Είναι η αγάπη τού εαυτού έμφυτη; ή διδακτή;…

είναι η αγάπη τού εαυτού έμφυτη; ή διδακτή;…

Ό πίναξ εξωφύλλου είναι ψυχοπεριπάτηση ή ψευδαισθήσεις;… Σέ κάθε τέτοιον ερώτημα η απάντηση είναι ΕΞ’ ΑΡΤΑΤΑΙ… Τό βέβαιον είναι ότι είναι μία πραγματικότητα ζωγραφικής αλλά καμμία πραγματικότητα ζωγραφικής δέν είναι αληθινή εκτός καί εάν εισέλθει πνεύμα Θεού μέσα τής. Είς τά πάντα εάν Πνευματιστούν έκ Θεού τότε Εξ[έκ]αληθοποιούνται άνευ ορίων καί εάν αποχωρήσει Ό Θεός έκνεκρώνονται… Η ζωή είναι μία έννοια πνευματική μέ άπειρα στάδια, από τήν ύλη ώς τήν αϋλία…

Τό ένστικτον-έμφυτον τής αυτοσυντήρησης είναι η πρώτη έκ τών ών ούκ άνευ αγάπη. Μία καταναγκαστική εξαναγκαστική βιοπρακτική βιοεξαναγκαστική αυτική-εαυτική στάση αυτοσυντήρησης[=αυτοδιατήρησης=αυτοσυνέχειας, υγείας, χαράς, επιτυχίας, αυτοθεοποίησης καί τό αντίστροφον Θεοποίησης σέ άλλους!…]

Η δεύτερη αγάπη είναι νά διαερωτηθείς τί είναι τό καλύτερον διά τόν εαυτόν σού καί όχι τί φαίνεται καλύτερον.

Η τρίτη είναι νά σκάψεις σέ βαθειούς πυθμένες μέ πάσα περιπέτεια σκέψης καί δράσης εάν χρειαστεί ώστε νά συνειδητοποιήσεις μέ τεκμήρια τί είσαι, τί είναι ό εαυτός, πόσα στρώματα έχει καί ποία στρώματα είναι ανώτερα, τά σημαντικά καί εκείνα τά οποία πρέπει πάση θυσία περιλαμβανομένων καί άλλων στρωμάτων νά παραμείνουν αλώβητα, ατραυμάτιστα, αχάσικα, απροβίβαστα κακοπαθητικώς προβιβασμένα πνευματικώς, υλικώς καί άλλως πώς…

Η τέταρτη είναι ότι πρέπει νά ανακαλύψεις τό δυσδιάκριτον στρώμα ευατού μέ τό όνομα ψυχής…

Η πέμπτη νά συναισθανείς καί ανακαλύψεις ότι τό στρώμα αυτόν είναι αθάνατον καί ότι είναι η Ηθική οπού θά καθορίσει τήν αιώνια ευτυχία τού όταν τά άλλα στρώματα εαυτού αποθαίνουν ή αποβάλλονται όπως τό παλαιόν εξένδυμα τού όφεως…

Η έκτη είναι η διδαχή τής έμφυτης αγάπης σέ κάθε στρώμα…

Η εύδομη είναι ότι η επιτυχία τού εαυτού είναι η επιτυχία διά τό αθάνατον στρώμα… ώστε νά παραμείνει αμόλυντη από οία υποβιβαστικά καί κακόφερτα στίγματα λόγω κακίας, εγκλήματος, ύβρεως, κακασέβειας…

Αγαπάει κανείς περισσότερον τόν εαυτόν τού από ο,τιδήποτε άλλον; Διά νά τό εξακριβώσουμε αυτόν πρέπει νά έρθει η ώρα οπού νά υφίσταται τό δίλημμα νά ζήσει ό εαυτός ή εκείνον ή εκείνα οπού αγαπάει ό εαυτός… Π.χ. νά ζήσεις ό εαυτός ή τό αγαπημένον αυτοκίνητον; Νά ζήσει ό εαυτός ή ό αγαπημένος/αγαπημένη σύντροφος; Νά Ζήσει ό εαυτός ή τό τέκνον ή τέκνα ή ποίον από τά τέκνα εάν η επιλογή θά είναι μία ή καί ποίον από όλα τά αγαπημένα πρόσωπα, ζώα, φυτά, πράγματα ώς μία επιλογή;…

Η δειλία είναι μία δύναμις βαρύτητος/προπέδης από τά βάθη τής έμφυτης ή διδακτής ή αμφότερης αίσθησης αυτοσυντήρησης. Μπορεί νά θέλει ό εαυτός νά επιβιώσει τό παιδί αλλά από δειλία δέν μπορεί νά τό επιλέξει! Ό θαραλλαίος είναι εκείνος όστις υπερβαίνει αυτοσυντήρηση εαυτού καί γίνεται αντιβαρυτικός/αντιπροπεδικός, ασχέτως εάν η απόφαση ή η αξία εκείνου οπού θά σώσει διά τής θυσίας τού εαυτού τού αξίζει, είναι αγαθόν, κακόν, ουδέτερον, ανάμεικτον, διότι ισχύει καί τούτον καί σέ κάποια από αυτά είναι κακία ή ματαιοδοξία… ή αμφότερα… κενοδοξίας ήτοι κενοθυσίας ματαιοθυσίας!…

Ό σοφός εαυτός έναν γνωρίζει νά ζήσει η ψυχή αντί ό εαυτός οπού είναι ανάμεικτος εαυτός, ανάμεικτων ειδών, στρωμάτων, κυττάρων ύλων εαυτός, ήτοι νά ζήσει τό μέρος τού εαυτού οπού είναι άϋλος παρά τό ανάμεικτον μέρος οπού έν τέλει θά καταστρέψει τό μέρος τού εαυτού μέ άϋλα κύτταρα ήτοι τήν ψυχή!

Μία ψυχή η οποία επιλέγει νά θυσιαστεί διά νά ζήσει έν αγαθώ άλλη ψυχή είναι η ανώτερη ψυχή καί δέν χάνεται ποτέ έστω καί εάν φαινομενικώς εκείνη τήν στιγμή χάθηκε… Είναι η περίπτωση οπού η αληθινή αίσθηση είναι ψευδοαληθινή αίσθηση ψευδαίσθησης διότι η Ηθική Δίκαιη Κρίση ποτέ δέν αδικεί!…

Ό άγιος άνθρωπος έναν γνωρίζει καί ευδιακρίτως αναγνωρίζει, τήν ψευδαίσθηση ότι η αλήθεια είναι ψευδαίσθηση καί τήν ψευδαίσθηση ότι η ψευδαίσθηση δέν είναι ψευδαίσθηση… Η Πραγματικότητα είναι μία αναμειξία αυτών τών δύο… Είναι η διάκριση τής αλήθειας καί η διάκριση τής ψευδαίσθησης έστω καί εάν κλασικώς ή γενικώς διά τά κριτήτα τής κοινωνίας ή οίας κοινωνίας ή ιδελογίας καί ιδεοπροσωπικής ιδεοαντιληπτικής ιδεοϋποκειμενικής κρίσης η οία μέν φοράει τά ενδύματα τής οίας δέ ή ούτως τού φαίνεται… Τά στρώματα αληθινής αλήθειας καί κυριολεκτικής ψευδαίσθησης είναι λεπτότερα από τά στρώματα τών κυματιδίων/σωματιδίων αορασίας καί είναι δίκαιον διότι μόνον ωσαύτως θά καθ’Ιερώνετο η Δοκιμασία!… Τά υποκυματίδια αυτά κατ’ ακρίβειαν είναι όσου πάχους τά υποκυματίδια τής νευρολογικής νευροψυχολογικής νευροδιαισθητικής νευρομαθηματικής νευρολογοσοφοδιαλογιστικής παχύτητας τής σκέψης τού μυαλού, τής καρδίας, τών νεφρών, τού στόμαχου, τών αισθήσεων, Τής Φρόνησης έν συντομία εάν παραθέσουμε όλα τά μικρά καί μεγάλα ενεργειακά-αιθερικά-τσακρικά κέντρα εξάρτησης-κόμβων-πόλων-δέλτα ποταμών-ψυχικών λιμνών καί ποτάμιων κινήσεων-ενεργειών-ρόλων καί ρολών!…

Ό κόσμος καί αυτά οπού εμπεριέχει καί τόν εμπεριέχουν είναι ναύτης, υποναύτης, διασπασμένος ναύτης, υπερναύτης, η ψυχή είναι μέσα σ’ όλα αυτά όποτε θέλει καί είναι ουσία…=οσία… Είναι όπως ό υπόλοιπος κόσμος ναύτης, ναύλον καί ναυαρχείον, αλλά ώς ουσία είναι Θεουσία εάν είναι Θεοναύτης-Θεοναύτισσα…! Είσαι ό,τι επιλέγεις ή επιλέγεις νά μήν είσαι…, αυτή είναι η ισχυρότερη έννοια τής έννοιας ψυχολογία έναντι τής έννοιας ψυχή ώς άϋλη ζωντανή οντότητα!…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ