάποιο από τα δύο στοιχεία, υπερτερεί πολύ περισσότερο σε σχέση με το άλλο, δεν μπορώ να θεωρήσω το άτομο που τα φέρει πραγματικό πολεμιστή.

Όσον αφορά την ευαισθησία του πολεμιστή. Είναι βέβαιο ότι κάποιος για να φτάσει στο σημείο να είναι πολεμιστής, έχει περάσει από τα σαράντα κύματα, αν όχι σε κάθε τομέα της ζωής του και σε κάθε επίπεδο, σε αρκετούς τομείς. Για να φτάσει κάποιος στο σημείο αυτό σημαίνει πως ξεβολεύτηκε, πως διερωτάται διαρκώς και πως αναίρεσε όσα έμαθε και είναι σε ετοιμότητα ώστε να αναιρέσει και αλλά και να συνειδητοποιήσει όσα πριν είχε καταλάβει απλώς, τώρα πιο βαθιά και πιο στέρεα. Το μόνο που πρέπει να προσέχει είναι η υπερευαισθησία του, γιατί η υπερευαισθησία είναι δείγμα πως ξεχνά ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Ξεχνά να είναι παίκτης, ξεχνά να είναι πολεμιστής.

Άκρατη και άκριτη ευαισθησία και πολεμιστής είναι έννοιες που δεν συνδυάζονται. Είναι δυνατόν να τέμνονται, μόνο όταν ο πολεμιστής έχει εκείνη την κατάλληλη δόση ευαισθησίας που του προσδίδει φωτεινή και καλοπροαίρετη ψυχή, ψυχή που δε θα έβλαπτε κάποιον, ούτε θα ήταν εκδικητική. Ο πολεμιστής την υπερευαισθησία πρέπει να την ξεχάσει. Σίγουρα αν το νιώσει, να αφεθεί να το βιώσει γιατί θα πάρει σημαντικά μαθήματα. Αλλά όταν γίνει πολεμιστής αυτομάτως καταλαβαίνει ότι η υπερευαισθησία του οφειλόταν σε βαθύτερα συμπλέγματα κατωτερότητας, επηρεαζόταν από γνώμες άλλων για αυτόν, θεωρούσε ότι δεν είναι ικανός. Ο πολεμιστής ξέρει ότι είναι δυνατός και η υπερευαισθησία που επηρεάζει τον αρνητικά δεν είναι χαρακτηριστικό του.

Μπορείς να διαλέξεις που θέλεις να ανήκεις. Μπορεί και όχι.

Αν πάντως είσαι ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν, διάλεξε έξυπνα.

Για να το κάνεις όμως αυτό οφείλεις στον εαυτό σου να μην παγιδευτεί.

Η παγίδα έχει πολλές μορφές και ίσως να μη γλιτώσεις από αυτήν ακόμα και αν όντως είσαι πολεμιστής. Όσο ζούμε, ανακαλύπτουμε, όσο ζούμε αναθεωρούμε, επιστρέφουμε σε έννοιες που μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι είχαμε καταλάβει αλλά ουσιαστικά ίσως να μην τις καταλάβαμε και αργότερα εμβαθύνουμε διανοητικά και συνειδησιακά σε αυτές ίσως λόγω απόκτησης περισσότερης πείρας στη ζωή είτε απλά επειδή έγινε ένα κλικ με κάποιο τρόπο και κάτι μέσα μας άλλαξε. Το εσώτερο ταξίδι δεν είναι μια ευθεία, είναι ένα σπιράλ.

Διαρκώς γυρνάς σε αλήθειες που πίστευες ότι η ψυχή σου τις κατανοεί πολύ σωστά και συνειδητοποιείς ότι τώρα το καταλαβαίνεις καλύτερα. Και αυτή η διαδικασία είναι αέναη. Σε κάθε λεπτό ζωής που έχεις μπορεί να αναθεωρείς διαρκώς. Έτσι ακόμα και αν πιστεύεις τώρα πως είσαι ξύπνιος, που μπορεί όντως να είσαι, σε μερικά χρόνια από τώρα θα λες στον εαυτό σου τώρα είμαι πραγματικά ξύπνιος, περισσότερο από ποτέ. Επομένως, παγίδες υπάρχουν πάντα. Η ειδοποιός διαφορά του πολεμιστή σε αυτό το σημείο, είναι καθαρά η αυτογνωσία του, η επίγνωση του.

Η επίγνωση της πρόκλησης.

Εφόσον γνωρίζεις ότι ουσιαστικά είσαι μέσα σε μια παγίδα, συμβιβάζεσαι με αυτό, δεν πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος και έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού σου, απλώς συνεχίζεις το παιχνίδι σου. Συνεχίζεις να ζεις, να βάζεις στόχους, να υλοποιείς, αλλά ταυτόχρονα ξέρεις. Ξέρεις ότι ο κόσμος αυτός είναι ψεύτικος. Αλλά επιλέγεις να δείχνεις ότι η ζωή έχει τέτοια αξία όση έχει για τους γύρω σου, για εκείνους που δεν ξέρουν. Εσύ σκέφτεσαι σε αντίρροπη κατεύθυνση αλλά δείχνεις, επιλέγεις να δείχνεις, ότι σκέφτεσαι σαν εκείνους. Η διαφορά λοιπόν είναι η επίγνωση. Και ακόμα και αν μεγαλώνοντας αναθεωρείς ως προς διάφορα θέματα, ουσιαστικά η κατάκτηση της προσωπικής σου ελευθερίας θα έχει ξεκινήσει τη στιγμή που ενώ φαινομενικά συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο τρόπο όπως άλλοι, ουσιαστικά είσαι κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Θέλει προσοχή να μην καμφθείς. Θέλει προσοχή, ειδικά αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος και δεν είχες και πολύ ευχάριστες εμπειρίες στη μέχρι τώρα ζωή σου. Θέλει προσοχή να μην σε κάνουν να πιστέψεις ότι δεν μπορείς, ότι είσαι αποτυχημένος, ότι δε θα τα καταφέρεις, ότι δε θα κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Είναι πολύ εύκολο να ετεροπροσδιοριστείς αν δεν έχεις ισχυρή αντίσταση. Και είναι και λογικό γιατί όταν όλη μέρα ακούς μόνο θλιβερές ειδήσεις, όταν γύρω σου κανένας δε φαίνεται να ζει μια όμορφη ζωή εύλογα πιστεύεις πως και η δική σου θα είναι σαν τη δική τους. Ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Αυτό που πολύ ακούγεται, ο λεγόμενος επαναπρογραμματισμός του υποσυνειδήτου, είναι αυτό που οφείλεις να πετύχεις για να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Αυτός ο επαναπρογραμματισμός δεν είναι τίποτα άλλο από αλλαγή συνηθειών, η οποία φυσικά γίνεται σταδιακά. Είναι μια διαδικασία αρκετά δύσκολη και απαιτεί την μεγαλύτερη δόση αυτοπειθαρχίας που έχεις καταβάλει ποτέ σου. Δεν είναι εύκολο να ζεις σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους αρνητικούς, να έχεις συνηθίσει με το που ξυπνάς να νιώθεις αρνητισμό να ρέει στο αίμα σου και ξαφνικά μια μέρα να ξυπνήσεις χαρούμενος. Υπάρχουν όμως ειδικές τεχνικές που θα σε βοηθήσουν να το πετύχεις.

Την πρώτη μέρα, αν συνηθίζεις να σκέφτεσαι όλη μέρα αρνητικά, σκέψου κάτι καλό και σημείωσέ το. Την δεύτερη μέρα, δυο καλά. Έτσι το επόμενο πρωί θα ξυπνήσεις με λίγη περισσότερη όρεξη αδημονώντας να βρεις άλλο ένα καλό στοιχείο να καταγράψεις, το οποίο μπορεί να είναι οτιδήποτε, ακόμα και αυτό που σου φαίνεται μικρό και ασήμαντο όπως μια όμορφη μυρωδιά από λουλούδια του κήπου σου ή μια όμορφη βόλτα με το σκύλο σου ή μια στιγμή που έκανες κάτι όμορφο για τον εαυτό σου ως ένδειξη αγάπης σε αυτόν.

Μπορείς να κάνεις άσκηση ευγνωμοσύνης, να σκεφτείς για πόσα πράγματα που θεωρείς δεδομένα πρέπει να νιώθεις όχι περήφανος αλλά ευγνώμων που τα έχεις. Δεν εννοώ να νιώθεις ότι τα χρωστάς κάπου, σε έναν αόρατο θεό και να φοβάσαι μην τα χάσεις, όπως πολλοί θεωρούν ότι σημαίνει αυτή η λέξη. Αν την αναλύσεις βλέπεις ότι προέρχεται από το ευ και το γιγνώσκω, δηλαδή σημαίνει γνωρίζω καλά, γνωρίζω σωστά. Γίνε ειλικρινής με τον εαυτό σου και γνώρισε καλά λοιπόν πόσα πράγματα έχεις που θεωρείς δεδομένα.

Επικεντρώσου σε αυτά που ήδη έχεις, τα θετικά και όσο επικεντρώνεσαι σε αυτά το σύμπαν θα σου φέρει και άλλα, γιατί πολύ απλά μετατρέπεσαι σε φορέας θετικότητας και οι θετικές σου σκέψεις μετατρέπονται σε θετικές εικόνες, δηλαδή θετικές εμπειρίες στη ζωή σου στη γη. Μπορείς επίσης κάθε μέρα με το που ξυπνάς να περιμένεις ένα δώρο και ένα θαύμα μέσα στη μέρα σου. Μόλις τελειώνει η μέρα σου, γράψε ποια ήταν αυτά και κάθε μέρα ανανέωνε αυτή την σκέψη.

Ιδιαίτερη σημασία, επίσης έχουν οι λέξεις που λες. Οι λέξεις έχουν ενέργεια. Όταν λες δεν θα καταφέρω τίποτα, αποκλείεται να καταφέρεις. Όταν λες θα πετύχω γιατί μπορώ έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες. Απλώς πρόσεξε το εξής, αν πεις θα πετύχω και μπορώ μην το πεις απλά για να το πεις, φρόντισε όντως να το πιστεύεις. Δε μετράνε μόνο οι λέξεις αλλά και η ενέργεια πίσω από τις λέξεις. Και φυσικά αυτό πρέπει να συνοδεύεται από αντίστοιχες πράξεις.

Μπορείς λοιπόν να βάλεις σε εφαρμογή κάτι από αυτά και παράλληλα να έχεις επίγνωση του παιχνιδιού της ζωής και να παίζεις χρησιμοποιώντας ή όχι την ελεγχόμενη τρέλα σου. Και έτσι όλα ξαφνικά αποκτούν νόημα στη ζωή, ενώ παλιά μάλλον δεν σε γέμιζε τίποτα. Ακόμα και αν δεν ξέρεις εκατό τοις εκατό τι σε γεμίζει, πχ στα επαγγελματικά, από τη στιγμή που ξέρεις ότι έχεις επίγνωση του παιχνιδιού σε έναν συγκεκριμένο βαθμό, απλώς παίξε χωρίς να κουράζεις το μυαλό σου. Τουλάχιστον θα έχεις κάνει ένα βήμα προς την ανεξαρτησία.

Τελευταίο, και πολύ σημαντικό. Συνδέσου με το ένστικτό σου. Η διαίσθησή σου είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα σου. Ποτέ δεν μπορείς να την χάσεις εντελώς, παρά μόνο να την αποδυναμώσεις. Την αποδυναμώνεις όταν είσαι απορροφημένος από την ρουτίνα και κολλημένος σε μια ζωή που άλλοι διάλεξαν για εσένα. Όταν αρχίζεις να παίρνεις πρωτοβουλίες και την ζωή στα χέρια σου, η διαίσθησή σου επικοινωνεί μαζί σου πολύ πιο καθαρά. Η διαίσθηση είναι το μέσον για να φτάσεις στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Μην την αγνοήσεις. Ένας τρόπος για να την αναπτύξεις είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου πριν από οποιαδήποτε απόφαση, ακόμα και για μια απλή που μπορεί να αφορά τι φαγητό θα φας… τι θα έκανε ο εαυτός που θα ήθελα να είμαι; Ή τι θα έκανε κάποιος που αγαπάει τον εαυτό του; Και η απάντησή σου στην ερώτηση αυτή να είναι η πράξη που θα κάνεις…

Αυτά ήταν μερικά εργαλεία για να αρχίσεις να παίρνεις τη δύναμή σου πίσω. Βέβαια, ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει στη ζωή του. Κάνε ό,τι σε ευχαριστεί αλλά τουλάχιστον ανάλαβε την ευθύνη που φέρει η όποια απόφασή σου.

@ΦΛΩΡΑ /terrapapers.com

Φωτογραφίες: Alex Prager