Ένας

Ένας

Ένας βαρυφόρτωνε τον γαείδαρο του ώσπου ψόφισε, η λύση ήταν να γίνει ο ίδιος γαείδαρος του εαυτού του.

Ένας σκότωσε τον μάγειρα του και έγινε ο ίδιος μάγειρας εξ’ ανάγκης.

Ένας σκότωσε την γυναίκα του αλλά δεν κατάφερε να γίνει γυναίκα ό,τι και εάν προσπάθησε.

Μία φορά και έναν καιρόν, το έναν τρίτον ενός χωριού έγιναν ανθρωποφάγοι, έφαγαν τους συγχωριανούς τους και αναγκάστηκαν να γίνουν χορτοφάγοι…., καλοί και αλληλοσεβούμενοι.

Ένας δεν φύλαξε τροφή και έτρωγε από πάνω του.

Τους έλεγαν Αθάνατους αλλά είχαν το όνομα χωρίς την χάριν. Αθάνατοι ήσαν οι Σπαρτιάτες που τους πολέμησαν, διότι όταν εγνοιάζεσαι ο θάνατος δεν σε νικά, εξού και απάντησαν: καλύτερα θα πολεμάμε υπό σκιά… Υπό άλλη πνευματική οπτική και προοπτική αθάνατος είναι αυτός που δεν ξεπέρασε τον θάνατο, που τον φοβάται και δεν είναι αθάνατος αλλά ψευδαθάνατος….

Υπάρχουν λέξεις που λικνίζονται και λέξεις που είναι σταθερές. Οι πούστηδες της πολιτικής ελίσσονται με τις πρώτες, οι αρχαίοι και Πατριώτες ακόμη και τώρα μιλούν με σταθερές λέξεις και όταν χρησιμοποιήσουν τις λικνιζόμενες λέξεις τις πειθαρχούν με τρόπον τινά ώστε να είναι το ηθικό τους και η συμπεριφορά τους σταθερότατη επάνω στους ώμους της Ηθικής.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι ο καταπιεσμένος που συναινεί. Όταν σε καταπιέζουν και συναινείς η ποινή και αυτοποινή σου είναι η ήττα και η εξαφάνιση, ποία άλλη προοπτική;

Ένα αρνί γεννήθηκε και μεγάλωσε με σώμα λέοντα, πήγε στον καφενέ των λεόντων και σε πέντε λεπτά το έφαγαν. Όταν ερωτήθηκαν από τους λέοντες που έλειπαν γιατί φάγατε τον συμπατριώτη μας; Αυτά απάντησαν λακωνικά: ήταν αρνί. Μα πώς ήταν αρνί αφού βλέπουμε τα υπολείμματα του που είναι λέοντα. Ήταν σε όλα λέοντας εκτός σε αυτό που έπρεπε να είναι οπωσδήποτε λέοντας την ψυχή. Ένας λέοντας γεννήθηκε και μεγάλωσε με σώμα και οδόντες αρνιού, παρόλα ταύτα αντιλαμβάνετε γιατί είναι το αγαπημένο λιοντάρι των λεόντων.

Κάποιος μελέτησε το τέρας που ονομάζεται Σύμπαν και το κατάλαβε. Όταν το κατάλαβε διερωτήθηκε γιατί προσπάθησε να το καταλάβει και τι κέρδισε; Δεν ανακάλυψε απάντηση, καθότι μπορούσε να επωφεληθεί γνωρίζοντας το καθόλου ή και σε οποιονδήποτε μικρότερο βαθμόν. Μετά έψαξε εάν είναι θεός και αντιλήφθηκε ότι δεν διαφέρει από τον ίδιο παρά μόνον στο τεράστιον μέγεθος και ότι το Σύμπαν είναι αμέτρητα μικρά σύμπαντα κάθε μεγέθους που εμπεριέχει και εντάσσονται σε αυτόν.

Πήγε στον καφενέ και είδε ένα μικρό τέρας, τον πολιτικό και ένα άλλο το πλάνο και έναν άλλο τον γόη και είπε: να τρία τέρατα μεγαλύτερα από το Σύμπαν. Αντιλήφθηκε ότι Ο Θεός είναι Άμετρος διότι ό,τι έχει μέτρα είναι όπως και ο ίδιος. Συνειδητοποίησε ότι για να μην το φάγει και ανακυκλώσει το Σύμπαν πρέπει να έχει κάτι που κατάγεται από Τον Άμετρον και ότι πρέπει να συμμερίζεται την συμπεριφορά Του Άμετρου για να γίνει έναν μικρό σύμπαν αμετρήτητος. Για κάποιον λόγο αυτό το προσωπικό άμετρον το ονόμασε ψυχή και αυτήν την προοπτική την ονόμασε πνευματικότητα. Έφυγε τότε από το Σύμπαν και διείσδυσε με την ψυχή μέσα στο πνεύμα και με το πνεύμα μέσα εις Το Άμετρον και Τον Άμετρον. Κάθε μέτρον περιορισμένον κάθε άμετρον απεριόριστον, κάθε περιορισμένον έχει μέγεθος, κάθε απεριόριστον έχει αμέγεθος. Δεν μπορεί το μέγεθος να πάρει σχήμα και μορφή αμέγεθου αλλά μπορεί το αμέγεθον να πάρει σχήμα και μορφή μεγέθους.

Η γεωμετρία με κάθε γνωστή και μυστική της έννοια έχει μεγέθη, η αγεωμετρία δεν έχει μεγέθη αλλά έχει κάτι καλύτερον και ισχυρότερον, τα αμεγέθη…. Το μέγεθος ορίζεται με αριθμούς το αμέγεθος ορίζεται με άπειρα και άλειπτα. Οι αριθμοί είναι δύο ειδών, των μεγεθών και των αμεγεθών, δεν είναι διαφορετικοί αλλά κατά το μέτρον που τους μετράς μετρούνται και κατά το άμετρον που τους μετράς ή αμετράς αμετρούνται…. Το μέγεθος είναι έλλειψη, το αμέγεθος είναι η έλλειψη της έλλειψης. Το μέγεθος που ενώνεται με το αμέγεθος είναι το μέγεθος που δεν έχει μέγεθος, ασπούμε λέμε άπειρον μέγεθος δηλαδή αμέγεθος!

Ο Αμέγεθος είναι το αντίστροφο εκείνου του νοήματος που σημαίνει με γης θέα = μέγεθος. Το μεγάλον είναι μεγαλύτερον από το μικρόν αλλά δεν προσδιορίζει άλειπτον και άπειρον μέγεθος ήτοι αμέγεθος, το ίδιον και το τέρας, είναι πολύ μεγάλον αλλά είναι περιορισμένον δηλαδή μη άλειπτον. Όλα τα μεγέθη μαζύν δεν αρκούν για να φτάσουν το αμέγεθος και Τον Αμέγεθον. Συνάμα η έννοια όλα τα μεγέθη μαζύν σημαίνει το σύνολον του αμέγεθου, αλλά αφού όλα τα μεγέθη μαζύν είναι ακλόνητα και αμετάκλητα έναν μέγεθος και όχι οποιονδήποτε μεγέθος παρά μόνον το αμέγεθον μέγεθος. Εάν κατί είναι αμέγεθον μέγεθος έχει δύο περιπτώσεις ή να μην υφίσταται ή να είναι το πάν και μία τρίτη περίπτωση να μην υφίσταται ή να είναι τίποτε και συνάμα να είναι το παν.

Δεν περιεργάζεστε ότι το τίποτε σημαίνει τι ποτέ [τι+ποτέ] που σημαίνει ανύπαρκτον και άψυχον αλλά συνάμα μη περιορισμένον, μη περιορισμένου μεγέθους και μη μετρήσιμον και ταυτόχρονα το παν να καλείται εις την Γλώσσα μας το άπαν; Τι είναι το παν; Το παν είναι το παν και το άπαν είναι το άπαν που σημαίνει όχι το παν ή κάτι ολιγότερον από το παν, καθότι το παν περισσότερον προσδιορίζει ποσότητα αλλά όχι μόνον και πάντοτε. Αλλά άπαν σημαίνει εκτός από κάτι μικρότερον από το παν και τίποτε και όμως το τίποτε είναι το ανύπαρκτον και άψυχον και συνάμα το παν και αμέγεθον σύμπαν και άλειπτον άπειρον. Σε τελική ανάλυση ίσως το άπαν να είναι σφάλμα διότι εάν παν σημαίνει παν τότε άπαν με στερητικόν άλφα σημαίνει όχι παν, εκτός και εάν ισχύει το αντίστροφον ήτοι το άπαν να είναι η έννοια όλα και το παν η έννοια μη όλα.

Όπως και το άκτιστον είναι αυτόν όπου δεν κτίστηκε ποτέ που σημαίνει ανύπαρκτον και άψυχον και συνάμα αυτόν που ζη πριν την γέννηση οιουνδήποτε κτίσματος. Δεν μπορεί το κτίσμα να κτίστηκε από άλλον κτίσμα εάν το άλλον κτίσμα δεν κτίστηκε από άλλον κτίσμα και ούτω καθεξής έως ότου το κτίσμα ή πρώτον κτίσμα να κτίστηκε από το άκτιστον. Εάν το ένα χέρι πλένει το άλλον τότε το πρώτον χέρι πλύνθηκε ή και κτίστηκε από το αχέρι ή και αχείρα ή και άκτιστον και εάν ακόμη η διαδικασία είναι μία παμπάλαιη άπειρη επανάληψη κάποιος κάποτε έκτισε την διαδικασία εκτός και εάν η ίδια η διαδικασία είναι το άκτιστον. Η άλειπτη και άπειρη επανάληψη της διαδικασίας είναι η εξ’ ορισμού επανάληψη της απειρότητος, της ακτιστίας και ακτημοσύνης.

Εάν όμως η οιανδήποτε επαναληπτική διαδικασία δεν διαθέτει από μόνη της κάθε δυνατότητα και κάθε διαδικασίας και επανάληψης αυτών τότε δεν είναι Ο Αμέγεθος, διότι Ο Αμέγεθος δεν χρειάζεται την επανάληψη διά την επιβράβευση και διατήρηση της Αυτοταυτότητας Του. Όμως όντως οι άλειπτες άπειρες διαδικασίες και συνδυασμοί τους είναι η μία Αμεγεθοδιαδικασία Του Αμέγεθου. Αυτές οι άλειπτες άπειρες διαδικασίες που είναι μία Διαδικασία επαναλαμβάνονται όταν και όπου θέλουν άλειπτες άπειρες φορές σε άλειπτον άπειρον μικροσκοπικόν χρόνον ήτοι εκτός χρόνου δηλοί άχρονον μέγεθος αμέγεθος ταχύτητας ή άπειρης άλειπτης επιτάχυνσης.

Η  Πρώτη Αρχή της Επανάληψης είναι η Επανάληψη Της Άκτιστης Ταυτότητας Του Θεού με ταχύτητα αμέγεθης άπειρης άλειπτης απεριόριστης προεπιτάχυνσης. Αυτή η Επανάληψη δεν έχει κενά διαστήματα, διακεκομμένους χρόνους ή και χρόνους, ψέγη και αδυναμία και κόπωση. Κάθε στιγμή επαναλαμβάνεται όλη η αιωνιότητα και σε κάθε αιωνιότητα επαναλαμβάνεται κάθε στιγμή με αιώνια μορφή, προοπτική και αμέγεθον μέγεθος. Η Επανάληψη αυτή είναι το αληθινόν πρόσωπον οπίσω από το προσωπείον της έννοιας διατήρηση ή και Διατήρηση ίσον Επανάληψη και Επανάληψη ίσον Διατήρηση. Η Διατήρηση αυτή δεν χρειάζεται συντήρηση και η Επανάληψη αυτή δεν χρειάζεται ή και δεν έχει αρχή και τέλος εντός ή εκτός πλαισίων.

Κάποιες έννοιες δεν πρέπει να τους είσαι επισκέπτης διά να τις νοιώσεις, πρέπει να τους είσαι ή να γίνεις μέρος τους διά να τις αφουγκραστείς σε οία μεγαλύτερη ποσότητα από την έννοια επισκέπτης. Όταν επισκεφθείς την αλήθεια νοιώθεις άβολα με όσα ψεύδη αντιλαμβάνεσαι και όσον περισσότερη αλήθεια σε έκταση επισκέπτεσαι τόσον αβολότερος και τεντωμένος γίνεσαι, ώσπου η αλήθεια να σε κάνει συγκάτοικον εις τα παλάτια αυτοπαλάτια της. Πώς είναι όταν ο έχων εντροπή επισκέπτεται απρόσκλητος ή όταν κάποιος νοιώθει ολιγότερον προσκεκλημένος από άλλον ή από όσον θα ήθελε; Νοιώθεις πόση πρόσκληση = προς κλήση έχεις…. Κάθε φορά…. Η Πρόσκληση αυξομειώνεται και κειμαίνεται αναλόγως της αυξομείωσης της Ηθικής. Άλειπτη πρόσκληση σημαίνει άπειρη και άλειπτη Ηθική. Ομοιότητα με Το Θείον σημαίνει ψυχοκαρδιακή πνευματική εξομείωση [εκ+ομοίωση], προσομοίωση, συνομοίωση με Την Ηθική. Η μορφή Του Θείου είναι Η Ηθική, είναι προαπαράδεκτον να είναι άλλη και η εις τους αρχαίους προγόνους μας αναφέρεται ότι η Ηθική είναι Η Κατ’ Οικία Του Θεού.

Άλλον προσομοίωση και άλλον προσμείωση. Άλλον εξομοίωση και άλλον εξωμείωση. Άλλον συνομοίωση και άλλον συνμείωση ή συνομείωση…. Αλλά με την κατάλληλη αντίληψη και λόγια η καθέ μία οδηγεί προαναπάντεχα εις την κάθ’ άλλην. Σε έναν χωριόν φαγώθηκαν οι βοοειδείς αγέλες και οι λέοντες αναγκάστηκαν να γίνουν βόδια διά να επιβιώσουν. Σε έναν άλλον χωρίον φαγώθηκαν τα βοοειδή και οι λέοντες εξαφανίστηκαν. Οι μεν λέοντες επιβίωσαν με την μεταστροφή, μεταλλαγή και προσαρμογή, οι δε άλλοι απόμειναν λέοντες και εξαφανισμένοι. Οι μέν διατήρησαν με επιτυχία την διακληρονομικότητα τους οι δε διατήρησαν με επιτυχία την τιμή τους. Η τιμή δεν είναι πάντοτε η προσαρμοστικότητα, ούτε πάντοτε η προσαρμοστικότητα είναι η ατίμωση και αυτοατίμωση, εξαρτάται σε τι και δια τι και πότε και πόσον. Αναφέρομαι μόνον εις το σπουδαιότερον και μοναδικόν σπουδαίον ότι είτε προσαρμόζεσαι είτε διατηρείς την τιμή είτε αμφότερα διά να σωθεί η ψυχή σφάλμα ούδεναν!

Παναγιώτης Δίας