Αναρωτήσου με σημαντικές ερωτήσεις για σπουδαίες απαντήσεις.

«Οι πρώτοι άνθρωποι είχαν ερωτήσεις κι ήταν ελεύθεροι. Οι επόμενοι άνθρωποι είχαν απαντήσεις κι έγιναν σκλάβοι.»
Φτερωτός Αετός, Αρχηγός Ινδιάνικης φυλής.

Μολονότι είναι γενικά αποδεκτό πως τα ανθρώπινα όντα κατέχουν εξαιρετικές διανοητικές ικανότητες, εν τούτοις τα ιερατεία τονίζουν ότι είναι όντα που ρέπουν στην διαφθορά και στην ηλιθιότητα αν αφεθούν χωρίς εξωτερική επίβλεψη, έλεγχο και καθοδήγηση –προφανώς κρίνοντας από τον εαυτό τους. Χωρίς εξωτερική βοήθεια οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την «μεγάλη αλήθεια» -δηλαδή την αλήθεια των εξουσιαστικών ιερατείων- αλλά θα ήταν επιρρεπείς σε εγκόσμιες απολαύσεις κι αλήθειες, που επιπλέον, θα καθιστούσαν τα ιερατεία άχρηστα στην κοινωνία.

Επίσης οι άνθρωποι είναι θνητοί κι άστατοι συναισθηματικά. Αγαπάς κάτι σήμερα με πάθος και μετά από λίγο το πετάς στην άκρη και την παραπάνω εβδομάδα πεθαίνεις. Ετσι οι «απόλυτες αλήθειες» το νόημα της ζωής κι όλες οι μεγάλες απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν από τον άνθρωπο, αλλά από κάποια φαντασιακή υπερανθρώπινη εξωκοσμική πηγή. Αυτή η άποψη καθιστά κάποιον θεό την υπέρτατη πηγή νοήματος «αλήθειας» κι «αυθεντίας». Το νόημα και η αυθεντία πάνε πάντοτε χέρι χέρι. Όποιος καθορίζει τις αλήθειες της ζωής σου, το νόημα των πράξεων σου, αν είναι και πότε είναι καλές ή κακές, όμορφες ή άσχημες, αποκτά επίσης και την αυθεντία να σου λέει τι να σκέφτεσαι και πώς να συμπεριφέρεσαι. Ετσι σου απαγορεύει να κάνεις τις δικές σου σημαντικές ερωτήσεις, αφού «αυτός» σου προσφέρει έτοιμες όλες τις σπουδαίες απαντήσεις που σου χρειάζονται για να ζήσεις όπως «αυτός» θέλει και να πεθάνεις όπως «αυτός» και τα ιερατεία του, ορίζουν.

Είναι ο ποιμένας του αμνού, που δίνει τα θεϊκά, υψηλά νοήματα ως αυθεντία στα πρόβατα, ο Κύριος κι Αφέντης των προβάτων στο μαντρί, παρέα με τα μαντρόσκυλα που φυλάνε το μαντρί, τις εκκλησίες και τα ιερατεία του. Δεν χρειάζεται να σκέφτονται τα πρόβατα -με τι να σκεφτούν άλλωστε- αρκεί που ο Αφέντης τους λέει τι να κάνουν και τι να μην κάνουν …κι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος για τους αμφισβητίες και τους ανυπότακτους.

Ο λόγος του θεού, δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική θεωρία, καθόριζε και καθορίζει κάθε όψη της καθημερινής ζωής των ανθρώπινων μαζών. Σκέψου μια γυναίκα που δεν θέλει να κάνει παιδιά, ούτε οικογένεια ή θέλει να κάνει σεξ με τον παντρεμένο γείτονα ή που θέλει να είναι διανοούμενη, καλλιτέχνης, καλαίσθητη, πλούσια, ανεξάρτητη να μην νηστεύει, να μην εκκλησιάζεται, να μην υπολογίζει τον παπά της γειτονιάς, να πίνει, να καπνίζει, να ταξιδεύει και να μην κάνει ό,τι κάνει μ’ ευλάβεια, πίστη και κατάνυξη ο θρησκευόμενος περίγυρος της. Στον χριστιανικό μεσαίωνα θα την έκαιγαν σαν μάγισσα και σήμερα επίσης σαν μάγισσα την αντιμετωπίζουν. Στα σύγχρονα θεοκρατικά καθεστώτα την λιθοβολούν για πολύ λιγότερα. Σήμερα τα πράγματα σχετικά με τις αυθεντίες δεν είναι και πολύ διαφορετικά σε σχέση με την «αυθεντία του λόγου του θεού», άλλωστε εξακολουθητικά βρίσκεται ο άνθρωπος υπό την κατοχή ξένου μυαλού, που του προκαθορίζει τι θα σκεφτεί και τι όχι, είτε το αποκαλεί Θεό, είτε Βολαδόρες.

Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να ξεφύγει από τα παράσιτα των ιερατείων; Φυσικά και μπορεί, είναι πανεύκολο, αρκεί πρώτα να το κατανοήσει, να ξεφύγει από τις φοβίες, να πετάξει τις αυθεντίες κάθε είδους εκεί που ανήκουν και να μπει στον καθάριο κόσμο της Διαύγειας του νου. Το μοναδικό αντίδοτο στην «αυθεντία του λόγου του θεού» και των ιερατείων είναι να βγεις από την ύπνωση των μαζών και να προτάξεις την αυθεντία του δικού σου λόγου και των δικών σου νοημάτων για τον κόσμο γενικότερα και την ζωή σου ειδικότερα.

Ο άνθρωπος για να μην είναι μαζάνθρωπος, χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Να αναλάβει την υγεία του, τον νου του, τα νοήματα του, τις ερωτήσεις κι απαντήσεις του, το σώμα του, τις ανεξαρτησίες του, τα οικονομικά και τον πλούτο του, τον θάνατο και τις απολαύσεις του μόνος του και χωρίς την συνδρομή κάποιας αυθεντίας. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό από την στιγμή που σαν μαζάνθρωπος όταν ασθενείς τρέχεις στα ιερατεία των «θεών με την «άσπρη μπλούζα» κι όταν πεθαίνεις στα ιερατεία των «θεών με την μαύρη ρόμπα». Όταν δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη η ζωή σου γίνεται μαριονέτα στα χέρια της αυθεντίας και των παρανοϊκών νοημάτων της.

Κάθε τι μεγάλο κι άξιο λόγου μέχρι σήμερα, δημιουργήθηκε και διευθύνθηκε από μια μικρή αριστοκρατία του νου και του λόγου. Ποτέ από τις μάζες. Πρέπει να ανήκεις στην αριστοκρατία του νου αν δεν θέλεις να ανήκεις στον χυλό της μαζοκρατορίας. Αυτή η αριστοκρατία του νου έχει τα δικά της νοήματα κι ουδέποτε αυτά ταυτίζονται ή έστω συγκλίνουν με τα νοήματα των μαζών και των ιερατείων του. Πως να ξεκινήσεις; Απλώς … ΚΟΙΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ.

Αν θελήσεις να ξεφύγεις από μια τυποποιημένη ζωή πίστης, αυτοματοποιημένη, νωθρή και κυκλοτερή (ζωή, ασθένεια, θάνατος) τότε δεν αλλάζεις την μια πίστη «αυθεντία στον λόγο του θεού» με μια άλλη πίστη, «αυθεντία στα λόγια των ανθρωπιστών» ή «αυθεντία στα λόγια των πολιτικών» ή «αυθεντία στα λόγια των επιστημόνων» όχι βέβαια, με τίποτα. Η μοναδική αυθεντία νοημάτων στην ζωή σου πρέπει να είσαι εσύ και μόνον εσύ. Κανένας άλλος. Κανένας και τίποτα έξω από εσένα.

Μάλιστα, ο κορεσμός από new age αρλουμπολόγους που κατέχουν την μοναδική αυθεντία αλήθειας και παλεύουν να σε αφυπνίσουν, να σε φωτίσουν και φυσικά να σε σώσουν απ’ τον εαυτό σου κι όπου, «Εδώ η καλή φώτιση» … από τα παραμάγαζα φώτισης, του Ερμή του τριμάλακα και του Απόλλωνα του φωτεινούλη, δείχνει πως εκτός από τα συστημικά ιερατεία, υπάρχει χώρος και για τους ξέμπαρκους τσαρλατάνους! Ο άνθρωπος φωτισμένος είναι από την γέννηση του, από εκεί που έρχεται, αν είναι άνθρωπος στο DNA του κι όχι γενετικά μεταλλαγμένο ανθρωποειδές.

Μια χούφτα τσαρλατάνοι με την δική τους παπαρολογία ο καθένας -γκουρού, προπαγανδιστές, μιμιδιστές, παρασιτικοί- πουλάνε με το κιλό «αγάπη και φως» και τρέχουν να ψώνια ν’ αγοράσουν μ’ εκπτώσεις, ξεπουλώντας την ψυχή τους -αν έχουν! Ένα παιδί δεν φωτίζεται με την βάπτιση ούτε και με οποιαδήποτε άλλη μιαρή τελετουργία. Η ίδια η Δύναμη είναι που θα το καθοδηγήσει στο μονοπάτι του όταν συγχρονιστεί μαζί της. Τα ανθρώπινα παιδιά λάμπουν ήδη από την γέννηση τους γι’ αυτό και είναι ανίκανοι οι επικυρίαρχοι να εμποδίσουν την γέννηση τους, γι’ αυτό και γεννιούνται άνθρωποι που δεν ελέγχονται από κανένα σύστημα ούτε ορατό, ούτε αόρατο. Για ν’ αρχίσουν να ελέγχονται τα παιδιά και να κοπεί όσο γίνεται νωρίτερα η σύνδεση τους με την Δύναμη, τα βαπτίζουν και τα πατρονάρουν τόσο έντονα.

Παρακολούθησε, Παρατήρησε το Ολοφάνερο, σ’ ένα παιδί και θα δεις τι σημαίνει Φλόγα, τι σημαίνει Δύναμη. Μεγάλωσε το παιδί σου ανθρώπινα και λογικά κι άσε το να ξεδιπλώσει και να προσφέρει το μεγαλείο της ύπαρξης του. Είναι ο πυρήνας του γεμάτος Φλόγα και Δύναμη. Μιλώ φυσικά, για ένα έμψυχο ανθρώπινο παιδί. Επιπλέον απαιτείται ιδιαίτερη τεχνική και αρκετή Δύναμη για να βγάλεις από πάνω σου, το μίασμα του βαπτίσματος αν είχες την ατυχία να γεννηθείς σε χριστιανική οικογένεια. Είναι η πρώτη φορά στην ζωή σου που αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει να ζεις με διαύγεια νου και χωρίς αλυσίδες. Βέβαια πολύ λίγοι άνθρωποι αντέχουν να ζουν χωρίς αλυσίδες.

«Υπάρχουν μερικά πράγματα που από ‘δω και πέρα θα τα συζητάμε μόνο στα μέρη όπου υπάρχει Δύναμη. Η Δύναμη είναι κάτι με το οποίο ασχολείται ο πολεμιστής. Στην αρχή είναι μια απίστευτα δύσκολη υπόθεση. Σου είναι δύσκολο ακόμα και να σκεφτείς γύρω απ’ αυτή. Μετά, η Δύναμη γίνεται μια σοβαρή υπόθεση. Μπορεί κανείς να μην την αποκτήσει ή ακόμα και να μην αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της, αλλά «ξέρει» πως «υπάρχει «κάτι» που πριν δεν μπορούσε να το συλλάβει. Έπειτα, η Δύναμη εκδηλώνεται σαν κάτι ανεξέλεγκτο που έρχεται προς κάποιον. Δεν μου είναι εύκολο να σου πω πως έρχεται ή τι πραγματικά είναι.

Δεν είναι τίποτα κι όμως μπορεί να κάνει θαύματα. Η Δύναμη είναι κάτι που υπάρχει στον καθένα, κάτι που κανονίζει τις πράξεις μας αλλά και υπακούει στις προσταγές μας […]Το κυνήγι της Δύναμης είναι πολύ παράξενη υπόθεση, δεν υπάρχει τρόπος να το προσχεδιάσεις, εκεί βρίσκεται το μεγάλο του ενδιαφέρον. Ο Πολεμιστής προχωρεί βέβαια σαν να είχε κάποιο σχέδιο, γιατί έχει εμπιστοσύνη στην προσωπική του Δύναμη. Γνωρίζει ότι σε δεδομένη στιγμή θα τον κάνει να δράσει με τον πιο κατάλληλο τρόπο […] Αν θέλεις να μάθεις τι είναι Δύναμη και να δημιουργήσεις αποθέματα απ’ αυτήν, πρέπει να τα κάνεις όλα μονάχος σου.

Η Δύναμη έχει την παράξενη ιδιότητα να μην γίνεται αντιληπτή όταν συσσωρεύεται. Θα πρέπει να’ χεις υπόψη σου ότι ο πολεμιστής δεν είναι κανένας ηλίθιος. Ο πολεμιστής είναι ένας άψογος κυνηγός που κυνηγάει την Δύναμη. Δεν είναι ούτε μεθυσμένος, ούτε τρελός και δεν έχει ούτε τον χρόνο, ούτε την διάθεση να μπλοφάρει, να πει ψέματα στον εαυτό του ή να κάνει λαθεμένες κινήσεις. Οι φιλοδοξίες του βρίσκονται πολύ ψηλά για κάτι τέτοιο. Οι φιλοδοξίες του είναι η απόλυτα ισορροπημένη στρατηγική ζωή του που του πήρε πολύ χρόνο να την οργανώσει, να την τελειοποιήσει. Δεν είναι διατεθειμένος λοιπόν να τα κλωτσήσει όλα αυτά με κάποιον ανόητο χειρισμό, εκλαμβάνοντας κάτι, για κάτι άλλο». Don Juan Matus

Πραγματικότητα Είναι Ό,τι Συμφωνούμε Ότι Είναι Πραγματικό.

Παραίσθηση στα λεξικά ορίζεται η αισθητηριακή αντίληψη που συνίσταται σε εσφαλμένη ερμηνεία του εξωτερικού ερεθίσματος που την προκαλεί, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι είναι συμφωνημένα ως πραγματικότητα. Μια τέτοια υποτιθέμενα σφαλερή αντίληψη, οφείλεται συνήθως σε συναισθηματικές ασθένειες, όπως φόβος, ευαισθησία, ακόμα και σε διάφορες ουσίες-φάρμακα.

Η ψευδαίσθηση παρουσιάζεται κάπως διαφορετικά, λέγεται το φαινόμενο κατά το οποίο, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα, σχηματίζεται στην συνείδησή μια μνημονική ή φανταστική παράσταση, μια εικόνα, με τόση σαφήνεια και ζωηρότητα, ώστε να γίνεται αντιληπτή και να θεωρείται πραγματική· Η ψευδαίσθηση είναι η αντίληψη πράγματος ή γεγονότος το οποίο φαινομενικά δεν υπάρχει. Ο όρος ομαδική παραίσθηση και παραμόρφωση, ασχολείται κυρίως με την ψυχολογία της μάζας.

Ο μηχανισμός αυτών των ομαδικών παραισθήσεων, τις οποίες συναντάμε τόσο συχνά, έχει σχέση με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα όσοι εντάσσονται, έστω προσωρινά, σε μια ανθρωπόμαζα. Από την στιγμή που βρίσκονται στην μάζα, ο αδαής κι ο σοφός γίνονται το ίδιο ανίκανοι για την Παρατήρηση του Ολοφάνερου. Πάμπολλα φαινόμενα τα μαρτύρησαν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι όπου, χιλιάδες χριστιανοί στρατιώτες είδαν τον “άγιο” Γεώργιο να καλπάζει ξιφήρης πάνω στα τείχη της Ιερουσαλήμ και οι γείτονες, ο κουνιάδος, ο δάσκαλος του σχολείου και η μητέρα κάνουν λάθος όταν καλούνται να αναγνωρίσουν το πτώμα ενός παιδιού που βρέθηκε νεκρό.

Το γεγονός που ακολουθεί είναι ένα από τα πιο τυπικά, γιατί είναι επιλεγμένο μεταξύ των ομαδικών παραισθήσεων που ενέσκηψαν σε μια ανθρωπόμαζα, στην οποία υπήρχαν άτομα όλων των ειδών, αδαή όπως κι εκπαιδευμένα. Αναφέρεται από τον υποπλοίαρχο Ζιλιέν Φελίξ, στο βιβλίο του για τα ρεύματα της θάλασσας. Η φρεγάτα «Η Όμορφη Όρνιθα» περιπλανιόταν στην θάλασσα για να ξαναβρεί την κορβέτα «Το Λίκνο», από την οποία την είχε χωρίσει μια ορμητική καταιγίδα. Ήταν ημέρα και είχε λιακάδα. Ξαφνικά ο σκοπός ειδοποιεί για ένα πλοιάριο εγκαταλελειμμένο. Οι άντρες του πληρώματος στρέφουν το βλέμμα τους προς το προσδιορισμένο σημείο και όλοι, αξιωματικοί και ναύτες, διέκριναν καθαρά μια σχεδία φορτωμένη ανθρώπους, ρυμουλκούμενη από πλοιάρια πάνω στα οποία κυμάτιζαν σημαίες κινδύνου.

Ο ναύαρχος εξόπλισε ένα πλοιάριο για να σπεύσει σε βοήθεια των ναυαγών. Καθώς πλησίαζαν, οι ναύτες και οι αξιωματικοί που επέβαιναν σε αυτό έβλεπαν «μάζες ανθρώπων να παραδέρνουν, να τείνουν τα χέρια κι άκουγαν τον υπόκωφο και συγκεχυμένο θόρυβο ενός μεγάλου αριθμού φωνών». Όταν έφτασαν απέναντι από την υποτιθέμενη σχεδία, βρέθηκαν μπροστά σε κλαδιά δέντρων, καλυμμένα με φύλλα που είχαν αποσπαστεί από την γειτονική ακτή. Μπροστά σε κάτι τόσο προφανές, η παραίσθηση εξαφανίζεται. Αυτό το παράδειγμα αποκαλύπτει ξεκάθαρα τον μηχανισμό της ομαδικής παραίσθησης.

Από την μια πλευρά η ανθρωπόμαζα σε κατάσταση γεμάτης προσδοκία ετοιμότητας, από την άλλη η υποβολή που προκλήθηκε από τον σκοπιωρό που έκανε σήμα για ένα πλοίο διαλυμένο στην θάλασσα, υποβολή που γίνεται δεκτή διαμέσου της μεταδοτικότητας απ’ όλους τους παρόντες, αξιωματικούς και ναύτες. Μια ομάδα, για να καταστραφεί η ικανότητά της να αισθάνεται (βλέπει, ακούει, μυρίζει κλπ) σωστά, και τα πραγματικά γεγονότα ν’ αντικατασταθούν από παραισθήσεις δίχως συγγένεια μαζί τους, δεν είναι ανάγκη να είναι πολυπληθείς.

Μια ομάδα ανθρώπων, μορφωμένων ή μη, υπό συγκέντρωση σε οποιεσδήποτε συνθήκες αποτελούν μια μάζα. Η μάζα μπορεί να αποτελείται από εργάτες, υπαλλήλους, ναύτες, ψαράδες, κληρικούς, επιστήμονες, ηλίθιους, ευφυείς ή οτιδήποτε άλλο. Ακόμα κι αν όλα τα όντα είναι διακεκριμένοι σοφοί εντός της κλειστής ομάδας, ενδύονται όλους τους χαρακτήρες των μαζών για θέματα της ειδικότητας τους, πόσο μάλλον, εκτός αυτής.

Η ικανότητα Παρατήρησης του Ολοφάνερου, οι γνώσεις και η Διάκριση, που ενδεχομένως διαθέτει καθένας απ’ αυτούς χωριστά εξαφανίζονται μπροστά στην δύναμη υποβολής της ομάδας που ανήκουν. Το σημείο εκκίνησης μιας τέτοιας διαδικασίας είναι η αυταπάτη. Μονάχα ένας αρκεί, να πιστέψει πραγματικά ότι αυτό που βλέπει συμβαίνει στην πραγματικότητα για να το πιστέψουν και οι υπόλοιποι. Η πρώτη παραμόρφωση, που συλλαμβάνει ένας από αυτούς, αποτελεί τον πυρήνα της μεταδοτικής υποβολής. Με νηφάλια επισκόπηση της ιστορίας των θρησκειών, μπορούμε να εντοπίσουμε πρακτικά άπειρες περιπτώσεις στις οποίες εκατομμύρια άνθρωποι, δεισιδαίμονες και θρησκόληπτοι, υιοθέτησαν μια παρανοϊκή, παραφύση ερμηνεία του κόσμου, βρισκόμενοι στον περιχαρακωμένο κλοιό της μάζας, ακόμη κι άνθρωποι που φέρουν με περηφάνια τον αποκαλούμενο ως «επιστημονικό τρόπο σκέψης».

Αλλωστε και το επιστημονικό ιερατείο, είναι ένα κλειστό σύστημα που εμπεριέχει δεισιδαίμονες, θρησκόληπτους επιστήμονες κι όσοι μπαίνουν μέσα σ’ αυτό χαρακτηρίζονται από τα γνωρίσματα του μαζάνθρωπου. Θαύματα κάνουν όλοι οι Θεοί που σέβονται τον εαυτό τους και είναι επόμενο οι άνοοι πιστοί, θνητοί, αμνοί, σ’ όλες τις εποχές, να συγκλονίζονται μπροστά στην μαζική αυταπάτη ενός ουρανοκατέβατου αγγέλου, ειδικά δε, του Θεού αυτοπροσώπως.

Είναι απλή Λογική το ότι όλοι όσοι ισχυρίζονται παρόμοια απλώς ψεύδονται συνειδητά ή μη ή πλανώνται, αν και διακεκριμένες περιπτώσεις οργανωμένης απάτης αποκαλύπτονται συνεχώς και η θαυματουργία παραμένει μια εξαιρετικά κερδοφόρα υπόθεση για τα ιερατεία. Το θαύμα για να «συμβεί» προϋποθέτει ακλόνητη πίστη στον Κύριο, στο δόγμα και τυφλή υπακοή στο ιερατείο, ειδάλλως το «θαυματουργό» γεγονός μένει απλώς χωρίς ερμηνεία, ανεξήγητο ή ψευδαίσθηση.

Μια υποτιθέμενη ΛΟΓΙΚΗ θέαση του κόσμου και της ιστορίας καθίσταται πρακτικά αδύνατη, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με το ίδιο τρόπο, δηλαδή Λογικά. Μα, ο μαζάνθρωπος δεν έχει συμφωνήσει να σκέφτεται Λογικά επειδή η Λογική απαιτεί ΔΙΑΝΟΙΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ, ικανότητα να διαφοροποιεί και να ταυτοποιεί, απαιτεί ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ, Δ Υ Ν Α Μ Η κι ελάχιστοι διαθέτουν. (Βάλε στην εξίσωση και τους Εγρήγορους ή Βολαδόρια, για να ολοκληρωθεί η εικόνα της περιρρέουσας παράνοιας.)

«Κατά τον πρώτο -και κατά μία έννοια μοναδικό- κανόνα της Λογικής, προκειμένου να μάθεις πρέπει να επιθυμήσεις να μάθεις κι έτσι να επιθυμείς να μην είσαι ικανοποιημένος με αυτό που ήδη τείνεις να σκέφτεσαι. Αυτό είναι ένα επακόλουθο το οποίο αξίζει να χαράσσεται επάνω σε κάθε τοίχο της πόλης της φιλοσοφίας, το να μην στέκεται κανείς στον δρόμο της έρευνας»
Charles Sanders Peirce «First Rule of Logic»

Η αυστηρή μέθοδος και η απλότητα είναι τα ενδεδειγμένα εργαλεία στον τομέα της έρευνας, χωρίς να είναι μεμπτή η χρήση οποιασδήποτε θεωρίας. Η Λογική οφείλει απαρέγκλιτα να προηγείται της μεταφυσικής (οντολογική, διανοητική, σωματική). Τα τέσσερα εμπόδια στην λογική έρευνα είναι η βεβαίωση μιας απόλυτης σιγουριάς και μοναδικής αλήθειας.

1. Η παιδαριώδης υποστήριξη ότι κάτι είναι απολύτως άγνωστο.

2. Η υποστήριξη ότι κάτι είναι απολύτως ανεξήγητο.

3. Η βεβαίωση ότι η ακρίβεια αποκλείει εντελώς ασυνήθιστα κι ανώμαλα φαινόμενα.

4. Η άρνηση της απόλυτης, ακλόνητης, μοναδικής βεβαιότητας είναι η καρδιά του υποκειμενισμού. Ο πρώτος κανόνας της Λογικής αφορά προϋποθέσεις του Νου στην κατοχή Λόγου, προϋποθέσεις, ότι η αλήθεια και η πραγματικότητα εξαρτώνται από την γνώμη σου και την γνώμη μου, σε αγαστή συμφωνία.

Η Συμφωνία Δημιουργεί την Πραγματικότητα

Χωρίς Λόγο και Νου, χωρίς να αναρωτιέσαι, αποδέχεσαι και συμφωνείς, για την εικόνα του κόσμου που σου παρουσιάζει η αυθεντία των ιερατείων. Πως πρέπει να δουλεύεις για να ζήσεις και μάλιστα συμφώνησες πως πρέπει να σου αρέσει που δουλεύεις για να ζήσεις και διαμαρτύρεσαι αν στο στερήσουν. Συμφώνησες πως πρέπει να φτιάξεις οικογένεια και να φροντίζεις την οικογένεια σου, μα όχι απαραίτητα και την οικογένεια των άλλων. Συμφώνησες να κάνεις παιδιά, γιατί σου είπαν πως χρειάζονται παιδιά, ποιοί άραγε τα χρειάζονται, αναρωτήθηκες; Να έχεις καλούς φίλους, πιστούς πελάτες, φανατικούς εχθρούς… κι όλα αυτά συμφώνησες πως είναι αληθινά και μάλιστα πως είναι δικές σου σκέψεις κι αντιλήψεις… κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που υπάρχουν. Επειδή Συμφώνησες πως υπάρχουν. Πότε συμφώνησες;

Κάθε φορά που ψηφίζεις συμφωνείς με όλα όσα κάνουν οι πολιτικοί οποιουδήποτε κόμματος, γιατί ψηλά στην πυραμίδα των ιερατείων είναι όλα ένα, από το άκρα αριστερό μέχρι το άκρα δεξιό. Το να τους βλέπεις να διαφωνούν, τάχα μου, είναι επειδή απευθύνονται στην βάση της πυραμίδας, δηλαδή σ’ εσένα, τον εύπιστο αμνό. Συμφωνείς κάθε φορά που γιορτάζεις ότι γιορτάζει ο μαζάνθρωπος, χριστούγεννα, καρναβάλι, Βαλεντίνο, πάσχα και κάνεις ό,τι κάνει η μάζα. Παρατήρησε τον εαυτό σου ή τους ανθρώπους γύρω σου. Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάθε σύστημα τραπεζικό, πολιτικό, θρησκευτικό, αθλητικό, ιατρικό, κάθε δηλ. –ισμό, δίνεις την Συμφωνία σου για να εξακολουθήσει αυτό το σύστημα να υπάρχει, να ισχυροποιείται και να αναπαράγεται. Η συμφωνία των πιστών δίνει δύναμη και ύπαρξη στην εκκλησία.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες, αλλά σου ‘δωσα ένα τυφλοσούρτη για να πάρεις χαμπάρι πως όλα είναι αλληλένδετα κι όποιος ανήκει σε κλειστά συστήματα σκέψης, μαζί με άλλα υποκείμενα, είτε είναι χριστιανός, οπαδός, φαν, ψηφοφόρος, ακόλουθος, μαθητής, δάσκαλος, βουδιστής, θεοσοφιστής, είτε υποτακτικός «μυστικής εταιρίας» στοάς και λαγουμιών, έχει δηλητηριάσει το μυαλό και τα κύτταρα του με το μικρόβιο της πίστης, το παράσιτο της υποταγής, τον ιό της υπακοής, της μόδας, του επίκαιρου, τότε δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει Διαύγεια Νου, Αντίληψη (ειδικά αφηρημένων εννοιών), Διάκριση, Λογική, Δύναμη και γι’ αυτό τον κυβερνούν τα κατακάθια που πιστεύει και προσκυνάει.

Η έννοια της Λογικής ισχύει μόνο για την περίπτωση της τυπικής ή μαθηματικής Λογικής, της χρήσης δηλαδή ενός συστήματος συμβόλων που κάνει δυνατόν, καταρχήν, να επικοινωνούν μεταξύ τους υποκείμενα που έχουν συνείδηση της ύπαρξης τους. Από ‘κει και πέρα, οι ανθρωπόμαζες της πίστης κάθε είδους, στην ποικιλομορφία τους, βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια του Κυρίου κι Αφέντη τους και των ιερών εκπροσώπων του.

Η δημιουργία των λαϊκών παραδόσεων που κυκλοφορούν τόσο εύκολα ανάμεσα στους πιστούς των δογμάτων δεν είναι το αποτέλεσμα μόνο μιας καθολικής ευπιστίας, αλλά και τεράστιων παραμορφώσεων, που υφίστανται τα γεγονότα στις φαντασιώσεις των συναθροισμένων πιστών. Το πιο απλό γεγονός, όταν το βλέπει ο μαζάνθρωπος, γίνεται μετά από λίγο ένα παραμορφωμένο γεγονός. Ο μαζάνθρωπος σκέφτεται με εικόνες και η εικόνα που ανακαλείται, ανακαλεί η ίδια μια σειρά από άλλες δίχως κανένα λογικό δεσμό με την πρώτη και καταλαβαίνεις εύκολα αυτή την κατάσταση, αν σκεφτείς τις παράδοξες ακολουθίες των ιδεών, στις οποίες οδηγεί η ανάκληση στην μνήμη κάποιου γεγονότος.

Η Λογική αποδεικνύει την ασυναρτησία των εικόνων, που όμως ο πιστός δεν την βλέπει. Ανίκανος να διαχωρίσει το υποκειμενικό απ’ το αντικειμενικό, δέχεται ως πραγματικές τις εικόνες που ανακαλούνται στο μυαλό του και που, πολύ συχνά, δεν έχουν παρά μια μακρινή συγγένεια με το γεγονός που παρατηρεί. Οι παραμορφώσεις που ο πιστός προκαλεί σε ένα οποιοδήποτε γεγονός, του οποίου είναι μάρτυρας, θα έπρεπε να είναι αναρίθμητες και με διάφορες μορφές, μιας που οι άνθρωποι που την συνθέτουν έχουν πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες.

Όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Εξαιτίας της μεταδοτικότητας, οι παραμορφώσεις είναι της ίδιας φύσης και μορφής για όλα τα υποκείμενα της ομάδας. Η πρώτη παραμόρφωση, που συλλαμβάνει ένας από αυτούς, αποτελεί τον πυρήνα της μεταδοτικής υποβολής. Προτού ο «άγιος» Γεώργιος εμφανιστεί πάνω στα τείχη στους πιστούς, δεν τον είδε βεβαίως παρά μόνον ένας από τους παριστάμενους, σήκωσε το χέρι του και τον έδειξε. Ετσι άρχισαν και οι υπόλοιποι πιστοί να βλέπουν την ψευδαίσθηση. Με την υποβολή και την μεταδοτικότητα το «θαύμα» έγινε αποδεκτό απ’ όλους τους πιστούς.

Υπάρχει βίντεο στο ιντερνέτ από έναν νεαρό φαρσέρ που έκανε ακριβώς αυτό, υπέβαλε στην ανθρωπόμαζα με πανεύκολα απλοϊκό τρόπο μια ψευδαίσθηση φρενίτιδας παρόμοια με αυτές που συνήθως υποβάλει η εκκλησία. Στάθηκε στην μέση ενός μεγάλου δρόμου με λίγους περαστικούς κι άρχισε να φωνάζει ακατάληπτα δείχνοντας με το χέρι του προς τον ουρανό. Οι περαστικοί γύρω του, άρχισαν να κοιτούν προς το σημείο που έδειχνε με το χέρι του ο νεαρός. Μετά από λίγο κι άλλοι περαστικοί προστέθηκαν στην ομάδα που έδειχνε προς τον ουρανό, κάνοντας κι αυτοί το ίδιο. Ο νεαρός φαρσέρ αποχώρησε διακριτικά απ’ το σημείο. Κατόπιν έφτασε η αστυνομία για ν’ ανοίξει τον δρόμο από την ανθρωπόμαζα που εκστασιασμένη έδειχνε στον ουρανό φωνάζοντας θεολογικά κι ασυνάρτητα. Επειτα ήρθαν οι δημοσιογράφοι, η πυροσβεστική και μερικά ασθενοφόρα, για να συνδράμουν τους παραληρηματικούς και να διαλύσουν την ανθρωπόμαζα. Αναζήτησε στο Youtube πολλά ανάλογα περιστατικά που γίνονται από φαρσέρ στους δρόμους.

Η Συμφωνία, η τυφλή πίστη των ολιγοφρενών στην ψευδαίσθηση είναι που κάνει την ψευδαίσθηση αληθινή, ενώ ταυτόχρονα για όσους δεν συμφωνούν είναι ψευδής.

Στα βιβλία του, ο άγγλος στρατηγός Garnet Wolseley απέδειξε τα πιο σοβαρά λάθη που έχουν διαπραχθεί ως προς τα σημαντικότερα γεγονότα της μάχης του Βατερλό, γεγονότα που εντούτοις πιστοποιήθηκαν από εκατοντάδες μαρτύρων.

[…] Γνωρίζουμε, για μια έστω μάχη, πώς ακριβώς εκτυλίχθηκε; Αμφιβάλλω έντονα. Γνωρίζουμε ποιοι υπήρξαν οι νικητές και οι νικημένοι αλλά, όπως φαίνεται, τίποτα περισσότερο. Αυτό που ο Μ. d’Harcourt, πρωταγωνιστής και μάρτυρας, αναφέρει από την μάχη του Σολφερίνο, έχει εφαρμογή σε όλες τις μάχες. «Οι στρατηγοί, πληροφορημένοι φυσικά από εκατοντάδες μαρτυριών, διαβιβάζουν τις επίσημες αναφορές τους· οι αξιωματικοί που είναι επιφορτισμένοι να μεταφέρουν τις διαταγές μεταποιούν αυτά τα έγγραφα και συντάσσουν το οριστικό σχέδιο· ο αρχηγός του επιτελείου το αμφισβητεί και το διορθώνει με καινούργιες απώλειες. Το πηγαίνει στον στρατάρχη, αυτός φωνάζει «Πλανάστε απολύτως!» και το αντικαθιστά μ’ ένα καινούργιο σχέδιο. Επομένως δεν απομένει σχεδόν τίποτε από τα πρώτα πρακτικά.[…]

Ο Μ. d’Harcourt ξεκάθαρα αναφέρει την αδυναμία στην ο-ποία βρίσκεται κανείς ν’ αναμεταδώσει την αλήθεια πάνω στο πιο συναρπαστικό γεγονός, το καλύτερα παρατηρημένο που διαστρεβλώνεται από την αδυναμία αναμετάδοσης της πληροφορίας. Απορρέει Ολοφάνερα ότι οφείλεις να θεωρείς τα επίσημα ιστορικά βιβλία ως έργα καθαρής φαντασίας και σε κάποιες περιπτώσεις ως εργαλεία προπαγάνδας. Πρόκειται για παράδοξες αφηγήσεις γεγονότων παραποιημένων, που συνοδεύονται από ερμηνείες επινοημένες και κατόπιν εορτής, χρονικά πολύ μακριά απ’ το καθεαυτό γεγονός.

Είναι αλήθεια άραγε έστω κι ένα μόνο αφήγημα σχετικά με την ζωή των μεγάλων ανθρώπων, που έπαιξαν σημαντικούς ρόλους, όπως ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Αχιλλέας, ο Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος… Όχι φυσικά. Κατά βάθος, άλλωστε, η αληθινή τους ζωή δεν ενδιαφέρει τον μαζάνθρωπο. Οι υπάρξεις που εντυπωσιάζουν την ανθρωπόμαζα είναι τα παραμύθια κι όχι η πραγματικότητα. Τους αληθινούς ήρωες ο μαζάνθρωπος τους δολοφονεί και τους ψεύτικους τους λατρεύει.

Ο έλεγχος του μαζάνθρωπου μετατρέπει κάθε αλήθεια ανάλογα με τα κέφια και τους σκοπούς των ιερατείων του Κυρίου κι ανάλογα με τις φυλές. Επίσης, δεν είναι ανάγκη να έχουν περάσει αιώνες πάνω από τους αληθινούς ήρωες, για να μεταμορφωθεί έντεχνα ο μύθος τους από τα ιερατεία των μαζανθρώπων. Η μεταμόρφωση επιτελείται μέσα σε μερικά μόλις χρόνια, σε μόλις δύο γενεές μπορούν ν’ αλλάξουν συλλήβδην όλα όσα γνωρίζεις ως αληθινά σήμερα. Στις μέρες μας, είδαμε το μύθο ενός από τους πιο μεγάλους ιστορικούς ήρωες να μεταβάλλεται πολλές φορές σε λιγότερο από πενήντα χρόνια. Υπό το καθεστώς των Βουρβόνων, ο Ναπολέων Βοναπάρτης υπήρξε ως ένα είδος ηρωικής προσωπικότητας, φιλάνθρωπος και φιλελεύθερος, φίλος των υπηκόων, κυβερνητική μεγαλοφυΐα, καταλύτης αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών, στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη την σφραγίδα της προσωπικότητάς του.

Μόλις τριάντα χρόνια μετά, ο θαυμαστός ήρωας έγινε ένας αιμοχαρής δεσπότης, σφετεριστής της εξουσίας που θυσίασε σχεδόν τρία εκατομμύρια ανθρωπόμαζες αποκλειστικά στην φιλοδοξία του. Επί του παρόντος, ο μύθος του ανδρός μεταβάλλεται ακόμη. Όταν κάποια χρόνια περάσουν οι αναζητητές ιστορικοί του μέλλοντος, εν όψει αυτών των αντιφατικών αφηγήσεων, θ’ αμφιβάλουν για την ύπαρξη του ανδρός και δεν θα δουν σ’ αυτόν παρά κάποιον ηλιακό μύθο ή μια εξέλιξη του μύθου του Ηρακλή, θα παρηγορηθούν εύκολα γι’ αυτή την αβεβαιότητα, γιατί, θα ξέρουν ότι η ιστορία δεν μπορεί να διαιωνίσει τίποτε άλλο παρά μύθους.

Από την άλλη θα γνωρίζουν -κάποιοι ελάχιστοι απ αυτούς- ότι αν θέλουν να μάθουν την αληθινή ιστορία πρέπει να κοιτάξουν, με άλλη ματιά, τους μύθους.

@Ηώ Άναγνώστου / 2023

terrapapers.com