GEWKWN: Η αληθινή πίστη δεν είναι αυτή που φωνάζει, αλλά αυτή που σιωπηλά βοηθά, αυτή που ζει στην πράξη και δεν αναζητά αναγνώριση.

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σε ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα απ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Ο καθηγητής μιλούσε με ζέση για την Αγάπη, τη Χαρά και την Ελπίδα που φέρνουν τα Χριστούγεννα, αναφέροντας την ιστορία της Γέννησης του Χριστού με τρόπο που ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά μπορούσαν να την κατανοήσουν. Τα μάτια του Μίσα άστραψαν καθώς άκουγε για το μικρό βρέφος που γεννήθηκε στη φάτνη, όχι σε παλάτια, αλλά σε μια ταπεινή και ζεστή γωνιά της γης. Ο καθηγητής εξήγησε ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να φέρει φως και αγάπη σε όλους, ειδικά στους πιο φτωχούς και μοναχικούς.

Στην συνέχεια, δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, την φάτνη και όλα τα σχετικά με τη γιορτή της Γέννησης. Τα παιδιά έφτιαχναν με χαρά τις σκηνές του στάβλου, τοποθετώντας τα διάφορα πρόσωπα και τα ζώα γύρω από τη φάτνη. Παράλληλα, ο καθηγητής περιδιάβαινε ανάμεσά τους, παρατηρώντας τα έργα τους, μέχρι που σταμάτησε μπροστά στον Μίσα, που είχε φτιάξει μια φάτνη διαφορετική από όλες τις άλλες.

Μέσα στη φάτνη του, τοποθέτησε δύο μωρά. Ο καθηγητής, με έκπληξη, τον ρώτησε:

«Ο ένας είναι ο Χριστός, αλλά ποιο είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;»

Ο Μίσα κοίταξε τον καθηγητή με τα μεγάλα, καλοσυνάτα μάτια του και άρχισε να του διηγείται την ιστορία της Γέννησης του Χριστού, όπως την είχε ακούσει λίγο πριν, προσθέτοντας όμως κάτι που ήταν μόνο δικό του. Έφτασε στη στιγμή όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη και είπε:

«Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του».

Η φωνή του μικρού Μίσα έτρεμε, και το βλέμμα του γεμάτο από μια νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν είχε ζήσει. Συνέχισε με αυτά τα λόγια:

«Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του; Το μόνο δώρο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι’ αυτό τον ρώτησα: ‘Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο;’»

Η απάντηση του Χριστού ήρθε με μια γλυκιά, τρυφερή φωνή:

«Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο που μου έχει δώσει κανείς ποτέ».

Και τότε, ο μικρός Μίσα μπήκε στη μικρή κούνια του, δίπλα στο Χριστό. Ο Ιησούς τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και του είπε ότι μπορούσε να μείνει μαζί του για πάντα.

Όταν τέλειωσε την ιστορία του, τα μάτια του Μίσα ήταν γεμάτα δάκρυα, που έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Το μικρό ορφανό, αυτό το παιδί που ποτέ δεν είχε γνωρίσει την αληθινή αγάπη, είχε βρει επιτέλους κάποιον που δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ, κάποιον που θα του έλεγε «μείνε μαζί μου για πάντα». Κάποιον που τον αγαπούσε χωρίς όρους.

Και τότε, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, ο μικρός Μίσα ένιωσε ότι ανήκει κάπου. Δεν ήταν πια μόνος. Είχε βρει ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ που θα τον αγαπούσε αιώνια. Πηγή: Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ GEWKWN: Σε μια κοινωνία που μοιάζει να έχει ξεχάσει την αληθινή αξία της αγάπης, της αλληλεγγύης και της συμπόνιας, αναρωτιόμαστε πόσο κοντά είμαστε στην καρδιά του Χριστού και στα λόγια του. Βιώνουμε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις και ανούσιες αντιπαραθέσεις, όπου οι άνθρωποι, αντί να ενωθούν γύρω από την αγάπη και τη βοήθεια στους συνανθρώπους τους, μένουν εγκλωβισμένοι σε διαμάχες και καυγάδες. Και αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε κοινωνικές ή πολιτικές συζητήσεις, αλλά ακόμη και μέσα στην ίδια την Εκκλησία, όπου αντί να αναζητούμε την χάρη και την ειρήνη, χανόμαστε σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις: μεταξύ Ιεραρχών, ιερέων, μοναχών και πιστών. Και όλα αυτά, την ώρα που ο Χριστός μας καλεί να αγαπάμε τους άλλους, να βοηθάμε τον πλησίον και να του προσφέρουμε τη ζεστασιά της αγάπης μας.

Ο μικρός Μίσα, βρήκε αγάπη και αποδοχή από τον Χριστό, ενώ είχε χάσει τα πάντα. Είχε χάσει την οικογένειά του, την ασφάλεια, τη ζεστασιά του σπιτιού, αλλά δεν είχε χάσει την ικανότητα να αγαπάει και να προσφέρει ότι μπορούσε, ακόμη και μια απλή ζεστασιά. Αυτό το μικρό δώρο, η ζεστασιά του σώματος και της καρδιάς, έγινε το μεγαλύτερο δώρο για τον Χριστό, που ήρθε στον κόσμο για να φέρει την ελπίδα και το φως στους πιο περιθωριοποιημένους.

Εμείς, όμως, σήμερα, πώς αντιλαμβανόμαστε την αγάπη του Χριστού; Πώς την προσφέρουμε στους γύρω μας; Αντί να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τα λόγια του και να βοηθήσουμε τον πλησίον, συχνά ξεχνάμε το μήνυμα της αληθινής πίστης, εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές διαμάχες και φιλονικίες ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ που δεν μας φέρνουν πιο κοντά στο θέλημα του Θεού. Η αγάπη δεν είναι μια θεωρία, δεν είναι κάτι που πρέπει να το συζητάμε συνεχώς, αλλά κάτι που πρέπει να το ζούμε καθημερινά, με πράξεις και θυσίες για τους άλλους.

Δεν θα ήταν καλύτερο για όλους μας να μάθουμε να προσφέρουμε κάτι απλό, αλλά αληθινό, στον πλησίον μας; Δεν θα έπρεπε να βάζουμε μπροστά την αγάπη, την αλληλεγγύη και την έμπρακτη βοήθεια; Να θυμόμαστε ότι το πραγματικό μήνυμα του Χριστού ήταν να αγαπάμε τους άλλους, να τους συγχωρούμε και να τους στηρίζουμε, ανεξάρτητα από τις διαφορές μας και τις αντιφάσεις που μπορεί να υπάρχουν στη ζωή μας;

Στην αναισθησία της σύγχρονης κοινωνίας, όπου το “εγώ” και η ατομικότητα κυριαρχούν, η αληθινή αγάπη φαίνεται να είναι μια μακρινή ανάμνηση. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη μπορεί να είναι μια απλή πράξη, να ζεστάνουμε κάποιον που κρυώνει, να ακούσουμε τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει, να προσφέρουμε λίγο από τον χρόνο μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη.

Ας βρούμε ξανά την πραγματική αγάπη του Χριστού, ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια της συμπόνιας και της ειλικρίνειας, και ας ξεχάσουμε τα λόγια και τις διαμάχες που μας χωρίζουν.

Η αληθινή πίστη δεν είναι αυτή που φωνάζει, αλλά αυτή που σιωπηλά βοηθά, αυτή που ζει στην πράξη και δεν αναζητά αναγνώριση.

GEWKWN