Ἡ ἀγάπη τὸν Θεοῦ εἶναι ἀστείρευτη,φέρνει ἀσυνήθιστη ἀλλοίωση

Ἡ ἀγάπη τὸν Θεοῦ εἶναι ἀστείρευτη.

Ἡ ἀγάπη πού προέρχεται ἀπὸ τὰ πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου μοιάζει μὲ τὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ, πού συντηρεῖται μὲ τὸ λάδι ἤ ἀκόμη, μοιάζει μὲ τὸ χείμαρρο, πού τρέχει μόνο ὅταν βρέχει καὶ γίνεται ξερὸς ὅταν σταματήσει ἡ βροχή.

Ὅμως ἡ ἀγάπη πού προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι σὰν τὴν πηγὴ πού ἀναβλύζει καὶ ποτὲ δὲν σταματάει ἡ ροή της καὶ τὸ νερό της δὲν σώνεται, γιατί ὁ Θεὸς μόνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φέρνει ἀσυνήθιστη ἀλλοίωση.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τῆς θερμή. Καὶ ὅταν πέσει σὲ κάποιον μὲ ὑπερβολή, κάνει ἐκείνη τὴν ψυχὴ ἐκστατική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ καρδιὰ ἐκείνου πού τὴν αἰσθάνθηκε δὲν μπορεῖ νὰ τὴ δεχθεῖ μέσα του καὶ νὰ τὴν ἀντέξει ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὴν ποιότητα τῆς ἀγάπης πού τὸν ἐπισκίασε, φαίνεται ἀπάνω του μία ἀσυνήθιστη ἀλλοίωση. Καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ αἰσθητὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς ἀλλοίωσης:

Τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου γίνεται κόκκινο σὰν τὴ φωτιὰ καὶ χαρούμενο καὶ τὸ σῶμα του θερμαίνεται.

Φεύγει ἀπ’ αὐτὸν ὁ φόβος καὶ ἡ συστολὴ («αἰδὼς») καὶ γίνεται ἐκστατικός. Καὶ ἡ δύναμη πού συμμαζεύει τὸ νοῦ χάνεται καὶ ἔρχεται, σὲ κατάσταση ἐξω-λογικὴ («ἔκφρων»).

Τὸ φοβερὸ θάνατο τὸν περνάει γιὰ χαρὰ καὶ ποτὲ ὁ νοῦς του δὲν σταματάει νὰ βλέπει καὶ νὰ στοχάζεται τὰ οὐράνια. Καὶ χωρὶς νὰ βρίσκεται σωματικὰ στοὺς οὐρανούς, μιλάει σὰν νὰ εἶναι παρὼν ἐκεῖ, χωρὶς βέβαια νὰ τὸν βλέπει κανένας.

Χάνει τὴ φυσικὴ γνώση καὶ τὴ φυσικὴ δράση καὶ χάνει τὴν αἴσθηση τῆς κίνησής του μέσα στὸν αἰσθητὸ χῶρο. Γιατί καὶ ὅταν κάνει κάτι, δὲν τὸ αἰσθάνεται καθόλου, ἀφοῦ ὁ νοῦς του εἶναι μετέωρος στὴ θεωρία τῶν οὐρανίων. Καὶ ἡ διάνοιά του φαίνεται νὰ συνομιλεῖ μὲ κάποιον ἄλλον.

Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ μέθη μεθύσανε οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Μάρτυρες. Καὶ οἱ μὲν Ἀπόστολοι γυρίσανε ὅλο τὸν κόσμο μέσα σὲ κόπο καὶ μόχθο καὶ ὀνειδισμοὺς ἐνῶ οἱ Μάρτυρες μὲ κομματιασμένα τὰ μέλη τους ἔχυσαν τὰ αἵματά τους σὰν τὸ τρεχούμενο νερὸ καί, ἐνῶ ὑπέφεραν φοβερὰ βασανιστήρια, δὲν δείλιασαν, παρὰ τὰ ὑπέμειναν μὲ γενναιότητα καὶ ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἦταν σοφοί, τοὺς πέρασαν γιὰ ἄμυαλους. Ἄλλοι πάλι περιπλανήθηκαν σὲ ἔρημους τόπους καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὶς σπηλιὲς καὶ στὶς τρῦπες τῆς γῆς. Αὐτὰ πού ἔκαμναν ἦταν γιὰ τὸν κόσμο ἀταξίες, ἐνῶ γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν εὔτακτα. Αὐτὴ τὴν ἀνοησία τους μακάρι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς καὶ ἐμεῖς νὰ τὴ φτάσουμε!

Aγιος Ισαάκ ο Σύρος