Πριν από λίγες μέρες η «Ζούγκλα» δημοσίευσε την τραγική περιπέτεια ενός συναδέλφου δημοσιογράφου, ο οποίος είχε την ατυχία να υποστεί σοβαρό επεισόδιο νευρολογικής φύσης στη δεξιά πλευρά του σώματός του, ενώ περνούσε τις διακοπές του στο Γύθειο Λακωνίας. Μετά από μια περιοδεία ωρών, σχεδόν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο, με ασθενοφόρο, λόγω ελλείψεων γιατρών, αλλά και τεχνολογικής υποστήριξης στα νοσοκομεία της περιοχής – από το Γύθειο έως τη Σπάρτη και από τους Μολάους ως την Τρίπολη – ο άτυχος συνάδελφος κατέληξε στον «Ευαγγελισμό», όπου δεν λειτουργούσε κανένας μαγνητικός τομογράφος.

Σήμερα, η «Ζούγκλα» θα ασχοληθεί με ένα ακόμη πιο τραγικό περιστατικό, όπου ένα παιδάκι που τραυματίζεται στον Πύργο, στη γνάθο, περιοδεύει με τον πατέρα του από τον Πύργο Ηλείας, την Πάτρα και το Ρίο, έως την αχανή Αττική, χωρίς κανένας και καμία κλινική στα δημόσια νοσοκομεία της πρωτεύουσας, να είναι σε θέση να προσφέρει την επιστημονική αρωγή που χρειαζόταν το παιδί.

Με μια ανάρτησή του στο Facebook, ο πατέρας αποκαλύπτει τη δική του τραγική περιπέτεια για να βοηθήσει το παιδί του, αλλά ταυτόχρονα, αποκαλύπτει το μέγεθος της κατάρρευσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) από άκρη σε άκρη σε αυτή τη χώρα.

Μόλις χθες, Πέμπτη 7 Αυγούστου, ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, προκάλεσε στη Ρόδο τις έντονες αντιδράσεις των γιατρών στο δημόσιο νοσοκομείο του νησιού, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να του πουν: «Δεν θα ανεχθούμε τις τσιρίδες σας». Προφανώς, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του υπουργείου Υγείας. Μόνο που δεν πρόκειται για θεατρικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αλλά για μια τραγική πραγματικότητα που αφορά τον κάθε Έλληνα πολίτη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο κ. Θεοφάνης Νικολάου, στην ανάρτηση που δημοσίευσε στην ομάδα του Facebook «ΓΟΝΕΙΣ στα ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ», περιγράφει αναλυτικά την «Οδύσσεια» που έζησε, προκειμένου να βοηθήσει το παιδί του:

«Όταν το κράτος λείπει και το παιδί σου πονάει – Μια προσωπική μαρτυρία.

Με αφορμή τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα που βλέπουμε καθημερινά στα ΜΜΕ – κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που εξαφανίζονται, ατιμωρησία και σιωπή – νιώθω την ανάγκη, όχι απλώς να εκφραστώ, αλλά να καταθέσω δημόσια μια οδυνηρή προσωπική εμπειρία. Όχι από οργή, αλλά από ευθύνη. Γιατί κάποια πράγματα δεν πρέπει να μένουν στο σκοτάδι.

Το Σάββατο 2 Αυγούστου, βρισκόμουν οικογενειακώς στον Νομό Ηλείας. Ο γιος μου, ηλικίας έξι ετών, είχε ένα σοβαρό ατύχημα – τραυματίστηκε στο στόμα και τα δόντια του μετακινήθηκαν επικίνδυνα. Πήγαμε αμέσως στο Γενικό Νοσοκομείο Πύργου, την πρωτεύουσα του νομού. Εκεί, οι γιατροί μας πληροφόρησαν ότι δεν υπήρχε εφημερεύων ούτε οδοντίατρος, ούτε γναθοχειρουργός.

Με το παιδί τραυματισμένο και σε κατάσταση πανικού, οδηγήσαμε περίπου 80 χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα, στο Νοσοκομείο του Ρίου. Ήταν μεσάνυχτα Σαββάτου. Η απάντηση των γιατρών ήταν κατά λέξη: «Δεν είμαστε νοσοκομείο τραυμάτων, αλλά πυρετού και παθολογικών καταστάσεων». Δεν μπορούσαν, λοιπόν, να μας εξυπηρετήσουν.

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε – κατευθυνθήκαμε στην Αθήνα, στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”, ώρα περίπου 3 τα ξημερώματα. Εφημερεύει μεν, αλλά χωρίς παιδοοδοντίατρο ή γναθοχειρουργό. Η ΩΡΛ που μας εξέτασε παραδέχτηκε ότι δεν είναι αρμόδια. Μας προέτρεψε να περιμένουμε το πρωί, ώστε να πάμε στο δίπλα νοσοκομείο «Αγία Σοφία». Πήγαμε.

Εκεί, η γιατρός – εμφανώς συγκινημένη και απογοητευμένη – μου είπε: «Δεν είναι σωστό να σας εξυπηρετούμε σε περιστατικά που δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν είμαι ούτε γναθοχειρουργός, ούτε οδοντίατρος».

Απελπισμένος, στις 6 το πρωί επισκέφθηκα το Νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου υπήρχε εφημερεύων οδοντίατρος. Μου είπαν όμως ότι είναι οδοντίατροι ενηλίκων και δεν μπορούν να παρέμβουν σε παιδί.

Ώρα 8 το πρωί. Πέντε νοσοκομεία, τέσσερις πόλεις, πάνω από 300 χιλιόμετρα διανυθέντα, και καμία ουσιαστική βοήθεια.

Πήγαμε στον Ευαγγελισμό, όπου ο γιατρός – ο μοναδικός διαθέσιμος – δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να εξετάσει το παιδί μου. Σε αυτό το σημείο, κάλεσα το 166, την αστυνομία και τα κανάλια. Τότε – και μόνο τότε – εμφανίστηκε ο διοικητής του νοσοκομείου, λέγοντάς μου: «Θα σας εξυπηρετήσουμε». Όμως ο γιατρός απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο διοικητής, δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη», γιατί πρόκειται για παιδί και το νοσοκομείο είναι για ενήλικες.

Ζήτησα γραπτώς την άρνησή του, την οποία και επισυνάπτω στο παρόν. Με έδιωξαν ξανά. Ξέσπασα σε κλάματα, ένιωσα απόγνωση. Ξανακάλεσα την αστυνομία. Κατόπιν παρέμβασής τους, ο διοικητής επικοινώνησε με την Αρχή Συντονισμού Διαχείρισης Θεμάτων Υγείας του Υπουργείου. Μία ώρα μετά, μας ανακοίνωσε ότι το Υπουργείο αποφάσισε να εξεταστεί το παιδί μου… τη Δευτέρα, μετά τις 9:30 π.μ. στο Παίδων Πεντέλης.

Με λίγα λόγια, ένα έκτακτο παιδιατρικό περιστατικό, τραύμα στο στόμα και στα δόντια, έμεινε χωρίς ιατρική φροντίδα επί δύο 24ωρα, γιατί κανένα δημόσιο νοσοκομείο στην Ελλάδα – ούτε στην επαρχία, ούτε στην Αθήνα – δεν είχε την υποδομή, τη βούληση ή το προσωπικό να μας εξυπηρετήσει.

Αναρωτιέμαι: Πού πάνε τα χρήματα των φορολογούμενων; Πού είναι οι εφημερίες, το ιατρικό προσωπικό, οι υπηρεσίες για τα παιδιά μας; Γιατί πρέπει να φωνάξεις, να απειλήσεις, να εμπλέξεις την αστυνομία και τα ΜΜΕ για να γίνει το αυτονόητο;

Το παιδί μου – όπως όλα τα παιδιά – δεν ζητά τίποτα παραπάνω από αυτό που δικαιούται: αξιοπρεπή δημόσια υγεία. Αν το σύστημα υγείας δεν μπορεί να καλύψει ένα τραυματισμένο παιδί το Σάββατο βράδυ, τότε δεν είναι απλώς “ανεπαρκές”. Είναι επικίνδυνο.

Και αυτό, αγαπητοί συμπολίτες, δεν πρέπει να το ανεχόμαστε πια.

Ένας γονιός που δεν ξέχασε – και δεν θα ξεχάσει ποτέ».

Το έγγραφο από τον γιατρό του «Ευαγγελισμού»

zougla.gr