Η δουλοποίηση υποτελών

Όσοι πεθάνουν, πέθαναν. Όσοι ζήσουν θα γίνουν (οικιακοί) δούλοι

Από τον Πλάτωνα και τον Αριστοφάνη μαθαίνουμε ότι οι ελεύθεροι πολίτες στην Αθήνα δεν πήγαιναν σχεδόν ποτέ μόνοι στην Αγορά ή στα Γυμνάσια, τα γυμναστήρια των εφήβων – τους ακολουθούσε πάντα ένας δούλος. Δεν υπήρχε νοικοκυριό χωρίς τουλάχιστον έναν δούλο. Όταν ταξίδευαν, για να πάνε στην Ολυμπία λόγου χάριν, δέκα μέρες δρόμος με τα πόδια, τους ακολουθούσαν περισσότεροι: κουβαλούσαν τα σκεύη, τις τροφές, τον ρουχισμό.

Φίλος από τη Σαντορίνη μου έλεγε ότι μετά το 1990, όταν άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, στη Σαντορίνη ήταν πολύ της μόδας να βγαίνει στην αγορά ή στο καφενείο ο νοικοκύρης και λίγα μέτρα πιο πίσω να ακολουθεί ο Αλβανός μετανάστης που τον είχε στη δούλεψή του. Αργότερα έμαθα ότι αυτή η επίδειξη δούλου, ως συμβόλου ανώτερης κοινωνικής θέσης, η επίδειξη ισχύος και Κυριαρχίας, η επίδειξη απασχόλησης μετανάστη, συνηθιζόταν και σε άλλα νησιά του Αιγαίου και σε άλλες περιοχές της ελλαδικής χερσονήσου. Με ένα δούλο να σε ακολουθεί είσαι Κύριος!

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι γίνονται οι μετανάστες που οδεύουν κυρίως προς τη Γερμανία; Γίνονται σχεδόν όλοι οικιακοί δούλοι συνταξιούχων εργένηδων. Γνωρίζουν ότι θα γίνουν δούλοι; Θέλουν; Η πρακτική αυτή αποθαρρύνεται ή ενισχύεται από από το γερμανικό Κράτος; Ενισχύεται – γιατί; Το γνωρίζουν, φίλες και φίλοι, και το θέλουν.

Εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, εάν ζούσα στο Μπαγκλαντές και δεν είχα να φάω, εγώ και η οικογένεια, εάν ήμουν από τη Συρία και το σπίτι μας είχε καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς ή απειλούνταν η ζωή μας από απογόνους ποιμένων, εάν ήμουν από τη Λιβύη και μας έδιωχναν από το σπίτι μας και τα λίγα χωράφια μας με τα καλασνίκοφ στον κρόταφο, θα προτιμούσα να γίνω δούλος στη Γερμανία παρά να πεθάνω.

Είναι γλυκιά η ζωή, τόσο γλυκιά που οι μετανάστες θέλουν να ζήσουν με κίνδυνο την απώλεια της ίδιας τους της ζωής – η δε απώλεια της ελευθερίας, πολυτέλεια! Πολύ συχνά, φίλες και φίλοι, οι υποτελείς προτίμησαν και προτιμούν να είναι δούλοι παρά ελεύθεροι και πεινασμένοι. Παρακαλούσαν και παρακαλούν να γίνονταν και να γίνουν δούλοι. Γράφω, περιγράφω αυτό που γίνεται, όχι αυτό που θα ήθελα να γίνει. Εγώ τους κατανοώ – εσείς, ελευθεριακοί, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, μην τους κατανοείτε.

Σε ένα γερμανικό σπίτι συνταξιούχου γέρου θα έχω το δωμάτιό μου, το φαΐ μου, τη ζέστη μου. Θα ζω: δε θα πληρώνομαι, δεν θα έχω αστικά και πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, δεν θα ξέρω τι θα απογίνω όταν θα αποθάνει ο συνταξιούχος Κύριός μου, μπορεί και συνταξιούχος προλετάριος στην OPEL!

Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι η γερμανική κοινωνία είναι μια κοινωνία συνταξιούχων, μια κοινωνία με πολύ μεγάλη υπογεννητικότητα. Η οικιακή δουλεία είναι μια επιλογή συνειδητή και προγραμματισμένη από το γερμανικό Κράτος. Αντί το γερμανικό Κράτος να πληρώνει υπαλλήλους που θα φροντίζουν τους γέρους και τις γριές (νοσοκόμοι, κοινωνικοί λειτουργοί, γηροκομεία) ενισχύει την κατοχή οικιακών δούλων. Τα δημοσιονομικά οφέλη είναι φανερά.

Επιπλέον, οι οικιακοί δούλοι καταναλώνουν τροφή, ρούχα, είδη καθαριότητας με αποτέλεσμα την τόνωση της ζήτησης, άρα και την αύξηση της παραγωγής – να πως η δουλεία συμβάλλει στην ανάπτυξη, στην αύξηση της κερδοφορίας τόσο των παραγωγικών και μεταποιητικών επιχειρήσεων όσο και των εμπορικών. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει συνταξιούχος στη Γερμανία που να μην έχει τον δούλο του.

Η ζήτηση είναι μεγάλη – το πρόβλημα είναι τι θα γίνει όταν οι μετανάστες δεν θα μπορούν να γίνουν δούλοι, όσο και να το θέλουν, όταν θα είναι πια πλεονάζοντες και περιττοί και άχρηστοι. Δεν γίνονται όμως δούλοι μόνο στα σπίτια των συνταξιούχων. Ο αριθμός των μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων που απασχολούν δούλους αυξάνει διαρκώς στη Γερμανία.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία δούλων: ελεύθεροι εργαζόμενοι που δουλεύουν κάθε μέρα, και τα σαββατοκύριακα, έντεκα και δώδεκα ώρες – μέχρι και δεκαοχτώ (εστιατόρια) τη μέρα για 1100 ευρά το μήνα, το πολύ. Μαθαίνω ότι αυτό το ποσό έχει κατέβει στα 800. Πάνω στον μήνα έχεις κλατάρει, τα έχεις δει όλα και φεύγεις. Να περάσει ο επόμενος, παρακαλώ!

Η μαζική δουλοποίηση υποτελών στην εποχή της συρρίκνωσης του καπιταλισμού είναι ένδειξη της επερχόμενης μετακαπιταλιστικής νεοδουλείας. Το εμπόρευμα και η δουλεία συνυπήρξαν – άλλωστε το πρώτο εμπόρευμα ήταν ο δούλος. Συνυπάρχουν και θα συνυπάρξουν. Ο αιώνας μας θα είναι αιώνας συνύπαρξης καπιταλισμού και δουλείας.

Όσο θα επεκτείνεται, στον χώρο και στους κοινωνικούς θεσμούς, τόσο θα επιταχύνεται η συρρίκνωση του καπιταλισμού. Το πως θα εξελιχθεί μακροπρόθεσμα αυτή η συνύπαρξη είναι κάτι που δεν μπορούμε να το σκεφτούμε. Μόνο εικασίες και υποθέσεις να διατυπώσουμε. Όταν θα πάψουμε να χρειαζόμαστε δούλους, θα αρχίσει η εντατική εξόντωση των περιττών και πλεοναζόντων πληθυσμών· δεν θα αργήσει.

Έχει ήδη αρχίσει αλλά δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Κι αυτό διότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα όσον αφορά τα πλήθη των μεταναστών που θα φύγουν διωγμένοι από τον τόπο τους. Τίποτα!!

@ Αθανάσιος Δρατζίδης

edwhellas.gr