Ὅποιος ἀγαπᾷ τὸν κόσμο δὲν ἀγαπᾷ τὸν Θεό

Πάντοτε νὰ θυμᾶσαι μὲ ἀγάπη τὸν Θεό σου καὶ τὴν ἀγάπη Του γιά μᾶς. Ὅλα ὅσα βλέπεις στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ, στὸν τόπο τῆς κατοικίας σου, σὲ ξυπνοῦν, γιὰ νὰ θυμᾶσαι τὸν Κύριό σου καὶ τὴν ἀγάπη Του, ποὺ μέσα της κλείνει καὶ ἐμᾶς.

Κάθε πλάσμα τοῦ Θεοῦ φανερώνει τὴν ἀγάπη Του σ’ ἐμᾶς. Βλέποντας, λοιπόν, καὶ ἀπολαμβάνοντας τὰ δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:

«Αὐτὸ εἶναι ἔργο τῶν χεριῶν τοῦ Θεοῦ μου καὶ ἔχει δημιουργηθεῖ γιὰ χάρη μου. Αὐτὰ τὰ φωτεινὰ οὐράνια σώματα, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι καὶ τὰ ἄλλα ἀστέρια, εἶναι δημιουργήματα τοῦ Κυρίου μου, γιὰ νὰ φωτίζουν ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ ἐμένα. Αὐτὴ ἡ γῆ ποὺ πάνω της ζῶ καὶ ποὺ δίνει τοὺς καρπούς της σ’ ἐμένα καὶ στὰ ζῶα μου, αὐτή, μαζὶ μὲ ὅ,τι ἔχει, εἶναι δημιούργημα τοῦ Κυρίου μου. Αὐτὸ τὸ νεράκι ποὺ ξεδιψᾷ ἐμένα καὶ τὰ ζῶα μου, εἶναι ἀγαθὸ τοῦ Κυρίου μου. Αὐτὰ τὰ ζῶα ποὺ μοῦ δουλεύουν, εἶναι δημιουργήματα τοῦ Κυρίου μου, καὶ Ἐκεῖνος τὰ ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία μου. Αὐτὸ τὸ σπίτι, ὅπου κατοικῶ, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ Ἐκεῖνος μου τὸ ἔδωσε γιὰ τὴν ἀνάπαυσή μου. Αὐτὴ ἡ τροφὴ ποὺ τρώω, εἶναι ἀγαθὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ Ἐκεῖνος μου τὴ δίνει γιὰ τὴν ἐνίσχυση καὶ τὴν παρηγόρηση τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ σώματός μου. Αὐτὸ τὸ ροῦχο ποὺ φοράω, μοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Κύριος καὶ Θεός μου γιὰ νὰ καλύψω τὸ γυμνό μου σῶμα».

Φανερὸ δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι καὶ ἡ χαρὰ τῆς καρδιᾶς μας. Γιατί εἶναι φυσικὸ νὰ αἰσθανόμαστε χαρὰ γιὰ ὅ,τι ἀγαπᾶμε. Ἔτσι καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό, χωρὶς τὴ χαρὰ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ. Ὅσες φορὲς ὁ ἄνθρωπος νιώθει στὴν καρδιά του τὴ γλυκύτητα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, τόσες φορὲς καὶ πλημμυρίζει ἀπὸ χαρά. Ὅπως τὸ μέλι εὐφραίνει τὴ γεύση μας, ἔτσι καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χαροποιεῖ τὴν καρδιά μας, γιατί «δοκιμάζουμε καὶ βεβαιωνόμαστε πόσο καλὸς εἶναι ὁ Κύριος» (Ψαλ. 33, 9).

Ὅποιος ἀγαπᾷ τὸν κόσμο δὲν ἀγαπᾷ τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τοῦ ἀποστόλου: «Ἄν κάποιος ἀγαπᾷ τὸν κόσμο, δὲν ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Πατέρα» (Α΄ Ιω. 2, 15). Τέτοιοι εἶναι ὅσοι θέλουν νὰ ζοῦν στὴ ζωὴ αὐτὴ μὲ πολυτέλεια, νὰ κατοικοῦν σὲ βίλες, νὰ κυκλοφοροῦν μὲ πλούσιες ἅμαξες, νὰ ντύνονται μὲ βαρύτιμα ροῦχα, νὰ δοξάζονται καὶ νὰ τιμῶνται ἀπὸ ὅλους. Αὐτοὶ ἔχουν σαρκικὸ φρόνημα, φιλοδοξία καὶ ἐγωισμό, δηλαδὴ ὅ,τι ἐχθρεύεται ὁ Θεός.

Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγαπᾶμε, τὸν σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό. Ὅποιος Τὸν ἀγαπᾷ, Τὸν σκέφτεται συχνά, ἀναπαύεται κοντά Του καὶ στρέφεται σ’ Αὐτὸν μὲ θαυμασμό.

Χωρὶς τὸν Θεὸ ἡ εὐτυχία εἶναι καταραμένη καὶ φτωχή, ἡ ζωὴ εἶναι θάνατος, ἡ χαρὰ εἶναι λύπη, ἡ γλυκύτητα εἶναι πίκρα. Μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἡ δυστυχία εἶναι εὐτυχία, καὶ ἡ φτώχεια εἶναι πλοῦτος, καὶ ἡ ἀφάνεια εἶναι δόξα, καὶ ἡ ἀτίμωση εἶναι τιμή, καὶ οἱ δοκιμασίες εἶναι γεμᾶτες παρηγοριά. Χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει ἀληθινὴ ἀνάπαυση, εἰρήνη καὶ παρηγοριά.

Ἅγιος Τύχων