Κορυφαία στιγμή της ελληνικής πολιτικής

Άδωνις Γεωργιάδης, Οκτώβριος 2023: “Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος”.

Νεκρικοί Διάλογοι Λουκιανού, κοντά 2.000 χρόνια πριν. Η στιχομυθία μεταξύ Χάρωνος και Μενίππου: “Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος”.

Όταν η ρεάλ-πολιτίκ προσφεύγει σε Νεκρικούς Διαλόγους που συνελήφθησαν δυο χιλιετίες πριν, δεν χρειάζεται καμιά άλλη απόδειξη ότι τα θεμελιώδη -αλλά και τα μικρά- ανθρώπινα πράγματα δεν αλλάζουν στο διάβα του χρόνου. Ό,τι Κάτω και Πάνω. Κι έρχεται η στιγμή που ο Μένιππος μπαίνει ως “ακροτελεύτια διάταξη” στο παγκόσμιο βιβλίο της επιστήμης των δημοσιονομικών. Έτσι είναι, όταν έρχεσαι τετ-α-τετ με τον Χάρωνα και δεν έχεις ούτε καν τον οβολό σου. Νά ‘ναι καλά ο Λουκιανός που έβαλε ως ελεύθερο τον Μένιππο στην Ιστορία. Νά ‘ναι καλά κι ο Μένιππος που στάθηκε ως τέτοιος.

Ζούμε στιγμές αποκάλυψης· ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτείας των ζωντανών, οι δικαστές, αξιώνουν να πάρουν από τον άρχοντα του κράτους όχι μόνο τον οβολό που κρατάει για το “τελευταίο του ταξίδι” αλλά και τα σάβανά του. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο άρχων, ο νυν άρχων, κάνει βουτιά όχι μόνο στο βάθος της Ιστορίας αλλά και στην Αχερουσία λίμνη για να πάρει λόγια, να εκφράσει την οργή του. Προφανώς τίποτα από τον πάνω κόσμο δεν είναι ικανό να κάνει τη Δικαιοσύνη τα μάτια της να ρίξει στην αλήθεια του ταμείου, γιαυτό πρέπει ν’ ακούσει· αλλά ν’ ακούσει λόγο απόκοσμο που η ίδια κρατάει έξω απ’ τη δικονομία. Όμως, ξεχνά πως η δημοσιονομία ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, και ενίοτε συμπληρώνεται και με “διατάξεις” από τη Γραμματεία του Κάτω Κόσμου.

Ζούμε κορυφαίες στιγμές της ελληνικής πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Άδωνι, γνώστης της (αρχαίας) ελληνικής Γραμματείας. Είναι παγκόσμιος νόμος ο νόμος του “Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος” και είναι πάνω από τις δικαστικές αποφάσεις, λέει ο Άδωνις. Επικαλούμενος, ωστόσο, ως καθολικό-παγκόσμιο νόμο τον λόγο του Μενίππου προς τον Χάρωνα, ενώ αναφέρεται στα κοσμικά πράγματα, εμμέσως πλην σαφώς ο Άδωνις ομολογεί πως δεν διακρίνει πλέον τούτο τον Πάνω Κόσμο από τον Κάτω Κόσμο. Όταν εμπνέεσαι, πολιτικός άρχων ων, από τον Κόσμο των Νεκρών, μπορεί και να σημαίνει ότι οι ζωντανοί δεν έχουν τίποτα πια να σου δώσουν. Σημαίνει, ίσως, ότι πεθάνανε οι ζωντανοί και δεν το ξέρουν, ότι είναι αταξίδευτοι και αδιάβαστοι σε αναμονή. Όταν πας στο επέκεινα για να μιλήσεις για το εδώ και τυγχάνει να είσαι πολιτικός ανήρ που κρατάς το ταμείο της πόλεως, τότε πράττεις αδιαμφισβήτητα στο όνομα της πόλεως.

Αν ήταν άλλος, θά’ λεγε καμιά κοινοτοπία από τον μοντέρνο βίο, του τύπου “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”. Δες για παράδειγμα τι είπε λίγες μέρες πριν ο μη καλλιεργημένος σε ελληνικό βάθος Κυριάκος· “θα ξύσω”, είπε, “τον πάτο του βαρελιού”, εννοώντας ότι από τα ξέσματα θα επιχειρήσει να βρει δυο δεκάρες για να καλύψει τις προεκλογικές του υποσχέσεις προς τους αδύναμους ψηφοφόρους.

Άδωνι, εκεί που νομίζαμε ότι έριξες μαύρη πέτρα στην ελληνική παιδεία σου, έκανες κίνηση ρουά ματ. Κι απ’ τον τρόπο που μίλησες έδειξες ότι το απόλαυσες, ότι σού’ χε λείψει η “ζωντάνια” του απαρασάλευτου ξεχασμένου κόσμου, του Κάτω Κόσμου.

Δεκαπέντε απολαυστικά λεπτά· Άδωνις-Κέρβερος, κρατώντας τα κλειδιά του συνταξιοδοτικού ταμείου της (νεκροζώντανης) χώρας, σε κορυφαία στιγμή της ελληνικής πολιτικής: