Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ: ΠΏΣ ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΨΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ας ξεκινήσουμε με μια ιστορία …

Η ανθρώπινη ζωή είναι μια ιστορία. Και όμως δεν είναι μια ενιαία ιστορία. Είναι ένα ανοιχτό βιβλίο γεμάτο πλούσιες, εκπληκτικές, ισχυρές και μερικές φορές επικίνδυνες ιστορίες. Η ανθρωπότητα ζει κυριολεκτικά τις δικές της 1001 νύχτες, αλλά μέσα σε χιλιετίες.

Και ακριβώς όπως αυτό το βιβλίο με τις αριστουργηματικές ιστορίες, υπήρξαν απίστευτες ιστορίες που γέμισαν τα μυαλά, και τις καρδιές, πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τους αιώνες.

Ζούμε πάνω και μέσα σε μια ιστορία κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Ορισμένες από αυτές τις ιστορίες είναι μεγαλύτερες από άλλες – πιο επικές, πιο ισχυρές και με μεγαλύτερη επιρροή. Άλλες είναι καθημερινές ιστορίες που γεμίζουν τις τσέπες μας και τακτοποιούν τις ώρες μας. Ωστόσο, πάνω και πέρα από τις ιστορίες μας υπήρχε πάντα μια μεγάλη αφήγηση. Είναι αυτή η μεγάλη, σαρωτική ιστορία που αφηγείται και επηρεάζει τη γενική κατεύθυνση προς την οποία κινείται η ανθρωπότητα.

Και αυτή η μεγάλη αφήγηση είναι συχνά τόσο συναρπαστική, τόσο γεμάτη από πειστικές λεπτομέρειες, που την πιστεύουμε ολόψυχα. Όπως ένα καταπληκτικό παραμύθι που λέγεται σε ένα παιδί πριν από τον ύπνο, αυτή η ιστορία στη συνέχεια υφαίνεται στο όνειρο εκείνης της νύχτας. Κατά το ξύπνημα, το όνειρο μοιάζει τόσο αληθινό που παραμένει για πολύ καιρό μέσα στην ημέρα και μέχρι να αναπληρωθεί και πάλι πριν από τον ύπνο.

Και όμως μερικές φορές, κάτω από ειδικές συνθήκες, το όνειρο είναι τόσο γοητευτικό και πειστικό που κάνει τον ονειροπόλο να μην ξυπνήσει ποτέ. Ο ονειροπόλος συνεχίζει να ονειρεύεται το όνειρο που του είπαν πριν κοιμηθεί.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι σαν ένα όνειρο μέσα στο όνειρο – μια αντιστροφή μέσα σε μια ψευδαίσθηση. Και όπως γνωρίζουν πολλοί ονειροπόλοι, υπάρχουν επίπεδα μέσα στα όνειρα. Όπως μια ρωσική κούκλα Ματριόσκα, υπάρχουν ένθετα στρώματα ιστοριών που συνδυάζονται όλα μαζί για να δημιουργήσουν ένα συνολικό αφηγηματικό σώμα ή πεδίο.

Και πολλοί άνθρωποι, όπως και οι καλοί ονειροπόλοι, βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σε ένα από τα στρώματα. Και μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο να βγουν. Παρόλο που τεχνικά είμαστε ξύπνιοι, ονειρευόμαστε επίσης. Αλλά και εμείς ονειρευόμαστε. Επειδή ζούμε μέσα από συγκεκριμένες ιστορίες και αφηγήσεις που έχουν σπαρθεί, εμφυτευτεί ή περιπλεχθεί στο κεφάλι μας.

Μπαίνουν στο υποσυνείδητό μας και από αυτή την προνομιακή θέση αρχίζουν να επηρεάζουν τη συμπεριφορά και τη σκέψη μας από το παρασκήνιο. Ακόμη και όταν νομίζουμε ότι είμαστε ξύπνιοι, δεν είμαστε ποτέ ελεύθεροι από αυτές τις ιστορίες, τις αφηγήσεις και τις κατασκευές που διαχειρίζονται τις αντιλήψεις μας και δημιουργούν το τόξο της ονειρικής μας ζωής.

Για να είναι κάποιος πραγματικά ξύπνιος, θα πρέπει να ξέρει πώς να εγκαταλείψει όλες αυτές τις ιστορίες και να βγει από το κατασκεύασμα- δηλαδή να γυρίσει τον εαυτό του σωστά προς τα πάνω μέσα στην αντιστροφή. Αυτό μπορεί πράγματι να έχει επιτευχθεί από λίγους ανθρώπους, όμως πάντα θεωρούνταν κάτι περίεργο, εσωτεριστικό ή μυστικιστικό να το κάνουν. Διότι για τους ονειροπόλους, όποιος βγαίνει από το όνειρο πρέπει να είναι κάποιος περίεργος εκκεντρικός, έτσι δεν είναι; Ή ίσως έτσι ακριβώς να πηγαίνει η κύρια ιστορία.

“Ονειρευόμαστε τα λάθος όνειρα”.

Στην κύρια ιστορία δεν αρέσει και πολύ όταν οι ονειροπόλοι – συγγνώμη, οι άνθρωποι – προσπαθούν να φύγουν. Γιατί οι άνθρωποι να θέλουν να φύγουν όταν η ιστορία είναι τόσο συναρπαστική; Συνολικά, ωστόσο, αυτό σπάνια αποτελεί πρόβλημα, καθώς τόσο λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ποτέ ότι όλα αυτά είναι ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, οπότε το ζήτημα δεν τίθεται σχεδόν ποτέ. Να επιστρέψουμε λοιπόν στην ιστορία μας;

… Τα πράγματα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνονται… Η ανθρώπινη ζωή ζει ως μια κανονικοποίηση αυτής της αντεστραμμένης κατασκευής της πραγματικότητας. Γι’ αυτό η ζωή είναι γεμάτη με τόσες πολλές παρατυπίες, παραδοξότητες και σκέτη τρέλα. Όλοι γνωρίζουμε ή ενστικτωδώς αισθανόμαστε ότι κάτι έχει παρεκκλίνει.

Πιστεύουμε πλέον σε οτιδήποτε, επειδή τίποτα δεν φαίνεται να έχει κάποια αλήθεια. Έχουμε χαθεί μέσα στις αντανακλάσεις του δικού μας κόσμου καθρέφτη. Βλέποντας τις αντανακλάσεις μας να μας χαμογελούν, είμαστε ικανοποιημένοι με την απόσπαση της προσοχής. Όλα πρέπει να είναι εντάξει, λέμε στις αντανακλάσεις μας – οι κυβερνήσεις δεν θα μας έλεγαν ψέματα, έτσι δεν είναι; Προστατευόμαστε από καλοπροαίρετες εξουσιαστικές δομές που μας φροντίζουν σαν τις μητέρες μας. Ω, Θεέ μου. Topsy-Turvey.

Για να σας αποκαλύψω ένα μικρό μυστικό… είναι έτσι εδώ και πολύ καιρό. Μόνο που μέχρι πρόσφατα, το όνειρο της Ανατροπής που ξυπνούσε ήταν καλό στο να τους κρατάει όλους κοιμισμένους (εκτός από τους σπάνιους λίγους), επειδή το σταγονόμετρο της συνείδησης μέσα στο κατασκεύασμα της πραγματικότητας ήταν χαμηλό.

Αλλά κάτι συμβαίνει – αν δεν το έχετε παρατηρήσει; Υπήρξαν ρωγμές στο πέπλο- και περισσότερη συνειδητότητα έχει διαρρεύσει. Και έχει μπει στο μυαλό μας, ακόμη και αν δεν το είχαμε προσέξει. Σταδιακά, οι άνθρωποι αποκτούν όλο και περισσότερη επίγνωση αυτού που αποκαλούν “ανθρώπινη κατάσταση”.

Υπήρχαν μερικά εξαιρετικά άτομα μέσα σε κάθε γενιά που μιλούσαν γι’ αυτά τα πράγματα, ή ακόμα και έγραφαν γι’ αυτά- αλλά λίγοι άνθρωποι άκουγαν και ακόμα λιγότεροι διάβαζαν τα γραπτά τους (επειδή τους είχαν κρατήσει αναλφάβητους). Αλλά και πάλι, η σταδιακή διείσδυση της συνείδησης σε αυτό το κατασκεύασμα πραγματικότητας συνεχίστηκε. Και οι ιδέες συνέχισαν να έρχονται.

Κάποιοι άνθρωποι εμπνεύστηκαν- άλλοι απέκτησαν αποκαλύψεις. Αλλά οι αριθμοί παρέμεναν μικροί. Η Ανατροπή συνέχισε να επιβάλλεται- να κρατά τις παρωπίδες στους ονειροπόλους, ενώ παράλληλα δυνάμωνε τη μουσική. Προσφέρθηκαν μεγαλύτεροι περισπασμοί- μια λαμπερή σειρά ψυχαγωγίας ξεπήδησε. Και δίνονταν κίνητρα σε εκείνους τους ανθρώπους που άρχισαν να ανοίγουν έστω και ένα από τα μάτια τους.

Εκείνοι οι λίγοι που υποψιάζονταν κάτι εντοπίστηκαν νωρίς και ανέβηκαν γρήγορα στην ιεραρχία της “πυραμίδας των ανθρώπων”, ώστε να επωφεληθούν περισσότερο από τις απολαύσεις και τα κέρδη της Ανατροπής. Στη συνέχεια, αυτοί οι ανώτεροι θα ήθελαν να επενδύσουν στη διατήρηση του συστήματος ακριβώς όπως ήταν – μια προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων. Οι μάζες των ονειροπόλων – ο κοιμώμενος όχλος όπως τους αποκαλούσαν – παρέμεναν λικνισμένοι στο νανούρισμα. Αλλά σιγά σιγά, η συχνότητα του νανουρίσματος άλλαζε. Προστέθηκε μια νέα δόνηση. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε το νόημα της υπόθεσης.

Και φτάνει εδώ: εκεί που κάθεστε τώρα.

Λοιπόν – τι πρόκειται να κάνετε γι’ αυτό…;