Σπίρτο

Καμία φλόγα δεν γεννιέται μόνη της. Καμία σπίθα δεν υπάρχει αυτοτελώς. Απαραίτητα χρειάζονται δυο παράγοντες. Η κάφτρα και το εύφλεκτο υλικό. Το σπίρτο και η ειδική επιφάνεια, αυτή η τραχιά μικρή επιφάνεια που δια της τριβής το σπίρτο πυρώνεται και τελικά, καίγεται.. Όμως εκπληρώνει την αποστολή του, να μας ανάψει φλόγα. Ακόμη και αυτή η μικρή, υποτυπώδης είναι αρκετή για να ανάψουμε τη φωτιά που χρειαζόμαστε.

Εσύ γιατί παλεύεις με το σπιρτάκι σου να ανάψεις τη φλόγα της καρδιάς σου, εκεί που δεν υπάρχει γόνιμο έδαφος, εκεί που δεν υπάρχει η τραχιά αλλά απαραίτητη επιφάνεια; Αυτό το σπίρτο είναι ό,τι έχεις, ό,τι μπορείς να κουβαλήσεις στη ζωή. Είναι το μέσο για να πυρακτώσεις την καρδιά σου. Και είναι τόσο ευπαθές.. Σπάει εύκολα, καταστρέφεται και να θυμάσαι, με τις πολλές άκαρπες προσπάθειες χάνει την χρησιμότητα του. Μάθε λοιπόν, να παίρνεις το σπίρτο σου και να φεύγεις από εκεί που δεν θα σου χαρίσουν φλόγα.

Το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι η αλλαγή. Από τη στιγμή της γέννησης μας κάθε μέρα είναι διαφορετική. Κινούμαστε σε έναν αέναο κύκλο αρχής και τέλους. Οτιδήποτε ξεκινήσει σε κάποια ακαθόριστη χρονική στιγμή είναι βέβαιο ότι θα τελειώσει. Λένε, πως μόνο ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αλλά και για αυτό έχω τις αμφιβολίες μου.. Είναι δυνατόν, το μόνο έλλογο ον επί του πλανήτη να μην μπορεί να αλλάξει με το πέρας του χρόνου;

Η βιολογική αλλαγή ανά τους αιώνες και ανά τις ημέρες του καθενός μας είναι δεδομένη, το θέμα είναι τι συμβαίνει με την ουσία του ανθρώπου, με αυτό που λέμε χαρακτήρα. Είναι σίγουρο, ότι το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά, οπότε η γενετική μας ταυτότητα έχει σίγουρα στοιχεία από τους προγόνους μας. Ας πούμε ότι είναι ο πυρήνας της ύπαρξης μας, στον οποίο δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αλλαγής. Τα υπόλοιπα στοιχεία τα καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι.. Είναι η ιεροτελεστία της ωρίμανσης, της συναισθηματικής μας ανάπτυξης. Αυτή είναι η προσπάθεια μας να αποτοξινωθούμε από όσα μας βλάπτουν και μας καθιστούν «δεύτερης διαλογής». Αυτό βέβαια προϋποθέτει την ανάλογη διάθεση προς τριβή. Τα ερεθίσματα πάντα υπάρχουν. Το θέμα είναι αν οι παλάμες μας κλείνουν τα αυτιά μας στο κάλεσμα ή είναι ανοιχτές για να αρπάξουν την ανανεωτική αλλαγή.

Έτσι, η αξία του καθενός μας δεν μετριέται σε αριθμούς και μεγέθη αλλά σε πόσα χαμόγελα προκαλεί η παρουσία του και η συμπεριφορά του. Διότι αυτό για το οποίο όλοι, ζώντες και νεκροί, κρινόμαστε είναι για το είναι και όχι το φαίνεσθαι.

Οι τρεις αρχέγονοι φόβοι του ανθρώπου, σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάι είναι η μοναξιά, η αδυναμία και η απώλεια ελέγχου. Είναι συμβατοί με την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες μας. Ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους και άρα να μην είμαστε μόνοι, σκεπτόμενοι προκαταβολικά ώστε να αποφύγουμε κακοτοπιές που θα μας κάνουν αδύναμους και έρμαια των καταστάσεων. Έτσι είμαστε, έτσι λειτουργούμε στα πλαίσια του γενετήσιου ενστίκτου της συναισθηματικής μας επιβίωσης. Και κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να μην βγούμε από αυτά τα ασφαλή πλαίσια. Λογικό. Είναι σα να παρακολουθούμε την αγαπημένη μας σειρά και σταδιακά οι πρωταγωνιστές να πεθαίνουν και να αντικαθίστανται. Έρχονται οι νέοι, άγνωστοι και αδιάφοροι, με τους οποίους όμως τελικά ταυτιζόμαστε αν τους δώσουμε τον επαρκή χρόνο προσαρμογής.

Αυτό γίνεται στην πραγματικότητα. Χάριν ποικιλίας (;) ,χάριν αλλαγής (;) οι παλιοί χαρακτήρες αποσύρονται και νέοι έρχονται να εμπλουτίσουν την καθημερινότητα μας. Η συνήθεια είναι πανίσχυρη γιατί προκαλεί αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς και κακά τα ψέματα, ποιος θέλει να αποχωριστεί αυτό το αίσθημα οικειότητας; Γιατί μπορεί η αγκαλιά της συνήθειας να είναι έως και ασφυκτική και τα νύχια της να κάνουν πληγές στο σώμα μας αλλά είναι γνώριμη και προβλέψιμη. Είναι κάπως θλιβερό αλλά αυτοί είμαστε. Προτιμάμε τις ελεγχόμενες πληγές από την απογύμνωση μας από την συνήθεια.

Η ζωή όμως είναι στιγμές. Και δεν αξίζει να είναι μονίμως ματωμένες. Όταν λοιπόν, το σπιρτόκουτο απέναντι δεν είναι κατάλληλο για εσένα, δεν είναι πρόθυμο να σου χαρίσει στιγμές, μη διστάσεις να κρατήσεις δυνατά το σπίρτο σου στα χέρια, να το προφυλάξεις και να αποχωρήσεις από όπου περισσεύεις. Ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου είσαι εσύ, οπότε συμπεριφέρσου του ανάλογα. Αν σταθείς τυχερός θα βρεθεί αυτός με τον οποίο θα κουμπώσεις. Από την άλλη, οι μονόκεροι δεν επιβίωσαν, ίσως γιατί δεν είχαν ταίρι. Έμειναν όμως καθαγιασμένοι στην ιστορία. Αυτό να θυμάσαι.

Mαρία Ιακωβίδου

antikleidi.com