Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΝΆΛΗΨΗ ( The Great Taking) ΑΠΟΚΑΛΎΠΤΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΌ ΤΕΛΙΚΌ ΠΑΙΧΝΊΔΙ

Μια από τις καλύτερες εκθέσεις των κρυφών, πολύ καλά κρυμμένων, πολεμοχαρών προσπαθειών να ληστέψουν όλη την ανθρωπότητα -εκτός από τον ελάχιστο αριθμό ψυχωτικών ατόμων που αποτελούν την εχθρική αντιπολίτευση- από τα υλικά αγαθά τους και την “άυλη” ελευθερία τους, δημοσιεύθηκε σχετικά πρόσφατα. Έχει τον ακριβή τίτλο The Great Taking (2023), και γράφτηκε από τον David Webb, έναν από τους πιο θαρραλέους και γνώστες των οικονομικών συγγραφείς που έχω συναντήσει ποτέ.

Τι πραγματεύεται αυτό το βιβλίο; Πρόκειται για τη λήψη εγγυήσεων, όλων, το τελικό παιχνίδι αυτού του παγκοσμίως συγχρονισμένου υπερκύκλου συσσώρευσης χρέους. Αυτό εκτελείται με μακροχρόνιο, ευφυή σχεδιασμό, την τόλμη και το εύρος του οποίου είναι δύσκολο να συλλάβει το μυαλό. Περιλαμβάνονται όλα τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία, όλα τα χρήματα που είναι κατατεθειμένα στις τράπεζες, όλες οι μετοχές και τα ομόλογα, και ως εκ τούτου, όλη η υποκείμενη ιδιοκτησία όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων όλων των αποθεμάτων, των εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού, της γης, των κοιτασμάτων ορυκτών πόρων, των εφευρέσεων και της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η ιδιωτική προσωπική και ακίνητη περιουσία που έχει χρηματοδοτηθεί με οποιοδήποτε ποσό χρέους θα ληφθεί ομοίως, όπως και τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτικών επιχειρήσεων που έχουν χρηματοδοτηθεί με χρέος. Αν έστω και εν μέρει πετύχει, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση και υποδούλωση στην παγκόσμια ιστορία.

Ζούμε τώρα μέσα σε έναν υβριδικό πόλεμο που διεξάγεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με εξαπάτηση, και έτσι έχει σχεδιαστεί για να επιτύχει τους πολεμικούς στόχους με μικρή ενεργειακή εισροή. Πρόκειται για έναν πόλεμο κατάκτησης που δεν στρέφεται εναντίον άλλων εθνικών κρατών, αλλά εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Στον πρόλογο του βιβλίου ο Γουέμπ δίνει μια πλούσια σε υφή, αυτοβιογραφική εικόνα της καταγωγής του ως γκουρού της οικονομίας, προφανώς με εξαιρετική ευφυΐα και, όπως αποδείχθηκε, θάρρος. Οι γνώσεις του στα χρηματοοικονομικά και τα οικονομικά είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εργασίας στον τομέα, αλλά θυμάται τη δολοφονία του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, πριν από την έναρξη της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, όταν ήταν παιδί, και αυτό που αποκαλεί (παρακολουθώντας) την επακόλουθη “βιομηχανική κατάρρευση” των ΗΠΑ στο Κλίβελαντ, όπου ζούσε η οικογένεια, με αποκορύφωμα “την πλήρη καταστροφή όλων όσων γνωρίζαμε” (σ. vii). Προτού μπει στις λεπτομέρειες της ζωής του, ξεκινά τον Πρόλογο με μια έμμεση νύξη για τους λόγους που τον οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου (σ. vi):

Επί του παρόντος, όπως γνωρίζουμε καλά, οι οικογένειες είναι διχασμένες. Οι άνθρωποι βιώνουν ένα είδος απομόνωσης, ίσως όχι σωματικά, αλλά πνευματικά και ψυχικά. Αυτό έχει γίνει πραγματικότητα μέσω της σκοτεινής μαγείας των ψευδών ειδήσεων και των αφηγήσεων. Αυτό και μόνο ήταν ένα μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Οι τακτικοί σκοποί είναι πολλοί: να προκαλέσουν σύγχυση και διχασμό- να προκαλέσουν απομάκρυνση- να αποθαρρύνουν- να ενσταλάξουν φόβους και να εισάγουν ψευδή σημεία εστίασης για αυτούς τους φόβους- να χειραγωγήσουν την ιστορική αφήγηση- να δημιουργήσουν μια ψευδή αίσθηση της παρούσας πραγματικότητας- και τελικά, να κάνουν τους ανθρώπους να συναινέσουν σε αυτό που έχει σχεδιαστεί.

Είναι αδύνατο να υπερτονίσει κανείς τον επείγοντα χαρακτήρα του μηνύματος του Webb – όλοι όσοι διαβάζουν αυτό το άρθρο θα πρέπει να κατεβάσουν το βιβλίο (δωρεάν) στον παραπάνω σύνδεσμο ή τουλάχιστον να δουν το ντοκιμαντέρ που βασίζεται σε αυτό στο CHD.TV, στο Rumble και (δεν ξέρω για πόσο καιρό) στο YouTube. Αποτελεί καταναγκαστική ανάγνωση – ένα είδος μη μυθιστορηματικής, πραγματικής αστυνομικής ιστορίας, όπου εσείς, ο αναγνώστης, είστε ταυτόχρονα το θύμα του εγκλήματος και αυτός που κοιτάζει πάνω από τον ώμο του ντετέκτιβ τα στοιχεία που ξεθάβει.

Και υπάρχουν πειστικά στοιχεία! Στο “δικαστήριο της ανθρώπινης δικαιοσύνης” -το οποίο θα έπρεπε να συσταθεί, αν δεν υπάρχει- τα πρωτογενή έγγραφα που προσκομίζει ο Webb θα ήταν επαρκή για να φυλακιστούν όλοι αυτοί οι ένοχοι, αν όχι να καταδικαστούν σε θανατική ποινή (υπενθυμίζοντας ότι, ετυμολογικά, το “κεφαλή” ή “του κεφαλιού” στα λατινικά, σχετίζεται με το κεφάλι κάποιου, το οποίο συνήθως εμπλεκόταν στον απαγχονισμό και τον αποκεφαλισμό- απηχεί επίσης στο “φοράω σκούφο”). Το ότι ο Webb γνωρίζει πάρα πολύ καλά πώς έχει εκθέσει τον εαυτό του (και την οικογένειά του) με αυτό το βιβλίο – και νωρίτερα, σε ομιλίες όπου μοιράστηκε τα ευρήματά του με ακροατήρια στη Σουηδία και τις ΗΠΑ – είναι σαφές εκεί που γράφει, με φόντο τις δύο περιπτώσεις όπου παρουσίασε τις γνώσεις του, μαζί με στοιχεία (σελ. xxx):

Ένας άνδρας επικοινώνησε μαζί μου και μου ζήτησε να συναντηθούμε στη Στοκχόλμη. Είχε διατελέσει πρόεδρος ενός πολιτικού κόμματος των ΗΠΑ και είχε μακρά καριέρα που σχετιζόταν με το αμυντικό κατεστημένο. Έμεινε σε ένα ξενοδοχείο σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το διαμέρισμά μου. Γευματίσαμε μαζί. Μου πρότεινε μια μπύρα. Μου ζήτησε να εξηγήσω το θέμα για το οποίο είχα μιλήσει στο συνέδριο. Ανέλυσα τα στοιχεία και τις συνέπειες. Το περίεργο είναι ότι στη συνέχεια δεν έκανε καμία ερώτηση σχετικά με το θέμα. Αντιθέτως, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: “Η οικογένειά σας ξέρει ότι το κάνετε αυτό;” Δεν είπε τίποτε άλλο- αυτό ήταν το τέλος της συνάντησης. Πλήρωσα το λογαριασμό και έφυγα. Ίσως ήταν μια “επίσκεψη ευγένειας”. Όλοι πρέπει να πεθάνουμε κάποια στιγμή, και η δολοφονία πρέπει να είναι από τους πιο έντιμους τρόπους για να το κάνουμε. Κάποιος πρέπει να έκανε κάτι σωστό! Έκανε τη διαφορά! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεθάνεις, πραγματικά. Πάντα ήθελα να γίνω σαν τον Τζον Λένον!

Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να ξεγελαστεί από την αβρότητα του Γουέμπ που αποποιείται αυτό που θα μπορούσε όντως να είναι μια ελάχιστα συγκαλυμμένη απειλή θανάτου από τον καλεσμένο του στο δείπνο, αλλά το γεγονός παραμένει ότι όποιος έχει το θάρρος να αντιταχθεί στους ψυχοπαθείς που προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο διατρέχει τεράστιο κίνδυνο, όσο πιο προβεβλημένη γίνεται αυτή η αντίθεση. Αυτό αποδεικνύεται από τον πρόσφατο θάνατο “από αυτοκτονία” (ναι, σωστά!) της Janet Ossebaard, η οποία έκανε τη σειρά “Η πτώση της συμμορίας” και συμμετείχε στην αποκάλυψη ενός δικτύου παιδεραστών. Οι πιθανότητες να αυτοκτόνησε, όπως αναφέρθηκε, είναι πολύ μικρές, θα έλεγα- ήταν προφανώς ένα αγκάθι για τη δολοφονική συμμορία.

Επιστρέφοντας στο βιβλίο του Webb, διηγείται με ενδεικτικό τρόπο πώς, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν έβλεπε παντού όλα τα σημάδια επιδείνωσης της αμερικανικής οικονομίας, ταυτόχρονα υπήρχαν αναμφισβήτητες ενδείξεις ότι η κυβέρνηση Μπους διέδιδε παραπληροφόρηση σχετικά με αυτό, καλύπτοντάς το διαδίδοντας ψευδείς αναφορές για την αμερικανική οικονομική ισχύ.

Στην πραγματικότητα, όμως, συνέβαινε το αντίθετο, σύμπτωμα του οποίου ήταν το ταχύτατο κλείσιμο της αμερικανικής παραγωγικής ικανότητας και η ανάθεσή της στην Κίνα (η οποία ήταν προφανώς μέσα στη συμφωνία). Δεν συνέβαινε τίποτα λιγότερο από την (προγραμματισμένη) απώλεια της αμερικανικής βιομηχανικής βάσης, ενώ, συνοδευτικά, ο Άλαν Γκρίνσπαν επαινούσε το υποτιθέμενο “θαύμα της παραγωγικότητας” που προέκυπτε από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ήταν μια αριστοτεχνική παράσταση εξαπάτησης των Αμερικανών.

Ταυτόχρονα, η εντύπωση της ευημερίας παγιώθηκε ακόμη περισσότερο με την προβολή της ψευδαίσθησης ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος στο δανεισμό χρημάτων- η δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων ήταν δήθεν εγγυημένη. Η επίμονη, οξυδερκής έρευνα του Webb αποκάλυψε τα ίχνη που αποκαλύπτουν τα βήματα που έγιναν πριν από χρόνια για την προετοιμασία της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης που αντιμετωπίζουμε τώρα. Αυτό περιελάμβανε την οικονομική κατάρρευση του 2008, για την οποία γράφει με ειρωνικό τρόπο (σελ. xxviii):

Στον απόηχο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης έγινε τελικά γνωστό ότι δεκάδες τρισεκατομμύρια σε ζημίες σε θέσεις παραγώγων βρίσκονταν στις μεγαλύτερες τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια διασώθηκαν με νεοσύστατο χρήμα. Οι prime brokers θα είχαν αποτύχει, αλλά για να αποφευχθεί αυτό έγιναν τράπεζες και έλαβαν επίσης άμεσες ενέσεις δημιουργημένου χρήματος από τη Fed. Κανείς δεν διώχθηκε ποινικά. Αντιθέτως, οι δράστες ανταμείφθηκαν με τεράστια μπόνους. Ήταν σχεδόν σαν όλα να είχαν πάει σύμφωνα με το σχέδιο.

Αν καταλαβαίνω καλά τον Webb, αυτή είναι η στρατηγική που έχει επαναληφθεί αρκετές φορές, τουλάχιστον από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται (πολύ) πλουσιότεροι και οι φτωχοί (πολύ) φτωχότεροι. Εν συντομία, εστιάζοντας στην “Ταχύτητα του Χρήματος” (Velocity of Money, VOM) – “Ταχύτητα πολλαπλασιασμένη με την προσφορά χρήματος = ΑΕΠ. Χαμηλότερη Ταχύτητα οδηγεί σε χαμηλότερο ΑΕΠ” (σελ. 3) – ο Webb δείχνει ότι, δεδομένης της κυκλικής κατάρρευσης των οικονομιών και των αυτοκρατοριών τον 20ό αιώνα, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, και του αποδεδειγμένου οφέλους, παρ’ όλες αυτές τις κακουχίες, ορισμένων τραπεζικών συμφερόντων όσον αφορά τον έλεγχο (και τη δημιουργία) του χρήματος, καθώς και βασικών θεσμών, οι σύγχρονοι “κληρονόμοι” όλου αυτού του ελέγχου γνώριζαν ότι μια παρόμοια κατάρρευση θα επαναληφθεί. Προετοιμάζονταν γι’ αυτό. Και είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν στον έλεγχο. Εξ ου και η υποτιθέμενη “Μεγάλη Επαναφορά”.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου της φούσκας και της κατάρρευσης των Dot-com, ο Webb μελέτησε τη σχέση μεταξύ των χρηματοπιστωτικών αγορών και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων και συνειδητοποίησε ότι η τελευταία επηρέαζε σκόπιμα την πρώτη, χειραγωγώντας την προσφορά χρήματος – δηλαδή, τυπώνοντας συστηματικά περισσότερο χρήμα από ό,τι, αντίστοιχα, η αύξηση του ΑΕΠ. Εάν η αύξηση της προσφοράς χρήματος είναι μεγαλύτερη από την αύξηση του ΑΕΠ, αναπτύσσεται μια χρηματοπιστωτική φούσκα, αποκομμένη από οποιαδήποτε πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Μέχρι το τέλος του 1999 η προσφορά χρήματος αυξανόταν κατά περισσότερο από 40% του ΑΕΠ ετησίως, σηματοδοτώντας ότι η VOM κατέρρεε.

Σας θυμίζει κάτι αυτό; Από την έναρξη της πανδημίας έχουν τυπωθεί τρισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, επιταχύνοντας τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ της προσφοράς χρήματος και της πραγματικής οικονομικής παραγωγικότητας, και επιταχύνοντας έτσι τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση. Αυτό είναι που θέλει η συμμορία. Άλλωστε, όπως ο Webb σημειώνει λακωνικά (σελ. 4), “οι κρίσεις δεν συμβαίνουν τυχαία- προκαλούνται σκόπιμα και χρησιμοποιούνται για την εδραίωση της εξουσίας και την εφαρμογή μέτρων, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν αργότερα”. Μάλλον αποκαλυπτικά, συνεχίζει (σελ. 5-6):

Το VOM έχει πλέον συρρικνωθεί σε χαμηλότερο επίπεδο από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και των παγκόσμιων πολέμων. Μόλις εξαντληθεί η ικανότητα παραγωγής ανάπτυξης με την εκτύπωση χρήματος, η δημιουργία περισσότερου χρήματος δεν θα βοηθήσει. Είναι σαν να σπρώχνεις σε μια κλωστή. Το φαινόμενο είναι μη αναστρέψιμο. Και έτσι, ίσως η ανακοίνωση της “Μεγάλης Επαναφοράς” να μην υποκινήθηκε από την “Παγκόσμια Θέρμανση” ή από βαθιές ιδέες για μια “Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση”, αλλά μάλλον από τη βέβαιη γνώση της κατάρρευσης αυτού του θεμελιώδους νομισματικού φαινομένου, οι επιπτώσεις του οποίου εκτείνονται πολύ πέρα από τα οικονομικά.

Το πόσο μακριά γίνεται όλο και πιο σαφές καθώς διαβάζει κανείς αυτό το πυκνά τεκμηριωμένο βιβλίο – όχι ένα βιβλίο με πολλές σελίδες, αλλά ένα “μεγάλο” βιβλίο όσον αφορά τη σημασία του θέματός του (και την τεκμηρίωσή του). Δεδομένου του αριθμού των εκθέσεων και άλλων πηγών που παραθέτει ο Webb, είναι αδύνατο να αποδώσουμε εδώ όλες τις λεπτομέρειές τους και τη σημασία τους για το επιχείρημα του Webb, ότι οι λεγόμενες ελίτ έχουν ξοδέψει χρόνια για να προετοιμαστούν για μια κατάρρευση “υπερ-κύκλου” που θα καταστήσει αναγκαία τη μετάβαση σε μια Νέα Παγκόσμια Τάξη, με αυτές να εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχο. Επομένως, μπορώ να ανασύρω μόνο τα σημαντικότερα σημεία του επιχειρήματός του. Το πρώτο αποτυπώνεται εύστοχα εκεί που γράφει (σελ. 7):

Δεν υπάρχουν πλέον ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε τίτλους που κατέχονται σε λογιστική μορφή σε καμία δικαιοδοσία, παγκοσμίως. Στο μεγάλο σχέδιο για τη δήμευση όλων των εξασφαλίσεων, η αποϋλοποίηση των τίτλων ήταν το βασικό πρώτο βήμα. Ο σχεδιασμός και οι προσπάθειες ξεκίνησαν πριν από μισό αιώνα.

Όχι μόνο η CIA ήταν στενά αναμεμειγμένη σε αυτή την “αποϋλοποίηση” – που ουσιαστικά σήμαινε τη μετάβαση από την αρχειοθέτηση των πιστοποιητικών μετοχών σε χαρτί, σε ένα σύστημα βασισμένο σε υπολογιστή – αλλά ο επικεφαλής του έργου της CIA μετακινήθηκε σε ανώτερη θέση στον τραπεζικό τομέα χωρίς καμία τραπεζική εμπειρία. Ο Webb εγείρει το ενδεχόμενο, ερωτηματικά, ότι η επακόλουθη “κρίση γραφειοκρατίας” “κατασκευάστηκε” για να δικαιολογήσει τη διαδικασία αποϋλοποίησης, η οποία άνοιξε το δρόμο για το σημερινό σύστημα ηλεκτρονικής αρχειοθέτησης παγκοσμίως.

Δεν είναι περίεργο που το επίγραμμα αυτού του κεφαλαίου είναι ένα απόσπασμα από τον Σουν Τζου (το οποίο ισχύει εξίσου και για σήμερα): “Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση”. Αυτό καλύπτει επίσης το θέμα του επόμενου κεφαλαίου: “Δικαίωμα ασφάλειας”, για το οποίο ο Webb γράφει (σ. 9): “Η μεγαλύτερη υποδούλωση στην παγκόσμια ιστορία θα έχει καταστεί δυνατή με την εφεύρεση ενός κατασκευάσματος- ενός τεχνάσματος- ενός ψέματος: το “Δικαίωμα Ασφάλειας””.

Και πράγματι, αφού ενημερώνει ότι, από την ίδρυσή τους πριν από 400 και πλέον χρόνια, αυτά τα “εμπορεύσιμα χρηματοπιστωτικά μέσα” αναγνωρίζονταν, βάσει νόμου, ως προσωπική ιδιοκτησία, χτυπά τον αναγνώστη με την είδηση ότι αυτό δεν ισχύει πλέον. Στην πράξη, εξηγεί ο Webb, αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και αν κάποιος, θέλοντας να αποφύγει τις περιπλοκές μιας πιθανής χρεοκοπίας της αντιπροσωπείας αυτοκινήτων μετά την αγορά ενός αυτοκινήτου με δόσεις, το αγόρασε με μετρητά, αυτό δεν θα λειτουργεί πλέον. Τα δικαιώματα ασφαλείας έχουν αλλάξει νομικά, ώστε να επιτρέπουν στους πιστωτές της πτωχευμένης αντιπροσωπείας αυτοκινήτων να κατάσχουν το αυτοκίνητό σας ως περιουσιακό στοιχείο που εξακολουθεί να ανήκει στην αντιπροσωπεία.

Ο Webb συνοψίζει αυτό το νομικό πραξικόπημα ως εξής (σελ. 10): “Ουσιαστικά όλοι οι τίτλοι που “ανήκουν” στο κοινό σε λογαριασμούς θεματοφυλακής, συνταξιοδοτικά προγράμματα και επενδυτικά ταμεία βαρύνονται τώρα ως εγγύηση που στηρίζει το σύμπλεγμα των παραγώγων…”. Η “προστατευόμενη τάξη” έχει νομικά κλέψει όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία από εμάς, ακόμη και πριν συμβεί η αναμενόμενη (και κατασκευασμένη) παγκόσμια χρηματοπιστωτική κατάρρευση (αν συμβεί). Επιπλέον, μέσω πρόσθετης νομοθεσίας, αυτό έχει “εναρμονιστεί” για να διασφαλιστεί ότι οι “εξασφαλισμένοι πιστωτές” θα είναι εγγυημένοι ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία θα προστατεύονται μέσω της “διασυνοριακής κινητικότητας του νομικού ελέγχου των εν λόγω εξασφαλίσεων” (σελ. 16). Επιπλέον, θεσπίστηκαν εγκαίρως διατάξεις “ασφαλούς λιμένα” για την προστασία της άρχουσας τάξης (σ. 32):

Το 2005, λιγότερο από δύο χρόνια πριν από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τροποποιήθηκαν σημαντικά οι διατάξεις “ασφαλούς λιμένα” στον πτωχευτικό κώδικα των ΗΠΑ. Το “ασφαλές λιμάνι” ακούγεται καλό πράγμα, αλλά και πάλι, επρόκειτο για το να καταστεί απολύτως βέβαιο ότι οι εξασφαλισμένοι πιστωτές μπορούν να πάρουν τα περιουσιακά στοιχεία των πελατών και ότι αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στη συνέχεια. Επρόκειτο για “ασφαλές λιμάνι” για τους εξασφαλισμένους πιστωτές έναντι απαιτήσεων των πελατών για τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία.

Το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο. Αποδεικνύεται ότι, εάν κάτι που ονομάζεται Κεντρικά Συμβαλλόμενα Μέρη Εκκαθάρισης – επιφορτισμένο με την παροχή “εκκαθάρισης και διακανονισμού για συναλλαγές” σε μια ποικιλία χρηματοπιστωτικών συναλλαγών – δεν είναι επαρκώς κεφαλαιοποιημένο για να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, και μια τέτοια χρεοκοπία συμβεί, “είναι οι εξασφαλισμένοι πιστωτές που θα πάρουν τα περιουσιακά στοιχεία των δικαιούχων. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο οδηγείται η κατάσταση. Είναι σχεδιασμένο να συμβεί ξαφνικά και σε τεράστια κλίμακα”. Ο Webb συνεχίζει να διαψεύδει τους αναγνώστες από την πεποίθηση ότι η λεγόμενη “τραπεζική αργία” τερμάτισε τη Μεγάλη Ύφεση (Κεφάλαιο VIII), και από το να πιστέψουν την υπόσχεση του Ben Bernanke, το 2002, ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ “δεν θα το ξανακάνει” (δηλαδή θα κάνει τα λάθη της σχετικά με το τι οδήγησε στη Μεγάλη Ύφεση). Αντιθέτως, προειδοποιεί (σελ. 46):

Είναι η Fed όντως “πολύ λυπημένη”; Μπορεί κανείς να πιστέψει την υπόσχεση ότι “δεν θα το ξανακάνουμε”; Έχουν μελετήσει λεπτομερώς τα διδάγματα του παρελθόντος- ωστόσο, ο σκοπός τους ήταν να προετοιμάσουν μια νέα και βελτιωμένη παγκόσμια εκδοχή για το θεαματικό τέλος αυτού του υπερ-κύκλου επέκτασης του χρέους. Αυτό είναι το θέμα του παρόντος βιβλίου.

Η επεξεργασία του Webb για τον Μεγάλο Αποπληθωρισμό (Κεφάλαιο IX) είναι μια σωτήρια υπενθύμιση ότι κάτι τέτοιο έχει ξανασυμβεί, στη δεκαετία του 1930, αν και όχι στην κλίμακα που σχεδιάζεται αυτή τη φορά. Στο Συμπέρασμα (σελ. 64) οδηγεί την άποψή του στο τέλος, φέρνοντας τους αναγνώστες αντιμέτωπους με την ωμή πραγματικότητα του τι συμβαίνει- έχω όρεξη να παραθέσω ολόκληρο αυτό το ισχυρό κεφάλαιο, αλλά προφανώς αυτό είναι περιττό, διότι το βιβλίο μπορεί (και πρέπει) να το κατεβάσετε δωρεάν μέσω του συνδέσμου που παρέχεται κοντά στην αρχή αυτού του άρθρου – παρακαλούμε διαβάστε το- είναι επιτακτική ανάγκη να διαβάσετε όλες τις λεπτομέρειες που δεν μπορούν να παρασχεθούν εδώ. Ακολουθεί ένα μικρό μέρος των παραπομπών από αυτό:

Ως ανθρώπινο ον, δεν θα έπρεπε αυτό να σας ανησυχεί; Ποιο μέρος της οργανωμένης σφαγής τεράστιου αριθμού αθώων ανθρώπων μπορείτε να βρείτε αποδεκτό; Πιστεύετε ότι είστε κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστός, ότι σας προστάτευαν ή ότι θα σας προστατεύσουν τώρα;

Υπάρχουν άφθονες αποδείξεις για το μεγάλο κακό που δρα στον κόσμο, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου και στην παρούσα εποχή μας. Θέλετε πραγματικά να αγνοείτε την ύπαρξη και τη λειτουργία του; (p.64.)

Το να μη γνωρίζετε είναι κακό. Το να μην θέλετε να ξέρετε είναι χειρότερο.

Η εσκεμμένη άγνοια της ύπαρξης και της λειτουργίας του κακού είναι μια πολυτέλεια που ούτε οι πλούσιοι δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά.

Βρισκόμαστε στη μέγγενη του μεγαλύτερου κακού που αντιμετώπισε ποτέ η ανθρωπότητα (ή αρνήθηκε να αναγνωρίσει, ανάλογα με την περίπτωση). Ο υβριδικός πόλεμος είναι απεριόριστος. Δεν έχει όρια. Είναι παγκόσμιος και βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σας. Είναι ατελείωτος. (p. 65.)

Έχουμε γίνει μάρτυρες σχεδίων και πραγματικών προσπαθειών για την άσκηση φυσικού ελέγχου στο σώμα κάθε ανθρώπου, σε παγκόσμιο επίπεδο, και αυτό συνεχίζεται… Γιατί συμβαίνει αυτό;

Θα κάνω έναν εντυπωσιακό ισχυρισμό. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή αυξάνεται η δύναμη του ελέγχου. Είναι επειδή αυτή η εξουσία καταρρέει πράγματι. Το “σύστημα ελέγχου” έχει αρχίσει να καταρρέει.

Η εξουσία τους έχει βασιστεί στην εξαπάτηση. Οι δύο μεγάλες εξουσίες της εξαπάτησής τους, το χρήμα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπήρξαν εξαιρετικά ενεργειακά αποδοτικά μέσα ελέγχου. Αλλά αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται τώρα σε ανεξέλεγκτη κατάρρευση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν προχωρήσει επειγόντως στην καθιέρωση μέτρων φυσικού ελέγχου. Ωστόσο, ο φυσικός έλεγχος είναι δύσκολος, επικίνδυνος και ενεργοβόρος. Και έτσι, τα ρισκάρουν όλα. Διακινδυνεύουν να γίνουν αντιληπτοί. Αυτό δεν είναι σημάδι απελπισίας; (σελ. 67-68.)

Ποτέ άλλοτε ένα σύστημα δεν ωφέλησε τόσο λίγους με μεγάλο κόστος για τόσους πολλούς. Δεν είναι αυτό εγγενώς ασταθές και μη βιώσιμο; Ο φυσικός έλεγχος, σε αντίθεση με την κυριαρχία μέσω εξαπάτησης, απαιτεί τεράστια ενέργεια. Μπορεί αυτό να διατηρηθεί ενώ καταστρέφονται όλες οι οικονομίες και κακοποιούνται όλοι οι άνθρωποι, σε παγκόσμιο επίπεδο; Δεν ξέρουν πώς να “ξαναχτίσουν καλύτερα”. Κοιτάξτε το αποτύπωμά τους σε όλο τον κόσμο – η καταστροφή, η οικονομική καταστροφή. (p. 68.)

Επιτρέψτε μου να κλείσω με τα λόγια του ίδιου του John F:

Τα προβλήματά μας είναι ανθρωπογενή,

Επομένως, μπορούν να λυθούν από τον άνθρωπο. (p. 70.)

Με τη σειρά μου, θα κλείσω με την τελευταία παράγραφο του προλόγου του Webb- ας το λάβουμε υπόψη μας, ας διαδώσουμε τον σύνδεσμο του βιβλίου του σε μεγάλο βαθμό και, για να παραθέσω τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου της Naomi Wolf, ας “αντιμετωπίσουμε το θηρίο” με γενναιότητα και αποφασιστικότητα:

Ελπίζω ότι κάνοντας αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση σαφή, και μάλιστα αυτή τη στιγμή που οι εξελίξεις γίνονται όλο και πιο εμφανείς, η ευαισθητοποίηση θα μπορούσε να εξαπλωθεί και να αποτραπούν τα χειρότερα. Ίσως αυτή η Μεγάλη Λήψη να μην επιτραπεί να συμβεί, αν ο καθένας μας κρατήσει ψηλά το κεφάλι του -ακόμα και οι τραπεζίτες επενδύσεων- και πει δυναμικά: δεν θα το επιτρέψουμε αυτό. Είναι ένα κατασκεύασμα. Δεν είναι πραγματικό.

Αμήν.

Σχετικά με Κατοχικά Νέα

"Το katohika.gr δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το katohika.gr , ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς χώρους." Η συντακτική ομάδα των κατοχικών νέων φέρνει όλη την εναλλακτική είδηση προς ξεσκαρτάρισμα απο τους ερευνητές αναγνώστες της! Ειτε ειναι Ψεμα ειτε ειναι αληθεια !Έχουμε συγκεκριμένη θέση απέναντι στην υπεροντοτητα πληροφορίας και γνωρίζουμε ότι μόνο με την διαδικασία της μη δογματικής αλήθειας μπορείς να ακολουθήσεις τα χνάρια της πραγματικής αλήθειας! Εδώ λοιπόν θα βρειτε ότι θέλει το πεδίο να μας κάνει να ασχοληθούμε ...αλλά θα βρείτε και πολλούς πλέον που κατανόησαν και την πληροφορία του πεδιου την κάνουν κομματάκια! Είμαστε ομάδα έρευνας και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε μαζί μας καμία ταμπέλα που θα μας απομακρύνει από το φως της αλήθειας ! Το Κατοχικά Νέα λοιπόν δεν είναι μια ειδησεογραφική σελίδα αλλά μια σελίδα έρευνας και κριτικής όλων των στοιχείων της καθημερινότητας ! Το Κατοχικά Νέα είναι ο χώρος όπου οι ελεύθεροι ερευνητές χρησιμοποιούν τον τοίχο αναδημοσιεύσεως σαν αποθήκη στοιχείων σε πολύ μεγαλύτερη έρευνα από ότι το φανερό έτσι ώστε μόνοι τους να καταλήξουν στο τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και τι κρυβεται πισω απο καθε πληροφορια που αλλοι δεν μπορουν να δουν! Χωρίς να αναγκαστούν να δεχθούν δογματικές και μασημενες αλήθειες από κανέναν άλλο πάρα μόνο από την προσωπική τους κρίση! Δείτε όλα τα άρθρα του/της Κατοχικά Νέα →