Ποιος να θυμάται όταν πια ξανά δεν θα γυρίζει…

Ποιος να θυμάται όταν πια ξανά δεν θα γυρίζει…

Ποιος θα θυμάται την φωτειά

Τον έρωτα την τύχη

Ποιος θα θυμάται την έμβρυο

Ποιος θα θυμάται τα έντονα γλυκίσματα

Απ’ του πυρακτωμένου χορού την

Μαύρη λάγνα νύμφη

Που έπεσε από την χαραμαδιά της λήθης

Ποίος θα θυμάται την σύγκρουση

Της νίκης με την νίκη

Ποίος θα θυμάται τους φούρνους της εξοχής

Τους κήπους και τους πνιγμούς στο γέλιο

Και στο κλάμα

Ποίος θα θυμάται νοστιμιά το χώμα να μυρίζει

Τυριά με τσίκνα απ’ τα βουνά

Παιδιά να του θυμίζει

Ποιος θα θυμάται την φωτειά

Όταν η φωτειά κοπάσει

Ποιος περπατά σαν πυρκαγιά

Το αίμα του κοχλάζει

Ποιος θα θυμάται την φωτειά

Όταν το φως μας σβύσει

Ποιος απολαμβάνει την οσμή της καπνιάς

Ποιος ζη και μ’ άλας την αρτύζει;

Ποιος κουβαλά την λεβεντιά

Ποιος πίνει μετερίζι…

Ποιος έχει φίνα ομορφιά

Ποιος λούζει πρωτόγονη βενζίνη

Ποιανού του λείπει η ανοστιά

Στο ξύδι ξεπτερίζει

Ποιος είναι θύμα απονιάς

Ποιος είναι θύτης λευτεριάς

Και ποιος για μια στιγμή αφρίζει;

Αυτός που δεν γυρίζει αυτός που δεν ασπρίζει

Πού ζη και πού ποτίζει…

Ποιος θα θυμάται την φωτειά

Άμα δεχτεί να κρύψει

Ποιος θα θυμάται τον πτωχό

Άμα ξεχάσει την έννοια του χαμένου

Ποιος χαμένος θα είναι πλούσιος

Ποιος αυτοπροδομένος θα είναι αυτοδικαιωμένος

Ποιος κλέπτης είναι γυιος του λιβαδιού

Παναγιώτης Δίας

Σχετικά με ΠάνοςΓέριμου

Δείτε όλα τα άρθρα του/της ΠάνοςΓέριμου →