Η Γνώση του εαυτού μας

Η εσφαλμένη προσωπικότητα, π.χ. είναι κώλυμα για την πραγματική ευτυχία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μια εσφαλ­μένη προσωπικότητα που είναι φτιαγμένη από την υπεροψία, την υπερηφάνεια, τον φόβο, τον εγωισμό, την οργή, την αυτοσπουδαιό­τητα, τον συναισθηματισμό κλπ. Η εσφαλμένη προσωπικότητα είναι στ’ αλήθεια προβληματική, γιατί δυναστεύεται από αυτόν τον τύπο του ΕΓΩ που ανέφερα πιο πάνω. Ενώ κάποιος έχει εσφαλμένη προ­σωπικότητα, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να γνωρίσει την αλη­θινή ευτυχία. Πώς να την γνωρίσει; Εάν κάποιος θέλει να είναι ευτυ­χισμέ­νος, και όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, πρέπει να αρχίσει από το να αποβάλλει την εσφαλμένη προσωπικότητα. Πρέπει να αποβάλλει τα ΕΓΩ που την χαρακτηρίζουν, αυτά που ανέφερα, και όταν απο­βληθούν αυτά τα ΕΓΩ τότε όλα αλλάζουν. Δημιουργείται στην συνεί­δηση μας ένα συνεχές κέντρο βαρύτητας και έρχεται μια κατάσταση υπέροχης ευτυχίας. Αλλά όσο υπάρχει η εσφαλμένη προσωπικότητα η ευτυχία δεν είναι δυνατή. Πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας όλα αυτά εάν στ’ αλήθεια επιθυμούμε να είμαστε μια μέρα ευτυχισμένοι.

Χωρίς αμφιβολία, το πιο σπουδαίο στην πρακτική ζωή είναι το να αποκρυσταλλώσουμε στην ανθρώπινη προσωπικότητα αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Όλο αυτό το σύνολο από ικανότητες, δυνά­μεις, αρετές, ιδιότητες κλπ. του ΕΙΝΑΙ. Εάν κάποιος αποβάλλει π.χ. το ελάττωμα ή ΕΓΩ της οργής, σε αντικατάσταση του θα αποκρυ­σταλλώσει την αρετή της ηρεμίας. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάτ­τωμα του εγωισμού θα αποκρυσταλλώσει την υπέροχη αρετή του αλ­τρουισμού. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάττωμα της λαγνείας θα αποκρυσταλλώσει στην ψυχή του την καταπληκτική αρετή της αγνό­τητας. Εάν κάποιος αποβάλλει από τα απόκρυφα της ψυχής του το μίσος θα αποκρυσταλλώσει στην προσωπικότητα του την αγάπη.

Εάν κάποιος αποβάλει από την προσωπικότητα του το ελάττωμα του φθό­νου, θα αποκρυσταλλώσει σε αντικατάσταση του την χαρά για το καλό του άλλου, την φιλανθρωπία κλπ. Έτσι λοιπόν χρειάζεται να καταλά­βουμε ότι είναι απαραίτητο να αποβάλλουμε από την ψυχή μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία για να μπορέσουμε να αποκρυ­σταλλώσουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη μας αυτό που ονομάζεται ψυχή, ένα σύνολο από δυνάμεις, αρετές, κοσμικές ικανότητες κλπ. Εντούτοις, πρέπει να πω ότι το διανοητικό δεν είναι το παν. Το δια­νοητικό είναι χρήσιμο όταν βρίσκεται στην υπηρεσία του πνεύμα­τος, αλλά το διανοητικό δεν είναι το παν. Αναμφίβολα πρέπει να περάσουμε από μεγάλες συ­γκινησιακές κρίσεις, εάν θέλουμε να αποκρυσταλλώσουμε ψυχή στον εαυτό μας. Εάν το νερό δεν βράσει στους 100 βαθμούς δεν αποκρυ­σταλλώνει αυτό που πρέπει να απο­κρυσταλλώσει και δεν αποβάλλει αυτό που πρέπει να αποβάλλει. Έτσι επίσης και εμείς εάν δεν περά­σουμε προηγουμένως από μεγά­λες συγκινησιακές κρίσεις δεν θα αποκρυσταλλωθεί σε μας αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δεν θα απο­βληθεί αυτό που πρέπει να απο­βληθεί. Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Όταν η ψυχή αποκρυσταλ-λώνεται απόλυτα σε κάποιον, μέχρι και το σαρ­κικό σώμα μετατρέπεται σε ψυχή.

Ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ο Μεγάλος Καμπίρ, μίλησε καθαρά πάνω σε αυτό λέγοντας «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Οι άνθρωποι δεν κατέχουν την ψυχή τους, η ψυχή τους κατέχει, η ψυχή κάθε ανθρώπου υποφέρει φορτωμένη με ένα αβάστακτο κατα­πιεστή (τον άνθρωπο). Το να κατακτήσεις την ψυχή είναι κάτι διαφο­ρετικό, αλλά υπάρχει γραμμένο «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυ­χές σας». Υπάρχουν ΕΓΩ πολύ δύσκολα να αποβληθούν, ελαττώματα φοβερά, ΕΓΩ τα οποία βρίσκονται σε σχέση με τον νόμο του Κάρμα. Όταν φθάνει κανείς σε αυτό είναι σαν να συγκρατείται στην αφετηρία και είναι ευνόητο ότι έτσι είναι. Επί πλέον μόνο με απεριόριστη υπο­μονή κατορθώνεται στο τέλος η αποβολή αυτών των ΕΓΩ.

Η υπομονή και η ηρεμία είναι εξαιρετικές ιδιότητες ή υπέρο­χες αρετές, χρήσιμες για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο της ριζικής αλλαγής. Στο βιβλίο μου «Τα τρία βουνά» μιλάω συγκεκρι­μένα για την περίπτωση της υπομονής και της ηρεμίας. Μια ημέρα, μια ομάδα αδελφών ευρισκόμενοι στο Μοναστήρι, περιμέναμε ανυ­πόμονα τον ηγούμενο, αλλά περνούσαν οι ώρες και αυτός αργούσε. Όλοι ήταν ανήσυχοι. Υπήρχαν εκεί μερικοί δάσκαλοι, πολύ σεβά­σμιοι, αλλά γεμάτοι ανυπομονησία, περπατούσαν στο σαλόνι, πήγαι­ναν και ερχόντουσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, ξύνανε το κεφάλι τους, τραβούσαν τα γένια τους ανυπόμονοι. ΕΓΩ παρέμενα ήρεμος, ήσυχος, περίμενα υπομονετικά. Μόνο περιέργεια μου προ­καλούσαν αυτοί οι ανυπόμονοι αδελφοί, ΕΓΩ παρέμενα ήσυχος. Τε­λικά, μετά από αρκετές ώρες, παρουσιάστηκε ο ηγούμενος και απευθυνόμενος σε όλους, τους είπε: «Σε σας λείπουν δύο αρετές που αυτός ο αδελ­φός έχει» και έδειξε εμένα. Μετά απευθυνόμενος σε μένα μου λέει: «Πέστους αδελφέ ποιες είναι αυτές οι αρετές». Τότε ΕΓΩ σηκώθηκα και είπα: «Πρέπει να ξέρετε να είσθε υπομονε­τικοί, πρέπει να ξέρετε να είσθε ήρεμοι». Όλοι έμειναν κατάπλη­κτοι, Αμέσως ο ηγούμενος έφερε ένα πορτοκάλι, το οποίο είναι σύμβολο της ελπίδας και μου το έδωσε επιδοκιμάζοντας με.

Πέτυχα!!! Πέτυχα για να περάσω στο δεύτερο Βουνό, που εί­ναι το Βουνό της αναστάσεως. Οι άλλοι, οι ανυπόμονοι, απέτυχαν. Έπρεπε να πάω μετά σε άλλο μοναστήρι για να υπογράψω κάτι χαρ­τιά και έτσι έκανα. Αργότερα πήγα στο Μοναστήρι, υπέγραψα τα χαρ­τιά, μου έδωσαν ορισμένες εσωτεριστικές οδηγίες, και με δέχτη­καν στα μαθήματα του δεύτερου Βουνού, και εκείνοι οι σύντροφοι, αυτήν την ώρα, ακόμη μάχονται για να αποκτήσουν την υπομονή και την ηρεμία, διότι ακόμα δεν τις έχουν. Δέστε λοιπόν τι σπουδαίο που εί­ναι να είναι κανείς υπομονετικός και ήρεμος. Έτσι όταν κά­ποιος δου­λεύει στην διάλυση ενός ΕΓΩ και για τίποτα στην ζωή δεν μπορεί να το διαλύσει, γιατί έχει γίνει αρκετά δύσκολο -υπάρχουν τέτοια ΕΓΩ, σχετίζονται με το Κάρμα- δεν του απομένει τίποτε άλλο από το να πολλαπλασιάσει την υπομονή και την ηρεμία μέχρι να επιτύχει, αλλά πολλοί είναι ανυπόμονοι, θέλουν να αποβάλλουν αυτό ή το άλλο ΕΓΩ αμέσως, χωρίς να πληρώσουν το απαιτούμενο αντίτιμο και αυτό είναι παράλογο.

Στο έργο που κάνει κάποιος για τον εαυτό του, χρειάζεται να πολλαπλασιάσει την υπομονή μέχρι το άπειρο και την ηρεμία μέχρι τον Κολοφώνα. Οποίος δεν ξέρει να έχει υπομονή, όποιος δεν ξέρει να έχει ηρεμία αποτυγχάνει στον δρόμο του εσωτερικού του κόσμου. Παρατηρείστε τον εαυτό σας στην καθημερινή ζωή. Είσθε υπομονε­τικοί; Παρατηρείστε τον εαυτό σας, ξέρετε να παραμένετε ήρεμοι την κατάλληλη στιγμή; Εάν δεν έχετε αυτές τις δύο αρετές πρέπει να δουλέψετε αρκετά για να τις αποκτήσετε, Πώς; Αποβάλλοντας τα ΕΓΩ της ανυπομονησίας και τα ΕΓΩ της ελλείψεως ηρεμίας, το θυμό, τα ΕΓΩ του θυμού τα οποία είναι αυτά που δεν επιτρέπουν την ηρε­μία. Τι είναι αυτό που ψάχνουμε σε τελική ανάλυση. Να αλλά­ξουμε, αλλά να αλλάξουμε ριζικά, γιατί έτσι όπως είμαστε, αναμφί­βολα το μόνο που κάνουμε είναι να υποφέρουμε, να πικραίνουμε την ζωή μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να μας κάνει να υποφέρουμε.

Αρκεί να μας ακουμπήσουν μια ίνα της καρδιάς για να μας κάνουν να υποφέρουμε. Εάν μας πουν μια σκληρή λέξη υποφέρουμε, εάν μας δώσουν ένα κτύπημα στον ώμο και μας πουν μια γλυκιά κουβέντα χαιρόμαστε. Έτσι όμως είμαστε αδύνατοι, δεν έχουμε εξουσία πάνω στις ψυχολο­γικές μας αντιδράσεις, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μετα­χειρισθεί τον ψυχισμό μας. Θέλετε να δείτε κάποιον ενοχλημένο, θυμωμένο; Πέστε του μία σκληρή κουβέντα και θα τον δείτε αμέ­σως ενοχλημένο. Εάν θέλετε να τον δείτε χαρούμενο δώστε του ένα φιλικό κτύπημα στον ώμο, πέστε του μερικές γλυκές κουβέντες, και αμέσως αλλάζει, χαί­ρεται. Τι εύκολο!!! Ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει με τον ψυχισμό των άλλων. Τι αδύνατα που είναι αυτά τα πλάσματα!!!

Πρόκειται επομένως για αλλαγή, πρόκειται για αποβολή όλων των αδυναμιών που έχουμε, μέχρι η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα πρέπει να χαθεί για μας. Αυτό θέλει να πει ότι η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, μέχρι και αυτή ακόμη η προσωπική μας ταυ­τότητα ΕΓΩ είμαι ο τάδε κλπ. πρέπει να εξαφανισθεί για μας. Θα έλ­θει μια ημέρα που δεν θα μπορούμε να συναντήσουμε την προσωπική μας ταυτό­τητα. Εάν πρόκειται να μεταβληθούμε σε κάτι διαφορε­τικό, πρέπει να χαθεί η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα, Χρειάζεται να μεταβλη­θούμε σε αλλιώτικα πλάσματα, ευτυχισμένα, μακάρια, έχουμε δικαί­ωμα στηνευτυχία. Εάν δεν προσπαθούμε, πώς θα αλ­λάξουμε; Με ποιο τρόπο; Να το σοβαρό! Το πιο σπουδαίο είναι να μην ταυτο­ποιούμαστε με τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ζωή είναι όπως μια κινηματογραφική ταινία, και είναι εκ των πραγμάτων μια ταινία που έχει μια αρχή και ένα τέλος. Διάφορες σκηνές περνάνε από την οθόνη του νου. Το πιο σπουδαίο σφάλμα μας είναι το να ταυτιστούμε με αυτές τις σκηνές. Γιατί; Διότι περνάνε, απλά και μόνο γιατί περ­νάνε, είναι σκηνές μιας μεγάλης ταινίας και τέλος περνάνε. Ευτυχώς κατά την διάρκεια της ζωής μου δέχθηκα σαν πι­στεύω πάντα αυτό: Να μην ταυτίζεται κάποιος με τις διάφορες περι­στάσεις της ζωής. Έρχο­νται στην μνήμη μου γεγονότα της παιδικής ηλικίας. Επειδή οι γήινοι γονείς μου είχαν χωρίσει, όλοι εμείς τα αδέλφια μιας μεγάλης οικογέ­νειας έπρεπε να είμαστε δυστυχισμέ­νοι. Είχαμε μείνει με τον αρχηγό της οικογένειας και μας απαγορευ­όταν να επισκεφθούμε την γήινη μη­τέρα μας. Εν τούτοις εμείς δεν ήμασταν τόσο αγνώμονες για να μπο­ρούμε να την ξεχάσουμε.

Ξέ­φευγα πάντα από το σπίτι με ένα μικρό­τερο αδελφό μου που πάντα με ακολουθούσε, πηγαίναμε να την επι­σκεφθούμε και μετά γυρί­ζαμε σπίτι, αλλά ο αδελφός μου υπέφερε πολύ γιατί στην επιστροφή κουραζόταν επειδή ήταν μικρός και ΕΓΩ έπρεπε να τον παίρνω στην πλάτη μου, τόσο μικρός ήταν και έκλαιγε πικρά και έλεγε: «Τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι ο μπαμπάς θα μας μα­στιγώσει». Και ΕΓΩ του απαντούσα λέγοντας: «Γιατί κλαις; Όλα περ­νάνε, να θυμάσαι ότι όλα περνάνε». Όταν φθάναμε σπίτι, πραγματικά μας περίμενε ο πα­τέρας μας ο γήινος, γεμάτος οργή, και μας έδερνε με το μαστίγιο. Μετά κλεινόμασταν στο δωμάτιό μας για να κοιμη­θούμε, αλλά ξα­πλώνοντας έλεγα στον αδελφό μου: «Το πρόσεξες, πέρασε πια, πεί­σθηκες ότι όλα αυτά πέρασαν, όλα περνάνε». Μια από αυτές τις πολλές ημέρες ο πατέρας με άκουσε που έλεγα στον αδελφό μου: «όλα περνάνε, αυτό πέρασε πια» και φυσικά, έτσι όπως οργιζό­ταν εύκολα, άρπαξε το φοβερό μαστίγιο που είχε και μπήκε στο δω­μάτιο λέγοντας: «Ώστε όλα περνάνε αδιάντροποι» και μας έδωσε άλλο μαστίγωμα πιο φοβερό και μετά έφυγε ήσυχος που μας είχε μα­στι­γώσει. Όταν έφυγε, γυρίζω στον αδελφό μου και του λέω πιο χα­μη­λόφωνα: «Τα είδες; και αυτό πέρασε πια». Δηλαδή ποτέ δεν ταυτι­ζό­μουνα με αυτές τις σκηνές και έκανα πιστεύω στην ζωή μου, ποτέ να μην ταυτιστώ με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, με τα συμβάντα. Ξέρω ότι αυτά τα συμβάντα, αυτές οι σκηνές περνάνε,

Τόσο πολύ ανησυχεί κάποιος που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί να το λύσει, μετά όμως αυτό περνάει και έρχεται άλλη σκηνή, τελείως διαφορετική. Τότε γιατί ανησύχησε; Αφού θα περ­νούσε, ποιο το αντικείμενο της ανησυχίας του; Όταν κάποιος ταυτί­ζεται με τα διάφορα γεγονότα της ζωής, κάνει πολλά σφάλματα. Εάν κάποιος ταυτισθεί με ένα ποτήρι λικέρ που του προσφέρουν μερικοί φίλοι μεθυσμένοι, στο τέλος μεθάει. Εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιο πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει κάνοντας έρωτα σε μια ορισμένη στιγμή. Και εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιον υβρι­στή, που πληγώνει κάποιον με τα λόγια του, καταλήγει επίσης να γί­νει υβριστής.

Εσείς νομίζετε φρόνιμο το ότι εμείς είμαστε καλοί, φαινομε­νικά σοβαροί, Έτσι δεν είναι; Και εάν καταλήγαμε υβριστές, πιστεύ­ετε ότι αυτό θα ήταν καλό; Εάν κάποιος ταυτίζεται με μια σκηνή π.χ. με συναισθηματικό κλαυθμό, όπου όλοι κλαίνε πικρά, καταλή­γει σί­γουρα με τα δακρυάκια του. Πιστεύετε ότι αυτό είναι ορθό; Να μας κάνουν άλλοι να κλαίμε επειδή έτσι τους ήρθε η όρεξη; Αυτά που σας λέω είναι απαραίτητο εάν θέλετε να ανακαλύψετε τον εαυτό σας. Είναι απαραίτητα γιατί εάν κάποιος ταυτίζεται απόλυτα με μια σκηνή, αυτό θέλει να πει ότι έχει ξεχάσει τον εαυτό του, έχει ξεχάσει την δουλειά την οποία κάνει, χάνει τον καιρό του τελείως ανόητα. Ο κόσμος ξεχνάει εντελώς τον εαυτό του, ξεχνάει την ίδια του την βαθιά εσωτερική ύπαρξη, γι αυτό ταυτίζεται με τις διάφορες περιστάσεις. Κανονικά ο κόσμος κοιμάται γιατί είναι ταυτισμένος με τα διάφορα γεγονότα που τον περιστοιχίζουν και κάθε ένας έχει το ψυχολογικό του τραγουδάκι, όπως έλεγα στο βιβλίο μου «Επα­ναστατική Ψυχολο­γία».

Ξαφνικά συναντά ένας κάποιον και του λέει: «ΕΓΩ στην ζωή μου έκανα αυτό, έκανα το άλλο, με έκλεψαν, υπήρξα πλούσιος, είχα χρήματα, με εξαπάτησαν, κάποιος τάδε ήταν ο απατεώνας που με εξαπάτησε», με λίγα λόγια το ψυχολογικό του τραγούδι. Δέκα χρό­νια αργότερα κάποιος άλλος συναντά το ίδιο υποκείμενο, και επα­νέρχε­ται να του διηγηθεί την ίδια ιστορία. Είκοσι χρόνια αργότερα τον συ­ναντά κάποιος άλλος και επανέρχεται να του διηγηθεί το ίδιο τρα­γούδι. Αυτό είναι το ψυχολογικό του τραγούδι. Έμεινε ταυτι­σμένος με αυτό το γεγονός για την υπόλοιπη ζωή του. Σε αυτές τις περιπτώ­σεις πώς θα διαλύσει κάποιος το ΕΓΩ, με ποιο τρόπο; Αφού ενεργώ­ντας έτσι το ενισχύει. Με το να εξευτελίζεται έτσι, ενισχύει το ΕΓΩ.

Μου έρχεται στον νου η περίπτωση ενός μποξέρ παλεύοντας εναντίον ενός άλλου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκάλεσε τέτοια ταύτιση που στο τέλος όλοι οι θεατές άρχισαν να δίνουν κτυπήματα ο ένας στον άλλον, τελείως τρελοί, όλοι έδιναν γροθιές ο ένας στον άλ­λον, καταλήγοντας όλοι να πιστεύουν τον εαυτό τους μποξέρ. Προ­σέξτε τι είναι η ταύτιση.
Βλέποντας μια ταινία στην οποία οι ηθοποιοί κλαίνε, κλαίνε στα ψέματα φυσικά, παρατηρώ ξαφνικά μια κυρία, η οποία βλέπει την ταινία, να καταλήγει σε ένα φοβερό και αγωνιώδες κλάμα. Δέ­στε τι είναι η ταύτιση. Τι έκανε αυτή η φτωχή γυναίκα και ταυτί­στηκε με την ταινία; Πίστεψε τον εαυτό της πρωταγωνιστή ή πρω­ταγωνίστρια της ταινίας, ένα καινούργιο ΕΓΩ που δημιούργησε μέσα της,. Αυτό το καινούργιο ΕΓΩ έκλεψε μέρος της συνειδήσεως της. Έτσι, εάν αυτή η γυναίκα κοιμόταν, τώρα κοιμάται ακόμα πε­ρισσότερο. Γιατί; Λόγω της ταυτίσεως, αυτό είναι εμφανές.

Έρχεται στην μνήμη μου αυτήν την στιγμή ένα γεγονός ασυνήθι­στο. Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, συνέβη να πάω στον κινη­ματο­γράφο. Η ταινία ήταν πολύ ρομαντική. Παρουσιαζόταν ένα ζευγάρι που αγαπιόταν, που λατρευόταν και δεν ξέρω τι άλλο, και ΕΓΩ τους έβλεπα γεμάτος ενδιαφέρον. Αυτές οι στάσεις, αυτά τα λό­για, αυτά τα βλέμματα, τι ωραία πράγματα και ΕΓΩ μαγεμένος τους κοίταζα. Τε­λείωσε η ταινία και ΕΓΩ πολύ ήσυχος πήγα στο σπίτι. Σε λίγο νύσταξα και ξάπλωσα.

Αυτό το βράδυ είχα να κάνω με τον κό­σμο της σκέ­ψεως. Έτσι συνάντησα μια γυναίκα ίδια με αυτήν που θαύμαζα στο έργο, ήταν πολύ όμορφη και βρισκόταν απέναντι μου. Κάθισα μαζί της σε ένα τραπέζι για να πάρουμε ένα αναψυκτικό και τότε ήλθαν τα γλυκά λόγια, πολύ παρόμοια με τα λόγια του έργου. Η κατάληξη δεν ήταν να τελειώσουμε κάνοντας έρωτα, αλλά δεν έλειψαν τα φιλιά, τα αγκαλιάσματα, τα χάδια, οι τρυφερότητες και χίλια δυο άλλα πράγ­ματα. Σας μιλάω για μια ιστορία που συνέβη πριν είκοσι χρόνια, δεν είναι τωρινή, γιατί τώρα δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο, αλλά εκείνη την εποχή πήγαινα γιατί πίστευα ότι είναι μια υγιής διασκέ­δαση. Έτσι πίστευα ΕΓΩ. Καταλήγοντας, η σκηνή δεν ήταν και τόσο ωραία, λίγο ερωτική. Ξαφνικά άλλαξε το πανόραμα και κατέβηκα από τον κόσμο της σκέψεως στον αστρικό κόσμο. Είναι δύο διαφορε­τικοί κόσμοι, Φθάνοντας στον αστρικό κόσμο βρέθηκα σε έναν μεγάλο ναό και μπόρεσα να δω ότι ένας δά­σκαλος ασχολιόταν με την ανά­λυση μου.

Σκέφτηκα ότι την έπαθα. Απομακρύνθηκα λίγα βήματα για να δω τι θα συμβεί πάρα κάτω και ξαφνικά ο δάσκαλος εκείνος μου στέλνει με το φύλακα του ναού ένα χαρτί που έγραφε: «απομακρυν­θείτε αμέσως από το ναό, αλλά με ΙΝΡΙ», Με ΙΝΡΙ σημαίνει διατη­ρώντας την φωτιά, επειδή δεν είχα φθάσει να κάνω έρωτα, είχα περιο­ριστεί στις τρυφερότητες, του λέω: «Χωρίς άλλο αυτό είναι σοβαρό». Πολύ αργά βγήκα, προχώ­ρησα στον κεντρικό διάδρομο και πριν βγω από το ναό, σε ένα προ­σκυνητήριο, γονάτισα ταπεινά ζητώντας συγ­χώρηση, ζητώντας να δείξουν λίγο οίκτο, στο ασήμαντο άτομό μου, παραδεχόμενος ότι είχα σφάλει. Και ενώ βρισκόμουν στις προσευχές μου και στις πα­ρακλήσεις μου, βλέπω να έρχεται πάλι ο φύλακας και μου λέει: «Κύριε διαταχθήκατε να βγείτε από το ναό» «Χωρίς άλλο του λέω, αλλά θα ήθελα να μιλήσω με το διδάσκαλο για να του εκ­θέσω τις απόψεις μου», τότε μου απάντησε: «Ο Διδάσκαλος είναι απασχολη­μένος με το να αναλύει και να εξετάζει άλλα ομοιώματα του δια­νοητικού κόσμου». Τότε κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο ΕΓΩ βρι­σκόμουν μαζί στον κόσμο της σκέψεως ήταν ένα διανοητικό ομοί­ωμα δημιουργημένο από τον εαυτό μου.

Το είχα δημιουργήσει στον κινηματογράφο και αυτό το ομοίωμα είχε πάρει ατομική ζωή στον διανοητικό κόσμο. ήταν μια γυναίκα ακριβώς ίδια με την ηθο­ποιό που είχα δει στην ταινία, τελικά στον φτωχό μου νου την είχα αναπα­ραγάγει και τώρα στον κόσμο της σκέψεως, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το ομοίωμα που δημιούργησα ΕΓΩ ο ίδιος. Ο Δάσκα­λος συνέχισε εξετάζοντας άλλα ομοιώματα άλλων μυημένων. Δεν μου έμενε άλλη λύση από το να βγω από τον Ναό. Γύρισα στο φυσικό μου σώμα. Κατά την διάρκεια όλης της επόμενης ημέρας ήμουν πολύ δυστυχισμένος, λυπούμενος που πήγα στον κινηματογράφο. Τι σφάλμα, έλεγα, δεν έπρεπε να πάω, δέστε τι πήγα να δημιουργήσω, ένα διανοητικό ομοίωμα. ήμουν πολύ πικραμένος, περίμενα να έλ­θει το βράδυ για να δω πώς θα τελείωνε αυτό, ζήτησα εκατομμύρια φο­ρές συγγνώμη από το Χριστό, τον εσωτερικό μου Χριστό, γιατί σκέ­φθηκα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μου συγχωρήσει αυτό το σφάλμα. Την επομένη νύχτα ζήτησα με όλη μου την καρδιά να μου επαναλάβουν την δοκιμασία, αισθανόμουν ικανός να βγω νι­κητής, όχι άλλες τρυφερότητες, όχι άλλα χάδια σε αυτό το νοητικό ομοίωμα.

Και πράγματι μου παραχωρήθηκε επανάληψη της δοκιμα­σίας, με με­τέφεραν με το διανοητικό σώμα στο ίδιο σημείο, στο ίδιο τραπέζι, συνάντησα πάλι την ίδια γυναίκα, την ηθοποιό που είχα δει στην οθόνη, και πήγαν να αρχίσουν πάλι οι τρυφερότητες, αλλά θυ­μήθηκα και αμέσως τράβηξα το φλογώδες ξίφος λέγοντας: «Δεν μπορείς μαζί μου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά μια διανοητική μορφή δημιουργη­μένη από το νου μου» και χρησιμοποιώντας το ξίφος, έκανα κομμά­τια αυτό το διανοητικό ομοίωμα, μετατράπηκε σε σκόνη. Μετά από αυτό με κάλεσαν εκ νέου στον αστρικό ναό και μπήκα μέσα νικητής, με δέχθηκαν με πολλή μουσική, γιορταστικά. Εκ νέου ήλθαν οι συμ­βουλές λέγοντας μου να μην ξαναπάω σε κινηματογράφο γιατί θα μπορούσα να χάσω το ξίφος. Με μετέφεραν στο αστρικό για να μου δείξουν τι είναι οι κινηματογράφοι, οι οποίοι ήταν γεμάτοι από δια­νοητικά ομοιώματα, Τα ομοιώματα που άφηναν οι θεατές. Όλα όσα βλέπει κάποιος στην οθόνη, και πάνω από όλα εάν είναι νοσηρά, όλα αναπαράγονται στον νου των ανθρώ­πων, οι ίδιες φιγούρες, οι ίδιες μορφές. Όσοι βγαίνουν αφήνουν πίσω τους πλήθος από διανοητικές μορφές σε αυτά τα άντρα της Μαύρης Μαγείας. Συμπέρασμα, μου είπαν ότι αντί να πηγαίνω στους διάφορους κινηματογράφους, να έριχνα μια ματιά στις προη­γούμενες ζωές μου, πράγμα που είναι πιο χρήσιμο από το να πη­γαίνω στον κινηματογράφο. ΕΓΩ υπάκουσα στην διαταγή και έπαψα να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Αλλά τι ήταν αυτό που με έβλαψε; Το να ταυτιστώ με εκείνη την ταινία που παιζό­ταν. Μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρουσα και η γυναίκα εκείνη μου φά­νηκε τόσο όμορφη, εκείνη την εποχή, που αισθάνθηκα να είμαι ΕΓΩ ο πρωτα­γωνιστής. Αποτέλεσμα, αποτυχία. Αυτό συνέβη πριν 20 με 22 χρό­νια, αλλά δεν το έχω ξεχάσει.

Δεν πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τίποτα από όσα βλέπει στην ζωή, οι περιστάσεις, τα δυσάρεστα γεγονότα, όλα περνάνε. Πρέπει να επωφεληθείτε από όλες τις περιστάσεις για να μελετή­σετε, για να παρατηρήσετε τον εαυτό σας. Αντί να είσθε ταυτισμέ­νος με μια δυσά­ρεστη κατάσταση, καλύτερα είναι να μελετήσετε τον εαυτό σας. Εί­μαι οργισμένος, Ζηλεύω; Μισώ; Τι είναι αυτό που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή, για αυτό που μου συμβαίνει, Έτσι είναι το πώς επωφελείται από το ΕΓΩ, ξέροντας κάποιος να μην ταυτίζε­ται, ξέροντας να κερδί­ζει από όλα. Μην ξεχνάτε ότι οι χειρότερες αντιξοότητες προσφέρουν σε κάποιον τις καλύτερες ευκαιρίες για την ανακάλυψη του εαυτού του. Όταν κάποιος ταυτίζεται με τα διά­φορα δυσάρεστα γεγονότα, κάνει σφάλματα και δημιουργεί προ­βλήματα δυσκολεύοντας την ζωή του.

Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος προβλήματα γιατί όλοι ταυτίζο­νται με αυτά που τους συμβαίνουν, με αυτά που ζουν. Για αυτό είναι όλοι γεμάτοι προβλήματα, αλλά εάν κάποιος δεν ταυτίζε­ται με τίποτα από ότι του συμβαίνει, εάν λέει: «όλα περνάνε, όλα περνάνε», «αυτή είναι μια σκηνή που θα περάσει», και δεν ταυτίζε­ται με αυτή, δεν δυ­σκολεύει την ζωή του, αλλά τον κόσμο τον ευχα­ριστεί να δυσκολεύει την ζωή του. Εάν κάποιον τον τραυματίσουν με μια βαριά κουβέντα, αντιδρά με βία, σε όλους αρέσει να δυσκολεύ­ουν την ζωή τους, γιατί ενώ κάποιος αντιδρά βίαια είναι χειρότερα, γίνεται δυσκολότερη η κατάσταση. Ας επωφεληθούμε από τις δυ­σάρεστες καταστάσεις της ζωής για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, έτσι θα ξέρουμε τι είδους ελαττώματα έχουμε. Ας έχουμε την ζωή σαν ένα ψυχολογικό γυμνα­στήριο. Εάν συμπεριφερόμαστε έτσι, τότε μπορούμε να ανακαλύ­ψουμε τον εαυτό μας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ – Σαμαέλ Αούν Βεόρ

aatosmihalis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ