ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΜΩΣ ΚΑΙ Ο “ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ” ΛΑΟΣ

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΜΩΣ ΚΑΙ Ο “ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ” ΛΑΟΣ

    Οι παρακάτω γραμμές δεν γράφονται με επιφύλαξη, παρά το γεγονός της αναρμοδιότητας του γράφοντος όσον αφορά τουλάχιστον στις σπουδές και την εμπειρία άρα και στην αυστηρή κριτική, αλλά με θάρρος, παρρησία και ιερή αγανάκτηση ενός προβληματισμένου πολίτη που μάλιστα επωμίζεται εκ της ιδιότητάς του την ευθύνη της αντίρρησης σε τυφλές και άδικες νομοθετικές διατάξεις εκ μέρους του πολύπαθου και διωκομένου εκ της Πολιτείας λαού και ειδικά των ορθοδόξων πιστών.

Την αφορμή έλαβα από μιά ανακοίνωση κόμματος της αντιπολίτευσης για το θέμα του “γάμου” των ομοφυλόφιλων ζευγαριών σύμφωνα με την οποία “Η πολιτεία έχει απαρέγκλιτο καθήκον την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανεξαιρέτως και τη νομοθετική διασφάλιση της ισότητας όλων των πολιτών”.

Και συνέχιζε καταγγέλλοντας δηλώσεις Αρχιερέως τονίζοντας πως είναι απαράδεκτο το ότι “στοχοποιούν βουλευτές για την εκτέλεση των νομοθετικών τους καθηκόντων σύμφωνα με το Σύνταγμα”.

Λυπάμαι γι αυτό που θα γράψω παρακάτω αλλά είναι προδιαγεγραμμένο, ότι δηλαδή σύμφωνα με προφητεία του Αμώς (Η, 9) “δύσεται αυτοίς ο ήλιος μεσημβρίας“!

Μένει να αποδειχθεί η προφητεία αυτή παρακάτω.

Ας δούμε αρχικά το θέμα της υπακοής στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.

Υπάρχει μιά λεπτομέρεια εδώ. Σύμφωνα με τη γνώμη έμπειρων νομικών, οι νόμοι δεν αρκεί να μην αντίκεινται στο Σύνταγμα  όπως υποστηρίζουν σε κάθε περίσταση οι πολιτικοί υπερασπιζόμενοι νέους νόμους, αλλά πρέπει και να συμφωνούν με αυτό. Ο νέος νόμος περί του “γάμου” των ομοφυλόφιλων ο οποίος επιβάλλει στην κοινωνία τον νέο τύπο “γάμου” μπορεί να μην αντίκειται στο Σύνταγμα, αλλά και δεν συμφωνεί μ αυτό αφού δεν αναγνωρίζει στους μη θετικά διακείμενους το δικαίωμα της άρνησης αποδοχής του “γάμου” αυτού ως ισόκυρου με τον κοινώς αποδεκτό κοινωνικά και διεθνώς θεσμό του γάμου ως ένωση ανδρός και γυναικός και μάλιστα υπό την “σπάθη” του πρόσφατου νόμου και του αντιρατσιστικού-αντιορθόδοξου νομοθετικού παραληρήματος . Συνεπώς περιφρονεί το άλλο δικαίωμα, αυτό της πλειοψηφίας, να δέχεται μόνο μία συμβίωση ως γάμου κοινωνία. Επίσης,  επιβάλλει στην πλειοψηφία την αποδοχή του “γάμου” αυτού ο οποίος ανατρέπει τα χρηστά ήθη της κοινωνίας.

Αν και η Πολιτεία ισχυρίζεται πως ο “γάμος” δεν αντίκειται στο σύνταγμα  και επιπλέον απονέμει ίσα δικαιώματα σε όλους (ισονομία…όταν τη θυμάται), όμως, δεν συμφωνεί μ’ αυτό αφού στο άρθρο 21 το Σύνταγμα ορίζει την οικογένεια ως θεσμό που αποτελείται απο γονείς και παιδιά (αν υπάρχουν), προστατευόμενο από την Πολιτεία ενώ προστατεύεται και η μητρότητα.

Κάθε φορά, λοιπόν, που προσβάλλεται η μητρότητα και βεβαίως το γυναικείο φύλο – που μόνο αυτό έχει εκ Θεού το ιερό προνόμιο της μητρότητας, διά της οποίας “συντηρείται και προάγεται το έθνος” – με απαιτήσεις όπως να μην αναγράφεται το φύλο σε πιστοποιητικά, ταυτότητες, ανακοινώσεις, ως “σεξιστικού” τύπου “διάκριση”  δε θα έπρεπε να παρεμβαίνει η Πολιτεία στοιχούμενη με το άρθρο 21 του Συντάγματος;

Αναφερθήκαμε, όμως, παραπάνω στα χρηστά ήθη της κοινωνίας.

Μεγάλο ζήτημα αυτό. Στις μέρες μας όποτε κάποιοι “δικαιωματιστές” υπερασπίζονται τα δήθεν δικαιώματα των “διαφορετικών”, μιλούν περί προοδευτικότητας και “ωρίμανσης” της κοινωνίας μας εννοώντας προφανώς τα “οπισθοδρομικά” γι’ αυτούς χρηστά ήθη στα οποία όμως στηρίζεται το Σύνταγμα.

Από ένα βαθυστόχαστο άρθρο του Εφέτη Δ. Δ., μεταπτυχιακού στο Δημόσιο Δίκαιο και στη Φιλοσοφία του Δικαίου κ. Ν. Σταυριανίδη (Εφημ. “Ποντιακή Γνώμη”, Ιούνιος 2022, σελ. 7, 9) επιλέγω τα παρακάτω διαφωτιστικά :

“ΠΗΓΗ δικαίου, δηλαδή ΠΗΓΗ και του Συντάγματος και των νόμων, αλλά και του διεθνούς δικαίου (σε ένα βαθμό ακόμη και των βάσεων των διεθνών σχέσεων) είναι τα παραδεδομένα χρηστά, όσια και ιερά έθη, οι κοινωνικές και εθνικές αξίες του πολιτισμένου Λαού και (εκχριστιανισμένου) Έθνους, στον βαθμό που αυτά τα έθνη και αυτές οι αξίες διαπλάσσουν τις συνειδήσεις μας και τις συνήθειές μας, και ως εκ τούτου, τα αντίστοιχα “κελεύσματα” πιστεύονται και πράττονται από σχεδόν όλους, με την αίσθηση αλλά και την πεποίθηση ότι πράττονται δικαίως…

Όταν εγράφη στο μνημείο των Θερμοπυλών, γιά τους 300 του Λεωνίδα “Ώ ξειν, αγγέλειν…τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”, αυτά τα ρήματα δεν είναι κάποιες διαταγές που εκτελέσθηκαν, αλλά είναι όλα τα παραδεδομένα χρηστά, όσια και ιερά ‘έθη’, που είχαν ακούσει και μάθει παιδιόθεν, δηλαδή το να υπερασπίζονται την πατρίδα και την ελευθερία, και τον Ελληνισμό όλον ει δυνατόν, και να πεθαίνουν μαχόμενοι γι αυτά, όποτε χρειασθή…

Όταν άρα, αυτά τα ‘κελεύσματα’ των παραδεδομένων χρηστών, οσίων και ιερών “εθών” μας, δεν πράττονται ούτως, αλλά αντιθέτως, ή πράττονται διαφορετικά, τούτο προσκρούει στις συνειδήσεις μας, ακόμη κι αν αλλιώς μας τα λέει ο νόμος. Τότε, ρεαλιστικότατα και με βάθος νομικής συναισθήσεως του πρέποντος, υπακούουμε μεν, αλλά μόνο στον βαθμό που δεν τίθεται εν αμφιβόλω ή εν κινδύνω, αξία, ιερό και όσιο, αγαθό, κοινό ή προσωπικό ή οικογενειακό, πολύ μεγαλύτερα από την γενική ωφέλεια από τον προτεινόμενο από τον “νομοθέτη” μας, “νόμο” γιά μιά “αλλιώτικη” ή νέα “κανονικότητα”.

ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΟΜΙΚΑ-ΕΘΙΜΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟΥΣ ΓΡΑΠΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ. ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΡΕΙΣΜΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΜΙΑΣ ΓΡΑΠΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΜΗ ΣΕΒΑΣΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΘΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΩΝ, ΕΘΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ”!!!

   Στην ίδια γραμμή με τα παραπάνω μπορούμε να υπογραμμίσουμε και την επιβαλλόμενη από ομάδες υποκουλτούρας και ξένα κέντρα εξουσίας της ανάποδης κανονικότητας με ξένα ήθη και έθιμα τα οποία υπερπροβάλλονται ως” προοδευτισμός” και” ωρίμανση” της κοινωνίας, κάτι που βεβαίως και δεν είναι αληθινό.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο εντόπισα μιά πτυχιακή εργασία φοιτήτριας της Νομικής Σχολής κ. Αλεξάνδρας Μπότσιου (Αθήνα 2006), σύμφωνα με την έρευνα της οποίας “χρηστά ήθη είναι οι γενικά κρατούσες απόψεις, το σύνολο των θεμελιωδών πολιτικών, οικονομικών, ηθικών,  και κοινωνικών αρχών  και αντιλήψεων που επικρατούν στην Ελλάδα μθά δεδομένη χρονική στιγμή και όχι οι ατομικές αντιλήψεις που εφαρμόζει ορισμένο άτομο ή κοινωνική ομάδα, μερικές φορές από συνήθεια ή ανάγκη… πηγάζουν από την εκάστοτε ηθική τάξη”.

Σύμφωνα, μάλιστα, με το άρθρο 5  (παραγρ. 1) του Συντάγματος που αφορά στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και το οποίο επικαλούνται οι” προοδευτικές” δυνάμεις της χώρας γιά να προωθήσουν τις” διαφορετικότητες”, τις” πολυχρωμίες” και τις στανικές “ορατότητες” των νηπίων και μικρών παιδιών, “η ανάπτυξη της προσωπικότητας δεν θα πρέπει να αντίκειται στις θεμελιώδεις ηθικές και κοινωνικές επιταγές του μέσου κοινωνικού ανθρώπου”!

Η κ. Μπότσιου, διευκρινίζει πως” συμπεριφορές όμως που είναι αποκλίνουσες, αλλά παραμένουν στα πλαίσια του ιδιωτικού βίου, δεν εντάσσονται σ αυτόν τον περιορισμό”.

Αν εφαρμόσουμε όλα τα παραπάνω περί χρηστών ηθών στην περίπτωση της προώθησης της “ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας“, και λαμβάνοντας υπόψη μας την ψευδή – για μας- διαπίστωση κάποιων ότι η κοινωνία μας έχει πλέον ωριμάσει για αλλαγές όπως η νομοθετική επιβολή της” διαφορετικότητας” και της σχετικής υποκουλτούρας, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο μέσος κοινωνικός άνθρωπος, γαλουχημένος με τις αρχές και αξίες των χρηστών ηθών καλείται να παραβιάσει την ηθική τάξη και να δεχθεί διά της βίας ανάρμοστες συμπεριφορές που θα έπρεπε να ανάγονται μόνο στα πλαίσια του ιδιωτικού βίου όπου και εφαρμόζεται προφανώς το ατομικό δικαίωμα του προσωπικού βίου. Οποιαδήποτε επιβολή μιάς άλλης “ηθικής” ακόμα και διά της βίας του νόμου ξεπερνάει τα όρια των συνταγματικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μιάς άλλης πολυπληθούς ομάδας και άρα αντίκειται στο Σύνταγμα και τη δημοκρατία.

Γι αυτό το λόγο, προφανώς, στην παραπάνω εργασία τονίζεται πως τα χρηστά ήθη είναι ένα σύνολο “αρχών και αντιλήψεων που επικρατούν στην Ελλάδα μιά δεδομένη χρονική στιγμή και όχι οι ατομικές αντιλήψεις που εφαρμόζει ορισμένο άτομο ή κοινωνική ομάδα, μερικές φορές από συνήθεια ή ανάγκη”.

Θα συμφωνήσω πως δεν μπορούν να κρίνουν οι πολίτες την συνταγματικότητα των νόμων…ή μήπως όχι;

Διστάζω γιατί είναι γνωστό πως στο 120ο άρθρο του Συντάγματος (παράγραφος 4) γίνεται λόγος για το περίφημο “δικαίωμα αντίστασης” το οποίο δίνει το ελεύθερο στους πολίτες να αντιδράσουν “με κάθε μέσο” (!!!) όταν με τη βία καταλύεται το ίδιο το Σύνταγμα. Συνεπώς, η εξουσία του Καίσαρα δεν είναι απόλυτη και αυθαίρετη ή ανεξέλεγκτη, αλλά πρέπει να είναι σύμφωνη με την εντολή που έχει λάβει από τους πολίτες που την έχουν εκλέξει να τους εκπροσωπεί.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η διά νόμου επιβληθείσα “δεξιότητα” της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Η Πολιτεία θεωρεί, κακώς, πως είναι η καθ’ ύλην αρμόδια γιά να διαμορφώσει ηθικά, πνευματικά, κοινωνικά τους αυριανούς πολίτες  και διά της σεξουαλικής εκπαίδευσης. Είναι έτσι όμως;

Το Σύνταγμα, στο άρθρο 16, παρ. 2 προβλέπει ότι “η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική,…αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης…”, ενώ και στο άρθρο 5 (παρ. 1 και 2) ορίζεται πως “καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του…εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη. 2….απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση…και θρησκευτικών πεποιθήσεων”.

Επί των ανωτέρω άρθρων σε σχέση πάντα με την επιβολή του μαθήματος (δεξιοτήτων;) της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και της προβολής της παραφιλολογίας της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, έχω να ρωτήσω τα εξής :

1) Πως ακριβώς εκπληρώνει η Πολιτεία διά της εκπαίδευσης των παιδιών και των νηπίων και προνηπίων ακόμα στην ανάποδη “κανονικότητα” της “διαφορετικότητας” την ευθύνη της “ηθικής και πνευματικής αγωγής”;

2) Πώς ακριβώς διεκπεραιώνει την αποστολή της παιδείας στην “ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης”;

Βάσει ποιάς θρησκείας; Ποιού Ευαγγελίου; Ποιάς ηθικής; Πως την εννοεί ο Καίσαρας την ηθική ανάπτυξη των παιδιών της προσχολικής ηλικίας;

Γιατί δεν σέβεται την θρησκευτική συνείδηση και τις αξίες της ηθικής των καθ ύλην αρμόδιων στην αγωγή και ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών τους  γονέων;

3) Αναγνωρίζει το Σύνταγμα το δικαίωμα του καθενός να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του. Η Πολιτεία πώς το εφαρμόζει αυτό όταν διά της βίας “παιδαγωγεί” τα παιδιά μας σε κάθε τι που ορίζει ο καθένας ως δικαίωμα επιλογής τρόπου ζωής και για τη δική μας συνείδηση συνιστά ανεπίτρεπτη ηθικά, θρησκευτικά, πνευματικά πράξη αντίστροφης ηθικής;

4) Το Σύνταγμα οριοθετεί την ανάπτυξη της προσωπικότητας εφόσον δεν παραβιάζει το δικαίωμα του άλλου, το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη!!!

Η ανάπτυξη της προσωπικότητας του δικού μου παιδιού γιατί πρέπει να περνάει μέσα από τη διαμόρφωση του παιδιού του άλλου που δεν έχει τις ίδιες αρχές και ηθικές αξίες με το δικό μου;

Πόσο ελεύθερα αποφασίζει το δικό μου παιδί, αναγνωρίζει και τιμά αυτό που η θρησκευτική του συνείδηση αποδέχεται ως ένα εκ των 2 μόνο βιολογικών φύλων; Και μάλιστα όταν η πίστη του στον αληθινό και μόνο Θεό, τον Ιησού Χριστό, του υπαγορεύει ως ηθική αξία;

Γιατί η Πολιτεία δεν σέβεται εν τοις πράγμασι και όχι μέσω ενός αχρηστευμένου θεωρητικού συνταγματικού κειμένου την ελευθερία μου να διαπαιδαγωγώ τα παιδιά μου βάσει των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων;

Η πίστη μου και η τήρηση των δογματικών και λοιπών αληθειών της Εκκλησίας μου ουδόλως στερεί απ’ τον άλλον το δικαίωμα να διατηρεί, να στηρίζει, να επικαλείται έναν διαφορετικό απ’ τον δικό μου κόσμο και δεν συγκρούεται με το Σύνταγμα. Γιατί, λοιπόν, η Πολιτεία επιβάλλει στο παιδί μου το αξιακό σύστημα ενός μη συνειδητού χριστιανού αν δεν πρόκειται περί ενός αλλοδόξου με διαφορετική κουλτούρα, παιδεία, αξίες, ήθη, κοινωνικές αντιλήψεις κλπ;

   Στο σημείο αυτό θα παρουσιαστεί το περιεχόμενο φυλλαδίου του ΙΕΠ σχετικά με την σεξουαλική “διαπαιδαγώγηση” των μαθητών των νηπιαγωγείων (!!!) και δημοτικών σχολείων γιά να αποδειχθεί ότι τελικά το Υπουργείο Παιδείας προσβάλλει με τις αποφάσεις του αυτά τα ίδια που προστατεύει το Σύνταγμα.

Στην ηλεκτρονική μορφή του το  έντυπο του ΙΕΠ σχετικά με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από την προσχολική ηλικία, στη θεματική ενότητα “Ζω καλύτερα – Ευ ζην” με τίτλο “Το ουράνιο τόξο είναι εδώ, μέσα του κρύβει θησαυρό!!!”, διαβάζουμε τα εξής :

“Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. και με γνώμονα τις αρχές της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Στρατηγικής για τη Σεξουαλική και Αναπαραγωγική Υγεία, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ορίζεται ως η μάθηση σε σχέση με τις γνωστικές, συναισθηματικές, κοινωνικές, διαδραστικές και σωματικές πτυχές της σεξουαλικότητας…ξεκινά νωρίς κατά την παιδική ηλικία… Για τα παιδιά…στόχο έχει την υποστήριξη και προστασία της σεξουαλικής ανάπτυξης… Όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην πρόσβαση σε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κατάλληλη γιά την ηλικία τους…

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα…εστιάζουν στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση του εαυτού αλλά και την αποδοχή και διαχείριση της διαφορετικότητας. Δίνεται έμφαση στην εικόνα εαυτού, στα ιδιαίτερα στοιχεία που συνθέτουν την μοναδικότητα του καθενός, επειδή η διαμόρφωση θετικής ή αρνητικής αυτοεικόνας για τον εαυτό και το σώμα συμβάλλει στη διαμόρφωση συμπεριφορών, στην ανάπτυξη κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων και επηρεάζει εν γένει την υγεία των μαθητών. Συνάμα, το πρόγραμμα πραγματεύεται το βιολογικό φύλο και την κατασκευή κοινωνικού φύλου, σε μιά προσπάθεια κατάρριψης κοινωνικών στερεοτύπων”!!!

Αξίζει να πιάσουμε μιά μιά τις φράσεις για να φανερωθεί το μέγεθος της εωσφορικής πλάνης που παραδίδεται στα νήπια με τον μανδύα της επιστήμης, της ψυχολογίας, της εκπαίδευσης, των δικαιωμάτων, της αφόρητης δαιμονικής ανοησίας τελικά.

Α.” Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. και με γνώμονα τις αρχές της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Στρατηγικής για τη Σεξουαλική και Αναπαραγωγική Υγεία…”.

Από πότε, κυρίες και κύριοι (και τέλος!) ενδιαφέρεται ο Π.Ο.Υ. για την προώθηση της υγειούς σεξουαλικότητας των παιδιών μας και δη των νηπίων;

Και πώς ακριβώς εννοεί την “υγιή” σεξουαλικότητα; Με το να προτείνει την εκπαίδευση νηπίων και προνηπίων από 0 ως 4 ετών στην αυτοϊκανοποίηση; Από 4 ως 6 ετών να μαθαίνουν τα της εγκυμοσύνης, τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και την αποδοχή της διαφορετικότητας;

Από 6 ως 9 την αντισύλληψη το ολοκληρωμένο σεξ και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και στα 9- 12 χρόνια τους τα είδη των ραντεβού, την εγκυμοσύνη κλπ;

Ψεύδεσθε επικινδύνως κύριοι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και του δικού μας ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας δεχόμενοι αμφιβόλου επιστημονικής βάσεως οδηγίες που οδηγούν σε επικίνδυνες για την ψυχική υγεία των μικρών παιδιών ατραπούς. Εμείς, ως ενήμεροι γονείς, συντασσόμαστε με την τοποθέτηση του Βρεττανού βουλευτού John Hayes (enromiosini.gr, 3/6/23) ότι “ο ΠΟΥ θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα ότι δε μπορεί να παίζει με τις ευαισθησίες των παιδιών και τις ανησυχίες των γονέων… Η παιδική ηλικία είναι μιά περίοδος ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ. Μιά περίοδος γιά ανάπτυξη της ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ.

Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους (ενν. του ΠΟΥ) έχουν μιά ιδιαίτερα ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ γιά τον χαρακτήρα της παιδικής ηλικίας, που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιό απλός  από ότι ισχυρίζονται στην οδηγία τους”!!!

Β. Συνεχίζει το ηλεκτρονικό φυλλάδιο του ΠΟΥ που μερικοί εδώ στο Ελλαδιστάν ακολουθούν κατά γράμμα λες και είναι νόμος, με την ακόλουθη φράση :” Όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην πρόσβαση σε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κατάλληλη γιά την ηλικία τους”!

Ερωτώ. Ποιός έχει το δικαίωμα στην πρόσβαση αυτή; Τα παιδιά των 2, 3, 4, 5 ετών ή οι ίδιοι αυτοί οι διεστραμμένοι νόες έχουν την ανάγκη να παρασύρουν τα νήπια σε δρόμους διαρκούς  ψυχικής ταραχής και διανοητικού μπλεξίματος;

Ποιός σούπερ” επιστήμονας” κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα 3χρονα και κατωτέρω (;;;) πρέπει να εισάγονται στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο του ΠΟΥ όπου τα νήπια αυνανίζονται για να “εκτονωθούν” ή μήπως γιά να προετοιμαστούν για τον όμορφο κόσμο που ετοιμάζουν γι αυτά κάποιοι αρρωστημένοι νόες όπως των (+) ρευστής ηθικής ατόμων;

Και εν πάσει περιπτώσει από ποιόν εξουσιοδοτήθηκε ο Π.Ο.Υ. για να προτείνει κατάλληλες ηλικίες για την εξοικείωση των νηπίων στην ανώμαλη “πραγματικότητα”; Ο Π.Ο.Υ. που λογοδοτεί; Από ποιόν ελέγχεται;

Στη σελίδα των Ηνωμένων Εθνών (unric.org) διαβάζουμε πως ο ΠΟΥ είναι εξειδικευμένος στην υγεία οργανισμός του ΟΗΕ. Του ΟΗΕ; Α, καλά. Δέσαμε!

Ποιού ΟΗΕ; Αυτού που “προσκυνάει” τον δαιμονικό εσωτερισμό της αποκρυφίστριας Αλίκης Μπέϋλη μέσω της ΜΚΟ που ίδρυσε (Lucis Trust) ή αυτού που καθιέρωσε την “Παγκόσμια Ημέρα Γιόγκα”;

Αυτοί θα “διαπαιδαγωγήσουν” τα χριστιανόπουλα νήπια; Μή γένοιτο!

Γ. Το πρόγραμμα, ισχυρίζονται, “εστιάζει στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση του εαυτού αλλά και την αποδοχή και διαχείριση της διαφορετικότητας”.

Όλα στραβά τα κάνετε εκεί μέσα μου φαίνεται.

Στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοσή μας ο χριστιανός διδάσκει στο παιδί του να είναι ταπεινό κατά το πρότυπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όχι υπερήφανο. Στον αντίποδα, εσείς προετοιμάζετε τα παιδιά μας για την υπερηφάνεια της επιλογής της “διαφορετικότητας” και μάλιστα το πρότυπο και παράδειγμα που του δίνετε είναι η λεγόμενη “παρέλαση υπερηφάνειας”.

Και πως να μην είναι έτσι όταν στα προγράμματά σας, όπως αυτό εδώ, προσπαθείτε να δυναμώσετε και “αναπτύξετε” τον “εαυτό”. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αντίθετα, διδασκόμαστε να περιορίζουμε ή και αφανίζουμε το “εγώ” που εύκολα εξελίσσεται σε” υπέρ-εγώ” που οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια της ψυχής του.

Και παράλληλα παλεύετε να περάσετε στο μυαλό των νηπίων με το στανιό την αποδοχή του “διαφορετικού”, δηλαδή του αφύσικου, του παρά φύσιν, προϊόντος του εωσφορικού εγωϊσμού τον οποίον καλλιεργήσατε προηγουμένως στα μικρά παιδάκια. Με το ζόρι να φυτέψετε στα μυαλά νηπίων την έννοια της ομοφυλοφιλίας. Τι προσπαθείτε να κάνετε κύριοι; Που είναι η ελευθερία των παιδιών και των γονέων τους; Που θάψατε πρώτα την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας που ως διαδικασία προστατεύεται από το Σύνταγμα;

Σταματήστε πιά να μασάτε τα λόγια σας. Αποκαλυφθήκατε πλέον. Το λέτε παρακάτω χωρίς καμμιά ντροπή. “Δίνεται έμφαση…στα ιδιαίτερα στοιχεία που συνθέτουν την μοναδικότητα του καθενός”!

Υποκριτές! Δεν κάνετε αυτό. Μόνο συνθλίβετε συνειδητά την προσωπικότητα και μοναδικότητα του κάθε παιδιού. Μιλάτε για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθενός αλλά εδώ λαμβάνετε τα ιδιαίτερα μοναδικά στοιχεία της μοναδικότητας του νηπίου που πρέπει να αναπτυχθεί και τα χειραγωγείτε στην ανωμαλία του παρά φύσιν έρωτα και της πρόωρης και πονηρής σεξουαλικότητας προετοιμάζοντας τα 12χρονα κορίτσια να γνωρίζουν τα “δικαιώματά” τους στην αντισύλληψη, την εγκυμοσύνη, την αυτοδιάθεση, το σεξ, την έκτρωση. Έτσι, για να βρουν έτοιμο το έδαφος οι επόμενοι που περιμένουν στη γωνία γιά τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας.

Ποιά μοναδικότητα, ποια προσωπικότητα, ποιά κανονικότητα; Ποιά ηθική; Ποιά δικαιώματα;

Έχουν τα νήπια κι εσείς δικαιώματα και δεν έχουμε εμείς οι γονείς στο πως θα διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας;

Δ. “Πραγματεύεται το βιολογικό φύλο και την κατασκευή κοινωνικού φύλου, σε μιά προσπάθεια κατάρριψης κοινωνικών στερεοτύπων”!

Να το ξεκαθαρίσουμε μιά τελευταία φορά.

Δεν υπάρχουν πάνω από 2 βιολογικά φύλα!

Η Αγία Γραφή διδάσκει αψευδώς πως “άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς”. Οπότε μην αναλώνεστε άλλο να βρείτε επιχειρήματα. Δύο είναι τα φύλα. Άντρας και Γυναίκα. Τελεία και παύλα.

“Κοινωνικό φύλο”. Αυτό το “κατασκευάσατε” όπως λέτε για να εξυπηρετήσετε τις καινοφανείς θεωρίες σας και να μπερδέψετε το λαό ώστε εύκολα να τον χειραγωγείτε. Κι εδώ όμως θα μας έχετε απέναντί σας.

Άντρας και Γυναίκα  – Άρσεν και Θήλυ.

Αν κάποιος άλλος θέλει, αν και είναι άντρας, να αισθάνεται και να ζει ως γυναίκα και τούμπαλιν δικαίωμά του/της. Δε θα αντιστρέψουμε όμως τις έννοιες, τους όρους και τις αξίες και αρχές μας για να “χωρέσουμε” σ αυτές και όποια άλλη ιδιαιτερότητα, “διαφορετικότητα” και διαστροφή ακόμα μπορεί να επιλέγεται ως τρόπος ζωής.

Και δεν είναι αυτό, όπως λέτε μερικοί, “ομοφοβία”, αλλά η δική σας άκαμπτη στάση απέναντι στην κοινώς αποδεκτή κανονικότητα είναι χριστιανοφοβική και κανονικοφοβική.

Δ. Μιά τελευταία παρατήρηση.

Η φράση που σχολιάσαμε παραπάνω τελειώνει με το “διά ταύτα”. Όλα κρίνονται και κινούνται γύρω απ’ αυτές τις 3 λέξεις : “ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΩΝ”.

Αυτό σας τρώει όλους εσάς τους ημεδαπούς μεταμοντέρνους ψευτοπροοδευτικούς και τους πάτρωνές σας της αλλοδαπής αλλοπαρμένης υποκουλτούρας που θαρρείς πως θριαμβεύει ως ο μονόφθαλμος στη χώρα των τυφλών.

“Κατάρριψη κοινωνικών στερεοτύπων”!!! Πόσο δαιμονικά διεφθαρμένο το σχέδιό σας να χαρακτηρίζετε τα χρηστά ήθη μιάς ολόκληρης κοινωνίας ως “στερεότυπα” που μάλιστα σας χαλάνε την πολιτισμική σας σούπα και φρενάρουν τον κατήφορο στον οποίο οδηγείτε τον πολιτισμό μας με τους άκρατους δικαιωματισμούς σας.

Γι’ αυτό πρέπει να τα καταρρίψετε και να τα αντικαταστήσετε με την υποκουλτούρα του αθέατου που πασχίζει να γίνει ορατό. Του συνηθισμένα αμαρτωλού που πρέπει να γίνει στη συνείδηση των ανθρώπων “διαφορετικό”. Του ανήθικου που τώρα έγινε “χρωματιστό”.

Τα χρηστά ήθη, κύριοι και κυρίες, δεν είναι στερεότυπα υπό κατάρριψη. Εδράζονται στην πίστη και τις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις του λαού μας και αυτές οι αξίες δεν καταρρίπτονται χωρίς να ξηλωθεί όλος ο θεοΰφαντος πολιτισμός μας.

Που είναι ακριβώς το πρόβλημά σας κύριοι και κυρίες;

Οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι διεμφυλικοί, οι ρευστοί, οι αμφιλεγόμενοι, όλοι έχουν πιά δικαιώματα. Τηρήστε τα μέχρι του σημείου που δεν καταπατούν τα δικά μας δικαιώματα. Μάθετε τα παιδιά σας ο, τι θέλετε και αφήστε κι εμάς να διδάξουμε ό, τι θέλουμε τα δικά μας και μη τα μαθαίνετε αναισχύντως να αποκτούν  – και καλά- ενσυναίσθηση αλλάζοντας τα φύλα των ηρώων των παραμυθιών και παριστάνοντας τον/την αρσενική “κοκκινοσκουφίτσα”! Δε θα καταργήσουμε τους όρους, τις σημάνσεις, τις κατηγορίες, τα γένη γιά να νιώθετε εσείς οι “διαφορετικοί” αποδεκτοί. Γιατί αυτό ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας.

Σε κάποιες ανακοινώσεις εκδηλώσεων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων διαβάσαμε εν φρίκη “Οι φοιτητές/οι φοιτήτριες/τα ΦΟΙΤΗΤΑ”!!!

Γιά όνομα του Θεού, δεν καταλαβαίνετε εσείς οι αδελφοί μας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο σας ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΠΟΙΟΥΝ;

Αφού είστε ελεύθεροι απ το νόμο και η κοινωνία φαίνεται πως αποδέχεται την επιλογή σας, γιατί μιά φορά το χρόνο, για να “γίνετε ορατοί” περιδιαβαίνετε ως καρνάβαλοι προκαλώντας όχι την μήνιν ή την συνείδηση των άλλων αλλά την δική σας κοινωνική αποδοχή και θέση;

Κάθε χρόνο σας βλέπουμε στις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα και αναρωτιόμαστε. Γιατί τόση ξεφτίλα τις συγκεκριμένες μέρες; Τις υπόλοιπες που κρύβεστε; Γιατί δεν σας βλέπουμε πουθενά ως “διαφορετικούς καρναβαλιστές”; Γιατί έτσι σας είπαν; Γιατί έτσι κάνουν στην Ευρώπη; Άρα επιβεβαιώνετε πανηγυρικά ότι σας αρέσει που σας χρησιμοποιούν ως Νεοταξικά “εργαλεία”!

Φτάνει όμως ως εδώ.

   Αναφέρθηκε παραπάνω κάτι για τον ελληνοχριστιανικό μας πολιτισμό και οδηγήθηκα εκών άκων σε μιά λίαν προβληματική δήλωση ενός των  κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων στο γνωστό σεναριογράφο Γ. Καπουτζίδη.

“Και όταν οι φιλελεύθεροι στοχαστές του 18ου ή του 19ου αιώνα άρχισαν να επεξεργάζονται τις έννοιες της ευνομούμενης (sic) δημοκρατίας με πιό αναλυτικό τρόπο, πάντα επισήμαιναν έναν κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας. Δεν μπορεί μιά ευνομούμενη δημοκρατία να ανεχθεί την τυραννία της πλειοψηφίας, γι’ αυτό και τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα δεν μπορούν ποτέ να μπαίνουν σε δημοψηφισματικές λογικές… λύση δεν είναι μόνο η τιμωρία των υπευθύνων με τον πιό αυστηρό αντιρατσιστικό νόμο…να σκαλίσουμε λίγο πιό βαθιά και να καταλάβουμε τι είναι αυτό το οποίο προκαλεί αυτού του είδους τις αντιδράσεις”. (pronews.gr 14/3/24, 17:32)

Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος λογικός, προερχόμενος από σοβαρό συζητητή, να αντικρουστούν τα παραπάνω επιχειρήματα. Αντίθετα, αν λίγο κανείς κοιτάξει πίσω απ’ τις λέξεις θα διαπιστώσει το πρόβλημα της νεοελληνικής, “μεταμοντέρνας” , “προοδευτικής” κοινωνίας που μάλιστα δεν έχει γιατρειά αφού φαίνεται πως έχει περάσει και στις νεώτερες γενιές. Το πρόβλημα αυτό που διαιρεί το λαό μας και τον χωρίζει με μέγα χάσμα ακούει στο όνομα “Γαλλική Επανάσταση”. Ή “Βολταιρισμός“. Ή “Διαφωτισμός“.

Κατάσταση ανάλογη αυτής του Μεσαίωνα σε μιά κατασκότεινη πτωχευμένη από κάθε πλευρά Ευρώπη.

Ας δούμε, όμως, ελάχιστα από τα της Γαλλικής Επανάστασης γιά να αφήσουμε κατόπιν να “μιλήσει” γιά μας ο κολλυβάς Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο οποίος εορτάζει μάλιστα στις 24 Ιουνίου, για φέτος ανήμερα του Αγίου Πνεύματος.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως κακώς ο πολιτικός φιλελευθερισμός ταυτίστηκε με το κίνημα για ελευθερία, τη “λιμπερτά”, ως, φαινομενικά, αίτημα  του λαού της Γαλλίας. Περιγράφει ο Άγιος “δύο ώρες με το ρολόι κραύγαζαν ‘λιμπερτά, λιμπερτά’ όταν αποκεφάλισαν στη λαιμητόμο τον βασιλιά τους. Ελευθερία!… Αυτό προκάλεσε όλη αυτή τη μανία…χύθηκαν λίμνες αίματος, σκοτώθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι…”.

Ελευθερία, λοιπόν, το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης. Ο άγιος Αθανάσιος, όμως, διευκρινίζει πως μόνο τα σώματα των Γάλλων έμειναν αβασίλευτα, ακυβέρνητα. Γιατί “οι ψυχές τους, εκείνο που άρχει και κατευθύνει το σώμα, είναι βυθισμένες στην πλέον απερίγραπτη δουλεία, κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου ‘πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί της αμαρτίας”. (Ιωα. η’ 34).

Συνεπώς, η αληθινή αιτία και ο μόνος σκοπός πίσω απ’ το αίτημα για ελευθερία ήταν να” αποτινάξουν κάθε πολιτική και πνευματική εξουσία, προκειμένου να είναι ελεύθεροι και ανεμπόδιστοι να διαπράττουν κάθε κακό και ανεπίτρεπτο… Γίνονται αυθάδεις, ξεδιάντροποι, θρασείς, κακοήθεις, φονικοί, άρπαγες, πονηροί, αλαζονικοί, υπερήφανοι, πόρνοι, μοιχοί, αιμομίκτες,… Πόσο σιχαμεροί, βρώμικοι και ακάθαρτοι είναι αυτοί οι ιλλουμινάτοι (φωτισμένοι) χοίροι (ενν. τους Διαφωτιστές όπως ενισχύθηκαν στην αισχύνη τους με την Επανάσταση).

Κοιτάξτε που μας οδηγεί αυτός ο αψυχολόγητος θαυμασμός των πολιτικών μας σε καταστάσεις, ιδέες και ομάδες ψευτοδιανοούμενων  που ευθύνονται γιά την αρχή της κατάπτωσης του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού (αν υπήρξε τελικά). Στην αγκαλιά της Μασωνίας!

Πολύ εύστοχα ο άγ. Αθανάσιος ο Πάριος (“Απολογία Χριστιανική”, Εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2015) διευκρινίζει πως “είναι αλήθεια ότι ανέκαθεν οι Φράγκοι τέτοιοι ήταν (όπως περιέγραψε παραπάνω), αλλά τώρα η λιμπερτά τους αποτελείωσε, τους έβαλε τη σφραγίδα, τους απέκοψε από τους άλλους ανθρώπους και τους επεσύναψε με τα άλογα ζώα, των οποίων τη ζωή μιμήθηκαν με τα έργα τους. Και ποιοί είναι αυτοί που εξέπεσαν σ’ αυτήν την κάκιστη, αισχρότατη και φαυλότητα δουλεία; Οι Ιλλουμινάτοι! Δηλαδή, οι πεφωτισμένοι. Από που πεφωτισμένοι; Από την φιλοσοφία, όπως οι ίδιοι κομπάζουν”.

Είναι αυτοί οι “φιλελεύθεροι στοχαστές του 18ου και 19ου αιώνα” που επικαλέστηκε ως πυλώνες και ιδεολογικές βάσεις του σημερινού οικτρά αποτυχημένου φιλελευθερισμού, όπως ο Βολταίρος, ο Ντιντερό, ο Ντε Σαντ, ο Μοντεσκιέ, ο Ρουσσώ, ο δικός μας Κοραής και άλλοι πολλοί. Εκπρόσωποι του Διαφωτισμού που βύθισε την Ευρώπη στο σκοτάδι της αθεΐας και της μασωνίας. Μην ξεχνάμε ότι ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι η Μασωνία υπήρξε ως “θρησκεία” το ιδεολογικό υπόβαθρο της Γαλλικής Επανάστασης. Μέσα στις τότε μασωνικές στοές γαλουχήθηκε η Επανάσταση ως κοινωνικοπολιτική έκφραση της Μασονίας, ( egalite, fraternite, liberte) όπως υποστήριζε ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός.

Μιλήσαμε παραπάνω για σκοτάδι του Διαφωτισμού. Πώς να μην είναι έτσι όταν βασικοί εκφραστές του, όπως οι πεφωτισμένοι”, επιβεβαίωσαν με τη διαστροφή τους αυτή ότι όταν το λογικό του ανθρώπου δεν φωτίζεται και δεν ενδυναμώνεται άνωθεν, δηλαδή από το Φως του Ευαγγελίου, κάθε ανθρώπινο φως αποδεικνύεται σκοτάδι και ματαιότητα. Γιατί, συνεχίζει ο Άγιος, “αν είχαν φωτιστεί από μίαν έστω ακτίνα του Θείου Φωτός, ασφαλώς δε θα έδειχναν τέτοια μανία γιά την υλική ελευθερία…ούτε θα τους είχε αφήσει η χάρη του Θεού να πέσουν  ‘εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα’ (Ρωμ. α’ 28)”.

Επειδή όμως πρέπει να δειχθεί πώς ο λαός των Γάλλων χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο μέσω της Επανάστασης γιά τα άνομα σχέδια των πολιτικών και διανοητών και πώς συνδέεται με την αθεΐα ας μείνουμε λίγο να μελετήσουνε τις παρακάτω εύστοχες τοποθετήσεις του Αγ. Αθανασίου.

“Η Φραγκιά (Γαλλία)…από τον 1ο αι. του Χριστιανισμού γνώρισε το φως της πίστεως που μετέφερε εκεί ο Μέγας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Και η αγία πίστη του Χριστού αυξήθηκε και απλώθηκε…ώστε ο βασιλιάς της Φραγκιάς να θεωρεί εξαίρετο στολίδι του και διακριτικό του γνώρισμα το να υπογράφει και να αποκαλείται “χριστιανικώτατος”…διέθετε και Ακαδημία, την αποκαλουμένη της Σορβόννης, που αποτελείτο από εκκλησιαστικούς δασκάλους και θεολόγους, γιά να διδάσκονται και να λύνονται σ αυτήν τα εκκλησιαστικά μαθήματα και ζητήματα.

… Γιατί λοιπόν οι σημερινοί Γάλλοι θέλησαν να αποβάλλουν αυτήν την αρχαιότατη Πίστη και να γίνουν όλοι άθεοι…;

… Όλη η Αγ. Γραφή, διδάσκει τους μαθητές της, δηλαδή τους Χριστιανούς, να τηρούν με κάθε ειλικρίνεια υποταγή, υπακοή και σεβασμό στους βασιλείς και τους πολιτικούς άρχοντες (Α’ Πετρ. β’ 13-14, 17, Ρωμ. ιγ’ 1-8, Ματθ. κβ’ 21)”.

Το που θα οδηγούσαν όλα αυτά επίσης επισημαίνεται από τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, ο οποίος ως ένας αληθινός Ορθόδοξος διαφωτιστής με γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα ευστοχεί στο συμπέρασμά του ότι το Φως του Ευαγγελίου” εναντιώνονταν στην εγκαθίδρυση της θεομίσητης  και αντίθεης “Λιμπερτάς” (ενν. τον πολιτικό φιλελευθερισμό ως σύστημα διακυβέρνησης)”.

Η άθεη βάση του πολιτικού φιλελευθερισμού ξεκινώντας από τη Γαλλική Επανάσταση φαίνεται ότι φτάνει στις μέρες μας με το ψευδεπίγραφο “αίτημα” χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας.

Η “Λιμπερτά” ως επανάσταση του λαού οδήγησε σε αποστασία από κάθε μορφή εξουσίας καθώς και ο άθεος διαφωτισμός που εμπνέει ακόμη και σήμερα τους πολιτικούς μας αμφισβητεί τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, το Ευαγγέλιο, την ηθική. Και όπως σημειώνει ο Άγιος ειρωνευόμενος, “στη θέση τους ας σταθούν ο σοφότατος Βολταίρος, ο συνετότατος Ρουσσώ, ο Βοολστών, ο… Από τώρα και στο εξής, αυτοί και οι όμοιοί τους ας τιμώνται και ας δοξάζονται, αυτοί ας ανακηρύσσονται πραγματικοί ευεργέτες της ανθρωπότητας…”.

Κεντρική φιγούρα της άθεης φιλελεύθερης υποκουλτούρας την εποχή του Διαφωτισμού υπήρξε ο Βολταίρος. Στο πρόσωπό του εκπροσωπήθηκε επάξια η άθεη διανόηση και η κενή ανθρωπιστικού περιεχομένου φιλοσοφία. Σχεδόν ηρωοποιήθηκε απέναντι σε αληθινούς γίγαντες του πνεύματος, των γραμμάτων και της φιλοσοφίας. Στο πρόσωπο του Βολταίρου ο άγιος Αθανάσιος είδε τη σύγκρουση μεταξύ Θεολογίας και Φιλοσοφίας και την περιέγραψε ως εξής : “Όταν η φιλοσοφία υποτάσσεται στην Θεία Σοφία, που είναι η Αγία Γραφή, εκτελεί τις εντολές της και της είναι χρήσιμη στις ανάγκες της, τότε βεβαίως και επαινείται και αγαπάται και τιμάται σαν καλή και ευγνώμων υπηρέτρια… Τέτοια παραδείγματα, όπου υπηρετεί με αυτή την καλή ταπείνωση (η φιλοσοφία) την κυρία της την Θεολογία; Δές τα σ’έναν Διονύσιο Αρεοπαγίτη, έναν Κλήμη Στρωματέα, έναν Βασίλειο Καποαδόκη, έναν Γρηγόριο Ναζιανζηνό, έναν Ιωάννη Χρυσόστομο, έναν Θεοδώρητο Κύρου…έναν Κύριλλο Αλεξανδρείας, σ’ έναν Ιουστίνο τον Φιλόσοφο, σ’ έναν Αυγουστίνο Ιππώνος, σ’ έναν Αμβρόσιο Μεδιολάνων. Δες το στις Συνόδους, στους αγώνες κατά των αιρετικών. Όλοι αυτοί οι αγιώτατοι Διδάσκαλοι και πολλοί άλλοι, αναρίθμητοι, κατείχαν στην εντέλεια την έξω σοφία και διέθεταν πλούσια γνώση. Δεν αυθαδίαζαν όμως έναντι της Αγ. Γραφής. Δεν προσπαθούσαν να αναιρέσουν με θράσος τους Προφήτες και να απορρίψουν εδάφια της Γραφής σαν νόθα, δεν διέπραξαν την ανοησία να μετρούν τα θεϊκά λόγια με τα μέτρα του πεπερασμένου λογικού τους, με συνέπεια να τα υποβαθμίζουν και να εξάγουν ψευδή και ατήρικτα συμπεράσματα… Αντιθέτως χαλιναγωγούσαν την θρασύτητα και την ορμητικότητα της έξω σοφίας, υπέτασσαν το λόγο τους στον Ποιητή και Χορηγό του λόγου… “.

Ας προσέξουν, λοιπόν, οι σημερινοί πολιτικοί και διανοούμενοι που όχι μόνο διαστρέφουν και απορρίπτουν την πίστη και το Ευαγγέλιο του Χριστού τοποθετώντας τα κάτω απ’ την ανεπαρκέστατη, “δαιμονιώδη” γνώση της θύραθεν παιδείας αλλά και αποδεικνύονται αμαθέστατοι αν όχι – ακόμα χειρότερα – ημιμαθείς που παρασύρουν τους αδαείς με βαρύγδουπες εκφράσεις που στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτα ή μάλλον σηματοδοτούν την αφετηρία ενός ιδεολογικού “στραγγαλισμού” του αντίποδα του προοδευτισμού, δηλαδή της Ορθόδοξης Πατερικής Παράδοσης, του κολλυβαδισμού, του ελληνικού αληθινού διαφωτισμού, όπως αυτή με τους “φιλελεύθερους στοχαστές του 18ου και 19ου αιώνα” που απεργάστηκαν τελικά κάθε μέσο γιά να ξερριζώσουν την ορθόδοξη πίστη.

Δεν άκουσαν ποτέ για τη ζωή και το έργο άλλων μεγάλων διανοουμένων, λογίων Ελλήνων που διέπρεψαν μεταδίδοντας στην Ευρώπη, και όχι μόνο, τα γράμματα και το φως του Ευαγγελίου; Δεν γνώρισαν ποτέ τον Άνθιμο Γαζή; Τον Ευγένιο Βούλγαρη; Τον Κύριλλο Λούκαρη; Τον Ρήγα Φερραίο; Τον Μεθόδιο Ανθρακίτη; Τον Νικηφόρο Θεοτόκη;

Σκότος μέγα στις διάνοιες των ανθρώπων. Να μη παραπονιόμαστε όμως γιατί και οι πάτρωνές των στην Ευρώπη τα ίδια σκοτάδια βιώνουν.

   Θυμάμαι πριν 15 και πλέον χρόνια είχε κυκλοφορήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα καλαίσθητο έντυπο το οποίο μοιράστηκε σε όλα τα σχολεία της ΕΕ προκειμένου να εξοικειώσουν τους μαθητές με τα όργανα της ΕΕ, την ιστορία και τον πολιτισμό της Ευρώπης.

Στο κομμάτι της ιστορίας, έλλειπε από το έντυπο μιά τεράστια περίοδος από τον 5ο αιώνα περίπου ως τον Μεσαίωνα. Δηλαδή, το μέγιστο μέρος του Βυζαντίου!!!

Και στο τμήμα με τον πολιτισμό όπου αναφέρονταν σε προσωπικότητες που σημάδεψαν την Ευρώπη προάγοντας τον πολιτισμό της, συμπεριέλαβαν το μουσικό συγκρότημα U2, τους ABBA, τον ποδοσφαιριστή  Ζινεντίν Ζιντάν, αλλά δεν βρήκαν χώρο για τον ιατρό Παπανικολάου, την Μαρία Κάλας, τον Οδ. Ελύτη, τον Καραθεοδωρή, τον Μίκη Θεοδωράκη και τόσους άλλους διαπρεπείς Έλληνες του πνεύματος και των επιστημών. Αυτή είναι η Ευρώπη της οποίας γίναμε υποχείρια και ουραγοί.

Μνημονεύσαμε, όμως, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ας δούμε τι έγραφε ο μεγάλος Σέρβος άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς πριν πολλά χρόνια.

“Διά της φιλοσοφίας και επιστήμης, διά της τέχνης και πολιτικής του ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εκδιώκει μέσα από τον άνθρωπο παν το αθάνατον και αιώνιον, παραλύει εντέχνως μέσα του την αίσθησιν της αθανασίας, σμικρύνει την ψυχήν έως ότου την καταστήσει μηδέν…απεργάζεται την απελευθέρωσιν του ανθρώπου από τον Θεόν, διά του Ανθρωπισμού, της Αναγεννήσεως, του Νατουραλισμού, του Ρομαντισμού, του Θετικισμού, του Αγνωστικισμού, του Μηδενισμού, του Ορθολογισμού, του Θελησιαρχισμού, του Κοινοβουλευτισμού, του Δικτατορισμού, του Επαναστατισμού, του Αθεϊσμού… Μόνο και μόνο γιά να καταδειχθεί η ανωτερότητα του ορθόδοξου πολιτισμού με τη λατρεία του Χριστού του Θεού”.

   Ένα τελευταίο πολύ σημαντικό ζήτημα έχει να κάνει με την στάση που πρέπει να τηρούν οι πολίτες απέναντι στους νόμους της Πολιτείας. Υπάρχει υποχρέωση υπακοής σε όλες τις περιπτώσεις; Υπάρχει σύνδεση μεταξύ υπακοής των πολιτών και σχέσης τους με τους πολιτικούς και τους εν γένει άρχοντες;

Ποιές είναι οι προϋποθέσεις;

Τις απαντήσεις δίνει ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως μέσα από το σύγγραμά του “Χριστιανική Ηθική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας” όπου πραγματεύεται θέματα όπως “ηθικό δικαίωμα και καθήκον” και “καθήκοντα προς την πολιτείαν”.

Απ’ αυτά σταχυολογούμε κάποια κατατοπιστικά γιά το θέμα που εξετάζουμε.

“Το πνεύμα της χριστιανικής θρησκείας επιβάλλει εις τους χριστιανούς την υποχρέωσιν να σέβονται τους νόμους και τας διατάξεις της πολιτείας, εις ήν ανήκουσιν, ως έχοντα την αρχήν αυτών εκ του θελήματος του Θεού, και να συντελώσιν εις την ανάπτυξιν και προαγωγήν αυτής. Η χριστιανική θρησκεία παραγγέλει να τηρώσιν οι χριστιανοί τους νόμους της πολιτείας ουχί εκ φόβου προς την ποινήν, αλλ εξ ευλαβείας προς τον Θεόν και εξ αγαθής συνειδήσεως (Ρωμ. ιγ’ 1,6  Α’ Πετρ. β’ 13).

Παρακάτω ο Άγιος διευκρινίζει πως οι πολιτικοί αναδεικνύονται από τις ψήφους του λαού μεν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και εκ του Θεού τεταγμένοι να υπηρετούν το λαό (Ιωα. ιθ’ 11).

Μάλιστα, μνημονεύει την πολύ ωραία σχετική τοποθέτηση του Αποστόλου Παύλου περί του τι είναι οι άρχοντες της πολιτείας (Ρωμ. ιγ’ 4,6) : “λειτουργοί Θεού εις το αγαθόν”!!!

Και καταλήγει ο Άγιος σημειώνοντας πως “οι άρχοντες της πολιτείας ως διάκονοι του Θεού οφείλουσι να προάγουσι την εν τω κόσμω ηθικήν τάξιν του Θεού διά αυστηρής δικαιοσύνης, η οποία προτίθεται την πνευματικήν τελειοποίησιν του ανθρώπου και την προς Θεόν εξομοίωσιν αυτού… Οι λειτουργοί της πολιτείας οφείλωσι να τηρώσι τους εν τη πολιτεία ισχύοντας νόμους…οφείλουσι να εκπληρώσι τα πολιτικά αυτών καθήκοντα ουχί εξ ιδιοτελείας και φιλαρχίας, αλλ εξ αγάπης προς την πατρίδα και εξ αγνών ηθικών ελατηρίων…”.

Για να κλείσει συμπεραίνοντας  πως ΟΦΕΙΛΟΥΣΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΘΩΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ. ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ, ΟΤΑΝ ΟΥΤΟΙ ΕΠΙΤΑΤΤΩΣΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΙΝ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ (Πραξ. στ’ 19), διό οι νόμοι, ους οι λειτουργοί της Πολιτείας επιβάλλουσι τοις πολίταις, πρέπει να στηρίζονται επί των αρχών του ηθικού νόμου, ίνα μη απειθώσιν οι πολίται”.

Το ακούουν αυτό οι πολιτικοί μας οι οποίοι ομοιάζουν μ αυτόν τον δάσκαλο που δίδασκε και λόγον δεν εκράτει;

Αν, λοιπόν, ο “γάμος” των ομοφυλοφίλων προσκρούει στην ηθική τάξη, τα χρηστά ήθη του λαού και στον νόμο του Θεού (Ευαγγέλιο, Ιεροί Κανόνες), οι πολίτες δικαιολογούνται να δείχνουν απείθεια και να διατυπώνουν αντίθετη άποψη ακόμη κι αν τους τρομοκρατούν με τον αντιχριστιανικό, αντιρατσιστικό νόμο.

Παραπάνω έγινε λόγος για ασυμβατότητα ή και αντίθεση νόμων της πολιτείας με τους Ιερούς Κανόνες. Δεν υπάρχει καμμία υπερβολή στη θέση αυτή και θα αποδειχθεί εύκολα παρακάτω.

Στο βιβλίο “Θρησκευτική Νομοθεσία” των Σπ. Τρωϊάνου και Κων. Παπαγεωργίου (Εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη 2009) αναλύοντας οι συγγραφείς το άρθρο 3, παρ. 1, του Συντάγματος, τονίζουν πως “κατά το σύστημα των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας που καθιδρύει το άρθρο αυτό, ούτε ο νομοθέτης μπορεί να θεσπίζει διατάξεις, ούτε η διοίκηση να εκδίδει πράξεις αντίθετες προς το περιεχμενο των Ιερών Κανόνων που το Σύνταγμα κατοχυρώνει, δηλαδή των πνευματικών (δογματικών) αρχών της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας…

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΙ Ι. ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΣΟΙ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”.

Εκείνο που δεν αναγνωρίζει η Πολιτεία, αφού δεν οφείλει να το γνωρίζει, αλλά είναι κρίσιμο για μιά ελάχιστη συννενόηση είναι ότι και η ηθική  και η εν γένει λατρευτική και πνευματική ζωή βασίζονται και προέρχονται ως ακολουθίες από τα δόγματα της Εκκλησίας μας. Η θέσπιση, γιά παράδειγμα, του “γάμου” των ομοφυλόφιλων ζευγαριών προσκρούει στο ανθρωπολογικό δόγμα αφού η έμμεση αυτή νομιμοποίηση του συγκεκριμένου ψυχικού πάθους και η απαίτηση αναγνώρισης “τρίτου” φύλου εκ μέρους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αλλοιώνει την διδασκαλία περί της κατασκευής (δημιουργίας) του ανθρώπου  αλλά και στο σωτηριολογικό δόγμα προσκρούει αφού  η Πολιτεία αναγνωρίζει ως “δικαίωμα”  με νομικίστικη ορολογία ένα πάθος που ο Κύριος διά της Παραδόσεως της Εκκλησίας Του επισημαίνει ως “θανάσιμο” γιά την ψυχή αμάρτημα.

Γιά να μη δημιουργηθούν απορίες στους αναγνώστες, σπεύδω να κάνω μιά τελευταία επισήμανση αναφορικά με τη σχέση ηθικού δικαιώματος και καθήκοντος, μέσα από την θεοπνευστία των γραπτών του αγίου Νεκταρίου.

Ο Άγιος τονίζει πως “το ηθικό δικαίωμα προκύπτει εκ του ηθικού νόμου, διότι ο νόμος δίδωσι τα δικαιώματα και επιβάλλει τα καθήκοντα… Ο άνθρωπος ως λογικός και ηθικό ον, υπόκειται πρωτίστως εις τον ηθικόν νόμον του νοός αυτού, τον έμφυτον ηθικόν νόμον και επομένως εις τον ηθικόν νόμον του Ευαγγελίου… Ο ΝΟΜΟΣ Ο ΔΙΑΤΑΣΣΩΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ…

Ουδέν δικαίωμα άνευ καθήκοντος και ουδέν καθήκον άνευ δικαιώματος. Οι μη σεβόμενοι τον ηθικόν νόμον, ούτοι ούτε εαυτούς σέβονται, ούτε τον Θεόν και παραβαίνουσιν τα εαυτών καθήκοντα. Ούτοι αποβάλλουσι και τα εαυτών δικαιώματα.

Ώστε ο άνθρωπος έμφυτον έχει το βούλεσθαι το αγαθόν. Εάν δε πλανώμενος σκοτίζεται και τρέπεται προς το κακόν, τούτο γίνεται διότι αντιστρατεύεται αυτώ και αιχμαλωτίζει αυτόν ο νόμος της αμαρτίας, όστις εστι το εν ημίν σκότος περί ου λέγει ο Σωτήρ “το σκότος πόσον;”.

Βάλτε τώρα στην παραπάνω θέση τους συμμετέχοντες στις γνωστές “παρελάσεις” και θα έχετε το φαινόμενο με την ερμηνεία του μαζί!

Είναι γεγονός πως οι πολιτικοί μας άρχοντες φανερώνουν μέσα από τις δηλώσεις τους πως κυριαρχεί στις διάνοιές τους μέγα μπέρδεμα που μάλλον προέρχεται από ιδεολογικές αγκυλώσεις περί νόμου, νομιμότητας, συνταγματικότητας, κοινοβουλευτισμού, εξουσίας, καθήκοντος, δικαιώματος, ελευθερίας του λόγου, της ψήφου κλπ.

Αυτό φαίνεται και από άλλη ατυχή δήλωση υπουργού όταν αντέδρασε στην κριτική που δέχτηκαν οι βουλευτές μας από εκκλησιαστικά πρόσωπα γιά την ψήφιση του γνωστού ατυχούς νόμου, σύμφωνα με την οποία “οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου” σύμφωνα και με το Σύνταγμα.

Δύο τινά έχω να παρουσιάσω ως απάντηση.

Πρώτα απ’ όλα, το Σύνταγμα προβλέπει απεριόριστη ελευθερία γνώμης και ψήφου αλλά όχι και απεριόριστη ελευθερία έκφρασης. Το πολίτευμά μας επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, των απόψεων, των γνωμών των βουλευτών αλλά επιτρέπει και την απεριόριστη ελευθερία να δεχόμαστε ή να απορρίπτουμε, οι πολίτες, αυτές τις γνώμες. Μήπως υπονοείτε ότι δεν πρέπει να ασκούμε κριτική; Μή γένοιτο!

Και δεύτερον, υπάρχει μιά σύγχυση. Ένα μπέρδεμα που δημιουργείται από κακή ερμηνεία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του καθενός και ερμηνεύεται μέσα από το σύστημα του “ΑΝΤΙΝΟΜΙΣΜΟΥ”!

Θα στηριχθώ μιά ακόμη φορά στη φωτισμένη καθοδήγηση του αγ. Νεκταρίου ο οποίος  έγραφε πως “Αντινομισμός” είναι το σύστημα εκείνο το οποίο με την έννοια της ψευδούς χειραφέτησης και της φαντασιώδους ελευθερίας, απαλάσσεται των επιταγών του νόμου και αρνείται την καθολική αναγκαιότητά του και ισχύ.

Μάλιστα, διέκρινε μεταξύ “προσωπικού αντινομισμού” και ” κοινωνικού”.

Τον προσωπικό περιέγραφε ως “σύστημα που διακρίνει σχέση προσώπων προς τον νόμο…τινές άνθρωποι ένεκα των προσωπικών αυτών προσόντων είναι ανεξάρτητοι των προς τον νόμον υποχρεώσεων, εις ας είναι προσδεδεμένος ο όχλος” και έδινε ως παράδειγμα τους Γνωστικούς ως και άλλους αιρετικούς οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικούς, υπεράνω των νόμων, οι οποίοι μπορούσαν χωρίς συνέπειες να παραδίδονται σε σαρκικές ηδονές παρερμηνεύοντας το χωρίο του Απ. Παύλου (Ρωμ. ε’ 20)  : “ου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις”. Με τον τρόπο αυτό, “τον αιώνιον και διά πάντας ισχύοντα ηθικό νόμο τον μετέβαλλαν σε προσωπικό ηθικό νόμο”.

Σ’ αυτήν την κατηγορία μάλλον κατατάσσονται όσοι επιλέγουν συνειδητά ή όχι την “διαφορετικότητα” και οι ολοπρόθυμοι “πάτρωνές” τους. Βυθίζονται όλο και πιό πολύ στην αμαρτία νομίζοντας πως έτσι θα σωθούν ενώ παραβιάζουν τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου ως δήθεν ευρισκόμενοι υπεράνω του νόμου.

Όσον αφορά δε στους πολιτικούς, αυτοί μάλλον ως προς την επιλογή τους να θέτουν τους ομοφυλόφιλους πάνω απ’ τον ηθικό νόμο διά ενός κοσμικού νόμου, θέτουν εαυτούς στην κατηγορία του κοινωνικού και δή του “πολιτικού αντινομισμού”.

Κατά τον άγιο Επίσκοπο Πενταπόλεως, ο κοινωνικός αυτός αντινομισμός “αρνείται πάσαν ισχύν και κύρος εις τας εν τω κόσμω θείας διατάξεις, ζητεί να καταστρέψει αυτάς και επομένως να άρη εκ του κόσμου την οικογένειαν, την πολιτικήν και την Εκκλησίαν. Κατ’ αυτόν ο ύψιστος νόμος είναι ο φυσικός, πάντες δε οι λοιποί πρέπει να εξοβελισθώσιν ως παραίτιοι της ανθρώπινης κακοδαιμονίας”.

 Ηλίου φαεινώτερη η ταύτιση των πράξεων και των επιχειρημάτων που στηρίζουν αυτές των πολιτικών μας. Ζητεί, επαναλαμβάνω, ο κοινωνικός αντινομισμός την άρση εκ του κόσμου, της οικογένειας!!!.

Και για να μη μείνει η παραμικρή χαραμάδα ιδεολογικής υπεκφυγής ο Άγιος Ιεράρχης υπογραμμίζει πως “εντεύθεν (ενν. στον κοινωνικό αντινομισμό) διδάσκεται η ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΙΣ, Η ΝΟΜΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ, Η ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ κλπ.

Ιδιαιτέρα έκφανσίς του είναι ο” πολιτικός αντινομισμός” όστις διακρίνει κατωτέραν ηθικήν διά τον ιδιωτικόν βίον και υψηλοτέραν ηθικήν διά τον πολιτικόν βίον. Ενταύθα συμβιβάζεται ουχί η πολιτική προς την ηθικήν, αλλά τουναντίον η ηθική μεταβάλλεται κατά τα συμφέροντα της πολιτικής… “.

Κλείνοντας κρίνεται σκόπιμο να διαλυθεί μιά παρεξήγηση σχετικά με όσους επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων έτσι όπως υποστηρίζονται από διεθνείς οργανισμούς και δικαστήρια. Ειπώθηκε κάποια στιγμή πως” Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απεφάνθη πως δεν υπάρχει δικαίωμα στον γάμο των ομοφυλόφιλων και έσπευσαν τα hellenic hoaxes να το αναιρέσουν. Σε σχετική ανάρτησή τους όμως, της 9/4/24, στην αναιρετική τους προσπάθεια μας έδωσαν πολύτιμη “τροφή” γι’ αυτόν τον γάμο και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό!

Έγραψαν, λοιπόν, πως “… είναι στη διακριτική ευχέρεια των κρατών μελών να νομοθετήσουν ή όχι γιά το γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και πως η μή θεσμοθέτησή του ΔΕΝ ΑΝΤΙΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 12 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ…Ο γάμος έχει βαθιά ριζωμένες κοινωνικές και πολιτιστικές έννοιες που πιθανόν να διαφέρουν σημαντικά από κοινωνία σε κοινωνία… Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το άρθρο 12 ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ… ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΓΑΜΟ ΣΕ ΕΝΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΖΕΥΓΑΡΙ…ΠΑΡΟΤΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΧΕΙ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΒΕΙ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 12 ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ”!

Η μέρα με τη νύχτα όσον αφορά το πως το ερμηνεύει ο καθένας.

Ευχαριστούμε για την πληροφορία. Ας μη σπεύδουν, λοιπόν, πολιτικοί, κουλτουριάρηδες ψευτοπροοδευτικοί, “ουρανιοτοξίτες” και λοιποί να παραπλανούν τον κόσμο περί υποχρεωτικότητας και κοινής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών γιατί σκόπιμα παραπλανούν το λαό!

Κλείνοντας, νομίζω πως μπορούμε να πούμε πως μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, πολιτικών και λαού, φιλοσοφίας και θεολογίας, προόδου και παράδοσης, μέγα το χάσμα που εστήρικται. Δεν φαίνεται να υπάρχει ελπίδα αφού εμείς μιλάμε για χριστιανικό πολιτισμό της Ευρώπης και η Ευρώπη μαζί με τους ημεδαπούς ημιμαθείς θαυμαστές της μας αποκαλούν “μεσαίωνα”, “οπισθοδρόμηση”, “σκοτάδι”, “φανατισμό”, ” ομοφοβικούς”.

Ποιοί; Αυτοί που δεν θέλησαν ποτέ να συνδιαλαγούν με την Εκκλησία, την Θεολογία, την Γραφή και την Παράδοσή της. Δεν διδάχθηκαν ούτε οι ίδιοι τις αρχές της πίστεώς μας, αν και βαπτισμένοι οι περισσότεροι και σφραγισμένοι με το Άγιο Χρίσμα, ούτε και στα δικά μας και δικά τους παιδιά θέλησαν να διδάξουν. Και τα άφησαν σε κατάσταση “yahoo”! Δηλαδή; Γιαχού ήταν το όνομα ενός χαρακτήρα στο παραμύθι “Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ”. Και ήταν όντως ένας γιαχού τύπος, δηλαδή άξεστος, αμόρφωτος, ακαλλιέργητος. Τυχαία ονομάστηκε η ομόνυμη  μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο yahoo, δεν το γνωρίζω. Όμως τα παιδιά μας πάσχουν από ημιμάθεια, από διάσπαση προσοχής. Τα” μπούκωσαν” με ανόητες φλυαρίες περί ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών, προοδευτικών κοινωνιών, μπούλινγκ, ομοφοβίας, ρευστοτήτων, ορατοτήτων κλπ.

Από θύραθεν παιδεία μπούχτισαν κι αυτά κι εμείς. Από Χριστό μείναμε. Από ορθόδοξο φρόνημα ξεμείναμε. Από αγάπη του Χριστού, ειρήνη, ομόνοια, άμιλλα, ανθρωπιά, ηθική, ξεμείναμε. Και αποδείξαμε πως στο μόνο που είμαστε καλοί είναι το να εκκοσμικεύουμε τον εκκλησιαστικό, πνευματικό, λατρευτικό μας βίο και λόγο αντί να χριστοποιούμαστε και αγιαζόμαστε.

Θα τελειώσω αυτό το κείμενο με μιά  απαισιόδοξη νότα και μετά με την γλυκιά ελπίδα. Πρώτα με μιά τοποθέτηση του Ρώσου στοχαστή Χέρτσεν, όπως τη διέσωσε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς : “Πρώτος εγώ λιποψυχώ και φοβούμαι εμπρός εις την σκοτεινήν νύκτα που έρχεται. Χαίρε μελλοθάνατε κόσμε, αντίο Ευρώπη”!!!

Και η ελπίδα.

 Τελικά η ελευθερία βιώνεται μέσα από την έκφραση της αγάπης ως κενωτικής προσφοράς και μέσα από την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, όπως εκφράζεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Με τη μυστηριακή και ευαγγελική ζωή, που είναι πρόγευση της εσχατολογικής ζωής, όπου οι άνθρωποι θα ζουν ως άγγελοι του Θεού, επισημαίνει πολύ εύστοχα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος. Ο άνθρωπος που συνδέεται με τον Χριστό, στην Εκκλησία, το Σώμα Του, υπερβαίνει τις διακρίσεις του κόσμου.

 Και συμπληρώνω εγώ, τότε ζει για τον Χριστό και αγιάζεται και χριστοποιείται και δεν γυρεύει να εγκοσμιοποιήσει την Εκκλησία του Χριστού.

entaksis.gr

Θελεις να κανεις ενα δωρο στον εαυτο σου;