Φαρισαϊσμός, μια από τις πιο δυσθεράπευτες αρρώστιες

Εκείνον, που δεν έχει επίγνωση ότι είναι αμαρτωλός, ο Ιησούς τον απορρίπτει: «Ούκ ήλθον –λέγει- καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν»

Τι ευτυχία λοιπόν να έχης επίγνωση, ότι είσαι αμαρτωλός! Όποιος την έχει αυτήν την επίγνωση, έχει τον δρόμο προς τον Χριστό ανοιχτό.

Τι ευτυχία λοιπόν να ρίχνη κανείς μια ματιά στην καρδιά του!

Όποιος αρχίσει να ρίχνη ένα βλέμμα στην καρδιά του, ξεχνάει ότι στη γη –εκτός από τον εαυτό του- υπάρχουν και άλλοι αμαρτωλοί. Και όταν καμμιά φορά ρίξη μια ματιά σε άλλους, του φαίνονται άμεμπτοι, υπέροχοι, αληθινοί άγγελοι. Και όσο πιο πολύ κυττάζει τον εαυτό του, βλέπει τις κηλίδες της ψυχής του, τόσο πιο πολύ το καταλαβαίνει, ότι για την σωτηρία του ένα και μοναδικό είναι το μέσο: το έλεος του Θεού.

Το καταλαβαίνει. Είναι ένας δούλος του Θεού. Δούλος αχρείος. Όχι μόνο γιατί καταπατεί τις εντολές του Θεού, αλλά και γιατί δεν είναι άξιος να τις τηρήση. Γιατί και όταν πάη να τις τηρήση, πιο πολύ τις διαστρέφει και τις παραποιεί, παρά τις εκπληρώνει. Και όσο λοιπόν πιο πολύ καταλαβαίνει, πως έχει ο ίδιος ανάγκη από το έλεος του Θεού, τόσο πιο πολύ αισθάνεται και αυτός έλεος για τον πλησίον του, τόσο πιο πολύ έλεος έχει και ο ίδιος στην ψυχή του. «Εί εγνώκειτε, τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν, ουκ αν κατεδικάσατε τους αναιτίους. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαούς, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 12,7).

6. Ο εύσπλαχνος Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, όταν μετανοούσαν, δεν αποστρεφόταν κανένα. Ούτε τους τελώνες. Ούτε τις πόρνες. Πολύ περισσότερο δεν καταφρονούσε τους φαρισαίους. Ήλθε να θεραπεύση τον άνθρωπο. Από όλες τις αρρώστιες. Και συνεπώς, και από τον φαρισαϊσμό*. Που είναι μια από τις αρρώστιες. Και μάλιστα μια από τις πιο δυσθεράπευτες αρρώστιες. Αφού, όποιος την έχει, καμαρώνει και κορδώνεται, πώς έχει την πιο υπέροχη υγεία! Και γι’ αυτό περιφρονεί και τους ιατρούς και τα φάρμακα. Θέλει μάλιστα να γιατρέψει ο ίδιος τις αρρώστιες των άλλων! Μα για να βγάλη από το μάτι (που είναι τόσο μαλακό και τόσο εύθραυστο) το «κάρφος» (=το αόρατο με γυμνό μάτι σαριδάκι), το «χτυπάει» με μια βαρειά δοκό (=με ένα βαρύ καδρόνι)!

* Ο μακαριστός επίσκοπος Ιγνάτιος μας λέγει εδώ, ότι ο φαρισαϊσμός δεν είναι απλώς ένας τρόπος συμπεριφοράς, αλλά μια αρρώστια· και μάλιστα όχι μια απλή αρρώστια, αλλά μια πνευματικής μορφής αρρώστια, που έχει με τις άλλες πνευματικές νόσους την σχέση που έχουν για τον άνθρωπο οι καθαρά σωματικές – βιολογικές ασθένειες με τα λεγόμενα «ψυχικά» νοσήματα. Μας λέγει με άλλα λόγια, ότι ο φαρισαϊσμός είναι μια πνευματική ψυχοπάθεια: η ψυχοπάθεια της πνευματικής ζωής. Είναι μια τρέλα. Μια ψυχική ανισορροπία. Αξίζει να επισημανθή, ότι όπως η ψυχοπάθεια έχει άπειρο πλήθος εκδηλώσεων και συμπτωμάτων έτσι και ο φαρισαϊσμός. Μα δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε, ότι κάτω από όλες τις μορφές του φαρισαϊσμού, κρύβεται ένας νοσηρός εγωϊσμός. Ο Λέων Τολστόη είχε παρατηρήσει, ότι η παραφροσύνη είναι μια εγωιστική εμμονή σε ένα λογισμό, τον οποίον ο παράφρων δεν θέτει ποτέ υπό έλεγχο και συζήτηση. Έτσι ο Λέων Τολστόη κατέληξε στο συμπέρασμα: η παραφροσύνη σε τελική ανάλυση είναι εγωϊσμός.

(“Ο Φαρισαίος” – επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, σελ. 15-17)

Πηγή sostis.gr