Αναδρομή σε Προηγούμενη Ζωή …

Οι γκουρού ιεραπόστολοι που εμφανίστηκαν στο δυτικό κόσμο από τις αρχές του 20ού αιώνα και οι οποίοι είναι πλέον πολυπληθείς, μετέβαλαν τη λατρεία των θεών σε συμβολισμό, στηρίχτηκαν στο θεμελιώδες ινδουιστικό δόγμα ότι το άτμαν (ψυχή) ταυτίζεται με το Μπράχμαν και διαφήμισαν στους ανθρώπους ότι μέσα τους θα βρουν ό,τι χρειάζονται για την πνευματική και ηθική τους τελειοποίηση.

Ο χριστιανός όμως, εκτός του ότι έχει στην παράδοσή του ό,τι χρειάζεται γι’ αυτό το σκοπό (όπως ήδη είπαμε), γνωρίζει ότι δεν θα βρει την τελειοποίηση στις μεθόδους του ινδουισμού, γιατί δεν έχουν το πιο βασικό στοιχείο που ο ίδιος χρειάζεται, το Χριστό.

«Έχω το Χριστό» δεν σημαίνει ότι διαλογίζομαι φανταζόμενος το Χριστό ή ψάλλοντας το όνομά Του σαν μάντρα (στην προσευχή, σημειωτέον, απευθυνόμαστε στο Χριστό, δεν διαλογιζόμαστε μηχανικά πάνω στο θέμα «Χριστός»). Έχω το Χριστό σημαίνει ότι είμαι κανονικό μέλος της Εκκλησίας Του, δηλ. εγκαταλείπω τον εγωκεντρικό ατομικό δρόμο μου και γίνομαι ένα σώμα και με τους άλλους χριστιανούς, καθώς επίσης και με τους αγγέλους, τους αγίους, τους κεκοιμημένους…

Το ότι η Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι οι ποικίλες προτεσταντικές ή άλλες ομάδες, αφήνω να το πουν οι πολλοί χριστιανοί που μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία μετά από έρευνα των αρχαίων χριστιανικών πηγών. Ορισμένα παραδείγματα εδώ (στις ενότητες για τις μεταστροφές παπικών και προτεσταντών).

Ως μέλος της Εκκλησίας, κοινωνώ το σώμα και αίμα του Χριστού (ο ίδιος το δίδαξε ως απολύτως απαραίτητο, όπως ασφαλώς γνωρίζει κάθε ενημερωμένος άνθρωπος) και ενώνω τις πνευματικές πράξεις μου με τις παρόμοιες πνευματικές πράξεις (εξομολόγηση, εκκλησιασμό, κοινές νηστείες, χρήση των ορθοδόξων εικόνων, ευλογία διά του σημείου του σταυρού κ.τ.λ.) όλων των αδελφών μου χριστιανών, ακόμη και των πιο παρακατιανών ή «αγράμματων», που τους αγαπώ και με τους οποίους επιθυμώ να ενωθώ. Δεν διαχωρίζομαι από αυτούς, γιατί επιθυμώ να ενωθώ μαζί τους και όλοι μαζί, ως ένα σώμα, να ενωθούμε με το Χριστό και διά του Χριστού με τον Τριαδικό Θεό. Διαχωρίζομαι μόνο από την κακία μου και τα πάθη μου, πράγμα, που για να το κάνω, πρέπει να επικεντρώσω όλη την πνευματική μου προσπάθεια σ’ αυτό και όχι σε «τεχνικές αυτοβελτίωσης». Εξάλλου, δεν αποσκοπώ στο να «αυτοβελτιωθώ», αλλά στο να με βελτιώσει ο Ιησούς Χριστός, διά της θείας χάριτος, διά των αγίων και διά των αδελφών μου χριστιανών. Η βοήθειά μου προς αυτούς, η συγχώρησή μου προς τα σφάλματα και τις αμαρτίες που διαπράττουν σε μένα, αλλά και η εξομολόγηση των δικών μου αμαρτιών σ’ έναν απ’ αυτούς (τον πνευματικό μου) είναι τέτοιες πράξεις, που με πλησιάζουν σ’ αυτούς.

Γ) Ασφαλώς κανείς απλός χριστιανός (ή πιστός οποιασδήποτε θρησκείας ή άθεος ή «άθρησκος») δεν μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα σε ποιες πνευματικές εμπειρίες υπάρχει θεϊκό στοιχείο και σε ποιες δαιμονικό.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που έχουν γνωρίσει το θεϊκό και το δαιμονικό στοιχείο στη ζωή τους, τα έχουν ξεχωρίσει, έχοντας απελευθερωθεί από τα πάθη τους και ενωθεί με το Θεό εν Χριστώ, και μπορούν να διακρίνουν εκ πείρας αν ένα πνευματικό βίωμα ή ένα χάρισμα έχει δαιμονική προέλευση, ακόμη κι αν είναι ακριβές αντίγραφο θεϊκής εμπειρίας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλούν από τις πεποιθήσεις τους ή από τη μελέτη βιβλίων, αλλά από την εμπειρία τους, προσεχτικά δοκιμασμένη και επιβεβαιωμένη, είναι δηλαδή επιστήμονες. Αυτοί είναι οι ορθόδοξοι άγιοι.

Μερικά ταπεινά δείγματα εδώ.

Οι ορθόδοξοι άγιοι δεν ταυτίζονται με τους ρωμαιοκαθολικούς μυστικιστές, όπως η αγία Θηρεσία ή ο άγιος Φραγκίσκος (βλ. εδώ), ούτε με τους μυστικιστές του Ισλάμ, του ινδουισμού ή οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής παράδοσης. Όλοι αυτοί δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τα θεϊκά βιώματα από τις σκοτεινές απομιμήσεις τους, γιατί αν ήξεραν δεν θα βλέπαμε να γίνονται αποδεκτά φαινόμενα έκστασης, καταληψίας, λατρείας σκοτεινών πνευμάτων και άλλα, που οι ορθόδοξοι άγιοι γνωρίζουν ότι δεν είναι αυθεντικά θεϊκά βιώματα. Στον Ινδουισμό, αν οι γκουρού (η πηγή προέλευσης της γιόγκα) γνώριζαν να ξεχωρίζουν τα βιώματα (ας πω δυο παραδείγματα), δεν θα λάτρευαν θεότητες που «συνδυάζουν το καλό και το κακό» (για να μην αναφέρω λατρείες ανθρωποθυσιών, την αποδοχή του θρησκευτικού συστήματος των καστών ή, παλαιότερα, την καύση της χήρας στη νεκρική πυρά του συζύγου της) και δεν θα δέχονταν να λατρεύονται οι ίδιοι ως θεοί από τους μαθητές τους, πράγμα που δεν έχει καμιά αναλογία με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ζώντες πνευματικοί διδάσκαλοι στο χριστιανισμό.

Αν ορθόδοξοι άγιοι διδάσκαλοι συζητούσαν με γκουρού, πραγματικά προοδευμένους στην πνευματική τους παράδοση, πιστεύω ότι σε αρκετά θέματα θα συμφωνούσαν, όπως π.χ. στο σεβασμό προς όλα τα όντα, στην υπηρεσία προς τον πλησίον κ.τ.λ. (δες το άρθρο για τη Μπαγκαβάντ Γκιτά, όπου παραπέμπουμε νωρίτερα). Όμως σε άλλα, θεμελιώδη ζητήματα, θα διαφωνούσαν, όπως η μετενσάρκωση (που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι εσφαλμένη ιδέα, εκτός των άλλων επειδή οι άγιοί μας επικοινωνούν με τους ζωντανούς και μετά θάνατον), οι θεοί και υποθέτω και η προέλευση των ξεχωριστών χαρισμάτων και δυνάμεων.

Για τις δυνάμεις και το αν πρόκειται όντως για ενεργοποίηση ανθρώπινων δυνάμεων ή δαιμονικές παγίδες, παραπέμπω σε αυτό το άρθρο για την αστρική προβολή, που εκφράζει κάποιες σοβαρές, κατά τη γνώμη μου, απόψεις επί του θέματος.

Όμως ακόμη κι αν πρόκειται για ανθρώπινες δυνατότητες, ο χριστιανός γνωρίζει ότι πραγματική πνευματική ανάπτυξη συνιστά μόνο η ένωση με το Χριστό. Αν ο Θεός θέλει, προσφέρει στον άνθρωπο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος όταν ο άνθρωπος ενωθεί με Αυτόν. Αν όμως έχω μια μέθοδο, που μπορώ να την εφαρμόσω και να φτάσω στην «τελειότητα», ακόμη κι αν δεχτούμε ότι πρόκειται για φυσική ψυχοσωματική ανάπτυξη του ανθρώπου και όχι για δαιμονική ενέργεια, ποιος ο λόγος ν’ αγωνίζομαι σ’ όλη μου τη ζωή για να κρατήσω μέσα μου τη θεία χάρη, εισπράττοντας διαρκώς πίκρες από την κακία του κόσμου (μέχρι να γίνω απαθής και η χαρά του Χριστού να μείνει μέσα μου μόνιμα – που και τότε θα νιώθω και λύπη για το κακό που υπάρχει στον κόσμο); Εφαρμόζω τη μέθοδό μου και ανεβαίνω με το ασανσέρ, με τη βοήθεια μιας τεχνικής και μιας – επιτρέψτε μου – εύκολης ηθικής, χωρίς να «σταυρώσω τον εαυτό μου», δηλαδή στην ουσία άκοπα.

Αν, εξάλλου, αγωνίζομαι το χριστιανικό αγώνα και πλησιάζω προς το Θεό και τους αδελφούς μου, ποιος ο λόγος να εφαρμόζω μεθόδους που υπόσχονται να με οδηγήσουν σε οποιασδήποτε μορφής «τελειοποίηση»; Μου είναι υπεραρκετός ο αγώνας μου για την καλλιέργεια της αγάπης και της ταπείνωσης και την εφαρμογή των εντολών του Χριστού, που είναι δύο: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου» και «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 22, 34-40).

http://www.oodegr.com/oode/anatolikes/budismos/gioga_latreia_1.htm