Υπάρχουν στον κόσμο πολλοί ομιλητές που καταπλήσσουν με την γλαφυρότητα τους, όμως είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν ν’ ακούν. Το να ξέρεις να ακούς είναι δύσκολο πολύ, λίγοι είναι στ’ αλήθεια οι άνθρωποι που ξέρουν αληθινά να ακούν.

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ο ομιλητής, το ακροατήριο φαίνεται ότι είναι πολύ προσεκτικό, σαν να παρακολουθεί λεπτομερώς κάθε λέξη του ομιλητή, όλοι δίνουν την εντύπωση ότι ακούν, ότι βρίσκονται σε κατάσταση εγρήγορσης, όμως στο ψυχολογικό βάθος κάθε ατόμου υπάρχει ένας γραμματέας που μεταφράζει κάθε λέξη του ομιλητή.

ΑΥΤΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Η δουλειά του παραπάνω γραμματέα συνίσταται στο να κακοερμηνεύει και κακομεταφράζει τα λόγια του ομιλητή.

ΤΟ ΕΓΩ μεταφράζει σύμφωνα με τις προκαταλήψεις του, προαντιλήψεις, φόβους, υπερηφάνειες, επιθυμίες, ιδέες, αναμνήσεις κ.λπ. Οι μαθητές στο σχολείο, το σύνολο που αθροιστικά αποτελεί το ακροατήριο που ακούει, στην πραγματικότητα δεν ακούν τον ομιλητή, ακούν τον εαυτό τους, ακούν το ίδιο το δικό τους ΕΓΩ, το αγαπημένο ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΓΩ, που δεν είναι διατεθειμένο να δεχθεί ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΤΟ ΟΥΣΙΩΔΕΣ.

Μόνο σε κατάσταση εγρήγορσης, ανοικτός στο καινούργιο, με ΝΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ελεύθερο από το βάρος του παρελθόντος, σε κατάσταση πλήρους ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, μπορούμε να ακούσουμε πραγματικά χωρίς την επέμβαση αυτού του κάκιστου γραμματέα της κακιάς ώρας που λέγεται ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Όταν ο νους είναι εξαρτημένος από την μνήμη, επαναλαμβάνει μόνο αυτό που έχει αποθηκευμένο.

Ο νους εξαρτημένος από τις εμπειρίες τόσων και τόσων μπορεί να δει μόνο το παρόν μέσα από τα θολά γυαλιά του παρελθόντος. ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ, αν θέλουμε να μάθουμε να ακούμε για να ανακαλύψουμε το καινούργιο, πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με την φιλοσοφία της στιγμής. Είναι επείγον να ζήσουμε στιγμή προς στιγμή χωρίς τις έγνοιες του παρελθόντος και χωρίς τα σχέδια του μέλλοντος. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή, ο νους μας πρέπει να είναι πάντα σε συναγερμό, σε πλήρη προσοχή, ελεύθερος από προκαταλήψεις, και προαντιλήψεις, έτσι ώστε να είναι πάντα δεκτικός.

Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου πρέπει να διδάξουν στους μαθητές τους και μαθήτριες την βαθιά έννοια που περιλαμβάνει αυτό το να ξέρεις να ακούς. Είναι αναγκαίο να μάθουμε να ζούμε με σοφία, να επαναβεβαιώσουμε τις αισθήσεις μας, να ραφινάρουμε την συμπεριφορά μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να έχουμε μια μεγάλη ακαδημαϊκή μόρφωση, αν δεν ξέρουμε να ακούμε, αν δεν είμαστε ικανοί να ανακαλύπτουμε το καινούργιο από στιγμή σε στιγμή.

Χρειαζόμαστε να ραφινάρουμε την προσοχή μας, να εξευγενίσουμε τα ήθη μας,κ.λπ. Είναι αδύνατον να είμαστε αληθινά εκλεπτυσμένοι όταν δεν ξέρουμε να ακούμε. Ο χοντροκομμένος, βαρύς, σκουριασμένος, διεστραμμένος νους ποτέ δεν ξέρει να ακούει, ποτέ δεν ξέρει να ανακαλύπτει το καινούργιο, αυτός ο νους μόνο καταλαβαίνει, μόνο αντιλαμβάνεται με λαθεμένο τρόπο τις παράλογες μεταφράσεις αυτού του σατανικού γραμματέα που ονομάζεται ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ.

Το να είσαι εκλεπτυσμένος είναι κάτι το δύσκολο και απαιτεί μεγάλη προσοχή. Μπορεί κάποιος να είναι πολύ εκλεπτυσμένος στην μόδα, ρούχα, κουστούμια, κήπους, αυτοκίνητα, φιλίες και εντούτοις να εξακολουθεί στο εσωτερικό να είναι χοντροκομμένος, αγενής και βαρύς. Αυτός που ξέρει να ζει την κάθε στιγμή, προχωρεί πραγματικά από το δρόμο του αληθινού εξευγενισμού. Αυτός που έχει νου δεκτικό, αυθόρμητο, ολοκληρωμένο, ξύπνιο, περπατά στο μονοπάτι του αυθεντικού εξευγενισμού. Αυτός που είναι ανοιχτός σε κάθε τι το καινούργιο, εγκαταλείποντας το βάρος του παρελθόντος, τις προκαταλήψεις, τις αντιζηλίες, φανατισμούς, κ.λπ., προχωρεί θριαμβευτικά από τον γνήσιο δρόμο του εξευγενισμού.

Ο διεστραμμένος νους ζει μποτιλιαρισμένος στο παρελθόν, στις προκαταλήψεις, στις υπερηφάνειες, στους εγωισμούς και στις προλήψεις. Ο διεστραμμένος νους δεν ξέρει να δει το καινούργιο, δεν ξέρει να ακούει, είναι εξαρτημένος από την ΑΥΤΟΑΓΑΠΗ. Οι φανατικοί του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ δεν δέχονται το καινούργιο, δεν δέχονται την τέταρτη ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ όλων των πραγμάτων, την τέταρτη ΔΙΑΣΤΑΣΗ, από εγωισμό, αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, στηρίζονται στις δικές τους παράλογες υλιστικές θεωρίες, και όταν τους τοποθετήσουμε στο πεδίο των συγκεκριμένων γεγονότων, όταν τους αποδεικνύουμε το παράλογο των σοφισμάτων τους, σηκώνουν το αριστερό τους μπράτσο, κοιτάζουν τους δείκτες του ρολογιού τους, λένε μια δικαιολογία και φεύγουν.

Αυτοί έχουν νου διεστραμμένο, αρτηριοσκληρωτικό, που δεν ξέρουν ν’ ακούν, που δεν ξέρουν να ανακαλύψουν το καινούργιο, που δεν δέχονται την πραγματικότητα γιατί είναι μποτιλιαρισμένοι στην ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ. Οι νόες που αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους είναι νόες που δεν ξέρουν από ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥΣ ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΟΥΣ, χοντροκομμένοι νόες, βαρείς που το μόνο που ακούν είναι το αγαπημένο τους ΕΓΩ. Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων, πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και μαθήτριες το δρόμο του αληθινού ζωτικού εξευγενισμού.

Δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να παραμείνουμε δέκα και δεκαπέντε χρόνια μέσα στο σχολείο, το λύκειο ή το πανεπιστήμιο, αν βγαίνοντας είμαστε εσωτερικά αληθινά γουρούνια στις σκέψεις, στις ιδέες, στα αισθήματα και στις συνήθειες μας. Χρειάζεται η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με μορφή επείγουσα γιατί οι νέες γενιές σημαίνουν την απαρχή μιας καινούργιας εποχής. Έχει φτάσει η ώρα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ έχει φτάσει η στιγμή της ΒΑΣΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Το παρελθόν είναι παρελθόν και έδωσε πια τους καρπούς του. Χρειαζόμαστε να καταλάβουμε το βαθύ νόημα της στιγμής που ζούμε.

@Απόσπασμα από το βιβλίο “Βασική Εκπαίδευση”

terrapapers.com